30 maart 2007 7:41 uur
Gisteren ben ik zo’n beetje de rest van de dag bezig geweest met het zoeken naar gas. Heart of Bhaktapur verbruikt +/- 6 cilinders gas per maand. Omdat het aantal klanten nog niet optimaal is zal dat nu ongeveer 1 fles per week zijn. Het wordt dus weer nijpend. De leverancier die Shyam heeft gevonden die “Allways in stock” gas heeft, is potje los. De grenzen met India zijn al geruime tijd dicht. Petrol, diezel, benzine, gas het is er niet meer. Mondjes maat komt er een tankauto de grens over wat resulteerd in enorme wachtrijen voor de pompstations. Ook de vrachtwagens met gas komen de grens erg langzaam over. Het is een rare toestand. Door de vele power cut’s hebben de mensen meer gas nodig. Normaal gebruiken ze een electrische “rice-cooker” maar nu wordt meer en meer gas gebruikt. Reken maar uit. 24 milioen Nepalezen eten twee maal per dag dhal bhat. Als er al een leverancier gevonden wordt die nog wat voorraad heeft kun je niet meer dan 1 tot 2 flessen kopen. Ik wilde snel mijn eigen voorraad aanvullen maar dat wordt een moeilijk verhaal. Inmiddels heb ik 8 flessen. Vandaag ga ik met Shyam op pad. Is kijken of dat wel lukt. Krishna, die separaat gas aan het zoeken is, belde gisteren dat zijn leveranciertje niet eerder dan zondag kan leveren. Een race tegen de klok lijkt het wel.
Ik heb er gisteren ook een frustratie bij gekregen. Omdat ik langere tijd in het Heart of Bhaktapur was kon ik de klanten observeren. Het is beduidend drukker op het plein. Grote en minder grote groepen toeristen struinen rond om foto’s te maken, souvenierjes te kopen en .......... om te eten. Sinds de mannen een professorisch entree bord bij de deur hebben gezet loopt het aantal bezoekers beter. Nu heb ik het nare verschijnsel dat er 6 klanten op het terras zitten en dat er een groepje van 8 franse toeristen binnenkomt en weer verdwijnt !!! omdat ze niet “met z’n allen “op het terras kunnen zitten. Moet ik ook wat op verzinnen !!!
Gisteren heb ik ook mijn aangekochte sausjes gedropt. Da’s echt leuk. Nawaray en Karna ( ass. kok ) moeten alles proeven van mij. 1000 Islan dressing en de Bleu cheese dressing zijn makkelijk. Doppie eraf, vingertje heeeeel voorzichtig in de halsopening en dan een heeeeel klein likje. Mwah, dat gaat wel. Dan de mierikswortelsaus. “Watch it, is stronger” waarschuw ik ze. Heerlijk !!! vinden ze die. Nog maar een likje. Italian dressing, niet veel aan. Springroll saus ( wat wij bij de Taise loempia’s eten ) ; vinden ze heerlijk !!. Stroop, lekker!, Augurk, lachen !! voor mij dan, alsof het een smoelentrekker is. Dan het zilver-uitje, zelfde verhaal. Ik lig in een deuk. Tabasco; “Yes, piero” vind Nawaray, Karna neemt nog een druppel en vind het meevallen. “Not so piero” Ja, ze kunnen hier erg heet eten. “When and with what food are we going to use these sauces, Rick ?” Ik leg uit dat er over de Italiaanse salade bijvoorbeeld best Italiaanse dressing zou kunnen worden gebruikt. Dat snappen ze. “And the other sauces?” Ik moet het slim aanpakken en niet alles ineens willen, bedenk ik mij. “Well, that’s for an other day, but, what I would like is that every time you serve finger chips ( frites ) you also serve mayonnaise in a separate bowl, like you do with the momo’s.” Dat snappen ze ook. En nu als klap op de vuurpijl. “When you serve springroll, we will serve two bowl’s, one with mayonnaise and one with the springroll sauce, Oke ?, We want to give the customer something extra, people like that, no?” Ze glunderen, ze snappen het, nu nog kijken of ze het daadwerkelijk doen.
Ik ben, geloof ik, in 10 of 11 verschillende restaurantjes geweest sinds ik hier ben. Alle menu’s zijn zo’n beetje hetzelfde. Het verschil zit dan ook in de kwaliteit van de kok en de gebruikte ingreniënten. Ik heb een goede kok. Hij is buitengewoon leergierig en houd van zijn vak. Het enige wat ik moet doen is hem de mogelijkheden geven om wat extra’s te doen voor onze klanten. Ik wil gewoon het beste restaurant van Bhaktapur zijn. Veruit eigenlijk. Als ik dan zo’n klein K restaurant heb dan moeten ze willen wachten om er een hapje te doen. Ik kan het gewoon niet groter maken.
Ik word omringt door 5 mooie meiden. Allen vrijwilligsters. Lieke, Kim, Rosa, Charlotte en xxxxx. Ze hebben gisteren in het Heart gegeten en 3 hebben er in het Khwopa guest house geslapen. Ze komen een ontbijtje doen op het dakterras. Shyam zal toch geen concurent worden?? Shyam is net terug, hij heeft gas voor me geregeld. Super gozer.
vrijdag 30 maart 2007
donderdag 29 maart 2007
Touristvisum expired, no probem, 1000 rupee.
29 maart 2007 7:45 uur
Ik zit lekker op het stoepie met m’n iPod op naar Gotan Project te luisteren en naar de langs lopende mensen te staren als Suresh langs komt in z’n busje. Hij ziet mij en stopt. Ik lga naar hem toe en door het open raam zegt ie “Hey Rick, how are you. There is a Dutch girl in my place and when I tould her that you have take over Sunny restaurant she wants to meet you.” . “Where is she now?” “In my restaurant, she is in Shiva this moment” Ik open de deur en spring in z’n wagen. Hop naar Shiva Guest house, ik wil dat Hollandse meisje wel eens ontmoeten.
Uiteraard is ze niet in de Shiva en Suresh brabbelt wat in het Newari. “She is out site and will be back in half hour.” “Oke I wait.” “If you don’t mind, I go home to eat my dhal bath.” “No, of course not, what’s her name? “ “Renate” zegt ie en gaat naar huis. Ik bestel een halve pot black tea en ga buiten op het stoepie zitten wachten. iPod weer op m’n test, in het zonnetje op Durbar square, niet slecht. Als ze mijn thee brengen bestel ik ook maar een momo-tje. “Chicken momo, fried” zegt ie, hij kent z’n pappenheimers.
Mensen lopen in en uit de Shiva en op het plein is van alles te zien. Gidsen proberen toeristen te paaien voor een tour. “Where you from,..... First time .... would you like me to guide you...” enfin, het hele geneuzel. Toeristen fotograveren zich een hoedje. Ik zit met mijn rug naar de Shiva recht tegenover de tempel met de pornografische afbeeldingen. Erg leuk om de reacties te zien van de mensen die deze afbeeldingen ontdekken. Ik vraag me af of ik het gezien zo hebben als Noffie mij er niet op had geattendeerd.
Het wordt warm in de zon en ik ga naar binnen. Een van de obers stoot mij aan. Ik doe mijn oortjes uit en “This is Renate” zegt hij en wijst naar de vrouw naast mij. Rechts van mij aan een tafeltje zitten 3 vrouwen en 1 man. We stellen ons aan elkaar voor. Renate komt voor de duizendste keer naar Nepal met een klein groepje. Er ontbreekt nog een vrouw, ze zijn dus met z’n vijfjes. We babbelen wat , de vier die Renate begeleid, hebben ook weer een soort van leidster, Debbie, en ze gaan keramiek doen???? Ze blijven tot 8 april, dus tijd genoeg om “het keramiek doen” te begrijpen. Ik concentreer mij nu op Renate.
Ze kent de Sunny en wil weten wat mijn intenties zijn met mijn nieuw verworven tentje. In het kort leg ik uit dat ik de eerste 2 mnd niets anders doe dan de boel verkennen, ik sluit in het regen seizoen, wat aanpassingen doe, dames toilet enz. en dan in het hoofd seizoen weer open ga. Het damestoilet scoort enorm. Elke keer overigens, ik weet zeker dat alle meiden blij zullen zijn met de toiletten zoals ik die voor ogen heb. Ik moet oppassen dat ik straks niet alleen zeikers binnen krijg !!! Nog steeds onbegrijpelijk voor mij dat de Nepali dit niet snappen.
Na een half uurtje krijgen mijn buurtjes hun maaltijd voorgeschotelt en ik besluit om terug te gaan naar de Himalayan Inn.
Ik leg aan de boy’s uit dat ik met Renate heb gesproken en dat die heeft beloofd om met haar groepje langs te komen. “Make sure she will be happy and that everything is nice and clean” Ze begrijpen het. Lieke en Kim steken hun hoofd boven het trapje. “We willen je uitnodigen voor een diner-the in – the beergarden- heb je daar zin in” maar natuurlijk heb ik daar zin in. “Oke, vanavond om 7 uur in beergarden” en ze verdwijnen.
Om 19:00 begeef ik mij naar de beergarden. Het is een lokaal restaurant wat ik al heb omschreven in een van mijn eerste verslagjes. Helemaal achterin zitten Lieke enKim aan een tafeltje. Ik schuif aan en we babbelen wat. Even later komt Joyce aanwaaien.
Het gaat hard, as zaterdag vertrekt Lieke alweer om haar eigen dingetjes te gaan doen en Kim vertrekt een paar dagen later. Heel vreemd. Het lijkt net of ze hier veel langer zijn. Het is erg moeilijk om je niet te hechten aan die meiden, het is dan ook niet gelukt. Ik zal ze missen.
Gisteren naar Kathmandu, mijn visum regelen. Joyce vraagt of ze mee kan, ze moet de telefoonrekening betalen. Graag, zeg ik stukkie gezelliger dan naast een Nepalees die geen engels kent. Om 10:00 rijdt de taxi voor en Joyce en ik zijn onderweg. Eerst naar de Nepali Telecom om de telefoonrekening te betalen. Hoe werkt niet: Een rekening thuis ontvangen. Een automatische afschrijving,
überhaupt een overschijving via de bank.
Hoe werkt het wel: Je gaat naar Nepali Telecom, je gaat achteraan de rij staan. Je wacht gemiddeld 1 uur op je beurt. Je stelt je voor en verteld je telefoonnummer. De beambte print je rekening. Met je ontvangen rekening ga je in rij twee staan om je contante betaling te doen. Als je, niet als Joyce die voorkruipt, netjes in de rij wacht, ben je gemiddeld 2 uur zoet, buiten de reistijd om er te komen en te gaan. Lang leven Nepal.
Op naar het ministerie van binnenlandse zaken, tourist visa departement. Ik heb er absoluut vertrouwen in dat er geen vuiltje aan de lucht is. Joyce heeft zo haar twijfels. Zij is ook wel eens “overtijd” geweest en heeft daar wel wat gezeik mee gehad. Bij aankomst spring ik uit de auto en ga naar het gebouw. Ik wordt hartelijk ontvangen door een zeer vriendelijke Nepali. Naast 300 sukkels die kromgebogen over een tafel staan in te vullen krijg ik een stoel aangeboden. Ik ga zitten en zeg ”I want to do the fast way, you know?” Hij kijkt mij blij aan en knipoogt. He knows !!! Hoppekee 1000 rupee’s in the pocket denkt ie. “I also have small problem, I am 5 days late, you know, yesterday closed, day before yesterday closed” voor ik door kan memmen zegt ie “No problem Sir, no problem, me your friend, I’ll help you, you know” en hup een knipoog er overheen. “Do you have pass photo?” Je praat tegen een routinier, ik heb 6 pasfoto’s in mijn zak. Ik geef hem een foto en hup, hij weg, 10 seconden later is ie terug met een formulier waarop keurig mijn pasfoto is geniet. We vullen het samen in. Naam, adres, aankomstdatum... de hele rambam. Time to stay ?? Daar vullen we standaard 30 dagen in, want dat kan niet langer. “How long do you like to stay?” “I all ways fill in 30 days but I like to stay 60 days” kijk ik hem verliefd aan. “Fill in 60 days, fill in.. no problem, no problem” hij drukt zijn wijsvinger op de plek en kijkt mij aan. Ik vul 60 in bij Time to stay en hij knikt tevreden. Een Nepali die tegenover mij aan de tafel zit zegt iets. Aan de toon te horen wordt ie behoorlijk afgesnauwd door mijn nieuwe vriend. De Nepali slaat zijn ogen neer en houd zijn mond. Joyce komt aan de tafel staan. Ik vertel haar in het nederlands dat ik 60 dagen verlenging heb en absoluut geen gehannes met het overtijd zijn. Ze moet er maar eens mee lachen. Mijn “vriend” schuift een papiertje onder mijn neus met een bedrag erop. Ik betaal. Hij verteld dat het een uur duurt om alles geregeld te krijgen waarop Joyce in het Nepali zegt dat ze dat niet bepaald snel vind. Ze babbelen wat in het Nepalees en ik sta maar eens op. “One hour, I will give you pass here, Oke, one hour” “Oke “, ik vind het allang best, Hij weg en Joyce en ik gaan een cola-the drinken bij een lokaal tentje.
We besluiten dat Joyce haar GSM rekening gaat betalen, Jaha.... dat is op een ander adres. Dus nogmaals ..... de lul !!!! Ik moet toch een uur wachten en dat scheelt. Joyce weg en ik met iPod zitten wachten op een stoepie. Na 30 minuten komt mijn vrienbd naar buiten en komt op mij af. “10 minutes, I think, 10 minutes and then you have our pass. Very difficult, 5 days late and 60 days but it will be all right. I give you my phone number, next time you come, you phone me and I help you, Oke? ” “Sure, give me your number, I will phone you”. Hij weg. Na 10 minuten komt hij met mijn pas naar buiten. Ik krijg mijn pas en een papiertje met zijn GSM nummer. Ik druk hem wat rupees in de hand en hij vertrekt. “See you next time my friend, see you next time.” “Oke, bye” zeg ik Zo, nu wachten op Joyce.
Ze arriveert niet eens veel later. Da’s goed getimed. Ik stap in en we vertrekken onmiddelijk naar Bhat Bhateni. De enorme supermarkt waar alles te koop is. Älles oke? je hebt je rekening betaald?” “Nee joh, er stond een rij van hier tot Tokio dus de volgende keer maar”
We arriveren in Bhat Bhateni en duiken onmiddelijk de food afdeling in. Mosterd is het devies. We struinen de schappen af en Joyce hervind de mosterd. Enorme schappen met allerlei sauzen. Augurken, zilveruitjes, olijfolie. Ik voel mij een kind in een speelgoedzaak. Ik word er enorm hebberig van. Bleu chees dressing, Worcester sauce, 1000 island dressing, Syrup ( stroop), Bhaktapur zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik heb alle spullen om een goede huzarensalade te maken en ga dat ook aan de kok leren. Ik heb van Aty geleerd hoe je huzarensalade moet maken. Aat was bij de familie beroemd om haar salades. Er zitten een paar trucjes en geheimpjes in en die heeft ze mij verteld. Als ik het opschrijf zijn het geen geheimpjes meer, dus !
Op weg naar huis word ik gebeld door Rene. Lekker ff bijgekletst en ook de nieuwe naam geëvalueerd. Jaha, de kreten zijn nog Europees. In een urenlange aandeelhoudersvergadering met heftige discussies, een hoop voor’s en tegen’s is er dan toch een besluit genomen. De naam van ons restaurant is nu definitief.
Heart of Bhaktapur
Er zal hier en daar nog gerefereerd worden aan Khwopa ya nuga: maar dat is meer als geste naar de Newari bedoeld dan dat het marketingtechnisch nut heeft aldus de aandeelhouders. Omdat de naamborden nog in het ontwerp stadium zijn verwacht ik daar niet al te veel moeilijkheden. Felieke hoeft nu maar 1 ontwerp te (laten) maken. Dank schat.
Bij aankomst in Bhaktapur gelijk door naar ons restaurantje. Joyce en ik sterven van de honger. Joyce neemt een frietje special en ik een chicken shashlic.
Joyce heeft een afspraak in Badgaon en ik keer huiswaarts. Ik bekijk mijn inkopen als m’n GSM gaat. Menno. Terug van vakantie. Ook lekker mee gepraat. Heerlijk ! Een erg lekkere dag. Over 6 dagen is GertJan en Willemijn hier !!
I love the Nepal !!!!!!!!!!!!!!!!
Ik zit lekker op het stoepie met m’n iPod op naar Gotan Project te luisteren en naar de langs lopende mensen te staren als Suresh langs komt in z’n busje. Hij ziet mij en stopt. Ik lga naar hem toe en door het open raam zegt ie “Hey Rick, how are you. There is a Dutch girl in my place and when I tould her that you have take over Sunny restaurant she wants to meet you.” . “Where is she now?” “In my restaurant, she is in Shiva this moment” Ik open de deur en spring in z’n wagen. Hop naar Shiva Guest house, ik wil dat Hollandse meisje wel eens ontmoeten.
Uiteraard is ze niet in de Shiva en Suresh brabbelt wat in het Newari. “She is out site and will be back in half hour.” “Oke I wait.” “If you don’t mind, I go home to eat my dhal bath.” “No, of course not, what’s her name? “ “Renate” zegt ie en gaat naar huis. Ik bestel een halve pot black tea en ga buiten op het stoepie zitten wachten. iPod weer op m’n test, in het zonnetje op Durbar square, niet slecht. Als ze mijn thee brengen bestel ik ook maar een momo-tje. “Chicken momo, fried” zegt ie, hij kent z’n pappenheimers.
Mensen lopen in en uit de Shiva en op het plein is van alles te zien. Gidsen proberen toeristen te paaien voor een tour. “Where you from,..... First time .... would you like me to guide you...” enfin, het hele geneuzel. Toeristen fotograveren zich een hoedje. Ik zit met mijn rug naar de Shiva recht tegenover de tempel met de pornografische afbeeldingen. Erg leuk om de reacties te zien van de mensen die deze afbeeldingen ontdekken. Ik vraag me af of ik het gezien zo hebben als Noffie mij er niet op had geattendeerd.
Het wordt warm in de zon en ik ga naar binnen. Een van de obers stoot mij aan. Ik doe mijn oortjes uit en “This is Renate” zegt hij en wijst naar de vrouw naast mij. Rechts van mij aan een tafeltje zitten 3 vrouwen en 1 man. We stellen ons aan elkaar voor. Renate komt voor de duizendste keer naar Nepal met een klein groepje. Er ontbreekt nog een vrouw, ze zijn dus met z’n vijfjes. We babbelen wat , de vier die Renate begeleid, hebben ook weer een soort van leidster, Debbie, en ze gaan keramiek doen???? Ze blijven tot 8 april, dus tijd genoeg om “het keramiek doen” te begrijpen. Ik concentreer mij nu op Renate.
Ze kent de Sunny en wil weten wat mijn intenties zijn met mijn nieuw verworven tentje. In het kort leg ik uit dat ik de eerste 2 mnd niets anders doe dan de boel verkennen, ik sluit in het regen seizoen, wat aanpassingen doe, dames toilet enz. en dan in het hoofd seizoen weer open ga. Het damestoilet scoort enorm. Elke keer overigens, ik weet zeker dat alle meiden blij zullen zijn met de toiletten zoals ik die voor ogen heb. Ik moet oppassen dat ik straks niet alleen zeikers binnen krijg !!! Nog steeds onbegrijpelijk voor mij dat de Nepali dit niet snappen.
Na een half uurtje krijgen mijn buurtjes hun maaltijd voorgeschotelt en ik besluit om terug te gaan naar de Himalayan Inn.
Ik leg aan de boy’s uit dat ik met Renate heb gesproken en dat die heeft beloofd om met haar groepje langs te komen. “Make sure she will be happy and that everything is nice and clean” Ze begrijpen het. Lieke en Kim steken hun hoofd boven het trapje. “We willen je uitnodigen voor een diner-the in – the beergarden- heb je daar zin in” maar natuurlijk heb ik daar zin in. “Oke, vanavond om 7 uur in beergarden” en ze verdwijnen.
Om 19:00 begeef ik mij naar de beergarden. Het is een lokaal restaurant wat ik al heb omschreven in een van mijn eerste verslagjes. Helemaal achterin zitten Lieke enKim aan een tafeltje. Ik schuif aan en we babbelen wat. Even later komt Joyce aanwaaien.
Het gaat hard, as zaterdag vertrekt Lieke alweer om haar eigen dingetjes te gaan doen en Kim vertrekt een paar dagen later. Heel vreemd. Het lijkt net of ze hier veel langer zijn. Het is erg moeilijk om je niet te hechten aan die meiden, het is dan ook niet gelukt. Ik zal ze missen.
Gisteren naar Kathmandu, mijn visum regelen. Joyce vraagt of ze mee kan, ze moet de telefoonrekening betalen. Graag, zeg ik stukkie gezelliger dan naast een Nepalees die geen engels kent. Om 10:00 rijdt de taxi voor en Joyce en ik zijn onderweg. Eerst naar de Nepali Telecom om de telefoonrekening te betalen. Hoe werkt niet: Een rekening thuis ontvangen. Een automatische afschrijving,
überhaupt een overschijving via de bank.
Hoe werkt het wel: Je gaat naar Nepali Telecom, je gaat achteraan de rij staan. Je wacht gemiddeld 1 uur op je beurt. Je stelt je voor en verteld je telefoonnummer. De beambte print je rekening. Met je ontvangen rekening ga je in rij twee staan om je contante betaling te doen. Als je, niet als Joyce die voorkruipt, netjes in de rij wacht, ben je gemiddeld 2 uur zoet, buiten de reistijd om er te komen en te gaan. Lang leven Nepal.
Op naar het ministerie van binnenlandse zaken, tourist visa departement. Ik heb er absoluut vertrouwen in dat er geen vuiltje aan de lucht is. Joyce heeft zo haar twijfels. Zij is ook wel eens “overtijd” geweest en heeft daar wel wat gezeik mee gehad. Bij aankomst spring ik uit de auto en ga naar het gebouw. Ik wordt hartelijk ontvangen door een zeer vriendelijke Nepali. Naast 300 sukkels die kromgebogen over een tafel staan in te vullen krijg ik een stoel aangeboden. Ik ga zitten en zeg ”I want to do the fast way, you know?” Hij kijkt mij blij aan en knipoogt. He knows !!! Hoppekee 1000 rupee’s in the pocket denkt ie. “I also have small problem, I am 5 days late, you know, yesterday closed, day before yesterday closed” voor ik door kan memmen zegt ie “No problem Sir, no problem, me your friend, I’ll help you, you know” en hup een knipoog er overheen. “Do you have pass photo?” Je praat tegen een routinier, ik heb 6 pasfoto’s in mijn zak. Ik geef hem een foto en hup, hij weg, 10 seconden later is ie terug met een formulier waarop keurig mijn pasfoto is geniet. We vullen het samen in. Naam, adres, aankomstdatum... de hele rambam. Time to stay ?? Daar vullen we standaard 30 dagen in, want dat kan niet langer. “How long do you like to stay?” “I all ways fill in 30 days but I like to stay 60 days” kijk ik hem verliefd aan. “Fill in 60 days, fill in.. no problem, no problem” hij drukt zijn wijsvinger op de plek en kijkt mij aan. Ik vul 60 in bij Time to stay en hij knikt tevreden. Een Nepali die tegenover mij aan de tafel zit zegt iets. Aan de toon te horen wordt ie behoorlijk afgesnauwd door mijn nieuwe vriend. De Nepali slaat zijn ogen neer en houd zijn mond. Joyce komt aan de tafel staan. Ik vertel haar in het nederlands dat ik 60 dagen verlenging heb en absoluut geen gehannes met het overtijd zijn. Ze moet er maar eens mee lachen. Mijn “vriend” schuift een papiertje onder mijn neus met een bedrag erop. Ik betaal. Hij verteld dat het een uur duurt om alles geregeld te krijgen waarop Joyce in het Nepali zegt dat ze dat niet bepaald snel vind. Ze babbelen wat in het Nepalees en ik sta maar eens op. “One hour, I will give you pass here, Oke, one hour” “Oke “, ik vind het allang best, Hij weg en Joyce en ik gaan een cola-the drinken bij een lokaal tentje.
We besluiten dat Joyce haar GSM rekening gaat betalen, Jaha.... dat is op een ander adres. Dus nogmaals ..... de lul !!!! Ik moet toch een uur wachten en dat scheelt. Joyce weg en ik met iPod zitten wachten op een stoepie. Na 30 minuten komt mijn vrienbd naar buiten en komt op mij af. “10 minutes, I think, 10 minutes and then you have our pass. Very difficult, 5 days late and 60 days but it will be all right. I give you my phone number, next time you come, you phone me and I help you, Oke? ” “Sure, give me your number, I will phone you”. Hij weg. Na 10 minuten komt hij met mijn pas naar buiten. Ik krijg mijn pas en een papiertje met zijn GSM nummer. Ik druk hem wat rupees in de hand en hij vertrekt. “See you next time my friend, see you next time.” “Oke, bye” zeg ik Zo, nu wachten op Joyce.
