Wie rijst zaait zal rijst oogsten

27 oktober 2007 11:35 uur.

Er is alweer een week voorbij. De tijd lijkt te vliegen. Gisteren was de allerlaatste dag van Dashaih. Het normale ritme van de dag is weer van toepassing in Bhaktapur. De regentijd is ook definitief voorbij en het is nu heerlijk weer. Overdag zo’n 25 graden met een heerlijk zonnetje en ’s nachts tussen de 11 en 13 graden. De toeristen zijn nu in grotere getalen aanwezig en het Heart doet goede zaken.
Enkele maanden geleden beschreef ik de rijstplant periode. Familie en buren helpen elkaar om de rijstplantjes in de ondergelopen terassen te planten. Nu is de tijd van oogsten aangebroken en ook daarin helpen familie en buren elkaar om de rijst naar binnen te krijgen.
Inmiddels begin ik Bhaktapur goed te kennen. De kern is wereld erfgoed en aldus beschermt. De buitenwijken zijn “gewone” huizen en flatgebouwen. In de kern vind je dus alleen huizen die de middeleeuwen uitstralen en in dit gebeuren zijn dan ook de toeristische routes gelegen. Het zijn cirkelachtige routes die steeds beginnen op Durbar square en daar ook eindigen.
Als je van de toeristische routes afwijkt en echt de oude binnenstad ingaat zie je hoe de Nepali leefden en nog steeds leven. Er is totaal niets verandert. Daar heb ik ook het slachten van de buffel gefotografeert.
Nu is iedereen zo’n beetje bezig met de rijstoogst. De porters (dragers) brengen de afgesneden rijstplanten naar een verzamelpunt. Daar worden de rijstkorrels van het overige gewas gescheiden. Dit gebeurt met een door pedaalkracht aangedreven machientje en er blijft nog heel wat rotzooi tussen de korrels zitten.
Met grote platte bamboe zeven worden de korrels weer van de deze rotzooi gescheiden om vervolgens in dichte platte bamboe bakken met de hand van de laatste verontreinigingen te worden ontdaan.
De laatste handeling is de rijst vanaf hoofdhoogte langzaam naar de grond te laten vallen zodat de wind het laatste stof tussen de korrels uitwaait.
Daarna wordt de rijst, die nog steeds is voorzien van een lichtbruine schil, in zakken gedaan om naar huis te worden vervoerd.
Zodra de rijst thuiskomt wordt deze op de daken uitgestort om in de zon te drogen. Dit duurt ongeveer 10 dagen. Daarna kan de rijst jaren worden bewaard.

Dashaih

20 oktober 2007 11:18 uur.

Enkele dagen geleden komt er een leuke vent de trap op zetten. Na de gebruikelijke begroeting, “Hellow how are you, what’s your name and where you comming from?’’ Blijkt het een Italiaan te zijn. Andrea, hij werkt voor Nokia in de USA. Momenteel wonend in LA maar na zijn vakantie zet hij zijn tenten op in Seatle. Dit alles op verzoek van Nokia USA. Hij woont al 5 jaar in de states en spreekt perfect Amerikaans. Heel af en toe komt het Italiaanse accentje boven en dat is wel zo charmant. Vreemd genoeg woont hij niet op kamer 8 maar op 9, een tweepersoonskamer. Hij zal er zijn redenen wel voor hebben denk ik.
We doen een lunch in het Heart en sjokken vervolgens door de stad. Het is volop feest in Bhaktapur. Dashaih (je schrijft het kennelijk zo) is veruit het meest belangrijke festival in Nepal. Bisket Jatra, het Nepalese nieuwjaar, dat gevierd wordt rond half april is alleen in Bhaktapur zo belangrijk vanwege het hele chariot pulling verhaal. In tegenstelling tot het Bisket Jatra is Dashaih veel meer een religieus Hindu gebeuren. Iedere dag om 03:00 uur verzamelen en op naar de tempel om puja te doen. (offergave). Vandaag is het vooral geiten, eenden en kippen dag maar gisteren en eergisteren was het buffel dag.
Dashaih is vooral een feest in het teken van de familie. Van oudsher vond men het belangrijk om op die dagen vooral vlees te eten. Vanwege de armoede waren de Nepali vegetarisch. Dus helemaal niet vanwege geloofsovertuiging, ze konden het gewoonweg niet betalen. Dus 1 keer per jaar is er een groot festival met als doel : de hele familie bij elkaar te hebben en samen een feestmaal te organiseren met vleesgerechten.
Het Dashaih festival duurt 10 dagen. De reden daarvan is niet zozeer omdat de Nepali gek zijn op feestjes, maar om de hele familie te verzamelen. Vroeger duurde het dagen omdat alles moest worden gelopen.
Het ouderlijk huis is het middelpunt van de familie en daar behoor je dan ook te verschijnen. Morgen is een heel belangrijke dag voor de Nepali want dan deelt papa aan alle familileden een tika uit. Ook mijn personeel gaat naar huis om een tika in ontvangst te nemen. Ik heb het alleen zo kunnen regelen dat, met toestemming van zijn vader, Carna een dag later naar huis gaat als Nabu weer terug is. Het tika-gebeuren is zo belangrijk voor de Nepali dat je daar echt niet omheen kunt.
Alley, hulpkok en manus van alles, is eergisterennacht al vertrokken. 9 uur met de bus en daarna nog 1 dag lopen naar zijn dorp. Jahaaa dat zijn nog eens familibezoeken. Gelukkig wonen 3 van de 6 mannen in Bhaktapur.

