Bhaktapur meubelboulevard

30 september 2007 14:44 uur.

Mijn vroegere compqagnon heeft samen met z’n vrouw een mooi stulpje gekocht in het landelijke poldergebied rondom Made. Ook Menno en Ingeborg hebben een blog om diverse mensen op de hoogte te houden van hun doen en laten. Bij de inrichting van hun nieuwe huis zijn er ook meubels gekocht en daarvan zijn foto’s op hun blog geplaatst.
Ik was erg onder de indruk van 2 tafels. Een zeer forse eettafel en een salontafel die absoluut een plaatje is. Toen kwam de brainwave. Ik heb immers 2 handgemaakte tafels laten maken voor het Heart. Het hoeft niet je smaak te zijn maar er zijn hier wel een heleboel vakmensen.
Een mailtje verzonden aan Paulus in het verre Frankrijk en die was best geïteresseert in de eettafel. Of ik een prijs kon geven en levertijd. Paul is een ras handelaar en als de condities goed zijn zal hij er best een groot aantal van kunnen verkopen. En toen begon de ellende.
Er zijn diverse “timmerfabriekjes” die allemaal met een minimum aan electrisch gereedschap de mooiste dingen kunnen maken, alleen ze moeten het eerst ff hebben vast gehad. Stjonge, jonge zeg; probeer maar eens aan een volk dat niet driedemensionaal kan denken met een foto in de hand een prijs op te vragen. Ik ben natuurlijk een aantal “fabriekjes” afgegaan, steeds vergezeld van Uzzol die hun taal spreekt. Geen van alle beheersen ze de Engelse taal en dat maakt het er niet echt makkelijker op. Wat een gepiel zeg maar ik maak vorderingen. In de loop van volgende week krijg ik van diverse timmerbazen een prijs. Ik ben benieuwd.
Verder is er niet veel te melden. Het seizoen zou nu zo’n beetje moeten beginnen maar de toerist kijkt de kat uit de boom. Er komen iedere dag mensen een hapje en een drankje doen. Pas nog een stel Nederlanders. Die waren doorverwezen door plaatselijke Nepali. Op zich wel weer een lekker gevoel.
Het heeft dagen achtereen geregend en de vluchten naar Pokhara en Chitwan zijn afgelast. Er zijn enkele doden gevallen door modderstromen maar vandaag is het weer bloedheet. Het laatste staartje van de moeson zeggen de Nepali.
Gisteren en vandaag naar de F1 gekeken. De qualificatie gisteren werd verreden om 7:00 Nederlandse tijd en vandaag begon de wedstrijd om 6:30. Hier zijn dat echt schappelijke tijden maar ik zie de slaperige gezichten van de Nederlandse F1 fan’s zo voor me. Fantastische race trouwens en Hamelton heeft weer eens gewonnen.

"Yes Sir, we won"

24 september 2007 11:02 uur.