Ze arriveert niet eens veel later. Da’s goed getimed. Ik stap in en we vertrekken onmiddelijk naar Bhat Bhateni. De enorme supermarkt waar alles te koop is. Älles oke? je hebt je rekening betaald?” “Nee joh, er stond een rij van hier tot Tokio dus de volgende keer maar”
We arriveren in Bhat Bhateni en duiken onmiddelijk de food afdeling in. Mosterd is het devies. We struinen de schappen af en Joyce hervind de mosterd. Enorme schappen met allerlei sauzen. Augurken, zilveruitjes, olijfolie. Ik voel mij een kind in een speelgoedzaak. Ik word er enorm hebberig van. Bleu chees dressing, Worcester sauce, 1000 island dressing, Syrup ( stroop), Bhaktapur zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik heb alle spullen om een goede huzarensalade te maken en ga dat ook aan de kok leren. Ik heb van Aty geleerd hoe je huzarensalade moet maken. Aat was bij de familie beroemd om haar salades. Er zitten een paar trucjes en geheimpjes in en die heeft ze mij verteld. Als ik het opschrijf zijn het geen geheimpjes meer, dus !
Op weg naar huis word ik gebeld door Rene. Lekker ff bijgekletst en ook de nieuwe naam geëvalueerd. Jaha, de kreten zijn nog Europees. In een urenlange aandeelhoudersvergadering met heftige discussies, een hoop voor’s en tegen’s is er dan toch een besluit genomen. De naam van ons restaurant is nu definitief.
Heart of Bhaktapur
Er zal hier en daar nog gerefereerd worden aan Khwopa ya nuga: maar dat is meer als geste naar de Newari bedoeld dan dat het marketingtechnisch nut heeft aldus de aandeelhouders. Omdat de naamborden nog in het ontwerp stadium zijn verwacht ik daar niet al te veel moeilijkheden. Felieke hoeft nu maar 1 ontwerp te (laten) maken. Dank schat.
Bij aankomst in Bhaktapur gelijk door naar ons restaurantje. Joyce en ik sterven van de honger. Joyce neemt een frietje special en ik een chicken shashlic.
Joyce heeft een afspraak in Badgaon en ik keer huiswaarts. Ik bekijk mijn inkopen als m’n GSM gaat. Menno. Terug van vakantie. Ook lekker mee gepraat. Heerlijk ! Een erg lekkere dag. Over 6 dagen is GertJan en Willemijn hier !!
I love the Nepal !!!!!!!!!!!!!!!!
dinsdag 27 maart 2007
Het Mayonaise recept.
27 maart 2007 15:28 uur
Een paar weken geleden heb ik aan Mirjam het recept voor mayonaise gevraagd. Niet omdat Mir nu zo’n keukenprinces is, haar kwaliteiten liggen duidelijk op een ander vlak, maar ze kent een hoop mensen, waaronder een uitstekende kok. Ik heb dus het recept toegestuurd gekregen en in mijn “te bewaren” mapje gecopieerd. Ze kennen hier geen mayo, of om eerlijk te zijn, hij is te koop in de Minimarked maar dat is spul wat je niet op je frites wilt hebben. Ik heb een paar maanden geleden een pot gekocht, likje geproefd en aan Shyam gegeven. In geen een restaurant wordt het bij een gerecht geserveerd. En zeg nou zelf, wat is een patatje zonder mayo. Wij moeten dus een eigen mayo hebben. Voor de doe-het-zelf fanaten:
Benodigdheden:
Eidooier
Mosterd
Azijn
Arrechide-olie of olijfolie
Zout en Peper
Halve citroen
Werkwijze:
Neem een metalen bekken en een garde en maak deze schoon met een halve citroen.Voeg nu de eidooiers (2), een eetlepel azijn en een eetlepel mosterd toe, meng dit goed door elkaar en klop nu voorzichtig +/- een halve liter arrechide-olie of olijfolie druppelgewijs toe aan het eimengsel.Blijf voortdurend goed kloppen.Als alle olie goed opgenomen is ontstaat er een mooie gladde mayonaise. Voeg nu als laatste zout en peper naar smaak toe. Ps: Zorg ervoor dat bekken & garden goed ontvet zijn en giet niet sneller dan druppelgewijs de olie toe. Succes.....blijven proberen want goed mayo maken is niet zo simpel.
Uit een grote doos met rijke inhoud heb ik een pot mosterd overgehouden. Het is weliswaar Groningsche Mosterd (met mosterdzaad) maar mosterd is mosterd, denk ik maar. Het is in heel Bhaktapur niet te koop. Ik heb het wel gezien in die grote supermarkt in Kathmandu, so ... no worry.
Gisterenavond zat ik met Shyam op het stoepie recht tegenover de Khwopa, wat te kletsen. Ik kijk recht in het winkeltje van Shyam’s broer. Hij moet volgens mij Piet Sinkel heten. Je kunt er van alles kopen en, zoals jullie weten,............. in de winkel van Sinkel is alles te koop. “Does your brother sell mixers, Shyam?” “Yes, sure, Sir, but bad quality”. “Really?”. “Yes Sir, Chinese quality very bad, I buy no Chinese product” Ik hop het winkeltje binnen en wordt hartelijk begroet. “Do you have hand mixers for sale?” Is water nat ?, is vuur heet ?, wat ben ik toch een vreemde snoeshaan. “Yes... of course I have mixers.” en hij wijst naar het apparaat wat vlak voor mij op de toonbank staat............... Een blender dus ! “But this is no hand mixer, no? This is blender.” Nu kijkt ie al wat minder zeker. Ik kijk eens goed rond en ook in zijn van glas voorziene toonbank. Onderste verdieping, achter een waterkoker verstopt ligt een handmixer. “That one” wijs ik hem aan “I like that one” Hij duikt naar beneden, volgt de denkbeeldige lijn van mijn vinger naar het product en pakt de handmixer. Ik zie hem echt kijken met een blik van “verrek ....... dat lijkt wel een handmixer !” “How much” vraag ik resoluut. Ik zie de vertwijfeling en begrijp zijn probleem. Hij wist echt niet meer dat ie zo’n ding had, laat staan wat hij er voor betaald heeft. Met een schaapachtige blik “Sorry, sorry” roepend gaat hij op zoek naar .......... de doos. Die is waarschijnlijk gestickert met de prijs. Hij vind de doos en waarrempel er staat een prijsje op. “800 rupee, Sir”. “Phoh, that’s tourist price” roep ik “How much for me”. “No tourist price, sir, Nepali price, fixed price, for you 750”. “Does it work ?” Hij stop de stekker in het stopcontact en ik mag het apparaat bedienen. Hij werkt. Ik betaal en neem mijn mixer mee naar Shyam. “Maybe broke in one year, sir.” “If he works one year and than go broke, I throw it away and buy new one, very cheap, Shyam, 750 rupee in one year. In ten years I used only 7.500 rupee on mixers, I like that.” Shyam denk er zo het zijne van.
Ik kuier is naar de Himalayan Inn met een plastic tasje, daarin de mixer en een pot mosterd. We gaan mayo maken. Ik leg de doos met de mixer op de counter. De mannen beginnen onmiddelijk uit te pakken en de mixer te testen, hebben ze nog nooit vast gehad.
“Let’s make mayonaise, what you think?” Nawaray, chef kok, is erg enthousiast. “You know how to make?” “Yes, I know, I got recipe from five star cook from Holland” Je moet wel eens overdrijven in het leven. “Really, five star cook, what is recipe?” Ik vertel hun de ingrediënten en de mannen stormen naar boven om alles te halen. “We don’t have mosterd,Sir, “ Ik tover de pot uit de plastic zak. Nawaray pakt de pot en opend hem. Kijken, ruiken en uiteraard proeven. Het is anders heet dan Nepali heet. Nog eens ruiken, proeven en kijken. De anderen volgen zijn voorbeeld. Raar spul, mosterd.
Ik wrijf, zoals omschreven in het recept, de plastic bak schoon/in met citroen. Het scheiden van de dooier met het struif doen zij anders dan wij. Nawaray maakt een gaatje in de puntkant van het ei en verbreekt het vlies. Het struif vloeit langzaam uit de schaal. Ik doe het op de Hollandse manier. Hop, ei in tweeën, dooier in een helft, andere helfd leeg kwakken en dooier overhevelen naar de lege halve schaal, paar keer herhalen, enfin dat werkt ook en sneller. Nawaray kijkt verbaasd toe. Eetlepel mosterd, eetlepel azijn, mixerlepels erin en op standje 3. In no time is het een homogene substantie. Sajaan knipt het puntje van de zak met olie ( zak met olie ?????, Ja, melk, olie, sojasaus enz wordt hier in plastic zakken verkocht ) en laat een miezerig straaltje olie in de substatie vloeien terwijl ik met de mixer zorg dat het zo snel mogelijk wordt opgenomen. “When is it going to be thicker?” vraag ik hardop na 10 minuten mixen. Het blijft een erg vloeibare toestand en ik weet uit ervaring dat mayo veel dikker is. Ik krijg geen antwoord, snap ik! Voor ons allemaal de eerste keer. Met het recept in mijn gedachte stop ik even met mixen en voeg peper en zout toe. Niet te lullig met peper en zeker niet met het zout. Hup, mixen en na 1 minuut tijd om te proeven. Vingertje erin, fuck, te zout. “To salty” is ook het oordeel van de mannen. Weggooien en opnieuw beginnen? Nee. Ik bedenk dat er nog 3 kwart zak olie in de smurrie moet en door die massa zal automatisch het zoutgehalte verminderen. Misschien niet genoeg maar dat zien we dan wel. “Let’s go on, man” Nawaray kijkt mij aan en wilt heel graag de mixer hanteren. Ik geef die onmiddelijk. Hij is de chef nietwaar. Uzzol komt erbij zitten en bedient de zak olie. Ik veeg mijn handen schoon en ga eens lekker achterover zitten. Dat managen zit toch echt in mijn bloed. “I think we will have a nice mayo, you like this, Nawaray?” Slijm ik er eens lustig op los. Hij glunderd, “Yes, I like”. De stand van de mixer gaat naar 5 en er wordt meer en meer olie toegevoegd. De substantie wordt dikker. Ra ra toverfluit, als je eidooier met olie klopt gaat het van vloeibaar naar vaste vorm. Waarom ?????????? De mixer gaat steeds langzamer draaien en geeft uiteindelijk de geest. Shyam zal wel lachen. Nog geen uur heeft ie het volgehouden.
Er moet nog een kwart zak olie in de prut. “May I use my hands?” Ik beslis snel, dit is Nepal, what the fuck. “Sure Nawaray, do it the Nepali way” Hij glimt. Hup, de mixer gaat naar Aley die naar boven stormt om alles weer schoon te maken en Nawaray ramt zijn klauw in de bak met mayo. Ineens realiseer ik mij dat ik mijn camera in mijn broekzak heb. Shit, gauw een paar foto’s. Ik heb ook een klein filmpje gemaakt, van zeer slechte kwaliteit maar het gaat om de actie. Nawaray doet zijn kunstje zeker 20 minuten. Als alle olie op is wordt er voor de laatste maal geproefd. Heeeeeeeerlijk. Echte mayo. De Nepali hebben nog nooit mayo geproefd en zeggen dan ook dat het een vreemde smaak is. Na een proefje of 10 gaan ze het wel lekkerder vinden.
Het is inmiddels een zeer dikke mayo geworden. Ik leg uit en laat zien dat je met wat water en een vork in een klein bakje, door te kloppen en het water te vermengen, er een meer handzamere substantie van kan maken. Met dank aan de dipsauzen van Calve. Ik bel Joyce en nodig haar uit voor een patatje met.”Ik kom eraan, dat wil ik proeven”
Ik heb honger gekregen. “I like to eat something, is that possible in this restaurant?” ze grinniken, ze beginnen minder bang te worden. “You like Newari food?” vraagt Nawaray. Ik kan onmogelijk “nee” zeggen. Al moet ik het eten kokhalzend naar binnenwerken, “nee” is onmogelijk. Ik heb net die mannen mayo laten maken en proeven, hij wilt iets terug doen. “I already tasted Pokado” Hij knikt. “I make something nice for you, Oke?” “Sure, I go to the terrace and wait, thank you” Ik ga lekker op ons terras zitten en wacht af.
Na een tijdje komt Uzzol boven. Hij serveert Buff Oo met pickles en yoghurt. Ik pak mijn camera. “Please make a picture, you’re doing that very good” en ik geef mijn camera aan Uzzol. Na de foto’s wacht hij tot ik mijn eerste hap neem. Geen gezeik, gewoon een groot stuk en hop , ik hap, ik proef en uhhh, lekker! “Taste good.” Gelijk maar de pickles proberen en hoppekee die smaakt ook goed. Uzzol kijkt blij en verdwijnt en ik eet mijn lunch. Als ik alles op heb komt Joyce en Krishna het terras op. Na de begroeting en ff bijpraten over het mayo gebeuren bestelt Joyce een frites speciaal. We leggen uit aan Uzzol hoe dat wordt gemaakt , hij neemt de bestelling van Krishna op en gaat richting keuken. Na een kwartiertje komt Uzzol terug met een bord frites met gesnipperde ui en twee bakjes, een met tomatenketchup en een met mayo. Vakkundig kwakt Jouyce de twee bakjes over haar frietje en eet alles lekker op. Voor het eerst in Bhaktapur: Frietje Speciaal. What’s next?
Een paar weken geleden heb ik aan Mirjam het recept voor mayonaise gevraagd. Niet omdat Mir nu zo’n keukenprinces is, haar kwaliteiten liggen duidelijk op een ander vlak, maar ze kent een hoop mensen, waaronder een uitstekende kok. Ik heb dus het recept toegestuurd gekregen en in mijn “te bewaren” mapje gecopieerd. Ze kennen hier geen mayo, of om eerlijk te zijn, hij is te koop in de Minimarked maar dat is spul wat je niet op je frites wilt hebben. Ik heb een paar maanden geleden een pot gekocht, likje geproefd en aan Shyam gegeven. In geen een restaurant wordt het bij een gerecht geserveerd. En zeg nou zelf, wat is een patatje zonder mayo. Wij moeten dus een eigen mayo hebben. Voor de doe-het-zelf fanaten:
Benodigdheden:
Eidooier
Mosterd
Azijn
Arrechide-olie of olijfolie
Zout en Peper
Halve citroen
Werkwijze:
Neem een metalen bekken en een garde en maak deze schoon met een halve citroen.Voeg nu de eidooiers (2), een eetlepel azijn en een eetlepel mosterd toe, meng dit goed door elkaar en klop nu voorzichtig +/- een halve liter arrechide-olie of olijfolie druppelgewijs toe aan het eimengsel.Blijf voortdurend goed kloppen.Als alle olie goed opgenomen is ontstaat er een mooie gladde mayonaise. Voeg nu als laatste zout en peper naar smaak toe. Ps: Zorg ervoor dat bekken & garden goed ontvet zijn en giet niet sneller dan druppelgewijs de olie toe. Succes.....blijven proberen want goed mayo maken is niet zo simpel.
Uit een grote doos met rijke inhoud heb ik een pot mosterd overgehouden. Het is weliswaar Groningsche Mosterd (met mosterdzaad) maar mosterd is mosterd, denk ik maar. Het is in heel Bhaktapur niet te koop. Ik heb het wel gezien in die grote supermarkt in Kathmandu, so ... no worry.
Gisterenavond zat ik met Shyam op het stoepie recht tegenover de Khwopa, wat te kletsen. Ik kijk recht in het winkeltje van Shyam’s broer. Hij moet volgens mij Piet Sinkel heten. Je kunt er van alles kopen en, zoals jullie weten,............. in de winkel van Sinkel is alles te koop. “Does your brother sell mixers, Shyam?” “Yes, sure, Sir, but bad quality”. “Really?”. “Yes Sir, Chinese quality very bad, I buy no Chinese product” Ik hop het winkeltje binnen en wordt hartelijk begroet. “Do you have hand mixers for sale?” Is water nat ?, is vuur heet ?, wat ben ik toch een vreemde snoeshaan. “Yes... of course I have mixers.” en hij wijst naar het apparaat wat vlak voor mij op de toonbank staat............... Een blender dus ! “But this is no hand mixer, no? This is blender.” Nu kijkt ie al wat minder zeker. Ik kijk eens goed rond en ook in zijn van glas voorziene toonbank. Onderste verdieping, achter een waterkoker verstopt ligt een handmixer. “That one” wijs ik hem aan “I like that one” Hij duikt naar beneden, volgt de denkbeeldige lijn van mijn vinger naar het product en pakt de handmixer. Ik zie hem echt kijken met een blik van “verrek ....... dat lijkt wel een handmixer !” “How much” vraag ik resoluut. Ik zie de vertwijfeling en begrijp zijn probleem. Hij wist echt niet meer dat ie zo’n ding had, laat staan wat hij er voor betaald heeft. Met een schaapachtige blik “Sorry, sorry” roepend gaat hij op zoek naar .......... de doos. Die is waarschijnlijk gestickert met de prijs. Hij vind de doos en waarrempel er staat een prijsje op. “800 rupee, Sir”. “Phoh, that’s tourist price” roep ik “How much for me”. “No tourist price, sir, Nepali price, fixed price, for you 750”. “Does it work ?” Hij stop de stekker in het stopcontact en ik mag het apparaat bedienen. Hij werkt. Ik betaal en neem mijn mixer mee naar Shyam. “Maybe broke in one year, sir.” “If he works one year and than go broke, I throw it away and buy new one, very cheap, Shyam, 750 rupee in one year. In ten years I used only 7.500 rupee on mixers, I like that.” Shyam denk er zo het zijne van.
Ik kuier is naar de Himalayan Inn met een plastic tasje, daarin de mixer en een pot mosterd. We gaan mayo maken. Ik leg de doos met de mixer op de counter. De mannen beginnen onmiddelijk uit te pakken en de mixer te testen, hebben ze nog nooit vast gehad.
“Let’s make mayonaise, what you think?” Nawaray, chef kok, is erg enthousiast. “You know how to make?” “Yes, I know, I got recipe from five star cook from Holland” Je moet wel eens overdrijven in het leven. “Really, five star cook, what is recipe?” Ik vertel hun de ingrediënten en de mannen stormen naar boven om alles te halen. “We don’t have mosterd,Sir, “ Ik tover de pot uit de plastic zak. Nawaray pakt de pot en opend hem. Kijken, ruiken en uiteraard proeven. Het is anders heet dan Nepali heet. Nog eens ruiken, proeven en kijken. De anderen volgen zijn voorbeeld. Raar spul, mosterd.
Ik wrijf, zoals omschreven in het recept, de plastic bak schoon/in met citroen. Het scheiden van de dooier met het struif doen zij anders dan wij. Nawaray maakt een gaatje in de puntkant van het ei en verbreekt het vlies. Het struif vloeit langzaam uit de schaal. Ik doe het op de Hollandse manier. Hop, ei in tweeën, dooier in een helft, andere helfd leeg kwakken en dooier overhevelen naar de lege halve schaal, paar keer herhalen, enfin dat werkt ook en sneller. Nawaray kijkt verbaasd toe. Eetlepel mosterd, eetlepel azijn, mixerlepels erin en op standje 3. In no time is het een homogene substantie. Sajaan knipt het puntje van de zak met olie ( zak met olie ?????, Ja, melk, olie, sojasaus enz wordt hier in plastic zakken verkocht ) en laat een miezerig straaltje olie in de substatie vloeien terwijl ik met de mixer zorg dat het zo snel mogelijk wordt opgenomen. “When is it going to be thicker?” vraag ik hardop na 10 minuten mixen. Het blijft een erg vloeibare toestand en ik weet uit ervaring dat mayo veel dikker is. Ik krijg geen antwoord, snap ik! Voor ons allemaal de eerste keer. Met het recept in mijn gedachte stop ik even met mixen en voeg peper en zout toe. Niet te lullig met peper en zeker niet met het zout. Hup, mixen en na 1 minuut tijd om te proeven. Vingertje erin, fuck, te zout. “To salty” is ook het oordeel van de mannen. Weggooien en opnieuw beginnen? Nee. Ik bedenk dat er nog 3 kwart zak olie in de smurrie moet en door die massa zal automatisch het zoutgehalte verminderen. Misschien niet genoeg maar dat zien we dan wel. “Let’s go on, man” Nawaray kijkt mij aan en wilt heel graag de mixer hanteren. Ik geef die onmiddelijk. Hij is de chef nietwaar. Uzzol komt erbij zitten en bedient de zak olie. Ik veeg mijn handen schoon en ga eens lekker achterover zitten. Dat managen zit toch echt in mijn bloed. “I think we will have a nice mayo, you like this, Nawaray?” Slijm ik er eens lustig op los. Hij glunderd, “Yes, I like”. De stand van de mixer gaat naar 5 en er wordt meer en meer olie toegevoegd. De substantie wordt dikker. Ra ra toverfluit, als je eidooier met olie klopt gaat het van vloeibaar naar vaste vorm. Waarom ?????????? De mixer gaat steeds langzamer draaien en geeft uiteindelijk de geest. Shyam zal wel lachen. Nog geen uur heeft ie het volgehouden.
Er moet nog een kwart zak olie in de prut. “May I use my hands?” Ik beslis snel, dit is Nepal, what the fuck. “Sure Nawaray, do it the Nepali way” Hij glimt. Hup, de mixer gaat naar Aley die naar boven stormt om alles weer schoon te maken en Nawaray ramt zijn klauw in de bak met mayo. Ineens realiseer ik mij dat ik mijn camera in mijn broekzak heb. Shit, gauw een paar foto’s. Ik heb ook een klein filmpje gemaakt, van zeer slechte kwaliteit maar het gaat om de actie. Nawaray doet zijn kunstje zeker 20 minuten. Als alle olie op is wordt er voor de laatste maal geproefd. Heeeeeeeerlijk. Echte mayo. De Nepali hebben nog nooit mayo geproefd en zeggen dan ook dat het een vreemde smaak is. Na een proefje of 10 gaan ze het wel lekkerder vinden.
Het is inmiddels een zeer dikke mayo geworden. Ik leg uit en laat zien dat je met wat water en een vork in een klein bakje, door te kloppen en het water te vermengen, er een meer handzamere substantie van kan maken. Met dank aan de dipsauzen van Calve. Ik bel Joyce en nodig haar uit voor een patatje met.”Ik kom eraan, dat wil ik proeven”
Ik heb honger gekregen. “I like to eat something, is that possible in this restaurant?” ze grinniken, ze beginnen minder bang te worden. “You like Newari food?” vraagt Nawaray. Ik kan onmogelijk “nee” zeggen. Al moet ik het eten kokhalzend naar binnenwerken, “nee” is onmogelijk. Ik heb net die mannen mayo laten maken en proeven, hij wilt iets terug doen. “I already tasted Pokado” Hij knikt. “I make something nice for you, Oke?” “Sure, I go to the terrace and wait, thank you” Ik ga lekker op ons terras zitten en wacht af.
Na een tijdje komt Uzzol boven. Hij serveert Buff Oo met pickles en yoghurt. Ik pak mijn camera. “Please make a picture, you’re doing that very good” en ik geef mijn camera aan Uzzol. Na de foto’s wacht hij tot ik mijn eerste hap neem. Geen gezeik, gewoon een groot stuk en hop , ik hap, ik proef en uhhh, lekker! “Taste good.” Gelijk maar de pickles proberen en hoppekee die smaakt ook goed. Uzzol kijkt blij en verdwijnt en ik eet mijn lunch. Als ik alles op heb komt Joyce en Krishna het terras op. Na de begroeting en ff bijpraten over het mayo gebeuren bestelt Joyce een frites speciaal. We leggen uit aan Uzzol hoe dat wordt gemaakt , hij neemt de bestelling van Krishna op en gaat richting keuken. Na een kwartiertje komt Uzzol terug met een bord frites met gesnipperde ui en twee bakjes, een met tomatenketchup en een met mayo. Vakkundig kwakt Jouyce de twee bakjes over haar frietje en eet alles lekker op. Voor het eerst in Bhaktapur: Frietje Speciaal. What’s next?
maandag 26 maart 2007
Ik ben over tijd.
26 maart 2007 7:23 uur
Het is weer zo’n dag. Om 5:50 klaar wakker, omdraaien, nog eens draaien, plassen, slokje water, terug in bed. Noppes! “Piep” zegt mijn horloge op ieder heel uur. 6:00 uur dus, ik ga er maar uit. Ik weet waarom ik slecht slaap. Ik ben over tijd !
Jaaahaa meiden, ik begrijp nu jullie vertwijfeling, radeloosheid en angst, want ook bij mij is het niet gepland. Als man heb ik dit nog nooit meegemaakt. Dit is voor mij de eerste keer, shit, ik ben over tijd.