Er zijn 2 manieren om dieren te offeren, met een mes de halsslagader doorsnijden zodat het dier pijnloos doodbloed of onthoofding. “Normaal” doet men gedurende het hele jaar methode 1. Met Dashaih echter is het onthoofding.
Na een gezellige dag met Andrea te hebben doorgebracht besluiten we om de volgende morgen, want dan gebeurt het, naar het offeren van de buffels te gaan kijken. Je moet tenslotte alles een keer hebben gedaan in je leven, niet?
Renu, Shyam vrouw, verzorgd het ontbijt. Afgesproken dat we om 05:00 uur een kopje thee willen met de gebruikelijke fruityoghurt. Zo gezegd zo gedaan.
Half vijf ’s morgens gaat de wekker, klets water in mijn gezicht, aankleden, naar beneden, happie doen en naar buiten. Op het Taumandji square gaat het zeker gebeuren, vanuit het Heart moet het prima te volgen zijn. Alsof het vrijdagochtend 11:00 is op de grote markt in Breda. Sodeju, wat zijn die mensen er vroeg bij. Volop markt en harstikke druk. Andrea en ik klauteren de trappen van de Nyatapola tempel maar eens op. Lekker tegen een van de pilaren geleund wacht ik maar eens af wat er gaat gebeuren. Gewoon, ..................... helemaal niets!!!!! Om 6:00 uur besluiten Andrea en ik om maar eens naar andere plaatsen te gaan. Gisteren bij onze stadswandeling hebben we talloze buffels gezien, laten we die maar eens opzoeken.
Om een lang verhaal wat korter te maken, genoeg buffels, alleen allemaak dood. De huid al afgebrand, opengesneden, magen, darmen en hakkende Nepali die de buffel verdelen. Er is genoeg te zien en te fotograferen maar geen “onthoofding” We sjokken door de stad, van de ene bloedige plaats naar de andere. Om 11:00 uur zijn we terug in de Khwopa. Ik ga een douche doen en ben druk met andere dingen dus spreek ik af met Andrea voor de volgende dag, ........... alleen wat vroeger, hoewel dat niet nodig is volgens Shyam want vandaag werden de buffels ge-offert (hij blijft dat woord maar gebruiken) voor de directe familie maar morgen, ...... dan voor een dag of 4 voor de hele familie, “much more buffelo!!” garandeerd Shyam.
Gisteren om 04:00 gaat de wekker. $^&%*# Da’s geen feest, niet zeuren en naar beneden. Andrea sjokt de trap af en na de thee naar buiten. Nu niet tijd verdoen met Taumandhi shit maar gelijk doorlopen naar de slachttempels. Want er wordt steeds ge-offert voor een tempel(tje). Na de onthoofding wordt de kop van de buffel dan ook eerbiedwaardig voor het “godsbeeld” gelegt.
Weer alleen maar dode buffels. Shit, why??? Omdat het er zo veel zijn is men extra vroeg begonnen, Ik word gek !!!! Gehaast gaan we alle, bij ons bekende, plekken af. Steeds hetzelfde. Een drukte van jewelste, rijen mensen voor de tempels om hun eer aan de god te bewijzen en dode buffels.
We maken zigzag bewegingen door de stad om toch vooral maar een glimpt van een onthoofding op te kunnen vangen. Langzaam naderen we de Khwopa. Plots herrinner ik mij dat Shyam ook melding maakte van buffel-offers op het Pottery square, verdikke nog dichterbij dan het Taumandhi square. Ik zeg dat tegen Andrea en we rennen zowat naar Pottery square. 3 dode buffels, $^&%*# . Andrea fotograffeerd wat waterpijp rokende oude mannetjes en ik maak teleurgesteld een ronde langs het plein. In een van de straatjes zie ik een verzameling mensen met aan een touw een levende buffel. “Andrea !!!! “ brul ik en ren het straatje in gevolgd door de Italiaan.
Ik heb weer een camera oplader en met een volle camera heb ik misschien wel 100 foto’s gemaakt. Andrea is wat fanatieker en heeft eergisteren en gisteren 400 foto’s gemaakt. Ik kan dus een tijdje putten uit diverse plaatjes maar de 10 foto’s die bij dit stukje horen zijn de laatste foto’s van die dag.
Rennend klik ik de buffel(1), dan de “beul”(2), 4 foto’s van de actie)3-6), het plaatsen van de kop voor het godsbeeld(7), de rij onverstoorbaar wachtende(8), vrouwtje dat een offertje brengt(9) en Andrea die een beker raksi aangeboden krijgt.(10) %&*@# ’s morgens, aan de raksi, het moet niet veel gekker worden.

