30 november 2006 15:00 uur
Vanmorgen om 8:00 wakker. Uitgerust en maar 1 keer wakker geweest vannacht. Dat gaat de goede kant op !!! Dit tevens de laatste keer dat ik er over zeik, ik lijk wel .......
Lekker ontbijtje gedaan op het oh zo zonnige dakterras, zo leuk om dit te schrijven, nog ff iPodje op en wachten tot Shyam terug komt om af te ruimen.
Het is zover heb ik besloten; vandaag ga ik de Senseo proberen en Shyam wordt mededader. “if you have time, please cum to my room” eerlijk is eerlijk, ik heb er niet bij geknipoogd, met diepe, lispelende stem gesproken maar Shyam keek toch ff zo van ..wat gaat ie precies met mij uitspoken. Maar hij deed het. Wij naar beneden.
Ik laat trots de Senseo zien en zet hem potifikaal op de tafel in het voorportaal. Kijk Shyam dit is een koffie machine. Ogen als schoteltjes, “i thouth it was a CD player” Drie ronjes rond de tafel. Voorzichtg aanraken. Bukken en draaien. “is the coffee inside?” Ikke in m’n kamer gauw een pak Douwe Egberts Dark roasted gepakt en gooi dat nocheland op de tafel. “No Shyam, the coffee is inhere”zeg ik wijs. Na wat staren en hoofdschudden ; “i know no place in Nepal where you can buy this” Een wijs man, onze Shyam. Aan de ene kant shit want ik moet het uit Nederland laten komen; en aan de andere kant toppie, want anders zou het geen handel zijn. Ik heb het apparaat in werking gesteld en we hebben samen een heerlijk bakkie koffie gedronken. Heerlijk. Shyam zei dat hij het erg lekker vond maar dat weet je maar nooit met die Nepalezen. Morgenvroeg een lekker bakkie!
Ga nog ff naar de zonsondergang kijken.
Bijgeleverde foto’s
Himalaya op 150 Km.
Offie: zee all joes ze nick name ( Christoffel )
Shyam naast “the golden gate”
Vanaf dakterras: Buurvrouw_01. Zo wassen de meiden zich. met koud water.
Vanaf mijn “buro”:Overbuur_01/03: Na het wassen wordt het water aan de planten gegeven. hier gaat niets verloren.
donderdag 30 november 2006
woensdag 29 november 2006
Wat kost Ibuprofen ?
29 november 2006 7:50 uur
Gisteren avond kwam Christoffel weer bij mij zitten. Hij heeft zijn Nepali vriend leren kennen in Duitsland. Ik weet niet hoe die vent heet maar voor het gemak noem ik ‘m Sha. Ik heb Sha 1 keer gezien, mooi manneke. Sha is getrouwd met een duitse oudere vrouw mit viel Geld. Daarnaast heeft Sha een duitse oudere vriendin toevallig ook mit viel Geld. Nu heeft Sha aan Offie ( tja beste lezers: zee all joes mij nikname – grappig; engels in het duits ) verteld dat zijn vriendin niet wilt dat Sha met Offie samen een guest house begint.
Kijk luitjes, voor mij is het heel simpel, ik zie op 12 meter dat er op het voorhoofd van onze duitse vriend SU-KELL getatuëerd staat. Maar bij bij het tanden poetsen moet Offie zelf toch ook iets zien. Of kan hij geen spiegelschrift lezen?
”Maar hij is getrouwd! Hoe kan z’n vriendin nu zeggen dat ze niet wil ...?” Kan auch nicht. “Dat heb je toch wel tegen je vriend gezegd?” Ich denke schön.
Ik vraag waar Sha nu is, hie is wiz ze gurls, joe no,.... ze hors, ...prostituëerten! Alsof ik die Dummkopf bin! Hij houd van de vrouwtjes, zeg ik maar. ja, sicher!
En nu, wat ga je nu doen? Ja ik kijk wel, ik leef van dag tot dag en ik zie wel, Nepal is toch zowieso niet mijn land denk ik, ik vind Zwitserland bv. viel schöner!
Het is net of ik het woordje SU-KELL op zie gloeien!. En wat ga je morgen doen? vraag ik, Wise nicht!. Ik begin mijn computer af te sluiten en zeg: ”neem nog een blowtje en alles komt goed”. Richtig. We geven elkaar de hand en nu weet ik zeker dat ik SU-KELL zie knipperen, ik hoor alleen nog geen bellen rinkelen.
Ondertussen een ontbijtje gescoord. 2 toast, 2 boiled eggs and small pot of black thea 50 rupee.
En nu ff naar het dakterras, zonnetje pikken, dan naar de apotheek. Mijn Ibuprofen is bijna op, ik ben snip verkouden. Dan proberen informatie te verkrijgen voor Internet. Tot later
12:08 Ben net terug van de apotheek????? Shyam heeft me er gebracht. Een klein aggenebbes winkeltje met een zeer vriendelijke man. Het winkeltje waar geen een toerist naar toe durft maar ik vertrouw Shyam. Ik heb mijn lege doosje Ibuprofun bij mij en laat dat zien. ’T is Nederlands maar de man zet z’n bril op en kijk zeer geleerd. Hij duikt onder z’n toonbank en legt een strip rode pillen, keurig verpakt op de counter en kijkt mij trots aan. Ik kijk op de achterkant.Chinees, Hindi, Bazjiboezoek maar ook Engels: Ibuprofen 400 mg. Exact mijn pillen. Als de toeristische angsthaas sla ik gelijk 9 strips van 10 in. Toen de ge-eikte vraag: How much? sir. ............90 rupees. Kom daar maar eens om in Holland !! da’s 90 euro cent.
Toen naar het Cybercafee van onze Joyce&Krishna. Niet dat van hun... het zijn vrienden en dat is belangrijk begin ik te begrijpen. Het scheelt enorm in de prijs.
Cafee open, de grote baas ”isse back in one hour, i think”. Wat een schatje. Dus ikke terug ff langs de supermarket. Ik heb ongehoord veel zin in kaas.
De 2 duitse vrienden hadden een stukje bij zich en dat kwam uit de super. En Yes, ik heb een blok gescoord. Ik ben gelijk naar huis gelopen en zit nu achter de pjoeter met een kannetje black thea en heerlijk een stukske kaas. Een verwennerij.
Sunny’s bar: Ik heb foto’s genomen en ga straks eens een biertje drinken. Het is inderdaad naast de Nyatapola tempel op Taumanhi square. Als het lukt zal ik 2 foto’s mee sturen met dit verslagje. ze zijn 1,2 Mb groot en het verslag maar 43 Kb.
Ik heb ze net verkleind. Als de grote niet lukken dan de kleintjes maar. Zo, en nu vol goede moed naar cyberbaas en kijken of jullie weer als gekken in de chat mode willen. Ik ga dus weer naar een ander cybercafee .
Ik ga aan de cyberbaas maar eens vragen hoe ik aan de ADSL-lijntje kan komen en de kosten.
