28 februari 2007 14:12 uur
Heerlijk in het zonnetje, hij piekt behoorlijk. Met mijn iPod op m’n tinus luister ik naar Gregorian muziek (dankje Stan). Een trilling in mijn broekzak, GSM. Als ik hem aan mijn oor zet is het stil. Gemiste calls bekijken, Joyce. Ik bel terug. “Belde jij net?” vraag ik als ze opneemt. “Ja, maar toen dacht ik, waarom jou lastig vallen.” “Wil je het nog kwijt of hang ik op?” “Nou......... ik kan het misschien beter vertellen.” “Doe maar, moppie, dat lucht op.” “We zijn gebeld door de politie en die hebben allerlei vervelende vragen.” “Zoals?” “Het heeft te maken met die Henk M. weet je wel, die is opgepakt op verdenking van kindermisbruik.” “Wat heeft dat met jou te maken?” “Nou ik heb hem geholpen met een aantal zaken en nu denkt de politie dat er een verband is tussen onze organisaties. En morgen moet Krishna op het bureau komen om e.e.a. uit te leggen. Wij hebben nu hele grote problemen want vrijwilligers mogen niet werken met een toeristenvisum, dus dat is illegaal en ik ook niet en dan moet ik misschien het land uit en......” Haar stem breekt, ze huilt. “Heeee. meiske, rustig aan, wacht eerst tot er een slecht bericht is, als dat niet komt heb je je zorgen gemaakt om niets, jullie doen toch heel goed werk, dat zullen ze echt niet zomaar stoppen hoor.” “Ja, denk je?” snikt ze. Langzaam wordt ze weer rustig. “Gaat het een beetje?” Vraag ik. “Ja hoor, het is alweer voorbij” zegt ze stoer. We babbelen nog wat en ik stel haar zo veel mogelijk op haar gemak. We verbreken de verbinding. Ik voel de woede in mij opkomen. $R*@$*#&$@# ik krijg een déjà vu.
Jaren geleden heb ik een supercontract met de firma Berger gesloten. Het was een miljoenencontract, een droom. Als aanbetaling werd er 350.000 gulden gestort voor de eerste levering van nog te maken software. Ik was de koning te rijk. 4 maanden later lag er een fax op mijn bureau met een kopie van een krantenberichtje. In het kort: De heer Martin Berger was gearresteert wegens het oplichten van de Nationale Duitse Bank voor het bedrag van 30 miljoen D-Mark. Phaaa, ik moest er eens om grinniken. Ik grijp de telefoon en bel Jan Bor, de statutair directeur van de GMBH waarmee ik het contract had gesloten. Jan moest er ook hartelijk om lachen, nee, niets aan de hand,........... morgen is tie weer thuis,........... lachen toch? Ik hang gerustgesteld op en loop naar de jongens. Ik wapper met het berichtje. “Moeten jullie eens lezen, lachen he?, maar eh... niets aan de hand hoor, werken jullie maar gewoon door.” Lang verhaal, kort: Het contract is voor mijn ogen verscheurt en ik kon naar mijn centjes fluiten. Proces gevoerd met twee advocaten, Nederlandse en Oostenrijkse, oeverloos geklets en op en neer reizen naar Innsbruck, mijn bedrijf is door het oog van de naald gekropen. Op de rand van faillissement heb ik gebungeld, zowel zakelijk als prive terwijl ik er niets aan kon doen.
Een week of twee geleden lees ik in de Telegraaf over de arrestatie van Henk M. Hij zou kinderen hebben misbruikt enz. Ik zeg dus wat lachering tegen Joyce “Ik heb net gelezen dat ene Henk M is gearresteert wegens misbruik van kids, lekker zooitje, die kinderboerderij van jullie soort.” “Ja, $&%*# die lul, ik word helemaal platgebeld. We hebben de link ook al van onze website gehaald.”
Of de duvel er mee speelt. De volgende dag een bericht in de Telegraaf. Weer een Nederlander gearresteert i.v.m. kindermisbruik. Deze Nederlander is werkzaam voor een stichting in .................Nepal. Gert V. heet deze klootzak. Kopietje van maken en aan Joyce mailen. Ik krijg een mailtje terug. Wist ik al. ’s Middags komt Joyce op bezoek en we hebben het erover. “Jij kent hem ook, het is die gozer met die grijze kop haar en die grijze baart die hier een week heeft gelogeerd.” “Fuck, die lange magere vent?” “Ja, die.” Het is niet best voor de stichting, al deze negatieve publiciteit. Er is eergisteren nog een hele positieve nieuwsbrief naar de sponsors van Suvadra uitgegaan. En dan van vanmiddag het telefoontje van de Kathmandu Police. Arme Joyce.
