26 december 2006 10:43 uur
Tja, de kerst overleefd. Het viel achteraf gezien, mee. Ik heb mijzelf gisteren wel verwend. ’s Morgens naar Kathmandu om in de Pompernickel heerlijk te ontbijten. De taxirit is een traktatie. In Kathmandu worden we midden in de hoofdader door een paniekerige agent teruggestuurd. Wild gebarend geeft hij te kennen dat we om moeten draaien. In de draai zie ik een grote groep demonstranten, vlaggen zwaaiend, onze kant op rennen. Stukje teruggereden en een zijstraatje ingeschoten. “What was that? “ vraag ik aan Palden. “Ich weis nicht.” In het Nepali vraagt hij aan de taxichauffeur wat er aan de hand is. Die weet het ook niet. We rijden vast in de chaos. Iedereen rijdt nu door veel te smalle straatjes omdat ze van de hoofdweg zijn gestuurd. Een getoeter van jewelste. Palden en ik stappen uit. Dan maar een stukje lopen. Onvoorstelbaar deze chaos. Voetgangers, fietsers, riksja’s, motoren en auto’s krioelen door elkaar, een absolute puinhoop. Ik moet mijn best doen om Palden bij te houden. Dan een bochtje om en ............rust. Na een minuut of 15 lopen gaan we de Pompernickel binnen. Ik neem 1 broodje tuna, 1 broodje boiled egg en 1 beker hot chocolate. Palden neemt wat anders. Heerlijk. Ik krijg het niet op en geef een half broodje tuna aan Palden. Daarna wat door Thamel geslenterd en een kaart van Nepal gekocht. “Can you show me the Kathmandu Guest house”. “Sicher.” en Palden struint voor mij uit. Bij een mooie stalen poort gaan we naar binnen. Whooo, dit is wat anders dan de Khwopa. Een oprijlaan richting, naar wat blijkt een oud palijs te zijn, met daar in het bekendste guest house van Nepal. We lopen de lobbie binnen en verkennen de boel. Echt anders. Op het terras genieten diverse mensen van hun ontbijt en ik zie een kerel met een laptop aan een tafeltje zitten werken. “Sorry, sir, do you have wireless internet, if I may ask?”. “Yes, there is wireless internet and pretty fast to.” “Thanks” we lopen door de poort uit en kuieren wat door de stad. Palden kent de weg goed. “Lets go home, Palden, I have seen enough.” Bij de taxistandplaats passeert ons dezelfde taxi waarme we gekomen zijn. De Nepali roepen wat naar elkaar en met ware doodsverachting draait die kerel zijn taxi. Inmiddels storten de bedelaars zich weer op mij. Palden snauwt ze weg en ik stap in.
In Bhaktapur aangekomen stopt de taxi bij het Fast food restaurant; de lokale hang-out van de gidsen. Robbie, een van de gidsen die ik door Noffie heb leren kennen, begroet mij op hartelijke wijze. Het is leuk om die gasten weer te zien en we gaan een kopje thee drinken in het fast food rest. De gidsen weten dat ik misschien een restaurant wil gaan beginnen, ze weten niets van de Sunny. “Why don’t you look for the Peacock restaurant, it is closed, so maybe, you can rent that.”. Robbie spreekt goed engels. “Where is the peacock restaurant?”. “On Dattatraya square, very nice restaurant.”. “Yeah, but why is it closed?” “Maybe, it is to expensive, you see, when the tourist where coming there was no problem, but when de mao-ist start making problems the tourist stopped coming and then maybe the rent is to high.” Na nog wat ditjes en datjes stap ik op. Ik wil dat restaurant wel eens bekijken. Op de plaats van bestemming neem ik wat foto’s en ga terug naar mijn eigen pleintje.
Op Taumadhi square zie ik dat er toeristen zijn op het Badgaon dakterras en besluit om er een kijkje te nemen. Het is Kerstmis, nietwaar. Ik wordt steeds hartelijk begroet in het Badgaon, ik vraag mij af of dat zo blijft als ik de Sunny te pakken krijg. Op het dakterras zitten een paar Italianen en en stel Fransen. De ober komt naar me toe en begint “We are so glad that you are coming today, we have surprise for you. Normal a bottle of red wine cost 850 rupee but now,……. for you………… special discount!! Because it is Christmas. One bottle of red wine for you now 350 rupee.” Ik hoef daar niet erg lang over na te denken. “Oke I like that and give me also chickenmomo’s, fried, please” ‘T is potverdikke Kerstmis!!!!!!!!
Er wordt een fles Pincolino gebracht en een heerlijk bordje momo’s. Ik vind ze geweldig. Het is heet in het zonnetje en ik trek mijn trui uit. Even later komt er een groepje mensen het terras op en maken een gezamelijke tafel. Terwijl iedereen gaat zitten komt er een vrouwtje mijn kant op. “Entschuldigen Sie mich, sint Sie Deutscher?” “Nein, ich bin Hollander”. “Ach zo, Wir kommen gerade aus Kathmandu und ich suchten mir auch eine Harley Davidson T-shirt aber ich hab keiner gefunden”. “You understand English?” “Yea, sure”. “I’m afraid that this one is a bit to big for you”. “No,no that’s not what I mean, I like to have a T-shirt from all the places I have bean”. “I understand, I bought this one in CapeTown”. Ze loopt om mij heen om mijn rug te bekijken. Daar prijken heel trots “The big five”. Er komt een tweede vrouwtje naar mij toe. Ze wijst naar mijn bordje, “Das sieht ja gut aus, sint das momo’s?”. Ja, knik ik. “Probieren Sie einer”. “Ohne Fleisch?”. “Nein, diese sint mit Huhn”. Intussen strijkt vrouwtje 1 met haar hand over mijn rug. Ik ga &^%$#^& alleen nog maar in mijn Harley shirt rondlopen!!! “Nein danke, ich bestellen mich selber, noch ein schöner Tag”. Beide meiden gaan terug naar hun tafeltje. Nog maar eens een glaasje inschenken. Onder het genot van de wijn hap ik af en toe een momo weg. Het leven is zo slecht niet.
Salita komt aan mijn tafeltje met post. “You have letter.” ”Huh?, for me?” “Yes, for you” giebert ze. Ik krijg zowaar een brief. Wat ontzettend life, Ingeborg, echt super. En niet te laat, het is 2de kerstdag, dus.........nog steeds Kerstmis.
dinsdag 26 december 2006
zaterdag 23 december 2006
The weeping woman
23 december 2006 12:20 uur
Ikzelf ben katholiek opgevoed. In het begin dan toch. !! Zondags naar de mis en ’s middags naar het lof. Toen mijn moeder overleed is daar de klad wat ingekomen. Later op de kostscholen is dat weer ernstig opgevoerd. In Hoogstraten ( België ) moest je ’s morgens voor het ontbijt eerst naar de mis. Voor het ontbijt was belangrijk omdat je dan te communie kon. Zoals alle goede katholieken weten, moet je de hostie nuchter ontvangen. En er vooral niet op kauwen, dat is ten strengste verboden. Dat ding plakte dan ook altijd tegen je gehemelte. En maar prutsen met je tong. Achteraf ben ik ( en anderen ) wel blij geweest met deze training.
Later kwam ik op Onze Lieve Vrouw Ter Duinen. Bij de broeders. Daar kon je kiezen; ’s morgens naar de mis of naar de studie. In de studie kon je je niet verstoppen en dus koos ik vaak voor de mis. Er waren twee prisma boekjes ter beschikking. Het oude testament en het nieuwe testament. Ik ging altijd een beetje achterin het kappelletje zitten. Zo onopvallend mogelijk kon je dan gedurende de mis een beetje lezen. Het oude T, het nieuwe T, het oude T, het nieuwe T. Ik geloof dat ik alle twee de boekjes 6 of 7 keer gelezen heb. Ik heb dan ook 3 jaar op die kostschool gezeten.
In het nieuwe testament komt een verhaal voor van de huilende vrouwen. Ik denk in het verhaal over de wederopstanding van Lazerus. Jezus kwam een groep wenende vrouwen tegen en vroeg wat er was, de vrouwen vertelde van de dood van Lazerus. Jezus kreeg medelijden enz.
Ik denk dat ik hier een dag of twee was toen ik van ver een hoop geklaag en gehuil hoorde. Het kwam steeds dichterbij en uiteindelijk passeerde mij een groep huilende en klagende vrouwen. 12 stuks. Even later kwam Shyam naast mij staan “Did you see the weeping woman, sir?”, en hij gebaard met zijn hand richting zijn rechteroog het huilgebaar. “Yes, what was that all about?” . “That are the weeping woman, sir, they just burned someone”. “Huh?”. “Yes sir, when somebody dies, we bring that person to the burning place to burn the body and there are always weeping woman”. “What do you mean , weeping woman? why?“ “To show to the people how sad they all are”. “Who are this weeping woman?”. “Sometimes family and sometimes others” .“ Huh….others? suppose, someone dies and he has no family, what than?” “Simple sir, friends hire the weeping woman, for a few rupees they will come”. Jahaha vrienden, verdriet te huur !!!!
Het Khwopa guest house ligt aan de hoofdstraat. Minstens 1 keer in de twee dagen komt er een stoet langs. Op een draagbaar het lichaam van de overledene, daarachter de mannen met de bossen hout onder hun armen, daarachter de wenende vrouwen. Het is een hele show. Soms wel 20 vrouwen maar meestal 12. Ook Shyam moet grinniken als ze voorbij komen. Wat een toneelspel, geweldig. Met z’n allen naar de verbrandingsplaats, er zijn er 5 in Bhaktapur, takken op de vuurplaat, lichaam erop, nog wat brandbaar spul erover en hup de hens erin. No woman allowed ! Het verbranden is een mannen zaak. Na een heuse fik, keren de wenende vrouwen terug naar de plaats van vertrek. En maar kermen, klagen en vooral huilen.
“What is the time between dieing and burning?”, vraag ik aan Shyam. “About 4 hours, sir”. “Pjoe !!, that’s quick !”. “Not always, sir, when died in the night, than wait till morning, you understand, sir?” Ja, dat snap ik. “So, everyone gets burned in Nepal”. “No sir, not everybody, kaste of tailors are buried, they have there own bury place” Daar is dat kaste gelul weer. Ik ben al een eind gevordert maar moet nog een aantal dingetjes uitzoeken. Hoewel het officieel sinds de 60er jaren is afgeschaft praat Shyam openlijk over kastes. Hij is dan ook Newari, hoge kaste ! “Why are they buried en not burned?”. Ik sta op dat moment met Shyam buiten op straat, voor de Khwopa, met een groepje kerels. Shyam lacht op mijn vraag en vertaald het in het Newari voor de omstanders. Ze lachen allemaal. “Because they are tailors, sir” Ehuh ! Soms is het antwoord zo simpel,……..dat ik daar nou niet opkom!!. “You know that there is difference between fire places?” Nee, natuurlijk weet ik dat niet.! “Why?”. “Because of the kaste,sir, lower kaste can not be burned in high kaste fire place,” “Of course.” zeg ik. Shyam probeert mij weer op Gabor te doen lijken !!!!
Ikzelf ben katholiek opgevoed. In het begin dan toch. !! Zondags naar de mis en ’s middags naar het lof. Toen mijn moeder overleed is daar de klad wat ingekomen. Later op de kostscholen is dat weer ernstig opgevoerd. In Hoogstraten ( België ) moest je ’s morgens voor het ontbijt eerst naar de mis. Voor het ontbijt was belangrijk omdat je dan te communie kon. Zoals alle goede katholieken weten, moet je de hostie nuchter ontvangen. En er vooral niet op kauwen, dat is ten strengste verboden. Dat ding plakte dan ook altijd tegen je gehemelte. En maar prutsen met je tong. Achteraf ben ik ( en anderen ) wel blij geweest met deze training.
Later kwam ik op Onze Lieve Vrouw Ter Duinen. Bij de broeders. Daar kon je kiezen; ’s morgens naar de mis of naar de studie. In de studie kon je je niet verstoppen en dus koos ik vaak voor de mis. Er waren twee prisma boekjes ter beschikking. Het oude testament en het nieuwe testament. Ik ging altijd een beetje achterin het kappelletje zitten. Zo onopvallend mogelijk kon je dan gedurende de mis een beetje lezen. Het oude T, het nieuwe T, het oude T, het nieuwe T. Ik geloof dat ik alle twee de boekjes 6 of 7 keer gelezen heb. Ik heb dan ook 3 jaar op die kostschool gezeten.
In het nieuwe testament komt een verhaal voor van de huilende vrouwen. Ik denk in het verhaal over de wederopstanding van Lazerus. Jezus kwam een groep wenende vrouwen tegen en vroeg wat er was, de vrouwen vertelde van de dood van Lazerus. Jezus kreeg medelijden enz.
Ik denk dat ik hier een dag of twee was toen ik van ver een hoop geklaag en gehuil hoorde. Het kwam steeds dichterbij en uiteindelijk passeerde mij een groep huilende en klagende vrouwen. 12 stuks. Even later kwam Shyam naast mij staan “Did you see the weeping woman, sir?”, en hij gebaard met zijn hand richting zijn rechteroog het huilgebaar. “Yes, what was that all about?” . “That are the weeping woman, sir, they just burned someone”. “Huh?”. “Yes sir, when somebody dies, we bring that person to the burning place to burn the body and there are always weeping woman”. “What do you mean , weeping woman? why?“ “To show to the people how sad they all are”. “Who are this weeping woman?”. “Sometimes family and sometimes others” .“ Huh….others? suppose, someone dies and he has no family, what than?” “Simple sir, friends hire the weeping woman, for a few rupees they will come”. Jahaha vrienden, verdriet te huur !!!!
Het Khwopa guest house ligt aan de hoofdstraat. Minstens 1 keer in de twee dagen komt er een stoet langs. Op een draagbaar het lichaam van de overledene, daarachter de mannen met de bossen hout onder hun armen, daarachter de wenende vrouwen. Het is een hele show. Soms wel 20 vrouwen maar meestal 12. Ook Shyam moet grinniken als ze voorbij komen. Wat een toneelspel, geweldig. Met z’n allen naar de verbrandingsplaats, er zijn er 5 in Bhaktapur, takken op de vuurplaat, lichaam erop, nog wat brandbaar spul erover en hup de hens erin. No woman allowed ! Het verbranden is een mannen zaak. Na een heuse fik, keren de wenende vrouwen terug naar de plaats van vertrek. En maar kermen, klagen en vooral huilen.
“What is the time between dieing and burning?”, vraag ik aan Shyam. “About 4 hours, sir”. “Pjoe !!, that’s quick !”. “Not always, sir, when died in the night, than wait till morning, you understand, sir?” Ja, dat snap ik. “So, everyone gets burned in Nepal”. “No sir, not everybody, kaste of tailors are buried, they have there own bury place” Daar is dat kaste gelul weer. Ik ben al een eind gevordert maar moet nog een aantal dingetjes uitzoeken. Hoewel het officieel sinds de 60er jaren is afgeschaft praat Shyam openlijk over kastes. Hij is dan ook Newari, hoge kaste ! “Why are they buried en not burned?”. Ik sta op dat moment met Shyam buiten op straat, voor de Khwopa, met een groepje kerels. Shyam lacht op mijn vraag en vertaald het in het Newari voor de omstanders. Ze lachen allemaal. “Because they are tailors, sir” Ehuh ! Soms is het antwoord zo simpel,……..dat ik daar nou niet opkom!!. “You know that there is difference between fire places?” Nee, natuurlijk weet ik dat niet.! “Why?”. “Because of the kaste,sir, lower kaste can not be burned in high kaste fire place,” “Of course.” zeg ik. Shyam probeert mij weer op Gabor te doen lijken !!!!
vrijdag 22 december 2006
Stalin & Mao op Taumandhi square
22 december 2006 15:18 uur
Het toeristenseizoen is over. Je kunt het duidelijk merken. Veel rustiger op straat en sommige winkeltjes zijn dicht. Ik ben blij dat ik nu in Nepal ben. Ik heb het staartje van het 2de seizoen nog meegemaakt en nu de rust. Het scheelt aanziennelijk in de drukte. De Nepali lijken zich ook te ontspannen. Als ik naar het Taumadhi square sjok roepen diverse Nepali ”Nameste” en vouwen devoot hun handjes. Ik “Namaste” lustig terug. Op het plein is er ook een bepaalde rust. Er wassen zich zelfs een paar vrouwen aan de pomp op het plein. Daar komt mijn vriendin aan, wat een leuke meid.
Een week of wat geleden kwam ik ze voor het eerst tegen. Ik zat op het terras van het Nyatapola cafe een potje black thee te drinken. Niet op de hoogste verdieping maar gelijkvloers, dicht bij het gebeuren. Er stapt een meisje op me af “Can you change euro for rupee, please?” , “Sorry, what do you mean?”, “I have 5 euro and maybe you want to change it for rupee.” “But what do I do with euro’s,? I am here! in Nepal !”. “Yes, but you go back to your country and than you need euro”. “But, I am not going back”. Ik zie haar denken, “Ja, aan m’n hoela !!”. “Your not going back?”. “Yep, I’m not going back.”.....”Ahhh please sir, could you help me, please change euro’s”. Ze opend haar handje en daar liggen, €2,= + €1,= + 3 van 50cent, 2 van 20- en een van 10 eurocent. En ik snap het. Daar kan zij geen ruk mee doen in Nepal. In de “normale” handel worden geen euro muntstukken ge-accepteert. Ik denk na; ik kan er ook geen zak mee want ook ik kan ze niet wisselen. Met Noffie in gedachten, die was nog in beeld, vraag ik “How much?” Er verschijnt een twinkeling in haar ogen, “500 rupee”. Ik laat me met veel bombarie bijna van mijn stoel vallen. Ze lacht. “You try to rob me !?”. “No, no sir, we change”. lacht ze. “But it is to expensive, I’m a poor tourist.” Even laat ze een pruillipje zien en dan “Pfoe, you are rich man, you can buy what you want, please, change for rupee?” Ik ding niet af, ik vind haar gewoon heel leuk, Ik wissel. Onmiddelijk verschijnen er anderen die ook willen wisselen. Ik ken nu de manier “Go”en met een handgebaar stuur ik ze weg. Vreemd eigelijk. waarom zij wel?
Een paar dagen later sta ik op het Taumandhi square en ze stapt op mij af. “Buy wallet, sir?”. ze laat een paar geborduurde zakjes met ritsluiting zien. “100 rupee”, Ik kijk haar strak aan “You again,……….. how can I buy your wallet if I have give you all of my money?”. “I thought that you did not recognize me, sir”. “How could I? ..your the most pretty girl on the square!” Hihi. giebeld ze. ”Buy wallet?”. “I just told you, you have all my money”. “But you can give me 1 euro for wallet, I know you have euro !!!t”. Jaha, kleine meisjes kunnen slim zijn. We kleppen nog zeker een kwartiertje door. Ze zijn echt goed deze verkopertjes. “So your not going to buy from me today?”. “No, not today, and also not tomorrow”. “Oke, maybe day after tomorrow”. We nemen lachend afscheid.
Dus daar komt mijn vriendin aan, net als iedere dag sinds onze laatste ontmoeting. “you don’t want to buy wallet?” “No, i don’t want to buy wallet”. “Oke, have a nice day”. Mijn blik wordt naar de tempel getrokken. Grote foto’s van Mao en Stalin hangen aan de tempel. Whoooo. Maar iedereen weet toch dat Stalin een hele foute man was?......Hier niet!. M’n vriendinnetje staat naast mij, “You like Mao-ist?”. Ze schud haar hoofd, “No” zegt ze ”no good”. “Hey girl, I give you 100 rupee, I don’t want a wallet or a cap, I don’t want anything and you tell no-one , oke?” Ze knikt. “No-one, or I tell everyone that you telling lies ! ”. Ze pakt de 100 rupee en geeft me een geweldige glimlach. Wat kun je een super tof gevoel krijgen voor 1 eurie.
Ik kuier op m.n gemakje door de hoofdstraat de stad uit en kom weer bij die maffe boom. Ander straatje gepakt voor de terugweg. Langs de kant van de wegen staan apparte gebouwtjes. Bij navraag blijkt dat deze zijn gebouwd als slaapplaats voor de reizigers die naar Bhaktapur kwamen. Er zijn er tienlallen langs de wegen naar de stad, soms geflankeerd door een tempeltje. Het moet vroeger een super welvarende stad geweest zijn. Ik nader de stadspoort en duik een restauantje in voor een kopje thee. Ik ben de enige en moet dus toestaan dat de ober op 1 meter van mijn tafeltje staat. En maar staren. Over de rand van de balustrade kijk ik naar het straat beeld. Er loopt een man met schaap voorbij. Die gaat weer ge-offert worden. Appart land.
Het toeristenseizoen is over. Je kunt het duidelijk merken. Veel rustiger op straat en sommige winkeltjes zijn dicht. Ik ben blij dat ik nu in Nepal ben. Ik heb het staartje van het 2de seizoen nog meegemaakt en nu de rust. Het scheelt aanziennelijk in de drukte. De Nepali lijken zich ook te ontspannen. Als ik naar het Taumadhi square sjok roepen diverse Nepali ”Nameste” en vouwen devoot hun handjes. Ik “Namaste” lustig terug. Op het plein is er ook een bepaalde rust. Er wassen zich zelfs een paar vrouwen aan de pomp op het plein. Daar komt mijn vriendin aan, wat een leuke meid.
Een week of wat geleden kwam ik ze voor het eerst tegen. Ik zat op het terras van het Nyatapola cafe een potje black thee te drinken. Niet op de hoogste verdieping maar gelijkvloers, dicht bij het gebeuren. Er stapt een meisje op me af “Can you change euro for rupee, please?” , “Sorry, what do you mean?”, “I have 5 euro and maybe you want to change it for rupee.” “But what do I do with euro’s,? I am here! in Nepal !”. “Yes, but you go back to your country and than you need euro”. “But, I am not going back”. Ik zie haar denken, “Ja, aan m’n hoela !!”. “Your not going back?”. “Yep, I’m not going back.”.....”Ahhh please sir, could you help me, please change euro’s”. Ze opend haar handje en daar liggen, €2,= + €1,= + 3 van 50cent, 2 van 20- en een van 10 eurocent. En ik snap het. Daar kan zij geen ruk mee doen in Nepal. In de “normale” handel worden geen euro muntstukken ge-accepteert. Ik denk na; ik kan er ook geen zak mee want ook ik kan ze niet wisselen. Met Noffie in gedachten, die was nog in beeld, vraag ik “How much?” Er verschijnt een twinkeling in haar ogen, “500 rupee”. Ik laat me met veel bombarie bijna van mijn stoel vallen. Ze lacht. “You try to rob me !?”. “No, no sir, we change”. lacht ze. “But it is to expensive, I’m a poor tourist.” Even laat ze een pruillipje zien en dan “Pfoe, you are rich man, you can buy what you want, please, change for rupee?” Ik ding niet af, ik vind haar gewoon heel leuk, Ik wissel. Onmiddelijk verschijnen er anderen die ook willen wisselen. Ik ken nu de manier “Go”en met een handgebaar stuur ik ze weg. Vreemd eigelijk. waarom zij wel?
Een paar dagen later sta ik op het Taumandhi square en ze stapt op mij af. “Buy wallet, sir?”. ze laat een paar geborduurde zakjes met ritsluiting zien. “100 rupee”, Ik kijk haar strak aan “You again,……….. how can I buy your wallet if I have give you all of my money?”. “I thought that you did not recognize me, sir”. “How could I? ..your the most pretty girl on the square!” Hihi. giebeld ze. ”Buy wallet?”. “I just told you, you have all my money”. “But you can give me 1 euro for wallet, I know you have euro !!!t”. Jaha, kleine meisjes kunnen slim zijn. We kleppen nog zeker een kwartiertje door. Ze zijn echt goed deze verkopertjes. “So your not going to buy from me today?”. “No, not today, and also not tomorrow”. “Oke, maybe day after tomorrow”. We nemen lachend afscheid.
Dus daar komt mijn vriendin aan, net als iedere dag sinds onze laatste ontmoeting. “you don’t want to buy wallet?” “No, i don’t want to buy wallet”. “Oke, have a nice day”. Mijn blik wordt naar de tempel getrokken. Grote foto’s van Mao en Stalin hangen aan de tempel. Whoooo. Maar iedereen weet toch dat Stalin een hele foute man was?......Hier niet!. M’n vriendinnetje staat naast mij, “You like Mao-ist?”. Ze schud haar hoofd, “No” zegt ze ”no good”. “Hey girl, I give you 100 rupee, I don’t want a wallet or a cap, I don’t want anything and you tell no-one , oke?” Ze knikt. “No-one, or I tell everyone that you telling lies ! ”. Ze pakt de 100 rupee en geeft me een geweldige glimlach. Wat kun je een super tof gevoel krijgen voor 1 eurie.
Ik kuier op m.n gemakje door de hoofdstraat de stad uit en kom weer bij die maffe boom. Ander straatje gepakt voor de terugweg. Langs de kant van de wegen staan apparte gebouwtjes. Bij navraag blijkt dat deze zijn gebouwd als slaapplaats voor de reizigers die naar Bhaktapur kwamen. Er zijn er tienlallen langs de wegen naar de stad, soms geflankeerd door een tempeltje. Het moet vroeger een super welvarende stad geweest zijn. Ik nader de stadspoort en duik een restauantje in voor een kopje thee. Ik ben de enige en moet dus toestaan dat de ober op 1 meter van mijn tafeltje staat. En maar staren. Over de rand van de balustrade kijk ik naar het straat beeld. Er loopt een man met schaap voorbij. Die gaat weer ge-offert worden. Appart land.
maandag 18 december 2006
Business in Thamel
18 december 2006 16:00 uur
Vandaag een ochtendje Kathmandu gedaan. Gisteren met Palden Lama afgesproken om te gaan kijken in Thamel. Een soort Ginneken van Breda. Het is het toeristen gebied van Nepal. Ik zal er op termein wel foto’s van schieten maar wij gingen voor andere zaken. Business. Ze kunnen hier prachtige dingen (na)maken. Dus wil ik wel eens gaan kijken wat er allemaal zoal te koop is en vooral wat het dan kost. Afgesproken om 9:00 uur aan de stadspoort bij Durbar square de local hang-out van de gidsen.
Inmiddels heb ik kennis gemaakt met Spaanse Maria en haar vriendje. Zij hebben 18 jack’s gekocht en die gaat het vriendje persoonlijk naar de klanten brengen. Eerst de bus naar Delhi ( 36 uur ) dan via Milaan naar Barcelona waar de vriendjes ( als het goed is ) keurig staan te wachten.
Tickets alles bij elkaar €550,= en als alles goed gaat houden ze van deze reis € 300,= over. Weer een paar maandjes Nepal. Ik weet wat de inkoopprijs is van de jack’s en daarom......... neem ik Palden mee. Ik ben er van overtuigd dat het in de prijs verschil maakt. Zo nam ik Shyam ook mee de eerste keer dat ik geld ging wisselen en kreeg een goede koers.
Bij de poort staat Palden al te wachten. Hij heeft een Kathmandu taxi te pakken. Normaal kost een ritje Kathmandu 500 rupee maar als je een taxi neemt die van Kathmandu net naar Bhaktapur is gereden om zijn klantjes te dumpen dan kun je afdingen tot 250 rupee want die gozer moet toch een keer terug. Hij zet braaf z’n meter uit en zegt tegen zijn baas dat hij leeg is teruggereden. Hoppekee, 250 rupee in the pocket.