21:00 Het cybercafee is oke. Redelijk snelle lijn en 17 werkplekken. op 2 na allemaal vol. Lokale jeugd en backpackers. Ik was de enige ouwe lul. Ik heb met Marijke kunnen chatten en dat was leuk.
Cyberbaas niet gesproken maar ik heb de indruk dat hij weet hoe het moet.
Daarna naar een goed restaurant. Ik heb wat te vieren. Ben gisteren ook al niet aan het eten geslagen en heb zin in lekker spul. Het Bhatgaon guesthouse lijkt me wel wat. Mooie plek, ziet er goed uit, wordt gerund door chinezen. Keuken zoals in Nederland. Ik bedoel de hardware. Menu : soepen, meatbals, varkensschotels, kipschotels, rundschotels en vegetarisch. Dessert na. Het zat dan ook 80% vol. terwijl iedereen steen en been klaagt dat er zo weinig toeristen zijn. De prijzen zijn er dan ook na. Het duurste gerecht is 300 rupee. Naast mij is een tafel met 12 Amerikaantjes, studenten denk ik. Ze laten het zich goed smaken.
Zo luitjes; ik ga nog ff wat bijkletsen met Shyam en daarna naar mijn mandje.
Gisteren avond kwam Christoffel weer bij mij zitten. Hij heeft zijn Nepali vriend leren kennen in Duitsland. Ik weet niet hoe die vent heet maar voor het gemak noem ik ‘m Sha. Ik heb Sha 1 keer gezien, mooi manneke. Sha is getrouwd met een duitse oudere vrouw mit viel Geld. Daarnaast heeft Sha een duitse oudere vriendin toevallig ook mit viel Geld. Nu heeft Sha aan Offie ( tja beste lezers: zee all joes mij nikname – grappig; engels in het duits ) verteld dat zijn vriendin niet wilt dat Sha met Offie samen een guest house begint.
Kijk luitjes, voor mij is het heel simpel, ik zie op 12 meter dat er op het voorhoofd van onze duitse vriend SU-KELL getatuëerd staat. Maar bij bij het tanden poetsen moet Offie zelf toch ook iets zien. Of kan hij geen spiegelschrift lezen?
”Maar hij is getrouwd! Hoe kan z’n vriendin nu zeggen dat ze niet wil ...?” Kan auch nicht. “Dat heb je toch wel tegen je vriend gezegd?” Ich denke schön.
Ik vraag waar Sha nu is, hie is wiz ze gurls, joe no,.... ze hors, ...prostituëerten! Alsof ik die Dummkopf bin! Hij houd van de vrouwtjes, zeg ik maar. ja, sicher!
En nu, wat ga je nu doen? Ja ik kijk wel, ik leef van dag tot dag en ik zie wel, Nepal is toch zowieso niet mijn land denk ik, ik vind Zwitserland bv. viel schöner!
Het is net of ik het woordje SU-KELL op zie gloeien!. En wat ga je morgen doen? vraag ik, Wise nicht!. Ik begin mijn computer af te sluiten en zeg: ”neem nog een blowtje en alles komt goed”. Richtig. We geven elkaar de hand en nu weet ik zeker dat ik SU-KELL zie knipperen, ik hoor alleen nog geen bellen rinkelen.
Ondertussen een ontbijtje gescoord. 2 toast, 2 boiled eggs and small pot of black thea 50 rupee.
En nu ff naar het dakterras, zonnetje pikken, dan naar de apotheek. Mijn Ibuprofen is bijna op, ik ben snip verkouden. Dan proberen informatie te verkrijgen voor Internet. Tot later
12:08 Ben net terug van de apotheek????? Shyam heeft me er gebracht. Een klein aggenebbes winkeltje met een zeer vriendelijke man. Het winkeltje waar geen een toerist naar toe durft maar ik vertrouw Shyam. Ik heb mijn lege doosje Ibuprofun bij mij en laat dat zien. ’T is Nederlands maar de man zet z’n bril op en kijk zeer geleerd. Hij duikt onder z’n toonbank en legt een strip rode pillen, keurig verpakt op de counter en kijkt mij trots aan. Ik kijk op de achterkant.Chinees, Hindi, Bazjiboezoek maar ook Engels: Ibuprofen 400 mg. Exact mijn pillen. Als de toeristische angsthaas sla ik gelijk 9 strips van 10 in. Toen de ge-eikte vraag: How much? sir. ............90 rupees. Kom daar maar eens om in Holland !! da’s 90 euro cent.
Toen naar het Cybercafee van onze Joyce&Krishna. Niet dat van hun... het zijn vrienden en dat is belangrijk begin ik te begrijpen. Het scheelt enorm in de prijs.
Cafee open, de grote baas ”isse back in one hour, i think”. Wat een schatje. Dus ikke terug ff langs de supermarket. Ik heb ongehoord veel zin in kaas.
De 2 duitse vrienden hadden een stukje bij zich en dat kwam uit de super. En Yes, ik heb een blok gescoord. Ik ben gelijk naar huis gelopen en zit nu achter de pjoeter met een kannetje black thea en heerlijk een stukske kaas. Een verwennerij.
Sunny’s bar: Ik heb foto’s genomen en ga straks eens een biertje drinken. Het is inderdaad naast de Nyatapola tempel op Taumanhi square. Als het lukt zal ik 2 foto’s mee sturen met dit verslagje. ze zijn 1,2 Mb groot en het verslag maar 43 Kb.
Ik heb ze net verkleind. Als de grote niet lukken dan de kleintjes maar. Zo, en nu vol goede moed naar cyberbaas en kijken of jullie weer als gekken in de chat mode willen. Ik ga dus weer naar een ander cybercafee .
Ik ga aan de cyberbaas maar eens vragen hoe ik aan de ADSL-lijntje kan komen en de kosten.
21:00 Het cybercafee is oke. Redelijk snelle lijn en 17 werkplekken. op 2 na allemaal vol. Lokale jeugd en backpackers. Ik was de enige ouwe lul. Ik heb met Marijke kunnen chatten en dat was leuk.
Cyberbaas niet gesproken maar ik heb de indruk dat hij weet hoe het moet.
Daarna naar een goed restaurant. Ik heb wat te vieren. Ben gisteren ook al niet aan het eten geslagen en heb zin in lekker spul. Het Bhatgaon guesthouse lijkt me wel wat. Mooie plek, ziet er goed uit, wordt gerund door chinezen. Keuken zoals in Nederland. Ik bedoel de hardware. Menu : soepen, meatbals, varkensschotels, kipschotels, rundschotels en vegetarisch. Dessert na. Het zat dan ook 80% vol. terwijl iedereen steen en been klaagt dat er zo weinig toeristen zijn. De prijzen zijn er dan ook na. Het duurste gerecht is 300 rupee. Naast mij is een tafel met 12 Amerikaantjes, studenten denk ik. Ze laten het zich goed smaken.
Zo luitjes; ik ga nog ff wat bijkletsen met Shyam en daarna naar mijn mandje.
dinsdag 28 november 2006
Chez Rick
28 november 2006 13:25 uur
Ik krijg het onder controle, 23:00 gaan slapen 4:50 wakker, ff pissen en terug. Vanochtend om 7:30 op.