Mijn lust om te zonnen is over en ik ga een verdieping lager. Sluit mijn laptop aan en ga maar eens op het web struinen. Gisteren heb ik een mailtje gekregen van Felieke :
Wat is dit? Iets over gehoord, Rick?
Vanavond in Netwerk
Nederlander opgepakt voor kindermisbruik NepalDirecteur Henk M. van een kindertehuis in Nepal werd twee weken geleden opgepakt wegens kindermisbruik. In kindertehuis Hamro Jivan in Kathmandu zou hij stelselmatig meerdere kinderen seksueel hebben misbruikt. Netwerk reisde af naar Nepal op zoek naar antwoorden. Wie is Henk M.? Wat heeft hij precies gedaan? En hoe kan het dat er al die jaren nooit iemand aan de bel heeft getrokken?
Het antwoord schrijf ik maar niet letterlijk, maar het komt erop neer dat het een vervelende situatie is.
Ikke dus kijken op de Netwerk site en met name het Henk M. verhaal. Het is echt verschrikkelijk. De naam van het tehuis Hamro Jivan maar eens ingetikt via Google. Het verhaal van Frits Bakker, http://www.martinejacobs.com/HamroJivan je kunt de vertwijfeling voelen als je het leest. Ik begrijp nu ook de angst van Joyce. Dit is Nepal. Hier gelden andere regeltjes. Live and let live. Kijk naar mijn acties. Zonder enige papieren en vergunningen open ik een restaurant op 14 maart. Who cares. Maar als ik op de verkeerde tenen ga staan heb ik geen schijn van kans. Bij Joyce is dat ook zo. Ook de stichting Suvadra maakt gebruik van vrijwilligers. En die werken mee. Natuurlijk werken die mee, daar leven dit soort stichtingen van. Gratis personeel, iedereen weet dat, maar een geweldige stok om mee te slaan als je dat wilt, want je mag niet werken met een toeristen visum. De Nepali voelen zich erg genomen door Henk M. en gaan nu dus erg moeilijk doen. Ik begrijp Joyce haar angst. Ze is een echte. Helemaal verlieft op “haar kindjes”. Als zij Nepal moet verlaten, breekt haar hart. Ik heb verschrikkelijk met haar te doen en ben echt pissed op die smerige klootzakken die het voor anderen aan het verprutsen zijn. Ik voel me machteloos en dat is zwaar K.
woensdag 28 februari 2007
zaterdag 24 februari 2007
Mijn zus "moeder Muis"
24 februari 2007 15:05 uur
Vandaag zaterdag. Hollyday !!! Er is helemaal niets van te merken. Misschien toch wel, veel kinderen op straat, die hebben wel vrij. Er wordt weer lustig gebadderd op de daken en we ( ik ook ) wentelen ons in de zon. Hij begint al aardig te pikken. Ik kom net terug van m’n lunchje, in T-shirt en veel toeristen ook in vlottere kleding. De Nepali lopen nog gewoon in truien rond.
Iedereen zegt het: er zijn beduidend meer toeristen, joepie !!!! Gisteren in Bhadgaon gegeten. alle tafeltjes bezet, Sunny terras vol. Net lunchje Bhadgaon; 3 tafeltjes, Sunny vol !!. ( Het terras, ik kan de rest niet zien vanuit het dakterras van Bhadgaon). Daarna naar huis. De zon schijnt elke dag dus ik hoef me niet te haasten om bruin te worden. Wij, Nepali, zoeken liever de schaduw op. Maar eens een stukje schrijven nu er geen power cut is, kan m’n laptop ook weer lekker opladen. iPod op m’n knikker, Eros Ramazzotti, Tutte Storie deze keer. Ik heb ook zin in een story. Misschien niet helemaal; tutte, maar toch.
Afgelopen donderdag een mail gehad van Muis. (die schrikt zich nu een bult). Voor diegene die het niet weten Muis is mijn zusje, maar ook mijn moeder.