De taxichauffeurs zijn helden. Met ware doodsverachting storten zij zich in het verkeer. Het is nog niet op topdrukte maar ik kom tot de conclusie dat dit al helemaal niet meer op Amsterdam of Parijs lijkt. Ik zit te genieten. Voor mij is het hetzelfde als vliegen alleen is dit laagvliegen, op ooghoogte.
Ik heb totaal geen vliegangst. Ik geef me over aan het fenomeen en ga er van uit dat die piloten echt wel weten wat ze doen. Hetzelfde geldt voor dit soort jongens. Dit is de echte eredivisie, niet te vergelijken met de amateurs van de Peutax Breda, of de hoofdklasse van Amsterdam-, Parijs- en London taxi. Waanzinnig.
We belanden in Thamel. Palden rekend af en we slenteren door een andere wereld. Het lijkt wel Andorra of Gibraltar. Winkeltjes met soeveniers, kleding, sierraden, food, soeveniers, kleding,sierraden, food, enz. Straat in,... straat uit. Plots stapt Palden een kledingzaak binnen. Het is een winkel met handgemaakte jack’s. Ik vind ze schitterend. Ik loop de rekken langs en voel de kwaliteitsverschillen, ik hoef Palden niet aan te sporen, hij snapt het, de onderhandelingen zijn bezig, kwaliteiten van het product worden besproken en dan worden er prijzen afgegeven. Yep, er is verschil ! Kaartje in mijn zak en op naar de volgende. We doen kleding zaken, messen zaken, pashmina zaken en andere dinges zaken. “Come on Richard, wir gehen nach der Pompernickel”.
Ik heb er van gehoord; het is een duits opgezette bakkerij met echt duits brood wat je nergens anders in Nepal vind. Straatje links, rechts en straatje in en hup............. De Pompernickel. Een leuk binnen terras met tafeltjes en stoeltjes allemaal gevuld door toeristen. Mijn zakenhartje gaat gelijk bloeien. “Bestellen Sie etwas zu essen, ich kom gleich wieder” Wij voeren grappige conversaties, Palden en ik. Hij in het duits, ik in het engels.
Om wat te bestellen moet ik naar een soort van loket. Het loket doet cafetaria-achtig aan. Een counter met alle soorten broodjes. Keizerbrötchen, pistolets ( bruin en wit ), croisants, donuts, bolussen. Het kwijl loopt langs m’n kin. Ik neem een pistolet met tuna en een croisant met small pot black thee. 470 rupee.
Ik ga naar een tafeltje en neem het zooitje eens goed in mij op. Iedereen is lekker aan het eten, drinken of kletsen en hebben allemaal zo-iets als ik besteld en betaald. Het kan dus makkelijk!!. Kostprijs van mijn bordje is max: 150 rupee. Er lopen 7 man personeel in de bakkerij en cafetaria en 2 in de bediening.
Ze brengen mijn plate en ik ga er eens goed voor zitten. Heeeeeerlijk! Ik wil morgen terug. Er loopt een duitse blonde deerne met twee kopje koffie langs me en gaat aan het tafeltje naast mij zitten. 1 kopje koffie lijkt op een cappuccino en de andere op gewone koffie. *&%@#& wat ben ik een lul!!!. Waarom heb ik geen koffie genomen. Uit gewoonte neem ik een potje thee maar ik had natuurlijk de koffie moeten keuren. Palden komt terug en we praten over de dingen die we hebben gezien in de shops, met andere woorden, het komt er niet meer van. SU-KEL !!!
Er is weer eens een power cut. Het komt wel veel voor de laatste tijd. Misschien hebben ze wel gewacht tot het toeristen seizoen over is. Het is nu dagelijks. Uren aan een stuk. Lijkt me leuk als je een koeljast hebt of zo. Ik ga maar eens een hapje doen.
Na de pompernickel nog wat shops bezocht. Leuk om te doen met z’n Nepaleese bink bij je. “Was sollen wir tun Richard, weiter machen oder nach Bahktapur”. Ik snap het, Palden wilt naar huis. “Lets go home” zeg ik maar en hij lacht. Palden gaat op taxi jacht. Nu eentje naar Bahktapur en zo goedkoop mogenlijk. Hij duikt met z’n hoofd een taxi in en ik sta lekker te genieten van de langskomende mensenmassa. Geiriteerd komt Palden naar me toe, “Much to expensive”. “Oke,” ik vind alles best. Volgende taxi. Er storten zich blokfluitverkopers op mij. Inmiddels maakt het me helemaal niets meer uit wie er naar me toekomt. “No, no, I don’t want a flute.”, “Why sir, it is very nice flute” en inderdaad het zijn plaatjes. Misschien moet ik deze mensen eens uit gaan leggen dat het produceren van duizenden blokfluits per jaar niet zo zinvol is. “I don’t play flute, so why do I need a flute?” Niet orgineel, Krijnen, “You can lurn”. Kijk, ...dat antwoord kwam snel, dus die techniek hebben ze meer gehoord. Het leuke van dit soort gesprekken is om de Gabor-blik naar voor te toveren. Het is dus de kunst om een vraag of volzin te geven die ze wel begrijpen maar het antwoord moeten ze zelf gaan verzinnen. Dan verschijnt Gabor. Ik verzeker je, da’s moeilijk. Ik ben dan ook de miljoenste toerist en het zijn geharde verkopers. Rene zou er zo een paar willen hebben voor de kanvas. Palden roept ”Come on Richard, taxi”, “sorry boy’s i have to go”. Ik spring in de rollercoaster.
Op de terugweg denk ik eraan om een paar foto’s te nemen. Het is verschrikkelijk moeilijk om de chaos vast te leggen maar alla. Ik vind het prachtig.
Al met al weer een leuke leerzame dag. Bye.
PS. Leuk om ff langs te komen Davy, in je chic hotel in Chiang Mai, Jij wel he !!!
Groetjes.
Vandaag een ochtendje Kathmandu gedaan. Gisteren met Palden Lama afgesproken om te gaan kijken in Thamel. Een soort Ginneken van Breda. Het is het toeristen gebied van Nepal. Ik zal er op termein wel foto’s van schieten maar wij gingen voor andere zaken. Business. Ze kunnen hier prachtige dingen (na)maken. Dus wil ik wel eens gaan kijken wat er allemaal zoal te koop is en vooral wat het dan kost. Afgesproken om 9:00 uur aan de stadspoort bij Durbar square de local hang-out van de gidsen.
Inmiddels heb ik kennis gemaakt met Spaanse Maria en haar vriendje. Zij hebben 18 jack’s gekocht en die gaat het vriendje persoonlijk naar de klanten brengen. Eerst de bus naar Delhi ( 36 uur ) dan via Milaan naar Barcelona waar de vriendjes ( als het goed is ) keurig staan te wachten.
Tickets alles bij elkaar €550,= en als alles goed gaat houden ze van deze reis € 300,= over. Weer een paar maandjes Nepal. Ik weet wat de inkoopprijs is van de jack’s en daarom......... neem ik Palden mee. Ik ben er van overtuigd dat het in de prijs verschil maakt. Zo nam ik Shyam ook mee de eerste keer dat ik geld ging wisselen en kreeg een goede koers.
Bij de poort staat Palden al te wachten. Hij heeft een Kathmandu taxi te pakken. Normaal kost een ritje Kathmandu 500 rupee maar als je een taxi neemt die van Kathmandu net naar Bhaktapur is gereden om zijn klantjes te dumpen dan kun je afdingen tot 250 rupee want die gozer moet toch een keer terug. Hij zet braaf z’n meter uit en zegt tegen zijn baas dat hij leeg is teruggereden. Hoppekee, 250 rupee in the pocket.
De taxichauffeurs zijn helden. Met ware doodsverachting storten zij zich in het verkeer. Het is nog niet op topdrukte maar ik kom tot de conclusie dat dit al helemaal niet meer op Amsterdam of Parijs lijkt. Ik zit te genieten. Voor mij is het hetzelfde als vliegen alleen is dit laagvliegen, op ooghoogte.
Ik heb totaal geen vliegangst. Ik geef me over aan het fenomeen en ga er van uit dat die piloten echt wel weten wat ze doen. Hetzelfde geldt voor dit soort jongens. Dit is de echte eredivisie, niet te vergelijken met de amateurs van de Peutax Breda, of de hoofdklasse van Amsterdam-, Parijs- en London taxi. Waanzinnig.
We belanden in Thamel. Palden rekend af en we slenteren door een andere wereld. Het lijkt wel Andorra of Gibraltar. Winkeltjes met soeveniers, kleding, sierraden, food, soeveniers, kleding,sierraden, food, enz. Straat in,... straat uit. Plots stapt Palden een kledingzaak binnen. Het is een winkel met handgemaakte jack’s. Ik vind ze schitterend. Ik loop de rekken langs en voel de kwaliteitsverschillen, ik hoef Palden niet aan te sporen, hij snapt het, de onderhandelingen zijn bezig, kwaliteiten van het product worden besproken en dan worden er prijzen afgegeven. Yep, er is verschil ! Kaartje in mijn zak en op naar de volgende. We doen kleding zaken, messen zaken, pashmina zaken en andere dinges zaken. “Come on Richard, wir gehen nach der Pompernickel”.
Ik heb er van gehoord; het is een duits opgezette bakkerij met echt duits brood wat je nergens anders in Nepal vind. Straatje links, rechts en straatje in en hup............. De Pompernickel. Een leuk binnen terras met tafeltjes en stoeltjes allemaal gevuld door toeristen. Mijn zakenhartje gaat gelijk bloeien. “Bestellen Sie etwas zu essen, ich kom gleich wieder” Wij voeren grappige conversaties, Palden en ik. Hij in het duits, ik in het engels.
Om wat te bestellen moet ik naar een soort van loket. Het loket doet cafetaria-achtig aan. Een counter met alle soorten broodjes. Keizerbrötchen, pistolets ( bruin en wit ), croisants, donuts, bolussen. Het kwijl loopt langs m’n kin. Ik neem een pistolet met tuna en een croisant met small pot black thee. 470 rupee.
Ik ga naar een tafeltje en neem het zooitje eens goed in mij op. Iedereen is lekker aan het eten, drinken of kletsen en hebben allemaal zo-iets als ik besteld en betaald. Het kan dus makkelijk!!. Kostprijs van mijn bordje is max: 150 rupee. Er lopen 7 man personeel in de bakkerij en cafetaria en 2 in de bediening.
Ze brengen mijn plate en ik ga er eens goed voor zitten. Heeeeeerlijk! Ik wil morgen terug. Er loopt een duitse blonde deerne met twee kopje koffie langs me en gaat aan het tafeltje naast mij zitten. 1 kopje koffie lijkt op een cappuccino en de andere op gewone koffie. *&%@#& wat ben ik een lul!!!. Waarom heb ik geen koffie genomen. Uit gewoonte neem ik een potje thee maar ik had natuurlijk de koffie moeten keuren. Palden komt terug en we praten over de dingen die we hebben gezien in de shops, met andere woorden, het komt er niet meer van. SU-KEL !!!
Er is weer eens een power cut. Het komt wel veel voor de laatste tijd. Misschien hebben ze wel gewacht tot het toeristen seizoen over is. Het is nu dagelijks. Uren aan een stuk. Lijkt me leuk als je een koeljast hebt of zo. Ik ga maar eens een hapje doen.
Na de pompernickel nog wat shops bezocht. Leuk om te doen met z’n Nepaleese bink bij je. “Was sollen wir tun Richard, weiter machen oder nach Bahktapur”. Ik snap het, Palden wilt naar huis. “Lets go home” zeg ik maar en hij lacht. Palden gaat op taxi jacht. Nu eentje naar Bahktapur en zo goedkoop mogenlijk. Hij duikt met z’n hoofd een taxi in en ik sta lekker te genieten van de langskomende mensenmassa. Geiriteerd komt Palden naar me toe, “Much to expensive”. “Oke,” ik vind alles best. Volgende taxi. Er storten zich blokfluitverkopers op mij. Inmiddels maakt het me helemaal niets meer uit wie er naar me toekomt. “No, no, I don’t want a flute.”, “Why sir, it is very nice flute” en inderdaad het zijn plaatjes. Misschien moet ik deze mensen eens uit gaan leggen dat het produceren van duizenden blokfluits per jaar niet zo zinvol is. “I don’t play flute, so why do I need a flute?” Niet orgineel, Krijnen, “You can lurn”. Kijk, ...dat antwoord kwam snel, dus die techniek hebben ze meer gehoord. Het leuke van dit soort gesprekken is om de Gabor-blik naar voor te toveren. Het is dus de kunst om een vraag of volzin te geven die ze wel begrijpen maar het antwoord moeten ze zelf gaan verzinnen. Dan verschijnt Gabor. Ik verzeker je, da’s moeilijk. Ik ben dan ook de miljoenste toerist en het zijn geharde verkopers. Rene zou er zo een paar willen hebben voor de kanvas. Palden roept ”Come on Richard, taxi”, “sorry boy’s i have to go”. Ik spring in de rollercoaster.
Op de terugweg denk ik eraan om een paar foto’s te nemen. Het is verschrikkelijk moeilijk om de chaos vast te leggen maar alla. Ik vind het prachtig.
Al met al weer een leuke leerzame dag. Bye.
PS. Leuk om ff langs te komen Davy, in je chic hotel in Chiang Mai, Jij wel he !!!
Groetjes.
zaterdag 16 december 2006
Welke dag is het vandaag ?
16 december 2006 10:26 uur
Het is hier echt anders. Over de railing hangend, jaha Reneetje, rooftop view, kijk ik regelmatig naar een groepje kerels die, op een miezerig binnenpleintje, gehurkt zitten te kaarten. Het duurt even maar na een tijdje zie ik het...: ze geven de kaarten tegen de klok in en spelen ook tegen de klok in.
Aan de receptie van het Khwopa guest house hangt een kalender. Gewoon een normale goedkope reclamekalender denk ik tot ik wat dichterbij kom. Ze leven hier in een andere tijd dan wij !!! ( zie foto’s )
In Nepali tijd is het: 10:34 zaterdag, 1 poush 2063, Zoals je ziet heeft november maar 29 dagen en is het vandaag 1 poush, de 9de maand van het jaar. Waar ze voor november ook hun eigen naam hebben alsook voor zaterdag. Tja, ’t is ff wennen.
De laatste dag met Noffie zijn we tot buiten de stadsgrens gelopen. “I want to show you some other zings”. “Is it far?” vraag ik angstig. “No, I zink about 10 minutes”. “If you fuck with me, you paid a lot of money for a plane ticket that you are never going to use!” dreig ik, hij lacht. “We walk slowly, old man.”
We slenteren langs Pottery square langzaam naar beneden. “Fuck Nof, we also must go back.” Ik moet ineens aan Tessie denken. Die riep ook steeds na enkele honderden meters wandelen “‘houden jullie er rekening mee dat we ook nog terug moeten?”
We naderen de stadsgrens, ineens links van mij groene velden met tientallen mensen die er werken. We passeren een riviertje, op het bruggetje fotootje geschoten. Smerig water. “You should look to ze other side, there is ze wash place, there are ze people washing themselves” ………Gadver……..ik ben erg blij met mijn douche in de Khwopa. Knip, fotootje.
Het bruggetje is tevens de stadsgrens van Bhaktapur. We lopen nu in het “industriegebied” zal ik maar schrijven. Diverse meubel fabrieken met al hun ambachtslui en uitstallingen, veel bedden en kasten, allemaal handgemaakt. Plots slaat Noffie links af. Nu gaan we echt de slops in. De weg houd op te bestaan. Ik besluit om geen foto’s van het vuil en smerigheid te maken. Ik begin een beetje de situatie te begrijpen en wil niet alleen de shit fotograferen. Wel besluit ik om zo objectief mogelijk te blijven, wat verdomd moeilijk is als je de verhalen allemaal hoort. Dus foto van een hard werkende man bij zijn buffels en Noffie lopend op “de straat”.
De weg die Noffie had uitgedacht gaat niet door omdat er een sportgebeuren plaats vind op het schoolterrein dat we over hadden moeten steken. Dus omdraaien maar. We kuieren richting bruggetje. De stadswacht wilt onze visitors passen zien en we vervolgen onze weg.
Het is van alle tijden, aan het eind van het bruggetje drommen een aantal kinderen bijeen. Noffie gaat is kijken, ze ruilen plaatjes van worstelaars.
Op ons gemak lopen we terug. Als ik mijn hart weer tekeer voel gaan ga ik lekker aan de zijkant van de weg zitten. Genoeg te zien, ff rusten, fotootje, kijken, babbelen. Super relaxed. Er passeert ook een “Kruier?” de mannen met de jukken. Alleen anders. Zij dragen het over 1 schouder. Er is ook een andere manier; met de hoofdband. Die moeten sterke nekspieren hebben!. Ze noemen ze hier “porter” .
We shokken tot Pottery square en Nof koopt thee om mee naar huis te nemen. Tjoep, ff zitten. Knip, een man in de typische kleermakerszit, waar ik z’n moeite mee heb, zit druk met zijn handen gebarend in zichzelf te praten. Thee is gekocht en we gaan huiswaarts. Leuke wandeling. Tnx Nof.
’s Avonds zijn Noffie en ik alleen. We zitten een beetje stil aan het buro. “ Come on Nof, make a big joint, you can’t take it with you.”. Stil fabriceert ie zijn jointje. Hij heeft niet zo’n lust om te lachen. Ik overigens ook niet. Na wat stilzitten, surfen op het web en klokkijken, is het toch echt tijd. Ik geef hem a hug “So long man, I realy going to mis you”. “Me to”, klinkt het kleintjes. Hij gaat de trap af.
Het is hier echt anders. Over de railing hangend, jaha Reneetje, rooftop view, kijk ik regelmatig naar een groepje kerels die, op een miezerig binnenpleintje, gehurkt zitten te kaarten. Het duurt even maar na een tijdje zie ik het...: ze geven de kaarten tegen de klok in en spelen ook tegen de klok in.
Aan de receptie van het Khwopa guest house hangt een kalender. Gewoon een normale goedkope reclamekalender denk ik tot ik wat dichterbij kom. Ze leven hier in een andere tijd dan wij !!! ( zie foto’s )
In Nepali tijd is het: 10:34 zaterdag, 1 poush 2063, Zoals je ziet heeft november maar 29 dagen en is het vandaag 1 poush, de 9de maand van het jaar. Waar ze voor november ook hun eigen naam hebben alsook voor zaterdag. Tja, ’t is ff wennen.
De laatste dag met Noffie zijn we tot buiten de stadsgrens gelopen. “I want to show you some other zings”. “Is it far?” vraag ik angstig. “No, I zink about 10 minutes”. “If you fuck with me, you paid a lot of money for a plane ticket that you are never going to use!” dreig ik, hij lacht. “We walk slowly, old man.”
We slenteren langs Pottery square langzaam naar beneden. “Fuck Nof, we also must go back.” Ik moet ineens aan Tessie denken. Die riep ook steeds na enkele honderden meters wandelen “‘houden jullie er rekening mee dat we ook nog terug moeten?”
We naderen de stadsgrens, ineens links van mij groene velden met tientallen mensen die er werken. We passeren een riviertje, op het bruggetje fotootje geschoten. Smerig water. “You should look to ze other side, there is ze wash place, there are ze people washing themselves” ………Gadver……..ik ben erg blij met mijn douche in de Khwopa. Knip, fotootje.
Het bruggetje is tevens de stadsgrens van Bhaktapur. We lopen nu in het “industriegebied” zal ik maar schrijven. Diverse meubel fabrieken met al hun ambachtslui en uitstallingen, veel bedden en kasten, allemaal handgemaakt. Plots slaat Noffie links af. Nu gaan we echt de slops in. De weg houd op te bestaan. Ik besluit om geen foto’s van het vuil en smerigheid te maken. Ik begin een beetje de situatie te begrijpen en wil niet alleen de shit fotograferen. Wel besluit ik om zo objectief mogelijk te blijven, wat verdomd moeilijk is als je de verhalen allemaal hoort. Dus foto van een hard werkende man bij zijn buffels en Noffie lopend op “de straat”.
De weg die Noffie had uitgedacht gaat niet door omdat er een sportgebeuren plaats vind op het schoolterrein dat we over hadden moeten steken. Dus omdraaien maar. We kuieren richting bruggetje. De stadswacht wilt onze visitors passen zien en we vervolgen onze weg.
Het is van alle tijden, aan het eind van het bruggetje drommen een aantal kinderen bijeen. Noffie gaat is kijken, ze ruilen plaatjes van worstelaars.
Op ons gemak lopen we terug. Als ik mijn hart weer tekeer voel gaan ga ik lekker aan de zijkant van de weg zitten. Genoeg te zien, ff rusten, fotootje, kijken, babbelen. Super relaxed. Er passeert ook een “Kruier?” de mannen met de jukken. Alleen anders. Zij dragen het over 1 schouder. Er is ook een andere manier; met de hoofdband. Die moeten sterke nekspieren hebben!. Ze noemen ze hier “porter” .
We shokken tot Pottery square en Nof koopt thee om mee naar huis te nemen. Tjoep, ff zitten. Knip, een man in de typische kleermakerszit, waar ik z’n moeite mee heb, zit druk met zijn handen gebarend in zichzelf te praten. Thee is gekocht en we gaan huiswaarts. Leuke wandeling. Tnx Nof.
’s Avonds zijn Noffie en ik alleen. We zitten een beetje stil aan het buro. “ Come on Nof, make a big joint, you can’t take it with you.”. Stil fabriceert ie zijn jointje. Hij heeft niet zo’n lust om te lachen. Ik overigens ook niet. Na wat stilzitten, surfen op het web en klokkijken, is het toch echt tijd. Ik geef hem a hug “So long man, I realy going to mis you”. “Me to”, klinkt het kleintjes. Hij gaat de trap af.
vrijdag 15 december 2006
Handen worden afgehakt.
15 december 2006 9:05 uur
Noffie vanmorgen uitgezwaait. Het valt me lichter dan ik dacht. Wel realiseer ik mij dat dit mijn toekomst is. Mensen komen en gaan of je ze nu leuk vind of niet. Alleen de Nepali blijven.
Eergisteren een rondje door de stad gemaakt met Noffie. Hij wil mij allerlei dingen laten zien. Vooral tussendoor routes dwars door de woonwijken, hij heeft ze geleerd van de gidsen. Het is inderdaad kruipdoor, sluipdoor en ineens sta je op een volgend plein. Ga als toerist geen weddenschap aan met een local wie er het eerst op het andere plein is, je verliest.
Op Durbar square ( Koninklijk plein ) is er the golden gate, foto met Shyam. We gaan erdoor naar binnen, onmiddelijk gevolgd door schoolkinderen die weer willen weten waar we vandaan komen. “Where you from?”, “Holland”, “Capital city is Amsterdam, it is a very flat country....”. “He!! , and how high is the highest mountain ?” ………Gabor eyes !!!! HIhi Ik win.
The golden gate geeft toegang tot het terrein van het koninklijk paleis. Het moet vroeger een lustoord geweest zijn. Nu ziet het er verpietert uit. Zo zonde. Het royal bath van meneer koning was vroeger een plaatje, nu is het aan het afbrokkelen en het water is groen van de alg. Ik weet nog niet wat de slangen betekenen maar het zal best een functie gehad hebben.
Langzaam lopen we terug, steeds gevolg door de kindeen. Het blijkt dat onze Nof een van die kinderen 300 rupee heeft gegeven voor een nieuw schoolboek. Ja lieve lezertjes, kleine meisjes zijn ook niet te vertrouwen. Dus die andere twee blijven nu maar zanikken over hun boek. Nof heeft het er wel een beetje moeilijk mee maar de bestraffende blik van Ome Rick zorgt dat hij de hand op de knip houd.
Weer op het plein lopen we langs de voorkant van het palijs. Voor een open poort staat heel stoer een wachter. Ik gebaar dat ik een foto wil maken en hij gaat onmiddelijk wat strenger kijken. Klik, en de lach is terug..
De koning had vroeger absolute macht. Zo gaat het verhaal dat de kunstenaar(s) die de leeuwen hebben uitgehakt die zijn paleisdeuren flankeren, na hun arbeid, de handen werden afgehakt zodat ze nooit meer zo een fantatisch werk konden leveren. ( het zijn verhalen he , daar barst het hier van )
In de tempel voor het paleis wordt aan de bevolking uitgelegd, ook doormiddel van beeldhouwwerk, dat er diverse methoden zijn om de liefde te bedrijven. Dit alles om de verveling niet te laten toeslaan. Kijk, daar was ie nou ook weer niet lullig in.
’s Avonds afscheid genomen van Ivan- the Maltezer. Wat een mafkees, heerlijke vent. “Everithink is beautiful. my friend” Om het vaarwel te bekrachtigen wordt er een ferme joint in elkaar gedraaid. Eerst de gangdjung ( cannabis) door een zeefje drukken en dan kun je je gang gaan. Het is net een Nepali drugslab. Op een afstandje zit de Spaanse Maria toe te kijken. Later neemt ze een trekje. Het blijkt de eerste keer te zijn dat zij een joint rookt. Hoestend en proestend probeert ze stoer te blijven. Volgens mij heeft ze nog nooit gerookt. Na nog een trekje wordt ze een beetje witjes. Wel gaaf om dit allemaal waar te nemen. Later komt Maria aan ons tefeltje zitten en het gegiebel begint. De Duitser, de Maltees en de Spaanse spreken op een gegeven moment een soort van Engels dat door mij absoluut niet meer te volgen is maar zij begrijpen elkaar helemaal. Het wordt een lange avond!!!
Noffie vanmorgen uitgezwaait. Het valt me lichter dan ik dacht. Wel realiseer ik mij dat dit mijn toekomst is. Mensen komen en gaan of je ze nu leuk vind of niet. Alleen de Nepali blijven.
Eergisteren een rondje door de stad gemaakt met Noffie. Hij wil mij allerlei dingen laten zien. Vooral tussendoor routes dwars door de woonwijken, hij heeft ze geleerd van de gidsen. Het is inderdaad kruipdoor, sluipdoor en ineens sta je op een volgend plein. Ga als toerist geen weddenschap aan met een local wie er het eerst op het andere plein is, je verliest.
Op Durbar square ( Koninklijk plein ) is er the golden gate, foto met Shyam. We gaan erdoor naar binnen, onmiddelijk gevolgd door schoolkinderen die weer willen weten waar we vandaan komen. “Where you from?”, “Holland”, “Capital city is Amsterdam, it is a very flat country....”. “He!! , and how high is the highest mountain ?” ………Gabor eyes !!!! HIhi Ik win.
The golden gate geeft toegang tot het terrein van het koninklijk paleis. Het moet vroeger een lustoord geweest zijn. Nu ziet het er verpietert uit. Zo zonde. Het royal bath van meneer koning was vroeger een plaatje, nu is het aan het afbrokkelen en het water is groen van de alg. Ik weet nog niet wat de slangen betekenen maar het zal best een functie gehad hebben.