Ik ben niet veel over tijd, 3 dagen, maar toch! Het probleem is dat mij net is verteld dat ik nog langer over tijd zal zijn en allemaal zonder mijn schuld. Zonder dat ik er iets voor heb gedaan of juist niet heb gedaan. Ik voel me gewoon : slachtoffer.
Een paar weken geleden was Joyce ook over tijd. We hebben er toen samen over gepraat. Ik vond dat ze er zeer volwassen mee omging. Ze was er zelfs erg luchtig over. “Geen probleem, het is maar een paar dagen, dat komt wel goed” zei ze. “Het is mij al vaker overkomen, hier raak ik niet door in paniek.” We hebben er toen een borrel op gedronken en besloten er geen ruchtbaarheid aan te geven. Het is inderdaad goed gekomen. Gelukkig maar, nu ik nog.
Mijn visum is geldig tot&met 23 maart 2007. Ik ben dus 3 dagen “over tijd” en het wordt nog meer. Vrijdag de 23ste heb ik op de terugweg van Nagarcot een afspraak gemaakt met onze taxichauffeur. Op en neer ritje naar Kathmandu voor 500 rupee. “Please pick me up at 10:00” Iedereen knikt dan van ja en pas om 9 uur ’s avonds zegt iemand “But tomorrow saterday, all closed” Iedere dag lijkt hier hetzelfde. Je verliest absoluut het gevoel van tijd. Ik moet steeds op mijn horloge kijken om te zien welke dag het is. Ik vraag Shyam om zijn vriend te bellen om te vragen om zondag om 10:00 uur te komen. “I don’t think so, Sir, I think Sunday also closed.” “Oke, Monday then, will you ask him to come on Monday?” “Sure ,Sir, I do.”
Gisteren avond belt Krishna. Hij heeft wat perikelen betreffende het waterprobleem in de Himalayan Inn opgelost. Ik ben er erg blij mee en gelukkig kost het niet veel. “By the way, tomorrow is holiday I think, big festival so all offices will be closed” “Closed here or in Kathmandu ?” “No, I think it is national, so closed everywhere, You can ask Shyam if he will phone to the tourist office to ask if the are closed. Yes?” “Oke, thank you, good night.”
Toen ik vanochtend mijn mail zat te lezen kwam Shyam naar boven “Goeie morgen ouwe rukker, How are you?” “Very good Sir, good morning to you” “Shyam, maybe we have small problem” “Really, Sir, what is the problem?” Ik vertel hem het vrije dag verhaal. Shyam kijkt schuin naar boven en graaft in zijn geheugen. “I think Krishna maybe right, I think tomorrow also closed, Sir” “Why?” “Because big Nepali festival, Sir, hole country closed, We Newari, here not closed, we have big festival in October.” Altijd fijn als mensen met je meedenken. “So, you think, maybe Wednesday office open?” “I think so,Sir.” Nu maar afwachten of ik woensdag mijn visum kan verlengen. Maar ik ben in iedergeval nog twee dagen “over tijd”
De afgelopen dagen bezig geweest met de nieuwe reclameborden. Mijn nieuwe mannetje lijkt erg serieus en doet erg zijn best. Wat nog belangrijker is, is dat hij steeds precies op de afgesproken tijd ter plaatse is. Gisteren heb ik mijn memorystick teruggekregen met een aantal ontwerpen. Ziet er goed uit en ik ben heel 6 uur bezig geweest om dingen aan te passen en te verduidelijken. Alles weer op de stick gezet en terug gebracht. Nu maar weer afwachten. Ik moet wel een nieuw logo hebben. Ik ga een lief mailtje naar Felieke schrijven en dan maar hopen dat er een mooi logo aan zit te komen.
Ik zal een poging doen om een bord op het web te zetten.
Het is weer zo’n dag. Om 5:50 klaar wakker, omdraaien, nog eens draaien, plassen, slokje water, terug in bed. Noppes! “Piep” zegt mijn horloge op ieder heel uur. 6:00 uur dus, ik ga er maar uit. Ik weet waarom ik slecht slaap. Ik ben over tijd !
Jaaahaa meiden, ik begrijp nu jullie vertwijfeling, radeloosheid en angst, want ook bij mij is het niet gepland. Als man heb ik dit nog nooit meegemaakt. Dit is voor mij de eerste keer, shit, ik ben over tijd.
Ik ben niet veel over tijd, 3 dagen, maar toch! Het probleem is dat mij net is verteld dat ik nog langer over tijd zal zijn en allemaal zonder mijn schuld. Zonder dat ik er iets voor heb gedaan of juist niet heb gedaan. Ik voel me gewoon : slachtoffer.
Een paar weken geleden was Joyce ook over tijd. We hebben er toen samen over gepraat. Ik vond dat ze er zeer volwassen mee omging. Ze was er zelfs erg luchtig over. “Geen probleem, het is maar een paar dagen, dat komt wel goed” zei ze. “Het is mij al vaker overkomen, hier raak ik niet door in paniek.” We hebben er toen een borrel op gedronken en besloten er geen ruchtbaarheid aan te geven. Het is inderdaad goed gekomen. Gelukkig maar, nu ik nog.
Mijn visum is geldig tot&met 23 maart 2007. Ik ben dus 3 dagen “over tijd” en het wordt nog meer. Vrijdag de 23ste heb ik op de terugweg van Nagarcot een afspraak gemaakt met onze taxichauffeur. Op en neer ritje naar Kathmandu voor 500 rupee. “Please pick me up at 10:00” Iedereen knikt dan van ja en pas om 9 uur ’s avonds zegt iemand “But tomorrow saterday, all closed” Iedere dag lijkt hier hetzelfde. Je verliest absoluut het gevoel van tijd. Ik moet steeds op mijn horloge kijken om te zien welke dag het is. Ik vraag Shyam om zijn vriend te bellen om te vragen om zondag om 10:00 uur te komen. “I don’t think so, Sir, I think Sunday also closed.” “Oke, Monday then, will you ask him to come on Monday?” “Sure ,Sir, I do.”
Gisteren avond belt Krishna. Hij heeft wat perikelen betreffende het waterprobleem in de Himalayan Inn opgelost. Ik ben er erg blij mee en gelukkig kost het niet veel. “By the way, tomorrow is holiday I think, big festival so all offices will be closed” “Closed here or in Kathmandu ?” “No, I think it is national, so closed everywhere, You can ask Shyam if he will phone to the tourist office to ask if the are closed. Yes?” “Oke, thank you, good night.”
Toen ik vanochtend mijn mail zat te lezen kwam Shyam naar boven “Goeie morgen ouwe rukker, How are you?” “Very good Sir, good morning to you” “Shyam, maybe we have small problem” “Really, Sir, what is the problem?” Ik vertel hem het vrije dag verhaal. Shyam kijkt schuin naar boven en graaft in zijn geheugen. “I think Krishna maybe right, I think tomorrow also closed, Sir” “Why?” “Because big Nepali festival, Sir, hole country closed, We Newari, here not closed, we have big festival in October.” Altijd fijn als mensen met je meedenken. “So, you think, maybe Wednesday office open?” “I think so,Sir.” Nu maar afwachten of ik woensdag mijn visum kan verlengen. Maar ik ben in iedergeval nog twee dagen “over tijd”
De afgelopen dagen bezig geweest met de nieuwe reclameborden. Mijn nieuwe mannetje lijkt erg serieus en doet erg zijn best. Wat nog belangrijker is, is dat hij steeds precies op de afgesproken tijd ter plaatse is. Gisteren heb ik mijn memorystick teruggekregen met een aantal ontwerpen. Ziet er goed uit en ik ben heel 6 uur bezig geweest om dingen aan te passen en te verduidelijken. Alles weer op de stick gezet en terug gebracht. Nu maar weer afwachten. Ik moet wel een nieuw logo hebben. Ik ga een lief mailtje naar Felieke schrijven en dan maar hopen dat er een mooi logo aan zit te komen.
Ik zal een poging doen om een bord op het web te zetten.
vrijdag 23 maart 2007
Sunrice in Nagarcot
23 maart 2007 15:33 uur
Lieke en Kim, twee vrijwiligsters die in Swarga bijspringen komen langs. Ze gaan naar Nagarcot of ik mee wil. Ik heb het helemaal gehad met die naamborden en wil ff iets anders. Nagarcot staat op mijn lijstje. Het is een bergdorpje op 20 kilometer van Bhaktapur en ligt op 2100 meter hoogte. Je kunt er de bergen heel goed zien en de zonsop- en ondergang moet spectaculair zijn. Dus “graag” zeg ik, “Hoe laat vertrekken we?” Om een uur of drie en we blijven er overnachten. Via Joyce heb ik al vernomen dat er een guest house is “At the end of the universe” waarvan de vrouw van de eigenaar een hollandse is. Kijk, dat schept een band. Na nog wat babbelen gaan de meiden huiswaarts. Via Shyam regel ik onze vaste taxi voor de heen- en de terug reis. Scheelt in de prijs, hij kan twee keer aan je verdienen.
Gisteren om 14:30 staat de taxi voor de Khwopa te wachten. Ik heb mijn plastic zakje met schone onderbroek, trui en tandenborstel al in de wagen gelegd, het wachten is op Lieke en Kim die lekker hollands precies op de afgesproken tijd arriveren. Instappen en we worden door de buurt uitgezwaaid.
Het is inmiddels lekker warm in Nepal dus de raampjes open en armpje naar buiten. Dat laatste niet zozeer om stoer naar wat vrouwen fluiten en te knipogen maar meer om mijzelf vast te klemmen aan de auto. Na het verlaten van Bhaktapur probeert de taxichauffeur om in een recordtijd het bergweggetje op te rijden. Grote gaten en haarspeldbochten zorgen voor hele speciale bewegingen in de auto. Als ik mij niet vastklem val ik gegarandeerd tegen de chauffeur. Die grieten worden van links naar rechts op het achterbankje geslingert maar houden stoer hun mond. Het is een ritje van een uur en we worden voor het guest hous afgezet. Teminste dat dacht ik. Een poort met naambord daarachter een kleine parkeerplaats geeft aan dat we op de plaats van bestemming zijn aangekomen. We spreken af dat de taxi ons morgen ( vandaag ) om 12:00 ophaalt en we gaan het trapje op. Zonder er bij na te denken volg ik die meiden naar boven. Het is een klim van 100 meter via een trappenstelsel wat is gemaakt om er zo lang mogelijk over te doen. %&*#$@^$ In een keer loop ik door!!! “Where is the reception” hijg en gier ik een passerende Nepali in z’n oor. Met een hoofdknik wijst hij de juiste deur aan. Ik strompel naar binnen en plof op een bank. Die meiden doen net of er niets aan de hand is. Na 5 minuutjes rust laat een kereltje onze kamers zien. Simpele rechttoe rechtaan kamer met eigen badkamertje. Prima. Keuze is snel gemaakt en ik duik het terras op voor een biertje. De omgeving is mooi en erg rustig. Alleen, geen berg te bekennen. Het is zo heiïg als de pest. “Pollution” zegt een Nepalees “ Lot’s of pollution” Nou, daar zijn we mooi klaar mee. Na het drinken van hun coke gaan de meisjes een kijken of er een leuk restaurantje in de buurt is. “Huh we are in the middle of fucking nowhere” Mijn besluit staat vast. Ik verzet geen meter meer en eet in het guest house. We spreken af, als de meisjes niet terug zijn voor 18:00 uur ik mijn eigen gang ga. Opgewekt gaan ze op stap. Ik bel Joyce ff om te vragen of er nog iets speciaals te doen is en vertel dat Lieke en Kim op zoek zijn naar een restaurantje. “Oh die zijn zo terug, er is daar helemaal niets!” Om kwart voor zes komen de meiden weer de trappen op. Ik ben best een beetje blij, het is veel leuker om met z’n drietjes te eten dan alleen, nietwaar?
Het wordt aardig fris en we besluiten om naar binnen te gaan. Terwijl we binnen zitten begint de zonsondergang. Dwangmatig nemen we wat foto’s maar het is een wazige bedoening. “Maybe tomorrow better, in the morning sky is clear, you see nice sunrise” verontschuldigd de bediende de situatie. Wat moet ie anders? “Nee, het is hier altijd kloten met het weer en de vervuiling is verschrikkelijk” dan kunnen ze dat tentje wel sluiten. Er staan alleen maar hotels langs de bergwand om naar de bergen te staren en in het bijzonder de zons opkomst en ondergang. Gevatte namen als Viewpoint, Hotel Sunrise, Guest house Mountainview enz. sieren de gevels. “What time is sunrise” “ 6:15” Shit, da’s vroeg.! We nemen een fles rode wijn en bekijken het menu. Hoofdzakelijk vegetarisch of kipgerechten, geen momo’s! We bestellen onze maaltijden en hebben een gezellige avond. Het zijn hele leuke meiden, heeeeeeeeel leuk. ( Wat moet ik nou ?? die grieten lezen mijn blog !!!! ) Ze studeren medicijnen in Groningen en zijn hier als vrijwilligster voor Swarga. Ze redden het wel, denk ik. Om een uur of 11 worden we echt buiten gekeken en we besluiten om naar onze mandjes te gaan.
05:10 Het geluid van de bel en de duiven koeren mij wakker, omdraaien en niet aan denken. Om 05:20 stap ik uit bed. Op de rand van m’n bedje wordt ik langzaak wakker en stap onder de douche. Geen water. Kijk, da’s een nieuwe variant en dat moet je waarderen. Ik kled me maar weer aan en ga eens op onderzoek. Volgens mij liggen de meisjes nog op een oor dus die laat ik met rust. Ik neem de foto’s wel. Buiten is het lekker fris en ik struin wat rond. Ik zie verschllende mensen een pad opgaan en besluit om dat te gaan onderzoeken. Ik klim ook dat pad op en kom bij een tempeltje. Kling, kling weer zo’n hufter die iedereen wakker belt. Aan bijna alle tempels hangen bellen. Te pas en te onpas wordt daar mee geklingeld. Het hoort bij het geloof. Ik loop linksom langs het tempeltje. Altijd met de klok mee een tempel ronden of passeren ! Aan deachterkant bevind zich een prachtig viewpoint. Er zijn enkele gasten die net als ik allemaal naar de lichtrode gloed staren van de naderende zonsopkomst. Ik neem foto’s en verbaas mij over de snelheid van de zonsopkomst. Om 06:30 ga ik terug en kom Kim tegen. Zij hebben op een andere plaats staan kijken en ze besluit om ook naar het tempeltje te gaan. Ik ga wat aan de kuier. Na het ontbijt besluiten de meisjes om alvast terug te lopen terwijl ik wacht op de taxi. Dan pikken we ze op de terugreis wel op.
Nadat we Lieke en Kim hebben opgepikt gaat het rap huiswaarts. De taxichauffeur heeft een leuke vorm van brandstof besparing . Hij zet tijdens de daling zijn motor uit. Heeeeel appart. We geven geen krimp. We droppen Kim bij Swarge en Lieke bij de Khwopa en ik ga naar de Himalayan Inn.
Er verzamelen zich vrouwen op het Taumandhi square. Heel veel in de traditionele Newari klederdracht. Zwarte sari met rode bies. Het merendeel van de vrouwen heeft een rode communistische vlag in de hand. Ik vraag aan de boy’s wat er aan de hand is. Het zijn de vrouwen van de comunistische partij van Bhaktapur die gaan demonstreren voor gelijke rechten. Ik ga op het terras zitten en kijk m’n ogen uit. Het wordt steeds roder. Als de vrouwen zijn vertrokken voor hun rondgang, ga ik ook huiswaarts. Ik heb twee leuke dagen gehad en wat belangrijk is, ik heb geen seconde aan de Himalayan Inn gedacht. Heerlijk!!
Lieke en Kim, twee vrijwiligsters die in Swarga bijspringen komen langs. Ze gaan naar Nagarcot of ik mee wil. Ik heb het helemaal gehad met die naamborden en wil ff iets anders. Nagarcot staat op mijn lijstje. Het is een bergdorpje op 20 kilometer van Bhaktapur en ligt op 2100 meter hoogte. Je kunt er de bergen heel goed zien en de zonsop- en ondergang moet spectaculair zijn. Dus “graag” zeg ik, “Hoe laat vertrekken we?” Om een uur of drie en we blijven er overnachten. Via Joyce heb ik al vernomen dat er een guest house is “At the end of the universe” waarvan de vrouw van de eigenaar een hollandse is. Kijk, dat schept een band. Na nog wat babbelen gaan de meiden huiswaarts. Via Shyam regel ik onze vaste taxi voor de heen- en de terug reis. Scheelt in de prijs, hij kan twee keer aan je verdienen.
Gisteren om 14:30 staat de taxi voor de Khwopa te wachten. Ik heb mijn plastic zakje met schone onderbroek, trui en tandenborstel al in de wagen gelegd, het wachten is op Lieke en Kim die lekker hollands precies op de afgesproken tijd arriveren. Instappen en we worden door de buurt uitgezwaaid.
Het is inmiddels lekker warm in Nepal dus de raampjes open en armpje naar buiten. Dat laatste niet zozeer om stoer naar wat vrouwen fluiten en te knipogen maar meer om mijzelf vast te klemmen aan de auto. Na het verlaten van Bhaktapur probeert de taxichauffeur om in een recordtijd het bergweggetje op te rijden. Grote gaten en haarspeldbochten zorgen voor hele speciale bewegingen in de auto. Als ik mij niet vastklem val ik gegarandeerd tegen de chauffeur. Die grieten worden van links naar rechts op het achterbankje geslingert maar houden stoer hun mond. Het is een ritje van een uur en we worden voor het guest hous afgezet. Teminste dat dacht ik. Een poort met naambord daarachter een kleine parkeerplaats geeft aan dat we op de plaats van bestemming zijn aangekomen. We spreken af dat de taxi ons morgen ( vandaag ) om 12:00 ophaalt en we gaan het trapje op. Zonder er bij na te denken volg ik die meiden naar boven. Het is een klim van 100 meter via een trappenstelsel wat is gemaakt om er zo lang mogelijk over te doen. %&*#$@^$ In een keer loop ik door!!! “Where is the reception” hijg en gier ik een passerende Nepali in z’n oor. Met een hoofdknik wijst hij de juiste deur aan. Ik strompel naar binnen en plof op een bank. Die meiden doen net of er niets aan de hand is. Na 5 minuutjes rust laat een kereltje onze kamers zien. Simpele rechttoe rechtaan kamer met eigen badkamertje. Prima. Keuze is snel gemaakt en ik duik het terras op voor een biertje. De omgeving is mooi en erg rustig. Alleen, geen berg te bekennen. Het is zo heiïg als de pest. “Pollution” zegt een Nepalees “ Lot’s of pollution” Nou, daar zijn we mooi klaar mee. Na het drinken van hun coke gaan de meisjes een kijken of er een leuk restaurantje in de buurt is. “Huh we are in the middle of fucking nowhere” Mijn besluit staat vast. Ik verzet geen meter meer en eet in het guest house. We spreken af, als de meisjes niet terug zijn voor 18:00 uur ik mijn eigen gang ga. Opgewekt gaan ze op stap. Ik bel Joyce ff om te vragen of er nog iets speciaals te doen is en vertel dat Lieke en Kim op zoek zijn naar een restaurantje. “Oh die zijn zo terug, er is daar helemaal niets!” Om kwart voor zes komen de meiden weer de trappen op. Ik ben best een beetje blij, het is veel leuker om met z’n drietjes te eten dan alleen, nietwaar?
Het wordt aardig fris en we besluiten om naar binnen te gaan. Terwijl we binnen zitten begint de zonsondergang. Dwangmatig nemen we wat foto’s maar het is een wazige bedoening. “Maybe tomorrow better, in the morning sky is clear, you see nice sunrise” verontschuldigd de bediende de situatie. Wat moet ie anders? “Nee, het is hier altijd kloten met het weer en de vervuiling is verschrikkelijk” dan kunnen ze dat tentje wel sluiten. Er staan alleen maar hotels langs de bergwand om naar de bergen te staren en in het bijzonder de zons opkomst en ondergang. Gevatte namen als Viewpoint, Hotel Sunrise, Guest house Mountainview enz. sieren de gevels. “What time is sunrise” “ 6:15” Shit, da’s vroeg.! We nemen een fles rode wijn en bekijken het menu. Hoofdzakelijk vegetarisch of kipgerechten, geen momo’s! We bestellen onze maaltijden en hebben een gezellige avond. Het zijn hele leuke meiden, heeeeeeeeel leuk. ( Wat moet ik nou ?? die grieten lezen mijn blog !!!! ) Ze studeren medicijnen in Groningen en zijn hier als vrijwilligster voor Swarga. Ze redden het wel, denk ik. Om een uur of 11 worden we echt buiten gekeken en we besluiten om naar onze mandjes te gaan.
05:10 Het geluid van de bel en de duiven koeren mij wakker, omdraaien en niet aan denken. Om 05:20 stap ik uit bed. Op de rand van m’n bedje wordt ik langzaak wakker en stap onder de douche. Geen water. Kijk, da’s een nieuwe variant en dat moet je waarderen. Ik kled me maar weer aan en ga eens op onderzoek. Volgens mij liggen de meisjes nog op een oor dus die laat ik met rust. Ik neem de foto’s wel. Buiten is het lekker fris en ik struin wat rond. Ik zie verschllende mensen een pad opgaan en besluit om dat te gaan onderzoeken. Ik klim ook dat pad op en kom bij een tempeltje. Kling, kling weer zo’n hufter die iedereen wakker belt. Aan bijna alle tempels hangen bellen. Te pas en te onpas wordt daar mee geklingeld. Het hoort bij het geloof. Ik loop linksom langs het tempeltje. Altijd met de klok mee een tempel ronden of passeren ! Aan deachterkant bevind zich een prachtig viewpoint. Er zijn enkele gasten die net als ik allemaal naar de lichtrode gloed staren van de naderende zonsopkomst. Ik neem foto’s en verbaas mij over de snelheid van de zonsopkomst. Om 06:30 ga ik terug en kom Kim tegen. Zij hebben op een andere plaats staan kijken en ze besluit om ook naar het tempeltje te gaan. Ik ga wat aan de kuier. Na het ontbijt besluiten de meisjes om alvast terug te lopen terwijl ik wacht op de taxi. Dan pikken we ze op de terugreis wel op.
Nadat we Lieke en Kim hebben opgepikt gaat het rap huiswaarts. De taxichauffeur heeft een leuke vorm van brandstof besparing . Hij zet tijdens de daling zijn motor uit. Heeeeel appart. We geven geen krimp. We droppen Kim bij Swarge en Lieke bij de Khwopa en ik ga naar de Himalayan Inn.
Er verzamelen zich vrouwen op het Taumandhi square. Heel veel in de traditionele Newari klederdracht. Zwarte sari met rode bies. Het merendeel van de vrouwen heeft een rode communistische vlag in de hand. Ik vraag aan de boy’s wat er aan de hand is. Het zijn de vrouwen van de comunistische partij van Bhaktapur die gaan demonstreren voor gelijke rechten. Ik ga op het terras zitten en kijk m’n ogen uit. Het wordt steeds roder. Als de vrouwen zijn vertrokken voor hun rondgang, ga ik ook huiswaarts. Ik heb twee leuke dagen gehad en wat belangrijk is, ik heb geen seconde aan de Himalayan Inn gedacht. Heerlijk!!
dinsdag 20 maart 2007
Today we are closed. STRIKE !!!!!!!!!!
20 maart 2007 10:48 uur
Ik denk dat ik Kees de Bruin vraag om borden te maken en die dan op te sturen. Ik ben er van overtuigd dat die eerder aan m’n balkonnetje hangen dan die hier gemaakt worden. Ik houd de moed erin en ga gewoon door.
In mijn boekhoudinkje zie ik leuke dingen. De teller stond dik in de min omdat ik alle inkopen en voorraad als startpunt heb genomen. De overname van de inventaris, de jaarhuur, enz heb ik niet ge-activeerd, dat zou erg deprimerend zijn en daar zit ik hier niet voor. Het is een heerlijk gevoel dat het forse rode bedrag iedere dag kleiner wordt. Het geeft de burger moed. Het gaat nog veel te langzaam maar iedereen klaagt steen en been dat er zo weinig toeristen zijn. Ik ga er eens met Shyam en Suresh over praten en wat blijkt, het seizoen moet nog beginnen !!