Er is niet veel verandert. Bloedhete zon afgewisseld met regenbuien en power cuts. Ik vraag me meer en meer af wat er van dit land moet worden. Als je niet eens in staat bent om voor een goede electriciteitsvoorziening in je land te zorgen hoe kun je dat een land besturen. De Nepali gaan er heel apatisch mee om, het interesseert ze geen zak. Ze hebben een hele apparte manier van redeneren of misschien hebben wij die wel.
Het begrip service en dienstverlening is hier niet bekend. Sinds de 60er jaren is het toerisme hier een bekend verschijnsel. Begonnen met de hippy’s en later de bagpackers. Het gekke is dat ze van de toeristen niets hebben geleerd (gechargeert). Zoals de Fransen snel begrepen dat het “gat in de grond toilet” snel moest worden vervangen is dat hier totaal niet relevant. De meeste toiletten zijn stinkende vieze gaten in de vloer waar je echt niet wil zijn. Maar wat wil je van een volk dat nog gewoon in de berm poep en piest.
Als ik de Nepali confronteer met landen als b.v. Frankrijk of Spanje waar het in de 60er jaren niet echt anders was, begrijpen ze niet wat ik bedoel. Ik ben op menig camping in Frankrijk over m’n nek gegaan als ik naar het toilet moest maar daar heb je nu echt geen last meer van. Als ik vraag waar al de miljoenen gebleven zijn die vanaf 1960 in dit land zijn gepompt begrijpen ze niet wat ik bedoel. De meeste Nepali snappen dan ook niet waarom ik de verbouwing heb gedaan. “Yes, we like the new restaurant but ..... very expensive !! “ Als het zo blijft, wat de toeristen betreft, kan ik mijn gelijk niet eens bewijzen. Het zij zo.
Vlakbij Durbar Square is een nieuw guest house gebouwd. Het is inpandig in een rij bestaande huizen gemaakt en het ziet er erg goed uit. De eigenaar heeft via Krishna gevraagd “of het niets voor mij is.” Dit voor het Maoisten debakel. Ik ben er een paar dagen geleden met Krishna eens gaan kijken.
Het is een 16 kamer guest house. 2 kleinere kamers 11 grote 2 persoons kamers en 3 appartementen. Alle kamers voorzien van een douche/toilet ruimte. Uiteraard op een hele foute manier gecontrueerd maar ala.
Beneden een grote receptie, om de hoek een keuken met restaurantruimte. Buiten een erg mooie binnenhof met ook een ruimte om, overkapt tegen de zon, 12 tot 14 tafels neer te zetten. Restaurantruimte geschikt voor 48 gasten en buiten voor 56 gasten. Dan hebben we nog het keukenpersoneel, ik schat minstens 4 man en 3 obers. Uiteraard de receptionisten nog; dit alles kan beschikken over 1 toilet. Uiteraard een modern “gat in de grond toilet” . Da’s 1 toilet op 112 mensen !!!! Het is om te huilen, speciaal omdat er op de rest van het gebouw niet echt is beknibbelt. Ze snappen er echt geen bal van. Zo, ff genoeg gekankert.
Eergisteren afscheid genomen van Harrie en Jeske. Ook met Jeske 2 maanden ontbeten en dingen besproken. Later met Harrie erbij werd het nog gezelliger.
Zo zit je als een ware Pacha met 5 mooie meiden om je heen, zo zit je alleen. Om het te kompleeteren is het gaan regenen.
Gisterenavond was het de finale van Indian Idolls. Jaaha, hebben ze hier ook. Gisteren was echter heeeeel speciaal. Het was de allerlaatste strijd tussen 2 idolls. Een Indiër en een Nepali.
Afgelopen nacht wordt ik om +/- 12:30 wakker. Een enorme hoop herrie op straat. Krijsende en joelende mensen. Ik snap het !!!!. De Nepaal heeft gewonnen. Als ik vanochtend mijn ontbijt krijg van Shyam vraag ik het hem. “Did the Nepali guy won last night?” Shyam glimt van trots, zijn gezicht is in opperste blijschap. “Yes Sir, we won.” Als ik later The Himalyan Times lees op het web staat het met grote koppen op de voorpagina. Nepal’s heart-throb new Indian Idol. Als ik verder lees is het in Kathmandu net zo’n feest geworden als in Nederland toen we Europees kampioen voetballen werden. Kijk, dat hebben we nou weer goed gedaan, wij Nepali.

Empty on Taumandhi square

20 september 2007 9:48 uur.