Hallo Poetzak, begint ze. Het schijnt dat mijn moeder dat een keer geeft geroepen naar een van mijn broers. Toen ik het las moest ik ff wennen maar door het een aantal keer hardop te zeggen begon de herinnering. Ik ken dat woord ook en inderdaad het is een familie kreet. Net zoals Muis.
Hoewel mijn grootouders gevestigd waren in Terheijden, mijn opa een Belg was (sorry kinderen) is het niet gebruikelijk in onze familie om kinderen naar dieren te vernoemen. Dus Muis heet eigenlijk Barbara. Haar roepnaam is Bep. Toen onze Bep geboren was en in haar wiegje lag, kwam tante Dina en Ome Gerrit langs.” ’T is net enne muis “ zei ons tante Dien. Vandaar. Vanaf haar geboorte heet Bep dus Muis. Ik heb dit puur uit horen zeggen. Toen onze Muis trots thuis aan moeders kwam zeggen dat ze in verwachting was kreeg ze te horen “Ik ook” 1 Augustus 1948 werd Helena geboren. Roepnaam Len. 8 februari 1949 werd ik geboren “Ome Rick” dus !!!. Wel ff op letten !!!
Omdat mijn moeder nogal ziekelijk was werd de zorg van Rick aan Muis toevertrouwd. Met Len naar het consultatiebureau, gauw naar de Strijenlaan, kinderwagen wisselen en terug naar het consultatiebureau., gauw naar de Strijenlaan, kinderwagen wisselen en naar huis. Alles lopend wel te verstaan. Vroeger een leuk verhaal, nu ik ouder ben, hier alles lopend moet doen, is het verhaal zo leuk niet meer. Eerder triest, wat niet wegneemt dat ik er erg blij mee ben.
Mijn moeder overlijd als ik 6 jaar ben. Mijn vader weet niets anders te doen dan een huizenruil. De Weerlinks, die in een flat schuin onder Muis wonen, willen wel ruilen met zo’n eensgezinswoning in het Ginneken. Hoppa; verhuizen maar, Papa, Angele, Toon en ik gaan eigelijk bij Muis in de kost alleen leek het niet zowant we sliepen in een andere flat.
Via het betere koppel werk, van wie weet ik niet, werd mijn vader aan een vrouw gekoppeld. Er was nog geen Sociale dienst en de man moest wat. Nu begrijp ik het wel, toen niet zo. We verhuisde naar België en Angele bleef bij muis. Muis had in de tussentijd ook niet geheel stilgelegen en had Ricky en Gert het leven laten zien. Tja, of je daar nu zo blij mee moet zijn? ( hoi Gert, kon het niet laten ) Na een nogal heftige periode waarin mijn broer Toon ook aan zijn stutten had getrokken ben ik “Thuis weg gelopen” zoals dat heet. 1 januari 1963 was de heugelijke dag en papa liep mee, en waar gingen we naar toe ?????. Juist ja.
Heerlijk was het, een lekker veilig gevoel, muis was er altijd. De hele familie zo’n beetje op haar nek. Muis, Angele, Len, Ricky, Gert, Toon (soms), ik en wat later Rob – de vrijer. Jaha, onze muis was best een lekker stuk hoor. Tot mijn 18de heb ik bij muis gewoond. In die tijd moet ik het woord Poetzak regelmatig gehoord hebben. Zoal ik mij “Viet on peu” ook heel goed kan herinneren. Het was eer uitspraak van mijn vader en die had het weer van zijn vader. Als er haast geboden was werd er “Viet on peu” geroepen. Later heb ik begrepen dat het “Vite un peu” moet zijn wat zo-iets als Vlug een beetje, betekend.
Misschien niet zo’n hollekidee, hoepla verhaal maar ik wil Muis bij deze hartelijk bedanken voor alles wat ze voor mij heeft gedaan en sorry voor alle zorgen die ik je heb bezord, lieve schat. Ik houd heel veel van je; moeder muis.
Nu durf je zeker niet meer te mailen. Neem een portje en ....... vite un peu.
