vrijdag 31 augustus 2007

Gai Jatra

































31 augustus 2007 14:31 uur.

Ik denk dat ik nu zo’n beetje weet wat het Gai jatra festival inhoud. Het festival duurt net als het Bisket jatra, 9 dagen waarvan de eerste dag, eergisteren de 29ste augustus, de hevigste is. Het Gai jatra festival staat, voor zover ik het begrepen heb in iedergeval de eerste dag, in het teken van de doden. Kijk naar de foto’s die in de juiste volgorde worden gepresenteerd.

  1. De buurvrouwen met hun dochters gaan er eens voor zitten. Het zal een lange dag worden maar dat wist ik toen nog niet.
  2. Ik sta in een van de deuropeningen van het Khwopa guest house en maak mijn 2de foto en ik heb geen idee wat ik fotografeer.
  3. Iedere familie die in Bhaktapur een familielid heeft verloren vormt een groep die in de stoet meeloopt om de laatste eer te bewijzen aan de overledene.
  4. Een stel kerels sjouwen met een "ding" dat variëert van vorm, van langwerpige piramide, karretje, parasol, What ever.
  5. De wat rijkere families kunnen zich een drumband veroorloven. In dat geval wordt de stoet voorafgegaan door een groep “stokvechters” die op het ritme van de band schijngevechten uitvoeren.
  6. Aan de voorkant van het "ding" wordt een foto van de overledene geplakt. In dit geval een vrouw wat ook is te zien doordat de onderkant van de piramide wordt bekleed met haar sari.
  7. De stokvechtertjes zijn in de ochtend jonge jongentjes. 's Avonds met raksi en chang volgezopen jonge mannen.
  8. Mannetje en vrouwtje (man is witte onderkant) uit 1 district.
  9. Ik besluit om naar het Heart te gaan en zie dat het Taumandhi square redelijk vol begint te lopen en de trappen van de Nyatapolatempel wordt langzaam ingenomen. De hoogste treden eerst.
  10. Ik heb wat ballonnen gekocht in de vorm van een hart, snapten ze uiteraard geen bal van maar toen ze hingen vond iedereen het weer een geweldig idee.
  11. Foto voor later.
  12. Vanuit mijn balkon knip ik een stel stokvechtertjes.
  13. En een hartje natuurlijk.
  14. Een band kan ook bestaan uit een groep fluitspelers.
  15. Stokvechters, drumband en mannetje-vrouwtje. De rijkere tak van Bhaktapur.
  16. Een paar rare snuiters waarvan ik de bedoeling niet snap.
  17. Idem.
  18. Het wordt steeds gekker.
  19. 4 doden in een jaar in hetzelfde district. De eerste is een man gevolgd door 3 vrouwen. Jullie beginnen het al snappen.
  20. Toen de vrouw overleed is een maand later haar man de pijp uitgegaan, wordt mij in het oor gefluisterd.
  21. Als ik besluit om terug naar de Khwopa te gaan kan ik duidelijk zien dat het drukker is geworden.
  22. Ik spring gauw het Badgaon guest hous binnen om vanaf hun dakterras een foto te schieten van m’n restaurantje.
  23. Als ik op mijn kamer ben neem ik vanuit mijn raam een foto van de overbuurvrouwen. Onduidelijke foto maar goed is te zien dat het drukker wordt. Wat ook opvalt is dat het bijna alleen vrouwe zijn. De “optocht” is echt een mannending.
  24. Als ik om een uur of 4 ’s middags besluit om naar het Heart te gaan ben ik de lul. Er is geen doorkomen aan. Ik besluit om dan maar op het Badgaon terras te gaan zitten met een glaasje prik.
  25. Het is druk op mijn pleintje.
  26. De Nyatapolatempel zit ook lekker vol.
  27. Net als het Heart van Bhaktapur.
  28. Daar komt de “StroGod” aan. De StroGod gaat vooraf aan het district met de meeste doden in 1 jaar.
  29. Dit district heeft “gewonnen”. 18 doden in 1 jaar.
  30. Zie die mensen massa.
  31. Nog steeds dezelfde groep.
  32. Er komt een nieuwe groep aan, met parasollen deze keer. Kijk naar m’n balkonnetje.

's Avonds heb ik lekker in het Heart een neutje genomen en een wereldomzet gedraait.

PS. Het uploaden van de foto’s heeft 3 uur geduurt. Als je maar weet dat ik van jullie houd !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


woensdag 29 augustus 2007

Aan de Kwatie





29 augustus 2007 5:16 uur.