Zoals verwacht zijn de Maoisten uit de interim regering gestapt. De eis van de Maoisten om per 18 september een republiek Nepal te zijn is door de overige regeringsleiders niet gehonoreerd. De dreigende woorden van de Maoistenleider “If Nepal is not a republik before 18 september we will start a second revolution” is tot op heden niet waargemaakt. Volgens de Nepali zijn de Maoisten zelf ook wel een beetje geschrokken van de hele heisa. Het land is tijdelijk geregeerd door 8 partijen en men heeft besloten om als “eight party” door te gaan. Heel vreemd. Uit de regering maar nog steeds mee beslissen over lopende zaken.
Tijdens een toespraak aan “het volk” praat de Maoisten leider over de domheid van de regering terwijl hij voor een groot doek staat met Lenin, Stalin en Mao afbeeldingen. Ze hebben absoluut niet in de gaten dat ze zich vereenzelvigen met massamoordenaars en machtswellustelingen. “Het volk” snapt er per definitie geen bal van. Als je probeert uit te leggen dat Stalin miljoenen russen over de kling heeft gejaagd staren ze je aan en kijk je weer in de bekende Gabor ogen.
De nare consequentie van het hele gebeuren is dat de toerist weg blijft. Master (pashminashop), Ryshindra (shoeshop), Shyam (Khwopa) en vele anderen zijn er van overtuigd dat het door de hele situatie komt. Ik wacht af en maak alvast plannen voor een vervolg.
De dagen rijgen zich aaneen vol met power cut’s, verveling, bloedhete zon, regen en heel veel stoepzittend discusieren over de toekomst van Nepal met de toeristensector als hoofdzaak.
Jeske en Harrie vullen hun dagen met wat lome dingen en doen het erg rustig aan. “What els tot do?”
Mijn laptop is weer in orde dus nu maar weer achter de oplader van mijn fotocamera aan. I-pod kan ik opladen middels mijn laptop.

Alive and kicking

16 september 2007 15:06 uur.

Uzzol brengt net mijn nieuwe oplader.Ik ben zo blij als een kind. Fuck the buck, 10 dagen zonder communicatie. Wat een land, maar laat ik bij het begin beginnen.

Terwijl ik 6 september mijn verslag save komt de melding “Battery low” . Battery low, battery low .... wat nou battery low!!!!! Ik kijk naar links en zie het LED-lampje braaf rood schijnen in het stopcontact. Ik heb toch stroom wat zit je nu te zeuren “battery low.” Na een minuut of 5 ............ “Hybernate” voor de niet kenners, mijn laptop shut automatisch down. Ik staar naar het scherm ............... zwart. Gebeurt nu waar ik zo bang voor ben, al mijn data kwijt. Ik kijk weer naar het LED, het brand mooi rood, ik kijk naar mijn oplader, shit ... het groene oplaad LED brand niet. Wheeeeh ????????
Ik loop naar beneden en zie Shyam, “Is something wrong with the electricity?” “No Sir, look everything is Oke.” Ik weer naar boven, met mijn oplader doe ik een stopcontact of 6. Het groene LED brand niet. Ik ruim mijn laptop op en merk dat mijn lampen uit zijn. Ik schakel wat maar er gebeurt niets, starter van mijn TL maar is vervangen met de starter van mijn burolamp en vise versa. Starters zijn alle twee Oke. TL’s vervangen ze branden alle twee in mijn buro maar niet op mijn kamer. Tl-balk naar de gallemiezen.
Ik kijk naar mijn verzameling electronische hebbedingetjes. Het LED van de TV brand, ff zappen, yep die doet het. M’n geluidssysteem geeft echter geen krimp. DVD speler, “NODISK” zegt ie braaf, die doet het ook nog. Mijn Laptop-oplader en mijn soundsystem kaduuk. Ik naar beneden.
“Shyammie, I have a little problem with my or maybe better your TL tube. I think it is broke.” “Oke Sir I come and repaire.” “I don’t think it’s the tube but I think it is the system.” Ik weet ook niet hoe zo’n ding in het Engels heet. Shyam kijkt mij aan met een blik van, daar heb je weer zo’n wijsneus. Oke, dan moet ie het zelf maar weten. Shyam gaat met mij naar boven en doet precies hetzelfde als wat ik al heb gedaan. Starters wisselen enz. “I think it is the system Sir.” Ik grinnik maar eens wat.
Shyam sloopt de TL balk en haalt er de transformator uit. Zwartgeblakert. Soort van kortsluiting of zo-iets. Shyam gaat naar beneden en komt na een kwartiertje terug. “High voltage Sir, we have high voltage.” Ik snap onmiddelijk dat mijn laptop-oplader is opgeblazen. Fuck !!! en mijn batterijen zijn kompleet leeg.
Ik ga naar de cybershop. Een brok ellende. Ook een beetje “high voltage.” De eigenaar weet wel iemand die het mogelijk kan repareren. “Please do, I realy need that thing.” terwijl ik hem mijn oplader in z’n pollen druk. “When is it ready?” “I go and ask him, you come back tomorrow, Oke?” Ik knik en vertrek.