Vandaag zaterdag. Hollyday !!! Er is helemaal niets van te merken. Misschien toch wel, veel kinderen op straat, die hebben wel vrij. Er wordt weer lustig gebadderd op de daken en we ( ik ook ) wentelen ons in de zon. Hij begint al aardig te pikken. Ik kom net terug van m’n lunchje, in T-shirt en veel toeristen ook in vlottere kleding. De Nepali lopen nog gewoon in truien rond.
Iedereen zegt het: er zijn beduidend meer toeristen, joepie !!!! Gisteren in Bhadgaon gegeten. alle tafeltjes bezet, Sunny terras vol. Net lunchje Bhadgaon; 3 tafeltjes, Sunny vol !!. ( Het terras, ik kan de rest niet zien vanuit het dakterras van Bhadgaon). Daarna naar huis. De zon schijnt elke dag dus ik hoef me niet te haasten om bruin te worden. Wij, Nepali, zoeken liever de schaduw op. Maar eens een stukje schrijven nu er geen power cut is, kan m’n laptop ook weer lekker opladen. iPod op m’n knikker, Eros Ramazzotti, Tutte Storie deze keer. Ik heb ook zin in een story. Misschien niet helemaal; tutte, maar toch.
Afgelopen donderdag een mail gehad van Muis. (die schrikt zich nu een bult). Voor diegene die het niet weten Muis is mijn zusje, maar ook mijn moeder.
Hallo Poetzak, begint ze. Het schijnt dat mijn moeder dat een keer geeft geroepen naar een van mijn broers. Toen ik het las moest ik ff wennen maar door het een aantal keer hardop te zeggen begon de herinnering. Ik ken dat woord ook en inderdaad het is een familie kreet. Net zoals Muis.
Hoewel mijn grootouders gevestigd waren in Terheijden, mijn opa een Belg was (sorry kinderen) is het niet gebruikelijk in onze familie om kinderen naar dieren te vernoemen. Dus Muis heet eigenlijk Barbara. Haar roepnaam is Bep. Toen onze Bep geboren was en in haar wiegje lag, kwam tante Dina en Ome Gerrit langs.” ’T is net enne muis “ zei ons tante Dien. Vandaar. Vanaf haar geboorte heet Bep dus Muis. Ik heb dit puur uit horen zeggen. Toen onze Muis trots thuis aan moeders kwam zeggen dat ze in verwachting was kreeg ze te horen “Ik ook” 1 Augustus 1948 werd Helena geboren. Roepnaam Len. 8 februari 1949 werd ik geboren “Ome Rick” dus !!!. Wel ff op letten !!!
Omdat mijn moeder nogal ziekelijk was werd de zorg van Rick aan Muis toevertrouwd. Met Len naar het consultatiebureau, gauw naar de Strijenlaan, kinderwagen wisselen en terug naar het consultatiebureau., gauw naar de Strijenlaan, kinderwagen wisselen en naar huis. Alles lopend wel te verstaan. Vroeger een leuk verhaal, nu ik ouder ben, hier alles lopend moet doen, is het verhaal zo leuk niet meer. Eerder triest, wat niet wegneemt dat ik er erg blij mee ben.
Mijn moeder overlijd als ik 6 jaar ben. Mijn vader weet niets anders te doen dan een huizenruil. De Weerlinks, die in een flat schuin onder Muis wonen, willen wel ruilen met zo’n eensgezinswoning in het Ginneken. Hoppa; verhuizen maar, Papa, Angele, Toon en ik gaan eigelijk bij Muis in de kost alleen leek het niet zowant we sliepen in een andere flat.
Via het betere koppel werk, van wie weet ik niet, werd mijn vader aan een vrouw gekoppeld. Er was nog geen Sociale dienst en de man moest wat. Nu begrijp ik het wel, toen niet zo. We verhuisde naar België en Angele bleef bij muis. Muis had in de tussentijd ook niet geheel stilgelegen en had Ricky en Gert het leven laten zien. Tja, of je daar nu zo blij mee moet zijn? ( hoi Gert, kon het niet laten ) Na een nogal heftige periode waarin mijn broer Toon ook aan zijn stutten had getrokken ben ik “Thuis weg gelopen” zoals dat heet. 1 januari 1963 was de heugelijke dag en papa liep mee, en waar gingen we naar toe ?????. Juist ja.