Gisteren , net toen ik wilde beginnen, kwam Christoffel ( duitser-22jaar) aanschuiven. Leuke gast en we hebben een lang gesprek gehad. Hij wil hier blijven en met een Nepaleese vriend een guest house, duitse stijl, beginnen. Leuke gozer. Ik zal hem nog wel tegenkomen. Vandaar mijn abrupte einde van het 27 nov verslag.
Gisteren: Restaurantje van Joyce en Krishna was tipical so to speak. Het duurde even maar na +/- 10 min. snapte ik dat ik buiten zat. Het was $%#@ koud en ik kijk ’s onder mijn parrasolletje en zie de sterrenhemel. Wel fraai. Lekker gegeten en een biertje genomen. 310 rupee.
13:40 : Ben net terug van het dakterras, Nepali Thea, 2 geroosterde boterhammetjes en 2 gekookte eitjes, 60 rupee. Daar trof ik twee duitsers Ingo(69) & Juergen(70) waar ik lekker mee heb ontbeten. Over alles en nog wat zitten leuteren, Hiltler is fout , oorlog spijt, Nepal goed enz., eigelijk heel leuk, na een uurtje of 3 verdwenen ze, we hebben E-mail adressen uitgewisseld, daarna iPodje op, lekker in het zonnetje muziek luisteren. Toen kwam Lea ( USA 19 years and i hate George Bush). Ze is hier in een studieproject betreffende agra-culture, ook een leuk gesprek. Ze vertrekt over 2 weken maar is hier al 3 mnd en spreek redelijk Nepali EN verstaat het goed.!!! Kep nog kans.
Nu lekker douchen, naar cybercafee en foto’s nemen van Sunny’s bar. Jaha, daar gaat het gebeuren beste lezertjes. Misschien wordt dat wel Chez Rick
17:10 : Terug naar huis (Khwopa) en onmiddelijk een bierje besteld bij Shyam. iPod zo hard mogelijk, het dakteras op en luid meezingen. Brothers in Arms.
Het was een vreemde ervaring: ikke in cybercafe en jullie on-line. Rene, GertJan, Willemijn, Marijke en Gert probeerde te chatten. Ik had het nog nooit op z’n googles gedaan dus ik dacht dat het aan mij lag. Na wat Nepali naar mijn plekje geschreeuwt te hebben met een blik van “hoelang wil je blijven leven, jongen ?”
kwam ik erachter dat het puur de verbinding was. Nou ja, zij wezen naar een bepaald stukje met wat gele tekst die zo-iets vertelde als “problems with the connection .......” maar zonder hullie had ik het ook wel geweten hoor !
ff serieus: het is emotioneel als er een aantal van je meest dierbaren aan de andere kant zitten. Het is kut dat je niet met ze kan chatten maar het is ook heerlijk te weten dat ze daar zijn, voor mij. Tnx.
Ik ben wel waanzinnig blij dat het is gelukt om m’n verslagjes door te blazen. Ik heb er maar pdf’jes van gemaakt omdat die veel kleiner zijn. De foto’s die ik neem baren mij meer zorgen. Niet maximaal maar ik ga ook geen shit kwaliteit nemen.
Ik moet een echte lijst maken naar wie ik dit door zend. Het was zo hap/snap dat ik m’n kinderen vergeten ben. i feel fucking good !. GVD ik wil internet! Ik ga ook lekker met muisje skypen. Tot de volgende keer.
Ik krijg het onder controle, 23:00 gaan slapen 4:50 wakker, ff pissen en terug. Vanochtend om 7:30 op.
Gisteren , net toen ik wilde beginnen, kwam Christoffel ( duitser-22jaar) aanschuiven. Leuke gast en we hebben een lang gesprek gehad. Hij wil hier blijven en met een Nepaleese vriend een guest house, duitse stijl, beginnen. Leuke gozer. Ik zal hem nog wel tegenkomen. Vandaar mijn abrupte einde van het 27 nov verslag.
Gisteren: Restaurantje van Joyce en Krishna was tipical so to speak. Het duurde even maar na +/- 10 min. snapte ik dat ik buiten zat. Het was $%#@ koud en ik kijk ’s onder mijn parrasolletje en zie de sterrenhemel. Wel fraai. Lekker gegeten en een biertje genomen. 310 rupee.
13:40 : Ben net terug van het dakterras, Nepali Thea, 2 geroosterde boterhammetjes en 2 gekookte eitjes, 60 rupee. Daar trof ik twee duitsers Ingo(69) & Juergen(70) waar ik lekker mee heb ontbeten. Over alles en nog wat zitten leuteren, Hiltler is fout , oorlog spijt, Nepal goed enz., eigelijk heel leuk, na een uurtje of 3 verdwenen ze, we hebben E-mail adressen uitgewisseld, daarna iPodje op, lekker in het zonnetje muziek luisteren. Toen kwam Lea ( USA 19 years and i hate George Bush). Ze is hier in een studieproject betreffende agra-culture, ook een leuk gesprek. Ze vertrekt over 2 weken maar is hier al 3 mnd en spreek redelijk Nepali EN verstaat het goed.!!! Kep nog kans.
Nu lekker douchen, naar cybercafee en foto’s nemen van Sunny’s bar. Jaha, daar gaat het gebeuren beste lezertjes. Misschien wordt dat wel Chez Rick
17:10 : Terug naar huis (Khwopa) en onmiddelijk een bierje besteld bij Shyam. iPod zo hard mogelijk, het dakteras op en luid meezingen. Brothers in Arms.
Het was een vreemde ervaring: ikke in cybercafe en jullie on-line. Rene, GertJan, Willemijn, Marijke en Gert probeerde te chatten. Ik had het nog nooit op z’n googles gedaan dus ik dacht dat het aan mij lag. Na wat Nepali naar mijn plekje geschreeuwt te hebben met een blik van “hoelang wil je blijven leven, jongen ?”
kwam ik erachter dat het puur de verbinding was. Nou ja, zij wezen naar een bepaald stukje met wat gele tekst die zo-iets vertelde als “problems with the connection .......” maar zonder hullie had ik het ook wel geweten hoor !
ff serieus: het is emotioneel als er een aantal van je meest dierbaren aan de andere kant zitten. Het is kut dat je niet met ze kan chatten maar het is ook heerlijk te weten dat ze daar zijn, voor mij. Tnx.
Ik ben wel waanzinnig blij dat het is gelukt om m’n verslagjes door te blazen. Ik heb er maar pdf’jes van gemaakt omdat die veel kleiner zijn. De foto’s die ik neem baren mij meer zorgen. Niet maximaal maar ik ga ook geen shit kwaliteit nemen.
Ik moet een echte lijst maken naar wie ik dit door zend. Het was zo hap/snap dat ik m’n kinderen vergeten ben. i feel fucking good !. GVD ik wil internet! Ik ga ook lekker met muisje skypen. Tot de volgende keer.
maandag 27 november 2006
Jet lag & cultuur shock
27 november 2006 05:15 uur
Wakker vanaf 4:30 uur. Dat moet toch gaan veranderen. Ik ben er toch maar uit gegaan maar dit schiet niet op.