Langzaam lopen we terug, steeds gevolg door de kindeen. Het blijkt dat onze Nof een van die kinderen 300 rupee heeft gegeven voor een nieuw schoolboek. Ja lieve lezertjes, kleine meisjes zijn ook niet te vertrouwen. Dus die andere twee blijven nu maar zanikken over hun boek. Nof heeft het er wel een beetje moeilijk mee maar de bestraffende blik van Ome Rick zorgt dat hij de hand op de knip houd.
Weer op het plein lopen we langs de voorkant van het palijs. Voor een open poort staat heel stoer een wachter. Ik gebaar dat ik een foto wil maken en hij gaat onmiddelijk wat strenger kijken. Klik, en de lach is terug..
De koning had vroeger absolute macht. Zo gaat het verhaal dat de kunstenaar(s) die de leeuwen hebben uitgehakt die zijn paleisdeuren flankeren, na hun arbeid, de handen werden afgehakt zodat ze nooit meer zo een fantatisch werk konden leveren. ( het zijn verhalen he , daar barst het hier van )
In de tempel voor het paleis wordt aan de bevolking uitgelegd, ook doormiddel van beeldhouwwerk, dat er diverse methoden zijn om de liefde te bedrijven. Dit alles om de verveling niet te laten toeslaan. Kijk, daar was ie nou ook weer niet lullig in.
’s Avonds afscheid genomen van Ivan- the Maltezer. Wat een mafkees, heerlijke vent. “Everithink is beautiful. my friend” Om het vaarwel te bekrachtigen wordt er een ferme joint in elkaar gedraaid. Eerst de gangdjung ( cannabis) door een zeefje drukken en dan kun je je gang gaan. Het is net een Nepali drugslab. Op een afstandje zit de Spaanse Maria toe te kijken. Later neemt ze een trekje. Het blijkt de eerste keer te zijn dat zij een joint rookt. Hoestend en proestend probeert ze stoer te blijven. Volgens mij heeft ze nog nooit gerookt. Na nog een trekje wordt ze een beetje witjes. Wel gaaf om dit allemaal waar te nemen. Later komt Maria aan ons tefeltje zitten en het gegiebel begint. De Duitser, de Maltees en de Spaanse spreken op een gegeven moment een soort van Engels dat door mij absoluut niet meer te volgen is maar zij begrijpen elkaar helemaal. Het wordt een lange avond!!!
woensdag 13 december 2006
Rick does the Maraton
13 december 2006 11:47 uur
Op dit moment weer een power cut, niet gepland dus niemand weet hoelang het duurt. Joepie voor de laptop.
Langzaam begin ik te wennen aan het Nepali tempo, cultuur en drukte. Ze zijn absoluut niet te verlegen om tegen je aan te gaan zitten. Jongen en meisjes lopen ge-armd door de stad en niemand reageert daarop dus het zal wel normaal zijn.
Inmiddels ben ik redelijk bekend in een deel van de stad. Zeker op Taumandhi square, het plein waar Sunny restaurant is gevestigd. Eigenlijk mijn plein dus. Volgens menig tourist het mooiste plein. Het lijkt wel of de locals dat ook vinden want ’s avonds is er markt . Zie foto’s. Zeer bont gekleurd.
Omdat ik het leuk vind sta ik regelmatig stil bij een stalletje. Als Noffie erbij is stoot hij mij aan “Go-on walk away, ze are coming to you and then you have to buy zomzing”, “Why , Nof, you can always say no” Ik vind het leuk en doe het expres want ik koop meestal niets, het spel is leuk. Het resultaat mag er dan ook zijn. Eergisteren liepen Noffie en ik over ons pleintje, dit is een van de laatste keren, hij vertrekt as vrijdag om 7:00 uur. Bij het T-shirt stalletje stop ik en vraag aan Noffie of hij als aandenken een T-shirt wilt. Ik wijs uitgebreid een T-shirt aan en daar komt de verkoper. “Namaste.sir, You like”, “Yes i like, I want to buy a T-shirt, How much?” En dan gebeurt het.
De verkoper gaat er eens goed voor staan en begint “You see sir, normaly it is 350 rupee; but I know you, sir, you know that it is to expensive, so you say, 150, than I say, Whoooo sir, what to do? I have wife and kids, so it will be, 250, than you say, What!!! , are you trying to rob my, I give 180, Than I say Please sir, make a deal, we make 220, and than you say, I give no more than 200,……..so 200??”
Ik lig bijna dubbel: die gozer doet zijn eigen onderhandelingen. Ik weet zeker dat als ik 180 bied dat ik het ook krijg maar deze nieuwe truck moet beloond worden. “We have a deal, 200.” Noffie heeft z’n shirt met Boedha eyes.
Gisteren belde Roshani, Ze wilde mij zien. ( Roshani = vrouw van Krishna) Dus een afspraak gemaakt om 14:30 in Khwopa. Ik vraag mij af waarom ze mij wilt zien, ik heb een sms gekregen van Joyce en Krishna om er niet met Roshani over te praten ( want zij weet nog van niets). Lekker op tijd dat smsje. Omdat ik het tegen de zoon van dinges had verteld is het natuurlijk in de familie rond gaan zingen, speciaal na het Dahl Bath gebeuren bij dinges thuis. Dus afwachten maar. Om klokslag 14:30 is Roshani er met de zoon van dinges. Ik nodig ze uit op het dakterras, “How are you, Rick?”, “Fine thank you, how are you?”, ”I am fine, thank you.”. Ik heb al heel wat geleerd. Ik houd eens lekker mijn mond. Minuten lijken uren, en da’s waar. Het is een pijnlijke stilte maar ik houd gewoon vol. Dat is ontzettend k... voor die mensen want zij geven het liefst (onduidelijk)antwoord op vragen en nu moet zij zelf uit de hoek komen. “How are you plans”. “Ahh so,so”. “So you do not know your plans?”. “Yeay,... maybe yes, maybe no” Ik wil gewoon weten wat ze komt doen. “You are calculating things?”,. “I am a businessman, we always calculate”. Dit kan ^%$# een lange middag worden. “If you want to do business, maybe better wait until Krishna is back”. “Yeay, I’ll think so”. Kennelijk gaat het te ver om te vragen ”He,,,kulleke, wat hoor ik? Heb jij plannen met de Sunny?” Heel appart. Het gesprek gaat daarna over, de baby, het ziekenhuis,( Roshani is verpleegster), het missen van Krishna enz. Na een 1,5 uur maakt Roshani aanstalte. Ze moet naar Swarga en dat is belangrijk. Ik zie (denk te zien ) dat ze niet helemaal happy is met de situatie maar ik doe net of mijn neus bloed. Ik krijg nog 4 sinasappels “No thank you, your so nice, thank you, no, no, no more please, thank you”. Ze stappen op. De zoon van dinges heeft geen woord gesproken. “Bye, bye, see you, bye” ze lopen de trap af. Ik plof neer op een stoel en dank ..... op mijn blote knieën dat het voorbij is.
Ik hoor gestommel op de trap. De zoon van dinges staat ineens weer voor mij. AAAAARGGG.
“You have time now?”. “Yes” . “I want to show you something and maybe we talk”. Ik denk dat hij een probleem heeft dus ik ga akkoord. verlaten Khwopa en gaan linksaf de hoofdstraat in. Hij zet er stevig de pas in, het is tenslotte de neef van Roshani die mij al eens het zweet op m’n rug heeft laten lopen. Het zit in de familie. We lopen een minuut of 10 en ik vraag “You want to talk?” hij schut zijn hoofd. ( Zoals Willemijn al zei; er is niets vlak in dit land.) Na nog eens 10 minuten bonst mijn hart als een bezetene, wordt ik kortademig en wil dat joch een ram voor z’n kanus geven. “you have visitorspas?” “Yes” piep ik. “We have to go out of the city” Nou moet jij een goed luisteren smerig vuil …. I have to do helemaal niks!!!! dacht ik. Ik had geen adem meer om hem dat te vertellen.
We verlaten Bhaktapur city en komen bij een hele grote en vreemde boom (foto)
Daarna rechtsaf en we komen bij een hele grote vijver. 1,5 voetbalveld. “Shall we go around it?” Inmiddels weet ik het zeker, Roshani heeft tegen hem gezegd “loop die hufter ‘ns lekker naar de kloten” als wraak. Ik laat me niet kennen. “Yes of cource” Langzaam loop ik rond de vijver om op 1 kwart op een muurtje te gaan zitten. “Let’s sit for a wile, so we can enjoy the view” Wat ben ik toch een handige flikker. Ik neem wat foto’s en weet , ik moet nog terug. Na een alf uurtje ben ik opgestapt en is de terugweg begonnen. En intussen is er niets gezegd. Ik niet omdat ik constant naar adem loop te happen en hij niet omdat ?????????????
De terugweg was mogelijk erger. Hij stiefelde lekker door op een andere route. Kruipdoor sluipdoor, mij krijg je niet kapot, jochie. We naderen de Khwopa. Ik ben een wrak. Bij de deur zegt de knul ”You have time tomorrow?” “Ik kijk hem met mijn liefste blik aan en zeg “No, i am sorry, not tomorrow, not this week and also next week, no time maybe other time” We schudden de hand<, “Namaste”en hup naar binnen. Ik moet ook nog vier trappen op, het lijkt de kruisweg wel. Boven aangekomen zitten Noffie en Palden aan m’n buro. “Did you like it” vraagt Noffie. Ik maak met mijn hand een schietbeweging open mijn kamer en plof op bed. IK BEN KAPOT.
Op dit moment weer een power cut, niet gepland dus niemand weet hoelang het duurt. Joepie voor de laptop.
Langzaam begin ik te wennen aan het Nepali tempo, cultuur en drukte. Ze zijn absoluut niet te verlegen om tegen je aan te gaan zitten. Jongen en meisjes lopen ge-armd door de stad en niemand reageert daarop dus het zal wel normaal zijn.
Inmiddels ben ik redelijk bekend in een deel van de stad. Zeker op Taumandhi square, het plein waar Sunny restaurant is gevestigd. Eigenlijk mijn plein dus. Volgens menig tourist het mooiste plein. Het lijkt wel of de locals dat ook vinden want ’s avonds is er markt . Zie foto’s. Zeer bont gekleurd.
Omdat ik het leuk vind sta ik regelmatig stil bij een stalletje. Als Noffie erbij is stoot hij mij aan “Go-on walk away, ze are coming to you and then you have to buy zomzing”, “Why , Nof, you can always say no” Ik vind het leuk en doe het expres want ik koop meestal niets, het spel is leuk. Het resultaat mag er dan ook zijn. Eergisteren liepen Noffie en ik over ons pleintje, dit is een van de laatste keren, hij vertrekt as vrijdag om 7:00 uur. Bij het T-shirt stalletje stop ik en vraag aan Noffie of hij als aandenken een T-shirt wilt. Ik wijs uitgebreid een T-shirt aan en daar komt de verkoper. “Namaste.sir, You like”, “Yes i like, I want to buy a T-shirt, How much?” En dan gebeurt het.
De verkoper gaat er eens goed voor staan en begint “You see sir, normaly it is 350 rupee; but I know you, sir, you know that it is to expensive, so you say, 150, than I say, Whoooo sir, what to do? I have wife and kids, so it will be, 250, than you say, What!!! , are you trying to rob my, I give 180, Than I say Please sir, make a deal, we make 220, and than you say, I give no more than 200,……..so 200??”
Ik lig bijna dubbel: die gozer doet zijn eigen onderhandelingen. Ik weet zeker dat als ik 180 bied dat ik het ook krijg maar deze nieuwe truck moet beloond worden. “We have a deal, 200.” Noffie heeft z’n shirt met Boedha eyes.
Gisteren belde Roshani, Ze wilde mij zien. ( Roshani = vrouw van Krishna) Dus een afspraak gemaakt om 14:30 in Khwopa. Ik vraag mij af waarom ze mij wilt zien, ik heb een sms gekregen van Joyce en Krishna om er niet met Roshani over te praten ( want zij weet nog van niets). Lekker op tijd dat smsje. Omdat ik het tegen de zoon van dinges had verteld is het natuurlijk in de familie rond gaan zingen, speciaal na het Dahl Bath gebeuren bij dinges thuis. Dus afwachten maar. Om klokslag 14:30 is Roshani er met de zoon van dinges. Ik nodig ze uit op het dakterras, “How are you, Rick?”, “Fine thank you, how are you?”, ”I am fine, thank you.”. Ik heb al heel wat geleerd. Ik houd eens lekker mijn mond. Minuten lijken uren, en da’s waar. Het is een pijnlijke stilte maar ik houd gewoon vol. Dat is ontzettend k... voor die mensen want zij geven het liefst (onduidelijk)antwoord op vragen en nu moet zij zelf uit de hoek komen. “How are you plans”. “Ahh so,so”. “So you do not know your plans?”. “Yeay,... maybe yes, maybe no” Ik wil gewoon weten wat ze komt doen. “You are calculating things?”,. “I am a businessman, we always calculate”. Dit kan ^%$# een lange middag worden. “If you want to do business, maybe better wait until Krishna is back”. “Yeay, I’ll think so”. Kennelijk gaat het te ver om te vragen ”He,,,kulleke, wat hoor ik? Heb jij plannen met de Sunny?” Heel appart. Het gesprek gaat daarna over, de baby, het ziekenhuis,( Roshani is verpleegster), het missen van Krishna enz. Na een 1,5 uur maakt Roshani aanstalte. Ze moet naar Swarga en dat is belangrijk. Ik zie (denk te zien ) dat ze niet helemaal happy is met de situatie maar ik doe net of mijn neus bloed. Ik krijg nog 4 sinasappels “No thank you, your so nice, thank you, no, no, no more please, thank you”. Ze stappen op. De zoon van dinges heeft geen woord gesproken. “Bye, bye, see you, bye” ze lopen de trap af. Ik plof neer op een stoel en dank ..... op mijn blote knieën dat het voorbij is.
Ik hoor gestommel op de trap. De zoon van dinges staat ineens weer voor mij. AAAAARGGG.
“You have time now?”. “Yes” . “I want to show you something and maybe we talk”. Ik denk dat hij een probleem heeft dus ik ga akkoord. verlaten Khwopa en gaan linksaf de hoofdstraat in. Hij zet er stevig de pas in, het is tenslotte de neef van Roshani die mij al eens het zweet op m’n rug heeft laten lopen. Het zit in de familie. We lopen een minuut of 10 en ik vraag “You want to talk?” hij schut zijn hoofd. ( Zoals Willemijn al zei; er is niets vlak in dit land.) Na nog eens 10 minuten bonst mijn hart als een bezetene, wordt ik kortademig en wil dat joch een ram voor z’n kanus geven. “you have visitorspas?” “Yes” piep ik. “We have to go out of the city” Nou moet jij een goed luisteren smerig vuil …. I have to do helemaal niks!!!! dacht ik. Ik had geen adem meer om hem dat te vertellen.
We verlaten Bhaktapur city en komen bij een hele grote en vreemde boom (foto)
Daarna rechtsaf en we komen bij een hele grote vijver. 1,5 voetbalveld. “Shall we go around it?” Inmiddels weet ik het zeker, Roshani heeft tegen hem gezegd “loop die hufter ‘ns lekker naar de kloten” als wraak. Ik laat me niet kennen. “Yes of cource” Langzaam loop ik rond de vijver om op 1 kwart op een muurtje te gaan zitten. “Let’s sit for a wile, so we can enjoy the view” Wat ben ik toch een handige flikker. Ik neem wat foto’s en weet , ik moet nog terug. Na een alf uurtje ben ik opgestapt en is de terugweg begonnen. En intussen is er niets gezegd. Ik niet omdat ik constant naar adem loop te happen en hij niet omdat ?????????????
De terugweg was mogelijk erger. Hij stiefelde lekker door op een andere route. Kruipdoor sluipdoor, mij krijg je niet kapot, jochie. We naderen de Khwopa. Ik ben een wrak. Bij de deur zegt de knul ”You have time tomorrow?” “Ik kijk hem met mijn liefste blik aan en zeg “No, i am sorry, not tomorrow, not this week and also next week, no time maybe other time” We schudden de hand<, “Namaste”en hup naar binnen. Ik moet ook nog vier trappen op, het lijkt de kruisweg wel. Boven aangekomen zitten Noffie en Palden aan m’n buro. “Did you like it” vraagt Noffie. Ik maak met mijn hand een schietbeweging open mijn kamer en plof op bed. IK BEN KAPOT.
zondag 10 december 2006
Ivan uit Malta
10 december 2006 7:43 uur
Iedereen is snipverkouden. Het is dan ook hartje winter hier. Je kunt de koude het beste vergelijken met de wintersport. ’s Morgens is het mistig of zoals u wilt, hangen de wolken tot aan de grond. Door de mist zie je de zon opkomen en door de verhitting is na een uurtje de mist verdwenen. Dan is het staal blauw met een ferm zonnetje. Het vreemde ( wintersport ) verschijnsel doet zich dan voor dat alles wat in de zon is wordt lekker warm en datgene uit de zon is koud. Dus ook je rug als je met je gezicht naar de zon staat, ligt. Het is hier 1200 meter hoog.
De Nepali zijn gek op de zon. Je ziet ze dan ook meer en meer op de daken, ze wentelen zich regelmatig om zodat ze de warmte goed oppikken.
In de huizen en het guest house blijft het nu koud. Alle gasten hebben dikke sokken aan en meerdere truien. Overdag zoveel mogelijk zon pikken is het credo.
Gisteren zijn er weer nieuwe mensen geariveerd in Khwopa Guest house. Een gozer uit Malta en een stel uit Nederland. Maaike en Theo. Begin 60ers. Ze kennen elkaar 7 jaar en Maaike reist de wereld en met name Azië al 30 jaar af. Heel veel reis ervaring. Ze zijn 6 weken in Nepal. Het is voor beide de eerste keer, en waarschijnlijk de laatste. Ik ga morgen een babbetje met ze maken.
Ben nog steeds aan het uitzoeken hoe het nu zit met Sunny Restaurant. Het staat in Lonly Planet en er zit overdag geen kip. In Nyatapola restaurant zit het regelmatig vol. Maar ik hoor ook berichten dat het ’s avonds redelijk gaat. Het is met het Bhadgoan guest house het beste restaurant van Bhaktapur.
Lekker in de zon gezeten met een aantal gidsen. Onze Noffie is weer bijna de oude maar gaat niet meer op stap. Zijn maatjes de gidsen komen nu iedere dag langs in het guest house. Het zijn studenten die uit armoede het gidsen werk zijn gaan doen. Hun “home”is een dorpje in de bergen van +/- 500 inwoners.
In Duitsland had Noffie een colega: Palden Lama Tamang. Een Nepali dus. Hardwerkende gozer die dan hier een guest house zou gaan beginnen met unser Nof.( Is te lezen in eerder verslag. ) Toen Noffie zo ziek was heeft die gozer wel heel de nacht bij hem aan z’n bed gezeten. “Ja sicher, ich bin jadoch verantwortlich.” Deze kerel, Palden, heeft een aantal maten die uit hetzelfde dorp komen. Hira, Robbie en Gurka. Dit zijn trekking guides die nu ook citty guides zijn. Al hele leuke gesprekken me gevoerd. Ik kom daar in een volgend verhaal graag op terug. Bij deze mannen kan ik informatie inwinnen over o.a.het kaste systeem.
Ivan uit Malta schuift aan ( info heb ik van Noffie ). Hij is nieuw in het guest house maar inmiddels herken ik ze meteen. Een blower pur sang. Noffie had mij al in geseint “Dit you see zat guy? I sink that is is a zjunkie”. “He, hello, how are you?”. “Oh very good my friend, it’s fine” klinkt het een beetje lijzig. Hij moet ingehuurd zijn door Shyam om ons eens goed te vermaken, dat kan niet anders, hij praat zoals je verwacht, Met een accent uit een film, hij ziet eruit als een Indiër en de gebaartjes van een homo. “How long are you in Nepal?”. “Oh 9 days my friend, 3 days in the Kathmandu, 5 days at Baba’s place and one day here”. “And where were you before?”. “In India, my friend, very nice” “Where you long in India?”. “Long, long, what is long my friend, I was there 14 months. “ “What do you do in Malta, because 14 months is a long time, I think”. “Oh my friend, ik work for the gouverment, I am a messenger boy , I have sabbatical ………. and where are you from?“. “From Holland”. “Oh Holland, Amsterdam, I had lots of trouble with the heroine. Very much trouble, Amsterdam good place.”. “Heroine?”. “Yes, my friend, now I only blow, don’t do the heroine anymore” Hij gaat zitten en begint heeeeeeel relaxed een joint in elkaar te draaien. Geweldig al die vreemde mensen.
Langzaam maar zeker gaat het licht bij ome Rick uit. Ik ben snipverkouden en wil naar m’n bedje. Ik hoor wel van jullie.
Iedereen is snipverkouden. Het is dan ook hartje winter hier. Je kunt de koude het beste vergelijken met de wintersport. ’s Morgens is het mistig of zoals u wilt, hangen de wolken tot aan de grond. Door de mist zie je de zon opkomen en door de verhitting is na een uurtje de mist verdwenen. Dan is het staal blauw met een ferm zonnetje. Het vreemde ( wintersport ) verschijnsel doet zich dan voor dat alles wat in de zon is wordt lekker warm en datgene uit de zon is koud. Dus ook je rug als je met je gezicht naar de zon staat, ligt. Het is hier 1200 meter hoog.
De Nepali zijn gek op de zon. Je ziet ze dan ook meer en meer op de daken, ze wentelen zich regelmatig om zodat ze de warmte goed oppikken.
In de huizen en het guest house blijft het nu koud. Alle gasten hebben dikke sokken aan en meerdere truien. Overdag zoveel mogelijk zon pikken is het credo.
Gisteren zijn er weer nieuwe mensen geariveerd in Khwopa Guest house. Een gozer uit Malta en een stel uit Nederland. Maaike en Theo. Begin 60ers. Ze kennen elkaar 7 jaar en Maaike reist de wereld en met name Azië al 30 jaar af. Heel veel reis ervaring. Ze zijn 6 weken in Nepal. Het is voor beide de eerste keer, en waarschijnlijk de laatste. Ik ga morgen een babbetje met ze maken.
Ben nog steeds aan het uitzoeken hoe het nu zit met Sunny Restaurant. Het staat in Lonly Planet en er zit overdag geen kip. In Nyatapola restaurant zit het regelmatig vol. Maar ik hoor ook berichten dat het ’s avonds redelijk gaat. Het is met het Bhadgoan guest house het beste restaurant van Bhaktapur.
Lekker in de zon gezeten met een aantal gidsen. Onze Noffie is weer bijna de oude maar gaat niet meer op stap. Zijn maatjes de gidsen komen nu iedere dag langs in het guest house. Het zijn studenten die uit armoede het gidsen werk zijn gaan doen. Hun “home”is een dorpje in de bergen van +/- 500 inwoners.
In Duitsland had Noffie een colega: Palden Lama Tamang. Een Nepali dus. Hardwerkende gozer die dan hier een guest house zou gaan beginnen met unser Nof.( Is te lezen in eerder verslag. ) Toen Noffie zo ziek was heeft die gozer wel heel de nacht bij hem aan z’n bed gezeten. “Ja sicher, ich bin jadoch verantwortlich.” Deze kerel, Palden, heeft een aantal maten die uit hetzelfde dorp komen. Hira, Robbie en Gurka. Dit zijn trekking guides die nu ook citty guides zijn. Al hele leuke gesprekken me gevoerd. Ik kom daar in een volgend verhaal graag op terug. Bij deze mannen kan ik informatie inwinnen over o.a.het kaste systeem.
Ivan uit Malta schuift aan ( info heb ik van Noffie ). Hij is nieuw in het guest house maar inmiddels herken ik ze meteen. Een blower pur sang. Noffie had mij al in geseint “Dit you see zat guy? I sink that is is a zjunkie”. “He, hello, how are you?”. “Oh very good my friend, it’s fine” klinkt het een beetje lijzig. Hij moet ingehuurd zijn door Shyam om ons eens goed te vermaken, dat kan niet anders, hij praat zoals je verwacht, Met een accent uit een film, hij ziet eruit als een Indiër en de gebaartjes van een homo. “How long are you in Nepal?”. “Oh 9 days my friend, 3 days in the Kathmandu, 5 days at Baba’s place and one day here”. “And where were you before?”. “In India, my friend, very nice” “Where you long in India?”. “Long, long, what is long my friend, I was there 14 months. “ “What do you do in Malta, because 14 months is a long time, I think”. “Oh my friend, ik work for the gouverment, I am a messenger boy , I have sabbatical ………. and where are you from?“. “From Holland”. “Oh Holland, Amsterdam, I had lots of trouble with the heroine. Very much trouble, Amsterdam good place.”. “Heroine?”. “Yes, my friend, now I only blow, don’t do the heroine anymore” Hij gaat zitten en begint heeeeeeel relaxed een joint in elkaar te draaien. Geweldig al die vreemde mensen.
Langzaam maar zeker gaat het licht bij ome Rick uit. Ik ben snipverkouden en wil naar m’n bedje. Ik hoor wel van jullie.
vrijdag 8 december 2006
It is healthyër to die than to stay there !!!!!!!!!
8 december 2006 17:05 uur
Vandaag afscheid genomen van de Davy de belg. Jammer, maar hij raast door Azië. Blijft nooit langer dan 2 of 3 dgn. Is toch lekker praten in je eigen taal. Jonas daar in tegen blijft een dag langer en dat is een arshlog. Wat een wijsneus. Maar ja, you can’t have it all.
Noffie is terug. Hij ziet er een stuk beter uit. Maar wat een verhaal!
Hij gaat achterop de motor naar het Bhaktapur international hospital en wordt in “ze special gastroom” gebracht. Het zijn Noffie’s woorden en dus liegt hij, dan......
“zer was shit on ze walls and blood to, my bed was very dirty and zer was blood and so on on my sheets”, Ik kijk natuurlijk van och en wee. “Really?”. “Ïet was terrible, “
Op dit moment valt de stroom uit. Ik ben naar “The rooftop”gerend,...als ik zeg gerend dan is dat zo, Ja !!!. Heel Bhaktapur zonder stroom. Ik heb lekker een laptop, “wiz batteries !!!!!” Ik stop maar ff en kijk wat er zoal gebeurt. Bis später.
“It’s powercut, sir, just powercut.” Huh??? “To save money sir, every city have a 2,5 hour powercut every week. Starting today”. “Starting today? How you know?” “It is in the newspaper, sir, look” Shyam laat mij een Nepali krant zien met kennelijk het verhaal. Alleen ik kan geen Nepali lezen. “Nice of you to tell me Shyam,….. but why did you not tell me before?”. “Oh, sir, I forgot, we all forgot”. “Why they do it?”. “You see, we poor country, so to save money, we cut the power. You see sir, if no power, no one can use, so we save money” Oppassen Ricky, je tanden op elkaar anders valt je kin weer op de grond.
Dus: Je bouwt een powercetrale in de Himalaya met geld van India. Dan maak je een kontrakt dat je alle stroom aan India verkoopt. Je maakt een tweede kontrakt waarin je vast legt dat jij stroom koopt van India. Het is wel iets duurder maar dat is business. Het is normaal dat je iets verkoopt tegen een duurdere prijs dan dat je het inkoopt. Als regering verkoop je de stroom weer aan de gebruikers die jou dan weer een hogere prijs betalen dan jouw inkoopprijs. Je krijgt dus meer geld voor de stroom dan dat het je kost. WAAROM dan de powercut? Beste lezertjes. Nobody knows!!!!!!