Heerlijk was het, een lekker veilig gevoel, muis was er altijd. De hele familie zo’n beetje op haar nek. Muis, Angele, Len, Ricky, Gert, Toon (soms), ik en wat later Rob – de vrijer. Jaha, onze muis was best een lekker stuk hoor. Tot mijn 18de heb ik bij muis gewoond. In die tijd moet ik het woord Poetzak regelmatig gehoord hebben. Zoal ik mij “Viet on peu” ook heel goed kan herinneren. Het was eer uitspraak van mijn vader en die had het weer van zijn vader. Als er haast geboden was werd er “Viet on peu” geroepen. Later heb ik begrepen dat het “Vite un peu” moet zijn wat zo-iets als Vlug een beetje, betekend.
Misschien niet zo’n hollekidee, hoepla verhaal maar ik wil Muis bij deze hartelijk bedanken voor alles wat ze voor mij heeft gedaan en sorry voor alle zorgen die ik je heb bezord, lieve schat. Ik houd heel veel van je; moeder muis.
Nu durf je zeker niet meer te mailen. Neem een portje en ....... vite un peu.
woensdag 21 februari 2007
Een pakje uit Nederland
21 februari 2007 11:03 uur
Zo, vandaag een vrij dagje. Er zullen een aantal mensen zijn die vinden dat ik altijd een vrije dag heb maar ik zie dat toch anders. Het leven is iet wat gecompliceerder geworden met de lange stroomloze uren. Voor de Nepali lijkt er niet veel te veranderen maar voor een westerling is het ff wennen. GSM leeg, fuck !, geen stroom. Hetzelfde geld voor de laptop, iPod, fototoestel enz. Het is niet zo’n ramp dat die apparaten zonder stroom zitten alleen kun je ze niet meer onmiddelijk opladen. De stroomloze uren zijn verdeeld in een 3 uur durende – en een 4 uur durende periode. In de tussen periode van meestal 3 uur ben je niet altijd thuis zodat de stroomloze tijd feitelijk nog langer is. Maar genoeg geklaagd.
Via mail informeerd Menno of er al een pakje voor mij is aangekomen. Nee, reply ik en wacht af........ Afgelopen donderdag kom ik terug in de Khwopa en Shyam bericht. “There is a package for you, Sir” en hij geeft mij een envelope. Ik open de envelope en haal daaruit een vel papier met een heleboel tekst in Nepali. Op de stippellijnen zie ik duidelijk Rick Krijnen, Kwhopa guest house, Bhaktapur ingevuld. “The mailman was here and he has a package for you in Kathmandu. You know, Sir, the big white tower in Kathmandu?. There is also the postoffice.” Ehuh, juist ja, welke witte toren? Ik heb een déjà vu, ik zie mijzelf weer achterop de motor zitten nadat we een printer hebben gekocht, doos op de tank en Krishna’s kin op de printerdoos. Misschien kan het pakje niet eens achterop de motor. Dus Menno maar eens gemaild.
From: Rick Krijnen [mailto:rick.krijnen@gmail.com]
Sent: donderdag 15 februari 2007 10:02
To: 'Menno Malta'
Subject: Pakje
Hoi Menno,
Ik krijg net een bericht van Shyam in mijn handen gedrukt. Het is een officieel stuk waarin staat dat er voor mij een pakje is af te halen in Kathmandu. Ik vermoed, jou pakje. Je hoeft niet te verraden wat het is maar de vraag is: kan het achterop een motor worden vervoerd of moet het in een taxi. Geen probleem overigens want een taxirit is ook erg leuk. Het betreft de afmetingen en/of gewicht.
Ik ben wel benieuwd.
Graag asap bericht want ik moet betalen "for everyday of storage" Gelukkig, vandaag strike, morgen strike, overmorgen - zaterdag ( lees postkantoor dicht ) dus het wordt zowiezo zondag. Dus het is een Nepali asap.
groetjes en hug
Rick
En Menno antwoordt:
From: Menno Malta [mailto:menno@themaltas.nl]
Sent: donderdag 15 februari 2007 20:02
To: 'Rick Krijnen'Subject:
RE: Pakje
Het is makkelijk op de motor te vervoeren.......
