Changu Narayan

8 december 2008 15:17 uur
Het is weer een tijdje geleden dat ik mijn blog schreef. Het is moeilijk om de regelmaat erin te houden. Guhar kost veel tijd en dan zijn er weer de power cuts. Op dit moment 46 uur in de week en het wordt waarschijnlijk uitgebreid naar 60 uur. Jaha, probeer je dat maar eens in te denken.
Ik heb er een nieuw project bij. Een school in Changu Narayan. Het is een plaatsnaam die tevens de naam is van het oudste tempelcomplex van Nepal. Dus eerst daar maar eens een kijkje genomen voor ik de school binnenstapte. Het complex dateerd zo’n beetje rond 1600, onze jaartelling.
Tussen de bedrijven door is er een puja gedaan aan de nieuwe telg in de Carna familie. Carna’s zuster (Carna is mijn 1ste kok) heeft een zoon en dat moet gevierd. Carna is getrouwd met Ganga en Carna’s zuster is getrouwd met de broer van Ganga. Je moet het in de familie houden. Het komt overigens meer voor. Mijn vader was getrouwd met Bets en Ome Gerrit (mijn vaders broer) was getrouwd met Tante Dina (zuster van mijn moeder) Dus ik ben hier al een beetje aan gewend. In plaats van de Newari rode tika ( rijst met rode kleurstof) drukken de Tamang gewoon witte rijst op het voorhoofd. Zowel moeder als kind worden van een tika voorzien.
Gisteren was het hele restaurantpersoneel uitgenodigd bij Kancha. Kancha’s zoon heeft 2 dagen geleden zijn bratabanda ondergaan. Hij is nu “man” geworden en dat moet uiteraard worden gevierd met een feest. Volop snacks, raksi en daarna “beaten rice” met buffelvlees en raksi natuurlijk. Een typisch Newari feest en het smaakte uitstekend.


Nog steeds kijk ik verbaasd naar dit soort tafarelen. Porters hebben wel iets, vind ik


Changu Narayan


Koperbeslagen deuren en panelen

Goden beelden, alles uit 1 steen gehakt en zo'n 400 jaar oud

Klein tempeltje

Rovers hebben geprobeert dit beeld te stelen en hebben het rechter bovenstuk verwoest. Ook in Nepal!!!

Godinnen zijn erg lenig

Spreidstand

Beelden van de koning en zijn gemalin die deze tempel hebben geschonken

Schitterend houtsnijwerk

Vogelgod. Dit is de enige vogelgod in Nepal met een snor. Het is dezelfde snor als die van de koning, die ook god is.

Het barst van het houtsnijwerk

De rode kleur komt van de vele puja's die hier worden gedaan

Was en waterplaats

Carna geeft zijn neefje puja

Samen met hoogzwangere schoonzuster Ganga op de foto

Hup, ff aan de borst

De speelplaats van Yumahangma school

Klaslokaal(tje) met flitslicht genomen, het zijn donkere holen

Vrouw die hout heeft gesprokkelt

Samen met Kancha aan de raksi

De zoon met zijn kaalgeschoren bol

Dit zal later wel echt een spetter worden

Kancha met van links naar rechts, Alley, Babu en Sajaan

Terwijl het zooitje links van de party-tent zitten te snacken worden er rechts de bordjes klaar gezet, met raksikommetjes natuurlijk

Net als met Carna's trouwfeest ben ik de bezienswaardigheid.

Ome Rick geflankeerd door Sasjaan, Carna en Ganga

De overkant

Ook al slaapt je kind, geen reden om niet te eten, kommetje chang erbij en hup met die handjes

