Rick does the Maraton

13 december 2006 11:47 uur

Op dit moment weer een power cut, niet gepland dus niemand weet hoelang het duurt. Joepie voor de laptop.
Langzaam begin ik te wennen aan het Nepali tempo, cultuur en drukte. Ze zijn absoluut niet te verlegen om tegen je aan te gaan zitten. Jongen en meisjes lopen ge-armd door de stad en niemand reageert daarop dus het zal wel normaal zijn.

Inmiddels ben ik redelijk bekend in een deel van de stad. Zeker op Taumandhi square, het plein waar Sunny restaurant is gevestigd. Eigenlijk mijn plein dus. Volgens menig tourist het mooiste plein. Het lijkt wel of de locals dat ook vinden want ’s avonds is er markt . Zie foto’s. Zeer bont gekleurd.

Omdat ik het leuk vind sta ik regelmatig stil bij een stalletje. Als Noffie erbij is stoot hij mij aan “Go-on walk away, ze are coming to you and then you have to buy zomzing”, “Why , Nof, you can always say no” Ik vind het leuk en doe het expres want ik koop meestal niets, het spel is leuk. Het resultaat mag er dan ook zijn. Eergisteren liepen Noffie en ik over ons pleintje, dit is een van de laatste keren, hij vertrekt as vrijdag om 7:00 uur. Bij het T-shirt stalletje stop ik en vraag aan Noffie of hij als aandenken een T-shirt wilt. Ik wijs uitgebreid een T-shirt aan en daar komt de verkoper. “Namaste.sir, You like”, “Yes i like, I want to buy a T-shirt, How much?” En dan gebeurt het.
De verkoper gaat er eens goed voor staan en begint “You see sir, normaly it is 350 rupee; but I know you, sir, you know that it is to expensive, so you say, 150, than I say, Whoooo sir, what to do? I have wife and kids, so it will be, 250, than you say, What!!! , are you trying to rob my, I give 180, Than I say Please sir, make a deal, we make 220, and than you say, I give no more than 200,……..so 200??”
Ik lig bijna dubbel: die gozer doet zijn eigen onderhandelingen. Ik weet zeker dat als ik 180 bied dat ik het ook krijg maar deze nieuwe truck moet beloond worden. “We have a deal, 200.” Noffie heeft z’n shirt met Boedha eyes.

Gisteren belde Roshani, Ze wilde mij zien. ( Roshani = vrouw van Krishna) Dus een afspraak gemaakt om 14:30 in Khwopa. Ik vraag mij af waarom ze mij wilt zien, ik heb een sms gekregen van Joyce en Krishna om er niet met Roshani over te praten ( want zij weet nog van niets). Lekker op tijd dat smsje. Omdat ik het tegen de zoon van dinges had verteld is het natuurlijk in de familie rond gaan zingen, speciaal na het Dahl Bath gebeuren bij dinges thuis. Dus afwachten maar. Om klokslag 14:30 is Roshani er met de zoon van dinges. Ik nodig ze uit op het dakterras, “How are you, Rick?”, “Fine thank you, how are you?”, ”I am fine, thank you.”. Ik heb al heel wat geleerd. Ik houd eens lekker mijn mond. Minuten lijken uren, en da’s waar. Het is een pijnlijke stilte maar ik houd gewoon vol. Dat is ontzettend k... voor die mensen want zij geven het liefst (onduidelijk)antwoord op vragen en nu moet zij zelf uit de hoek komen. “How are you plans”. “Ahh so,so”. “So you do not know your plans?”. “Yeay,... maybe yes, maybe no” Ik wil gewoon weten wat ze komt doen. “You are calculating things?”,. “I am a businessman, we always calculate”. Dit kan ^%$# een lange middag worden. “If you want to do business, maybe better wait until Krishna is back”. “Yeay, I’ll think so”. Kennelijk gaat het te ver om te vragen ”He,,,kulleke, wat hoor ik? Heb jij plannen met de Sunny?” Heel appart. Het gesprek gaat daarna over, de baby, het ziekenhuis,( Roshani is verpleegster), het missen van Krishna enz. Na een 1,5 uur maakt Roshani aanstalte. Ze moet naar Swarga en dat is belangrijk. Ik zie (denk te zien ) dat ze niet helemaal happy is met de situatie maar ik doe net of mijn neus bloed. Ik krijg nog 4 sinasappels “No thank you, your so nice, thank you, no, no, no more please, thank you”. Ze stappen op. De zoon van dinges heeft geen woord gesproken. “Bye, bye, see you, bye” ze lopen de trap af. Ik plof neer op een stoel en dank ..... op mijn blote knieën dat het voorbij is.
Ik hoor gestommel op de trap. De zoon van dinges staat ineens weer voor mij. AAAAARGGG.
“You have time now?”. “Yes” . “I want to show you something and maybe we talk”. Ik denk dat hij een probleem heeft dus ik ga akkoord. verlaten Khwopa en gaan linksaf de hoofdstraat in. Hij zet er stevig de pas in, het is tenslotte de neef van Roshani die mij al eens het zweet op m’n rug heeft laten lopen. Het zit in de familie. We lopen een minuut of 10 en ik vraag “You want to talk?” hij schut zijn hoofd. ( Zoals Willemijn al zei; er is niets vlak in dit land.) Na nog eens 10 minuten bonst mijn hart als een bezetene, wordt ik kortademig en wil dat joch een ram voor z’n kanus geven. “you have visitorspas?” “Yes” piep ik. “We have to go out of the city” Nou moet jij een goed luisteren smerig vuil …. I have to do helemaal niks!!!! dacht ik. Ik had geen adem meer om hem dat te vertellen.
We verlaten Bhaktapur city en komen bij een hele grote en vreemde boom (foto)
Daarna rechtsaf en we komen bij een hele grote vijver. 1,5 voetbalveld. “Shall we go around it?” Inmiddels weet ik het zeker, Roshani heeft tegen hem gezegd “loop die hufter ‘ns lekker naar de kloten” als wraak. Ik laat me niet kennen. “Yes of cource” Langzaam loop ik rond de vijver om op 1 kwart op een muurtje te gaan zitten. “Let’s sit for a wile, so we can enjoy the view” Wat ben ik toch een handige flikker. Ik neem wat foto’s en weet , ik moet nog terug. Na een alf uurtje ben ik opgestapt en is de terugweg begonnen. En intussen is er niets gezegd. Ik niet omdat ik constant naar adem loop te happen en hij niet omdat ?????????????
De terugweg was mogelijk erger. Hij stiefelde lekker door op een andere route. Kruipdoor sluipdoor, mij krijg je niet kapot, jochie. We naderen de Khwopa. Ik ben een wrak. Bij de deur zegt de knul ”You have time tomorrow?” “Ik kijk hem met mijn liefste blik aan en zeg “No, i am sorry, not tomorrow, not this week and also next week, no time maybe other time” We schudden de hand<, “Namaste”en hup naar binnen. Ik moet ook nog vier trappen op, het lijkt de kruisweg wel. Boven aangekomen zitten Noffie en Palden aan m’n buro. “Did you like it” vraagt Noffie. Ik maak met mijn hand een schietbeweging open mijn kamer en plof op bed. IK BEN KAPOT.