Menno
Om geen eigen vervoer te hebben is soms lastig, ik kan nu niet ff naar KTM om mijn pakje op te halen. “Maybe we can go today and get my package”. . “No, possible, Sir, today strike and tomorrow strike” had Shyam al gezegd. “Huh, strike?” antwoord ik, heel intelligent. “Yes, sir, strike. So day after tomorrow is Saturday. Maybe Sunday, Sir” “Oke, Sunday” . “You know, Sir, that you have to pay for every day that the package is in store?”. “I have to pay for everything in this country, Shyam”. Hij lacht dus .Krishna maar gebeld. “He, Krish, how are you,” na de gebruikelijke begroetingen vraag ik of hij tijd heeft om zondag met mij naar KTM te gaan.. “Oh very difficult, Sunday I have things to do and Monday we must go to grandmother of Rosani ( vrouw ) be cause we promised.” “It’s Oke, Krish, than it will be Tuesday, I’ll let you know, Oke?”. “Yes, Oke, something else Rick?”. “No, Krishna, thank you, I’ll phone you, bye”. Ik druk mijn GSM uit. “Can I have a small pot of black tea, please?”. “Sure, Sir, I bring.” “Oke, Shyam, thanks” ik ga naar boven maar kan niets doen, power cut.
Vrijdagochtend klinkt er een hoop herrie vanuit de straat. Ik kijk uit het raam en zie een demonstratie. Het begint een “normaal” beeld te vormen, ik zie echter geen rode vlaggen. Snel een paar foto’s.
Shyam komt mijn ontbijt brengen en ik zeg lachend “The new hobby of Nepal, demonstration.” Shyam lacht niet. Ik weet nu ook waarom. Er is een kind van 12 jaar gekidnaped en vermoord in Bhaktapur. De daders, Indiërs, zijn al gepakt. Het is de eerste keer in Bhaktapur dat zoiets gebeurd en de hele stad is in rep en roer. Men eist dat de regering hier iets aan doet. Deze lieve mensen zijn totaal flebbergasted. Deze dag lummel ik maar wat aan. Ik wacht op een geldtranfer uit Nederland maar alles is dicht. Strike. Gisteren en vandaag. ’s Avonds een stevige neut genomen met Shyam en de overbuurman. Wat een kutdag.
Zaterdagochtend weer een hoop herrie, Nou niet bezig blijven, denk ik. Ik uit het raam en neem weer wat foto’s. Als Shyam het ontbijt brengt vraag ik hem wat er dit keer aan de hand is. Een glimlach van oor tot oor. “That, living God, Sir, we very happy, now everything will be good., we very happy,Sir.” Probeer maar eens om niet van deze lui te houden, een moeilijke opgaaf. Ik besluit de stad in te gaan en wat leuke wandelroutes voor m’n maatjes in elkaar te draaien. Op 3 april komen GJ en RH naar Bhaktapur en ik wil goed voor de dag komen. Ik ga naar Dattatraya Square, steek over en volg een straatje, na enkele meters ga ik links af en olg een ander straatje. Hier zijn weinig tot geen toeristen. Ik kom bij een grote vijver en zie aan de overkant bondgekleurde garens hangen. Leuke variant.
’s Middags krijg ik een telefoontje van Krishna. De onderhandelingen met Ramesh (oud eigenaar van de Sunny) en de broer van Krishna zijn afgerond. We kunnen met het personeel gaan praten om te kijken wie er wilt blijven.
Als de kok en wat andere sleutelfiguren willen blijven wil ik met de huidige bemanning doorgaan. Ik heb zo weinig tijd om veranderingen door te voeren en men is steeds, zo van slag, als ik een idee vertel dat het mij beter lijkt om wat meer tijd te nemen. Dit heb ik enkele dagen geleden tegen Krishna en Joyce gezegd en die zijn allang blij dat het gaat zoals het nu verloopt. “Tomorrow we can go to the restaurant and talk to the staff. I made appointment at 11:00, Oke?”. “Very good, Krishna, very good, maybe you can come to the Khwopa at 9:30 so we can talk together about de strategy?” . “Oke, see you tomorrow” Krishna begint het leuk te vinden om director te antwoorden en ik ben er erg blij mee. Scheelt een hoop gedraai.
Zondagochtend komt Krishna, zoals afgesproken, om 9:30 langs. Hij is wel een punctuele pik, onze Krishna. “But it’s not the Nepali way.” roept ie steeds. Senseotje en vergaderen maar. Krishna heeft meer huiswerk gedaan dan ik had verwacht. Hij heeft de namen van de personen, hun functies, de salarissen en de arbeidsvoorwaarden. “If the are sick, we pay for medicine.” Kan ik me in vinden !