1 Ropani is 5476Ft²

16 oktober 2007 8:52 uur.

Ik ben weer onder de levenden. Een paar dagen goed ziek geweest. Elke dag een bezorgde Shyam aan mijn deur om te vragen hoe het met me gaat. Ik moet iets verkeerds gegeten hebben, denk ik. Maar ja, het is weer voorbij. Op naar de volgende fase.
Enkele dagen geleden is “Dashi” begonnen. De ene keer spreken ze van Dasij en de andere keer van Dasijn. Als ik vraag hoe het geschreven moet worden weet niemand mij het precies te zeggen. Toch is het, samen met Bisket Jatra het belangrijkste festival van Nepal.
Ik heb nog van niemand kunnen vernemen wat er nu precies gevierd wordt. Het begint in iedergeval om 03:00 un de morgen. Met muziek uiteraard, verzamelen zich mensen in kleine groepjes en trekken naar een “Godplace” (Tempel). Daar wordt dan uitgebreid een Puja gedaan (offergave) en terug naar huis. Iedere dag een andere “Godplace” behalve de laatste dag, dan wordt er weer naar de tempel van de eerste dag gegaan en is de cirkel rond. Waarmee ik, met behulp van de handgebaren, begrijp dat er in 10 dagen een cirkel om Bhaktapur wordt getrokken. Jaaaha, 10 dagen en gelukkig is er precies voor de Khwopa een verzamelplaats. Joepie de poepie !!!!.
Alle staatsbedrijven alsook de scholen zijn vrij. Geen post, geen gemeente zaken en geen lesgeven. 10 dagen festival, maarja wij hebben herfstvakantie.
Gedurende de dag zijn er allerlei festiviteiten en uiteraard veel bands. Met de benodigde bekkens en drums is de herrie niet van de lucht. Opletten, van 03:00 uur tot +/- 23:00 trekken die fuckers met grote regelmaat door de straten. Als je dagtoerist bent, o zo leuk, maar in de Khwopa, een aan de hoofdstraat gelegen herberg, is het anders.
Over 2 dagen begint het grote offerfeest. Iedere dag worden er dan buffels, geiten, eenden en kippen ge-offert. Over 3 dagen zelfs 260 buffels in 1 keer. Daar mag ik niet bij zijn. Het is een Hindu ding en aangezien ik geen Hindu ben.
Voor de mensen die hier zijn geweest. Door de “Golden Gate” gelegen aan het Durbar square, rechts het 55 window palace, bukken, poortje door, rechts – links, ff wat meters en als je voor het poortje staat van het koninklijk bad zag je links een poort geflankeerd door 2 militairen met daarboven het bord “ Hindu only” , Daar dus.
“But there will be lot’s of sacrifices, every day, starts at half passed four in the morning till nine o clock.” Ik heb een geweldig uitzicht vanaf mijn balkon in het Heart. Ook op Taumandhi square zal er voldoende worden ge-offert. “The whole area will be red of the blood.” Kijk, dat zijn nog eens vooruitzichten.