Gisteren was het Jania purnima festival en vandaag is het Gai jatra festival. Heel Nepal is 2 dagen vrij.
Het Jania purnima festival is een gebeuren “very important festival, lots of people coming to Bhaktapur.” “But what is the festival all about?” “Very big festival, you like?” Ik zit met Jeske aan m’n buro en we krijgen van Shyam een bakje prut en een plak chapati brood. Het is voedsel van de dag. Alle Newari eten Kwatie zoals het spul heet en geen dalh bat vandaag. Op mijn vraag waar dit festival voor dient krijg ik dus een super vaag antwoord. Ik slobber maar eens aan mijn kwatie. Mwah, valt mee, de smaak is niet slecht en er zit van alles in. Ik heb geleerd, eerst een hapje, dan pas vragen wat het is. Heeft zo zijn redenen. “What is it Shyam?” “Beans Sir, minimal 9 different kind of beans, sometimes 12 type of beans, like 12 months in a year but minimal 9 different type of beans. Very healthy.” En hij wrijft met zijn hand over z’n buik. “Also very tasty don’t you think Sir?” “Very nice Shyam, I really like it.” Hij glundert. Jeske zit haar halve kopje naar binnen te werken. “You like other one Sir?” “Yes, please Shyam.” En Shyam stuurt zijn zoon naar beneden en gaat er eens lekker bij zitten. “You know Sir, today festival starts in the evening. There will be group of people coming and they will do the stick dance.” “Will they come to the Taumandhi square?” “Sure, but only one group. Tomorrow there will be many groups on the Gai jatra festival, big festival, starts tonight, there will be singing and dancing all night.” “Really Shyam, all night?” “Yes Sir all night.” De zoon komt terug met een nieuwe bak kwatie en ik lurk die naar binnen.
De middag breng ik door in het Heart. Om een uur of 5 komt Jeske en even later komen Joyce met een hele bubs ook het Heart binnen. De langskomende stokdansers zijn vanaf het balkon prima te zien.
Na geduldig wachten klinkt er vanaf de hoofdstraat een hoop herrie die langzaam aanzwelt. Er komt een groep van ongeveer 50 kinderen en jonge mannen langs die met stokken een schijngevecht houden. Als de stoet voorbij is ga ik naar huis.
Als ik om 10 uur naar beneden ga is het nog een drukte van jewelste op straat. Ik ga naast Shyam op de stoep zitten. Er rijden opvallend veel bussen door de straat. “What are all the busses doing on the street?” “Everybody is going to Swaimbu. Big festival, they all come back in the night and they will be singing and dancing.” “Everybody, Shyam?” “Not everybody Sir, if some one dead in family in this year then he is not aloud to go to the festival. So, he is no aloud to go because he lost sister.” en Shyam knikt richting pashminashop. Het is 12 uur, ik ga naar bed. “See you tomorrow Shyam, Souvaratri.” en ik ga naar boven.
03:23. Ik wordt wakker van de herrie. Er komt een drumband langs, echt waar !!! het is #$&%^#@% half 4. Als de band voorbij is hoor ik de zingende, trommelende en vooral klingelende groep fuckers die al de hele maand ’s morgens om 5 uur beginnen te kwijlen. Ze zijn er vroeg bij. Ik probeer in slaap te komen. Draaien, water drinken, draaien, raam dicht, woelen, groep lallende en schreeuwende Nepali, omdraaien, nog maar een slok water en maar kwijlen en klingelen. Het is 4:18, Sodeju, ik ben klaar wakker. Ik heb fantasieën over het in elkaar beuken van een Nepali, helemaal in elkaar rossen. Ik ga eruit.
Laptopje opstellen en mail lezen en beantwoorden. Dan ook maar een nieuw verslag maken van het Jania purnima festival en het Gai jatra festival. “I love the Nepal !!!”

maandag 27 augustus 2007

We maken ons op voor het volgende festival









27 augustus 2007 6:53 uur.