Er zijn 2 kok’s, een assistant kok, een vaatwasser-schoonmaker-loopjongen, 2 kelners en een kassier.
Een van de kok’s is al enkele weken ziek en die heeft misschien geen interesse. De kassier heeft ook geen belangstelling en is de broer van Ramesh.
De strategie: de eerste twee maanden verandert en bijna niets. Ik (Rick) ben iedere dag daar en kijk naar het reilen en zeilen van het clubje. Na het seizoen, ongeveer half mei, gaat de zaak dicht om enkele veranderingen door te voeren. Iedereen die bevalt en wil blijven kan blijven. Zoniet ; de zak.
Omdat ik wil dat iedereen dat heel goed begrijpt moet Krishna dit in het Nepali / Newari vertellen. Krishna vind dit ook het beste idee en wij gaan naar de Sunny.
We installeren ons op het balkon. Potje black tea en hup, de kok als eerste. Er komt een heel zenuwachtig mannetje voor mij staan. “Basnoos, hello, do you speak English?”. “Yes, a little”. “What’s you name?”. hij verteld zijn naam en ik zeg dat ik Rick heet. “I have a very important question for you, .........Do you want to stay or do you want to leave?”. “I want to stay” fluistert hij. “I am very happy that you will stay, I heart that you are a very good cook, so, thank you.” Ik zie de opluchting in zijn ogen. Hij krijgt 3800 rupee per maand, gratis eten en drinken en hij slaapt, samen met de assistant kok en de loopjongen, in de Sunny. !!!!!!!!!!!!!, ik snap dat hij opgelucht is. “Krishna will now explain what we want and expect from you. We also think that you can stay here to sleep for the time being, Oke?” Hij is blij. Ik ook. Krishna gaat aan het uitleggen, het duurt lang maar ik blijf lekker relaxed. Zo !! de rest zal ook wel goed komen.
Ze komen een voor een aan ons tafeltje zitten en het verloopt allemaal hetzelfde.
Tot de laatste, de kassier. Krishna wordt zenuwachtiger. Hij kent de mensen van de Sunny persoonlijk. Het zijn Newari en komen ook nog eens uit zijn buurt. Vanaf kleuter kennen ze elkaar. De broer van Ramesh komt aan het tafeltje. “Basnoos, I’ll think you speak very good English, no?” . “Yes, I think so.”. “Well because you are the brother of Ramesh, I think you know what is going on”. “Yes, I know everything.”. “Oke, I don’t like long introductions, I am sorry but I can not offer you a job, so it stops here for you.”. “Yes, I understand, maybe better for me, I can do my own thing and not work for brother anymore”. “Oh, what do you do?”. “I have a small shop and I sell cold drinks”. “Oke, I hope it will work out and that you have a nice job, do you have anything to ask?”. “No, I don’t think so”. “Oke, I wish you the best and have a nice live, bye.” We schudden de hand en Krishna is erg opgelucht. “Let’s eat something”zeg ik tegen Krishna en we bestellen; boneless chicken chilly, chicken momo’s fried and chicken shashlic with buttered vegetable, egg, rice and chips. (speciality of the house ) 350 rupee. Terwijl wij het eten bestellen neem ik foto’s van het menu. Je moet weten wat de kok kan maken, toch?. Ik ben dus al dagen zoet met het maken van het eigen Himalayan Inn menu. Tussen de power cuts door. Time fly’s when you having fun.