En inderdaad, na 2,5 uur gaat de stroom weer aan.
Noffie dus: Hij wordt aan het infuus gelegt en krijgt 5 zoutoplossing en 7 zakken spul. In het hospitaal wordt het wat verwarrender. “Ze told me, here you got tree pills and you have to take them every 8 hours. But only before eating. Starting now.” Ik snap zijn Huh- gevoel. Probeer dat maar eens in de tijd te zetten, aan het infuus, in een hospital. “And you know, after saying that, ze nurse just disappear!!” Hij kijkt mij aan en ziet het begrip. We moeten beide lachen. Inmiddels mag ik het joch erg graag en we hebben veel lol met de woorden “What to do????” Omdat hij in “ze special gastroom” ligt komen om de haverklap zusters in en uit gelopen in zijn kamertje. Nurse 1 “You should drink tree of these glasses “. 5 minuten later, nurse 2 “What are you doing? Don’t drink now!!! are you crazy? You want to die?”. 10 minuten later, nurse 1 ”Why did you not drink! You drink now, good for you” Kijk, dat zijn weer herkenbare verhalen. “Ze absolutely have no idea what ze are doing.” Ehuh “You know, i shited my pants and ze head nothing for my to ware, so I go to ze bathroom, ooooh that was terrible, all shit to ze walls, no toilet paper, and ze toilet!!!!!!” Nou, nou Noffie, zo erg zal het toch niet zijn. “I have to lay on ze bed, in my shited pants, nurses coming in and out, slaming doors, ze hole night,” En toen sprak Noffie de nu al historische woorden “It is healthyër to die than to stay there!” Ik barst in lachen uit, ga door Noffie, spoor ik hem aan, kan ik weer een leuk stukje over schrijven. Hij snapt wat hij gezegd heeft en moet ook lachen. Ik ben blij dat ie weer terug is. Jammer genoeg vertrekt hij over 7 dgn. In de hectiek van “naar het hospitaal gaan” heeft hij zijn moeder gebeld. Die heeft onmiddelijk een terugvlucht geboekt.
Vandaag afscheid genomen van de Davy de belg. Jammer, maar hij raast door Azië. Blijft nooit langer dan 2 of 3 dgn. Is toch lekker praten in je eigen taal. Jonas daar in tegen blijft een dag langer en dat is een arshlog. Wat een wijsneus. Maar ja, you can’t have it all.
Noffie is terug. Hij ziet er een stuk beter uit. Maar wat een verhaal!
Hij gaat achterop de motor naar het Bhaktapur international hospital en wordt in “ze special gastroom” gebracht. Het zijn Noffie’s woorden en dus liegt hij, dan......
“zer was shit on ze walls and blood to, my bed was very dirty and zer was blood and so on on my sheets”, Ik kijk natuurlijk van och en wee. “Really?”. “Ïet was terrible, “
Op dit moment valt de stroom uit. Ik ben naar “The rooftop”gerend,...als ik zeg gerend dan is dat zo, Ja !!!. Heel Bhaktapur zonder stroom. Ik heb lekker een laptop, “wiz batteries !!!!!” Ik stop maar ff en kijk wat er zoal gebeurt. Bis später.
“It’s powercut, sir, just powercut.” Huh??? “To save money sir, every city have a 2,5 hour powercut every week. Starting today”. “Starting today? How you know?” “It is in the newspaper, sir, look” Shyam laat mij een Nepali krant zien met kennelijk het verhaal. Alleen ik kan geen Nepali lezen. “Nice of you to tell me Shyam,….. but why did you not tell me before?”. “Oh, sir, I forgot, we all forgot”. “Why they do it?”. “You see, we poor country, so to save money, we cut the power. You see sir, if no power, no one can use, so we save money” Oppassen Ricky, je tanden op elkaar anders valt je kin weer op de grond.
Dus: Je bouwt een powercetrale in de Himalaya met geld van India. Dan maak je een kontrakt dat je alle stroom aan India verkoopt. Je maakt een tweede kontrakt waarin je vast legt dat jij stroom koopt van India. Het is wel iets duurder maar dat is business. Het is normaal dat je iets verkoopt tegen een duurdere prijs dan dat je het inkoopt. Als regering verkoop je de stroom weer aan de gebruikers die jou dan weer een hogere prijs betalen dan jouw inkoopprijs. Je krijgt dus meer geld voor de stroom dan dat het je kost. WAAROM dan de powercut? Beste lezertjes. Nobody knows!!!!!!
En inderdaad, na 2,5 uur gaat de stroom weer aan.
Noffie dus: Hij wordt aan het infuus gelegt en krijgt 5 zoutoplossing en 7 zakken spul. In het hospitaal wordt het wat verwarrender. “Ze told me, here you got tree pills and you have to take them every 8 hours. But only before eating. Starting now.” Ik snap zijn Huh- gevoel. Probeer dat maar eens in de tijd te zetten, aan het infuus, in een hospital. “And you know, after saying that, ze nurse just disappear!!” Hij kijkt mij aan en ziet het begrip. We moeten beide lachen. Inmiddels mag ik het joch erg graag en we hebben veel lol met de woorden “What to do????” Omdat hij in “ze special gastroom” ligt komen om de haverklap zusters in en uit gelopen in zijn kamertje. Nurse 1 “You should drink tree of these glasses “. 5 minuten later, nurse 2 “What are you doing? Don’t drink now!!! are you crazy? You want to die?”. 10 minuten later, nurse 1 ”Why did you not drink! You drink now, good for you” Kijk, dat zijn weer herkenbare verhalen. “Ze absolutely have no idea what ze are doing.” Ehuh “You know, i shited my pants and ze head nothing for my to ware, so I go to ze bathroom, ooooh that was terrible, all shit to ze walls, no toilet paper, and ze toilet!!!!!!” Nou, nou Noffie, zo erg zal het toch niet zijn. “I have to lay on ze bed, in my shited pants, nurses coming in and out, slaming doors, ze hole night,” En toen sprak Noffie de nu al historische woorden “It is healthyër to die than to stay there!” Ik barst in lachen uit, ga door Noffie, spoor ik hem aan, kan ik weer een leuk stukje over schrijven. Hij snapt wat hij gezegd heeft en moet ook lachen. Ik ben blij dat ie weer terug is. Jammer genoeg vertrekt hij over 7 dgn. In de hectiek van “naar het hospitaal gaan” heeft hij zijn moeder gebeld. Die heeft onmiddelijk een terugvlucht geboekt.
donderdag 7 december 2006
Davy, Lea en ik zien Noffie naar het ziekenhuis gaan
7 december 2006 12:05 uur
Gisteren heb ik internet gekregen zoals een aantal van jullie ongetwijfelt hebben ervaren. De snelheid is slecht maar het is beter dan niets. Ik ga nog proberen om een dubbele snelheid te krijgen maar dat is misschien erg duur. Het was erg druk rond mijn tafeltje. Iedereen leeft erg mee en was blij dat ik internet heb gekregen. Ik ben heel de dag bezig geweest om mijn computer te updaten en met die fabeltastische snelheid heb ik in de wachttijd veel gekletst de omstanders. Ook bezig geweest. met mail beantwoorden.
Shyam kwam om 11:00 aan m’n buro! “i ‘m sorry sir but i have to go”. Er is absoluut geen reden waarom Shyam zich bij mij moet verantwoorden maar inmiddels heb ik begrepen dat dit de oosterse manier is om een verhaal te beginnen, dus in plaats van “wat kan mij dat schelen”zeg ik “Oh, really why?”. “You know sir, friend that give party last week, he married today, so tonight big party”. “Nice, good for you Shyam, but why do you have to go now?”. “I have to prepair sir.” Ik ben op mijn hoede, Hoezo?? prepair. De hele dag???? “The feast is tonight, yes? , so why you go now, you have to make things for the feast?” “No, no, sir, I have to prepair”. ‘Ah, yes of course, well have a very nice day and lots of fun and lots of whiskey, oke? Shyam” “Yes sir, thank you sir, maybe see you tonight, bye” “Bye Shyam” Hij loopt weg en ik heb geen flauw idée wat hij gaat doen.
In mijn lompigheid start ik outlook op. Onmiddelijk begint outlook te synchroniseren met mijn G-mail. Ik kijk het even aan, shit dat gaat lang duren er moeten heel wat Mb’s worden gedownload. Dus tijd om naar de super te gaan en daar iets te kopen om te eten zodat ik op mijn computer kan blijven werken.
Ik koop een pak met zoute koekjes en een blikje tunafish made in thailand. Ik zie in het wijnrek een fles chardonnay staan van 1999. Australische, 520 rupee. T’is feest, ik heb internet, lekker door klooien, wijntje erbij, koekie met tuna en ’n blokje kaas. WHOEA, wie doet mij wat. Hier met die fles !!.
Terug thuis is outlook klaar met synchroniseren en ik kan aan de slag. Wijntje erbij, blikkie openen met mijn Letherman ( dat valt verdikke niet mee) blokje kaas van mijn kaas voorraadje ( bederft niet, het is bijna onder nul op m’n kamer ) en hup ik zit. Fles wijn in de hand en daar komt het koppie van Noffie ( Nein, nicht Offie) boven het trapgat uit. “Auch ein glas?”, “Was is das?” Ik laat hem de fles zien “I thoutch it was piss”. “Be carefull , jij ouwe fietsendief”. hij lacht. Ik wil eigenlijk op mijn machintje werken maar daar komt Lea met haar Nepaleese vriend aanschuiven. En hup daar komt een nieuwe vogel aan. “Hello, who are you, and where are you coming from” Het zijn de standaard vragen als je een andere blanke tegenkomt.
“Jonas. and i’m from Germany” zegt hij in perfect Amerikaans. “You speak English without any accent. That’s strange” “I study biology in the states” Handjes schudden met iedereen en allemaal naar mijn fles staren. “Somebody wants a glass of wine?” Ja, lul, slimme vraag. Lea stormt de trap af en komt ff later terug met 4 glazen. Wisten jullie dat er helemaal geen 6 glazen wijn in een fles zitten. Hier in Nepal gaan er precies 4 glazen uit. Noffie geen wijn, hij is al dagen ziek. Het zijn leuke gesprekken. Noffie en Jonas in het duits, lekker in je moers taal, Lea en Ik in het Engels en Bouznoum in het steenkools.
Om ongeveer half elf komt Shyam de trap op gestommeld. Shyam heeft een plastic twee literfles cola bij zich alleen zit er geen cola in. Het is “the famous laxi”
Shyam gaat aan het kleine tafeltje zitten en nodigt mij uit voor een glaasje. De fles is gelukkig nog voor een kwart vol en er zit al een heleboel in Shyam.
Nou kom op met die zooi. Verstand op nul en hup een slok. Super scherp maar eigelijk wel lekker. Het is rood spul deze keer. “Homemade by friend” lalt Shyam.
Om een uur of 12 zijn we naar bed gegaan.
Vanmorgen lekker ontbijtje en een nieuwe gozer aan mijn buro. Davy, een belg uit leuven. Heeft 12 jaar een cafe gehad naast het station in Leuven, “in den ouden tijd” en heeft dat 4 jaar geleden verkocht. Is vrijgezel en reist de wereld af. Leuke vent.
Offie strompelt naar boven. Hij ziet er verschrikkelijk uit. “He guy, what’s up?”. “I feel really, really sick, I’m a bit scared, you know, I shit blood” Arme Noffie. Hij ziet er grauw uit. Ik ga naar Shyam en vertel hem het verhaal. Ook Shyam schrikt, “Go to hospital, not to doktor, doktor no good” Dat is fijn om te weten. Ik laat Shyam de duits sprekende Nepali opsnorren en ga weer naar Noffie. Terwijl ik in zijn kamer kom schiet Nof het toilet in, “I have to shit again” Ik ga naar boven en vertel het verhaal aan Davy. Niet zo best denken we alle twee.
Gestommel beneden, de Nepali guides zijn er en nemen Noffie mee naar het hospitaal.
Ik hoop dat het goed gaat met hem.
Zo nu ff een zonnetje.
Ben net terug uit het restaurant. Bhatgaon guesthouse. Momos gegeten. Wij noemen het dim sum. 1 portie vegetarisch en 1 portie met buffon. Ik heb wel aan Helmie gedacht. Ik heb absoluut geen verschil geproeft tussen de 2 porties. Alles smaakte %&$@#^naar korleander. Dit is de eerste keer. Ik heb met de gidsen een potie momos gedeelt die heerlijk waren. Vanaf dat moment heb ik zitten vlassen om mijn buikje rond te eten met momos. Ze kosten ook geen reed en zijn echt super lekker. Om 17:00 uur ben ik naar de receptie gegaan om een te informaren naar Noffie. Heb daar gezeten tot 19:00. Het gaat allemaal wat langzaam hier.
Ik heb het ook gehad over momos en Shyam zei dat het beter was om die te eten in een goed restaurant als Bhatgaon of de Sunny. Ik wordt gek!!!!!!!!!!!!.
Daarom beslis ik om maar naar Bhatgaon te gaan met het resultaat dat ik aan de dia ben en alles naar korleander smaakte.
Noffie: Moet in het ziekenhuis blijven voor, ze denken, 1 nacht. Hij ligt aan de infusen voor vocht, voedsel en zout. Hij zag er al een stuk beter uit. Hij heeft van alles wat ik niet kan verstaan en ook wormen. Hopelijk gaat het snel beter.
Gisteren heb ik internet gekregen zoals een aantal van jullie ongetwijfelt hebben ervaren. De snelheid is slecht maar het is beter dan niets. Ik ga nog proberen om een dubbele snelheid te krijgen maar dat is misschien erg duur. Het was erg druk rond mijn tafeltje. Iedereen leeft erg mee en was blij dat ik internet heb gekregen. Ik ben heel de dag bezig geweest om mijn computer te updaten en met die fabeltastische snelheid heb ik in de wachttijd veel gekletst de omstanders. Ook bezig geweest. met mail beantwoorden.
Shyam kwam om 11:00 aan m’n buro! “i ‘m sorry sir but i have to go”. Er is absoluut geen reden waarom Shyam zich bij mij moet verantwoorden maar inmiddels heb ik begrepen dat dit de oosterse manier is om een verhaal te beginnen, dus in plaats van “wat kan mij dat schelen”zeg ik “Oh, really why?”. “You know sir, friend that give party last week, he married today, so tonight big party”. “Nice, good for you Shyam, but why do you have to go now?”. “I have to prepair sir.” Ik ben op mijn hoede, Hoezo?? prepair. De hele dag???? “The feast is tonight, yes? , so why you go now, you have to make things for the feast?” “No, no, sir, I have to prepair”. ‘Ah, yes of course, well have a very nice day and lots of fun and lots of whiskey, oke? Shyam” “Yes sir, thank you sir, maybe see you tonight, bye” “Bye Shyam” Hij loopt weg en ik heb geen flauw idée wat hij gaat doen.
In mijn lompigheid start ik outlook op. Onmiddelijk begint outlook te synchroniseren met mijn G-mail. Ik kijk het even aan, shit dat gaat lang duren er moeten heel wat Mb’s worden gedownload. Dus tijd om naar de super te gaan en daar iets te kopen om te eten zodat ik op mijn computer kan blijven werken.
Ik koop een pak met zoute koekjes en een blikje tunafish made in thailand. Ik zie in het wijnrek een fles chardonnay staan van 1999. Australische, 520 rupee. T’is feest, ik heb internet, lekker door klooien, wijntje erbij, koekie met tuna en ’n blokje kaas. WHOEA, wie doet mij wat. Hier met die fles !!.
Terug thuis is outlook klaar met synchroniseren en ik kan aan de slag. Wijntje erbij, blikkie openen met mijn Letherman ( dat valt verdikke niet mee) blokje kaas van mijn kaas voorraadje ( bederft niet, het is bijna onder nul op m’n kamer ) en hup ik zit. Fles wijn in de hand en daar komt het koppie van Noffie ( Nein, nicht Offie) boven het trapgat uit. “Auch ein glas?”, “Was is das?” Ik laat hem de fles zien “I thoutch it was piss”. “Be carefull , jij ouwe fietsendief”. hij lacht. Ik wil eigenlijk op mijn machintje werken maar daar komt Lea met haar Nepaleese vriend aanschuiven. En hup daar komt een nieuwe vogel aan. “Hello, who are you, and where are you coming from” Het zijn de standaard vragen als je een andere blanke tegenkomt.
“Jonas. and i’m from Germany” zegt hij in perfect Amerikaans. “You speak English without any accent. That’s strange” “I study biology in the states” Handjes schudden met iedereen en allemaal naar mijn fles staren. “Somebody wants a glass of wine?” Ja, lul, slimme vraag. Lea stormt de trap af en komt ff later terug met 4 glazen. Wisten jullie dat er helemaal geen 6 glazen wijn in een fles zitten. Hier in Nepal gaan er precies 4 glazen uit. Noffie geen wijn, hij is al dagen ziek. Het zijn leuke gesprekken. Noffie en Jonas in het duits, lekker in je moers taal, Lea en Ik in het Engels en Bouznoum in het steenkools.
Om ongeveer half elf komt Shyam de trap op gestommeld. Shyam heeft een plastic twee literfles cola bij zich alleen zit er geen cola in. Het is “the famous laxi”
Shyam gaat aan het kleine tafeltje zitten en nodigt mij uit voor een glaasje. De fles is gelukkig nog voor een kwart vol en er zit al een heleboel in Shyam.
Nou kom op met die zooi. Verstand op nul en hup een slok. Super scherp maar eigelijk wel lekker. Het is rood spul deze keer. “Homemade by friend” lalt Shyam.
Om een uur of 12 zijn we naar bed gegaan.
Vanmorgen lekker ontbijtje en een nieuwe gozer aan mijn buro. Davy, een belg uit leuven. Heeft 12 jaar een cafe gehad naast het station in Leuven, “in den ouden tijd” en heeft dat 4 jaar geleden verkocht. Is vrijgezel en reist de wereld af. Leuke vent.
Offie strompelt naar boven. Hij ziet er verschrikkelijk uit. “He guy, what’s up?”. “I feel really, really sick, I’m a bit scared, you know, I shit blood” Arme Noffie. Hij ziet er grauw uit. Ik ga naar Shyam en vertel hem het verhaal. Ook Shyam schrikt, “Go to hospital, not to doktor, doktor no good” Dat is fijn om te weten. Ik laat Shyam de duits sprekende Nepali opsnorren en ga weer naar Noffie. Terwijl ik in zijn kamer kom schiet Nof het toilet in, “I have to shit again” Ik ga naar boven en vertel het verhaal aan Davy. Niet zo best denken we alle twee.
Gestommel beneden, de Nepali guides zijn er en nemen Noffie mee naar het hospitaal.
Ik hoop dat het goed gaat met hem.
Zo nu ff een zonnetje.
Ben net terug uit het restaurant. Bhatgaon guesthouse. Momos gegeten. Wij noemen het dim sum. 1 portie vegetarisch en 1 portie met buffon. Ik heb wel aan Helmie gedacht. Ik heb absoluut geen verschil geproeft tussen de 2 porties. Alles smaakte %&$@#^naar korleander. Dit is de eerste keer. Ik heb met de gidsen een potie momos gedeelt die heerlijk waren. Vanaf dat moment heb ik zitten vlassen om mijn buikje rond te eten met momos. Ze kosten ook geen reed en zijn echt super lekker. Om 17:00 uur ben ik naar de receptie gegaan om een te informaren naar Noffie. Heb daar gezeten tot 19:00. Het gaat allemaal wat langzaam hier.
Ik heb het ook gehad over momos en Shyam zei dat het beter was om die te eten in een goed restaurant als Bhatgaon of de Sunny. Ik wordt gek!!!!!!!!!!!!.
Daarom beslis ik om maar naar Bhatgaon te gaan met het resultaat dat ik aan de dia ben en alles naar korleander smaakte.
Noffie: Moet in het ziekenhuis blijven voor, ze denken, 1 nacht. Hij ligt aan de infusen voor vocht, voedsel en zout. Hij zag er al een stuk beter uit. Hij heeft van alles wat ik niet kan verstaan en ook wormen. Hopelijk gaat het snel beter.
dinsdag 5 december 2006
Dahl Bath maar op orginele wijze. !!!!!!!
5 december 2006 8:45 uur
Gisteren met Willemijn en Gert gechat. ( schrijf je dat zo?) Met Willemijn ging het redelijk maar tijdens de Gert-sessie kwam er een Franse trut naast me zitten. Ze startte G-mail, da’s ^&%$@# mijn mail aplicatie, ze praat wat met de Nepali cyberboy en HUP haar fototoestel wordt naast mijn memmorystick in de computer geplaatst. Er verschijnen tig foto’s op het scherm en madam begint al die foto’s te uploaden. Tjakka, het hele systeem op z’n reed. Allemaal koppies boven de beeldschermen met vragende en speurende blikken.
Voor de lieve lezers die nu echt niet snappen wat er staat. Het chatten werd heeeeeel erg traag omdat de vrouw heel veel energie gebruikte met haar foto’s.
Net een heerlijk ontbijtje gehad. Gisteren heb ik bij de super ketchup en mayonaisse gekocht. Je hebt al ketchup voor 35 rupe maar ik ga voor de Heinz, 65 rupee. Ik kan voor de mayo kiezen uit 1 merk, Gorkha 55 rupee. Het kan dus wel ! Omdat ik vandaag de hele dag thuis blijf, internet, heb ik mijzelf getrakteerd op 3 roasted boterhammen en 3 gebakken eieren en natuurlijk met mayo en ketchup, Mmmmmmmmm heerlijk. Vandaag niet meer eten.
Ik ga zometeen in het zonnetje zitten maar eerst ff dit:
Het kereltje dat Nederlands wilde leren had mij uitgenodigd om bij hem thuis te komen en wat te praten. Ik heb uit beleefdheid ja gezegd, eergisteren avond was het zover. Het joch komt mij ophalen en we lopen naar zijn huis.
In de hoofdstraat wordt ergens rechtsaf geslagen en we verdwijnen in een labirint. Na 2 keer links, 3 keer echts zeg ik , “You wil bring me back, yes?”, ”of course” zegt hij, “what you think”, na 20 min. weet ik absoluut niet meer waar ik ben. En dan plots, linksaf en we belanden op een pleintje, met de nadruk op tje. Er staat een buffel vastgebonden aan een paal. Het manneke springt op een verhoog en wijst naar een half openstaande deur. “i go in first, sorry, no light “ Ja, dat zie ik ook wel, aarde donker. Ik stap in een zwart gat en ik zie werkelijk niets. Ik hoor wat gestommel boven mij en er verschijnt een brandend kaarsje. Het belicht een steil trapje naar de eerste verdieping. Vooruit dan maar, gebukt kruip ik de trap op. Boven is wel licht. Een peertje verlicht een ruimte van 2,5 bij 2,5 meter. In de ruimte staat een tafel, een echte, met 2 stoelen. Schoentjes uit en ik word uitgenodigd in het aangrenzend kamertje. Hier geen kussentjes maar een vloerkleed. In het kamertje staat een tweifelaar en naast het voeteneind een kastje met prominent een TV.
Het valt niet mee om elke keer weer in de lotushouding te gaan zitten met m’n oude botten. Na ’n kwartiertje gaan m’n voeten slapen. Naast mij komt het broertje zitten. Hij spreekt geen Engels en denkt dat als hij hard roept dat ik hem versta. Maar mij Nepali is niet zo goed.
Dinges ( zuster van Krishna ) komt binnen en brengt een bord met knoflookbollen en schaaltjes met gebakken aardappels. De vrouw des huizes komt schuin-tegenover mij komt zitten met strak tegen zich aan het zusje. Er is geen ontkomen aan, ik moet aan de bollen.Het bord wordt voor mijn neus gehouden en ik pak de kleinste. Het zijn rijstdeegbollen en zien er uit als een bol knoflook, zelfde vorm en kleur. Jaha, en dan moet je toch een keer een hapje nemen. Ik neem een forse hap. “Dan maar kapot!!” Het smaakt naar gekookte rijst. Het is erg vast van struktuur dus het duurt een tijdje voor je het weg hebt. Intussen drie mensen die constant naar jou staren en verder niet bewegen. De tweede hap; wéér alleen maar rijst. Ik ben bang dat het alleen maar rijst is! En maar kijken!. Derde hap, er vertoond zich een holte in de bol met iets roodachtigs. “You like?” , Wat moet je nu zeggen? “Yes i like” zegt de lafaard. Nu zal het rode spul toch wel een soort van smaak geven, denk ik. Vierde hap. Zelfde maar een beetje meer korrelig. “Mmmm good “ ik kijk dinges aan “You make?” “Yes” antwoordt het joch, “my mother made it, good he?” Omdat ik mijn 5de hap in de bek heb klinkt mijn antwoord zo-iets als “Yoepff” Doe het daar maar mee! Na nog wat happen is de bol verdwenen. “You like some ricewine?”...”YES, i like” Ik stop snel een partje aardappel in mijn mond om een andere smaak te krijgen. Die smaken best goed. “i thought that we should eat dhal bath?” “Yes, of cource, when we are finish talking” Inmiddels wordt er een tweede bol aan mij opgedrongen. De rijstwijn smaakt wel erg lekker, fris en een beetje twinkelend op de tong. ( 2% alcohol ) Nu heb ik iets om mijn bol mee weg te spoelen. Met angst denk ik aan de dhal bath. Ik zit al redelijk vol.
“What we talk about” zeg ik op z’n steenkools. “We like to know, what you go do with Sunny Restaurant”, “Excuse me?” , What you do? , You buy or you rent?, because we think you must buy” Nu gaat het toch een beetje de verkeerde kant op. Hoezo? “Why i must buy?”. “Because it is cheaper, When you buy you do not have to pay rent!” Hij zegt er nog net geen stommeling bij. Mijn bek valt open bij zoveel wijsheid. “But if I buy, I have to pay much money no?”, Hij kijkt wat wazig. “I don’t no if i want the Sunny, maybe i want other restaurant.” Hij vertaalt dit voor mama. “ Ïf i rent and no tourist comes to Sunny, i stop and i go to Kathmandu”.Ik maak het bekende ik taai af gebaar “But if i buy sunny and no tourists comes what to do with Sunny restaurant?”
Als ik goed kijk zie ik door zijn ogen achter in zijn hoofd een holle ruimte. “Then you sell Sunny” “But it is not easy to sell” “Yes, very easy, it is in center” “You think it is easy to sell Sunny?” “Yes” “Wel then sell it to someone else” Twee grote zwarte gaten kijken mij aan.......... Gabor !!! maar dan op z’n Nepalees.