Gisterenavond om +/- 10:00 kwam Shyam naar boven. Ik ben bezig met m’n verslagje, ik stop en nodig hem uit aan tafel vandaar het abrupte einde van het verslag van gisteren.
Shyam is in deep shock. “Itte isse not good, very bad things happen, very bad things”
Ik kijk en gebaar naar mijzelf , heeft het met mij te maken? “No, no..you’r good” Het is maar dat jullie het weten want hier snappen ze het al na 1 dag l.
Het verhaal: In een lokale kroeg waar je kunt kaarten en pool spelen- een echte lokal pup- zijn ongeveer 30 klanten aanwezig. Plots komen er 5 mannen binnen met geweren en hebben alle mensen beroofd. 2 mannen hielden iedereen onder schot en de 3 anderen hebben geld, horloges en halskettingen van het clienteel geroofd. Nog nooit gebeurd in Bhaktapur. En kijk maar : iedereen heeft zijn luiken dicht en zit nu thuis te bibberen. Ik kijk naar buiten ...........luiken dicht en geen kip op straat.
Ik ben zowaar in de middeleeuwen terecht gekomen. Shyam is echt van slag en de bekende kreet “What to do” komt langs. Ik pas me ongeloofelijk snel aan. In plaats van voor te stellen om een posse te organiseren, de mannen op te jagen, neer te schieten en daarna uiteraad te linchen, zeg ik heel gedecideert “Yes Shyam, what to do” en we kijken elkaar knikkend aan.......... Rick de Nepalees.
Shyam zegt dat men denkt dat het Mao-isten zijn. Na de vrede met de regering zijn er een aantal rebellen aan het muiten geslagen en hebben hun geweren niet ingeleverd. Enfin, nieuwe dag, nieuwe kansen. “What to do ??????” .
Ik zie het licht worden, ongeloofelijk snel. Binnen 5 minuten van totaal donker naar licht.
Lekker ff opfrissen en een ontbijtje scoren. Niet meer dan 50 rupees vandaag. Ik moet tenslotte aan mijn lijn denken. Bis später.
14:30 uur
Ik heb het presentje van Marijke gevonden. Het zat in de zijkant van de grote tas. Ik ben erg blij.
Ik ga naar de supermarkt en het nieuwe cybercafee. Daarom het ik m’n pjoeter opgestart om een memorysticky in elkaar te draaien. Als het goed gaat is dit mijn eerste verslag.
Bye
16:45 uur
Het is dus niet goed gegaan of eigelijk toch wel. Druk, druk, druk. Eerst mijn beltegoed opwaarderen. Ik heb gisteren met René aan de telefoon gehangen voor +/- 5 volle minuten…….weg beltegoed van 1102,00 rupee’s. FUCKER !!!, maar het was toch fijn om ff bij te lullen. Daarna mijn Visitors pas opgehaald. Onderweg een groep bezig gezien in klederdracht met drums en dans, prachtig, allen meisjes, helemaal niks mis mee. Toen op weg naar de supermarket. De enige in Bhaktapur.
Over Durbar Square lopend kijk ik naar een tegemoed komende vrouw. Mijn aandacht wordt getrokken omdat ze vreemd loopt, een beetje weidbeens. Met haar rechterhand houd ze haar rok? vast en houd hem iets omhoog. Plots zie ik stront op de grond vallen terwijl zij gewoon doorloopt. Echt gezien ! Niemand kijk op of om. I am in the fucking Middle Ages.
De super is helemaal geen super maar een winkel van sinkel en heeft 3 rekken met dingen zal ik maar zeggen. Een half rek wordt bv gevuld met champoo en de andere helft met ships, zo; dat is dan 30% van ons vloeroppervlak down the drain. Absurt. Er is bijna niets te koop wat enigzins nut heeft voor mijn soort , alleen de head&sholders misschien dus die maar gekocht. Erg duur 240 rupee, wel grote fles, ff omrekenen, toch niet zo duur.
Shyam, mijn trouwe begeleider, draagt het tasje, hij staat erop, nee niet letterlijk en we gaan huiswaards. Ik wil Shyam niet vervelen met een cybercafee bezoek, wat moet hij daar?
Om 18:00 ga ik naar een restaurantje. Waar Joyce en Krishna altijd naar toe gaan. Het zal mij benieuwen. Ik kom er net achter dat ik gisteren en eergisteren alleen maar ontbijt heb gegeten. Wij, Nepali, eten niet zo veel.
19:15 uur
Terug van een lekker etentje.
Wakker vanaf 4:30 uur. Dat moet toch gaan veranderen. Ik ben er toch maar uit gegaan maar dit schiet niet op.
Gisterenavond om +/- 10:00 kwam Shyam naar boven. Ik ben bezig met m’n verslagje, ik stop en nodig hem uit aan tafel vandaar het abrupte einde van het verslag van gisteren.
Shyam is in deep shock. “Itte isse not good, very bad things happen, very bad things”
Ik kijk en gebaar naar mijzelf , heeft het met mij te maken? “No, no..you’r good” Het is maar dat jullie het weten want hier snappen ze het al na 1 dag l.
Het verhaal: In een lokale kroeg waar je kunt kaarten en pool spelen- een echte lokal pup- zijn ongeveer 30 klanten aanwezig. Plots komen er 5 mannen binnen met geweren en hebben alle mensen beroofd. 2 mannen hielden iedereen onder schot en de 3 anderen hebben geld, horloges en halskettingen van het clienteel geroofd. Nog nooit gebeurd in Bhaktapur. En kijk maar : iedereen heeft zijn luiken dicht en zit nu thuis te bibberen. Ik kijk naar buiten ...........luiken dicht en geen kip op straat.
Ik ben zowaar in de middeleeuwen terecht gekomen. Shyam is echt van slag en de bekende kreet “What to do” komt langs. Ik pas me ongeloofelijk snel aan. In plaats van voor te stellen om een posse te organiseren, de mannen op te jagen, neer te schieten en daarna uiteraad te linchen, zeg ik heel gedecideert “Yes Shyam, what to do” en we kijken elkaar knikkend aan.......... Rick de Nepalees.
Shyam zegt dat men denkt dat het Mao-isten zijn. Na de vrede met de regering zijn er een aantal rebellen aan het muiten geslagen en hebben hun geweren niet ingeleverd. Enfin, nieuwe dag, nieuwe kansen. “What to do ??????” .
Ik zie het licht worden, ongeloofelijk snel. Binnen 5 minuten van totaal donker naar licht.
Lekker ff opfrissen en een ontbijtje scoren. Niet meer dan 50 rupees vandaag. Ik moet tenslotte aan mijn lijn denken. Bis später.
14:30 uur
Ik heb het presentje van Marijke gevonden. Het zat in de zijkant van de grote tas. Ik ben erg blij.
Ik ga naar de supermarkt en het nieuwe cybercafee. Daarom het ik m’n pjoeter opgestart om een memorysticky in elkaar te draaien. Als het goed gaat is dit mijn eerste verslag.