Ik krijg net een belletje van Uzzol. “Rick I am very sorry but today we have to close. There is a strike and we have to close because we get trouble with Maoist Union if we don’t, Oke?, Rick, Oke?” . “Yeah sure, we don’t want to get in trouble, close and maybe I see you in the afternoon.” . “Oke, see You”
Dus : Na power cut’s, onlusten in Taray waardoor de grenzen met India meestal zijn gesloten, nauwelijks of geen diesel voor de generatoren, moeizame gas leveranties, verkeerde naam borden heb ik nu een staking aan mijn ballen hangen. Het is nog vroeg in de ochtend maar ik heb erg veel zin in een borrel. Het moet niet gekker worden. Ik heb intussen bij Shyam geïnformeerd en de staking is landelijk voor alle horeca. In Kathmandu heeft een “staff” een hulp manager in elkaar geslagen en dus roept de bond een staking uit. Ook Shyam is gesloten, dat wil zeggen, deur op een kier, de gasten moeten wel in en uit kunnen.
Heb ik mooi ff tijd om de namen van mijn staff goed te vernoemen. Bij Phylax is het systeem Phis in gebruik. Daarin zijn oa de verjaardagen van de werknemers opgenomen, niet zo moeilijk want die gegevens zijn verplicht maar het systeem zorgt er o.a. ook voor dat enkele dagen voor een verjaardag van een werknemer, een seintje aan onze Mirjam( Sec ) wordt gegeven zodat die een presentje aan de desbetreffende werknemer kan geven. Ook de verjaardagen van de eventuele wederhelften staan in het systeem en die krijgen op hun verjaardag een kaartje thuisgestuurd. Prima systeem, simpel uit te voeren en o zo leuk voor de ontvangers. Ik heb dus aan mijn mannen gevraagt of zij hun naam en geboorte datum op willen schrijven en ze moeten de Engelse kalender gebruiken. Ik heb inmiddels een lijstje en dus ook de schrijfwijze van hun namen.
Uzzol ( Oedjol ) 3 januari
Kancha ( Kantja ) 2 februari
Saajan ( Saadjan ) 8 juni
Nawaraj ( Nawarai ) 11 seprember
Karna ( Karna ) 18 september
Aaley ( Aleei ) 22 september
Vandaag maar weer eens naar de bordenmeneer. Ik hoop dat het lukt.
Ik denk dat ik Kees de Bruin vraag om borden te maken en die dan op te sturen. Ik ben er van overtuigd dat die eerder aan m’n balkonnetje hangen dan die hier gemaakt worden. Ik houd de moed erin en ga gewoon door.
In mijn boekhoudinkje zie ik leuke dingen. De teller stond dik in de min omdat ik alle inkopen en voorraad als startpunt heb genomen. De overname van de inventaris, de jaarhuur, enz heb ik niet ge-activeerd, dat zou erg deprimerend zijn en daar zit ik hier niet voor. Het is een heerlijk gevoel dat het forse rode bedrag iedere dag kleiner wordt. Het geeft de burger moed. Het gaat nog veel te langzaam maar iedereen klaagt steen en been dat er zo weinig toeristen zijn. Ik ga er eens met Shyam en Suresh over praten en wat blijkt, het seizoen moet nog beginnen !!
Ik krijg net een belletje van Uzzol. “Rick I am very sorry but today we have to close. There is a strike and we have to close because we get trouble with Maoist Union if we don’t, Oke?, Rick, Oke?” . “Yeah sure, we don’t want to get in trouble, close and maybe I see you in the afternoon.” . “Oke, see You”
Dus : Na power cut’s, onlusten in Taray waardoor de grenzen met India meestal zijn gesloten, nauwelijks of geen diesel voor de generatoren, moeizame gas leveranties, verkeerde naam borden heb ik nu een staking aan mijn ballen hangen. Het is nog vroeg in de ochtend maar ik heb erg veel zin in een borrel. Het moet niet gekker worden. Ik heb intussen bij Shyam geïnformeerd en de staking is landelijk voor alle horeca. In Kathmandu heeft een “staff” een hulp manager in elkaar geslagen en dus roept de bond een staking uit. Ook Shyam is gesloten, dat wil zeggen, deur op een kier, de gasten moeten wel in en uit kunnen.
Heb ik mooi ff tijd om de namen van mijn staff goed te vernoemen. Bij Phylax is het systeem Phis in gebruik. Daarin zijn oa de verjaardagen van de werknemers opgenomen, niet zo moeilijk want die gegevens zijn verplicht maar het systeem zorgt er o.a. ook voor dat enkele dagen voor een verjaardag van een werknemer, een seintje aan onze Mirjam( Sec ) wordt gegeven zodat die een presentje aan de desbetreffende werknemer kan geven. Ook de verjaardagen van de eventuele wederhelften staan in het systeem en die krijgen op hun verjaardag een kaartje thuisgestuurd. Prima systeem, simpel uit te voeren en o zo leuk voor de ontvangers. Ik heb dus aan mijn mannen gevraagt of zij hun naam en geboorte datum op willen schrijven en ze moeten de Engelse kalender gebruiken. Ik heb inmiddels een lijstje en dus ook de schrijfwijze van hun namen.
Uzzol ( Oedjol ) 3 januari
Kancha ( Kantja ) 2 februari
Saajan ( Saadjan ) 8 juni
Nawaraj ( Nawarai ) 11 seprember
Karna ( Karna ) 18 september
Aaley ( Aleei ) 22 september
Vandaag maar weer eens naar de bordenmeneer. Ik hoop dat het lukt.
zondag 18 maart 2007
Khwopa ya nuga:
18 maart 2007 16:37 uur
We hebben reclameborden te weinig. Er moeten nog twee borden worden geplaatst en er moet een menubord buiten op het plein worden gezet. Er is eigenlijk 1 bord redelijk en het andere bord is gewoon shit. Ik heb niet betaald en ben dat ook helemaal niet van plan. Ik heb al gedreigd dat ik hem een khukuri knife in zijn rug ram, als ik hem zie.
De mannen zijn niet tevreden. Er moet ook een bord bij de deur komen met “Entry” en een lang verticaal boord zodat van ver iedereen ziet waar de ingang is. De ingang is niet aan de voorkant en dat moet duidelijk gemaakt worden. Daarnaast is met niet happy met de naam. Gedurende de dag zijn er groepen toeristen voorbij gekomen en men heeft staan twijfelen om alsnog door te lopen. Het is geen restaurant maar een Inn. (herberg). Verder moet er een bord komen met het menu en een pijl naar de ingang. Ik luister en ben blij met de input. Ze willen echt werken en balen dat mogelijke klanten voorbij lopen. Ik ga er eens op mijn gemak over nadenken.
Als er dan toch nieuwe en andere borden gemaakt moeten worden kan ik ook iets met de naam doen. Ik besluit het in de groep te gooien. Tijdens het openings dineetje wat we hadden, zei Krishna iets wat maar blijft hangen. Dit restaurant ligt in het hart van Bhaktapur.
Wat is het Newari voor Hart van Bhaktapur? Even stilte, dan “Khwopa ya nuga:” Spreek uit Kwopa ja noe(g)a. Ik weet niet hoe je dat Fonetisch moet doen. De (g) = achterkant tong tegen het verhemelte, puntje tong tegen de onderkant van onderkaak en “Ga”uitspreken. Kortom “Khwopa ya nuga” Ik vind het wel wat. De Newari zijn erg enthousiast. We gaan er nog eens een nachtje over slapen.
Mijn besluit staat vast. ’s Morgens naar het restaurant om de mannen te laten zien dat ik er ben en de zaken nog een op een rijtje zetten. Ik geef mijn fototoestel aan Ujjol (spreek uit oezjol) en vraag hem foto’s te maken van de eventuele menu’s die de revu passeren. Ik krijg tevens de omzet van eergisteren. Mijn eerste omzet is binnen. Ik krijg alle bonnetjes van de gekochte zaken en de duplo’s van de uitgeschreven rekeningen. Ik spreek af dat ik tegen de middag terug ben en ga naar de Khwopa. Er is veel werk te doen. Ik ga nieuwe borden ontwerpen voor het restaurant. ’s Middags ben ik klaar met wat voorbeelden en ga naar de Him. De boy’s mogen kiezen uit 10 verschillende ontwerpen van het naambord. Dat is nog nooit gebeurd. Ze mogen meebeslissen. Wel alleen uit de 10 voorbeeltjes die ik heb gemaakt, als u begrijpt wat ik bedoel. Er springen er 3 uit waaruit men twijfeld. Da’s makkelijk, ik gooi de rest weg en houd de drie die ik verder uitwerk. Daarna wordt er gemeten. Het verticale bord moet gemeten worden. De mannen gaan aan het werk en ik blijf erbij om te zien of het misschien mis gaat. Alles loopt op rolletjes. We hebben de maten en de jongens worden ongeduldig. Of ik nu het bord ging bestellen. Door ervaring wijs geworden besluit ik om rustig aan te doen. Die borden komen wel, het mag nu niet meer fout gaan. Ik leg uit dat ik het zal regelen maar dat het best enkele dagen kan duren. Ze zijn niet echt blij. Of ik iets kan verzinnen zodat de klanten weten dat dit een restaurant is. Ik doe mijn best, roep ik als ik weg loop. “Lot’s of work to do, see you guy’s, namaste” en ik ben weg. Terug op mijn stekkie is er natuurlijk geen stroom, ik word er niet eens meer triest van. Het is gewoon zo en ik wil geen stress. iPod op m’n kop en laat maar komen die muziek!.
1,5 uur voor we stroom krijgen kan ik aan het werk. Super zo’n laptop. Ik sluit hem wel aan zodat ik gewoon door kan werken en opladen. De hele middag aan het prutsen geweest op mijn computer. Tegen acht uur ga ik naar de Him. De relatie tussen de jongen en mij wordt steeds beter. In het begin waren ze erg voorzichtig en een beetje bang, dat begint weg te ebben. We bespreken de laatste drie voorbeeldjes, er moet er 1 gekozen en dat doen we door te stemmen. Ik vertel dat Krishna de volgende dag komt en dat we dan spijkers met koppen gaan slaan. Ujjol wilt de dagomzet geven maar ik besluit anders. Elke dag begint Ujjol met 2000 rupee. Daar doet hij zijn “Morning buy” mee. De verse groente e.d. voor de Dhal bad van de mannen zelf. Het zijn allemaal kostgangers. Als er iemand komt ontbijten kan daarmee ook verse groente en fruit worden gekocht. Sla, tomaten, komkommer, sinasappels, bananen enz. Ik zeg Ujjol dat ik ’s morgens wil afrekenen en dat hij zijn “morning buy” geld er dan vanaf moet halen voor hij dat aan mij geeft. Ik krijg de bonnen, inkoop en verkoop en de rest van de poen. Wat een vrijheid voor die jongen!!! Het is niet wat het lijkt, maar ik heb er mijn redenen voor. Mijn spreadsheet werkt als een trein. Op verzoek van Krishna heb ik meerdere malen verteld dat “als ook maar iemand mij belazert, iedereen de zak krijgt.” Volgens Krishna moet ik dat elke week een keer herhalen omdat ze Nepali zijn. Het is hier anders dan bij jullie, zee tum.
Ik bestel een springroll en een American chopsuey, de springrolls ( loempia’s) om op te eten en de American chopsuey om te fotograferen. Volgens Ujjol, die 6 jaar ervaring heeft in de Sunny, zijn momo’s, chowmein, American chopsuey, springroll’s en chicken Italian sizzler de meest bestelde gerechten. Op mijn menubord op het plein wil ik foto’s van enkele gerechten plaatsen, waarom niet de meest bestelde? Na de fotosessie en het heerlijk naar binnen werken van de springroll keer ik huiswaards. Lekker een klein rummetje met cola, filmpje kijken en naar bed.
Vandaag vroeg op en nog snel een vernieuwd voorbeeld geprint en naar de Him. Krishna zit al te wachten op het terras en we gaan snel aan de slag. Ujjol vertegenwoordigd zijn mannen en gedrieën kiezen we het bordontwerp. Iedereen happy, ik ook, want laten ze nu toch mijn idee kiezen. Sajan (spreek uit sazjun) vraagt of ik heb nagedacht hoe we klanten duidelijk maken dat dit en restaurant is. Heb ik, ik ga hele grote letters printen die Restaurant vormen en die moeten zij dan op de borden plakken. Hij begrijpt het. Ik vraag aan Krishna of hij 4 extra zwarte inktpatronen en een kleuren setje mee wilt nemen uit Kathmandu. Mijn inkt is bijna op door het printen van de menu’s. We gaan ieder onze weg en ik ga aan de slag met grote letters. Dat valt nog niet mee. Na een hele hoop gepiel ben ik eruit. Via “WordArt” kan ik woorden maken die je kunt vergroten terwijl de kwaliteit goed blijft. Er is geen lettertype ter grootte van 1 per pagina. Enfin, een hoop geklooi later heb ik Restaurant voor mijn neus liggen. De R gaat op 1 pagina en de rest met 2 letters per pagina. Met mijn laatse inkt kan ik net de letters geprint krijgen en ik spoed mij naar de Him. Het is 11:00 en de mannekes zitten volop aan de dahl bad. Sajan komt snel naar mij toe en kijkt naar mijn inmiddels uitgestalde woord, Restaurant. Hij snapt het helemaal. “When do you want me to stick the letters on the board?”. “Finish your dahl bad, than you do it, maybe just in time for tourist to see at lunchtime” Hij knikt en ik ben weer eens weg. Ik moet voorbeelden printen voor de nieuwe signboard man. Tijdens mijn terugweg word ik aangesproken door de Badgaon mannen. Over de naam en dat we colega’s zijn en.......... wanneer ik mijn halve fles wijn kom leeg drinken. Was ik helemaal vergeten dus “At lunchtime, I will have lunch here and than drink the wine, Oke?” “You have lunch with us?” “Yes, why not?” Daar weet hij niet zo gauw antwoord op. Ik neem afscheid en ga snel aan de slag. Om half twee ga ik naar de Badgaon. Ik begroet de receptioniste en ga naar het dakterras. Ik ben de enige !. Ik kijk naar de Him. Keurig zie ik de letters Restaurant op de borden en ...........klanten, 3 op het terras en zeker 2 binnen voor het raam. Heeeeeeeerlijk!!
Na de lunch loop ik een grote ronde door Bhaktapur, om 4 uur thuis Ik ga nu 18:32 naar de Himalayan Inn en maak straks mijn verslag af.
Toch wennen dat ritme. Er zijn klanten geweest en ook wat gidsen. Die willen wel langs blijven komen maar wat krijgen ze van Rick? Ik vraag wat normaal is. 15% voor de locals en 20% voor de cityguide is het antwoord. Da’s &#%$#@ niet mis. De guide brengen wel groepen binnen van 10 tot 20 personen. Gevoelsmatig wil ik die gidsen nu persoonlijk iets in hun achterste stoppen maar ik blijf stoïcijns en zeg “Oke, if that’s the custom then, who Iam I to change that” Knap he Japie, ik kan het wel. Morgen ga ik bij Shyam en Suresh informeren of het waar is. Dan kan ik altijd nog die gidsen in elkaar timmeren. $*^$%^$&#......... 20%!!!!!!!! Ik moet het ook ff narekenen of het wel kan.
De naamsborden, ook de nieuwe worden een gebed zonder end lijkt het wel. Ik denk veel aan je Jaap, jij je huis, ik mijn borden. Financieel niet te vergelijken maar het gaat om het gevoel. “Yes sure, yes, tommorow, first thing.” Nee dus !!!!Het is de eerste keer dat mij dit gebeurd terwijl ik weet dat het eigenlijk heel normaal is hier, dat het langer duurt dan gepland, het duurder wordt dan gepland, het anders wordt dan gepland, je moet al blij zijn dat je iets krijgt. Ik ga nu nog een print maken met de woorden “Tipbox”, daarna ga ik eens lekker douchen en naar bed.
We hebben reclameborden te weinig. Er moeten nog twee borden worden geplaatst en er moet een menubord buiten op het plein worden gezet. Er is eigenlijk 1 bord redelijk en het andere bord is gewoon shit. Ik heb niet betaald en ben dat ook helemaal niet van plan. Ik heb al gedreigd dat ik hem een khukuri knife in zijn rug ram, als ik hem zie.
De mannen zijn niet tevreden. Er moet ook een bord bij de deur komen met “Entry” en een lang verticaal boord zodat van ver iedereen ziet waar de ingang is. De ingang is niet aan de voorkant en dat moet duidelijk gemaakt worden. Daarnaast is met niet happy met de naam. Gedurende de dag zijn er groepen toeristen voorbij gekomen en men heeft staan twijfelen om alsnog door te lopen. Het is geen restaurant maar een Inn. (herberg). Verder moet er een bord komen met het menu en een pijl naar de ingang. Ik luister en ben blij met de input. Ze willen echt werken en balen dat mogelijke klanten voorbij lopen. Ik ga er eens op mijn gemak over nadenken.
Als er dan toch nieuwe en andere borden gemaakt moeten worden kan ik ook iets met de naam doen. Ik besluit het in de groep te gooien. Tijdens het openings dineetje wat we hadden, zei Krishna iets wat maar blijft hangen. Dit restaurant ligt in het hart van Bhaktapur.
Wat is het Newari voor Hart van Bhaktapur? Even stilte, dan “Khwopa ya nuga:” Spreek uit Kwopa ja noe(g)a. Ik weet niet hoe je dat Fonetisch moet doen. De (g) = achterkant tong tegen het verhemelte, puntje tong tegen de onderkant van onderkaak en “Ga”uitspreken. Kortom “Khwopa ya nuga” Ik vind het wel wat. De Newari zijn erg enthousiast. We gaan er nog eens een nachtje over slapen.
Mijn besluit staat vast. ’s Morgens naar het restaurant om de mannen te laten zien dat ik er ben en de zaken nog een op een rijtje zetten. Ik geef mijn fototoestel aan Ujjol (spreek uit oezjol) en vraag hem foto’s te maken van de eventuele menu’s die de revu passeren. Ik krijg tevens de omzet van eergisteren. Mijn eerste omzet is binnen. Ik krijg alle bonnetjes van de gekochte zaken en de duplo’s van de uitgeschreven rekeningen. Ik spreek af dat ik tegen de middag terug ben en ga naar de Khwopa. Er is veel werk te doen. Ik ga nieuwe borden ontwerpen voor het restaurant. ’s Middags ben ik klaar met wat voorbeelden en ga naar de Him. De boy’s mogen kiezen uit 10 verschillende ontwerpen van het naambord. Dat is nog nooit gebeurd. Ze mogen meebeslissen. Wel alleen uit de 10 voorbeeltjes die ik heb gemaakt, als u begrijpt wat ik bedoel. Er springen er 3 uit waaruit men twijfeld. Da’s makkelijk, ik gooi de rest weg en houd de drie die ik verder uitwerk. Daarna wordt er gemeten. Het verticale bord moet gemeten worden. De mannen gaan aan het werk en ik blijf erbij om te zien of het misschien mis gaat. Alles loopt op rolletjes. We hebben de maten en de jongens worden ongeduldig. Of ik nu het bord ging bestellen. Door ervaring wijs geworden besluit ik om rustig aan te doen. Die borden komen wel, het mag nu niet meer fout gaan. Ik leg uit dat ik het zal regelen maar dat het best enkele dagen kan duren. Ze zijn niet echt blij. Of ik iets kan verzinnen zodat de klanten weten dat dit een restaurant is. Ik doe mijn best, roep ik als ik weg loop. “Lot’s of work to do, see you guy’s, namaste” en ik ben weg. Terug op mijn stekkie is er natuurlijk geen stroom, ik word er niet eens meer triest van. Het is gewoon zo en ik wil geen stress. iPod op m’n kop en laat maar komen die muziek!.
1,5 uur voor we stroom krijgen kan ik aan het werk. Super zo’n laptop. Ik sluit hem wel aan zodat ik gewoon door kan werken en opladen. De hele middag aan het prutsen geweest op mijn computer. Tegen acht uur ga ik naar de Him. De relatie tussen de jongen en mij wordt steeds beter. In het begin waren ze erg voorzichtig en een beetje bang, dat begint weg te ebben. We bespreken de laatste drie voorbeeldjes, er moet er 1 gekozen en dat doen we door te stemmen. Ik vertel dat Krishna de volgende dag komt en dat we dan spijkers met koppen gaan slaan. Ujjol wilt de dagomzet geven maar ik besluit anders. Elke dag begint Ujjol met 2000 rupee. Daar doet hij zijn “Morning buy” mee. De verse groente e.d. voor de Dhal bad van de mannen zelf. Het zijn allemaal kostgangers. Als er iemand komt ontbijten kan daarmee ook verse groente en fruit worden gekocht. Sla, tomaten, komkommer, sinasappels, bananen enz. Ik zeg Ujjol dat ik ’s morgens wil afrekenen en dat hij zijn “morning buy” geld er dan vanaf moet halen voor hij dat aan mij geeft. Ik krijg de bonnen, inkoop en verkoop en de rest van de poen. Wat een vrijheid voor die jongen!!! Het is niet wat het lijkt, maar ik heb er mijn redenen voor. Mijn spreadsheet werkt als een trein. Op verzoek van Krishna heb ik meerdere malen verteld dat “als ook maar iemand mij belazert, iedereen de zak krijgt.” Volgens Krishna moet ik dat elke week een keer herhalen omdat ze Nepali zijn. Het is hier anders dan bij jullie, zee tum.
Ik bestel een springroll en een American chopsuey, de springrolls ( loempia’s) om op te eten en de American chopsuey om te fotograferen. Volgens Ujjol, die 6 jaar ervaring heeft in de Sunny, zijn momo’s, chowmein, American chopsuey, springroll’s en chicken Italian sizzler de meest bestelde gerechten. Op mijn menubord op het plein wil ik foto’s van enkele gerechten plaatsen, waarom niet de meest bestelde? Na de fotosessie en het heerlijk naar binnen werken van de springroll keer ik huiswaards. Lekker een klein rummetje met cola, filmpje kijken en naar bed.
Vandaag vroeg op en nog snel een vernieuwd voorbeeld geprint en naar de Him. Krishna zit al te wachten op het terras en we gaan snel aan de slag. Ujjol vertegenwoordigd zijn mannen en gedrieën kiezen we het bordontwerp. Iedereen happy, ik ook, want laten ze nu toch mijn idee kiezen. Sajan (spreek uit sazjun) vraagt of ik heb nagedacht hoe we klanten duidelijk maken dat dit en restaurant is. Heb ik, ik ga hele grote letters printen die Restaurant vormen en die moeten zij dan op de borden plakken. Hij begrijpt het. Ik vraag aan Krishna of hij 4 extra zwarte inktpatronen en een kleuren setje mee wilt nemen uit Kathmandu. Mijn inkt is bijna op door het printen van de menu’s. We gaan ieder onze weg en ik ga aan de slag met grote letters. Dat valt nog niet mee. Na een hele hoop gepiel ben ik eruit. Via “WordArt” kan ik woorden maken die je kunt vergroten terwijl de kwaliteit goed blijft. Er is geen lettertype ter grootte van 1 per pagina. Enfin, een hoop geklooi later heb ik Restaurant voor mijn neus liggen. De R gaat op 1 pagina en de rest met 2 letters per pagina. Met mijn laatse inkt kan ik net de letters geprint krijgen en ik spoed mij naar de Him. Het is 11:00 en de mannekes zitten volop aan de dahl bad. Sajan komt snel naar mij toe en kijkt naar mijn inmiddels uitgestalde woord, Restaurant. Hij snapt het helemaal. “When do you want me to stick the letters on the board?”. “Finish your dahl bad, than you do it, maybe just in time for tourist to see at lunchtime” Hij knikt en ik ben weer eens weg. Ik moet voorbeelden printen voor de nieuwe signboard man. Tijdens mijn terugweg word ik aangesproken door de Badgaon mannen. Over de naam en dat we colega’s zijn en.......... wanneer ik mijn halve fles wijn kom leeg drinken. Was ik helemaal vergeten dus “At lunchtime, I will have lunch here and than drink the wine, Oke?” “You have lunch with us?” “Yes, why not?” Daar weet hij niet zo gauw antwoord op. Ik neem afscheid en ga snel aan de slag. Om half twee ga ik naar de Badgaon. Ik begroet de receptioniste en ga naar het dakterras. Ik ben de enige !. Ik kijk naar de Him. Keurig zie ik de letters Restaurant op de borden en ...........klanten, 3 op het terras en zeker 2 binnen voor het raam. Heeeeeeeerlijk!!
Na de lunch loop ik een grote ronde door Bhaktapur, om 4 uur thuis Ik ga nu 18:32 naar de Himalayan Inn en maak straks mijn verslag af.
Toch wennen dat ritme. Er zijn klanten geweest en ook wat gidsen. Die willen wel langs blijven komen maar wat krijgen ze van Rick? Ik vraag wat normaal is. 15% voor de locals en 20% voor de cityguide is het antwoord. Da’s &#%$#@ niet mis. De guide brengen wel groepen binnen van 10 tot 20 personen. Gevoelsmatig wil ik die gidsen nu persoonlijk iets in hun achterste stoppen maar ik blijf stoïcijns en zeg “Oke, if that’s the custom then, who Iam I to change that” Knap he Japie, ik kan het wel. Morgen ga ik bij Shyam en Suresh informeren of het waar is. Dan kan ik altijd nog die gidsen in elkaar timmeren. $*^$%^$&#......... 20%!!!!!!!! Ik moet het ook ff narekenen of het wel kan.