De volgende dag begint mijn mobiel braaf te klingelen dat Gwendy morgen jarig is, ik ga naar de cyber. “He man, do you know something?” “Yes, maybe two day’s.” “Do you know how much it will cost?” “I’ll ask him.” Hij grijpt z’n mobiel en krijgt uiteraard geen verbinding. “Today, Friday, so I ask him day afther tomorrow, yes?” “Oke,” Ik draai om en ga naar de Khwopa.
Zaterdag’s probeer ik vanaf 14:00 uur Nederlandse tijd Gwen te bellen om haar te feliciteren. Het lukt voor geen meter. Al mijn Hallmark shit zit voorgeprogrammeert in m’n laptop. Ik baal als een stekker.
Zondags ga ik naar de cyber. “He man, you know something?” “Yes, 900 rupees.” Hij kijkt me aan en verwacht een vuistslag. “Shit, that’s a lot of money.” “Yes I know but he is the only one who can repair this things in Bhaktapur.” “Oke, I need the charger, when is it finished?” “Tomorrow in the afternoon.” Ik ga op zoek naar een werkende cybershop om te proberen Gwen een mailtje te sturen. Als het is gelukt ga ik naar de Khwopa.
‘s Morgens heb ik ontwennings verschijnselen, heel mijn routine naar de kloten. Geen mail, geen blog en geen krant. En ..... wat te doen met al die tijd. Ik sjok maar wat door de stad. ’s Middags om 15:00 naar de cyber. “Als ik in de deuropening sta. “No finish, maybe this evening.” Niet boos worden, rustig omdraaien en glimlachen.
’s avonds om 21:00 uur naar de cyber. Trots geeft hij mij de oplader. Ik ben echt blij. “Thanks man, I ‘m very happy.” Ik geef hem een beuk op z’n schouder en haast mij naar de Khwopa. Dit moet gevierd. Fles rum, en met de overbuurmannen en Shyam drinken we een paar borreltjes. Als ik naar mijn kamer ga haal ik onmiddelijk de laptop uit de tas en sluit de oplader aan, charge LED brand. Ik kleed me uit, tandjes poetsen en in m’n mandje. Morgen lekker aan de laptop. Ik doezel wat in en hoor “Pfop!” Ik staar naar mijn laptop die op de grond voor mijn bedje staat. Geen groen LED. $^^#*$^%#@%$^% weer opgeblazen.
De volgende morgen naar de cyber. “Broken, it’s broken again.” Hij grijpt z’n mobiel en belt de reperateur. Zozo hij krijgt verbinding. Na wat Newari gebrabbel, “Come back tomorrow, then we know more.” Ik moet niet boos worden, de man kan er ook niets aan doen en zijn eigen shop is ook naar de filistijnen.
De volgende dag, het is intussen woensdag,”Repair will take a bit longer and maybe even a bit more money but I have spare one so you can use for the time being.” Ik vind het allang best. “How much more money” “I will ask.” “Can I buy this charger?” “No, this charger is from someone else.” “Oke,” ik pak de resere oplader en ga naar de Khwopa.
In de Khwopa aangekomen steek ik onmiddelijk de stekker in het stopcontact. De vlammen schieten langs mijn vingers. “Oh…. maybe still high voltage, go to my place” zegt Master, de eigenaar van de pashmina shop. Met de laptop onder de arm en de oplader naar de pashmina shop. Als ik de oplader in het stopcontact steek klinkt er een soort van geratel. Na 10 seconden stopt het. Ik start mijn laptop en zie dat het charge LED brand. Na 5 minuutjes zegt Master, “Do you smell something?” Hij ruikt eens aan de oplader en schielijk gooit hij zijn hoofd naar achter. De oplader stinkt een uur in de wind. Met de oplader naar de cyber. Ik leg uit wat er aan de hand is en de eigenaar begint de tape waarmee de oplader bij elkaar wordt gehouden te verwijderen. Het binneste wordt eruit gehaald en de stekker in het stopcontact. Een heel klein vonkje. “Yeh, but now he does not have to work.” Hij snapt het en stopt de outputplug in mijn laptop. De vlammen slaan uit het apparaat. Ik ga achter een gerepareerde PC zitten en lees mijn mail. Supertraag.
Donderdag een baaldag. Naar de cyber maar die wist nog niets. De buurt was er inmiddels achter dat er nog steeds high voltage op de lijn stond. Laatste meting 390 Volt. Als ik mijn fotocamera wil opladen dringt het langzaam tot mij door. Al mijn oplaaders zijn naar de kloten. Ik heb twee 4 stekkerdozen in m’n kamer. TV, DVD, Sound (X), volgende stekkerdoos, I-pod oplader (X), Telefoonoplader (X), Fototoesteloplader (X), Da’s geen feest. Jullie begrijpen waar X voor staat.