Ik krijg %$@#^^# m’n derde bol in de klauwen gedrukt. “More wine?” “Let’s wait until Krishna is back and talk about something else, oke?” Ik wacht niet op z’n antwoord en vraag onmiddelijk, “Why do you want to study the Dutch language?” “Because i want to live there” Huh ??? “Why?” “Because we poor country, I want to have more money” Da’s een eerlijk antwoord. Maar wat moet dat joch daar. “Have you any idea how it is in my country?” “I think so” “How many channels on your TV? “ “Two” “What channels?” “Nepali channels”. Ik weet inmiddels dat ze hier kabel TV hebben met +/- 30 zenders, zoals later blijkt, kunnen ze dat niet betalen. 280 rupee’s per mnd. “Have you ever see a movie of my country?” “No” “What do you know about my country?” “The capital city is Amsterdam, it is a very flat country and the highest mountain is 300 meter” Nu moet ik oppassen dat ik niet op Gabor lijk, door m’n tanden goed op elkaar te klemmen valt mijn bek niet open. “How do you know?” “I read it in a book” Ik neem maar even een grote slok rijswijn “What wil you do in Holland?” “Anything” “What can you do, what is your profession?” “I can be a waiter” “How much money do you have?” “Oh about 5 – 6000 rupee” Hij kijkt mij trots aan. Gauw nog een slok rijstwijn.
Ik vertel hem dat dit vermogen waarschijnlijk binnen twee dagen is verdampt. Ik reken hem snel voor dat een tank benzine € 60,= kost ( zijn hele budget )en 1 pakje sigaretten € 4,= in plaats van 49 rupee. Een pak rijst € 1,= in plaats van 20 rupee. Met iedere zin wordt het manneke kleiner. Ik heb diep medelijden met hem. “I am very sorry if i hurt you, what do you feel”. “Ï am a little confused, Krishna say that he will look for a school and work for me” . “When have you spoken to Krishna?” . “ Oh..two months ago”
“Maybe we better wait for Krishna to come back, oke?” Hij heeft absoluut geen idée waar hij over praat.
Toen ik Krishna de eerste keer sprak vond hij Nederland geweldig. Hij was er enkele dagen, de tweede keer dat ik hem sprak was 2 dagen voor mijn vertrek, bijna 2 mnd later. Krishna had een ongelofelijke cultuurshock. Hij was flebbergasted over de prijzen en de mentaliteit van de mensen. Ik denk dat hij nu heel goed snapt wat dit manneke te wachten staat mocht hij doorzetten.
De dhal bath wordt geserveert. Dwz een groot bord met rijst, linzen, curry, kip, staat voor mij klaar op de tafel. &%$#@&*% wat een bord. Ze zijn verschrikkelijk gastvrij. Dus alles voor de gast. En hij mag niet weg met honger. Dit krijg ik nooit weg. Tegenover mij neemt het joch plaats en schenkt nog maar eens een glas rijstwijn in.
Beginnen maar, met je rechterhand weer wat linzendrap op de rijst schuiven, proberen er een hapje van te maken met je vingertoppen, kommetje maken en naar binnen slurpen. Het zal nooit mijn hobby worden. Boe.oe.oe. De buffel laat zich horen. “You hear buffalo?” . “Yes” “Tomorrow, he wil be sacrificed, because tomorrow is great festival”. Ik blijf natuurlijk heel cool .“What do you do with the meat?”. “It is for the people who buy the buffalo, of course” Ja , tuurlijk , wat kan ik toch domme vragen stellen. “Did you know that on our big festival, on Durbar square, we sacrifice 25 buffalo’s at the same time?” “That are many buffalo’s” zeg ik maar en neem weer een hap spul. Ik bevind me echt in de middel eeuwen.
Ik laat mijn bord voor wat het is en met veel gebaar en grimassen leg ik uit dat ik helemaal vol zit; wat overigens ook waar is. Die bollen hebben me te pakken. Handjes wassen, heel beleefd danken en opstappen. De vrouwen kunnen aan de afwas en wij mannen gaan de stad in. Kijk dat laatste is nu weer wel leuk.
Het is nu 22:00 uur. Het klinkt misschien ongeloofwaardig maar nu ben ik klaar met dit verhaaltje. Ik zit inmiddels lekker alleen. Heel de dag komen er mensen aan m’n tafeltje zitten. Vandaag lange gesprekken gevoerd met Nepali guides. Echt toffe gasten. Ik weet inmiddels veel meer over het kastensysteem en zal dat op termijn wel eens uitleggen.
Oh ...hhhhhhhhh, Internet komt morgen. Heel de dag hier gezeten en echt niet meer gegeten. Ben wel aan de dia. Leuke afsluiter lijktt me.
Gisteren met Willemijn en Gert gechat. ( schrijf je dat zo?) Met Willemijn ging het redelijk maar tijdens de Gert-sessie kwam er een Franse trut naast me zitten. Ze startte G-mail, da’s ^&%$@# mijn mail aplicatie, ze praat wat met de Nepali cyberboy en HUP haar fototoestel wordt naast mijn memmorystick in de computer geplaatst. Er verschijnen tig foto’s op het scherm en madam begint al die foto’s te uploaden. Tjakka, het hele systeem op z’n reed. Allemaal koppies boven de beeldschermen met vragende en speurende blikken.
Voor de lieve lezers die nu echt niet snappen wat er staat. Het chatten werd heeeeeel erg traag omdat de vrouw heel veel energie gebruikte met haar foto’s.
Net een heerlijk ontbijtje gehad. Gisteren heb ik bij de super ketchup en mayonaisse gekocht. Je hebt al ketchup voor 35 rupe maar ik ga voor de Heinz, 65 rupee. Ik kan voor de mayo kiezen uit 1 merk, Gorkha 55 rupee. Het kan dus wel ! Omdat ik vandaag de hele dag thuis blijf, internet, heb ik mijzelf getrakteerd op 3 roasted boterhammen en 3 gebakken eieren en natuurlijk met mayo en ketchup, Mmmmmmmmm heerlijk. Vandaag niet meer eten.
Ik ga zometeen in het zonnetje zitten maar eerst ff dit:
Het kereltje dat Nederlands wilde leren had mij uitgenodigd om bij hem thuis te komen en wat te praten. Ik heb uit beleefdheid ja gezegd, eergisteren avond was het zover. Het joch komt mij ophalen en we lopen naar zijn huis.
In de hoofdstraat wordt ergens rechtsaf geslagen en we verdwijnen in een labirint. Na 2 keer links, 3 keer echts zeg ik , “You wil bring me back, yes?”, ”of course” zegt hij, “what you think”, na 20 min. weet ik absoluut niet meer waar ik ben. En dan plots, linksaf en we belanden op een pleintje, met de nadruk op tje. Er staat een buffel vastgebonden aan een paal. Het manneke springt op een verhoog en wijst naar een half openstaande deur. “i go in first, sorry, no light “ Ja, dat zie ik ook wel, aarde donker. Ik stap in een zwart gat en ik zie werkelijk niets. Ik hoor wat gestommel boven mij en er verschijnt een brandend kaarsje. Het belicht een steil trapje naar de eerste verdieping. Vooruit dan maar, gebukt kruip ik de trap op. Boven is wel licht. Een peertje verlicht een ruimte van 2,5 bij 2,5 meter. In de ruimte staat een tafel, een echte, met 2 stoelen. Schoentjes uit en ik word uitgenodigd in het aangrenzend kamertje. Hier geen kussentjes maar een vloerkleed. In het kamertje staat een tweifelaar en naast het voeteneind een kastje met prominent een TV.
Het valt niet mee om elke keer weer in de lotushouding te gaan zitten met m’n oude botten. Na ’n kwartiertje gaan m’n voeten slapen. Naast mij komt het broertje zitten. Hij spreekt geen Engels en denkt dat als hij hard roept dat ik hem versta. Maar mij Nepali is niet zo goed.
Dinges ( zuster van Krishna ) komt binnen en brengt een bord met knoflookbollen en schaaltjes met gebakken aardappels. De vrouw des huizes komt schuin-tegenover mij komt zitten met strak tegen zich aan het zusje. Er is geen ontkomen aan, ik moet aan de bollen.Het bord wordt voor mijn neus gehouden en ik pak de kleinste. Het zijn rijstdeegbollen en zien er uit als een bol knoflook, zelfde vorm en kleur. Jaha, en dan moet je toch een keer een hapje nemen. Ik neem een forse hap. “Dan maar kapot!!” Het smaakt naar gekookte rijst. Het is erg vast van struktuur dus het duurt een tijdje voor je het weg hebt. Intussen drie mensen die constant naar jou staren en verder niet bewegen. De tweede hap; wéér alleen maar rijst. Ik ben bang dat het alleen maar rijst is! En maar kijken!. Derde hap, er vertoond zich een holte in de bol met iets roodachtigs. “You like?” , Wat moet je nu zeggen? “Yes i like” zegt de lafaard. Nu zal het rode spul toch wel een soort van smaak geven, denk ik. Vierde hap. Zelfde maar een beetje meer korrelig. “Mmmm good “ ik kijk dinges aan “You make?” “Yes” antwoordt het joch, “my mother made it, good he?” Omdat ik mijn 5de hap in de bek heb klinkt mijn antwoord zo-iets als “Yoepff” Doe het daar maar mee! Na nog wat happen is de bol verdwenen. “You like some ricewine?”...”YES, i like” Ik stop snel een partje aardappel in mijn mond om een andere smaak te krijgen. Die smaken best goed. “i thought that we should eat dhal bath?” “Yes, of cource, when we are finish talking” Inmiddels wordt er een tweede bol aan mij opgedrongen. De rijstwijn smaakt wel erg lekker, fris en een beetje twinkelend op de tong. ( 2% alcohol ) Nu heb ik iets om mijn bol mee weg te spoelen. Met angst denk ik aan de dhal bath. Ik zit al redelijk vol.
“What we talk about” zeg ik op z’n steenkools. “We like to know, what you go do with Sunny Restaurant”, “Excuse me?” , What you do? , You buy or you rent?, because we think you must buy” Nu gaat het toch een beetje de verkeerde kant op. Hoezo? “Why i must buy?”. “Because it is cheaper, When you buy you do not have to pay rent!” Hij zegt er nog net geen stommeling bij. Mijn bek valt open bij zoveel wijsheid. “But if I buy, I have to pay much money no?”, Hij kijkt wat wazig. “I don’t no if i want the Sunny, maybe i want other restaurant.” Hij vertaalt dit voor mama. “ Ïf i rent and no tourist comes to Sunny, i stop and i go to Kathmandu”.Ik maak het bekende ik taai af gebaar “But if i buy sunny and no tourists comes what to do with Sunny restaurant?”
Als ik goed kijk zie ik door zijn ogen achter in zijn hoofd een holle ruimte. “Then you sell Sunny” “But it is not easy to sell” “Yes, very easy, it is in center” “You think it is easy to sell Sunny?” “Yes” “Wel then sell it to someone else” Twee grote zwarte gaten kijken mij aan.......... Gabor !!! maar dan op z’n Nepalees.
Ik krijg %$@#^^# m’n derde bol in de klauwen gedrukt. “More wine?” “Let’s wait until Krishna is back and talk about something else, oke?” Ik wacht niet op z’n antwoord en vraag onmiddelijk, “Why do you want to study the Dutch language?” “Because i want to live there” Huh ??? “Why?” “Because we poor country, I want to have more money” Da’s een eerlijk antwoord. Maar wat moet dat joch daar. “Have you any idea how it is in my country?” “I think so” “How many channels on your TV? “ “Two” “What channels?” “Nepali channels”. Ik weet inmiddels dat ze hier kabel TV hebben met +/- 30 zenders, zoals later blijkt, kunnen ze dat niet betalen. 280 rupee’s per mnd. “Have you ever see a movie of my country?” “No” “What do you know about my country?” “The capital city is Amsterdam, it is a very flat country and the highest mountain is 300 meter” Nu moet ik oppassen dat ik niet op Gabor lijk, door m’n tanden goed op elkaar te klemmen valt mijn bek niet open. “How do you know?” “I read it in a book” Ik neem maar even een grote slok rijswijn “What wil you do in Holland?” “Anything” “What can you do, what is your profession?” “I can be a waiter” “How much money do you have?” “Oh about 5 – 6000 rupee” Hij kijkt mij trots aan. Gauw nog een slok rijstwijn.
Ik vertel hem dat dit vermogen waarschijnlijk binnen twee dagen is verdampt. Ik reken hem snel voor dat een tank benzine € 60,= kost ( zijn hele budget )en 1 pakje sigaretten € 4,= in plaats van 49 rupee. Een pak rijst € 1,= in plaats van 20 rupee. Met iedere zin wordt het manneke kleiner. Ik heb diep medelijden met hem. “I am very sorry if i hurt you, what do you feel”. “Ï am a little confused, Krishna say that he will look for a school and work for me” . “When have you spoken to Krishna?” . “ Oh..two months ago”
“Maybe we better wait for Krishna to come back, oke?” Hij heeft absoluut geen idée waar hij over praat.
Toen ik Krishna de eerste keer sprak vond hij Nederland geweldig. Hij was er enkele dagen, de tweede keer dat ik hem sprak was 2 dagen voor mijn vertrek, bijna 2 mnd later. Krishna had een ongelofelijke cultuurshock. Hij was flebbergasted over de prijzen en de mentaliteit van de mensen. Ik denk dat hij nu heel goed snapt wat dit manneke te wachten staat mocht hij doorzetten.
De dhal bath wordt geserveert. Dwz een groot bord met rijst, linzen, curry, kip, staat voor mij klaar op de tafel. &%$#@&*% wat een bord. Ze zijn verschrikkelijk gastvrij. Dus alles voor de gast. En hij mag niet weg met honger. Dit krijg ik nooit weg. Tegenover mij neemt het joch plaats en schenkt nog maar eens een glas rijstwijn in.
Beginnen maar, met je rechterhand weer wat linzendrap op de rijst schuiven, proberen er een hapje van te maken met je vingertoppen, kommetje maken en naar binnen slurpen. Het zal nooit mijn hobby worden. Boe.oe.oe. De buffel laat zich horen. “You hear buffalo?” . “Yes” “Tomorrow, he wil be sacrificed, because tomorrow is great festival”. Ik blijf natuurlijk heel cool .“What do you do with the meat?”. “It is for the people who buy the buffalo, of course” Ja , tuurlijk , wat kan ik toch domme vragen stellen. “Did you know that on our big festival, on Durbar square, we sacrifice 25 buffalo’s at the same time?” “That are many buffalo’s” zeg ik maar en neem weer een hap spul. Ik bevind me echt in de middel eeuwen.
Ik laat mijn bord voor wat het is en met veel gebaar en grimassen leg ik uit dat ik helemaal vol zit; wat overigens ook waar is. Die bollen hebben me te pakken. Handjes wassen, heel beleefd danken en opstappen. De vrouwen kunnen aan de afwas en wij mannen gaan de stad in. Kijk dat laatste is nu weer wel leuk.
Het is nu 22:00 uur. Het klinkt misschien ongeloofwaardig maar nu ben ik klaar met dit verhaaltje. Ik zit inmiddels lekker alleen. Heel de dag komen er mensen aan m’n tafeltje zitten. Vandaag lange gesprekken gevoerd met Nepali guides. Echt toffe gasten. Ik weet inmiddels veel meer over het kastensysteem en zal dat op termijn wel eens uitleggen.
Oh ...hhhhhhhhh, Internet komt morgen. Heel de dag hier gezeten en echt niet meer gegeten. Ben wel aan de dia. Leuke afsluiter lijktt me.
maandag 4 december 2006
Hoe kom ik van die bedelaars af.
4 december 2006 7:00 uur
Het wordt verdikke steeds vroeger, er komen steeds meer mensen aan m’n buro ( tafeltje) zitten en allemaal praten. Dan wordt de laptop ingeklapt en “hoppekee” zou René zeggen, daar gaan we weer. Er wordt wat afgeluld in dit land.
Wat een dag gisteren. Na het gebruikelijke ontbijtje komt Offie naar boven. Hij heeft het steeds over een restaurantje waar je erg lekkere snitzel kunt kopen voor weinig. Kijk dat klinkt een voormalige Hollander als de bekende muziek. Ik vraag hem om dat straks eens aan te wijzen. “Gerne” zegtem. Dus na de gebruikelijke badder en andere rituelen gaan we op stap.
Hij heeft veel Freunde blijkt al snel. En soms worden er een aantal woorden Nepali met hem gewisseld. Ik vraag de kortste en makkelijkste weg want jullie kennen mijn logistieke vermogen.
Tijdens het kruisen van Durbar square wordt Offie bijna overvallen door Nepali. Hij legt uit; ze denken dat ik jou gids ben en willen allemaal business. Dan krijg ik het gebruikelijke percentage. Offie is redelijk ingewerkt in het gidsen wereldje. We passeren de stadsgrens. Op dat moment is er een hele discussie gaande tussen 2 amerikaantjes die naar binnen willen zonder pas en de poortwachters. Dat kan natuurlijk niet. “You have pass?. show pass”, “Yes, we do have passes. But the are in the hotel”, “Oke, one of you go to the hotel and get the passes and one of you stay’s here.” Ze lopen alle twee door en de man wordt in de kraag gegrepen. “one of you stay here !” Offie zegt: Dit gebeurt iedere dag, ze willen naar binnen zonder de 750 rupee te betalen.
We lopen door. 50m verder is het restaurantje. 3 tafels . We gaan terug. Omdat iedereen Offie kent mogen wij bij de poort doorlopen, de Amerikaantjes staan nog steeds te soebatten. “Well Offie, show me the nice things in this village, your old city-guide” wat kan ik toch leuk uit de hoek komen. Het is inderdaad een prachtige stad. Nauwe straatjes met kleine winkeltjes.
We lopen langs een kledingzaakje en er hangt traditionele Nepal kleding uitgestalt. Ik sta stil en kijk wat te lang, denk ik, dus de winkelier komt naar buiten “Buy, Sir?”, “What you want?” Ik kom in de verleiding om hem dat nu eens precies uit te gaan leggen maar dat zal ongetwijfeld een lang verhaal worden. “You don’t have clothing in my size” zeg ik wijs,………… FOUT!!!!. Hij stormt naar binnen, Die man loopt de 100 in 8 sec, ik zweer het, Hij komt terug met een hemd, propt dat in mijn handen, stormt weer naar binnen en komt iets later terug met 3 hemden. Allemaal mijn maat. Ikke met die gozer naar binnen. “Look, sir, good quality, all handmade” , “Yeah, sure, how you no? “ je gaat vanzelf mee in het steenkools. Hij wijst naar het weefgetouw dat achter in de winkel staat. “My wife make” , Ik zet een stapje in zijn richting, kijk hem strak aan en zeg “you not lie to my, oke?” Alsof ik hem een stomp in de maag geef, z’n benen breek en hem daarna nog eens pijn doe. Handen gevouwen, blik op super triest “I never lie,sir, what you think God wil do to me?” Ik kan hem natuurlijk uit gaan leggen dat dat absoluut niets voorstelt met wat ik met hem ga doen als hij liegt maar het spel is genoeg gespeeld. “How much?” “For you sir, for you special price.........450 rupee” Ik deins achteruit; hef mijn handen ten hemel, “What you think I am?..... a millonar?... I give 250” “No no, I have wife and kids, I need food…..350” Ik kijk heel streng en zeg “300 or I go now,….come on Offie, lets go” , “Oke sir, 300, good price” Het hemd wordt in een plastic zak gedaan en we vertrekken. “See you next time sir, we make good price .. namaste” We lopen het winkelstraatje in en Offie zegt, “if I go back now, I get 50 rupee commission…..but I w’ont do it” Kut….. nog teveel betaald!
We kuieren op on gemak door de smalle straatjes. Plezierig. Langzaam lopen we terug naar het restaurantje voor een hapje.
In het restaurantje treffen we een aantal gidsen die daar wat zitten te lummelen. Offie is hun broeder wordt mij verteld. Dat gaat rap in Nepal.
Offie neemt Springrolls ( soort loempia’s) en ik moet crispy chicken nemen van onze Of. Ketchup en chillisaus op tafel, kijk dat ziet er al een stuk beter uit. Het smaakt uitstekend. Er schuiven wat van die gidsen aan, kerels tussen de 20 en 26 jaar. Ik bied aan om wat te proeven, daar zijn ze hier erg makkelijk in. Ze vinden de frites lekker en eten langzaam mijn bordje leeg. Ik vind het prima, het gaat mij om de kip. We blijven een uurtje of twee zitten en vertrekken dan naar huis. Bij de entree van de stad moet ik m’n pasje laten zien, Offie niet.
Er klampt zich een bedelaarster aan Offie vast. Maar niet zomaar eentje, foei lelijk en luid roepen “fja, fja, fja...... fja, fja, fja... fja, fja, fja .” Wat dat ook moge betekenen. Go away en dergelijke helpt niet. Maar ik denk,..... Offie heeft de ervaring; dus ik kijk de kat uit de boom. Het duurt minsten 5 min. Offie weet het niet meer en kijkt mij hulpeloos aan. Ik doe niets. Offie betaald 10 rupee en de plaag verdwijnt. Een paar straatjes verderop komt een nieuwe bedelaar. Jongetje van +/- 12 jaar en die klampt Offie aan. (Volgens mij geven ze het aan elkaar door.)
Jochie : “Please give me 100 rupee, Please” Dit herhaald zich “Look at him, look the way he is looking” smeekt Offie mij. “He is trained to look that way, it is his proffesion” Wat ben ik toch een knoeperharde wereldburger ! (Maar ik ben wel blij met mijn Egypte en Zuid-Afrika ervaring betreffende bedelaars).
“Please give me rupee, I don’t go if you not give me rupee” Kijk !!!! da’s fout, vuil vies klein ettertje! Dat is chantage en daar houd ik niet van. Ik stop, buig voorover tot de hoogte van de smurf en op een afstand van 10 cm van zijn gezicht, zet de volumeknop op max en roep “GO !!!!” Z’n haren wapperen in de luchtstroom, zakmaarzegge. In een straal van 25 meter valt alles stil. Iedereen kijkt naar ons. Het jochie druipt af en Offie zei ”Ach, zo macht men das.” Even later bereikten wij Khwopa guest hous.
ff een zonnetje pikken, het is stervens koud ’s nachts.
12:00 uur. Als het een beetje meezit heb ik straks of morgen internet.JOEPIE !!!!!Ik ga Gert sms’en om te proberen strakt te chatten. ff uitzoeken hoe de instellingen hier zijn. Snelheid is zwaar kut. 128 Kb down en 64 Kb up. 1400 rupee per mnd. Als het maar genoeg is om te Skypen. Ich bin aufgeregt.
Het wordt verdikke steeds vroeger, er komen steeds meer mensen aan m’n buro ( tafeltje) zitten en allemaal praten. Dan wordt de laptop ingeklapt en “hoppekee” zou René zeggen, daar gaan we weer. Er wordt wat afgeluld in dit land.
Wat een dag gisteren. Na het gebruikelijke ontbijtje komt Offie naar boven. Hij heeft het steeds over een restaurantje waar je erg lekkere snitzel kunt kopen voor weinig. Kijk dat klinkt een voormalige Hollander als de bekende muziek. Ik vraag hem om dat straks eens aan te wijzen. “Gerne” zegtem. Dus na de gebruikelijke badder en andere rituelen gaan we op stap.
Hij heeft veel Freunde blijkt al snel. En soms worden er een aantal woorden Nepali met hem gewisseld. Ik vraag de kortste en makkelijkste weg want jullie kennen mijn logistieke vermogen.
Tijdens het kruisen van Durbar square wordt Offie bijna overvallen door Nepali. Hij legt uit; ze denken dat ik jou gids ben en willen allemaal business. Dan krijg ik het gebruikelijke percentage. Offie is redelijk ingewerkt in het gidsen wereldje. We passeren de stadsgrens. Op dat moment is er een hele discussie gaande tussen 2 amerikaantjes die naar binnen willen zonder pas en de poortwachters. Dat kan natuurlijk niet. “You have pass?. show pass”, “Yes, we do have passes. But the are in the hotel”, “Oke, one of you go to the hotel and get the passes and one of you stay’s here.” Ze lopen alle twee door en de man wordt in de kraag gegrepen. “one of you stay here !” Offie zegt: Dit gebeurt iedere dag, ze willen naar binnen zonder de 750 rupee te betalen.
We lopen door. 50m verder is het restaurantje. 3 tafels . We gaan terug. Omdat iedereen Offie kent mogen wij bij de poort doorlopen, de Amerikaantjes staan nog steeds te soebatten. “Well Offie, show me the nice things in this village, your old city-guide” wat kan ik toch leuk uit de hoek komen. Het is inderdaad een prachtige stad. Nauwe straatjes met kleine winkeltjes.
We lopen langs een kledingzaakje en er hangt traditionele Nepal kleding uitgestalt. Ik sta stil en kijk wat te lang, denk ik, dus de winkelier komt naar buiten “Buy, Sir?”, “What you want?” Ik kom in de verleiding om hem dat nu eens precies uit te gaan leggen maar dat zal ongetwijfeld een lang verhaal worden. “You don’t have clothing in my size” zeg ik wijs,………… FOUT!!!!. Hij stormt naar binnen, Die man loopt de 100 in 8 sec, ik zweer het, Hij komt terug met een hemd, propt dat in mijn handen, stormt weer naar binnen en komt iets later terug met 3 hemden. Allemaal mijn maat. Ikke met die gozer naar binnen. “Look, sir, good quality, all handmade” , “Yeah, sure, how you no? “ je gaat vanzelf mee in het steenkools. Hij wijst naar het weefgetouw dat achter in de winkel staat. “My wife make” , Ik zet een stapje in zijn richting, kijk hem strak aan en zeg “you not lie to my, oke?” Alsof ik hem een stomp in de maag geef, z’n benen breek en hem daarna nog eens pijn doe. Handen gevouwen, blik op super triest “I never lie,sir, what you think God wil do to me?” Ik kan hem natuurlijk uit gaan leggen dat dat absoluut niets voorstelt met wat ik met hem ga doen als hij liegt maar het spel is genoeg gespeeld. “How much?” “For you sir, for you special price.........450 rupee” Ik deins achteruit; hef mijn handen ten hemel, “What you think I am?..... a millonar?... I give 250” “No no, I have wife and kids, I need food…..350” Ik kijk heel streng en zeg “300 or I go now,….come on Offie, lets go” , “Oke sir, 300, good price” Het hemd wordt in een plastic zak gedaan en we vertrekken. “See you next time sir, we make good price .. namaste” We lopen het winkelstraatje in en Offie zegt, “if I go back now, I get 50 rupee commission…..but I w’ont do it” Kut….. nog teveel betaald!
We kuieren op on gemak door de smalle straatjes. Plezierig. Langzaam lopen we terug naar het restaurantje voor een hapje.
In het restaurantje treffen we een aantal gidsen die daar wat zitten te lummelen. Offie is hun broeder wordt mij verteld. Dat gaat rap in Nepal.
Offie neemt Springrolls ( soort loempia’s) en ik moet crispy chicken nemen van onze Of. Ketchup en chillisaus op tafel, kijk dat ziet er al een stuk beter uit. Het smaakt uitstekend. Er schuiven wat van die gidsen aan, kerels tussen de 20 en 26 jaar. Ik bied aan om wat te proeven, daar zijn ze hier erg makkelijk in. Ze vinden de frites lekker en eten langzaam mijn bordje leeg. Ik vind het prima, het gaat mij om de kip. We blijven een uurtje of twee zitten en vertrekken dan naar huis. Bij de entree van de stad moet ik m’n pasje laten zien, Offie niet.