De naamsborden, ook de nieuwe worden een gebed zonder end lijkt het wel. Ik denk veel aan je Jaap, jij je huis, ik mijn borden. Financieel niet te vergelijken maar het gaat om het gevoel. “Yes sure, yes, tommorow, first thing.” Nee dus !!!!Het is de eerste keer dat mij dit gebeurd terwijl ik weet dat het eigenlijk heel normaal is hier, dat het langer duurt dan gepland, het duurder wordt dan gepland, het anders wordt dan gepland, je moet al blij zijn dat je iets krijgt. Ik ga nu nog een print maken met de woorden “Tipbox”, daarna ga ik eens lekker douchen en naar bed.
vrijdag 16 maart 2007
Een restaurant zonder gas !!!!!!!!!!!!!!
16 maart 2007 4:47 uur
Ik ben net klaar met de boekhouding, het begint echt op werken te lijken. Ik moet een bepaalde volgorde zien te volgen alleen is dat moeilijk. ’s Morgens zet ik als eerste mijn laptop aan en lees mijn mail. Overgehouden tick van Phylax tijd. Na het beantwoorden zijn er een aantal opties waaronder het schijven van mijn verslag. Ik moet echt gaan wennen aan het lezen van de reacties op mijn eigen blog. Meestal zie ik die reacties als ik mijn verslag upload op het web en ben dus te laat. Door de power cut’s is het erg moeilijk om een bepaalde regelmaat te vinden, ik doe mijn best.
Er is best veel gebeurd de laatste twee dagen. 14 maart zijn we inkopen gaan doen bij de minimarkt. Het leek wel feest voor die boy’s. De hele staff was mee, wat een gedoe. Een stel kinderen in een snoepwinkel. Na het afrekenen alles in dozen gepakt en alle mannen aan het sjouwen. Het enige wat ik hoefde te dragen was de rekening. Na aankomst in de Him wordt alles keurig opgeborgen in kastjes, laden, hoekje, enfin opgeruimt. “Still no signboards” zegt Ujjol, “you think we can open?” . “Sure we can open but how will customers know that we are open?. I go to Khwopa and try to make contact with the signboard man.” Ik naar Shyam. Het is echt K met peren. Er is geen verbinding te krijgen via het mobiel netwerk. Miro Mobile heeft problemen met het net. Trouwens, Namaste (de andere provider) is ook aan het kloten met de verbindingen. Iedereen weet ervan en berust op een of andere manier. Ik ga naar Shyam om via de vaste lijn iets te gaan ondernemen. Shyam voelt zich echt verantwoordelijk. Hij belt zich suf maar kan ook via zijn vaste telefoon geen verbinding krijgen. Geen contact, geen naamborden, niets. Ik ga naar boven en pak m’n laptop. In excel maak ik wat sheets. Inventaris sheet, ik maak ook maar een soort van boekhouding. Ik heb al een heleboel bonnetjes en die ga ik maar eens in een systeempje plaatsen. Ik maak wat sheets en breng mijn bonnetjes in. Van de helft snap ik helemaal niets. Zelfs het bedrag staat er in het Nepalees. Via Shyam kom ik er achter wat het allemaal is en kan weer door. Er komt weer een power cutje dus, hoppekee, dichtklappen die handel en maar weer naar de Him. Ik heb twee klanten, Lieke en Kim, twee vlotte meiden uit Groningen die vrijwilligerswerk doen voor Swarga. We zitten op het terras en lullen wat. Cola voor de meisjes en small pot black tea voor Rickkie. Het regent niet meer en de toeristen lopen weer lustig rond en zitten lekker op de terassen van mijn conculega’s. Ik heb mij voorgenomen om mezelf daar niet aan te ergeren maar nu heb ik het ff moeilijk. Hoe maak ik die toerist nu duidelijk dat we open zijn. Een beetje ordinair gaan staan roepen “we are open” werkt ook niet echt. Krishna komt langs. We babbelen wat en hij weet ook geen oplossing. De tijd verstrijkt en er zit 6 man achter mij te kijken wat ik ga doen aan deze situatie. Ik heb geen idee!!! Rene belt. ff heel lekker. De verbinding is slecht maar hij is erdoor gekomen. Hij zegt dat ie vanaf Breda tot Delft nodig had om mij aan de lijn te krijgen. Kijk, dat zijn nog eens referentie punten. Nu weet ik meteen hoelang het heeft geduurd ??????????? (er lopen weer een stel jankende vrouwen langs, blijft appart) Lekker ff bijgeluld. Zijn zaak loopt wel !!! Maar hij heeft er alle vertrouwen in dat het allemaal goed komt. Ik ben het volledig met hem eens. Na het gesprek met Rene zeg ik, “I go to Khwopa, you go home and I see you tomorrow, Oke?” Wat moeten ze, het is helemaal niet Oke? ze willen aan het werk. (geen geintje, ze zijn echt zo ) Ik klop Ujjol maar op zijn schouder en knik als ik voorbij loop. In de Khwopa is nog steeds geen electriciteit en langzaam wordt het donker. Triest eigenlijk, mensen lopen met zaklantaarntjes door de straat en langzaam loopt het leven uit de stad. Shyam weet ook niet meer wat hij zeggen moet en zwijgend wachten we op stroom.
15 maart: Ik ben om 6:00 wakker. Laptopje installeren en mail checken. Krantje lezen, van 14 maart want zo vroeg is de Telegraaf nu ook weer niet, in Nederland is het 2:30. De nieuwe E-krant is beschikbaar vanaf 5:30. Internet snelheid is nu lekker acceptabel. Shyam komt naar boven.”Sorry Sir, still no signboards.” Gisteren heeft Shyam de man nog te pakken gekregen en die heeft beloofd dat hij de borden ’s avonds nog zou brengen. Shyam heeft tot 23:30 op hem gewacht. Ik krijg meer medelijden met hem dan met mijzelf. “It’s not your fault, Shyam, don’t worry, it’s not your fault. Please give me my breakfast Shyam, I like your breakfast” “Realy, Sir, no breakfast in your restaurant?” “No Shyam, you have best breakfast” Hij glunderd. Hapje gedaan, douche gepakt en hop naar de Him. Zonnetje schijnt, wat kan er vandaag mis gaan. Het is 8:00 uur op naar de Himalayan Inn.
Ik kom bij de Him en de kok staat buiten met een beker thee. “Namaste, everthing Oke?”. “No, Sir, no gas” “Excuse me, no gas?” “No, tea from Sunny guest house, yesterday used last gas, now all cylinders are empty” “But I give Ujjol yesterday 9000 rupee to buy gas !!!!” “Yes, I know but no gas, very difficult to get gas, you know, strike in Taray, borders closed, no gas, no petrol, nothing” Ik vloek eens lekker op z’n hollands, verstaat toch niemand. “I go to Khwopa and see what I can do, where is Ujjol?” Hij wijst naar de overkant. “Cybercafe, Sir.” “Oke, I’ll be back in half hour.” Ik naar de Khwopa. Een restaurant zonder naambord,…… alla!!! maar zonder gas,…… dodelijk. De dag ervoor had ik beslist dat we van 4 cylinders naar 6 cilinders gas zouden gaan. Ik heb Ujjol 9000 rupee gegeven om 2 cilinders te ruilen tegen volle en 2 nieuwe cilinders te kopen. Vulling 900 rupee per stuk en 2 maal 1800 rupee voor een cilinder. Zo gaat het wel hard met m’n poen. Ik vertel Shyam het probleem. “We go buy some gas, Oke, Sir?” Ik stribbel niet tegen en we lopen naar Shyam’s leverancier. Shyam stapt naar binnen, Newari gebabbel, geen Everest gas. Ander merk? Ook niet, geen Nepali gas, niets. Next !!. Volgende leverancier, geen Everest gas maar wel Nepali gas. Dan moet je wel een Nepali gas cilinder inleveren en geen Everest cilinder. Shyam glimlacht als hij mij verteld dat hij thuis nog een Nepali cilinder heeft staan en een vriend van hem ook, denkt ie. Dan kan ik in iedergeval vooruit. Hup, terug naar de Khwopa (begrijpen jullie nu dat ik afval, ik loop me te pletter) Bellen.... dat gaat om de haverklap mis, zeker naar mobiel, maar hij krijgt soms iemand te pakken. Terwijl Shyam belt krijg ik Krishna aan de lijn. Goede morgen enz. ik vertel hem het gas verhaal. “Maybe I can help, shall I try?” “Yes please” antwoord ik en hij hangt op. “Do you have only Everest cylinders, Sir?” “I don’t know, I will have to look” en ik weer naar de Him.
Intussen is ook Ujjol in de Himalayan en ik vraag hem wat voor cylinders we precies hebben. Everest is het antwoord, ze gaan kijken en komen met een cilinder terug naar beneden. “This is a Home cilinder, same as Nepaligas” “Please take cilinder and let’s go to Khwopa, Shyam can buy Nepaligas” De hulpkok pakt de cylinder op z’n schouder en wij naar de Khwopa. Shyam kijk naar de cilinder. “Is Home sir not Nepali, not same same” Ik kijk de hulpkok aan en haal mijn schouders op. Ik kan geen Nepali lezen, dus voor mij is het allemaal bazjieboezoek. Ik stuur de hulpkok terug naar de Him maar hij moet de cilinder laten staan van Shyam. Er komen steeds meer mensen zich met de zaak bemoeien. Het Newari vliegt om mijn oren en ik besluit om naar de Him te gaan en het maar af te wachten. De eerste gasfles arriveerd. Een van mijn kelners komt op de fiets met een fles op de bagagedrager aan rijden. Via Krishna geregeld. Dan komt Shyam stoer aan lopen met in zijn kielzoch een porter met 2 gasflessen, als beloofd. Ik vraag aan Ujjol mijn 9000 rupee terug en moet er 1800 aan Shyam betalen en 4000 van aan Krishna. “Well I know it is maybe a bit more expensive but we needed the gas, no? So I have to pay 600 rupee more for the gas.” Zo nu ff tellen. Ik had 4 cilinders en wilde naar 6. Toen was er ineens geen gas en toen ineens wel en ineens had ik 7 cilinders. What the fuck!!! ik heb in iedergeval gas. Nu de naamborden nog.
“We go open today?” “Yes we go open” De Newari beginnen met elkaar te praten. Krishna verteld dat het heel gebruikelijk is voor Hindoe om een offer te brengen aan een god als men voor het eerst in een nieuwe zaak gaan werken. Of dat mag? Ja, natuurlijk mag dat. Wat willen ze dan offeren? Een kip !! Lang verhaal kort, er is een kip geslacht in de Himalayan Inn. Er is een afbeelding van een God gekocht en daar wordt iedere dag gebeden. Jaha....het is echt anders hier. Ik ben allang blij dat ze geen buffel wilden offeren. Nog steeds geen naamborden.
Terug naar Khwopa. Ik ben Shyam heel dankbaar, hij loop z’n benen onder zijn kont vandaan om mij te helpen. Hij bellen, “Comming 12 o clock, sir, signboards comming 12 o clock” Hij kan zo blij kijken die vent, geweldig. Ik lach terug, “we see Shyam, we see” Ik geloof er helemaal geen bal meer van. Het is 11:00 uur en ik ga eens een krantje lezen, ff geen gezeik aan m’n hoofd. Ik naar boven.
14:20 Shyam komt naar boven. “Boards are there, Sir, boards are at the restaurant………….. Maybe little problem, maybe one board no good.” “Lets go and look Shyam, what else to do?” Ik naar de Himalayan. De mannen zijn volop bezig met de borden op het terras. Als ik boven kom staan ze beteutert naar de borden te kijken. Ik snap het onmiddelijk. De coputerprint is niet echt van super kwaliteit. Hij is gewoon slecht. Gelukkig is het van afstandje minder gruwelijk. Daarnaast is het bord van 12 voet 9,5 voet dus redelijk veel tekort. Gelukkig, het is het belangrijkste bord, dat van de voorkant, zodat het erg opvalt. Hangen die shit, besluit ik, beter een slecht bord dan geen bord. Ik baal als een stekker.
Ik bel Krishna dat borden hangen en nog hem uit om te dineren met Joyce en Rosani (zijn vrouw). Ik plof op een stoel, uitzicht Taumandhi square met de zon op m’n tinus, zo da’s dat. Een van de kelners komt naar me toe, “black tea, Rick?” “No, I like a whiskey cola light and one chicken momo, fried, please” Ik heb om 7:00 een fruit yoghurt op en ik sterf van de honger.
Ik drink m’n drankje, eet m’n momo-tje (neem een foto voor het nieuwe menu) en ga naar de Khwopa. Gelukkig, power cut, “Shyam, I like to invite you for diner this evening. Diner with Krishna, Joyce, Rosani, You and me, I really think you must be there, without you, I’ll be last” “Sure, Sir, I will come.” “You make me very happy Shyam, thank you, Dhane bad” En met die typische hoofdschud beweging kijkt hij me lachend aan. “Probeer Ujjol te bellen om hem te vertellen dat we vanavond komen eten. Fuck telefoon!!! Lopen dus. Afgesproken om 19:30. Wat we willen eten? Laat maar eens wat zien, zeg ik, maak er maar eens wat van. Hij lijkt in zijn nopjes. Nepalese nopjes nog wel. Ikke terug naar de Khwopa. Het is inmiddels 18:15 dus bij een klein TL-lampje zitten wachten tot het19:30 is, wat moet je anders. Ke garne?
19:25 Het regent inmiddels pijpestelen. “Come on Shyam, let’s go” Shyam kijk me aan of tie water ziet branden. “We have appointment at 19:30, Sir, why leave now?” “Because it is 19:25 and if we are leaving now we will be there at 19:30, you bad Newari. with you Nepali way. We do it the Dutch way…. Do you have umbrella ?” “Raining very hard, Sir, I have very small umbrella” sputtert hij tegen. “Then we walk like married couple, very close” Hij lacht en staat op. Het is glijden en glibberen op straat. Ik heb een klein zaklantaarntje bij me en dicht tegen elkaar lopen we in het donker naar ons restaurant. Zodra we het bochtje om zijn zien we de verlichte Himalayan Inn. Andere wijk, andere power cut tijd. Het is de eerste keer dat Shyam in de voormalige Sunny komt. We begroeten onze mannen en gaan zitten. Shyam neemt alles eens goed in zich op. “What do you want to drink, Shyam?” Hij kijkt wat verlegen. “What do you like, please tell me.” Ze willen je absoluut niet in verlegenheid brengen. Hij durft bijna niets te vragen, stel je voor dat ik het niet heb en dat ik nee moet verkopen. Nepali trekken dat niet. “You like whiskey, no?” Ja daar houd ie van, dat weet ik zeker want ik heb al zeker 6 flessen in hem gepropt. Hij besteld er ook een cola-tje bij. Ik neem een gin-tonic. Da’s lang geleden. Toen was ik nog met Petra getrouwd. Op de een of andere manier zijn we overgestapt op whiskey-cola. “Do you like to see the rest Shyam?”Ja dat wil hij wel. We lopen rond en hij neemt alles rustig in zich op. We gaan weer naar ons plekje als Krishna en Joyce binnenkomen. We begroeten elkaar en gaan aan de borrel. Rosani komt wat later.
Het eerste voorgerechtje komt. Finger chips, frites dus, erg goed gebakken en lekker. Volgende gerechtje, echt heerlijk. Krishna heeft er foto’s van genomen.
Als ik alle gangen tel, kom ik op 7. De hoofdgang was dhal bad die ik zelfs lekker vond. De ultieme lekkernij was chicken chili – no piero. Ik zou er mijn momo’s voor laten staan.
Lang verhaal, veel gebeurd. het is nu 12:11. Door de power cut ben ik dus van kwart voor vijf tot kwartover 12 bezig geweest met mijn verslag en nu no op het web zetten met alle foto’s.
Ik ben net klaar met de boekhouding, het begint echt op werken te lijken. Ik moet een bepaalde volgorde zien te volgen alleen is dat moeilijk. ’s Morgens zet ik als eerste mijn laptop aan en lees mijn mail. Overgehouden tick van Phylax tijd. Na het beantwoorden zijn er een aantal opties waaronder het schijven van mijn verslag. Ik moet echt gaan wennen aan het lezen van de reacties op mijn eigen blog. Meestal zie ik die reacties als ik mijn verslag upload op het web en ben dus te laat. Door de power cut’s is het erg moeilijk om een bepaalde regelmaat te vinden, ik doe mijn best.
Er is best veel gebeurd de laatste twee dagen. 14 maart zijn we inkopen gaan doen bij de minimarkt. Het leek wel feest voor die boy’s. De hele staff was mee, wat een gedoe. Een stel kinderen in een snoepwinkel. Na het afrekenen alles in dozen gepakt en alle mannen aan het sjouwen. Het enige wat ik hoefde te dragen was de rekening. Na aankomst in de Him wordt alles keurig opgeborgen in kastjes, laden, hoekje, enfin opgeruimt. “Still no signboards” zegt Ujjol, “you think we can open?” . “Sure we can open but how will customers know that we are open?. I go to Khwopa and try to make contact with the signboard man.” Ik naar Shyam. Het is echt K met peren. Er is geen verbinding te krijgen via het mobiel netwerk. Miro Mobile heeft problemen met het net. Trouwens, Namaste (de andere provider) is ook aan het kloten met de verbindingen. Iedereen weet ervan en berust op een of andere manier. Ik ga naar Shyam om via de vaste lijn iets te gaan ondernemen. Shyam voelt zich echt verantwoordelijk. Hij belt zich suf maar kan ook via zijn vaste telefoon geen verbinding krijgen. Geen contact, geen naamborden, niets. Ik ga naar boven en pak m’n laptop. In excel maak ik wat sheets. Inventaris sheet, ik maak ook maar een soort van boekhouding. Ik heb al een heleboel bonnetjes en die ga ik maar eens in een systeempje plaatsen. Ik maak wat sheets en breng mijn bonnetjes in. Van de helft snap ik helemaal niets. Zelfs het bedrag staat er in het Nepalees. Via Shyam kom ik er achter wat het allemaal is en kan weer door. Er komt weer een power cutje dus, hoppekee, dichtklappen die handel en maar weer naar de Him. Ik heb twee klanten, Lieke en Kim, twee vlotte meiden uit Groningen die vrijwilligerswerk doen voor Swarga. We zitten op het terras en lullen wat. Cola voor de meisjes en small pot black tea voor Rickkie. Het regent niet meer en de toeristen lopen weer lustig rond en zitten lekker op de terassen van mijn conculega’s. Ik heb mij voorgenomen om mezelf daar niet aan te ergeren maar nu heb ik het ff moeilijk. Hoe maak ik die toerist nu duidelijk dat we open zijn. Een beetje ordinair gaan staan roepen “we are open” werkt ook niet echt. Krishna komt langs. We babbelen wat en hij weet ook geen oplossing. De tijd verstrijkt en er zit 6 man achter mij te kijken wat ik ga doen aan deze situatie. Ik heb geen idee!!! Rene belt. ff heel lekker. De verbinding is slecht maar hij is erdoor gekomen. Hij zegt dat ie vanaf Breda tot Delft nodig had om mij aan de lijn te krijgen. Kijk, dat zijn nog eens referentie punten. Nu weet ik meteen hoelang het heeft geduurd ??????????? (er lopen weer een stel jankende vrouwen langs, blijft appart) Lekker ff bijgeluld. Zijn zaak loopt wel !!! Maar hij heeft er alle vertrouwen in dat het allemaal goed komt. Ik ben het volledig met hem eens. Na het gesprek met Rene zeg ik, “I go to Khwopa, you go home and I see you tomorrow, Oke?” Wat moeten ze, het is helemaal niet Oke? ze willen aan het werk. (geen geintje, ze zijn echt zo ) Ik klop Ujjol maar op zijn schouder en knik als ik voorbij loop. In de Khwopa is nog steeds geen electriciteit en langzaam wordt het donker. Triest eigenlijk, mensen lopen met zaklantaarntjes door de straat en langzaam loopt het leven uit de stad. Shyam weet ook niet meer wat hij zeggen moet en zwijgend wachten we op stroom.
15 maart: Ik ben om 6:00 wakker. Laptopje installeren en mail checken. Krantje lezen, van 14 maart want zo vroeg is de Telegraaf nu ook weer niet, in Nederland is het 2:30. De nieuwe E-krant is beschikbaar vanaf 5:30. Internet snelheid is nu lekker acceptabel. Shyam komt naar boven.”Sorry Sir, still no signboards.” Gisteren heeft Shyam de man nog te pakken gekregen en die heeft beloofd dat hij de borden ’s avonds nog zou brengen. Shyam heeft tot 23:30 op hem gewacht. Ik krijg meer medelijden met hem dan met mijzelf. “It’s not your fault, Shyam, don’t worry, it’s not your fault. Please give me my breakfast Shyam, I like your breakfast” “Realy, Sir, no breakfast in your restaurant?” “No Shyam, you have best breakfast” Hij glunderd. Hapje gedaan, douche gepakt en hop naar de Him. Zonnetje schijnt, wat kan er vandaag mis gaan. Het is 8:00 uur op naar de Himalayan Inn.
Ik kom bij de Him en de kok staat buiten met een beker thee. “Namaste, everthing Oke?”. “No, Sir, no gas” “Excuse me, no gas?” “No, tea from Sunny guest house, yesterday used last gas, now all cylinders are empty” “But I give Ujjol yesterday 9000 rupee to buy gas !!!!” “Yes, I know but no gas, very difficult to get gas, you know, strike in Taray, borders closed, no gas, no petrol, nothing” Ik vloek eens lekker op z’n hollands, verstaat toch niemand. “I go to Khwopa and see what I can do, where is Ujjol?” Hij wijst naar de overkant. “Cybercafe, Sir.” “Oke, I’ll be back in half hour.” Ik naar de Khwopa. Een restaurant zonder naambord,…… alla!!! maar zonder gas,…… dodelijk. De dag ervoor had ik beslist dat we van 4 cylinders naar 6 cilinders gas zouden gaan. Ik heb Ujjol 9000 rupee gegeven om 2 cilinders te ruilen tegen volle en 2 nieuwe cilinders te kopen. Vulling 900 rupee per stuk en 2 maal 1800 rupee voor een cilinder. Zo gaat het wel hard met m’n poen. Ik vertel Shyam het probleem. “We go buy some gas, Oke, Sir?” Ik stribbel niet tegen en we lopen naar Shyam’s leverancier. Shyam stapt naar binnen, Newari gebabbel, geen Everest gas. Ander merk? Ook niet, geen Nepali gas, niets. Next !!. Volgende leverancier, geen Everest gas maar wel Nepali gas. Dan moet je wel een Nepali gas cilinder inleveren en geen Everest cilinder. Shyam glimlacht als hij mij verteld dat hij thuis nog een Nepali cilinder heeft staan en een vriend van hem ook, denkt ie. Dan kan ik in iedergeval vooruit. Hup, terug naar de Khwopa (begrijpen jullie nu dat ik afval, ik loop me te pletter) Bellen.... dat gaat om de haverklap mis, zeker naar mobiel, maar hij krijgt soms iemand te pakken. Terwijl Shyam belt krijg ik Krishna aan de lijn. Goede morgen enz. ik vertel hem het gas verhaal. “Maybe I can help, shall I try?” “Yes please” antwoord ik en hij hangt op. “Do you have only Everest cylinders, Sir?” “I don’t know, I will have to look” en ik weer naar de Him.
Intussen is ook Ujjol in de Himalayan en ik vraag hem wat voor cylinders we precies hebben. Everest is het antwoord, ze gaan kijken en komen met een cilinder terug naar beneden. “This is a Home cilinder, same as Nepaligas” “Please take cilinder and let’s go to Khwopa, Shyam can buy Nepaligas” De hulpkok pakt de cylinder op z’n schouder en wij naar de Khwopa. Shyam kijk naar de cilinder. “Is Home sir not Nepali, not same same” Ik kijk de hulpkok aan en haal mijn schouders op. Ik kan geen Nepali lezen, dus voor mij is het allemaal bazjieboezoek. Ik stuur de hulpkok terug naar de Him maar hij moet de cilinder laten staan van Shyam. Er komen steeds meer mensen zich met de zaak bemoeien. Het Newari vliegt om mijn oren en ik besluit om naar de Him te gaan en het maar af te wachten. De eerste gasfles arriveerd. Een van mijn kelners komt op de fiets met een fles op de bagagedrager aan rijden. Via Krishna geregeld. Dan komt Shyam stoer aan lopen met in zijn kielzoch een porter met 2 gasflessen, als beloofd. Ik vraag aan Ujjol mijn 9000 rupee terug en moet er 1800 aan Shyam betalen en 4000 van aan Krishna. “Well I know it is maybe a bit more expensive but we needed the gas, no? So I have to pay 600 rupee more for the gas.” Zo nu ff tellen. Ik had 4 cilinders en wilde naar 6. Toen was er ineens geen gas en toen ineens wel en ineens had ik 7 cilinders. What the fuck!!! ik heb in iedergeval gas. Nu de naamborden nog.