Ik heb nog steeds geen oplader voor mijn fotocamera. Dat ding is inmiddels harstikke leeg en er is geen foto meer mee te maken. Gisteren ben ik samen met Shyam mijn oplader terug gaan halen bij de internetshop. Ik had Shyam gevraagd of hij de man in duidelijk Newaars ff uit wilde leggen dat ik mijn oplader terug wilde omdat ik anders heel erg boos zou worden. Ik heb de Newari laten kletsen, kreeg mijn oplader terug en de 900 rupee die ik vooraf had betaald voor de mislukte reparatie aan de laptopoplader.
Het wil ook maar niet ophouden met regenen. Nu niet meer iedere dag maar ook nu weer regend het al vanaf vroeg in de morgen. Op dit moment halen de Nepali de rijstplanten van de velden. Dan moeten de korrels van de plant worden gescheiden en gedroogd. Dit laatste gebeurt in de zon, dus ook de Nepali zijn niet blij. “You have rice fields, Shyam, why don’t you plant and harvested rice?” “I let it out. Sir. we have two systems, I let it out for 50% of the rice that comes of or I get money.” “How many land do you have?” “I got 30 ropani, Sir” “How much is a ropani, Shyam?” “One ropani is 74Ft long and 74Ft wide so it is 5476 square Feet, Sir”
Net als jullie ben ik groot gegroeid met het decimale stelsel. Toen ik in 1972 als programmeur werd opgeleid kreeg ik te maken met het Binaire stelsel, het Octale stelsel en het Hexadecimale stelsel. Even, speciaal voor jullie, het priemgetal negenentwintig wordt alsvolgd geschreven:

Decimaal : 29
Binair : 11101
Octaal : 35
Hexadecimaal : 1D

Het is maar dat jullie weten dat ik zo stom nog niet ben. Nu komt daar een hele andere reeks bij en het vervelende vind ik dat er geen logica in zit. Het moet dus wel Engels zijn. Ik heb ineens te maken met Inch, Foot (iedereen praat hier over Feet), Pounds, Ounces en Fahrenheit.
Voor de duidelijkheid:

1 Foot of Feet of ‘ of Ft = 12 Inch of “.
1 Inch of “ = 2,54 cm.
1 Pound of Lbs = 16 ounces = 0.4535924 kilogram
1 Ounce = 1/16 pound= 28.34952 grams
0° Celsius = 32°`Fahrenheit.

Achteloos doen de Nepali er nog eens bij:
Laks = 100.000
Carot = 10.000.000
Ropani = 5476 Ft²

Ik ben dus bezig met houten tafels. Omdat alle timmerlui hier praten en meten in Feet’s en Inches heb ik de volgende maten opgegeven: 6Ft bij 3Ft bij 2” voor het blad en 4”bij 4”bij 30” voor de poten. Alles hoogwaardig Pinewood. Na heel veel gepraat, geklets, ge-ouwehoer is het eindelijk gelukt om een goede prijs te krijgen voor het maken van deze tafel(s). Het gaat namelijk ook om de Cubic Feet prijs. ( Ft³). Het is een heel gereken elke keer om het aantal Ft³ te bepalen. Uiteindelijk zijn we het er allemaal over eens dat het 3 Ft³ betreft. Niet het hele blad is 2”, het binnenste is 1” dik. Meer dan genoeg, zo’n 2,5 cm. De fabrikagekosten zijn een aantal dagdelen en zodoende is de prijs, 3 maal de wood-Ft³`prijs + het arbeidsloon.
Nu nog ff de transportkosten. Ik kan op twee manieren de boel transporteren, via de lucht of via de weg/water.
In het eerste geval DHL komt de boel ophalen en levert het af op het afgesproken adres. In het tweede geval verzogd een plaatselijke transportfirma het transport van Bhaktapur naar Calcutta en dan via zeeschip naar Le Havre of Rotterdam. ’T is maar waar onze Paulus ze afgelevert wilt hebben. Dus prijsoffertes aanvragen.
Bij DHL is dat erg makkelijk, Het is een kilogramsprijs afhankelijk van de afmetingen ingedeeld in groepen van 1 – 10 Kg. 10 – 25 Kg, 25 – 50 Kg, 50 – 100 Kg, 100 – 500 Kg, meer dan 500 Kg. Dit alles gekoppeld aan een prijs die telkens iets goedkoper per kilo uitkomt. De zeevracht gaat in principe hetzelfde alleen zijn daar de afmetingen weer belanrijker dan het gewicht.
Ik moet dus het aantal kilo en het aantal kubieke meter opgeven. Dus maar weer eens geïnformeerd wat het gewicht per Ft³ is. Na lang, en ik bedoel erg lang, heen en weer gebel komt het verlossende antwoord, ongeveer 60 pound per cubic feet. Ik reken me suf !! Ik heb er inmiddels een goed beeld bij hoeveel square feet, cubic feet, pounds, kubieke meter en kilo 50 tafels met losse poten is. Wat een gepiel zeg !!!!!!
Omdat het puur Nepalees handwerk en zeer goede kwaliteit hout betreft ben ik waarschijnlijk helemaal de lul. 1 tafel weegt tussen de 100 en 105 kilo. De prijs van een tafel is in verhouding met Nederland een lachertje maar om het daar te krijgen wordt een absolute ramp. Ik heb nog 1 ijzer in het vuur maar dat weet ik pas over enkele dagen. Gewoon maar afwachten en elke 2 dagen wat druk zetten. Ik ben inmiddels 2,5 weken bezig om een prijs te krijgen voor mijn tafels. Ke garne?