Er klampt zich een bedelaarster aan Offie vast. Maar niet zomaar eentje, foei lelijk en luid roepen “fja, fja, fja...... fja, fja, fja... fja, fja, fja .” Wat dat ook moge betekenen. Go away en dergelijke helpt niet. Maar ik denk,..... Offie heeft de ervaring; dus ik kijk de kat uit de boom. Het duurt minsten 5 min. Offie weet het niet meer en kijkt mij hulpeloos aan. Ik doe niets. Offie betaald 10 rupee en de plaag verdwijnt. Een paar straatjes verderop komt een nieuwe bedelaar. Jongetje van +/- 12 jaar en die klampt Offie aan. (Volgens mij geven ze het aan elkaar door.)
Jochie : “Please give me 100 rupee, Please” Dit herhaald zich “Look at him, look the way he is looking” smeekt Offie mij. “He is trained to look that way, it is his proffesion” Wat ben ik toch een knoeperharde wereldburger ! (Maar ik ben wel blij met mijn Egypte en Zuid-Afrika ervaring betreffende bedelaars).
“Please give me rupee, I don’t go if you not give me rupee” Kijk !!!! da’s fout, vuil vies klein ettertje! Dat is chantage en daar houd ik niet van. Ik stop, buig voorover tot de hoogte van de smurf en op een afstand van 10 cm van zijn gezicht, zet de volumeknop op max en roep “GO !!!!” Z’n haren wapperen in de luchtstroom, zakmaarzegge. In een straal van 25 meter valt alles stil. Iedereen kijkt naar ons. Het jochie druipt af en Offie zei ”Ach, zo macht men das.” Even later bereikten wij Khwopa guest hous.
ff een zonnetje pikken, het is stervens koud ’s nachts.
12:00 uur. Als het een beetje meezit heb ik straks of morgen internet.JOEPIE !!!!!Ik ga Gert sms’en om te proberen strakt te chatten. ff uitzoeken hoe de instellingen hier zijn. Snelheid is zwaar kut. 128 Kb down en 64 Kb up. 1400 rupee per mnd. Als het maar genoeg is om te Skypen. Ich bin aufgeregt.
zondag 3 december 2006
Spreken ze Nederlands in Duitsland ?
3 december 2006 8:45 uur
Na de lunch in Swarga ( in mijn eerste verlagje heb ik Suvadra gebruikt. Suvadra is volgens mij de stichting voor lichamelijk gehandicapte kinderen en het (te)huis heet Swarga ) ( en als het anders is kom ik daar gewoon weer op terug) ben ik naar huis gaan lopen in het gezelschap van “ben z’n naam weer kwijt”. De student van 19, zoon van dinges. Ontzettend lief manneke. Hij moet toch die kant op want hij moet “de laptop”ophalen bij zijn oom.
Onderweg een aantal vragen. Als dit :spreken ze alleen Nederlands in Nederland? Jaja..... ff denken, als ik zeg nee, ze spreken ook Nederlands in een stuk België en een soort van Nederlands op Aruba, Bonaire enz, dan voorzie ik toch een probleem. Dus ik zeg ja. En in Duitsland, daar kan ik toch ook Nederlands spreken? Jullie kennen allemaal mijn soort van humor, dus normaal zou ik antwoorden, ”je kunt in heel de wereld Nederlands spreken” ( Alleen je hebt er geen bal aan omdat ze je niet verstaan ) Ik antwoord , ” Nee, want ze verstaan je niet”. Het is moeilijk uit te leggen aan z’n joch. In zijn kaste, jaha mensen, hier zijn kastes. Kom ik nog wel op terug. In zijn kaste dus, spreekt iedereen minsten 3 talen, Nepali, Newari en Hindi. Dus die gozer kan door heel Nepal en India alles verstaan en ook begrepen worden. En da’s een heeeeeel groot gebied. Hij had in de Atlas opgezocht waar Nederland lag. Ingeklemt tussen Duitsland en Frankrijk. Hij had België niet eens zien liggen. Onbegrijpelijk voor hem dat wij sorry, jullie geen Duits en Frans spreken en verstaan. En ik moet zeggen: vanuit ons gezichtspunt, heeft ie natuurlijk gelijk in. Denken jullie daar maar eens goed over na!!!!!! Jullie in je kleine k... landje, wie denken jullie wel niet dat je bent !!!
Waarom wil je dit weten, vraag ik. “Wil je gids worden?” “Yes, I’ll think, ……don’t no, …maybe” tijdens het praten wordt constant met het hoofd geschud.
Het hoofdschudden: Het is niet hetzelfde als bij jullie. Het is dus geen nee beweging met het draaipant in de nek/hals. Zie je neus als het draaipunt. Je kijk recht vooruit of naar een persoon en met je neus als draaipunt gaat je kin 10° naar links en dus je voorhoofd 10° naar rechts en dan terug de andere kant op, kin 10° naar rechts enz. Wat de beweging precies inhoud weet ik nog niet maar het is een vreemde ervaring als je iemand dit ziet doen tewijl hij/zij Yes zegt.
De gids: Je hebt licenced guide en neppers. Als je de eerste keer op het plein komt stuiven er allerlei gozers naar je toe “Need a guide, sir?” ik heb steeds “No”geroepen maar ben dan ook al 3 keer kompleet de weg kwijt geweest. Voor een toertje van ongeveer een 2 uur vragen ze 10 euro maar nemen genoegen met 300 rupee en “if you squeeze a bit” dan doen ze het voor 100 rupee. Niet slecht zullen jullie denken maar de grote verdiensen zit het in het percentage wat ze opstrijken van de lokale restaurants. En wat te denken van de Lama Thanka Painting School. Daar worden prachtige schilderijen gemaakt die aan de toeristen worden gesleten. De schilderijen zijn gemaakt door leerlingen of door meesters. De prijzen varieren: een student thanka kost vanaf € 20,= en gisteren is een meester thanka verkocht voor €1750,=. Zeer zeldzaam maar toch, als jij die gids bent die deze toerist naar binnen hebt gesleurt pak je toch ff 35.000 rupee.
Na de lunch in Swarga ( in mijn eerste verlagje heb ik Suvadra gebruikt. Suvadra is volgens mij de stichting voor lichamelijk gehandicapte kinderen en het (te)huis heet Swarga ) ( en als het anders is kom ik daar gewoon weer op terug) ben ik naar huis gaan lopen in het gezelschap van “ben z’n naam weer kwijt”. De student van 19, zoon van dinges. Ontzettend lief manneke. Hij moet toch die kant op want hij moet “de laptop”ophalen bij zijn oom.
Onderweg een aantal vragen. Als dit :spreken ze alleen Nederlands in Nederland? Jaja..... ff denken, als ik zeg nee, ze spreken ook Nederlands in een stuk België en een soort van Nederlands op Aruba, Bonaire enz, dan voorzie ik toch een probleem. Dus ik zeg ja. En in Duitsland, daar kan ik toch ook Nederlands spreken? Jullie kennen allemaal mijn soort van humor, dus normaal zou ik antwoorden, ”je kunt in heel de wereld Nederlands spreken” ( Alleen je hebt er geen bal aan omdat ze je niet verstaan ) Ik antwoord , ” Nee, want ze verstaan je niet”. Het is moeilijk uit te leggen aan z’n joch. In zijn kaste, jaha mensen, hier zijn kastes. Kom ik nog wel op terug. In zijn kaste dus, spreekt iedereen minsten 3 talen, Nepali, Newari en Hindi. Dus die gozer kan door heel Nepal en India alles verstaan en ook begrepen worden. En da’s een heeeeeel groot gebied. Hij had in de Atlas opgezocht waar Nederland lag. Ingeklemt tussen Duitsland en Frankrijk. Hij had België niet eens zien liggen. Onbegrijpelijk voor hem dat wij sorry, jullie geen Duits en Frans spreken en verstaan. En ik moet zeggen: vanuit ons gezichtspunt, heeft ie natuurlijk gelijk in. Denken jullie daar maar eens goed over na!!!!!! Jullie in je kleine k... landje, wie denken jullie wel niet dat je bent !!!
Waarom wil je dit weten, vraag ik. “Wil je gids worden?” “Yes, I’ll think, ……don’t no, …maybe” tijdens het praten wordt constant met het hoofd geschud.
Het hoofdschudden: Het is niet hetzelfde als bij jullie. Het is dus geen nee beweging met het draaipant in de nek/hals. Zie je neus als het draaipunt. Je kijk recht vooruit of naar een persoon en met je neus als draaipunt gaat je kin 10° naar links en dus je voorhoofd 10° naar rechts en dan terug de andere kant op, kin 10° naar rechts enz. Wat de beweging precies inhoud weet ik nog niet maar het is een vreemde ervaring als je iemand dit ziet doen tewijl hij/zij Yes zegt.
De gids: Je hebt licenced guide en neppers. Als je de eerste keer op het plein komt stuiven er allerlei gozers naar je toe “Need a guide, sir?” ik heb steeds “No”geroepen maar ben dan ook al 3 keer kompleet de weg kwijt geweest. Voor een toertje van ongeveer een 2 uur vragen ze 10 euro maar nemen genoegen met 300 rupee en “if you squeeze a bit” dan doen ze het voor 100 rupee. Niet slecht zullen jullie denken maar de grote verdiensen zit het in het percentage wat ze opstrijken van de lokale restaurants. En wat te denken van de Lama Thanka Painting School. Daar worden prachtige schilderijen gemaakt die aan de toeristen worden gesleten. De schilderijen zijn gemaakt door leerlingen of door meesters. De prijzen varieren: een student thanka kost vanaf € 20,= en gisteren is een meester thanka verkocht voor €1750,=. Zeer zeldzaam maar toch, als jij die gids bent die deze toerist naar binnen hebt gesleurt pak je toch ff 35.000 rupee.
zaterdag 2 december 2006
Au de vie heet hier raksi
2 december 2006 8:30 uur
Inmiddels begin ik te begrijpen dat het leven toch anders loopt dan dat je denkt. Dus helemaal geen dakterras, maar gewoon met een stel fransen, ’n duitser en een Nepali bij mij in het voorportaal aan de zuip! Onze Shyam spuugt er niet in.
De fles cognac wordt soldaat gemaakt. Napolion draait zich om in het graf, realiseer ik me met zo’n uitspraak. Maar de fles was leeg. Toen begon Shyam te bewegen. Of wij Nepali drink wilde. Offie veert op, ”Yes, we like” zegt ie. “Maar Offie, jij drinkt geen alcohol.” zeg ik. “Aber zis is realy good stuf” Shyam naar beneden, terug met een fles met licht troebel spul. Hup in een glas gekiepert en Offie geeft het glas aan mij. “ Try it” spoort hij mij aan. Ik neem een slok.
%^@&# ik had het kunnen weten. Je klinklare au de vie. M’n strot schroeit dicht en met een fluisterstemmetje en tranen over m’n wangen zeg ik “It is a bit strong” Ik ga naar m’n kamer en haal de maagtabletten. Langs de spiegel lopend zie ik mijzelf, op m’n voorhoofd staat SU-KELL.
9:30. Het is tijd om te vertrekken. Lunch met Rosani en de kids. Het zal mij benieuwen.
12:30 Terug van Swarga. Shyam heeft mij gebracht. Met in m’n achterhoofd de helse toch naar Swarga met Rosani, bood Shyam mij gisteren tijdens de borrel aan om mij te brengen,................. ”on the motorbike”.’ns kijken of hij dat nog weet. Beneden aangekomen zit mevrouw Shyam achter de counter. Handjes lief in de groet houding, “Namaste......good morning papa” ‘Tis toch ff wennen. Denk je net dat je je dochters hebt achter gelaten, ben je ineens weer papa.
Daar komt Shyam, op z’n bike. Nou ja, als je een Harley gewend bent is het ’n bike-je. “Shall we go,Sir?”. Ik klim achterop en geef me over aan de biker. Hij rijd goed onze Shyam en binnen 10 minuten zijn we op de plaats van bestemming. Ik heb m’n fototoestel meegenomen deze keer en schiet wat plaatjes. Rosani heeft haar eigen baby bij en ik neem wat extra foto’s zodat ik die naar Krishna kan mailen, hij mist ze erg. Hanne en Egbert voegen zich bij ons en het is tijd om aan tafel te gaan. Nu gaat het gebeuren, de echte Nepalese maaltijd, die iedere dag twee maal wordt genuttigd.
Met mijn timmermansoog zie ik onmiddelijk dat de tafel 25 cm. hoog is. Omringd door fleurige rode kussens, Er is geen bestek want je eet met je handen. Fout. Hand. De rechter, want je linkerhand is de onreine hand en daar eet je niet mee.
Op een groot roestvrijstelen bord met verdeling wordt de dhal bath geserveert. Net fonduborden. De rijst is een beetje sticky, da’s makkelijk. Dan kijken en vragen hoe het moet. Met je rechterhand lepel je wat dhal, bovenste bakje in het bord, in het grote onderste gedeelte waar de rijst zich bevind. Onmiddelijk valt de rijst uit elkaar en is een soort van rijstepap ( alleen anders ) Je maakt met je hand (rechter) een soort van kommetje alsof je er water in moet houden. Je verzamelt met je vingertoppen een hapje rijst en zorgt ervoor dat het in je hand komt. Dan breng je je hand naar je mond en schuif met je duim , in een vanachter naar voor beweging, de dhal bath in je zuigende mond want het moet er wel in en niet ernaast.
In het linker bovenbakje zit curry, lekker en in het rechter bakje zit pickels. Niet zo heet, want wij zijn gasten. Vandaag is het zaterdag en we hebben ook kip. Ook lekker. Het was een hele klus. Het was erg gezellig en volgende week ga ik naar Rosani’s huis om daar dhal bath te eten. Ik ben benieuwd.
Inmiddels begin ik te begrijpen dat het leven toch anders loopt dan dat je denkt. Dus helemaal geen dakterras, maar gewoon met een stel fransen, ’n duitser en een Nepali bij mij in het voorportaal aan de zuip! Onze Shyam spuugt er niet in.
De fles cognac wordt soldaat gemaakt. Napolion draait zich om in het graf, realiseer ik me met zo’n uitspraak. Maar de fles was leeg. Toen begon Shyam te bewegen. Of wij Nepali drink wilde. Offie veert op, ”Yes, we like” zegt ie. “Maar Offie, jij drinkt geen alcohol.” zeg ik. “Aber zis is realy good stuf” Shyam naar beneden, terug met een fles met licht troebel spul. Hup in een glas gekiepert en Offie geeft het glas aan mij. “ Try it” spoort hij mij aan. Ik neem een slok.
%^@&# ik had het kunnen weten. Je klinklare au de vie. M’n strot schroeit dicht en met een fluisterstemmetje en tranen over m’n wangen zeg ik “It is a bit strong” Ik ga naar m’n kamer en haal de maagtabletten. Langs de spiegel lopend zie ik mijzelf, op m’n voorhoofd staat SU-KELL.
9:30. Het is tijd om te vertrekken. Lunch met Rosani en de kids. Het zal mij benieuwen.
12:30 Terug van Swarga. Shyam heeft mij gebracht. Met in m’n achterhoofd de helse toch naar Swarga met Rosani, bood Shyam mij gisteren tijdens de borrel aan om mij te brengen,................. ”on the motorbike”.’ns kijken of hij dat nog weet. Beneden aangekomen zit mevrouw Shyam achter de counter. Handjes lief in de groet houding, “Namaste......good morning papa” ‘Tis toch ff wennen. Denk je net dat je je dochters hebt achter gelaten, ben je ineens weer papa.
Daar komt Shyam, op z’n bike. Nou ja, als je een Harley gewend bent is het ’n bike-je. “Shall we go,Sir?”. Ik klim achterop en geef me over aan de biker. Hij rijd goed onze Shyam en binnen 10 minuten zijn we op de plaats van bestemming. Ik heb m’n fototoestel meegenomen deze keer en schiet wat plaatjes. Rosani heeft haar eigen baby bij en ik neem wat extra foto’s zodat ik die naar Krishna kan mailen, hij mist ze erg. Hanne en Egbert voegen zich bij ons en het is tijd om aan tafel te gaan. Nu gaat het gebeuren, de echte Nepalese maaltijd, die iedere dag twee maal wordt genuttigd.
Met mijn timmermansoog zie ik onmiddelijk dat de tafel 25 cm. hoog is. Omringd door fleurige rode kussens, Er is geen bestek want je eet met je handen. Fout. Hand. De rechter, want je linkerhand is de onreine hand en daar eet je niet mee.
Op een groot roestvrijstelen bord met verdeling wordt de dhal bath geserveert. Net fonduborden. De rijst is een beetje sticky, da’s makkelijk. Dan kijken en vragen hoe het moet. Met je rechterhand lepel je wat dhal, bovenste bakje in het bord, in het grote onderste gedeelte waar de rijst zich bevind. Onmiddelijk valt de rijst uit elkaar en is een soort van rijstepap ( alleen anders ) Je maakt met je hand (rechter) een soort van kommetje alsof je er water in moet houden. Je verzamelt met je vingertoppen een hapje rijst en zorgt ervoor dat het in je hand komt. Dan breng je je hand naar je mond en schuif met je duim , in een vanachter naar voor beweging, de dhal bath in je zuigende mond want het moet er wel in en niet ernaast.
In het linker bovenbakje zit curry, lekker en in het rechter bakje zit pickels. Niet zo heet, want wij zijn gasten. Vandaag is het zaterdag en we hebben ook kip. Ook lekker. Het was een hele klus. Het was erg gezellig en volgende week ga ik naar Rosani’s huis om daar dhal bath te eten. Ik ben benieuwd.
vrijdag 1 december 2006
I lovve ze Nepal !! zer ies no better kuntrie !!!!!!!!!!!!!!!!
1 december 2006 8:00 uur
Ik heb al 2 kopjes koffie op. Met de nieuwe Senseo kun je de hoeveelheid instellen. Klein, middel en groot. Eerst de midel maar is genomen. Lekker bakkie maar niet sterk genoeg. Vroeger, in Nederland toen ik nog niet z’n modern apparaat had, deed ik 2 pads in de machine en drukte op 1 kopje. Lekker. Dus nu maar eens de kleinstand geprobeerd met 1 pad. Lekker !! Ikke erg blij.
Gisteren:
Ik wilde nog vertellen dat het guesthouse vol zit. Twee Nederlandse studenten komen zich voor stellen. “Dus jij bent de nieuwe vrijwilliger van het Swarga huis?”, “Hoi, ik ben Rick, het zit toch een beetje anders, maar dat leg ik zo wel uit”. Wij naar boven, terras op. Zij = Hanne & Hij = Egbert.
Hanne is hier al 3mnd. en heeft enkele weken als vrijwiligster in het kindertehuis gewerkt. Leuke meid +/- 20 en vlot gebekt. Egbert is hier vanaf maandag en vind het allemaal prachtig. Egbert heeft een stuk Hollandse kaas en Pijnenburg koek meegenomen waar Hanne van zit te smullen.
Ik heb intussen kennis gemaakt met François & vriendin: ”I lovve ze Nepal !! zer ies no better kuntrie” , “Mais, bien sûr” zeg ik. Ik heb gelijk door dat het Fransen zijn. Had je op school maar op moeten letten!
Maar onze Offie kwam weer aanschuiven zodat ik geen letter van dit alles kon typen. Hij had eergisteren en gisteren op bed gelegen. Beetje grieperig. Ik geef hem een strip Ibuprofen en zeg dat hij er onmiddelijk 2 in moet nemen. Hij kijkt mij aan met een blik : ja papa!
En toen.... ging m’n GSM. Door de nummerherkenning zie ik onmiddelijk dat het René is. Die René, jullie weten wel, die mij op slinkse wijze 1100 rupees had afgepakt, dacht natuurlijk : dat ga ik nog eens doen. Nou; je moet een ezel niet 2 maal met dezelfde steen slaan. ( Nepalees spreekwoord ) Dus ik neem heeeeeeeel cool op!...........“met mij”
Het was een fijn gesprek. Lekker bijkletsen en het is toch anders dan chatten. Ik ben niet zo’n mailer zegt ie, ik ben meer een beller. Houden zo, maatje, het is fijn je stem te horen. En Patrice vind ik ook een leuk wijf!!!!
Op advies van René ben ik een restaurantje ingedoken en heb een lekkere pint genomen. Toen ik terug thuis kwam stond Shyam mij op te wachten, het was al over tienen. Heel Bhaktapur loopt dan leeg. Men staat hier +/- 6:00 op en gaat om 10 a 11:00 uur slapen. Shyam vraagt de normale beleefdheids vragen en of ik nog iets wil. “Why not, I like a beer ,please”. “Yes, sir, very good, sir, basnoos”,
Spreek uit basnoes – gaat u zitten aub. Shyam brengt bier, “dhanya bata” zeg ik. Spreek uit danjee bath. Dank u wel.
Ik probeer aan informatie te komen betreffende het toerisme. Ik wil toch iets in die sector gaan doen. “Shyam, how many tourist have visited Bhaktapur this year?”. Het befaamde hoofdschudden begint. “What you think, Shyam?”. “I think about 100 to 150 lax”.
Dat is de tweede keer dat ze me met “lax”om de oren slaan. Hoeveel is lax vraag ik aan Shyam. Shyam haalt zijn boekje erbij en laat mij een lijstje zien met Nepali kreten en de bijbehorende getallen. Ik kom daar vast nog wel op terug maar voor nu :1 lax = 1000.
Dus Shyam denkt, fout !, zegt dat er tussen de 100.000 en 150.000 toeristen in Bhaktapur zijn geweest dit jaar.
“But i think, next year 400 to 500 lax”. “Why do you think that?”. “Yes, I think”.
Je kunt gelijk merken dat hier een gedegen marktonderzoek aan vooraf gegaan is, dus ik vervolg met; Shyam. het aantal toeristen is 100% Okè.? Yes. (gevaarlijk maar ik moet wel) “Hoe groot is het percentage Chineze, Japaners, Amerikanen en Europeanen”.
Het is voor het koffie-gebruik handig te weten hoe dat zit. Chinezen drinken geen koffie.
Hier heeft Shyam nog nooit over nagedacht, ik zie het aan zijn houding. Hij denkt 10%, 10%, 20% en de rest Europeanen.
Dus: als Shyam gelijk heeft dan kwamen er afgelopen jaar 60.000 Europeanen naar Bhaktapur. Om break even te komen met de koffiebar moeten er 14.500 kopjes koffie per jaar worden verkocht. Dat wilt zeggen dat ik een kwart (25%) van de Europeanen naar binnen moet sleuren en een bak koffie in de strot moet zien te duwen om quite te komen met m’n barretje. Zowaar een hele opgave.
Het is super negatief gerekend, Geen andere dranken in de omzet opgenomen, mogelijk twee kopjes koffie maar toch............
Inmiddels is Lèo aan komen schuiven. ”Bonsoir, Je suis Lèo Briancort et je parle anglais”. “Bonsoir, je suis Rick and i speak also Englisch”
Lèo blijkt kunstenaar te zijn, schilder, en kan er nog niet helemaal van leven. Als bijbaantje ( of is het andersom?) is hij timmerman. Leuke gozer. We hebben veel gelachen. Een fransman met veel humor, super.
Het is inmiddels 10:30. Tijd voor mijn ochtend zonnetje. ”I lovve ze Nepal !! zer ies no better kuntrie !!!!!!!!!!!!!!!!”
15:30 uur. Om mij heen zie je dat de Nepali ook een soort van happy hour hebben. De vrouwen beginnen zich gedurende de dag allemaal te badderen en kammen de haartjes. Het is vrijdag en morgen is weekend. Wel van 1 dag he. Heb ik dat al verteld? Men kent hier geen vrije zondag. Zondag is gewoon de eerste dag van de week. Jaha.... beste lezertjes, 6 dgn werken per week.
Eerst het gevecht om de handdoeken gedaan. Ik denk dat ze het nog niet snappen maar het zit zo. Ik wil iedere dag een schone handdoek. Absoluut geen probleem. Maar,........ ik ga soms pas douchen om +/- 12:00. en soms om 13:00 who cares? Dan is Salita al geweest. Schatje, kamermeisje. Dus als ik dan ga douchen dan gebruik ik de handdoek. Dan heb ik geen handdoek meer tot mijn beschikking. De volgende dag wil ik douchen om +/- 11:00 uuer en Salita is nog niet geweest. Ikke geen handdoek. Nou...... leg dat maar eens uit. Dus nu heb ik 2 handdoeken, waarvan inmiddels 1 gebruikt, en nu maar eens kijken hoe we daar volgende week mee omgaan. Ik lach me te pletter hier. Ik begrijp hullie ook wel een beetje, als je ziet hoe zij zich wassen dan begrijp je dat zij zich echt niet voor kunnen stellen waar mijn probleem zit.
Twee: Ikke naar Shyam want ik wil geld wisselen en Shyam moet dat eigelijk doen, hebben we gisteren afgesproken en om een of andere reden kan ik me steeds herinneren wat er gisteren is gebeurd. Daar moet ik ook is iets aan doen. Zal ik maar wwer eens an de alcohol gaan?
Er is een wisselkantoor kortbij en we gaan daar zo naar toe, Maar eerst !!!!. Shyam gaat bellen hoe de koers is, ik realiseer mij dat Shyam zijn taak ERG serieus opvat. Terwijl ik zit te wachten komt Rosani, de vrouw van Krishna, binnen. Leuk weerzien en zij komt mij uitnodigen voor een lunch bij haar thuis. Dhal bath, het Nepali voedsel waar alle Nepali gek op zijn. Dhal ( linzen ) bath (rijst). en er zitten erg lekkere curry’s bij zegt men en naar aanleiding van de ervaring in het restaurantje van dag 2, geloof ik dat meteen. Na wat gekeuvel moet Rosali weg om te gaan werken in het ziekenhuis. Rosali is een allround verpleegster.
We gaan geld wisselen. De koers is ,94 en nog wat. wij komen het kantoortje binnen en ik spoor Shyam aan om te gaan onderhandelen. Aan de muur hangt een bord met de dagelijkse koersen. Ik zie toch duidelijk staan: euro – rupee 0.86 dus ik vind mijzelf al een koopman als ik 90 voor elkaar krijg. Zegt die gekke Shyam. “93 Sir” met een blik van sorry dat het geen 94 is. Geweldig, die gozer!
Ik heb een E-mail lijst gemaakt. en ook op m’n memorystick gezet. Dus op naar het cybercafe om aan aantal onder u alsnog een verslag te sturen. Had ik beloofd. Voor diegenen die het zat zijn, ff mail “laat maar zitten, die shit” en ik knal je van de maillist.
Cybercafe mudje vol, dus toen maar naar de supermarkt om een afsluitbare tupperware doos te vinden voor mijn koffiepads. Jaha.......tupperwaredoos!!!!
Zullie moeten ook maar eens buitenlands leren !!!!!
Ik kom volledig geslaagd naar buiten. 2 mars, 1 stukje kaas, 1 plastic doos en 1 Cognac de Napolion VSOP !!! ( product of France ) voor 1050 rupee. ( Je weet wel, in zo’n matglazen fles ) Bij jullie zo’n € 36,=. Ik kon de verleiding niet weerstaan. Ze hebben ook whiskey’s – VAT 69, Jonny de wandelaar enz allemaal tussen de 1750 – 2400 rupees. Vandaar, de cognac is een koopje. Ik op het dakterras, ondergaande zon, kopje extra sterke koffie en een klein neutje.
”I lovve ze Nepal !! zer ies no better kuntrie !!!!!!!!!!!!!!!!”