Pourakhi-Nepal foundation

24 november 2008 10:15 uur
Verleden week deed Pourakhi-Nepal, de stichting van Sita een “program” in Bhaktapur. Het Party palace werd voor een middag afgehuurd en daar vond dat programma plaats.
Sita heb ik ontmoet op de terugvlucht vanuit Nederland, na de crematie van Martin, in Bharein. 6 uur wachten, hangen in banken, enz kwam een leuk Nepalees vrouwtje naast me zitten en vroeg of ik wist hoe laat het was. Een begin van een leuke conversatie die later in Bhaktapur is voortgezet. Sita is de oprichtster van de Pourakhi-Nepal foundation. Deze stichting houd zich voornamelijk bezich met geremigreerde vrouwen.
Ronselaars werven mannen en vrouwen om te komen werken in Katar, Bahrein, Dubai etc. Een hoog loon wordt in het vooruitzicht gesteld en dit is het lokkertje bij uitstek. Niet gestudeerde mannen en vrouwen happen toe en komen in veel gevallen van de regen in de drup. Het hoge loon blijkt een karig bedragje te zijn en in sommige gevallen worden deze mensen als slaaf verkocht. Sexueel misbruik is schering en inslag en als het deze vrouwen lukt om terug te keren naar Nepal zijn het geestelijke wrakken. Deze geremigreerde vrouwen kunnen nergens terecht en worden in veel gevallen door hun familie, uitgekotst, niet begrepen of zefs aan de schandpaal genagelt. Sita’s stichting vangt deze vrouwen op.
Het programma bestond uit vele toespraken en alles in het Nepali natuurlijk. Ik verstond er werkelijk geen bal van behalve de woorden “Bhaktapur” en “sexual abused”, voor dat laatste is kennelijk geen Nepalees woord.
Na de toespraken, die voornamelijk uit waarschuwingen bestonden voor de aanwezige vrouwen die allemaal “naar het buitenland” willen gaan, wordt er aan de vrouwen in de zaal gevraagd of ze misschien iets willen zeggen. Heel bedremmeld komt het eerste vrouwtje naar voren en neemt naast de spreekster plaats. Sita is inmiddels naast mij op de bank komen zitten en vertaald simultaan het relaas van het kleine droppie. Ze is haar man kwijt, die is zonder haar te informeren naar Bahrein vertrokken om het grote geld te gaan verdienen voor zijn familie en ze heeft al 3 jaar niets meer van hem gehoord of vernomen. Ze weet niet waar ze moet zoeken en niemand weet iets. Ze is aan de bedelstaf met haar 4 kinderen. Vrouwtje 2, Hartverscheurend verhaal. Is kunnen ontsnappen en via andere Nepali die haar geld hebben gegeven heeft ze een ticket Kathmandu kunnen bemachtigen. In Nepal aangekomen is alles mis gegaan. Ze heeft alles, slavenarbeid en sexueel misbruik, aan haar man verteld en ze werd daarop onmiddelijk uit huis gezet. Ze is nu aan het bedelen en wordt opgevangen door Sita’s stichting. Vrouwtje 3, 4, 5 enz langzaam komen de verhalen los en Sita zegt heel trots tegen mij. “That’s why these programs are so important. They feel that they are not alone.” “Yep.” murmel ik met een krop in mijn keel.
Als het programma is afgelopen moet Uzzol aan het werk. Op verzoek van Hanneke moeten er foto’s worden gemaakt van ten minste 17 leerlingen van Urmila’s school. Hanneke gaat een speciaal programma in elkaar draaien en daarvoor heeft ze 17 foto’s van verschillende meisjes en vrouwen nodig met een klein verhaaltje. De o zo sierlijke meiden veranderen in houterige klazen zodra ze voor de camera staan. Met geforceerde glimlachen doen ze hun best om er zo mooi mogelijk op te staan, niet in de gaten hebbende dat ze juist het tegenovergestelde bereiken. “Your not going to the dentist.” roep ik van afstand regelmating maar het mag niet baten. De foto’s zijn allemaal wel gelukt maar in de meeste gevallen zijn ze in werkelijkheid mooier dan op de foto.



Alle meiden op de foto + 1 kerel

Sita

Voorbespreking met een medewerker van de ambasade

Vol aandacht voor de sprekers.

Toespraak Sita in Nepali, ik versta er geen bal van

Tja, what to say?

De andere man is de oprichter van het Bhaktapur ziekenhuis.

Ook Urmila doet haar zegje

Onderonsje

Een vrijwilligster van Bangladech

Ik krijg weer een dankbrief van de president van de Pourakhi-Nepal foundation

Het einde van het programma wordt ingeluid met het Nepalese volkslied

dus allemaal staan en meezingen

Deja vu

10 november 2008 11:44 uur
22 december 2006
Boven dit blog staan 2 data met een bedoeling. Onderstaand stukje heb ik geschreven op 22 december 2006 en wist uiteraard niet wat ik nu wel weet. Het was een leuk moment, vandaar dat stukje.