“We go open today?” “Yes we go open” De Newari beginnen met elkaar te praten. Krishna verteld dat het heel gebruikelijk is voor Hindoe om een offer te brengen aan een god als men voor het eerst in een nieuwe zaak gaan werken. Of dat mag? Ja, natuurlijk mag dat. Wat willen ze dan offeren? Een kip !! Lang verhaal kort, er is een kip geslacht in de Himalayan Inn. Er is een afbeelding van een God gekocht en daar wordt iedere dag gebeden. Jaha....het is echt anders hier. Ik ben allang blij dat ze geen buffel wilden offeren. Nog steeds geen naamborden.
Terug naar Khwopa. Ik ben Shyam heel dankbaar, hij loop z’n benen onder zijn kont vandaan om mij te helpen. Hij bellen, “Comming 12 o clock, sir, signboards comming 12 o clock” Hij kan zo blij kijken die vent, geweldig. Ik lach terug, “we see Shyam, we see” Ik geloof er helemaal geen bal meer van. Het is 11:00 uur en ik ga eens een krantje lezen, ff geen gezeik aan m’n hoofd. Ik naar boven.
14:20 Shyam komt naar boven. “Boards are there, Sir, boards are at the restaurant………….. Maybe little problem, maybe one board no good.” “Lets go and look Shyam, what else to do?” Ik naar de Himalayan. De mannen zijn volop bezig met de borden op het terras. Als ik boven kom staan ze beteutert naar de borden te kijken. Ik snap het onmiddelijk. De coputerprint is niet echt van super kwaliteit. Hij is gewoon slecht. Gelukkig is het van afstandje minder gruwelijk. Daarnaast is het bord van 12 voet 9,5 voet dus redelijk veel tekort. Gelukkig, het is het belangrijkste bord, dat van de voorkant, zodat het erg opvalt. Hangen die shit, besluit ik, beter een slecht bord dan geen bord. Ik baal als een stekker.
Ik bel Krishna dat borden hangen en nog hem uit om te dineren met Joyce en Rosani (zijn vrouw). Ik plof op een stoel, uitzicht Taumandhi square met de zon op m’n tinus, zo da’s dat. Een van de kelners komt naar me toe, “black tea, Rick?” “No, I like a whiskey cola light and one chicken momo, fried, please” Ik heb om 7:00 een fruit yoghurt op en ik sterf van de honger.
Ik drink m’n drankje, eet m’n momo-tje (neem een foto voor het nieuwe menu) en ga naar de Khwopa. Gelukkig, power cut, “Shyam, I like to invite you for diner this evening. Diner with Krishna, Joyce, Rosani, You and me, I really think you must be there, without you, I’ll be last” “Sure, Sir, I will come.” “You make me very happy Shyam, thank you, Dhane bad” En met die typische hoofdschud beweging kijkt hij me lachend aan. “Probeer Ujjol te bellen om hem te vertellen dat we vanavond komen eten. Fuck telefoon!!! Lopen dus. Afgesproken om 19:30. Wat we willen eten? Laat maar eens wat zien, zeg ik, maak er maar eens wat van. Hij lijkt in zijn nopjes. Nepalese nopjes nog wel. Ikke terug naar de Khwopa. Het is inmiddels 18:15 dus bij een klein TL-lampje zitten wachten tot het19:30 is, wat moet je anders. Ke garne?
19:25 Het regent inmiddels pijpestelen. “Come on Shyam, let’s go” Shyam kijk me aan of tie water ziet branden. “We have appointment at 19:30, Sir, why leave now?” “Because it is 19:25 and if we are leaving now we will be there at 19:30, you bad Newari. with you Nepali way. We do it the Dutch way…. Do you have umbrella ?” “Raining very hard, Sir, I have very small umbrella” sputtert hij tegen. “Then we walk like married couple, very close” Hij lacht en staat op. Het is glijden en glibberen op straat. Ik heb een klein zaklantaarntje bij me en dicht tegen elkaar lopen we in het donker naar ons restaurant. Zodra we het bochtje om zijn zien we de verlichte Himalayan Inn. Andere wijk, andere power cut tijd. Het is de eerste keer dat Shyam in de voormalige Sunny komt. We begroeten onze mannen en gaan zitten. Shyam neemt alles eens goed in zich op. “What do you want to drink, Shyam?” Hij kijkt wat verlegen. “What do you like, please tell me.” Ze willen je absoluut niet in verlegenheid brengen. Hij durft bijna niets te vragen, stel je voor dat ik het niet heb en dat ik nee moet verkopen. Nepali trekken dat niet. “You like whiskey, no?” Ja daar houd ie van, dat weet ik zeker want ik heb al zeker 6 flessen in hem gepropt. Hij besteld er ook een cola-tje bij. Ik neem een gin-tonic. Da’s lang geleden. Toen was ik nog met Petra getrouwd. Op de een of andere manier zijn we overgestapt op whiskey-cola. “Do you like to see the rest Shyam?”Ja dat wil hij wel. We lopen rond en hij neemt alles rustig in zich op. We gaan weer naar ons plekje als Krishna en Joyce binnenkomen. We begroeten elkaar en gaan aan de borrel. Rosani komt wat later.
Het eerste voorgerechtje komt. Finger chips, frites dus, erg goed gebakken en lekker. Volgende gerechtje, echt heerlijk. Krishna heeft er foto’s van genomen.
Als ik alle gangen tel, kom ik op 7. De hoofdgang was dhal bad die ik zelfs lekker vond. De ultieme lekkernij was chicken chili – no piero. Ik zou er mijn momo’s voor laten staan.
Lang verhaal, veel gebeurd. het is nu 12:11. Door de power cut ben ik dus van kwart voor vijf tot kwartover 12 bezig geweest met mijn verslag en nu no op het web zetten met alle foto’s.
woensdag 14 maart 2007
Waar zijn de Himalayan Inn borden !!!!!!!!!
14 maart 2007 9:30 uur
De Nepali zijn volledig van slag. Het regend nu drie dagen en dat is zeer ongebruikelijk voor de tijd van het jaar. Er is ook geen moer aan om nu door het stadje te lopen. De straten zijn leeg en het is klam en koud. Ik heb net mijn zoveelste menu geprint. Ik nader het goedkeuringspunt, denk ik. Domme fout geweest, Toon zal wel de pest in hebben. De veranderingen zijn niet misselijk. Ik had natuurlijk alleen een Engels menu moeten maken en als alles Oke zou zijn, dan pas de vertalingen aan m’n broertje moeten vragen. De Europese manier werkt hier niet. Alles van tevoren organiseren en kopen is absoluut fout. Gelukkig zijn mijn gekochte noodverlichting lampen geen weggegooid geld. Ik heb 10 kleine TL.lampjes gekocht die een eigen batterij hebben. Deze lampen sluit je aan op een stopcontact waardoor ze kunnen opladen. De verbinding moet intact blijven want, als de stroom uitvalt springen automatisch deze lampen aan. Speciaal uit Kathmandu laten komen en erg makkelijk. Mijn enige angst is dat ze gejat worden, moet ik nog iets op verzinnen. De power cuts komen zeer onverwacht. Je hebt de reguliere en de plotselinge stroomuitval. Regulier wordt van te voren aangegeven en dan weet je dat de stroom binnen +/- 10 min. voor of na dat tijdstip uitvalt. Kan overigens ook en half uurtje eerder zijn. “Hi hi, Nepali way” De onverwachte power cut’s komen meestal voor door kortsluiting in de leidingen. Alle leidingen lopen bovengronds. Ik heb er speciaal enkele foto’s van gemaakt. Kortsluiting ontstaat meestal door regen............. Juist ja.
Ik zit te wachten op Shyam. Die gaat naar de bank om centjes voor mij te gaan halen. Ik voel me best schuldig, het komt met bakken uit de hemel. Ik ga maar met hem mee om de pijn te verzachten. Het is 9:55 ik sluit af.
11:30 Ben ik weer. Ik ben om 10:00 naar beneden gegaan, geen Shyam, wel een plaatsvervanger. “Namaste. Where is Shyam, you know?” “Shyam eating dhal bad, Sir, back in 20 minutes” “Oke, thanks” Gelukkig had ik mijn vers uitgeprinte menu bij me. “I go to Himalayan Inn and be back in 20 minutes to see Shyam, please tell him” Ik ga er vanuit dat hij niets weet van het tripje naar de bank maar wil wel Shyam activeren. Hup, lekker de regen in, niet grappig. In de Him is het lekker. De mannen “Namasteën” er lustig op los en er is een leverantie geweest van bestelde spullen. Nieuwe handdoeken voor in de keuken en op het toilet. Dweilen, specerijën en ander spul voor in de keuken. Ik krijg onmiddelijk een beker thee in mijn handen gedrukt, no sugar. Kijk, dat kunnen ze wel onthouden. Ik groet iedereen separaat terug en geef het menu aan de kok. “Please check and let me know after I come back, Oke?” Yes, natuurlijk Oke, wat moet ie anders. “Now I go to the bank and get some money, then I come back so we can go to the minimarked, Oke?” zeg ik tegen Ujjol. “And please, you check also menu special on prices, because I need to print 10 menu’s and get it laminated” Hij begrijpt het en ik keer huiswaards. Bij de Khwopa aangekomen, geen Shyam. Ik zeg tegen zijn vervanger “I hope Shyam comes soon, I have still no signboards” Onmiddelijk grijpt hij de telefoon, pakt het adressen boek en drukt een nummer in de telefoon. Geen verbinding mogelijk. Ikzelf heb ook erg veel last van het slechte telefoonverkeer. De toontjes vliegen door de ruimte, het geen verbinding muziekje, fout nummer toontje, in gesprek riedeltje, alles behalve een stem. Hij blijft herhalen. Niet te geloven. Ik zou het na 3 keer opgeven maar hij gaat constant door. Shyam komt binnen “Namaste, Sir” en gaat over op het Newari. Shyam grijpt de telefoon, zelfde ritueel, minuten op de redail knop drukken met hetzelfde resultaat. Na 15 minuten is Shyam nog steeds bezig. “Maybe telephone broken?” sugereer ik. “But I dail his number, brothers number and fathers number two mobile phones and one home phone, all broken?” Hij is niet stom, onze Shyam. “You go upstairs and I take care, Sir, Oke?” Ik snap zijn probleem. Het is gezichtsverlies als die gozer niet snel die naamsborden brengt. Shyam heeft deze kerel aangeprijst en nu laat die fucker niets meer van zich horen. Ik ga naar boven en besluit om een uitgebreide douche te nemen. Lekker alle shit van mijn lijf gespoeld alles schoon aangetrokken, mij krijg je $&^@%#*^! niet klein. Ik pak mijn laptop maar weer uit en ga door met mijn verslag.
11:54 Shyam komt de trap op. “Telephone broken, Sir” lacht hij, “Not mobile phone but telephone company broken, Sir, to much rain” Onze Shyam is naar mijn borden meneer gegaan om te vragen hoe het zit. “He comes one o clock this afternoon, Sir” Hij kijkt heel blij en ik ben blij voor Shyam. Hij drukt mij ondertussen een stapeltje bankbiljetten in mijn hand. “No one knows about this, Sir, Please keep it that way.” “Sure Shyam, dhane bad, thank you very much Shyam, I’m very happy, dhane bad,” Lachend gaat hij de trap af, “counting,Sir?”
“Why Shyam, No one knows, so what is there to count?” Hij lacht hard onze Shyam, ik ben blij dat hij mijn humor begrijpt. Wat een kanjer. Nu snel inpakken en aan de slag. Kijk ook maar eens naar dat foto-tje van een naamloze Himalayan Inn.
De Nepali zijn volledig van slag. Het regend nu drie dagen en dat is zeer ongebruikelijk voor de tijd van het jaar. Er is ook geen moer aan om nu door het stadje te lopen. De straten zijn leeg en het is klam en koud. Ik heb net mijn zoveelste menu geprint. Ik nader het goedkeuringspunt, denk ik. Domme fout geweest, Toon zal wel de pest in hebben. De veranderingen zijn niet misselijk. Ik had natuurlijk alleen een Engels menu moeten maken en als alles Oke zou zijn, dan pas de vertalingen aan m’n broertje moeten vragen. De Europese manier werkt hier niet. Alles van tevoren organiseren en kopen is absoluut fout. Gelukkig zijn mijn gekochte noodverlichting lampen geen weggegooid geld. Ik heb 10 kleine TL.lampjes gekocht die een eigen batterij hebben. Deze lampen sluit je aan op een stopcontact waardoor ze kunnen opladen. De verbinding moet intact blijven want, als de stroom uitvalt springen automatisch deze lampen aan. Speciaal uit Kathmandu laten komen en erg makkelijk. Mijn enige angst is dat ze gejat worden, moet ik nog iets op verzinnen. De power cuts komen zeer onverwacht. Je hebt de reguliere en de plotselinge stroomuitval. Regulier wordt van te voren aangegeven en dan weet je dat de stroom binnen +/- 10 min. voor of na dat tijdstip uitvalt. Kan overigens ook en half uurtje eerder zijn. “Hi hi, Nepali way” De onverwachte power cut’s komen meestal voor door kortsluiting in de leidingen. Alle leidingen lopen bovengronds. Ik heb er speciaal enkele foto’s van gemaakt. Kortsluiting ontstaat meestal door regen............. Juist ja.
Ik zit te wachten op Shyam. Die gaat naar de bank om centjes voor mij te gaan halen. Ik voel me best schuldig, het komt met bakken uit de hemel. Ik ga maar met hem mee om de pijn te verzachten. Het is 9:55 ik sluit af.
11:30 Ben ik weer. Ik ben om 10:00 naar beneden gegaan, geen Shyam, wel een plaatsvervanger. “Namaste. Where is Shyam, you know?” “Shyam eating dhal bad, Sir, back in 20 minutes” “Oke, thanks” Gelukkig had ik mijn vers uitgeprinte menu bij me. “I go to Himalayan Inn and be back in 20 minutes to see Shyam, please tell him” Ik ga er vanuit dat hij niets weet van het tripje naar de bank maar wil wel Shyam activeren. Hup, lekker de regen in, niet grappig. In de Him is het lekker. De mannen “Namasteën” er lustig op los en er is een leverantie geweest van bestelde spullen. Nieuwe handdoeken voor in de keuken en op het toilet. Dweilen, specerijën en ander spul voor in de keuken. Ik krijg onmiddelijk een beker thee in mijn handen gedrukt, no sugar. Kijk, dat kunnen ze wel onthouden. Ik groet iedereen separaat terug en geef het menu aan de kok. “Please check and let me know after I come back, Oke?” Yes, natuurlijk Oke, wat moet ie anders. “Now I go to the bank and get some money, then I come back so we can go to the minimarked, Oke?” zeg ik tegen Ujjol. “And please, you check also menu special on prices, because I need to print 10 menu’s and get it laminated” Hij begrijpt het en ik keer huiswaards. Bij de Khwopa aangekomen, geen Shyam. Ik zeg tegen zijn vervanger “I hope Shyam comes soon, I have still no signboards” Onmiddelijk grijpt hij de telefoon, pakt het adressen boek en drukt een nummer in de telefoon. Geen verbinding mogelijk. Ikzelf heb ook erg veel last van het slechte telefoonverkeer. De toontjes vliegen door de ruimte, het geen verbinding muziekje, fout nummer toontje, in gesprek riedeltje, alles behalve een stem. Hij blijft herhalen. Niet te geloven. Ik zou het na 3 keer opgeven maar hij gaat constant door. Shyam komt binnen “Namaste, Sir” en gaat over op het Newari. Shyam grijpt de telefoon, zelfde ritueel, minuten op de redail knop drukken met hetzelfde resultaat. Na 15 minuten is Shyam nog steeds bezig. “Maybe telephone broken?” sugereer ik. “But I dail his number, brothers number and fathers number two mobile phones and one home phone, all broken?” Hij is niet stom, onze Shyam. “You go upstairs and I take care, Sir, Oke?” Ik snap zijn probleem. Het is gezichtsverlies als die gozer niet snel die naamsborden brengt. Shyam heeft deze kerel aangeprijst en nu laat die fucker niets meer van zich horen. Ik ga naar boven en besluit om een uitgebreide douche te nemen. Lekker alle shit van mijn lijf gespoeld alles schoon aangetrokken, mij krijg je $&^@%#*^! niet klein. Ik pak mijn laptop maar weer uit en ga door met mijn verslag.
11:54 Shyam komt de trap op. “Telephone broken, Sir” lacht hij, “Not mobile phone but telephone company broken, Sir, to much rain” Onze Shyam is naar mijn borden meneer gegaan om te vragen hoe het zit. “He comes one o clock this afternoon, Sir” Hij kijkt heel blij en ik ben blij voor Shyam. Hij drukt mij ondertussen een stapeltje bankbiljetten in mijn hand. “No one knows about this, Sir, Please keep it that way.” “Sure Shyam, dhane bad, thank you very much Shyam, I’m very happy, dhane bad,” Lachend gaat hij de trap af, “counting,Sir?”
“Why Shyam, No one knows, so what is there to count?” Hij lacht hard onze Shyam, ik ben blij dat hij mijn humor begrijpt. Wat een kanjer. Nu snel inpakken en aan de slag. Kijk ook maar eens naar dat foto-tje van een naamloze Himalayan Inn.
dinsdag 13 maart 2007
De weigerende flappentapper.
13 maart 2007 15:14 uur
Het zal wel met de datum te maken hebben. Ik moet geld uit de muur trekken om inkopen te doen voor de Himalayan Inn. Weigert mijn kaart. Dat heb ik meer gehad en elke keer op een heel vervelend tijdstip. De eerste keer tijdends het verzamelen van het jaarhuur bedrag. “Your transaction is declined” , fuck..... daar sta je dan. Gelukkig werd ik uit de brand geholpen en mijn kaart deed na een maand ook weer dienst. Heel appart. Nu hetzelfde. Ik ben onderweg naar de minimarked om drank en knabbel spul in te kopen. Omdat de laatste dagen het geld uit mijn zak vliegt moet ik eerst naar de bank om geld te pinnen, we gaan tenslotte morgen open. “Your transaction is declined” Ik voel langzaam een misselijk gevoel opkomen. Nog maar eens proberen, zelfde resultaat. Ik heb toch nog wel saldo? Nogmaals die kaart in de sleuf. Ik kan mijn saldo niet eens opvragen. Rap naar de volgende automaat lopen want Krishna staat in de minimarked op mij te wachten. Zelfde laken en pak. Ik begin zwaar te twijfelen. Mijn saldo is toch toereikend of niet? Ik snel naar de minimarked om tegen Krishna te vertellen dat het even niet doorgaat. We maken wel de deal met de eigenaren van de minimarked dat we 10% discount krijgen op de gekochte artikelen. Als we klaar zijn met praten propt Krishna nog gauw 5000 rupee in mijn pollen. “I have to go Krish, i feel realy fucked”. “Ga maar, jongen, ik zie je wel” Hij kent een paar woordjes nederlands. Het klinkt niet eens meer vreemd, soms antwoord ik in het nederlands terug en kom dan tot de conclusie dat hij er geen snars van snapt. We nemen afscheid en ik haast me naar de Kjwopa. Shyam staat achter z’n counter. “Namaste, Sir, everything Oke?” “No Shyam, I need money to buy stuff and the machine does not accept my cart !”. ”Again, Sir, second time no?” “Yes Shyam, second time” Ik loop de trap op naar mijn kamer. Laptop geïnstalleerd en telebankieren opgestart. Er zijn lekker veel toeristen. Nu vind ik dat ff heel vervelend. Omdat het een beetje miezert zit het cybercafe natuurlijk mudvol met internetters. Heel langzaam komen de pagina’s op mijn scherm. Shit, voldoende saldo, hoe kom ik nu aan 30.000 rupee om een fatsoendelijke drank voorraad te hebben, morgen gaan we open en we hebben alleen 3 kratjes cola en 2 kratjes fanta. De Inkoper van de Himalayan Inn heb ik geld al gegeven voor de “morning buy” Dus die gaat morgen op pad om kippen, groente en buffelvlees te kopen. Ik weet ff niet hoe ik het moet doen. Shyam !!!!. Ik ga naar beneden. “He Shyam, can you borrow me 50.000? Next week I’ll pay you back.”. “Sure, Sir, but not today, bank is closed, tomorrow 10:00 o clock all right ?”. “Dhane bad, I ‘m very happy, dhane bad Shyam” Ik weer naar boven en aan het verslag. Een pak van m’n hart. Nu snel dit afraffelen en terug naar mijn restaurant het menu ophalen want daar is weer behoorlijk in gekrast. Toon zal wel de pest in hebben. De hele staff heeft het Engelse menu doorgenomen en er nogal wat in veranderd. Maar ja; wat de kok niet kan maken moet je niet in je menu zetten. ff opslaan en straks verder, eerst naar de Himalayan Inn.
18:06 Het Engels menu is bijgewerkt dus ff tijd om door te schrijven. Er is een stroomonderbreking dus kan ik niet printen. De beloofde reclameborden zijn er ook nog niet en dit menu moet 10 maal geprint en gelamineerd worden. Ik kan morgen niet open, so be it. Er is geen druppel drank in huis, buiten wat cola en fanta, jammer maar helaas. Ik moet ook nog twee andere reclameborden laten maken. Een voor op het Taumandhi square en een boven de ingang. De toerist moet naar binnen geleid worden. Dit is een opmerking van Ujjol, mijn “Luitenant”. Ik kom daar nog op terug.
Gisteren heeft de overdracht plaats gevonden. Ramesh, oud eigenaar, was uiterst vriendelijk. Hij had een uitweg gevonden. “I am really happy that I sold the restaurant to you. Now I can do other things en work very hard on my new restaurant. I am really glad that I could sell the place. It is very old and it is a very small restaurant.” “I am also glad, I thought that you where angry with me” . “No, no, I am happy that I found you”. Ja, ja, fucker; dat zal je verhaal naar buiten wel zijn, denk ik. Gezichtsverlies is hier absoluut killing. Ramesh heeft dus een sukkel van een buitenlander gevonden die dat aggenebbes tentje van hem heeft gekocht. Natuurlijk voor een wereld prijs. Ik vind het best, liever zo dan met het mes op tafel.
We hebben met de hele staff (personeel heet hiet Staff) gesproken en iedereen heeft er zin in. Krishna doet het erg goed. Af en toe wordt er in het engels overgeschakeld om mijn stukje te doen en daarna gaat het weer in Nepali. Er wordt een hele lijst gemaakt met benodigdheden. Er is werkelijk geen moer in huis. De kok heeft ook nog wensen voor de keuken, daarvan wordt een lijst gemaakt. Het zijn korte zinnen maar het gesprek heeft lang geduurd. Om 18:00 uur houden we het voor gezien. Morgen wordt er schoongemaakt en ik ga alles in de computer stoppen om het bij te kunnen houden. Samen met Krishna , Rosa en Kim zijn we naar Shiva gegaan om een hapje te doen. Kim en Rosa??? Ja, ik weet het, ik kan op dit moment mijn blog niet bijhouden. Het is #^&#%#@$ niet te plannen. De power cut’s wisselen om de 2 dagen van tijd. “Om het een beetje draagelijk te houden”. Dikke dinges !!!! een beetje dragelijk!!!! Ik wind me er niet echt meer over op, ik lijk wel een Nepali !!!
We hebben alleen ontbeten en Krishna sterft van de honger. Dus ff een Shiva-tje gepikt en na het eten naar de Khwopa om het zaakje te evalueren. Joyce is daar ook. We zijn moe en gaan op tijd naar bed.
Om 4:50 uit mijn bed. Ik ben zo gammel als de pest en ben stevig aan de race. Niet zeiken, Krijnen, gewoon doorgaan. Laptop opgesteld en het menu aangepast. Gisteren heeft de kok (Nawaray) samen met zijn assistent (Karna) naar het menu gekeken. Dat was wel grappig want ze keken echt met belangstelling naar een aantal gerechten. Ik heb het menu van Badgaon gejat, of liever, Joyce heeft het gepikt, en dat heb ik over zitten nemen. Iedereen zal wel hetzelfde maken, dacht ik.......... Fout !!!. Nawaray kijkt echt van, “shit.. kan ik dat maken??? “ Nu snap ik dat “Kip cordon bleu” ( vergeten te vertalen) moeilijk is te lezen voor een Nepali, dus hij mocht er eens lustig op los schrappen. De prijzen worden aangepast, kortom, een heleboel werk voor ome Rick. ( low batery, ik moet stoppen)
21:08 Ben ik weer. Wat een verschrikkelijke verspilling van tijd. Het is hier aarde donker en dat begint om 19:00 uur. Dan hebben we er 30 minuten power cut opzitten en nog 2:30 te gaan. Heel Bhaktapur sterft dan uit. Winkels sluiten, straten worden leeg en men gaat maar naar bed. Ik moet een generator hebben, anders ga je naar gort.