De laatste dagen staan te boek als afscheidsdagen. Eerst Marieke daarna Karine en gisteren zijn Meike en Mirte naar huis gegaan. Alleen Jeske is nog hier. Over 5 dagen komt Harrie en dan zal Jeske ook van het toneel gaan verdwijnen want die gaat met haar vriend Nepal “doen”.
Gisteren is Raam, de electrcien, de laatste puntjes komen aansluiten en vervangen en de timmerman heeft de achterkant van de bar afgewerkt en ook voorzien van een houtsnijwerkje. Het blijven leuke mensen die Nepali. Nog ff vloeibaar hout in de schroefgaatjes en het staat er weer schitterend bij.
Het verbouwen zit erop. Ik heb de laatste dagen uren achter de laptop gezeten en het internet afgestruind. Ik zit normaal 3 uur per dag achter de PC en de laatste dagen 6 tot 7 uur. Idioot eigenlijk maar ik ben alweer een stuk wijzer geworden.
Vanavond en morgen heel de dag is er weer een festival in Nepal. Het einde van het regenseizoen wordt gevierd. Om het een Alles wordt weer in orde gemaakt voor het nieuwe toeristenseizoen. De daken van tempels en andere gebouwen worden “ontgroend” In dit geval wordt het onkruid wat welig tiert op de daken verwijdert. Dat gebeurt weer op de typische Nepalese manier zoals uit de foto’s blijkt. Hup zonder vangnet of andere lifeline, gewoon dat dak op en het gras eraf trekken. Een echt jobje voor Rene.
De overbuurvrouw Leilu zit samen met haar moeder kralenkettingen te rijgen. De voorraad wordt aangevuld. Laat de toeristen maar komen. Het zal nog zeker een maand duren maar er zijn al meer toeristen dan de afgelopen jaren wordt mij verzekerd.

vrijdag 24 augustus 2007

Marieke, Marieke van Brugge tot Gent






24 augustus 2007 8:30 uur.

Eergisteren hebben we de verjaardag van Karine en het afscheid van Marieke gevierd. Het hele kippenhok en ook Krishna en ik op het balkon van het Heart. Het is een leuk stel meiden. Gegiegel en geproest alom. Af en toe een beetje triest. De meiden voelen zich allemaal schizofreen. We willen graag naar huis maar vinden het verschrikkelijk om weg te gaan. Het wordt al met al een leuke avond.
Ik kan slecht slapen. Vroeg op. Ik kijk vanaf 4:00 TV. Om 7:30 komt het koppie van Marieke boven het trapgat uit. “He, je bent wakker.” “Ja” “Je weet toch dat ik eerst even naar Swarga ga.” “Tuurlijk, daarna gaan we ontbijten, toch ?” “Ja, 3 kwartiertjes dan ben ik terug.” Ik stel mijn laptop op en ga wat pielen.
Jeske komt naar boven en die moet wel ontbijten want er is weer een schooldag te doen. “Ik zie je wel bij het Heart na de lunch.” zegt ze als ze gaat “werken”. Ik pruts maar wat door op m’n pjoeter. Na een uurtje komt Marieke naar boven en even later Shyam met ons ontbijt. Laptop weg en lekker kletsen. Marieke is een beetje triestig. Ik wil haar knuffelen maar vind het beter om het niet te doen. Shit, ik ga dit missen. Na het ontbijt gaat ze naar haar kamer, koffers pakken, ik lees de Telegraaf. Na een tijdje komt ze de trap op met haar Logitech versterkersysteem. “Voor jou” Ik weet me geen raad. “Ja maar ik wil hem niet kopen.” “Nee, kadootje.” en ze duwt het apparaat in mijn handen. Ik weet dat als ik het aanneem dat ik er 2 mensen blij mee maak, zij en ik. “Dankjewel, ik ben er erg blij mee.” zeg ik stoer en kan mijn stem in model houden, ik geef haar een knuf. Ze gaat de trap weer af. We spreken af om 3 uur in het Heart.
Iedereen is in het Heart of Bhaktapur. De organisator van het reisburo dat de trekking heeft geörganiseert en die een akkefietje komt gladstrijken en haar naar Kathmandu Airport brengt. Krishna met vrouw en kind, Joyce, Meike, Mirte, Karine, Jeske, mijn komplete ploeg en ik . Uzzol en ik blijven in de bar hangen, ik wil niet naar het balkon. Half uurtje later komt Marieke de trap af. Traantjes in de ogen, ik knuffel haar. “Tot ziens, je moet de Jomsomtrek nog doen, dus je komt terug.” Ze knikt. “Ga, ga.” spoor ik haar aan en ze loopt het Heart uit, de rest volgt.
Na een half uurtje ga ik naar mijn kamer, sluit het Logitech apparraat op mijn ipod aan en op standje 10 luister muziek. Bij “Go now” van The Moody Blues komen de traantjes.
Om 7 uur weer naar het Heart. Verjaardagfeestje van Krishna. 29 jaar is tie geworden vandaag. Karine is ook jarig en wordt 18. Shyam en ik gaan naast elkaar zitten tegenover de meiden, het is binnen te doen deze keer. Shyam aan de wiskey en ik besluit tot rum/cola. Met op de achtergrond The Beatles wordt het een gezellige avond.
Ik wordt is gewoon om 8 uur wakker. Het regend, ik voel me triest en denk onmiddelijk aan “Que c'est triste Venise” van Charles Aznavour. “Que c'est triste Bhaktapur” Ik ga aan m’n blog om het van me af te schijven.
Toen Marieke zich 2 maanden zich voorstelde zei ik onmiddelijk “van Brugge tot Gent” Ik wil dit stukje beëindigen met beide liedjes.