De karuwa fooienpot

7 oktober 2007 10:41 uur.

Ik wordt wakker van het stemgeluid dat mijn kamer binnenknalt. Een woordenstroom die maar doorgaat. Er is geen ontkomen aan ik moet wakker worden. Met mijn slaapdronken kop maar eens uit het raam gehangen en kijken waar die radio of zo-iets staat.
Voor de shoeshop van de overbuurman staat een man zijn waren aan te prijzen. Een ware marktkoopman die een stem heeft met het draagvermogen van 200 Watt. Snel wat aangetrokken en naar beneden.
Shyam staat in de deuropening en ziet mij aankomen. “Morningwalk?.” “No Shyam, what is that?” en ik wijs naar de standwerker. “Selling medicine, Sir.” Ik besluit om er maar eens te gaan kijken en ga bij de overburen op het stoepje zitten.
De man prijst zijn waren met volle overgave aan, het medicijn is gemaakt van gedroogde schorpioenen, medicinaal hout, “very special wood” Jaaha, van donkerbruin spul waarvan Shyam ook niet wist wat het was, “very secret,” en andere dingen natuurlijk. Met een soort van fricadellentang wordt met grote regelmaat een schorpioentje bij de staart gegrepen en aan het luisterende publiek getoond en dan wordt, heel professioneel, haast achteloos, de schorpioen op het overhemd ter hoogte van de borst geplaatst. Die schorpioen is al lang blij dat hij met rust wordt gelaten en blijft braaf aan het overhemd hangen tot er weer een beroep op hem wordt gedaan.
De grote truck is toch wel dat de man een willekeurig flesje uit de voorraad pakt, ff schud, doppie eraf, paar druppeltjes in de handpalm en dan over de linkeronderarm smeren. Arm goed gestrekt houden en de hele arm begint vervaarlijk te roken. Echt, de damp slaat eraf. Heel indrukwekkend. Het spul is goed voor zo’n beetje alle huid- en botziektes. Ik versta het Nepali niet genoeg maar ik denk dat het zo’n beetje alles heelt en alle ziektes geneest. Met grote regelmaat worden er flesjes “spul” verkocht. De flesgrootte bepaald de inhoud en dus de prijs. Kosten varieëren tussen de 10 rupee tot wel 50 rupee. Een heerlijke show waar ik een uurtje van heb zitten genieten.
Door het ruimte gebrek ben je genoodzaakt oplossingen te vinden om spullen op te slaan. Ik wil dus mijn wijnglazen “aan het plafond hangen” Tja... dat duurde even maar ik heb gewoon doorgezet en samen met Uzzol en de timmerman hebben we een glazenrekje gemaakt.
Eerst via Shyam z’n zus aan de messing staafjes geraakt, toen naar de timmerman om een houten plaat te versieren waar de staafjes op worden gemonteerd. Met verbijstering volgen Uzzol, de timmerman, z’n personeel, z’n vrouw en kinderen de verrichtingen van die rare blanke. Als ik met buig- en hamerwerk 1 staafje heb gevormt vraag ik aan de timmerman of hij er 2 wilt namaken. Daarna moeten er 3 worden gemaakt met een tegengestelde knik maar dat doe ik zelf maar ff.
Als de staafjes af zijn moeten er gaatjes worden geboort. Maten worden uitgezet en ik wijs aan waar ik graag gaten wil hebben. Het boortje moet de dikte hebben van de staafjes. Leuk is om te zien dat de timmerman precies doet wat ik vraag maar dat hij absoluut niet weet waarvoor het dient. Als de gaatjes zijn geboort plaats ik 1 staafje in de gaatjes en daarnaast het “contra staafje” Iedereen kijkt erna. Ra, ra hoepelrok. De andere staafjes worden op hun plaatsen gezet en met het nodige hamer en jaswerk worden de staafjes aan de onderkant vastgezet. Ik houd het rekje op ooghoogte en vraag aan Uzzol om het meegebrachte glas er in te hangen. Handgeklap en enthousiaste kreetjes. Het rekje wordt uit mijn handen gegrist en doet de ronde, vreemd genoeg overleeft het glas de ronde. De timmerman bied aan om het te verven in dezelfde kleur als de counter (bar) De volgende dag wordt heel trots het rekje afgelevert waarna Uzzol en Kansha het aan het plafond timmeren.
Karlijn komt op bezoek, Karlijk is een vriendin van Meike, een van de kippenhok meiden. Karlijn gaat co-schap lopen in een hospitaal in Daran. Een plaats in het zuid-oosten van Nepal. Juist dus, Terai. Ze heft ook een redelijk verontrust E-mailtje gekregen van een meisje dat er enkele dagen was, ze gaan en met 5 meiden co-schappen geloof ik, en daar is onze Karlijn ff van geschrokken. Gelukkig, na nogeens goed nalezen, viel het wel mee maar dat meisje had 24 uur in een bus gezeten waarvan ze er 12 uur van heeft stilgestaan wegens allerlei geklooi van militairen. Karlijn is 2 nachtjes in de Khwopa geweest en heeft 1 dagje Bhaktapur en met name Swarga gedaan. Gisterenochtend is ze vertrokken maar heeft nog net enige lopers van de Nepalese Marathon mogen toejuichen.
Gisteren is de Nepalese Marathon gelopen. Vertrek vanuit Kathmandu om 6:00. Langs Bhaktapur, Thimi retour Kathmandu. Ik kon het haast niet geloven. De straten van Bhaktapur zijn opengebroken en worden vernieuwd. Hopen zand en stenen liggen op de weg. Er zijn hele stukken onverhard omdat daar net de oude stenen zijn opgeruimt en de nieuwe stenen nog niet zijn gelegd. Het “volk” loopt gewoon door de straat, Niet te geloven maar het ging gewoon door.
In de deuropening van de Khwopa maak ik foto’s van de eerste loper die, hoe kan het ook anders, nummer 1 op de borst heeft gespeld. De tweede heeft nummer 2 maar gelukkig ging de nummering toen wat meer door elkaar lopen. De eerste passeerde om 7:54 en de laatste om 9:23. Een strompelende man met rugzak en banaan.
Toen ik het Heart van Bhaktapur opende was er aan de muur achter de toenmalige bar een “tipbox”gespijkert. Een houten kistje met deurtje en slot met een sleufje aan de bovenkant om het geld in te deponeren. Ik vond het helemaal niks !