Na het herstrukturenen van het menu heb ik een inkoopdingetje gemaakt in Excel en heb de lijst met dranken en “spullen” ingevuld. Prijzen, als opgegeven, erbij. Shit: 29.860 rupee, alleen drank. Het is ff schrikken, in Nederland kom je daar echt niet mee weg, maar hier heb je een hele drankvoorraad van een restaurant aan je knikkers voor € 320,=.
Het is 10:00 uur in de ochtend als Krishna belt “Where are you?”. “I’m in the Khwopa and just finished the list of things to buy”. “Oh, good, I’ll come to pick you up, so we can go to the Himalayan Inn”. “Give me 15 minutes, I’ve to shave and take a shower.” Krishna Okeed en hangt op. Als hij 15 minuten later arriveerd bespreken we de te volgen strategie. Krishna wilt een aantal zaken duidelijk maken aan onze nieuwe medewerkers en vult heel secuur zijn schrift in. We zijn het helemaal eens en stappen op. Naar de Himalayan Inn.
We worden hartelijk ontvangen en we gaam met het hele groepje op de eerste verdieping zitten. Het regend en het is koud, dus we zitten binnen. Na de gebruikelijke beleefdheids rituelen komt Krishna ter zake. Hij doet het geweldig en we krijgen een leuk groepje bij elkaar. De kok met z’n assistent kijken het menu weer na en er wordt %^&(*% weer lustig in geschapt, verschoven en bijgeschreven. Ik vind het prima, ze zijn echt gemotiveerd. Er komen met enige regelmaat leveranciers kennis maken. Er wordt cola ingekocht, handdoeken, dweilen, schoonmaakmiddel enz. Morgen komen ze afleveren. De taken zijn verdeeld en de mannen gaan aan de slag. Krishna en ik gaan naar de minimarked om e.e.a. in te kopen. Maar eerst naar de bank want ik hen net Ujjol 1300 ruppee gegeven om maar genoeg te hebben voor zijn “morning buy”. Ik heb nog precies 100 rupee in mijn zak als ik naar de geldautomaat vertrek. “See you in the minimarked” zeg ik tegen Krishna en vertrek. Het is 22:07 uur, ik ben helemaal total loss en ga naar mijn mandje.
Het zal wel met de datum te maken hebben. Ik moet geld uit de muur trekken om inkopen te doen voor de Himalayan Inn. Weigert mijn kaart. Dat heb ik meer gehad en elke keer op een heel vervelend tijdstip. De eerste keer tijdends het verzamelen van het jaarhuur bedrag. “Your transaction is declined” , fuck..... daar sta je dan. Gelukkig werd ik uit de brand geholpen en mijn kaart deed na een maand ook weer dienst. Heel appart. Nu hetzelfde. Ik ben onderweg naar de minimarked om drank en knabbel spul in te kopen. Omdat de laatste dagen het geld uit mijn zak vliegt moet ik eerst naar de bank om geld te pinnen, we gaan tenslotte morgen open. “Your transaction is declined” Ik voel langzaam een misselijk gevoel opkomen. Nog maar eens proberen, zelfde resultaat. Ik heb toch nog wel saldo? Nogmaals die kaart in de sleuf. Ik kan mijn saldo niet eens opvragen. Rap naar de volgende automaat lopen want Krishna staat in de minimarked op mij te wachten. Zelfde laken en pak. Ik begin zwaar te twijfelen. Mijn saldo is toch toereikend of niet? Ik snel naar de minimarked om tegen Krishna te vertellen dat het even niet doorgaat. We maken wel de deal met de eigenaren van de minimarked dat we 10% discount krijgen op de gekochte artikelen. Als we klaar zijn met praten propt Krishna nog gauw 5000 rupee in mijn pollen. “I have to go Krish, i feel realy fucked”. “Ga maar, jongen, ik zie je wel” Hij kent een paar woordjes nederlands. Het klinkt niet eens meer vreemd, soms antwoord ik in het nederlands terug en kom dan tot de conclusie dat hij er geen snars van snapt. We nemen afscheid en ik haast me naar de Kjwopa. Shyam staat achter z’n counter. “Namaste, Sir, everything Oke?” “No Shyam, I need money to buy stuff and the machine does not accept my cart !”. ”Again, Sir, second time no?” “Yes Shyam, second time” Ik loop de trap op naar mijn kamer. Laptop geïnstalleerd en telebankieren opgestart. Er zijn lekker veel toeristen. Nu vind ik dat ff heel vervelend. Omdat het een beetje miezert zit het cybercafe natuurlijk mudvol met internetters. Heel langzaam komen de pagina’s op mijn scherm. Shit, voldoende saldo, hoe kom ik nu aan 30.000 rupee om een fatsoendelijke drank voorraad te hebben, morgen gaan we open en we hebben alleen 3 kratjes cola en 2 kratjes fanta. De Inkoper van de Himalayan Inn heb ik geld al gegeven voor de “morning buy” Dus die gaat morgen op pad om kippen, groente en buffelvlees te kopen. Ik weet ff niet hoe ik het moet doen. Shyam !!!!. Ik ga naar beneden. “He Shyam, can you borrow me 50.000? Next week I’ll pay you back.”. “Sure, Sir, but not today, bank is closed, tomorrow 10:00 o clock all right ?”. “Dhane bad, I ‘m very happy, dhane bad Shyam” Ik weer naar boven en aan het verslag. Een pak van m’n hart. Nu snel dit afraffelen en terug naar mijn restaurant het menu ophalen want daar is weer behoorlijk in gekrast. Toon zal wel de pest in hebben. De hele staff heeft het Engelse menu doorgenomen en er nogal wat in veranderd. Maar ja; wat de kok niet kan maken moet je niet in je menu zetten. ff opslaan en straks verder, eerst naar de Himalayan Inn.
18:06 Het Engels menu is bijgewerkt dus ff tijd om door te schrijven. Er is een stroomonderbreking dus kan ik niet printen. De beloofde reclameborden zijn er ook nog niet en dit menu moet 10 maal geprint en gelamineerd worden. Ik kan morgen niet open, so be it. Er is geen druppel drank in huis, buiten wat cola en fanta, jammer maar helaas. Ik moet ook nog twee andere reclameborden laten maken. Een voor op het Taumandhi square en een boven de ingang. De toerist moet naar binnen geleid worden. Dit is een opmerking van Ujjol, mijn “Luitenant”. Ik kom daar nog op terug.
Gisteren heeft de overdracht plaats gevonden. Ramesh, oud eigenaar, was uiterst vriendelijk. Hij had een uitweg gevonden. “I am really happy that I sold the restaurant to you. Now I can do other things en work very hard on my new restaurant. I am really glad that I could sell the place. It is very old and it is a very small restaurant.” “I am also glad, I thought that you where angry with me” . “No, no, I am happy that I found you”. Ja, ja, fucker; dat zal je verhaal naar buiten wel zijn, denk ik. Gezichtsverlies is hier absoluut killing. Ramesh heeft dus een sukkel van een buitenlander gevonden die dat aggenebbes tentje van hem heeft gekocht. Natuurlijk voor een wereld prijs. Ik vind het best, liever zo dan met het mes op tafel.
We hebben met de hele staff (personeel heet hiet Staff) gesproken en iedereen heeft er zin in. Krishna doet het erg goed. Af en toe wordt er in het engels overgeschakeld om mijn stukje te doen en daarna gaat het weer in Nepali. Er wordt een hele lijst gemaakt met benodigdheden. Er is werkelijk geen moer in huis. De kok heeft ook nog wensen voor de keuken, daarvan wordt een lijst gemaakt. Het zijn korte zinnen maar het gesprek heeft lang geduurd. Om 18:00 uur houden we het voor gezien. Morgen wordt er schoongemaakt en ik ga alles in de computer stoppen om het bij te kunnen houden. Samen met Krishna , Rosa en Kim zijn we naar Shiva gegaan om een hapje te doen. Kim en Rosa??? Ja, ik weet het, ik kan op dit moment mijn blog niet bijhouden. Het is #^&#%#@$ niet te plannen. De power cut’s wisselen om de 2 dagen van tijd. “Om het een beetje draagelijk te houden”. Dikke dinges !!!! een beetje dragelijk!!!! Ik wind me er niet echt meer over op, ik lijk wel een Nepali !!!
We hebben alleen ontbeten en Krishna sterft van de honger. Dus ff een Shiva-tje gepikt en na het eten naar de Khwopa om het zaakje te evalueren. Joyce is daar ook. We zijn moe en gaan op tijd naar bed.
Om 4:50 uit mijn bed. Ik ben zo gammel als de pest en ben stevig aan de race. Niet zeiken, Krijnen, gewoon doorgaan. Laptop opgesteld en het menu aangepast. Gisteren heeft de kok (Nawaray) samen met zijn assistent (Karna) naar het menu gekeken. Dat was wel grappig want ze keken echt met belangstelling naar een aantal gerechten. Ik heb het menu van Badgaon gejat, of liever, Joyce heeft het gepikt, en dat heb ik over zitten nemen. Iedereen zal wel hetzelfde maken, dacht ik.......... Fout !!!. Nawaray kijkt echt van, “shit.. kan ik dat maken??? “ Nu snap ik dat “Kip cordon bleu” ( vergeten te vertalen) moeilijk is te lezen voor een Nepali, dus hij mocht er eens lustig op los schrappen. De prijzen worden aangepast, kortom, een heleboel werk voor ome Rick. ( low batery, ik moet stoppen)
21:08 Ben ik weer. Wat een verschrikkelijke verspilling van tijd. Het is hier aarde donker en dat begint om 19:00 uur. Dan hebben we er 30 minuten power cut opzitten en nog 2:30 te gaan. Heel Bhaktapur sterft dan uit. Winkels sluiten, straten worden leeg en men gaat maar naar bed. Ik moet een generator hebben, anders ga je naar gort.
Na het herstrukturenen van het menu heb ik een inkoopdingetje gemaakt in Excel en heb de lijst met dranken en “spullen” ingevuld. Prijzen, als opgegeven, erbij. Shit: 29.860 rupee, alleen drank. Het is ff schrikken, in Nederland kom je daar echt niet mee weg, maar hier heb je een hele drankvoorraad van een restaurant aan je knikkers voor € 320,=.
Het is 10:00 uur in de ochtend als Krishna belt “Where are you?”. “I’m in the Khwopa and just finished the list of things to buy”. “Oh, good, I’ll come to pick you up, so we can go to the Himalayan Inn”. “Give me 15 minutes, I’ve to shave and take a shower.” Krishna Okeed en hangt op. Als hij 15 minuten later arriveerd bespreken we de te volgen strategie. Krishna wilt een aantal zaken duidelijk maken aan onze nieuwe medewerkers en vult heel secuur zijn schrift in. We zijn het helemaal eens en stappen op. Naar de Himalayan Inn.
We worden hartelijk ontvangen en we gaam met het hele groepje op de eerste verdieping zitten. Het regend en het is koud, dus we zitten binnen. Na de gebruikelijke beleefdheids rituelen komt Krishna ter zake. Hij doet het geweldig en we krijgen een leuk groepje bij elkaar. De kok met z’n assistent kijken het menu weer na en er wordt %^&(*% weer lustig in geschapt, verschoven en bijgeschreven. Ik vind het prima, ze zijn echt gemotiveerd. Er komen met enige regelmaat leveranciers kennis maken. Er wordt cola ingekocht, handdoeken, dweilen, schoonmaakmiddel enz. Morgen komen ze afleveren. De taken zijn verdeeld en de mannen gaan aan de slag. Krishna en ik gaan naar de minimarked om e.e.a. in te kopen. Maar eerst naar de bank want ik hen net Ujjol 1300 ruppee gegeven om maar genoeg te hebben voor zijn “morning buy”. Ik heb nog precies 100 rupee in mijn zak als ik naar de geldautomaat vertrek. “See you in the minimarked” zeg ik tegen Krishna en vertrek. Het is 22:07 uur, ik ben helemaal total loss en ga naar mijn mandje.
zondag 11 maart 2007
Menu's in 6 talen !!!!!!!!!!
11 maart 2007 9:03 uur
Gisteren en eergisteren een hoop geklooid met allerlei zaken. De menu’s voor de Himalayan Inn moeten worden vertaald. Onze Toon is de lul, maar hij doet het met plezier “zegt tie”. Hij werkt erg secuur die broer van me. Als er een menu klaar is komt hij met allerlei verklaringen van de gebruikte woorden. Tnx Toon.
Uitleg:
Elk stoofpotje in het frans heet: Casserole = gewoon pot.
Een stoofpotje van Lam/schaap heet Navarin.
Dus even nakijken of jouw Gai ko Masu gewoon viande de boeuf is of Casserole de boeuf.
Jungle aardappelen, zijn dat sweet potatoes ?? Pomme de terre de brousse of de Jungle klinkt zo stom.
Witte en bruine bonen zijn haricots. Als ze veel groter zijn fèves. Fenegriek niet te vinden.
Kikkererwten nergens te vinden: Erwten zijn Pois, erwtjes petits pois, jouw Pois Chiches heb ik van een marokkaanse menukaart, denk dat het juist is.
Pickle weet ik niet of ze het kennen, Pesto is Italiaans maar dat kennen de franse ook vnl dan op basis van olijven.
Op je valdepena wijn heb ik de trema's niet kunnen zetten
Drumsticks heb ik laten staan. billen zijn cuisses. Gedroogd vlees, zoals in gedroogde ham is Viande cru. Sec = droog, net als in Champagne weet je wel. gedroogd is dan weer sechée, ik weet dus niet of je sukuti cru is of sechée of sec.
Thukpa vind ik dan weer nergens, weet niet wat het is.
Chowmien ook niet.
Lenterolletjes vertalen ze hier door ofwel rouleaux (rolletjes) ook wel door croquettes maar dat lijkt me niks.
Rouleau de printemps ook soms rouleaux printanière.
Er is ook veel verschil van .... met een ei of met vlees = avec viande, of als het er echt samen mee door zit is het aux oeufs, à la viande , au boeuf etc.
Dus spaghette avec légumes is groenten erbij, spaghetti aux légumes is met de groenten er door. ook zo dus voor ; avec tomates of aux tomates.
Verder is kruiden soms lastig. Je kent HERBES de provence, dus gedroogde kruiden die je op de barbecue strooit. In zachte kaas ook altijd\ herbes.
Pikantere, zoals peper, cayenne, curry, pili pili = épices. Dus je moet zien of je er Herbes of épices doorstrooit. kan ik niet weten.
Bij je sterke dranken altijd de inhoud zetten 12 ml of 22 ml glas.
Als het een beetje mee zit dan hebben we de menu’s in 5 talen, Nederlands, Engels, Frans, Duits en Italiaans. Als Krishna gaat bewegen misschien in 6 talen, ook in het Nepali, je weet maar nooit. Moeilijk in beweging te krijgen die knul. Of liever gezegd, erg makkelijk te laten bewegen als je hem maar elke keer aanspoord. Zodra hij uit het zicht is, gaat hij andere dingen doen die, waarschijnlijk in zijn ogen, even belangrijk zijn. “Je moet me niet zo gestresd maken” heeft ie tegen Joyce gezegd. Ik moet daar maar een beetje om glimlachen. Het maken van een agenda-tje is hem volkomen vreemd. Ik zal er mee moeten leren leven.
Na dit verslag moet ik een ontwerpje maken voor de reclame borden. Witte achtergrond en gewoon de tekst Himalayan Inn in zwart, denk ik maar. Reclameborden mogen niet teveel opvallen i.v.m. de Nyatapola Tempel. Als toeristen een foto maken van deze tempel mag er niet een ander voorwerp prominent aanwezig zijn. Mijn lichtreclame met “Beakfast” kan ik dus wel vergeten. Nog 2 dagen, dan kruip ik in de huid van restauranthouder. Het zal mij benieuwen.
Een hoop jarigen deze maand. Het lijkt wel of de emoties wat moeten worden opgeschud. Roger, Tessie, Vincent, Menno, Willemijn, Carolien, Jaap en Dora. Volgens mij doen ze het erom.
Gisteren ben ik op verzoek van Suresh weer gaan kijken in zijn in aanbouw zijnde guest house. Er liep een bouwploeg rond van 7 man. alles bijelkaar 1500 rupee per dag. Dan moet een huis bouwen niet zoveel kosten. Het hout wordt met de hand bewerkt. Alle hout ! Ook de verbindingen en rondingen in de lange sierlatten aan de buitenkant. “Oh nee” zegt Suresh, “deze planken gaan automatisch”en hij wijst een stapel planken aan die over de lengte een ronding hebben en hij wijst ook naar de freesmachine die op de grond ligt. “Automatic”. Uhuh, wij noemen dat ook “met de hand” Voor de liefhebber heb ik wat foto’s genomen van het hout en de bewerkers. Let ook ff op die beitels. Speciaal voor Martin heb ik wat steigers gefotografeerd. Ik zal het af en toe nog wel eens doen. Ook bij grote kantoorgebouwen zie je dezelfde steigers. Ze zijn van bamboe. In Nederland onmogelijk om dit te doen.
Dakdekkers waren bezig om pannen te leggen. De te dekken oppervlakte wordt van een leemlaag voorzien en daarop worden de pannen gekleefd. Het “in verband leggen” lijkt een simpele zaak maar is een kunst appart. Na het zien van de methode om deze pannetjes te leggen begrijp ik ineens dat op de tempeldaken een enorm gewicht moet rusten. De leemlaag is niet zo’n lullig dun laagje en de pannen liggen erg dicht op elkaar.
Suresh vraagt of ik nog steeds belangstelling heb voor het guest house. “Yeah, sure.” zeg ik. Hij glmlacht blij en we gaan huiswaarts. Ik neem afscheid van Suresh en ga naar Badgaon. Het wordt steeds drukker. Eergisteren moesten ze met veel pijn en moeite een plaatsje voor mij maken op het hoogste terras. Er werd een tafeltje naar boven geschouwd, met stoel uiteraard en daar zat Ome Rick, tussen de watertanks. Prima uitzicht over de stad en een lekker windje. Het wordt ook steeds warmer. Graadje of 25. Vandaag is er plaats op een klein tussenterras, 1 tagel 2 stoelen. Prima, ik installeer mij en neem een fles wijn. iPod op m’n tinus, Eagles, Hell Freezes Over kiezen en Huppekee..... Get Over It blaast het in mijn oren (dankje Stan). Proost Tes, nog vele jaren.
Er komt een kerel langs en vraagt iets. Earphone uit m’n oor gepulkt, “Sorry. I didn’t understand you” “Is there something upstairs?” “Yes, a beautiful view.” Hij gaat de trap op en komt na een kwartiertje terug. Hij blijft bij mijn tafeltje staan en de gebruikelijke begroetingen worden uitgewisseld. “Where you from” enz. Hij is Engelsman die eigelijk Indiër is en geboren in Pakistan. Voor alle aanstaande ouders die zonodig een apparte naam voor hun kinderen willen verzinnen. Shezabbas. Ik heb het hem op laten schrijven want dit verzin je niet. We hebben een erg leuk gesprek gehad en de fles wijn soldaat gemaakt. Hij komt volgend jaar zeker terug om een hapje te eten in de Himalayan Inn. Maar natuurlijk....
Gisteren en eergisteren een hoop geklooid met allerlei zaken. De menu’s voor de Himalayan Inn moeten worden vertaald. Onze Toon is de lul, maar hij doet het met plezier “zegt tie”. Hij werkt erg secuur die broer van me. Als er een menu klaar is komt hij met allerlei verklaringen van de gebruikte woorden. Tnx Toon.
Uitleg:
Elk stoofpotje in het frans heet: Casserole = gewoon pot.
Een stoofpotje van Lam/schaap heet Navarin.
Dus even nakijken of jouw Gai ko Masu gewoon viande de boeuf is of Casserole de boeuf.
Jungle aardappelen, zijn dat sweet potatoes ?? Pomme de terre de brousse of de Jungle klinkt zo stom.
Witte en bruine bonen zijn haricots. Als ze veel groter zijn fèves. Fenegriek niet te vinden.
Kikkererwten nergens te vinden: Erwten zijn Pois, erwtjes petits pois, jouw Pois Chiches heb ik van een marokkaanse menukaart, denk dat het juist is.
Pickle weet ik niet of ze het kennen, Pesto is Italiaans maar dat kennen de franse ook vnl dan op basis van olijven.
Op je valdepena wijn heb ik de trema's niet kunnen zetten
Drumsticks heb ik laten staan. billen zijn cuisses. Gedroogd vlees, zoals in gedroogde ham is Viande cru. Sec = droog, net als in Champagne weet je wel. gedroogd is dan weer sechée, ik weet dus niet of je sukuti cru is of sechée of sec.
Thukpa vind ik dan weer nergens, weet niet wat het is.
Chowmien ook niet.
Lenterolletjes vertalen ze hier door ofwel rouleaux (rolletjes) ook wel door croquettes maar dat lijkt me niks.
Rouleau de printemps ook soms rouleaux printanière.
Er is ook veel verschil van .... met een ei of met vlees = avec viande, of als het er echt samen mee door zit is het aux oeufs, à la viande , au boeuf etc.
Dus spaghette avec légumes is groenten erbij, spaghetti aux légumes is met de groenten er door. ook zo dus voor ; avec tomates of aux tomates.
Verder is kruiden soms lastig. Je kent HERBES de provence, dus gedroogde kruiden die je op de barbecue strooit. In zachte kaas ook altijd\ herbes.
Pikantere, zoals peper, cayenne, curry, pili pili = épices. Dus je moet zien of je er Herbes of épices doorstrooit. kan ik niet weten.
Bij je sterke dranken altijd de inhoud zetten 12 ml of 22 ml glas.
Als het een beetje mee zit dan hebben we de menu’s in 5 talen, Nederlands, Engels, Frans, Duits en Italiaans. Als Krishna gaat bewegen misschien in 6 talen, ook in het Nepali, je weet maar nooit. Moeilijk in beweging te krijgen die knul. Of liever gezegd, erg makkelijk te laten bewegen als je hem maar elke keer aanspoord. Zodra hij uit het zicht is, gaat hij andere dingen doen die, waarschijnlijk in zijn ogen, even belangrijk zijn. “Je moet me niet zo gestresd maken” heeft ie tegen Joyce gezegd. Ik moet daar maar een beetje om glimlachen. Het maken van een agenda-tje is hem volkomen vreemd. Ik zal er mee moeten leren leven.
Na dit verslag moet ik een ontwerpje maken voor de reclame borden. Witte achtergrond en gewoon de tekst Himalayan Inn in zwart, denk ik maar. Reclameborden mogen niet teveel opvallen i.v.m. de Nyatapola Tempel. Als toeristen een foto maken van deze tempel mag er niet een ander voorwerp prominent aanwezig zijn. Mijn lichtreclame met “Beakfast” kan ik dus wel vergeten. Nog 2 dagen, dan kruip ik in de huid van restauranthouder. Het zal mij benieuwen.
Een hoop jarigen deze maand. Het lijkt wel of de emoties wat moeten worden opgeschud. Roger, Tessie, Vincent, Menno, Willemijn, Carolien, Jaap en Dora. Volgens mij doen ze het erom.
Gisteren ben ik op verzoek van Suresh weer gaan kijken in zijn in aanbouw zijnde guest house. Er liep een bouwploeg rond van 7 man. alles bijelkaar 1500 rupee per dag. Dan moet een huis bouwen niet zoveel kosten. Het hout wordt met de hand bewerkt. Alle hout ! Ook de verbindingen en rondingen in de lange sierlatten aan de buitenkant. “Oh nee” zegt Suresh, “deze planken gaan automatisch”en hij wijst een stapel planken aan die over de lengte een ronding hebben en hij wijst ook naar de freesmachine die op de grond ligt. “Automatic”. Uhuh, wij noemen dat ook “met de hand” Voor de liefhebber heb ik wat foto’s genomen van het hout en de bewerkers. Let ook ff op die beitels. Speciaal voor Martin heb ik wat steigers gefotografeerd. Ik zal het af en toe nog wel eens doen. Ook bij grote kantoorgebouwen zie je dezelfde steigers. Ze zijn van bamboe. In Nederland onmogelijk om dit te doen.
Dakdekkers waren bezig om pannen te leggen. De te dekken oppervlakte wordt van een leemlaag voorzien en daarop worden de pannen gekleefd. Het “in verband leggen” lijkt een simpele zaak maar is een kunst appart. Na het zien van de methode om deze pannetjes te leggen begrijp ik ineens dat op de tempeldaken een enorm gewicht moet rusten. De leemlaag is niet zo’n lullig dun laagje en de pannen liggen erg dicht op elkaar.