Jacques Brel:

Ay Marieke, Marieke
Je t'aimais tant
Entre les tours
De Bruges et Gand
Ay Marieke, Marieke
Il y a longtemps
Entre les tours
De Bruges et Gand

Zonder liefde, warmde liefde
Waait de wind, de stomme wind
Zonder liefde warmde liefde
Weent de zee, de grijze zee
Zonder liefde, warmde liefde
Lijdt het licht, het donker licht
En schuurt de zand over mijn land
Mijn platte land, mijn Vlaanderenland

Ay Marieke, Marieke
Le ciel flamand
Couleur des tours
De Bruges et Gand
Ay Marieke, Marieke
Le ciel flamand
Pleure avec moi
De Bruges à Gand

Zonder, liefde, warme liefde
Waait de wind, á'est fini
Zonder liefde, warmde liefde
Weent de zee, déjà fini
Zonder liefde, warmde liefde
Lijdt het licht, tout est fini
En schuurt het zand over mijn land
Mijn platte land, mijn Vlaanderenland

Ay Marieke, Marieke
Le ciel flamand
Pesait-il trop
De Bruges à Gand
Ay Marieke, Marieke
Sur tes vingt ans
Que j'aimais tant
De Bruges à Gand

Zonder liefde, warmde liefde
Lacht de duivel, de zwarte duivel
Zonder liefde, warmde liefde
Brandt mijn hart, mijn oude hart
Zonder liefde, warmde liefde
Sterft de zomer, de droeve zomer
En schuurt het zand over mijn land
Mijn platte land, mijn Vlaanderenland

Ay Marieke, Marieke
Revienne le temps
Revienne le temps
De Bruges et Gand
Ay Marieke, Marieke
Revienne le temps
Oó tu m'aimais
De Bruges à Gand

Ay Marieke, Marieke
Le soir souvent
Entre les tours
De Bruges et Gand
Ay Marieke, Marieke
Tous les étangs
M'ouvrent leurs bras
De Bruges à Gand, de Bruges à Gand, de Bruges à Gand…


Charles Aznavour :

Que c'est triste Venise
Au temps des amours mortes
Que c'est triste Venise
Quand on ne s'aime plus

On cherche encore des mots
Mais l'ennui les emporte
On voudrait bien pleurer
Mais on ne le peut plus

Que c'est triste Venise
Lorsque les barcarolles
Ne viennent souligner
Que des silences creux

Et que le coeur se serre
En voyant les gondoles
Abriter le bonheur
Des couples amoureux

Que c'est triste Venise
Au temps des amours mortes
Que c'est triste Venise
Quand on ne s'aime plus

Les musées, les églises
Ouvrent en vain leurs portes
Inutile beauté
Devant nos yeux déçus

Que c'est triste Venise
Le soir sur la lagune
Quand on cherche une main
Que l'on ne vous tend pas

Et que l'on ironise
Devant le clair de lune
Pour tenter d'oublier
Ce qu'on ne se dit pas

Adieu tout les pigeons
Qui nous en fait escortent
Adieu Pont des Soupir
Adieu rêves perdus

C'est trop triste Venise
Au temps des amours mortes
C'est trop triste Venise
Quand on ne s'aime plus

woensdag 22 augustus 2007

Today STRIKE !!!!!

22 augustus 2007 15:36 uur.