Inmiddels zijn er ook wat andere dingen aan de hand waar ik me een beetje zorgen over maak. Er is een hoop gerommel tussen de Maoisten en de regering. De Maoisten afdelingen uit Terai hebben zich afgescheiden en bomaanslagen gepleegd in Kathmandu. 2 doden en 26 gewonden. Ze willen “onafhankelijk” worden. De Maoisten die in de regering zitten hebben gedreigd dat ze uit de regering stappen als er voor 18 september geen republiek is afgekondigd. Op 18 september start de tweede revolutie. De gesprekken gaan nergens anders meer over en de UN maakt zich zorgen over de troepen bewegingen van de Maoistenlegers die uit hun kampen in de bergen trekken.

Vrijdag. Nog niets bekend van een oplader. Het is inmiddels Happy Teej geweest oftewel “Lady’s day” Schitterend in rode sari geklede vrouwen die zingend en dansend door de straten gaan om op die wijze Lorg Shiba te danken. Tis maar dat je het weet. Vrijdag wordt ook weer een poging gedaan om sate te maken en speciaal satesaus volgens Felieke recept. Ik heb ’s middags met Nabu echte sambal oelek gemaakt en hij is reuze goed geslaagd. Als we ’s avonds het frites oorlog met sate testen belt Rene. Altijd gaaf. Veel lachen en heerlijk om weer ff te dollen. Het gesprek wordt afgebroken omdat, naar later blijkt, mijn batterij leeg is. Ik heb een reserve Nokia oplader in mijn bagage gevonden en die doet het weer.

Gisteren een slechte dag, bijna geen toeristen, wel via Uzzol z’n broer de bevestiging gekregen dat hijl vandaag een Acer-oplader mee zou nemen uit Kathmandu. Uzzol heeft hem daarstraks gebracht. Een ander pluspunt is dat Nabu nu ook appelmoes ala Harrie kan maken. De vriend van Jeske heeft als een volleerd kok aan mijn mannen het beroemde recept van Harrie’s appelmoes geschonken en zal, als alles goed gaat, als zodanig op het menu komen.

Ik zal best e.e.a. vergeten zijn maar de hoofdlijnen staan erop. Best spannend, morgen conferentie waarin wordt beslist of er een tweede revolutie komt.
We wachten af.

De verveling slaat toe

5 september 2007 8:42 uur.