Suresh vraagt of ik nog steeds belangstelling heb voor het guest house. “Yeah, sure.” zeg ik. Hij glmlacht blij en we gaan huiswaarts. Ik neem afscheid van Suresh en ga naar Badgaon. Het wordt steeds drukker. Eergisteren moesten ze met veel pijn en moeite een plaatsje voor mij maken op het hoogste terras. Er werd een tafeltje naar boven geschouwd, met stoel uiteraard en daar zat Ome Rick, tussen de watertanks. Prima uitzicht over de stad en een lekker windje. Het wordt ook steeds warmer. Graadje of 25. Vandaag is er plaats op een klein tussenterras, 1 tagel 2 stoelen. Prima, ik installeer mij en neem een fles wijn. iPod op m’n tinus, Eagles, Hell Freezes Over kiezen en Huppekee..... Get Over It blaast het in mijn oren (dankje Stan). Proost Tes, nog vele jaren.
Er komt een kerel langs en vraagt iets. Earphone uit m’n oor gepulkt, “Sorry. I didn’t understand you” “Is there something upstairs?” “Yes, a beautiful view.” Hij gaat de trap op en komt na een kwartiertje terug. Hij blijft bij mijn tafeltje staan en de gebruikelijke begroetingen worden uitgewisseld. “Where you from” enz. Hij is Engelsman die eigelijk Indiër is en geboren in Pakistan. Voor alle aanstaande ouders die zonodig een apparte naam voor hun kinderen willen verzinnen. Shezabbas. Ik heb het hem op laten schrijven want dit verzin je niet. We hebben een erg leuk gesprek gehad en de fles wijn soldaat gemaakt. Hij komt volgend jaar zeker terug om een hapje te eten in de Himalayan Inn. Maar natuurlijk....
donderdag 8 maart 2007
Nog 10 nachtjes slapen
8 maart 2007 12:03 uur
Nog 10 nachtjes slapen en dan ga ik ’s morgens ontbijten in de Himalayan Inn. Als ik nog een guest house begin zijn mijn kosten wel erg laag denk ik. Gratis eten en gratis wonen. Ik probeerde Shyam uit te leggen dat je in Nederland belasting moet betalen als je in je eigen restaurant eet. Het zijn verdiensten in natura. Ik had ook kunnen zeggen dat ik een prins was en als hij mij zou kussen, dat ik dan zou veranderen in een kikker. Het effect zou hetzelfde geweest zijn. Of tie water zag branden. Ik heb straks 5 personen in dienst. Die kosten 5000 rupee belasting per jaar, punt. Ontslaan kan hier per uur. “Ga maar naar huis en kom niet meer terug” Boem, weg. Da’s toch wel appart, vooral omdat ik Nederland gewend ben. Wat een gezeik hebben Menno en ik gehad in het begin. Je kon iemand met veel moeite ontslaan, maanden salaris meegeven, met behoud van auto zolang de procedure liep, inclusief de branstof. Tienduizenden euro’s kosten dat en hier, hopla, “don’t come back tomorrow” . Dat heeft ook nadelen, mij wordt verteld dat het voor kan komen dat werknemers niet op komen dagen. Want ............. ze werken ergens anders!!!. Het wordt denk ik hetzelfde verhaal als in Zuid-Afrika. Daar moet je een werker net genoeg betalen om één dag te leven. Als je hem meer geeft komt hij de volgende dag niet. Hij komt vrolijk weer opdagen als z’n poen op is. Daat sta je dan met je goeie gedrag; “ik wil mijn werknemers wat extra betalen” Aan m’n hoela !!
De Nepali zijn wel een volkje dat dol is op feestjes. De Kathmandu vallei was van oorsprong Newari country. Het Newari is echt een heel andere taal dan het Nepali. Onderling wordt dan ook Newari gesproken. De Newari hebben ook een eigen kalender. Zij leven in 1108 en hun nieuwjaar is in oktober. Een festival van 10 dagen. Dus; In Bhaktapur vieren we in oktober het Newari nieuwjaar (10 dgn), het Cristelijke nieuwjaar ( je kunt de toeristen toch niet in de kou laten staan- 3dgn) en het Nepali nieuwjaar op 14 april (17 dgn). Dat lees je goed ! 17 dagen !!! Het a.s. festival, begint op 3 april en houd tevens een soort gevaar in. Zeker voor mij. Het feest start met het befaamde “Stone throwing” Jaha. Je hebt Upper Bhaktapur en Lower Bhaktapur. Dit heeft niets te maken met klasse maar met de geologische ligging van de stad. Als je dus up en low hebt , moet je ook ergens samen komen en dat is op het Taumandhi square. De wijken upper en lower gooien stenen naar elkaar en naar de gebouwen op het plein. Waarom? “Don’t know, Sir, we always do” Kijk , dat zijn weer van die logische verklaringen waar ik zo van houd. Als ik de verhalen mag geloven, gooien ze om dood te gooien. Hoe later op de dag, lees hoe meer dronken, hoe gevaarlijker het wordt. Politie durft niet op te dagen. Ze hebben dat eens gedaan en onmiddelijk keerde het volk zich tegen de politie, die er als een haas vandoor ging. Ik moet dus mijn ramen, Himalayan Inn is erg prominent aanwezig op het Taumandhi square, blinderen en mijn deur baricaderen. Het gooien wordt zo fanatiek dat ze de stenen uit de straat rukken. “You better stay inside, Sir and close restaurant for one day” Als klap op de vuurpijl wordt mij verteld dat de sluitingsdag van het festival, op 19 april, precies hetzelfde is. “Stone throwing” dus ! Raar volkje !
Na een lekker dinertje in de Shiva keer ik huiswaarts. Als ik in de Khwopa aankom zitten Shyam en z’n maten aan de borrel. “He boy’s having fun?” “Yes, Sir, having small privat party, Sir, want a drink?” “What you have Shyam?” “Rakshi, Sir, home made, very strong”. “Oke, I try one” Het is echt bocht en je wordt er erg dronken van. Na een glaasje loop ik naar buiten en koop bij de buren een fles Chineese brandy, 40% en 120 rupee, leg dat in Nederland maar eens uit. Ik loop de Khwopa weer in en geef Shyam de fles. “Just give me one glas please, take the rest and enjoy it.” “Thank you Sir, don’t want to stay?” “No, Shyam, no, why you have party?” “Just small party, Sir, long time no festival so we make privat party” “Good Shyam, very good, have a nice evening and good night” Ik loop de trap op en ga naar mijn kamer. Raar volkje !!!
Nog 10 nachtjes slapen en dan ga ik ’s morgens ontbijten in de Himalayan Inn. Als ik nog een guest house begin zijn mijn kosten wel erg laag denk ik. Gratis eten en gratis wonen. Ik probeerde Shyam uit te leggen dat je in Nederland belasting moet betalen als je in je eigen restaurant eet. Het zijn verdiensten in natura. Ik had ook kunnen zeggen dat ik een prins was en als hij mij zou kussen, dat ik dan zou veranderen in een kikker. Het effect zou hetzelfde geweest zijn. Of tie water zag branden. Ik heb straks 5 personen in dienst. Die kosten 5000 rupee belasting per jaar, punt. Ontslaan kan hier per uur. “Ga maar naar huis en kom niet meer terug” Boem, weg. Da’s toch wel appart, vooral omdat ik Nederland gewend ben. Wat een gezeik hebben Menno en ik gehad in het begin. Je kon iemand met veel moeite ontslaan, maanden salaris meegeven, met behoud van auto zolang de procedure liep, inclusief de branstof. Tienduizenden euro’s kosten dat en hier, hopla, “don’t come back tomorrow” . Dat heeft ook nadelen, mij wordt verteld dat het voor kan komen dat werknemers niet op komen dagen. Want ............. ze werken ergens anders!!!. Het wordt denk ik hetzelfde verhaal als in Zuid-Afrika. Daar moet je een werker net genoeg betalen om één dag te leven. Als je hem meer geeft komt hij de volgende dag niet. Hij komt vrolijk weer opdagen als z’n poen op is. Daat sta je dan met je goeie gedrag; “ik wil mijn werknemers wat extra betalen” Aan m’n hoela !!
De Nepali zijn wel een volkje dat dol is op feestjes. De Kathmandu vallei was van oorsprong Newari country. Het Newari is echt een heel andere taal dan het Nepali. Onderling wordt dan ook Newari gesproken. De Newari hebben ook een eigen kalender. Zij leven in 1108 en hun nieuwjaar is in oktober. Een festival van 10 dagen. Dus; In Bhaktapur vieren we in oktober het Newari nieuwjaar (10 dgn), het Cristelijke nieuwjaar ( je kunt de toeristen toch niet in de kou laten staan- 3dgn) en het Nepali nieuwjaar op 14 april (17 dgn). Dat lees je goed ! 17 dagen !!! Het a.s. festival, begint op 3 april en houd tevens een soort gevaar in. Zeker voor mij. Het feest start met het befaamde “Stone throwing” Jaha. Je hebt Upper Bhaktapur en Lower Bhaktapur. Dit heeft niets te maken met klasse maar met de geologische ligging van de stad. Als je dus up en low hebt , moet je ook ergens samen komen en dat is op het Taumandhi square. De wijken upper en lower gooien stenen naar elkaar en naar de gebouwen op het plein. Waarom? “Don’t know, Sir, we always do” Kijk , dat zijn weer van die logische verklaringen waar ik zo van houd. Als ik de verhalen mag geloven, gooien ze om dood te gooien. Hoe later op de dag, lees hoe meer dronken, hoe gevaarlijker het wordt. Politie durft niet op te dagen. Ze hebben dat eens gedaan en onmiddelijk keerde het volk zich tegen de politie, die er als een haas vandoor ging. Ik moet dus mijn ramen, Himalayan Inn is erg prominent aanwezig op het Taumandhi square, blinderen en mijn deur baricaderen. Het gooien wordt zo fanatiek dat ze de stenen uit de straat rukken. “You better stay inside, Sir and close restaurant for one day” Als klap op de vuurpijl wordt mij verteld dat de sluitingsdag van het festival, op 19 april, precies hetzelfde is. “Stone throwing” dus ! Raar volkje !
Na een lekker dinertje in de Shiva keer ik huiswaarts. Als ik in de Khwopa aankom zitten Shyam en z’n maten aan de borrel. “He boy’s having fun?” “Yes, Sir, having small privat party, Sir, want a drink?” “What you have Shyam?” “Rakshi, Sir, home made, very strong”. “Oke, I try one” Het is echt bocht en je wordt er erg dronken van. Na een glaasje loop ik naar buiten en koop bij de buren een fles Chineese brandy, 40% en 120 rupee, leg dat in Nederland maar eens uit. Ik loop de Khwopa weer in en geef Shyam de fles. “Just give me one glas please, take the rest and enjoy it.” “Thank you Sir, don’t want to stay?” “No, Shyam, no, why you have party?” “Just small party, Sir, long time no festival so we make privat party” “Good Shyam, very good, have a nice evening and good night” Ik loop de trap op en ga naar mijn kamer. Raar volkje !!!
dinsdag 6 maart 2007
Muggenruggenvet
6 maart 2007 6:53 uur
Ik besef ineens dat de tijd tussen mijn verslagen steeds groter wordt. Met de huidige stroomloze tijden en de drukte met de Himalayan Inn lijkt het misschien logisch maar dat is het niet. Ik weet niet precies hoe het komt maar hoop het te kunnen veranderen.
De laatste dagen veel met Jpyce en Krishna opgetrokken. Joyce lijkt de schrik wat te boven en is weer redelijk vrolijk. Krishna is intussen “verhoord”. Er is nog sprake geweest dat Joyce ook verhoord zou worden maar ze is nog niet opgeroepen. Ik denk dat het over is. Krishna heeft de relatie; Krishna – Joyce, Krishna – Gert V, Krishna – Henk M, Joyce – Gert V en Joyce – Henk M. uitgelegt dus ik denk dat Joyce daarniets meer aan toe kan voegen.
De tijd gaat hard, ik heb inmiddels de 2de verlenging van mijn visum in het paspoort staan en 24 maart moet het weer worden verlengt. Daarna mag het nog 1 keer en dan moet ik het land uit en mag ik er dit jaar niet meer in ! Da’s niet de bedoeling. Met een toeristenvisum kun je max 150 dagen per jaar in Nepal blijven. Een businessvisum is de oplossing, dat is echter geen sinecure. Het kan maanden duren voor je zo’n visum krijgt ( koopt ) en dat is dan snel. Als het een beetje tegen zit kun je er jaren over doen en soms lukt het gewoon niet. Hier ben ik sinds een paar weken achter. Er is geen Nepali die precies weet hoe het zit, beter gezegd, ik ken niemand die het weet. Ze zijn allemaal erg behulpzaam in het wijzen naar iemand die het mogelijk weet, zodat ik ook het Nepalese kastje – muur verhaal erg goed heb geleerd
Als kind was ik al geïnteresseert in de dierenwereld. Dat muggen, tijdens het oogsten van het befaamde muggenruggenvet, kwamen te overlijden is mij altijd een doorn in het oog geweest. Gelukkig heeft onze toenmalige studiegroep rupsolie als alternatief kunnen aantonen zodat de voledige muggenruggenvet productie is komen te vervallen. Dat ik, in weer een andere studiegroep, een pacemaker heb kunnen ontwikkelen voor de roodwangschildpad is natuurlijk erg bevredigend maar jammer genoeg sterven er nog teveel roodwangschildpadden aan hartritmestoornissen tijdes de roodwangschildpaddenrace. Jammer is het dat mijn studie naar de oorzaak van haaruitval bij het pantoffeldiertje geen succes is geweest. Alle door ons onderzochte pantoffeldiertjes leden niet aan die kwaal. Dat de ontwikkeling van kameleonmelk voor kleurenblinden is gestopt heeft te maken met het subsidiepotje. Dat is potje los. Ik denk dat het volgend jaar gewoon door kan gaan maar dat is zaak voor de nieuwe studenten. Ik ben daar niet meer bij.
Sinds de studie naar het alternatief voor muggenruggenvet is mij een speciaal dier bijgeblevenen. Een dier met zulke specifieke eigenschappen dat dit gilt om onderzoek. Het betreft hier de pinguïn. Ik heb bij de Kathmandu University een aanvraag ingediend om studie te verrichten naar het balsgedrag en despecifieke ”de lokroep van de koningspinguïn.” Helaas is dit afgewezen, niet vanwege het onderwerp maar door de hoogte van de reiskosten. Het, mogelijk, jarenlang invliegen van een kudde pinguïns gedurende de balsperiode is niet zozeer het probleem maar het dagelijks invliegen van de verse vis zou te kostbaar zijn. Ik heb nog een bezwaarschrift ingediend waarin ik aantoon dat soja een goede vervanger is voor vis maar de geleerde heren dachten dat ik Soja ( Okayama ) bedoelde en verklaarde het bezwaarschrift, niet ontvankelijk !.
Daarom heb ik besloten om de dieren de dieren te laten en mij te gaan storten op kunst. Het schilderen van een aantal naakte meiden lijkt mij wel wat en zodoende ben ik vanaf 1 april 2007 ingeschreven als student aan de Kathmandu University in Bhaktapur, Department of Art.
Daar moet je nog een heleboel voor doen en zodoende zijn we gisteren naar het Nederlandse Consulaat in Kathmandu geweest. Met we bedoel ik Joyce, Krishna en ik. Toevallig wilt Joyce ook gaan studeren, en wel dezelfde studie als ik. De dame die ons hielp was reuze aardig en na een uurtje hadden we de benodigde papieren. Tijdens de terugreis in de taxi zegt Krishna “When you are student on University your visa is valid as long as you are studying”. “Realy??” Krishna grinnikt. Dat is toch een toeval. En voor Joyce ook, we hoeven het land niet meer uit zolang we studeren. Goh, dus als ik een eeuwige student word, dan is mijn visa eeuwig geldig. Wat een leuke bijkomstigheid.
In opperbeste stemming komen we aan in Bhaktapur. Joyce, die slecht slaapt en om 5 uur al was opgestaan, heeft gedurende de taxirit liggen pitten. Ik vraag aan Krishna of hij de taxi naar Durbar square wilt laten gaan. “Then we can go to the Shiva and have a drink, I think we have something to celebrate”. Hij is het roerend met me eens.
In Shiva Restaurant bestellen we een fles witte zoete wijn en boneless chilly chicken, no piro. Om lekker weg te pietsen tijdens de borrel.
Prie, prie, m’n GSM. Reneetje. De verbinding is but dus ik pak mijn glas en loop naar buiten. Lekker!! al die motoren op Durbar Square, verbinding is beter maar nu die herrie.
Rene belt vanuit de auto. Doe tie meestal. Hij verveelt zich een bult en denk dan aan mij. Fijne vrienden! die denken nog eens aan me,........ als ze zich vervelen !!!!!!! “Hoe is’t “ we babbelen wat over de opening van Himalayan Inn, het mogelijke langere visum enz. Rene zit in de auto met Patries, Tommy en kweeniemeer. Onderweg naar “de uitreiking van de gouden Giraffe”
Hij en z’n compagnons hebben het goed voor elkaar. Ieder jaar wordt er een prijs uitgereikt aan een aantal van hun klanten. Meerdere prijzen. Het heeft te maken met , de beste website, de beste content, beste lokatie enz. Wat de “Oscaruitreiking” voor de Amerikaanse filmwereld is, is “De gouden Giraffe” voor de evenementenbranche. Geen gelul, echt waar. Als je Rene ziet, en vooral hoort!!!!, dan geloof je het niet maar ik heb het zelf gezien. Een feestje van zo’n 700 – 800 man. Perfect georganiseert, door eigen mensen, met een waanzinnige catering en uitmuntende lokatie. Ik ben heel blij voor hem, Oscar en Ronald. Ik ben ook een beetje triest, ^&()#$^ ik had daar graag bij geweest. Maar ja, Ik wilde naar Nepal, dus niet memmen. Ik hoop dat het een geslaagde avond is geworden maar eigenlijk twijfel ik daar niet aan.
Ik besef ineens dat de tijd tussen mijn verslagen steeds groter wordt. Met de huidige stroomloze tijden en de drukte met de Himalayan Inn lijkt het misschien logisch maar dat is het niet. Ik weet niet precies hoe het komt maar hoop het te kunnen veranderen.
De laatste dagen veel met Jpyce en Krishna opgetrokken. Joyce lijkt de schrik wat te boven en is weer redelijk vrolijk. Krishna is intussen “verhoord”. Er is nog sprake geweest dat Joyce ook verhoord zou worden maar ze is nog niet opgeroepen. Ik denk dat het over is. Krishna heeft de relatie; Krishna – Joyce, Krishna – Gert V, Krishna – Henk M, Joyce – Gert V en Joyce – Henk M. uitgelegt dus ik denk dat Joyce daarniets meer aan toe kan voegen.
De tijd gaat hard, ik heb inmiddels de 2de verlenging van mijn visum in het paspoort staan en 24 maart moet het weer worden verlengt. Daarna mag het nog 1 keer en dan moet ik het land uit en mag ik er dit jaar niet meer in ! Da’s niet de bedoeling. Met een toeristenvisum kun je max 150 dagen per jaar in Nepal blijven. Een businessvisum is de oplossing, dat is echter geen sinecure. Het kan maanden duren voor je zo’n visum krijgt ( koopt ) en dat is dan snel. Als het een beetje tegen zit kun je er jaren over doen en soms lukt het gewoon niet. Hier ben ik sinds een paar weken achter. Er is geen Nepali die precies weet hoe het zit, beter gezegd, ik ken niemand die het weet. Ze zijn allemaal erg behulpzaam in het wijzen naar iemand die het mogelijk weet, zodat ik ook het Nepalese kastje – muur verhaal erg goed heb geleerd
Als kind was ik al geïnteresseert in de dierenwereld. Dat muggen, tijdens het oogsten van het befaamde muggenruggenvet, kwamen te overlijden is mij altijd een doorn in het oog geweest. Gelukkig heeft onze toenmalige studiegroep rupsolie als alternatief kunnen aantonen zodat de voledige muggenruggenvet productie is komen te vervallen. Dat ik, in weer een andere studiegroep, een pacemaker heb kunnen ontwikkelen voor de roodwangschildpad is natuurlijk erg bevredigend maar jammer genoeg sterven er nog teveel roodwangschildpadden aan hartritmestoornissen tijdes de roodwangschildpaddenrace. Jammer is het dat mijn studie naar de oorzaak van haaruitval bij het pantoffeldiertje geen succes is geweest. Alle door ons onderzochte pantoffeldiertjes leden niet aan die kwaal. Dat de ontwikkeling van kameleonmelk voor kleurenblinden is gestopt heeft te maken met het subsidiepotje. Dat is potje los. Ik denk dat het volgend jaar gewoon door kan gaan maar dat is zaak voor de nieuwe studenten. Ik ben daar niet meer bij.
Sinds de studie naar het alternatief voor muggenruggenvet is mij een speciaal dier bijgeblevenen. Een dier met zulke specifieke eigenschappen dat dit gilt om onderzoek. Het betreft hier de pinguïn. Ik heb bij de Kathmandu University een aanvraag ingediend om studie te verrichten naar het balsgedrag en despecifieke ”de lokroep van de koningspinguïn.” Helaas is dit afgewezen, niet vanwege het onderwerp maar door de hoogte van de reiskosten. Het, mogelijk, jarenlang invliegen van een kudde pinguïns gedurende de balsperiode is niet zozeer het probleem maar het dagelijks invliegen van de verse vis zou te kostbaar zijn. Ik heb nog een bezwaarschrift ingediend waarin ik aantoon dat soja een goede vervanger is voor vis maar de geleerde heren dachten dat ik Soja ( Okayama ) bedoelde en verklaarde het bezwaarschrift, niet ontvankelijk !.
Daarom heb ik besloten om de dieren de dieren te laten en mij te gaan storten op kunst. Het schilderen van een aantal naakte meiden lijkt mij wel wat en zodoende ben ik vanaf 1 april 2007 ingeschreven als student aan de Kathmandu University in Bhaktapur, Department of Art.
Daar moet je nog een heleboel voor doen en zodoende zijn we gisteren naar het Nederlandse Consulaat in Kathmandu geweest. Met we bedoel ik Joyce, Krishna en ik. Toevallig wilt Joyce ook gaan studeren, en wel dezelfde studie als ik. De dame die ons hielp was reuze aardig en na een uurtje hadden we de benodigde papieren. Tijdens de terugreis in de taxi zegt Krishna “When you are student on University your visa is valid as long as you are studying”. “Realy??” Krishna grinnikt. Dat is toch een toeval. En voor Joyce ook, we hoeven het land niet meer uit zolang we studeren. Goh, dus als ik een eeuwige student word, dan is mijn visa eeuwig geldig. Wat een leuke bijkomstigheid.
In opperbeste stemming komen we aan in Bhaktapur. Joyce, die slecht slaapt en om 5 uur al was opgestaan, heeft gedurende de taxirit liggen pitten. Ik vraag aan Krishna of hij de taxi naar Durbar square wilt laten gaan. “Then we can go to the Shiva and have a drink, I think we have something to celebrate”. Hij is het roerend met me eens.
In Shiva Restaurant bestellen we een fles witte zoete wijn en boneless chilly chicken, no piro. Om lekker weg te pietsen tijdens de borrel.
Prie, prie, m’n GSM. Reneetje. De verbinding is but dus ik pak mijn glas en loop naar buiten. Lekker!! al die motoren op Durbar Square, verbinding is beter maar nu die herrie.
Rene belt vanuit de auto. Doe tie meestal. Hij verveelt zich een bult en denk dan aan mij. Fijne vrienden! die denken nog eens aan me,........ als ze zich vervelen !!!!!!! “Hoe is’t “ we babbelen wat over de opening van Himalayan Inn, het mogelijke langere visum enz. Rene zit in de auto met Patries, Tommy en kweeniemeer. Onderweg naar “de uitreiking van de gouden Giraffe”
Hij en z’n compagnons hebben het goed voor elkaar. Ieder jaar wordt er een prijs uitgereikt aan een aantal van hun klanten. Meerdere prijzen. Het heeft te maken met , de beste website, de beste content, beste lokatie enz. Wat de “Oscaruitreiking” voor de Amerikaanse filmwereld is, is “De gouden Giraffe” voor de evenementenbranche. Geen gelul, echt waar. Als je Rene ziet, en vooral hoort!!!!, dan geloof je het niet maar ik heb het zelf gezien. Een feestje van zo’n 700 – 800 man. Perfect georganiseert, door eigen mensen, met een waanzinnige catering en uitmuntende lokatie. Ik ben heel blij voor hem, Oscar en Ronald. Ik ben ook een beetje triest, ^&()#$^ ik had daar graag bij geweest. Maar ja, Ik wilde naar Nepal, dus niet memmen. Ik hoop dat het een geslaagde avond is geworden maar eigenlijk twijfel ik daar niet aan.
Abonneren op:
Posts (Atom)