Ik lig vanaf een uur of 4 wakker en kan niet meer in slaap komen. Mijn restaurantje is zo goed als af. Op dit moment kan ik er weinig meer aan doen. Ik kan nog wat wulpse meiden op het plein zetten om de klanten naar binnen te lokken, praten of trekken maar dat wordt in Nepal niet erg gewaardeerd.
Ik ga me maar een beetje op de juwelen storten. De overbuurman heeft een pashminashop en wilt met zijn vriend de juwelier, die drie winkeltjes in Kathmandu heeft, een extra service in zijn winkeltje opzetten. Nepalese juwelen. De concurentie van pashminashops is moordend. Van juwelierswinkeltjes ook overigens maar volgens hem is dat geen bezwaar. Er zijn geen juwelierswinkels in de hoofdstraat.
Ik heb nu inzage in de kostprijs van de juwelen en probeer die dan maar in Nederland te slijten. Misschien een webwinkel, ik moet wat gaan doen. Ik realiseer mij dat het anders wel een heel saai leven gaat worden. Het verbouwen bevalt mij wel maar dat is achter de rug en om iedere dag 6 uur op een stoepje te gaan zitten met een stel Nepali om me heen vind ik ook niet echt aantrekkelijk.
Saai ! Toen ik Aty leerde kennen zei ze op een keer “Ik houd niet van een saai leven.” Omstreeks 1994, tijdens de processen met de Berger groep kroop ze tegen me aan. “Krijn, het mag wel wat saaier hoor.”
Gisteren zijn de 4 meiden teruggekomen van hun trekking. Marieke komt de trap van de Khwopa op en ziet er vermoeid maar voldaan uit. Na de ontmoetingsknuffel aan het buro. “Je stapte in de bus naar Kathmandu, en toen ...?” Ze verteld, “Heerlijk gegeten in New Orleans, met z’n vieren 6 taartjes op, naar bed en ’s ochtends vroeg op. Volgende dag met de bus naar Pokhara. Dagje Pokhara en de volgende dag zouden we met het vliegtuig naar Jomsom vertrekken maar ...... hij ging niet, te slecht weer, Dagje gewacht, volgende dag zelfde laken en pak, toen besloten om naar het Anapurna Base camp te lopen. Trip van 12 dagen. Heel vermoeiend, heel gaaf, heel veel bloedzuigers, vlooien en we hebben de trip gedaan in 10 dagen ipv 12. Daarna 1 dagje in Pokhara gerelaxed om weer wat bij te komen. Toen met het vliegtuig terug naar Kathmandu en met de Jeep naar Bhaktapur.” Heel beknopt haar verhaal. Voor de uitgebreide versie zie: http://www.mariekejakobsen.waarbenjij.nu/ We besluiten een lunchje te doen in het Heart.
’s Avonds komen Marieke en Jeske een hapje doen in het Heart. Rechts van ons Fransen uit de Khwopa. De tweeling zussen Celien & Angel en een gozer genaamd Alex. Al een hele leuke avond mee in de Khwopa gehad. Ze blijven 2 maanden in de Khwopa om voor de stichting TOIT een kinder weeshuis op te zetten. Ik zal er nog wel eens een stukje aan wagen.
Tijdens het diner de geplande powercut en onder het licht van de olielampjes babbelen we door. Rene belt, altijd weer leuk, en ik ga ff binnen zitten zodat die twee meiden zijn schunnige taal niet kunnen horen. Tijdens het telefoongesprek klinkt er een hoop herrie op het plein. Ik stiefel naar de rand van het balkon en zie een grote groep mannen met fakkels vanuit de hoofdstraat links in looppas het plein opstormen om hun tocht te vervolgen onder het slaken van luide kreten. Om kort te gaan: een afgesplitste Maoistengroep die ook weer iets wilt maar 1 ding is zeker, morgen (vandaag) strike – staking dus.
Sasjaan komt het mij vertellen. “Tomorrow strike.” “Not for me, tomorrow we are open. I let no fucking Maoist ruin my restaurant.” en ik kijk hem boos aan. “Oke but not the balcony.” “Also the balcony, if there is one problem and I am not here you just phone me and I will come and kill the bastard.” Na het diner gaan we naar de Khwopa. De meiden gaan naar bed, Marieke is kapot, en ik ga met Shyam buiten op het stoepie zitten. “Tomorrow strike, Shyam.” “Yes sir, no problem, just leave one door open.” “I have only one door, Shyam so for me nothing changed.” We babbelen nog wat door en na een tijdje ga ik ook naar m’n kamertje.
Ik wordt weer lekker wakker gejengeld door de plaatselijke Hindu muziekanten, draai mij nog eens om en .... het lukt, ik wordt om 8 uur wakker. Als ik mijn kamer uitkom zitten Marieke en Jeske al te ontbijten. We babbelen wat, ik neem mijn fruityoghurt en na een tijdje komt Karina de trap op. Ze is morgen jarig en viert samen met Marieke, Meike em Mirte vanavond haar afscheidsfeestje. “Weet jij waarom, Joyce in Kathmandu is?” wordt er aan mij gevraagd. Ik heb geen idee. Ik ben alleen benieuwd hoe ze denkt in Bhaktapur te komen voor het afscheidsfeest. Geen bus, geen taxi en met de motor is het levensgevaarlijk, ze gooien met stenen. Het is strike !!!
Ik ga mijn lunch in het Heart doen. “Hey guys, everything oke?, do we have some customers?” “We have 10 people upstairs. I think they are from Spain’” “Oke, can I have a fried rice please?” Ik blijf in de bar staan en ben van plan om aan de bar te eten. Terwijl ik wat sta te lummelen komt er een groep van 12 duitsers binnen met hun gids. “Restaurant open?” “Yeay, sure, come on in, your most welcome.” Het bevalt me wel die strike, Nyatapola café is dicht. Kom maar bij Ome Rick !!! Na de lunch ga ik naar huis, stukje schrijven.