Ik ben in nogal wat kroegen geweest en heb de meest leuke fooienpotten gezien en ik heb met enige regelmaat zitten piekeren wat voor fooienpot er zou moeten komen. Het moest iets Nepalees hebben nauurlijk en ook passen in het huidige interieur, betaande uit de kleuren Messing, zwart, wit en rood. Dus geen blauw Stan!! Dat kleurtje komt misschien door het blitslicht maar er is helemaal niets blauws in mijn tent behalve zo nu en dan een klant.
Er zijn hier een heleboel messing (geel koper) spullen. Een ervan is de “Karuwa” – waterdrink pot. Bijna zo-iets als ze in Spanje hebben om de wijn uit te drinken. Een potje met een teut waar het water uit komt wat je dan moet drinken zonder de teut met je lippen aan te raken. De Nepali kunnen het allemaal.
De karuwa vind ik een leuk idee maar hoe sluit je het af? Uiteindelijk heb ik het gevonden. Ik heb de plaatselijke smid een ijzeren constructie laten maken die, en funktioneerd en leuk is om te zien. Eergisteren heb ik het ijzeren geval op kunnen halen en de overbuurman stond erop dat hij het zwart ging schilderen.
Vandaag , na de F1 race heb ik de nieuwe “Tip pot” opgehangen.