Jet lag & cultuur shock

27 november 2006 05:15 uur

Wakker vanaf 4:30 uur. Dat moet toch gaan veranderen. Ik ben er toch maar uit gegaan maar dit schiet niet op.
Gisterenavond om +/- 10:00 kwam Shyam naar boven. Ik ben bezig met m’n verslagje, ik stop en nodig hem uit aan tafel vandaar het abrupte einde van het verslag van gisteren.

Shyam is in deep shock. “Itte isse not good, very bad things happen, very bad things”
Ik kijk en gebaar naar mijzelf , heeft het met mij te maken? “No, no..you’r good” Het is maar dat jullie het weten want hier snappen ze het al na 1 dag l.

Het verhaal: In een lokale kroeg waar je kunt kaarten en pool spelen- een echte lokal pup- zijn ongeveer 30 klanten aanwezig. Plots komen er 5 mannen binnen met geweren en hebben alle mensen beroofd. 2 mannen hielden iedereen onder schot en de 3 anderen hebben geld, horloges en halskettingen van het clienteel geroofd. Nog nooit gebeurd in Bhaktapur. En kijk maar : iedereen heeft zijn luiken dicht en zit nu thuis te bibberen. Ik kijk naar buiten ...........luiken dicht en geen kip op straat.
Ik ben zowaar in de middeleeuwen terecht gekomen. Shyam is echt van slag en de bekende kreet “What to do” komt langs. Ik pas me ongeloofelijk snel aan. In plaats van voor te stellen om een posse te organiseren, de mannen op te jagen, neer te schieten en daarna uiteraad te linchen, zeg ik heel gedecideert “Yes Shyam, what to do” en we kijken elkaar knikkend aan.......... Rick de Nepalees.
Shyam zegt dat men denkt dat het Mao-isten zijn. Na de vrede met de regering zijn er een aantal rebellen aan het muiten geslagen en hebben hun geweren niet ingeleverd. Enfin, nieuwe dag, nieuwe kansen. “What to do ??????” .

Ik zie het licht worden, ongeloofelijk snel. Binnen 5 minuten van totaal donker naar licht.
Lekker ff opfrissen en een ontbijtje scoren. Niet meer dan 50 rupees vandaag. Ik moet tenslotte aan mijn lijn denken. Bis später.

14:30 uur
Ik heb het presentje van Marijke gevonden. Het zat in de zijkant van de grote tas. Ik ben erg blij.
Ik ga naar de supermarkt en het nieuwe cybercafee. Daarom het ik m’n pjoeter opgestart om een memorysticky in elkaar te draaien. Als het goed gaat is dit mijn eerste verslag.
Bye

16:45 uur
Het is dus niet goed gegaan of eigelijk toch wel. Druk, druk, druk. Eerst mijn beltegoed opwaarderen. Ik heb gisteren met René aan de telefoon gehangen voor +/- 5 volle minuten…….weg beltegoed van 1102,00 rupee’s. FUCKER !!!, maar het was toch fijn om ff bij te lullen. Daarna mijn Visitors pas opgehaald. Onderweg een groep bezig gezien in klederdracht met drums en dans, prachtig, allen meisjes, helemaal niks mis mee. Toen op weg naar de supermarket. De enige in Bhaktapur.

Over Durbar Square lopend kijk ik naar een tegemoed komende vrouw. Mijn aandacht wordt getrokken omdat ze vreemd loopt, een beetje weidbeens. Met haar rechterhand houd ze haar rok? vast en houd hem iets omhoog. Plots zie ik stront op de grond vallen terwijl zij gewoon doorloopt. Echt gezien ! Niemand kijk op of om. I am in the fucking Middle Ages.

De super is helemaal geen super maar een winkel van sinkel en heeft 3 rekken met dingen zal ik maar zeggen. Een half rek wordt bv gevuld met champoo en de andere helft met ships, zo; dat is dan 30% van ons vloeroppervlak down the drain. Absurt. Er is bijna niets te koop wat enigzins nut heeft voor mijn soort , alleen de head&sholders misschien dus die maar gekocht. Erg duur 240 rupee, wel grote fles, ff omrekenen, toch niet zo duur.
Shyam, mijn trouwe begeleider, draagt het tasje, hij staat erop, nee niet letterlijk en we gaan huiswaards. Ik wil Shyam niet vervelen met een cybercafee bezoek, wat moet hij daar?

Om 18:00 ga ik naar een restaurantje. Waar Joyce en Krishna altijd naar toe gaan. Het zal mij benieuwen. Ik kom er net achter dat ik gisteren en eergisteren alleen maar ontbijt heb gegeten. Wij, Nepali, eten niet zo veel.

19:15 uur
Terug van een lekker etentje.