zaterdag 18 augustus 2007

Newari party
































18 augustus 2007 7:22 uur.

Ondanks de regen heeft de “plasterman” het gat kunnen dichten. De laatste puntjes worden op de i gezet, vreemd eigenlijk, op een i staat maar 1 puntje.
Ik heb alle werkers uitgenodigd voor een Newari evening. Ik vind dat zij de Newari room moeten inwijden. Het zijn echte Newari en die hebben er verstand van. Gelul natuurlijk maar ik heb dit trucje geleerd van de schrijver van “1 jaar in de Provence” Die kreeg z’n huis maar niet afgewerkt totdat hij een datum prikte en alle werkers met hun vrouwen uitnodigde voor een inwijdingsfeest. Op dat moment voelde de (ver)bouwers de hete adem van hun vrouwen in de nek en zetten vaart achter de verbouwing.
Gisteren was het zover. Wat plaatjes geschoten van het pand, overdag en ’s avonds. De nieuwe ontvangstruimte met de nieuwe bar met koperen blad. En het toilet natuurlijk. Het is het duurste toilet van heel Nepal geworden. Het toilet opzich niet maar de hele heisa er omheen, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan. Wat plaatjes van het interieur op de tweede verdieping en een kiekje van het Newari servies. Een bananenbladen bordje en een aardewerk bakje om chang of raksi uit te drinken. Echt orgineel, al honderden jaren in gebruik, het eerste wegwerp servies.
Ik heb Krishna gevraagd om gastheer te zijn. Hij is Newari en spreek de taal. Lijkt me wel zo leuk voor de mensen. Als alle werkers met hun aanhang, jaha ook kindjes, zijn aangekomen worden ze van drank en snacks voorzien. Ik houd een welkomsspeechje en vertrek naar Badgaon om met Joyce en Jeske een laatste diner in Badgaon te hebben. Ik ben echt jaloers op Badgaon. Ik tel zeker 40 eters. Het is duidelijk dat de toeristen in grotere aantallen naar Bhaktapur komen. Joepie de poepie !!!! Ik ben totaal potje los maar dankij de steun van mijn vrienden heb ik het voor elkaar kunnen krijgen. Nu moet het geld worden verdiend.
Tijdens het diner is er een powercut. Ik loop naar buiten om naar mijn restaurant te kijken. De noodverlichting is aangesprongen. Jippie !! Dat werk ook. GertJan belt en ik krijg weer een warm gevoel. Soms, en dus ook gisteren, mis ik die gasten heel erg. Er was tenslotte wat te vieren.
Na het eten gaan Joyce en Jeske naar huis en ik ga maar eens kijken in het Heart. Als ik aankom gaan de eerste bezoekes net weg. Gauw een foto, de Nepali zijn er gek op. Het feest is nog in volle gang en na wat borrels wordt er gedanst. Na de harde kritiek op mijn gedrag tijdens het huwelijksfeest van de overbuurman besluit ik maar om ook aan het dansen te slaan. Uzzol neemt het fototoestel over en ik stort me tussen de Newari.
Vanmorgen zag ik de wereld voor een oliebol aan maar geen spijt, het was een prima avond.