Bye
16:45 uur
Het is dus niet goed gegaan of eigelijk toch wel. Druk, druk, druk. Eerst mijn beltegoed opwaarderen. Ik heb gisteren met René aan de telefoon gehangen voor +/- 5 volle minuten…….weg beltegoed van 1102,00 rupee’s. FUCKER !!!, maar het was toch fijn om ff bij te lullen. Daarna mijn Visitors pas opgehaald. Onderweg een groep bezig gezien in klederdracht met drums en dans, prachtig, allen meisjes, helemaal niks mis mee. Toen op weg naar de supermarket. De enige in Bhaktapur.
Over Durbar Square lopend kijk ik naar een tegemoed komende vrouw. Mijn aandacht wordt getrokken omdat ze vreemd loopt, een beetje weidbeens. Met haar rechterhand houd ze haar rok? vast en houd hem iets omhoog. Plots zie ik stront op de grond vallen terwijl zij gewoon doorloopt. Echt gezien ! Niemand kijk op of om. I am in the fucking Middle Ages.
De super is helemaal geen super maar een winkel van sinkel en heeft 3 rekken met dingen zal ik maar zeggen. Een half rek wordt bv gevuld met champoo en de andere helft met ships, zo; dat is dan 30% van ons vloeroppervlak down the drain. Absurt. Er is bijna niets te koop wat enigzins nut heeft voor mijn soort , alleen de head&sholders misschien dus die maar gekocht. Erg duur 240 rupee, wel grote fles, ff omrekenen, toch niet zo duur.
Shyam, mijn trouwe begeleider, draagt het tasje, hij staat erop, nee niet letterlijk en we gaan huiswaards. Ik wil Shyam niet vervelen met een cybercafee bezoek, wat moet hij daar?
Om 18:00 ga ik naar een restaurantje. Waar Joyce en Krishna altijd naar toe gaan. Het zal mij benieuwen. Ik kom er net achter dat ik gisteren en eergisteren alleen maar ontbijt heb gegeten. Wij, Nepali, eten niet zo veel.
19:15 uur
Terug van een lekker etentje.
zondag 26 november 2006
De eerste dag in Bhaktapur
26 november 2006 12:10 uur Kathmandu tijd.
Wakker vanaf 10:00 uur. vanaf nu gaat het over Nepal tijd; ik woon hier. Gisteren , moeite om de koffers uit te pakken. Het maakt het zo definitief. Toch maar gedaan, nu heb ik er een goed gevoel bij. Alea iacta est ( de teerling is geworpen )
Dus om 10:00 het dakterras maar eens op gestommelt. Het uitzicht is tweeledig. De beroemste tempel van Nepal, naam weet ik nu nog niet maar die met de 5 pagode-daken, ligt binnen een steenworp. Door de lens van m’n fotocamera, in de zoom stand, kan ik hen aanraken met op de achtergrond de Himalaya. Toch wel imposant.
Daarnaast wordt het uitzicht bepaald door daken van andere huizen. Vooral veel golfplaat. Het is er een bonte verzameling van kleuren , het lijkt erop dat op de daken zich een soort van tweede leven afspeeld. Het barst er van de vrouwen die de was ophangen of op het golfplatendak te drogen leggen. Vrouwen die haardhout aan het stapelen zijn. Vrouwen die granen ? of zo-iets te drogen leggen in de zon. Oh..ja, het is staalblauw en de zon doet goed haar best. Heerlijk. Ik zweet in m’n T-shirt, lekker pullak.
Maar zoals eerder vermeld,........ vrouwen dus. In felle kleuren rood, oranje, blauw, groen, spijkerbroek met weer iets van fel geel T-shirt, het is fantastisch. En allemaal 1 kind of meer.
Op het terras wordt een tafeltje met luie stoel geinstalleerd voor Ome Rick voor een lekker ontbijtje van Frence sandwich., Nepali thea en 2 boiled eggs. Zelf uitgezocht. Ik laat hem er eens lekker uithangen de eerste dag. 80 rupees.
Het is vooral de frence sandwich die het duur maakt , “but it is a sandwich with all kind of nice stuff on it, very nice.” ( 50 rupee ) De normale roosted bread is 20 rupee.
Voor iemand die 1 euro per werkdag verdiend is dit onbetaalbaar maar ik moet nog wennen en in het begin mag ik best eens uit de band springen voor 80 euro cent.
De Nepali thea is niet, door mij, als thee te herkennen maar smaakt redelijk voor iemand die nooit suiker neemt. “It is special tea with all kind of stuff in it to keep you warm and so on en good for you.”
De frence sandwich zijn twee overigens heerlijke wentelteefjes. De boiled eggs zijn zeer groot en heerlijk.
iPodje op m’n kop en in het zonnetje zitten ontbijten starend naar enkele mooie vrouwtjes en de Himalaya. ’T is ff wennen, maar het is te leren.
Om 12:00 een douche gepakt, dank aan Willemijn voor de tip, alles werkt en het toilet voldoet ook aan alle normen.
Ik heb om 15:00 uur een afspraak met Rosani. We gaan een wandelingetje maken . ” You like to see things ? city nice, we go see, yes?” Yes. natuurlijk Yes I like to see things !!
‘Tís verdomme 12:30 ik ga naar het plein.
Ben net terug van een eerste indruk van het plein. Terwijl ik wacht op Rosani ff dit verslagje. Op termijn zullen de foto’s meer zeggen dan de befaamde duizend woorden maar kep ff geen foto’s dus dan maar woorden.
Er zijn 4 pleinen in Bhatgaon ( Hindi voor Bhaktapur en Khwopa = Newari voor Bhaktapur ) Ons plein heet: Taumadhi square. De 5 pagode tempel : Nyatapola Temple.
Er zijn een aantal dialecten in Nepal die spraak en klanktechnisch niets met elkaar te maken hebben. In Bhaktapur wordt Newari gesproken door 90% van de autochtonen. De Newari zijn een stam. Iedereen spreek wel Nepali, zoiets als onze dialecten en Nederlands, spreken we ook allemaal, behalve Miriam want die spreekt alleen maar Made’s
Ik heb een cybercafee ontdekt en heb gelijk wat ge_Emailed. Uurtje gezeten 20 rupee.
Rosani komt mij ophalen: We gaan naar Suvadra, het kinder tehuis van de stichting. Het is vlakbij dus we gaan lopen.
Die meid geeft gas ;daar wordt je niet vrolijk van. En intussen gewoon steenkolen engels blijven praten. Ik voel me net Jaap; ik hoor vaag een geluid, ik zie dat ze af en toe om kijkt omdat ze een reactie verwacht, maar ik heb absoluut geen idee waar ze het over heeft.
Er zijn pasfoto’s genomen voor op mijn visitors pass zodat ik een jaar in en uit Bhaktapur kan komen zonder elke keer 750 rupee te betalen. Alleen dat is al een verhaal,; ik moet morgen terug om ze op te halen. Kom daar maar eens mee weg in Nederland.
Ik weet nu waar de enige ( wablief ???) supermarkt van Bhaktapur is.