Ik heb al 2 kopjes koffie op. Met de nieuwe Senseo kun je de hoeveelheid instellen. Klein, middel en groot. Eerst de midel maar is genomen. Lekker bakkie maar niet sterk genoeg. Vroeger, in Nederland toen ik nog niet z’n modern apparaat had, deed ik 2 pads in de machine en drukte op 1 kopje. Lekker. Dus nu maar eens de kleinstand geprobeerd met 1 pad. Lekker !! Ikke erg blij.
Gisteren:
Ik wilde nog vertellen dat het guesthouse vol zit. Twee Nederlandse studenten komen zich voor stellen. “Dus jij bent de nieuwe vrijwilliger van het Swarga huis?”, “Hoi, ik ben Rick, het zit toch een beetje anders, maar dat leg ik zo wel uit”. Wij naar boven, terras op. Zij = Hanne & Hij = Egbert.
Hanne is hier al 3mnd. en heeft enkele weken als vrijwiligster in het kindertehuis gewerkt. Leuke meid +/- 20 en vlot gebekt. Egbert is hier vanaf maandag en vind het allemaal prachtig. Egbert heeft een stuk Hollandse kaas en Pijnenburg koek meegenomen waar Hanne van zit te smullen.
Ik heb intussen kennis gemaakt met François & vriendin: ”I lovve ze Nepal !! zer ies no better kuntrie” , “Mais, bien sûr” zeg ik. Ik heb gelijk door dat het Fransen zijn. Had je op school maar op moeten letten!
Maar onze Offie kwam weer aanschuiven zodat ik geen letter van dit alles kon typen. Hij had eergisteren en gisteren op bed gelegen. Beetje grieperig. Ik geef hem een strip Ibuprofen en zeg dat hij er onmiddelijk 2 in moet nemen. Hij kijkt mij aan met een blik : ja papa!
En toen.... ging m’n GSM. Door de nummerherkenning zie ik onmiddelijk dat het René is. Die René, jullie weten wel, die mij op slinkse wijze 1100 rupees had afgepakt, dacht natuurlijk : dat ga ik nog eens doen. Nou; je moet een ezel niet 2 maal met dezelfde steen slaan. ( Nepalees spreekwoord ) Dus ik neem heeeeeeeel cool op!...........“met mij”
Het was een fijn gesprek. Lekker bijkletsen en het is toch anders dan chatten. Ik ben niet zo’n mailer zegt ie, ik ben meer een beller. Houden zo, maatje, het is fijn je stem te horen. En Patrice vind ik ook een leuk wijf!!!!
Op advies van René ben ik een restaurantje ingedoken en heb een lekkere pint genomen. Toen ik terug thuis kwam stond Shyam mij op te wachten, het was al over tienen. Heel Bhaktapur loopt dan leeg. Men staat hier +/- 6:00 op en gaat om 10 a 11:00 uur slapen. Shyam vraagt de normale beleefdheids vragen en of ik nog iets wil. “Why not, I like a beer ,please”. “Yes, sir, very good, sir, basnoos”,
Spreek uit basnoes – gaat u zitten aub. Shyam brengt bier, “dhanya bata” zeg ik. Spreek uit danjee bath. Dank u wel.
Ik probeer aan informatie te komen betreffende het toerisme. Ik wil toch iets in die sector gaan doen. “Shyam, how many tourist have visited Bhaktapur this year?”. Het befaamde hoofdschudden begint. “What you think, Shyam?”. “I think about 100 to 150 lax”.
Dat is de tweede keer dat ze me met “lax”om de oren slaan. Hoeveel is lax vraag ik aan Shyam. Shyam haalt zijn boekje erbij en laat mij een lijstje zien met Nepali kreten en de bijbehorende getallen. Ik kom daar vast nog wel op terug maar voor nu :1 lax = 1000.
Dus Shyam denkt, fout !, zegt dat er tussen de 100.000 en 150.000 toeristen in Bhaktapur zijn geweest dit jaar.
“But i think, next year 400 to 500 lax”. “Why do you think that?”. “Yes, I think”.
Je kunt gelijk merken dat hier een gedegen marktonderzoek aan vooraf gegaan is, dus ik vervolg met; Shyam. het aantal toeristen is 100% Okè.? Yes. (gevaarlijk maar ik moet wel) “Hoe groot is het percentage Chineze, Japaners, Amerikanen en Europeanen”.
Het is voor het koffie-gebruik handig te weten hoe dat zit. Chinezen drinken geen koffie.
Hier heeft Shyam nog nooit over nagedacht, ik zie het aan zijn houding. Hij denkt 10%, 10%, 20% en de rest Europeanen.
Dus: als Shyam gelijk heeft dan kwamen er afgelopen jaar 60.000 Europeanen naar Bhaktapur. Om break even te komen met de koffiebar moeten er 14.500 kopjes koffie per jaar worden verkocht. Dat wilt zeggen dat ik een kwart (25%) van de Europeanen naar binnen moet sleuren en een bak koffie in de strot moet zien te duwen om quite te komen met m’n barretje. Zowaar een hele opgave.
Het is super negatief gerekend, Geen andere dranken in de omzet opgenomen, mogelijk twee kopjes koffie maar toch............
Inmiddels is Lèo aan komen schuiven. ”Bonsoir, Je suis Lèo Briancort et je parle anglais”. “Bonsoir, je suis Rick and i speak also Englisch”
Lèo blijkt kunstenaar te zijn, schilder, en kan er nog niet helemaal van leven. Als bijbaantje ( of is het andersom?) is hij timmerman. Leuke gozer. We hebben veel gelachen. Een fransman met veel humor, super.
Het is inmiddels 10:30. Tijd voor mijn ochtend zonnetje. ”I lovve ze Nepal !! zer ies no better kuntrie !!!!!!!!!!!!!!!!”
15:30 uur. Om mij heen zie je dat de Nepali ook een soort van happy hour hebben. De vrouwen beginnen zich gedurende de dag allemaal te badderen en kammen de haartjes. Het is vrijdag en morgen is weekend. Wel van 1 dag he. Heb ik dat al verteld? Men kent hier geen vrije zondag. Zondag is gewoon de eerste dag van de week. Jaha.... beste lezertjes, 6 dgn werken per week.
Eerst het gevecht om de handdoeken gedaan. Ik denk dat ze het nog niet snappen maar het zit zo. Ik wil iedere dag een schone handdoek. Absoluut geen probleem. Maar,........ ik ga soms pas douchen om +/- 12:00. en soms om 13:00 who cares? Dan is Salita al geweest. Schatje, kamermeisje. Dus als ik dan ga douchen dan gebruik ik de handdoek. Dan heb ik geen handdoek meer tot mijn beschikking. De volgende dag wil ik douchen om +/- 11:00 uuer en Salita is nog niet geweest. Ikke geen handdoek. Nou...... leg dat maar eens uit. Dus nu heb ik 2 handdoeken, waarvan inmiddels 1 gebruikt, en nu maar eens kijken hoe we daar volgende week mee omgaan. Ik lach me te pletter hier. Ik begrijp hullie ook wel een beetje, als je ziet hoe zij zich wassen dan begrijp je dat zij zich echt niet voor kunnen stellen waar mijn probleem zit.
Twee: Ikke naar Shyam want ik wil geld wisselen en Shyam moet dat eigelijk doen, hebben we gisteren afgesproken en om een of andere reden kan ik me steeds herinneren wat er gisteren is gebeurd. Daar moet ik ook is iets aan doen. Zal ik maar wwer eens an de alcohol gaan?
Er is een wisselkantoor kortbij en we gaan daar zo naar toe, Maar eerst !!!!. Shyam gaat bellen hoe de koers is, ik realiseer mij dat Shyam zijn taak ERG serieus opvat. Terwijl ik zit te wachten komt Rosani, de vrouw van Krishna, binnen. Leuk weerzien en zij komt mij uitnodigen voor een lunch bij haar thuis. Dhal bath, het Nepali voedsel waar alle Nepali gek op zijn. Dhal ( linzen ) bath (rijst). en er zitten erg lekkere curry’s bij zegt men en naar aanleiding van de ervaring in het restaurantje van dag 2, geloof ik dat meteen. Na wat gekeuvel moet Rosali weg om te gaan werken in het ziekenhuis. Rosali is een allround verpleegster.
We gaan geld wisselen. De koers is ,94 en nog wat. wij komen het kantoortje binnen en ik spoor Shyam aan om te gaan onderhandelen. Aan de muur hangt een bord met de dagelijkse koersen. Ik zie toch duidelijk staan: euro – rupee 0.86 dus ik vind mijzelf al een koopman als ik 90 voor elkaar krijg. Zegt die gekke Shyam. “93 Sir” met een blik van sorry dat het geen 94 is. Geweldig, die gozer!
Ik heb een E-mail lijst gemaakt. en ook op m’n memorystick gezet. Dus op naar het cybercafe om aan aantal onder u alsnog een verslag te sturen. Had ik beloofd. Voor diegenen die het zat zijn, ff mail “laat maar zitten, die shit” en ik knal je van de maillist.
Cybercafe mudje vol, dus toen maar naar de supermarkt om een afsluitbare tupperware doos te vinden voor mijn koffiepads. Jaha.......tupperwaredoos!!!!
Zullie moeten ook maar eens buitenlands leren !!!!!
Ik kom volledig geslaagd naar buiten. 2 mars, 1 stukje kaas, 1 plastic doos en 1 Cognac de Napolion VSOP !!! ( product of France ) voor 1050 rupee. ( Je weet wel, in zo’n matglazen fles ) Bij jullie zo’n € 36,=. Ik kon de verleiding niet weerstaan. Ze hebben ook whiskey’s – VAT 69, Jonny de wandelaar enz allemaal tussen de 1750 – 2400 rupees. Vandaar, de cognac is een koopje. Ik op het dakterras, ondergaande zon, kopje extra sterke koffie en een klein neutje.
”I lovve ze Nepal !! zer ies no better kuntrie !!!!!!!!!!!!!!!!”
donderdag 30 november 2006
Senseo of CD-player
30 november 2006 15:00 uur
Vanmorgen om 8:00 wakker. Uitgerust en maar 1 keer wakker geweest vannacht. Dat gaat de goede kant op !!! Dit tevens de laatste keer dat ik er over zeik, ik lijk wel .......
Lekker ontbijtje gedaan op het oh zo zonnige dakterras, zo leuk om dit te schrijven, nog ff iPodje op en wachten tot Shyam terug komt om af te ruimen.
Het is zover heb ik besloten; vandaag ga ik de Senseo proberen en Shyam wordt mededader. “if you have time, please cum to my room” eerlijk is eerlijk, ik heb er niet bij geknipoogd, met diepe, lispelende stem gesproken maar Shyam keek toch ff zo van ..wat gaat ie precies met mij uitspoken. Maar hij deed het. Wij naar beneden.
Ik laat trots de Senseo zien en zet hem potifikaal op de tafel in het voorportaal. Kijk Shyam dit is een koffie machine. Ogen als schoteltjes, “i thouth it was a CD player” Drie ronjes rond de tafel. Voorzichtg aanraken. Bukken en draaien. “is the coffee inside?” Ikke in m’n kamer gauw een pak Douwe Egberts Dark roasted gepakt en gooi dat nocheland op de tafel. “No Shyam, the coffee is inhere”zeg ik wijs. Na wat staren en hoofdschudden ; “i know no place in Nepal where you can buy this” Een wijs man, onze Shyam. Aan de ene kant shit want ik moet het uit Nederland laten komen; en aan de andere kant toppie, want anders zou het geen handel zijn. Ik heb het apparaat in werking gesteld en we hebben samen een heerlijk bakkie koffie gedronken. Heerlijk. Shyam zei dat hij het erg lekker vond maar dat weet je maar nooit met die Nepalezen. Morgenvroeg een lekker bakkie!
Ga nog ff naar de zonsondergang kijken.
Bijgeleverde foto’s
Himalaya op 150 Km.
Offie: zee all joes ze nick name ( Christoffel )
Shyam naast “the golden gate”
Vanaf dakterras: Buurvrouw_01. Zo wassen de meiden zich. met koud water.
Vanaf mijn “buro”:Overbuur_01/03: Na het wassen wordt het water aan de planten gegeven. hier gaat niets verloren.
Vanmorgen om 8:00 wakker. Uitgerust en maar 1 keer wakker geweest vannacht. Dat gaat de goede kant op !!! Dit tevens de laatste keer dat ik er over zeik, ik lijk wel .......
Lekker ontbijtje gedaan op het oh zo zonnige dakterras, zo leuk om dit te schrijven, nog ff iPodje op en wachten tot Shyam terug komt om af te ruimen.
Het is zover heb ik besloten; vandaag ga ik de Senseo proberen en Shyam wordt mededader. “if you have time, please cum to my room” eerlijk is eerlijk, ik heb er niet bij geknipoogd, met diepe, lispelende stem gesproken maar Shyam keek toch ff zo van ..wat gaat ie precies met mij uitspoken. Maar hij deed het. Wij naar beneden.
Ik laat trots de Senseo zien en zet hem potifikaal op de tafel in het voorportaal. Kijk Shyam dit is een koffie machine. Ogen als schoteltjes, “i thouth it was a CD player” Drie ronjes rond de tafel. Voorzichtg aanraken. Bukken en draaien. “is the coffee inside?” Ikke in m’n kamer gauw een pak Douwe Egberts Dark roasted gepakt en gooi dat nocheland op de tafel. “No Shyam, the coffee is inhere”zeg ik wijs. Na wat staren en hoofdschudden ; “i know no place in Nepal where you can buy this” Een wijs man, onze Shyam. Aan de ene kant shit want ik moet het uit Nederland laten komen; en aan de andere kant toppie, want anders zou het geen handel zijn. Ik heb het apparaat in werking gesteld en we hebben samen een heerlijk bakkie koffie gedronken. Heerlijk. Shyam zei dat hij het erg lekker vond maar dat weet je maar nooit met die Nepalezen. Morgenvroeg een lekker bakkie!
Ga nog ff naar de zonsondergang kijken.
Bijgeleverde foto’s
Himalaya op 150 Km.
Offie: zee all joes ze nick name ( Christoffel )
Shyam naast “the golden gate”
Vanaf dakterras: Buurvrouw_01. Zo wassen de meiden zich. met koud water.
Vanaf mijn “buro”:Overbuur_01/03: Na het wassen wordt het water aan de planten gegeven. hier gaat niets verloren.
woensdag 29 november 2006
Wat kost Ibuprofen ?
29 november 2006 7:50 uur
Gisteren avond kwam Christoffel weer bij mij zitten. Hij heeft zijn Nepali vriend leren kennen in Duitsland. Ik weet niet hoe die vent heet maar voor het gemak noem ik ‘m Sha. Ik heb Sha 1 keer gezien, mooi manneke. Sha is getrouwd met een duitse oudere vrouw mit viel Geld. Daarnaast heeft Sha een duitse oudere vriendin toevallig ook mit viel Geld. Nu heeft Sha aan Offie ( tja beste lezers: zee all joes mij nikname – grappig; engels in het duits ) verteld dat zijn vriendin niet wilt dat Sha met Offie samen een guest house begint.
Kijk luitjes, voor mij is het heel simpel, ik zie op 12 meter dat er op het voorhoofd van onze duitse vriend SU-KELL getatuëerd staat. Maar bij bij het tanden poetsen moet Offie zelf toch ook iets zien. Of kan hij geen spiegelschrift lezen?
”Maar hij is getrouwd! Hoe kan z’n vriendin nu zeggen dat ze niet wil ...?” Kan auch nicht. “Dat heb je toch wel tegen je vriend gezegd?” Ich denke schön.
Ik vraag waar Sha nu is, hie is wiz ze gurls, joe no,.... ze hors, ...prostituëerten! Alsof ik die Dummkopf bin! Hij houd van de vrouwtjes, zeg ik maar. ja, sicher!
En nu, wat ga je nu doen? Ja ik kijk wel, ik leef van dag tot dag en ik zie wel, Nepal is toch zowieso niet mijn land denk ik, ik vind Zwitserland bv. viel schöner!
Het is net of ik het woordje SU-KELL op zie gloeien!. En wat ga je morgen doen? vraag ik, Wise nicht!. Ik begin mijn computer af te sluiten en zeg: ”neem nog een blowtje en alles komt goed”. Richtig. We geven elkaar de hand en nu weet ik zeker dat ik SU-KELL zie knipperen, ik hoor alleen nog geen bellen rinkelen.
Ondertussen een ontbijtje gescoord. 2 toast, 2 boiled eggs and small pot of black thea 50 rupee.
En nu ff naar het dakterras, zonnetje pikken, dan naar de apotheek. Mijn Ibuprofen is bijna op, ik ben snip verkouden. Dan proberen informatie te verkrijgen voor Internet. Tot later
12:08 Ben net terug van de apotheek????? Shyam heeft me er gebracht. Een klein aggenebbes winkeltje met een zeer vriendelijke man. Het winkeltje waar geen een toerist naar toe durft maar ik vertrouw Shyam. Ik heb mijn lege doosje Ibuprofun bij mij en laat dat zien. ’T is Nederlands maar de man zet z’n bril op en kijk zeer geleerd. Hij duikt onder z’n toonbank en legt een strip rode pillen, keurig verpakt op de counter en kijkt mij trots aan. Ik kijk op de achterkant.Chinees, Hindi, Bazjiboezoek maar ook Engels: Ibuprofen 400 mg. Exact mijn pillen. Als de toeristische angsthaas sla ik gelijk 9 strips van 10 in. Toen de ge-eikte vraag: How much? sir. ............90 rupees. Kom daar maar eens om in Holland !! da’s 90 euro cent.
Toen naar het Cybercafee van onze Joyce&Krishna. Niet dat van hun... het zijn vrienden en dat is belangrijk begin ik te begrijpen. Het scheelt enorm in de prijs.
Cafee open, de grote baas ”isse back in one hour, i think”. Wat een schatje. Dus ikke terug ff langs de supermarket. Ik heb ongehoord veel zin in kaas.
De 2 duitse vrienden hadden een stukje bij zich en dat kwam uit de super. En Yes, ik heb een blok gescoord. Ik ben gelijk naar huis gelopen en zit nu achter de pjoeter met een kannetje black thea en heerlijk een stukske kaas. Een verwennerij.
Sunny’s bar: Ik heb foto’s genomen en ga straks eens een biertje drinken. Het is inderdaad naast de Nyatapola tempel op Taumanhi square. Als het lukt zal ik 2 foto’s mee sturen met dit verslagje. ze zijn 1,2 Mb groot en het verslag maar 43 Kb.
Ik heb ze net verkleind. Als de grote niet lukken dan de kleintjes maar. Zo, en nu vol goede moed naar cyberbaas en kijken of jullie weer als gekken in de chat mode willen. Ik ga dus weer naar een ander cybercafee .
Ik ga aan de cyberbaas maar eens vragen hoe ik aan de ADSL-lijntje kan komen en de kosten.
21:00 Het cybercafee is oke. Redelijk snelle lijn en 17 werkplekken. op 2 na allemaal vol. Lokale jeugd en backpackers. Ik was de enige ouwe lul. Ik heb met Marijke kunnen chatten en dat was leuk.
Cyberbaas niet gesproken maar ik heb de indruk dat hij weet hoe het moet.
Daarna naar een goed restaurant. Ik heb wat te vieren. Ben gisteren ook al niet aan het eten geslagen en heb zin in lekker spul. Het Bhatgaon guesthouse lijkt me wel wat. Mooie plek, ziet er goed uit, wordt gerund door chinezen. Keuken zoals in Nederland. Ik bedoel de hardware. Menu : soepen, meatbals, varkensschotels, kipschotels, rundschotels en vegetarisch. Dessert na. Het zat dan ook 80% vol. terwijl iedereen steen en been klaagt dat er zo weinig toeristen zijn. De prijzen zijn er dan ook na. Het duurste gerecht is 300 rupee. Naast mij is een tafel met 12 Amerikaantjes, studenten denk ik. Ze laten het zich goed smaken.
Zo luitjes; ik ga nog ff wat bijkletsen met Shyam en daarna naar mijn mandje.
Gisteren avond kwam Christoffel weer bij mij zitten. Hij heeft zijn Nepali vriend leren kennen in Duitsland. Ik weet niet hoe die vent heet maar voor het gemak noem ik ‘m Sha. Ik heb Sha 1 keer gezien, mooi manneke. Sha is getrouwd met een duitse oudere vrouw mit viel Geld. Daarnaast heeft Sha een duitse oudere vriendin toevallig ook mit viel Geld. Nu heeft Sha aan Offie ( tja beste lezers: zee all joes mij nikname – grappig; engels in het duits ) verteld dat zijn vriendin niet wilt dat Sha met Offie samen een guest house begint.
Kijk luitjes, voor mij is het heel simpel, ik zie op 12 meter dat er op het voorhoofd van onze duitse vriend SU-KELL getatuëerd staat. Maar bij bij het tanden poetsen moet Offie zelf toch ook iets zien. Of kan hij geen spiegelschrift lezen?
”Maar hij is getrouwd! Hoe kan z’n vriendin nu zeggen dat ze niet wil ...?” Kan auch nicht. “Dat heb je toch wel tegen je vriend gezegd?” Ich denke schön.
Ik vraag waar Sha nu is, hie is wiz ze gurls, joe no,.... ze hors, ...prostituëerten! Alsof ik die Dummkopf bin! Hij houd van de vrouwtjes, zeg ik maar. ja, sicher!
En nu, wat ga je nu doen? Ja ik kijk wel, ik leef van dag tot dag en ik zie wel, Nepal is toch zowieso niet mijn land denk ik, ik vind Zwitserland bv. viel schöner!
Het is net of ik het woordje SU-KELL op zie gloeien!. En wat ga je morgen doen? vraag ik, Wise nicht!. Ik begin mijn computer af te sluiten en zeg: ”neem nog een blowtje en alles komt goed”. Richtig. We geven elkaar de hand en nu weet ik zeker dat ik SU-KELL zie knipperen, ik hoor alleen nog geen bellen rinkelen.
Ondertussen een ontbijtje gescoord. 2 toast, 2 boiled eggs and small pot of black thea 50 rupee.
En nu ff naar het dakterras, zonnetje pikken, dan naar de apotheek. Mijn Ibuprofen is bijna op, ik ben snip verkouden. Dan proberen informatie te verkrijgen voor Internet. Tot later
12:08 Ben net terug van de apotheek????? Shyam heeft me er gebracht. Een klein aggenebbes winkeltje met een zeer vriendelijke man. Het winkeltje waar geen een toerist naar toe durft maar ik vertrouw Shyam. Ik heb mijn lege doosje Ibuprofun bij mij en laat dat zien. ’T is Nederlands maar de man zet z’n bril op en kijk zeer geleerd. Hij duikt onder z’n toonbank en legt een strip rode pillen, keurig verpakt op de counter en kijkt mij trots aan. Ik kijk op de achterkant.Chinees, Hindi, Bazjiboezoek maar ook Engels: Ibuprofen 400 mg. Exact mijn pillen. Als de toeristische angsthaas sla ik gelijk 9 strips van 10 in. Toen de ge-eikte vraag: How much? sir. ............90 rupees. Kom daar maar eens om in Holland !! da’s 90 euro cent.
Toen naar het Cybercafee van onze Joyce&Krishna. Niet dat van hun... het zijn vrienden en dat is belangrijk begin ik te begrijpen. Het scheelt enorm in de prijs.
Cafee open, de grote baas ”isse back in one hour, i think”. Wat een schatje. Dus ikke terug ff langs de supermarket. Ik heb ongehoord veel zin in kaas.
De 2 duitse vrienden hadden een stukje bij zich en dat kwam uit de super. En Yes, ik heb een blok gescoord. Ik ben gelijk naar huis gelopen en zit nu achter de pjoeter met een kannetje black thea en heerlijk een stukske kaas. Een verwennerij.
Sunny’s bar: Ik heb foto’s genomen en ga straks eens een biertje drinken. Het is inderdaad naast de Nyatapola tempel op Taumanhi square. Als het lukt zal ik 2 foto’s mee sturen met dit verslagje. ze zijn 1,2 Mb groot en het verslag maar 43 Kb.
Ik heb ze net verkleind. Als de grote niet lukken dan de kleintjes maar. Zo, en nu vol goede moed naar cyberbaas en kijken of jullie weer als gekken in de chat mode willen. Ik ga dus weer naar een ander cybercafee .
Ik ga aan de cyberbaas maar eens vragen hoe ik aan de ADSL-lijntje kan komen en de kosten.
21:00 Het cybercafee is oke. Redelijk snelle lijn en 17 werkplekken. op 2 na allemaal vol. Lokale jeugd en backpackers. Ik was de enige ouwe lul. Ik heb met Marijke kunnen chatten en dat was leuk.
Cyberbaas niet gesproken maar ik heb de indruk dat hij weet hoe het moet.
Daarna naar een goed restaurant. Ik heb wat te vieren. Ben gisteren ook al niet aan het eten geslagen en heb zin in lekker spul. Het Bhatgaon guesthouse lijkt me wel wat. Mooie plek, ziet er goed uit, wordt gerund door chinezen. Keuken zoals in Nederland. Ik bedoel de hardware. Menu : soepen, meatbals, varkensschotels, kipschotels, rundschotels en vegetarisch. Dessert na. Het zat dan ook 80% vol. terwijl iedereen steen en been klaagt dat er zo weinig toeristen zijn. De prijzen zijn er dan ook na. Het duurste gerecht is 300 rupee. Naast mij is een tafel met 12 Amerikaantjes, studenten denk ik. Ze laten het zich goed smaken.
Zo luitjes; ik ga nog ff wat bijkletsen met Shyam en daarna naar mijn mandje.
dinsdag 28 november 2006
Chez Rick
28 november 2006 13:25 uur
Ik krijg het onder controle, 23:00 gaan slapen 4:50 wakker, ff pissen en terug. Vanochtend om 7:30 op.
Gisteren , net toen ik wilde beginnen, kwam Christoffel ( duitser-22jaar) aanschuiven. Leuke gast en we hebben een lang gesprek gehad. Hij wil hier blijven en met een Nepaleese vriend een guest house, duitse stijl, beginnen. Leuke gozer. Ik zal hem nog wel tegenkomen. Vandaar mijn abrupte einde van het 27 nov verslag.
Gisteren: Restaurantje van Joyce en Krishna was tipical so to speak. Het duurde even maar na +/- 10 min. snapte ik dat ik buiten zat. Het was $%#@ koud en ik kijk ’s onder mijn parrasolletje en zie de sterrenhemel. Wel fraai. Lekker gegeten en een biertje genomen. 310 rupee.
13:40 : Ben net terug van het dakterras, Nepali Thea, 2 geroosterde boterhammetjes en 2 gekookte eitjes, 60 rupee. Daar trof ik twee duitsers Ingo(69) & Juergen(70) waar ik lekker mee heb ontbeten. Over alles en nog wat zitten leuteren, Hiltler is fout , oorlog spijt, Nepal goed enz., eigelijk heel leuk, na een uurtje of 3 verdwenen ze, we hebben E-mail adressen uitgewisseld, daarna iPodje op, lekker in het zonnetje muziek luisteren. Toen kwam Lea ( USA 19 years and i hate George Bush). Ze is hier in een studieproject betreffende agra-culture, ook een leuk gesprek. Ze vertrekt over 2 weken maar is hier al 3 mnd en spreek redelijk Nepali EN verstaat het goed.!!! Kep nog kans.