Gisteren kwam Jeske en Harrie op bezoek. Gewoon ff een quickie, alleen de messen en salmiakriksen afgeven. Ik heb aan Harrie gevraagd of hij Ikea steakmessen mee wilde nemen. 6 in een pakje en vlijmscherp. De messen in de restaurands van Bhaktapur zijn gruwelijk bot. Er is geen verschil tussen de scherpe en de botte kant. Ik heb 4 pakjes gekregen dus samen 24 messen, joepie. Ze kwamen ze ff brengen omdat ze zo zwaar waren en vandaag vertrekken de twee tortelduifjes naar Chitwam.
Gisteren ook de laatste dag van het Gai jatra. Wat kunnen die Nepali herrie maken zeg. Tijdens mijn avondbezoekje aan het Heart vertellen Nabu en Uzzol mij dat “the Taumandhi group” straks aankomt. In de groep lopen ook Carna en Kansha mee.
Uit ieder district lopen er groepen mee, verdeeld over het aantal festival dagen. Gisteren als een na laatste dus de Taumandhi groep. Er is al een collecte gehouden onder de middenstand van het Taumandhi district. Met dat geld wordt eten, chang en raksi gekocht. Je moet die groep op de been houden nietwaar.
Het zijn flinke optochten, niet zoals in Breda een rondje van een uur of zo, nee, 5 uur. Vertrek om 16:00 vanaf Taumandhi square, 5 uur lang met stokken zwaaien, eten, trommelen en vooral veel zuipen. Als dronken oelewappers komt de horde rond 21:00 op het plein aan.
2 Chinezen, het overige personeel en ik hangen over de balkonrand. Als een stel dronken torren gaan ze tekeer, aan felheid ontbreekt het niet. Plots een opstootje. Ik zie een kerel een andere vent met z’n stok een mep geven. Onmiddelijk zijn er 2 kampen die de mannen vastgrijpen zodat de schade beperkt blijft. Quasi rustig laat de rechtse groep de man los die onmiddelijk naar zijn tegenstander duikt en hem weer een poeier verkoopt. Weer grijpt de groep in, allen gaan die nu ook meppen. Een krioelende massa vechtende kerels. Poepeloere zat rennend, vallend, met hun stokken zwaaiend en vooral veel gegil. Verbijsterd kijk ik het aan. Er zit veel agressie in dit vriendelijke “Namaste” volk.
Als de rust een beetje is weergekeerd komen mijn 2 strijders naar binnen. Geen blauwe plekken en geen bloed. “Heee Kansha, everything Oke?” “Yesj sjir, everysjing Oke.” Hij slaat zijn armen om mijn nek en kust me op beide wangen. “you nijs bosj, you good man.” en hij kijkt me lodderig aan. “Oke Kansha, go and eat your dahl bat.” “Yesj sjir.” en hij waggeld weg. “See you tomorrow boys. “ en ik ga naar huis,
Het regend heel de nacht, erg hard, donder en bliksem erbij het houd maar niet op. Vanochtend wordt ik om 5:30 wakker van het gekweel van de Nepali. Nog een paar dagen dan houd dat ook op. In de ochtendschemer m’n kleren aangedaan, weer geen electriciteit. Het regend nog steeds.
Een miezerige dag, uit verveling schrijf ik dit verslag omdat ik me realiseer dat ik 2 uur kan aanklooien met mijn batterijen. Ook wel eens goed als ze helemaal leeg worden gemaakt heb ik eens ergens gelezen. Dus direct maar wat spelletjes doen.

6 september 2007 8:58
Dat was me het powercutje wel zeg. Om 17:10 kregen we weer stroom en om 18:00 weer regular powercut tot 20:00. Ze zijn spijkerhard de Nepali. Ik heb het boek “dood van een desident” uitgelezen. Een aanrader als je van intriges houd.
Voor de lunch ga ik naar het Heart. Ook geen power, er is een electriciteitsmast omgevallen. Het is super triest weer. Tijdens het eten van mijn fried rice (nasi) maak ik een foto van het plein, zo goed als leeg.
Maar weer terug naar de Khwopa daar wacht de desident nog steeds. De laatste hoofdstukken gaan eraan. Als de power terug komt lees ik door, het moet uit, dat boek. Om 18:00 weer powercut en ik lhoef nog maar 4 pagina’s.
Als het boek uit is ga ik naar het Heart, Op het balkon zie ik het laatste restje festival voorbij komen. Traditioneel gekleede Newari vrouwen met een Newari olielampje. In het midden een groep half naakte mannen met in iedere hand een olielampje en op hun hoofd ook een lamp. Appart !.
Als de stoet voorbij is eet ik mijn momo’s en ga naar beneden. Daar hangt verveeld Nabu in de kussens. Triest, in totaal vandaag 4 toeristen geweest,

"Who are The Beatles?"