Ik weet nu waar het goede cybercafee is; hun vrienden ........dus korting.
En ik weet nu waar haar huis is. In iedergeval een omweg van zeker 20 min. lopen. Wel opletten he.. Ik woon in de Himalaya.
Kortom met mijn tong op mijn vestje, de dood voor ogen, zal ik maar zeggen, kom ik bij Suvadra aan.
Het is een spiksplinter nieuw huis, speciaal gebouwd voor suvadra en het ziet er goed uit. Vanuit Nepali gezichtspunt gezien.
Achter in de tuin, lekker in het zonnetje, wordt een stoel weggezet waarin ik moet plaats nemen. You are the guest.
Naast mij wordt een rieten mat op het gras ( lees zand) gedeponeerd waarop drie dames plaats nemen. Rosani, ”dinges” de zuster van Krishna, en ”hoe heet je ook weer” de werkneemster van het tehuis. daarna komen de kinderen zich voorstellen en krijg ik een kopje Nepali Thea aangereikt. De kinderen gaan in een cirkel zitten en kijken mij aan. Als ik er een uit pik door mijn blik die richting op te smijten resulteerd dat in gegiebel. Ik voel mij opgelaten. Het is hartverwarmend en absoluut niet van deze westerse tijd.
Op de terugweg wordt ik begeleid door “ik schaam me kapot want ik ben zijn naam ook vergeten” die mij veel inormatie heeft gegeven betreffende de pleinen, het koningshuis en de tempels. Het is de zoon van “dinges” en een geweldige Nepalist. Ik ga hier speciaal een stukje aan wagen. Ik weet inmiddels veel van tempels en vooral waarom ze zijn gebouwd.
Wakker vanaf 10:00 uur. vanaf nu gaat het over Nepal tijd; ik woon hier. Gisteren , moeite om de koffers uit te pakken. Het maakt het zo definitief. Toch maar gedaan, nu heb ik er een goed gevoel bij. Alea iacta est ( de teerling is geworpen )
Dus om 10:00 het dakterras maar eens op gestommelt. Het uitzicht is tweeledig. De beroemste tempel van Nepal, naam weet ik nu nog niet maar die met de 5 pagode-daken, ligt binnen een steenworp. Door de lens van m’n fotocamera, in de zoom stand, kan ik hen aanraken met op de achtergrond de Himalaya. Toch wel imposant.
Daarnaast wordt het uitzicht bepaald door daken van andere huizen. Vooral veel golfplaat. Het is er een bonte verzameling van kleuren , het lijkt erop dat op de daken zich een soort van tweede leven afspeeld. Het barst er van de vrouwen die de was ophangen of op het golfplatendak te drogen leggen. Vrouwen die haardhout aan het stapelen zijn. Vrouwen die granen ? of zo-iets te drogen leggen in de zon. Oh..ja, het is staalblauw en de zon doet goed haar best. Heerlijk. Ik zweet in m’n T-shirt, lekker pullak.
Maar zoals eerder vermeld,........ vrouwen dus. In felle kleuren rood, oranje, blauw, groen, spijkerbroek met weer iets van fel geel T-shirt, het is fantastisch. En allemaal 1 kind of meer.
Op het terras wordt een tafeltje met luie stoel geinstalleerd voor Ome Rick voor een lekker ontbijtje van Frence sandwich., Nepali thea en 2 boiled eggs. Zelf uitgezocht. Ik laat hem er eens lekker uithangen de eerste dag. 80 rupees.
Het is vooral de frence sandwich die het duur maakt , “but it is a sandwich with all kind of nice stuff on it, very nice.” ( 50 rupee ) De normale roosted bread is 20 rupee.
Voor iemand die 1 euro per werkdag verdiend is dit onbetaalbaar maar ik moet nog wennen en in het begin mag ik best eens uit de band springen voor 80 euro cent.
De Nepali thea is niet, door mij, als thee te herkennen maar smaakt redelijk voor iemand die nooit suiker neemt. “It is special tea with all kind of stuff in it to keep you warm and so on en good for you.”
De frence sandwich zijn twee overigens heerlijke wentelteefjes. De boiled eggs zijn zeer groot en heerlijk.
iPodje op m’n kop en in het zonnetje zitten ontbijten starend naar enkele mooie vrouwtjes en de Himalaya. ’T is ff wennen, maar het is te leren.
Om 12:00 een douche gepakt, dank aan Willemijn voor de tip, alles werkt en het toilet voldoet ook aan alle normen.
Ik heb om 15:00 uur een afspraak met Rosani. We gaan een wandelingetje maken . ” You like to see things ? city nice, we go see, yes?” Yes. natuurlijk Yes I like to see things !!
‘Tís verdomme 12:30 ik ga naar het plein.
Ben net terug van een eerste indruk van het plein. Terwijl ik wacht op Rosani ff dit verslagje. Op termijn zullen de foto’s meer zeggen dan de befaamde duizend woorden maar kep ff geen foto’s dus dan maar woorden.
Er zijn 4 pleinen in Bhatgaon ( Hindi voor Bhaktapur en Khwopa = Newari voor Bhaktapur ) Ons plein heet: Taumadhi square. De 5 pagode tempel : Nyatapola Temple.
Er zijn een aantal dialecten in Nepal die spraak en klanktechnisch niets met elkaar te maken hebben. In Bhaktapur wordt Newari gesproken door 90% van de autochtonen. De Newari zijn een stam. Iedereen spreek wel Nepali, zoiets als onze dialecten en Nederlands, spreken we ook allemaal, behalve Miriam want die spreekt alleen maar Made’s
Ik heb een cybercafee ontdekt en heb gelijk wat ge_Emailed. Uurtje gezeten 20 rupee.
Rosani komt mij ophalen: We gaan naar Suvadra, het kinder tehuis van de stichting. Het is vlakbij dus we gaan lopen.
Die meid geeft gas ;daar wordt je niet vrolijk van. En intussen gewoon steenkolen engels blijven praten. Ik voel me net Jaap; ik hoor vaag een geluid, ik zie dat ze af en toe om kijkt omdat ze een reactie verwacht, maar ik heb absoluut geen idee waar ze het over heeft.
Er zijn pasfoto’s genomen voor op mijn visitors pass zodat ik een jaar in en uit Bhaktapur kan komen zonder elke keer 750 rupee te betalen. Alleen dat is al een verhaal,; ik moet morgen terug om ze op te halen. Kom daar maar eens mee weg in Nederland.
Ik weet nu waar de enige ( wablief ???) supermarkt van Bhaktapur is.
Ik weet nu waar het goede cybercafee is; hun vrienden ........dus korting.
En ik weet nu waar haar huis is. In iedergeval een omweg van zeker 20 min. lopen. Wel opletten he.. Ik woon in de Himalaya.
Kortom met mijn tong op mijn vestje, de dood voor ogen, zal ik maar zeggen, kom ik bij Suvadra aan.
Het is een spiksplinter nieuw huis, speciaal gebouwd voor suvadra en het ziet er goed uit. Vanuit Nepali gezichtspunt gezien.