Nu lekker douchen, naar cybercafee en foto’s nemen van Sunny’s bar. Jaha, daar gaat het gebeuren beste lezertjes. Misschien wordt dat wel Chez Rick
17:10 : Terug naar huis (Khwopa) en onmiddelijk een bierje besteld bij Shyam. iPod zo hard mogelijk, het dakteras op en luid meezingen. Brothers in Arms.
Het was een vreemde ervaring: ikke in cybercafe en jullie on-line. Rene, GertJan, Willemijn, Marijke en Gert probeerde te chatten. Ik had het nog nooit op z’n googles gedaan dus ik dacht dat het aan mij lag. Na wat Nepali naar mijn plekje geschreeuwt te hebben met een blik van “hoelang wil je blijven leven, jongen ?”
kwam ik erachter dat het puur de verbinding was. Nou ja, zij wezen naar een bepaald stukje met wat gele tekst die zo-iets vertelde als “problems with the connection .......” maar zonder hullie had ik het ook wel geweten hoor !
ff serieus: het is emotioneel als er een aantal van je meest dierbaren aan de andere kant zitten. Het is kut dat je niet met ze kan chatten maar het is ook heerlijk te weten dat ze daar zijn, voor mij. Tnx.
Ik ben wel waanzinnig blij dat het is gelukt om m’n verslagjes door te blazen. Ik heb er maar pdf’jes van gemaakt omdat die veel kleiner zijn. De foto’s die ik neem baren mij meer zorgen. Niet maximaal maar ik ga ook geen shit kwaliteit nemen.
Ik moet een echte lijst maken naar wie ik dit door zend. Het was zo hap/snap dat ik m’n kinderen vergeten ben. i feel fucking good !. GVD ik wil internet! Ik ga ook lekker met muisje skypen. Tot de volgende keer.
Ik krijg het onder controle, 23:00 gaan slapen 4:50 wakker, ff pissen en terug. Vanochtend om 7:30 op.
Gisteren , net toen ik wilde beginnen, kwam Christoffel ( duitser-22jaar) aanschuiven. Leuke gast en we hebben een lang gesprek gehad. Hij wil hier blijven en met een Nepaleese vriend een guest house, duitse stijl, beginnen. Leuke gozer. Ik zal hem nog wel tegenkomen. Vandaar mijn abrupte einde van het 27 nov verslag.
Gisteren: Restaurantje van Joyce en Krishna was tipical so to speak. Het duurde even maar na +/- 10 min. snapte ik dat ik buiten zat. Het was $%#@ koud en ik kijk ’s onder mijn parrasolletje en zie de sterrenhemel. Wel fraai. Lekker gegeten en een biertje genomen. 310 rupee.
13:40 : Ben net terug van het dakterras, Nepali Thea, 2 geroosterde boterhammetjes en 2 gekookte eitjes, 60 rupee. Daar trof ik twee duitsers Ingo(69) & Juergen(70) waar ik lekker mee heb ontbeten. Over alles en nog wat zitten leuteren, Hiltler is fout , oorlog spijt, Nepal goed enz., eigelijk heel leuk, na een uurtje of 3 verdwenen ze, we hebben E-mail adressen uitgewisseld, daarna iPodje op, lekker in het zonnetje muziek luisteren. Toen kwam Lea ( USA 19 years and i hate George Bush). Ze is hier in een studieproject betreffende agra-culture, ook een leuk gesprek. Ze vertrekt over 2 weken maar is hier al 3 mnd en spreek redelijk Nepali EN verstaat het goed.!!! Kep nog kans.
Nu lekker douchen, naar cybercafee en foto’s nemen van Sunny’s bar. Jaha, daar gaat het gebeuren beste lezertjes. Misschien wordt dat wel Chez Rick
17:10 : Terug naar huis (Khwopa) en onmiddelijk een bierje besteld bij Shyam. iPod zo hard mogelijk, het dakteras op en luid meezingen. Brothers in Arms.
Het was een vreemde ervaring: ikke in cybercafe en jullie on-line. Rene, GertJan, Willemijn, Marijke en Gert probeerde te chatten. Ik had het nog nooit op z’n googles gedaan dus ik dacht dat het aan mij lag. Na wat Nepali naar mijn plekje geschreeuwt te hebben met een blik van “hoelang wil je blijven leven, jongen ?”
kwam ik erachter dat het puur de verbinding was. Nou ja, zij wezen naar een bepaald stukje met wat gele tekst die zo-iets vertelde als “problems with the connection .......” maar zonder hullie had ik het ook wel geweten hoor !
ff serieus: het is emotioneel als er een aantal van je meest dierbaren aan de andere kant zitten. Het is kut dat je niet met ze kan chatten maar het is ook heerlijk te weten dat ze daar zijn, voor mij. Tnx.
Ik ben wel waanzinnig blij dat het is gelukt om m’n verslagjes door te blazen. Ik heb er maar pdf’jes van gemaakt omdat die veel kleiner zijn. De foto’s die ik neem baren mij meer zorgen. Niet maximaal maar ik ga ook geen shit kwaliteit nemen.
Ik moet een echte lijst maken naar wie ik dit door zend. Het was zo hap/snap dat ik m’n kinderen vergeten ben. i feel fucking good !. GVD ik wil internet! Ik ga ook lekker met muisje skypen. Tot de volgende keer.
maandag 27 november 2006
Jet lag & cultuur shock
27 november 2006 05:15 uur
Wakker vanaf 4:30 uur. Dat moet toch gaan veranderen. Ik ben er toch maar uit gegaan maar dit schiet niet op.
Gisterenavond om +/- 10:00 kwam Shyam naar boven. Ik ben bezig met m’n verslagje, ik stop en nodig hem uit aan tafel vandaar het abrupte einde van het verslag van gisteren.
Shyam is in deep shock. “Itte isse not good, very bad things happen, very bad things”
Ik kijk en gebaar naar mijzelf , heeft het met mij te maken? “No, no..you’r good” Het is maar dat jullie het weten want hier snappen ze het al na 1 dag l.
Het verhaal: In een lokale kroeg waar je kunt kaarten en pool spelen- een echte lokal pup- zijn ongeveer 30 klanten aanwezig. Plots komen er 5 mannen binnen met geweren en hebben alle mensen beroofd. 2 mannen hielden iedereen onder schot en de 3 anderen hebben geld, horloges en halskettingen van het clienteel geroofd. Nog nooit gebeurd in Bhaktapur. En kijk maar : iedereen heeft zijn luiken dicht en zit nu thuis te bibberen. Ik kijk naar buiten ...........luiken dicht en geen kip op straat.
Ik ben zowaar in de middeleeuwen terecht gekomen. Shyam is echt van slag en de bekende kreet “What to do” komt langs. Ik pas me ongeloofelijk snel aan. In plaats van voor te stellen om een posse te organiseren, de mannen op te jagen, neer te schieten en daarna uiteraad te linchen, zeg ik heel gedecideert “Yes Shyam, what to do” en we kijken elkaar knikkend aan.......... Rick de Nepalees.
Shyam zegt dat men denkt dat het Mao-isten zijn. Na de vrede met de regering zijn er een aantal rebellen aan het muiten geslagen en hebben hun geweren niet ingeleverd. Enfin, nieuwe dag, nieuwe kansen. “What to do ??????” .
Ik zie het licht worden, ongeloofelijk snel. Binnen 5 minuten van totaal donker naar licht.
Lekker ff opfrissen en een ontbijtje scoren. Niet meer dan 50 rupees vandaag. Ik moet tenslotte aan mijn lijn denken. Bis später.
14:30 uur
Ik heb het presentje van Marijke gevonden. Het zat in de zijkant van de grote tas. Ik ben erg blij.
Ik ga naar de supermarkt en het nieuwe cybercafee. Daarom het ik m’n pjoeter opgestart om een memorysticky in elkaar te draaien. Als het goed gaat is dit mijn eerste verslag.
Bye
16:45 uur
Het is dus niet goed gegaan of eigelijk toch wel. Druk, druk, druk. Eerst mijn beltegoed opwaarderen. Ik heb gisteren met René aan de telefoon gehangen voor +/- 5 volle minuten…….weg beltegoed van 1102,00 rupee’s. FUCKER !!!, maar het was toch fijn om ff bij te lullen. Daarna mijn Visitors pas opgehaald. Onderweg een groep bezig gezien in klederdracht met drums en dans, prachtig, allen meisjes, helemaal niks mis mee. Toen op weg naar de supermarket. De enige in Bhaktapur.
Over Durbar Square lopend kijk ik naar een tegemoed komende vrouw. Mijn aandacht wordt getrokken omdat ze vreemd loopt, een beetje weidbeens. Met haar rechterhand houd ze haar rok? vast en houd hem iets omhoog. Plots zie ik stront op de grond vallen terwijl zij gewoon doorloopt. Echt gezien ! Niemand kijk op of om. I am in the fucking Middle Ages.
De super is helemaal geen super maar een winkel van sinkel en heeft 3 rekken met dingen zal ik maar zeggen. Een half rek wordt bv gevuld met champoo en de andere helft met ships, zo; dat is dan 30% van ons vloeroppervlak down the drain. Absurt. Er is bijna niets te koop wat enigzins nut heeft voor mijn soort , alleen de head&sholders misschien dus die maar gekocht. Erg duur 240 rupee, wel grote fles, ff omrekenen, toch niet zo duur.
Shyam, mijn trouwe begeleider, draagt het tasje, hij staat erop, nee niet letterlijk en we gaan huiswaards. Ik wil Shyam niet vervelen met een cybercafee bezoek, wat moet hij daar?
Om 18:00 ga ik naar een restaurantje. Waar Joyce en Krishna altijd naar toe gaan. Het zal mij benieuwen. Ik kom er net achter dat ik gisteren en eergisteren alleen maar ontbijt heb gegeten. Wij, Nepali, eten niet zo veel.
19:15 uur
Terug van een lekker etentje.
Wakker vanaf 4:30 uur. Dat moet toch gaan veranderen. Ik ben er toch maar uit gegaan maar dit schiet niet op.
Gisterenavond om +/- 10:00 kwam Shyam naar boven. Ik ben bezig met m’n verslagje, ik stop en nodig hem uit aan tafel vandaar het abrupte einde van het verslag van gisteren.
Shyam is in deep shock. “Itte isse not good, very bad things happen, very bad things”
Ik kijk en gebaar naar mijzelf , heeft het met mij te maken? “No, no..you’r good” Het is maar dat jullie het weten want hier snappen ze het al na 1 dag l.
Het verhaal: In een lokale kroeg waar je kunt kaarten en pool spelen- een echte lokal pup- zijn ongeveer 30 klanten aanwezig. Plots komen er 5 mannen binnen met geweren en hebben alle mensen beroofd. 2 mannen hielden iedereen onder schot en de 3 anderen hebben geld, horloges en halskettingen van het clienteel geroofd. Nog nooit gebeurd in Bhaktapur. En kijk maar : iedereen heeft zijn luiken dicht en zit nu thuis te bibberen. Ik kijk naar buiten ...........luiken dicht en geen kip op straat.
Ik ben zowaar in de middeleeuwen terecht gekomen. Shyam is echt van slag en de bekende kreet “What to do” komt langs. Ik pas me ongeloofelijk snel aan. In plaats van voor te stellen om een posse te organiseren, de mannen op te jagen, neer te schieten en daarna uiteraad te linchen, zeg ik heel gedecideert “Yes Shyam, what to do” en we kijken elkaar knikkend aan.......... Rick de Nepalees.
Shyam zegt dat men denkt dat het Mao-isten zijn. Na de vrede met de regering zijn er een aantal rebellen aan het muiten geslagen en hebben hun geweren niet ingeleverd. Enfin, nieuwe dag, nieuwe kansen. “What to do ??????” .
Ik zie het licht worden, ongeloofelijk snel. Binnen 5 minuten van totaal donker naar licht.
Lekker ff opfrissen en een ontbijtje scoren. Niet meer dan 50 rupees vandaag. Ik moet tenslotte aan mijn lijn denken. Bis später.
14:30 uur
Ik heb het presentje van Marijke gevonden. Het zat in de zijkant van de grote tas. Ik ben erg blij.
Ik ga naar de supermarkt en het nieuwe cybercafee. Daarom het ik m’n pjoeter opgestart om een memorysticky in elkaar te draaien. Als het goed gaat is dit mijn eerste verslag.
Bye
16:45 uur
Het is dus niet goed gegaan of eigelijk toch wel. Druk, druk, druk. Eerst mijn beltegoed opwaarderen. Ik heb gisteren met René aan de telefoon gehangen voor +/- 5 volle minuten…….weg beltegoed van 1102,00 rupee’s. FUCKER !!!, maar het was toch fijn om ff bij te lullen. Daarna mijn Visitors pas opgehaald. Onderweg een groep bezig gezien in klederdracht met drums en dans, prachtig, allen meisjes, helemaal niks mis mee. Toen op weg naar de supermarket. De enige in Bhaktapur.
Over Durbar Square lopend kijk ik naar een tegemoed komende vrouw. Mijn aandacht wordt getrokken omdat ze vreemd loopt, een beetje weidbeens. Met haar rechterhand houd ze haar rok? vast en houd hem iets omhoog. Plots zie ik stront op de grond vallen terwijl zij gewoon doorloopt. Echt gezien ! Niemand kijk op of om. I am in the fucking Middle Ages.
De super is helemaal geen super maar een winkel van sinkel en heeft 3 rekken met dingen zal ik maar zeggen. Een half rek wordt bv gevuld met champoo en de andere helft met ships, zo; dat is dan 30% van ons vloeroppervlak down the drain. Absurt. Er is bijna niets te koop wat enigzins nut heeft voor mijn soort , alleen de head&sholders misschien dus die maar gekocht. Erg duur 240 rupee, wel grote fles, ff omrekenen, toch niet zo duur.
Shyam, mijn trouwe begeleider, draagt het tasje, hij staat erop, nee niet letterlijk en we gaan huiswaards. Ik wil Shyam niet vervelen met een cybercafee bezoek, wat moet hij daar?
Om 18:00 ga ik naar een restaurantje. Waar Joyce en Krishna altijd naar toe gaan. Het zal mij benieuwen. Ik kom er net achter dat ik gisteren en eergisteren alleen maar ontbijt heb gegeten. Wij, Nepali, eten niet zo veel.
19:15 uur
Terug van een lekker etentje.
zondag 26 november 2006
De eerste dag in Bhaktapur
26 november 2006 12:10 uur Kathmandu tijd.
Wakker vanaf 10:00 uur. vanaf nu gaat het over Nepal tijd; ik woon hier. Gisteren , moeite om de koffers uit te pakken. Het maakt het zo definitief. Toch maar gedaan, nu heb ik er een goed gevoel bij. Alea iacta est ( de teerling is geworpen )
Dus om 10:00 het dakterras maar eens op gestommelt. Het uitzicht is tweeledig. De beroemste tempel van Nepal, naam weet ik nu nog niet maar die met de 5 pagode-daken, ligt binnen een steenworp. Door de lens van m’n fotocamera, in de zoom stand, kan ik hen aanraken met op de achtergrond de Himalaya. Toch wel imposant.
Daarnaast wordt het uitzicht bepaald door daken van andere huizen. Vooral veel golfplaat. Het is er een bonte verzameling van kleuren , het lijkt erop dat op de daken zich een soort van tweede leven afspeeld. Het barst er van de vrouwen die de was ophangen of op het golfplatendak te drogen leggen. Vrouwen die haardhout aan het stapelen zijn. Vrouwen die granen ? of zo-iets te drogen leggen in de zon. Oh..ja, het is staalblauw en de zon doet goed haar best. Heerlijk. Ik zweet in m’n T-shirt, lekker pullak.
Maar zoals eerder vermeld,........ vrouwen dus. In felle kleuren rood, oranje, blauw, groen, spijkerbroek met weer iets van fel geel T-shirt, het is fantastisch. En allemaal 1 kind of meer.
Op het terras wordt een tafeltje met luie stoel geinstalleerd voor Ome Rick voor een lekker ontbijtje van Frence sandwich., Nepali thea en 2 boiled eggs. Zelf uitgezocht. Ik laat hem er eens lekker uithangen de eerste dag. 80 rupees.
Het is vooral de frence sandwich die het duur maakt , “but it is a sandwich with all kind of nice stuff on it, very nice.” ( 50 rupee ) De normale roosted bread is 20 rupee.
Voor iemand die 1 euro per werkdag verdiend is dit onbetaalbaar maar ik moet nog wennen en in het begin mag ik best eens uit de band springen voor 80 euro cent.
De Nepali thea is niet, door mij, als thee te herkennen maar smaakt redelijk voor iemand die nooit suiker neemt. “It is special tea with all kind of stuff in it to keep you warm and so on en good for you.”
De frence sandwich zijn twee overigens heerlijke wentelteefjes. De boiled eggs zijn zeer groot en heerlijk.
iPodje op m’n kop en in het zonnetje zitten ontbijten starend naar enkele mooie vrouwtjes en de Himalaya. ’T is ff wennen, maar het is te leren.
Om 12:00 een douche gepakt, dank aan Willemijn voor de tip, alles werkt en het toilet voldoet ook aan alle normen.
Ik heb om 15:00 uur een afspraak met Rosani. We gaan een wandelingetje maken . ” You like to see things ? city nice, we go see, yes?” Yes. natuurlijk Yes I like to see things !!
‘Tís verdomme 12:30 ik ga naar het plein.
Ben net terug van een eerste indruk van het plein. Terwijl ik wacht op Rosani ff dit verslagje. Op termijn zullen de foto’s meer zeggen dan de befaamde duizend woorden maar kep ff geen foto’s dus dan maar woorden.
Er zijn 4 pleinen in Bhatgaon ( Hindi voor Bhaktapur en Khwopa = Newari voor Bhaktapur ) Ons plein heet: Taumadhi square. De 5 pagode tempel : Nyatapola Temple.
Er zijn een aantal dialecten in Nepal die spraak en klanktechnisch niets met elkaar te maken hebben. In Bhaktapur wordt Newari gesproken door 90% van de autochtonen. De Newari zijn een stam. Iedereen spreek wel Nepali, zoiets als onze dialecten en Nederlands, spreken we ook allemaal, behalve Miriam want die spreekt alleen maar Made’s
Ik heb een cybercafee ontdekt en heb gelijk wat ge_Emailed. Uurtje gezeten 20 rupee.
Rosani komt mij ophalen: We gaan naar Suvadra, het kinder tehuis van de stichting. Het is vlakbij dus we gaan lopen.
Die meid geeft gas ;daar wordt je niet vrolijk van. En intussen gewoon steenkolen engels blijven praten. Ik voel me net Jaap; ik hoor vaag een geluid, ik zie dat ze af en toe om kijkt omdat ze een reactie verwacht, maar ik heb absoluut geen idee waar ze het over heeft.
Er zijn pasfoto’s genomen voor op mijn visitors pass zodat ik een jaar in en uit Bhaktapur kan komen zonder elke keer 750 rupee te betalen. Alleen dat is al een verhaal,; ik moet morgen terug om ze op te halen. Kom daar maar eens mee weg in Nederland.
Ik weet nu waar de enige ( wablief ???) supermarkt van Bhaktapur is.
Ik weet nu waar het goede cybercafee is; hun vrienden ........dus korting.
En ik weet nu waar haar huis is. In iedergeval een omweg van zeker 20 min. lopen. Wel opletten he.. Ik woon in de Himalaya.
Kortom met mijn tong op mijn vestje, de dood voor ogen, zal ik maar zeggen, kom ik bij Suvadra aan.
Het is een spiksplinter nieuw huis, speciaal gebouwd voor suvadra en het ziet er goed uit. Vanuit Nepali gezichtspunt gezien.
Achter in de tuin, lekker in het zonnetje, wordt een stoel weggezet waarin ik moet plaats nemen. You are the guest.
Naast mij wordt een rieten mat op het gras ( lees zand) gedeponeerd waarop drie dames plaats nemen. Rosani, ”dinges” de zuster van Krishna, en ”hoe heet je ook weer” de werkneemster van het tehuis. daarna komen de kinderen zich voorstellen en krijg ik een kopje Nepali Thea aangereikt. De kinderen gaan in een cirkel zitten en kijken mij aan. Als ik er een uit pik door mijn blik die richting op te smijten resulteerd dat in gegiebel. Ik voel mij opgelaten. Het is hartverwarmend en absoluut niet van deze westerse tijd.
Op de terugweg wordt ik begeleid door “ik schaam me kapot want ik ben zijn naam ook vergeten” die mij veel inormatie heeft gegeven betreffende de pleinen, het koningshuis en de tempels. Het is de zoon van “dinges” en een geweldige Nepalist. Ik ga hier speciaal een stukje aan wagen. Ik weet inmiddels veel van tempels en vooral waarom ze zijn gebouwd.
Wakker vanaf 10:00 uur. vanaf nu gaat het over Nepal tijd; ik woon hier. Gisteren , moeite om de koffers uit te pakken. Het maakt het zo definitief. Toch maar gedaan, nu heb ik er een goed gevoel bij. Alea iacta est ( de teerling is geworpen )
Dus om 10:00 het dakterras maar eens op gestommelt. Het uitzicht is tweeledig. De beroemste tempel van Nepal, naam weet ik nu nog niet maar die met de 5 pagode-daken, ligt binnen een steenworp. Door de lens van m’n fotocamera, in de zoom stand, kan ik hen aanraken met op de achtergrond de Himalaya. Toch wel imposant.
Daarnaast wordt het uitzicht bepaald door daken van andere huizen. Vooral veel golfplaat. Het is er een bonte verzameling van kleuren , het lijkt erop dat op de daken zich een soort van tweede leven afspeeld. Het barst er van de vrouwen die de was ophangen of op het golfplatendak te drogen leggen. Vrouwen die haardhout aan het stapelen zijn. Vrouwen die granen ? of zo-iets te drogen leggen in de zon. Oh..ja, het is staalblauw en de zon doet goed haar best. Heerlijk. Ik zweet in m’n T-shirt, lekker pullak.
Maar zoals eerder vermeld,........ vrouwen dus. In felle kleuren rood, oranje, blauw, groen, spijkerbroek met weer iets van fel geel T-shirt, het is fantastisch. En allemaal 1 kind of meer.
Op het terras wordt een tafeltje met luie stoel geinstalleerd voor Ome Rick voor een lekker ontbijtje van Frence sandwich., Nepali thea en 2 boiled eggs. Zelf uitgezocht. Ik laat hem er eens lekker uithangen de eerste dag. 80 rupees.
Het is vooral de frence sandwich die het duur maakt , “but it is a sandwich with all kind of nice stuff on it, very nice.” ( 50 rupee ) De normale roosted bread is 20 rupee.
Voor iemand die 1 euro per werkdag verdiend is dit onbetaalbaar maar ik moet nog wennen en in het begin mag ik best eens uit de band springen voor 80 euro cent.
De Nepali thea is niet, door mij, als thee te herkennen maar smaakt redelijk voor iemand die nooit suiker neemt. “It is special tea with all kind of stuff in it to keep you warm and so on en good for you.”
De frence sandwich zijn twee overigens heerlijke wentelteefjes. De boiled eggs zijn zeer groot en heerlijk.
iPodje op m’n kop en in het zonnetje zitten ontbijten starend naar enkele mooie vrouwtjes en de Himalaya. ’T is ff wennen, maar het is te leren.
Om 12:00 een douche gepakt, dank aan Willemijn voor de tip, alles werkt en het toilet voldoet ook aan alle normen.
Ik heb om 15:00 uur een afspraak met Rosani. We gaan een wandelingetje maken . ” You like to see things ? city nice, we go see, yes?” Yes. natuurlijk Yes I like to see things !!
‘Tís verdomme 12:30 ik ga naar het plein.
Ben net terug van een eerste indruk van het plein. Terwijl ik wacht op Rosani ff dit verslagje. Op termijn zullen de foto’s meer zeggen dan de befaamde duizend woorden maar kep ff geen foto’s dus dan maar woorden.
Er zijn 4 pleinen in Bhatgaon ( Hindi voor Bhaktapur en Khwopa = Newari voor Bhaktapur ) Ons plein heet: Taumadhi square. De 5 pagode tempel : Nyatapola Temple.
Er zijn een aantal dialecten in Nepal die spraak en klanktechnisch niets met elkaar te maken hebben. In Bhaktapur wordt Newari gesproken door 90% van de autochtonen. De Newari zijn een stam. Iedereen spreek wel Nepali, zoiets als onze dialecten en Nederlands, spreken we ook allemaal, behalve Miriam want die spreekt alleen maar Made’s
Ik heb een cybercafee ontdekt en heb gelijk wat ge_Emailed. Uurtje gezeten 20 rupee.
Rosani komt mij ophalen: We gaan naar Suvadra, het kinder tehuis van de stichting. Het is vlakbij dus we gaan lopen.
Die meid geeft gas ;daar wordt je niet vrolijk van. En intussen gewoon steenkolen engels blijven praten. Ik voel me net Jaap; ik hoor vaag een geluid, ik zie dat ze af en toe om kijkt omdat ze een reactie verwacht, maar ik heb absoluut geen idee waar ze het over heeft.
Er zijn pasfoto’s genomen voor op mijn visitors pass zodat ik een jaar in en uit Bhaktapur kan komen zonder elke keer 750 rupee te betalen. Alleen dat is al een verhaal,; ik moet morgen terug om ze op te halen. Kom daar maar eens mee weg in Nederland.
Ik weet nu waar de enige ( wablief ???) supermarkt van Bhaktapur is.
Ik weet nu waar het goede cybercafee is; hun vrienden ........dus korting.
En ik weet nu waar haar huis is. In iedergeval een omweg van zeker 20 min. lopen. Wel opletten he.. Ik woon in de Himalaya.
Kortom met mijn tong op mijn vestje, de dood voor ogen, zal ik maar zeggen, kom ik bij Suvadra aan.
Het is een spiksplinter nieuw huis, speciaal gebouwd voor suvadra en het ziet er goed uit. Vanuit Nepali gezichtspunt gezien.
Achter in de tuin, lekker in het zonnetje, wordt een stoel weggezet waarin ik moet plaats nemen. You are the guest.
Naast mij wordt een rieten mat op het gras ( lees zand) gedeponeerd waarop drie dames plaats nemen. Rosani, ”dinges” de zuster van Krishna, en ”hoe heet je ook weer” de werkneemster van het tehuis. daarna komen de kinderen zich voorstellen en krijg ik een kopje Nepali Thea aangereikt. De kinderen gaan in een cirkel zitten en kijken mij aan. Als ik er een uit pik door mijn blik die richting op te smijten resulteerd dat in gegiebel. Ik voel mij opgelaten. Het is hartverwarmend en absoluut niet van deze westerse tijd.
Op de terugweg wordt ik begeleid door “ik schaam me kapot want ik ben zijn naam ook vergeten” die mij veel inormatie heeft gegeven betreffende de pleinen, het koningshuis en de tempels. Het is de zoon van “dinges” en een geweldige Nepalist. Ik ga hier speciaal een stukje aan wagen. Ik weet inmiddels veel van tempels en vooral waarom ze zijn gebouwd.
Abonneren op:
Posts (Atom)