3 september 2007 6:41 uur.

De laatste vrijwilligster is ook vertrokken. Jeske is naar Kathmandu om haar vriend Harrie op te halen. Een drama. Terwijl ze haar backpack aan het pakken is krijgt ze een SMS-je van Harrie.”Zit in Londen, lees je mail , tot morgen.” Ze komt de trap op, “mag ik jouw laptop even gebruiken,?” en ze verteld van haar SMS.
Het toestel van de KLM had 1 uur vertraging en kwam zodoende veel te laat aan op Heatrow. Daar was inmiddels de vlucht naar Baghrein gecancelt. Harrie kreeg met andere passagiers een hotel aangeboden en zou “waarschijnlijk” de volgende ochtend om 7 uur kunnen vliegen. Tranen biggelen over haar wangen. “Dan vertrek ik hier ook maar wat later en heb ik tijd genoeg om te pakken.” zegt ze stoer. Ik geef haar een knuffel.
Tegen 4 uur in de middag komt Jeske gedag zeggen, geen vaarwel want ze komt nog terug in Bhaktapur om Harrie haar leefomgeving van 5 weken te laten zien. “Het is nog later geworden, ik zie hem waarschijnlijk pas morgenavond.” “Komop meid, laat je niet kisten, veel plezier samen en ik zie je wel verschijnen, hou je taai.” Ze gaat zwaaiend de trap af. Zo was ik omringd door 5 mooie meiden en zo sta je weer alleen. Het leven kan hard zijn.
Over hart gesproken. De schilder die “mind your head” en “toilet” teksten schildert heeft op mijn verzoek in de Entree op de begane grond het Heart logo op de muur geschildert. Via Felieke aan een mooi logo gekomen en dat prijkt op de menukaart en nu ook op de muur. Omdat die schilder toch bezig was heb ik het houtsnijwerk ook maar van een kleurtje laten voorzien. Het logo en de teksten kwamen niet goed tot hun recht en dat is nu verbetert, vind ik.
Het Gai jatra festival is nog volop aan de gang. Vreemd genoeg zijn er weinig toeristen terwijl dit toch echt een soort carnaval is. Misschien komt het door het regenseizoen. Het is dikwijls pestweer. Ook nu regend het al uren en het ziet er naar uit dat het heel de dag doorgaat. “Weer om een erfenis te verdelen.” uitspraak van mijn vader.
Er loopt, gewoon door de regen, weer een Boedistische drumband langs en overstemd even de Hindoe jengelende fuckers. Ik vraag me af of ik er ooit aan ga wennen. Het heeft absoluut niets met gezang te maken. Ik heb ontdekt dat veel toeristen er ook geen zak aan vinden want ’s avonds, als die klojo’s voor mijn deur beginnen te kwelen, gaan ze binnen zitten en vinden het heerlijk dat er mijn muziek klinkt. “Nice music, which band is this?” “The Beatles, Abby road.” “Sounds good, Dutch band?” “No English.” “Very nice.” Ik vraag niet eens uit welk land dit mokkel komt.

Shyam komt de trap op met mijn ontbijtje. “You see the news, Sir?” “No Shyam, not yet, why?” “There ware 3 bomb blasts in Kathmandu. 3 dead, 6 very heavy injured and 22 wounded.” “Maoist, Shyam?” “No Sir, nobody knows.” Sodeju, 3 bommen, maar een beetje naar het nieuws kijken vandaag.