Achter in de tuin, lekker in het zonnetje, wordt een stoel weggezet waarin ik moet plaats nemen. You are the guest.
Naast mij wordt een rieten mat op het gras ( lees zand) gedeponeerd waarop drie dames plaats nemen. Rosani, ”dinges” de zuster van Krishna, en ”hoe heet je ook weer” de werkneemster van het tehuis. daarna komen de kinderen zich voorstellen en krijg ik een kopje Nepali Thea aangereikt. De kinderen gaan in een cirkel zitten en kijken mij aan. Als ik er een uit pik door mijn blik die richting op te smijten resulteerd dat in gegiebel. Ik voel mij opgelaten. Het is hartverwarmend en absoluut niet van deze westerse tijd.
Op de terugweg wordt ik begeleid door “ik schaam me kapot want ik ben zijn naam ook vergeten” die mij veel inormatie heeft gegeven betreffende de pleinen, het koningshuis en de tempels. Het is de zoon van “dinges” en een geweldige Nepalist. Ik ga hier speciaal een stukje aan wagen. Ik weet inmiddels veel van tempels en vooral waarom ze zijn gebouwd.
zaterdag 25 november 2006
Afscheid van Holland
25 november 2006 20:00 uur Kathmandu tijd.
Wat vooraf ging: vertel ik misschien nog wel eens. maar nu eerst dit.
De laatste dagen razen voorbij. Ik wil op een fatsoenlijke manier afsheid nemen van de mensen die close zijn. Ik kom in tijdnood. Muis heb ik telefonisch gedag gezegd en bij Gert & Marja ben ik niet geweest. Daar had ik al mee geknuffeld – ook met Muis – maar ja.
Het is zover; 24 november 2006. Jaap brengt me naar Toon en Marijke. Er wordt een heerlijk lunch in elkaar gedraaid en Jaap komt met de chardonay op de proppen. Ik vind het allemaal best en laat het mij goed smaken. Hebben ze niet in Nepal !!!!
Marijke heeft iets heel speciaals voor mij gemaakt. Het roert me en ik laat het bij m’n bord liggen als ik vertrek. Het zijn de westerse invloeden. Moet wel : zoiets doen wij niet in Nepal. Wel echt kut. Bij de eerste zending koffie moet het meegestuurd worden.
Ik heb vier koffers bij
Laptop met een heleboel computer shit.
Handbagage tas die voldoet aan de nieuwste afmetingen
Een samsonite koffer medium en een enorme tas, bij Japie weggekaapt.
Want :Krishna ( mijn nieuwe Nepaleese vriend ) heeft spulletje gekocht in Nederland en wil dit graag in Nepal hebben. Ik heb een nieuw Senseo apparaat gekocht met 300 pad’s kofie en dat wil ik graag in Nepal hebben.
(Ik red het niet, ga volledig door m’n hoeven en kan m’n ogen niet open houden. Ben al vanaf gisteren 7:30 op. Eerst ff langs dochter Joyce te gaan. Het is nu 16:45 Nederlandse tijd alleen aan dag later en ik ben kapot. Doe de rest morgen wel.
Daar istie weer: het is nu 2:03 in Nepal en dus 12 voor half elf ’s avonds in Nederland. Ik ben klaar wakker het is inmiddels 26 november.)
Bij het inchecken moet ik mijn charmes in de strijd gooien, bovenste drie knoopjes van je hemd los en de fluelen bek gebruiken. Je mag 20 kg. meenemen en ik heb 42 kg. aan twee in te leveren koffers bij mij. ”Het is een zero tolerance beleid meneer maar omdat u spulletjes bij heeft voor gehandicapte kinderen zal ik het toe laten”. Pfoe, ik kom goed weg. Niets bij betalen, dank u wel mevrouw.
Da’s gelukt, vrolijk ga ik verder met laptop en cabinekoffer.
De security checks beginnen. En ik kan alvast verklappen dat Heatrow gewonnen heeft.
Alles uit de zakken en in bakjes op de band. Laptop uitpakken, ik heb dus 5 bakken. Laptop, tas van laptop, cabinekoffer, jas en klein spul zoals daar is :paspoort, geld (munten ) iPod enz. dan door het poortje en alles weer inpakken. Lange rijen !!!!
Huppetee; in de British Midland en gaan met die banaan. Op Heatrow begit het gezeik. Ik ben een zg transfer, dus kan ik achter de douane door naar terminal 3............dacht ik.
1 stuks bagage meneer, “I beg you pardon” Hoezo? Onze polici is :dat er maar 1 stuks bagage meegenomen mag worden in het vliegtuig , “make it one peace”. Huh . what do you mean,…….. make it one peace????. Just like I told you sir: Make it one peace or else go and check in by Gulf Air. Ik weet zeker dat er SU-KELL op m’n voorhoofd stond !!!!!
Ik wil mijn cabinekoffer niet kwijt , laat staan mijn laptop. What Now????? sir !!!!
Gewoon ff door de douane, niets aan te geven en dan weer inchecken bij Gulf Air. Op terminal 3 GVD langs de buitenkant = 35 min. lopen.
Dat heb ik toch maar gedaan. Bij Gulf Air ( wat zien die meiden er prachtig uit ) in gecheckt en dus de cabinekoffer op de band.en alleen met de laptop weer langs de douane en het hele geneuzel weer. Over lange rijen gesproken. Als er niet van die enorme wachttijden tussen mijn vluchten hadden gezeten , dan had ik het never kunnen halen.
Waanzin !!!! En waarom snappen die mensen niet – als de sleutels piepen bij het 1ste poortje, dan piepen ze bij het volgende poorte ook, en het volgende, en het vo......
Wat een geweldige maatschappij die Gulf Air. Beste die ik ooit heb gehad.
Aanvliegen op Kathmandu is voor ons Nepali toch altijd weer speciaal, we kennen allemaal het thuiskomst gevoel maar zo met de Himalaya op de achtergrond en dat met horten en stoten zakken tussen die bergen............hebben jullie niet !!!!
Uiteindelijk viel het mee, ik ben nergens gecontroleerd en ik heb al mijn spullen van de lopende band kunnen halen. Na de laatste check liep ik de vrijheid tegemoed recht in de armen van Shyam, de huisbaas, zal ik maar zeggen. Ook werd ik opgehaald door Rosani de vrouw van Krishna. Ik kreeg van beide een bloemenkrans om en welkom to Nepal. You like ? Yes, you like? Word ik toch heel verlegen van.
Vanaf dat moment hoef ik niets meer te doen. Dragers zorgen voor mijn koffers, ik wordt in een taxibusje gelepeld Ja beste mensen mijn voeten zaten op de hoogte van m’n billen.
De taxichauffeur is mijn held. Wat een rit. Ik heb gelukkig ervaring met Cairo. Je moet leren te vertrouwen op de chauffeur want anders wordt je gillend gek. Ze rijden niet hard overigens en ik snap het getoeter ook.