Een week of wat geleden kwam ik ze voor het eerst tegen. Ik zat op het terras van het Nyatapola cafe een potje black thee te drinken. Niet op de hoogste verdieping maar gelijkvloers, dicht bij het gebeuren. Er stapt een meisje op me af “Can you change euro for rupee, please?” , “Sorry, what do you mean?”, “I have 5 euro and maybe you want to change it for rupee.” “But what do I do with euro’s,? I am here! in Nepal !”. “Yes, but you go back to your country and than you need euro”. “But, I am not going back”. Ik zie haar denken, “Ja, aan m’n hoela !!”. “Your not going back?”. “Yep, I’m not going back.”.....”Ahhh please sir, could you help me, please change euro’s”. Ze opend haar handje en daar liggen, €2,= + €1,= + 3 van 50cent, 2 van 20- en een van 10 eurocent. En ik snap het. Daar kan zij geen ruk mee doen in Nepal. In de “normale” handel worden geen euro muntstukken ge-accepteert. Ik denk na; ik kan er ook geen zak mee want ook ik kan ze niet wisselen. Met Noffie in gedachten, die was nog in beeld, vraag ik “How much?” Er verschijnt een twinkeling in haar ogen, “500 rupee”. Ik laat me met veel bombarie bijna van mijn stoel vallen. Ze lacht. “You try to rob me !?”. “No, no sir, we change”. lacht ze. “But it is to expensive, I’m a poor tourist.” Even laat ze een pruillipje zien en dan “Pfoe, you are rich man, you can buy what you want, please, change for rupee?” Ik ding niet af, ik vind haar gewoon heel leuk, Ik wissel. Onmiddelijk verschijnen er anderen die ook willen wisselen. Ik ken nu de manier “Go”en met een handgebaar stuur ik ze weg. Vreemd eigelijk. waarom zij wel?


Een paar dagen later sta ik op het Taumandhi square en ze stapt op mij af. “Buy wallet, sir?”. ze laat een paar geborduurde zakjes met ritsluiting zien. “100 rupee”, Ik kijk haar strak aan “You again,……….. how can I buy your wallet if I have give you all of my money?”. “I thought that you did not recognize me, sir”. “How could I? ..your the most pretty girl on the square!” Hihi. giebeld ze. ”Buy wallet?”. “I just told you, you have all my money”. “But you can give me 1 euro for wallet, I know you have euro !!!”. Jaha, kleine meisjes kunnen slim zijn. We kleppen nog zeker een kwartiertje door. Ze zijn echt goed deze verkopertjes. “So your not going to buy from me today?”. “No, not today, and also not tomorrow”. “Oke, maybe day after tomorrow”. We nemen lachend afscheid.

Dus daar komt mijn vriendin aan, net als iedere dag sinds onze laatste ontmoeting. “you don’t want to buy wallet?” “No, I don’t want to buy wallet”. “Oke, have a nice day”. Mijn blik wordt naar de tempel getrokken. Grote foto’s van Mao en Stalin hangen aan de tempel. Whoooo. Maar iedereen weet toch dat Stalin een hele foute man was?......Hier niet!. M’n vriendinnetje staat naast mij, “You like Mao-ist?”. Ze schud haar hoofd, “No” zegt ze ”no good”. “Hey girl, I give you 100 rupee, but I don’t want a wallet or a cap, I don’t want anything and you tell no-one , oke?” Ze knikt. “No-one, or I tell everyone that you telling lies ! ”. Ze pakt de 100 rupee en geeft me een geweldige glimlach. Wat kun je een super tof gevoel krijgen voor 1 eurie.


Bovenstaand verhaal heeft betrekking op de onderstaande 4 foto’s. Het verkoopstertje heeft zich aangemeld bij Urmila’s school en studeerd daar nu 1 jaar met goede resultaten. Ik heb Urmila gevraagd om haar te zeggen dat ik erg trots op haar ben.


December 2006


Hier is ze dan als danseresje.


Super toch ??

En ook mee doen aan de puja

Ter kennis making ; Professor Doktor Pieter Jan Stallen. Super kerel !!

Nog een terugblik. De trouwfoto van Carna & Ganga. Uitgebreid verslag in mijn blog.

Zwangere Ganga in het Heart. Over enkele weken is ze uitgerekend.