Iedere keer dat er een of meerdere voetganges worden ingehaald wordt er ff een claxonnetje gedrukt om aan te geven, ik kom eraan en ik ga je inhalen. De mensen zijn het zo gewend dat er niemand op of om kijkt. Voetgangers lopen tussen het verkeer, letterlijk tussen het verkeer. Links en rechts van de weg van Kathmandu naan Bhaktapur zijn stukken land waar braakliggend terijn is met spelende kinderen. Of er staan wat krotwoningen op.
In Bhaktapur aangekomen ben ik naar het Guesthouse Khwopa, Bolachhen -12. (inderdaad 2 hh ) gebracht en heb kamer 10 betrokken.
Ik moet constant bukken anders raak ik met mijn hoofd het plafond.
Ik ga weer naar mijn mandje.
Wat vooraf ging: vertel ik misschien nog wel eens. maar nu eerst dit.
De laatste dagen razen voorbij. Ik wil op een fatsoenlijke manier afsheid nemen van de mensen die close zijn. Ik kom in tijdnood. Muis heb ik telefonisch gedag gezegd en bij Gert & Marja ben ik niet geweest. Daar had ik al mee geknuffeld – ook met Muis – maar ja.
Het is zover; 24 november 2006. Jaap brengt me naar Toon en Marijke. Er wordt een heerlijk lunch in elkaar gedraaid en Jaap komt met de chardonay op de proppen. Ik vind het allemaal best en laat het mij goed smaken. Hebben ze niet in Nepal !!!!
Marijke heeft iets heel speciaals voor mij gemaakt. Het roert me en ik laat het bij m’n bord liggen als ik vertrek. Het zijn de westerse invloeden. Moet wel : zoiets doen wij niet in Nepal. Wel echt kut. Bij de eerste zending koffie moet het meegestuurd worden.
Ik heb vier koffers bij
Laptop met een heleboel computer shit.
Handbagage tas die voldoet aan de nieuwste afmetingen
Een samsonite koffer medium en een enorme tas, bij Japie weggekaapt.
Want :Krishna ( mijn nieuwe Nepaleese vriend ) heeft spulletje gekocht in Nederland en wil dit graag in Nepal hebben. Ik heb een nieuw Senseo apparaat gekocht met 300 pad’s kofie en dat wil ik graag in Nepal hebben.
(Ik red het niet, ga volledig door m’n hoeven en kan m’n ogen niet open houden. Ben al vanaf gisteren 7:30 op. Eerst ff langs dochter Joyce te gaan. Het is nu 16:45 Nederlandse tijd alleen aan dag later en ik ben kapot. Doe de rest morgen wel.
Daar istie weer: het is nu 2:03 in Nepal en dus 12 voor half elf ’s avonds in Nederland. Ik ben klaar wakker het is inmiddels 26 november.)
Bij het inchecken moet ik mijn charmes in de strijd gooien, bovenste drie knoopjes van je hemd los en de fluelen bek gebruiken. Je mag 20 kg. meenemen en ik heb 42 kg. aan twee in te leveren koffers bij mij. ”Het is een zero tolerance beleid meneer maar omdat u spulletjes bij heeft voor gehandicapte kinderen zal ik het toe laten”. Pfoe, ik kom goed weg. Niets bij betalen, dank u wel mevrouw.
Da’s gelukt, vrolijk ga ik verder met laptop en cabinekoffer.
De security checks beginnen. En ik kan alvast verklappen dat Heatrow gewonnen heeft.
Alles uit de zakken en in bakjes op de band. Laptop uitpakken, ik heb dus 5 bakken. Laptop, tas van laptop, cabinekoffer, jas en klein spul zoals daar is :paspoort, geld (munten ) iPod enz. dan door het poortje en alles weer inpakken. Lange rijen !!!!
Huppetee; in de British Midland en gaan met die banaan. Op Heatrow begit het gezeik. Ik ben een zg transfer, dus kan ik achter de douane door naar terminal 3............dacht ik.
1 stuks bagage meneer, “I beg you pardon” Hoezo? Onze polici is :dat er maar 1 stuks bagage meegenomen mag worden in het vliegtuig , “make it one peace”. Huh . what do you mean,…….. make it one peace????. Just like I told you sir: Make it one peace or else go and check in by Gulf Air. Ik weet zeker dat er SU-KELL op m’n voorhoofd stond !!!!!
Ik wil mijn cabinekoffer niet kwijt , laat staan mijn laptop. What Now????? sir !!!!
Gewoon ff door de douane, niets aan te geven en dan weer inchecken bij Gulf Air. Op terminal 3 GVD langs de buitenkant = 35 min. lopen.
Dat heb ik toch maar gedaan. Bij Gulf Air ( wat zien die meiden er prachtig uit ) in gecheckt en dus de cabinekoffer op de band.en alleen met de laptop weer langs de douane en het hele geneuzel weer. Over lange rijen gesproken. Als er niet van die enorme wachttijden tussen mijn vluchten hadden gezeten , dan had ik het never kunnen halen.
Waanzin !!!! En waarom snappen die mensen niet – als de sleutels piepen bij het 1ste poortje, dan piepen ze bij het volgende poorte ook, en het volgende, en het vo......
Wat een geweldige maatschappij die Gulf Air. Beste die ik ooit heb gehad.
Aanvliegen op Kathmandu is voor ons Nepali toch altijd weer speciaal, we kennen allemaal het thuiskomst gevoel maar zo met de Himalaya op de achtergrond en dat met horten en stoten zakken tussen die bergen............hebben jullie niet !!!!
Uiteindelijk viel het mee, ik ben nergens gecontroleerd en ik heb al mijn spullen van de lopende band kunnen halen. Na de laatste check liep ik de vrijheid tegemoed recht in de armen van Shyam, de huisbaas, zal ik maar zeggen. Ook werd ik opgehaald door Rosani de vrouw van Krishna. Ik kreeg van beide een bloemenkrans om en welkom to Nepal. You like ? Yes, you like? Word ik toch heel verlegen van.
Vanaf dat moment hoef ik niets meer te doen. Dragers zorgen voor mijn koffers, ik wordt in een taxibusje gelepeld Ja beste mensen mijn voeten zaten op de hoogte van m’n billen.
De taxichauffeur is mijn held. Wat een rit. Ik heb gelukkig ervaring met Cairo. Je moet leren te vertrouwen op de chauffeur want anders wordt je gillend gek. Ze rijden niet hard overigens en ik snap het getoeter ook.
Iedere keer dat er een of meerdere voetganges worden ingehaald wordt er ff een claxonnetje gedrukt om aan te geven, ik kom eraan en ik ga je inhalen. De mensen zijn het zo gewend dat er niemand op of om kijkt. Voetgangers lopen tussen het verkeer, letterlijk tussen het verkeer. Links en rechts van de weg van Kathmandu naan Bhaktapur zijn stukken land waar braakliggend terijn is met spelende kinderen. Of er staan wat krotwoningen op.
In Bhaktapur aangekomen ben ik naar het Guesthouse Khwopa, Bolachhen -12. (inderdaad 2 hh ) gebracht en heb kamer 10 betrokken.
Ik moet constant bukken anders raak ik met mijn hoofd het plafond.
Ik ga weer naar mijn mandje.
Abonneren op:
Posts (Atom)