Dinsdagochtend Lekker ontbijtje en om 11:00 uur ariveert Krishna. We gaan naar Kathmandu voor mijn pakje. De rit is een crime. Het wordt hoe langer hoe gekker. Ik zit relaxed achterop en Krishna doet geweldig zijn best. De rit duurt 1:15 uur. Ongeloofelijk, 12 kilometer. We komen op de plaats van bestemming. Door de deur komen we in een grote hal. Er zijn twee balie’s die onder een hoek van 90° met elkaar zijn verbonden. We lopen naar de dichtst bijzijnde en Krishna babbelt wat in het Nepali en schakeld over in het Newari. Het scheelt echt. De Newar helpen elkaar eerder dan de Nepali, laat staan mij. Het papierwerk begint. “20 rupee for this paper, please and fill in that paper please, do you have photocopy of passport?”. Krishna vraagt mijn paspoort en zegt dat hij wel een fotokopie gaat regelen. Ik vul het papier in met behulp van de Newar. “Oke, bring this paper to customs, rome 31” en hij gebaart met z’n hand ‘richting. “Thank you very much” vooral beleefd blijven tegen deze nieuwe vriend. Hij knikt. Op zoek naar kamer 31. Natuurlijk loop ik verkeerd maar uiteindelijk kom ik in zaal 31. Zelfde verhaal. Drie balie’s deze keer en allemaal mensen die op stoelen zittend / hangend, druk overleggend met elkaar over .??????????. “Yes, what you want?” roept zon gozer. Ik spoed mij naar hem toe en geef hem het formulier. Hij pakt het formulier, kijkt ernaar en pakt een ander formulier. “Photocopy of passport?”. “They are making it.” Tot mijn verbazing “Oke, follow me” en we gaan terug naar de eerste hal. We gaan nu naar balie 2 en er wordt met formulieren over en weer geschoven. Man achter balie verdwijnt en komt even later terug met een doos. Er wordt op het formulier gekeken en gevraagt “This is you??”. “Yes, this is me” er staat namelijk mijn naam op.
De doos wordt met een mes, aan de zijkant, open gesneden. De man uit kamer 31 gluurt naar binnen, grijpt,...... en haalt er een sok uit. We kijken gedrieën naar de sok. Ik snap er geen hout van. Nog maar eens naar binnen gekeken, we kijken met z’n tweeën. “Ah, choclat, is Oke” van de doos wordt de vrachtbrief gehaalt en de doos wordt weer op de grond gezet. Achter de balie, ik begrijp dat ik er nog niet ben. Ik bel gauw Krishna want ik zal nu toch dat kopietje moeten produceren. “Krish, where are you ” klinkt mijn kreet. “I have photocopy and on my way to you”. “Oke, I am in room 31”. De man begint het formulier helemaal in te vullen en ik hoef alleen nog maar te tekenen. “65 rupee, please, is minimun, Oke?” Krisna staat ineens achter mij en geeft de fotokopieën. Kopietje voor de douanemeneer en ik krijg een ingevuld formulier terug met wat wisselgeld. “Thank you very much” en wij terug naar hal 1. Krishna gaat onmiddelijk naar onze nieuwe vriend en in no-time hebben we onze doos te pakken. “Let;s go Krish” en ik pak de doos op. &^@*#$*&%# Wat nou Menno Malta !!!!!!!!! makkelijk op de motor te vervoeren !!!!!! Ik heb een pak in m’n handen van 10 tot 12 kilo met zeer onhandige afmetingen en, na een blik in de doos geworpen te hebben, met zeer breekbaar spul. Krishna rijdt, ik zit op de buddyseat en waar moet dat pak nu naartoe? We komen bij de motor en ik zet het pak op het zadel. Ik zie de afzender. Huh !!!!!!!! Kuchler ! Maar Menno heet Malta. Langzaam begint mijn munje te vallen. “Fuck, dit is helemaal niet van Menno, dit is van Rene en Patries, shit wat raar.” Krishna kijkt mij vreemd aan, hij verstaat het niet. “There is noway that I’m going to take this on your bike, I’ll take a taxi, can you arrange that for me, old Newari”. Hij lacht en we lopen de poort uit. Taxi’s staan voor de deur en Krishna begint te onderhandelen. We vinden een taxi en ik word lekker naar huis gebracht.
Voor de deur van de Khwopa wordt ik afgezet, wat een luxe. Ik reken af en loop met de doos naar binnen. Shyam staat achter zijn counter en ik zet het pakket op de balie. “Do you have knife,Shyam?”. Hij is razend snel, onze vriend, heel nieuwsgierig volkje. Rats, rats en de doos is open. SodeJu, een kerstpakket. Allemaal lekkere dingen en niet van die lullige spullen. Een waanzinige lieve kaart van Patries. “Ben blij dat je dit kaartje leestwant dat betekent dat het pretpakket is aangekomen” schrijft ze. HET IS AANGEKOMEN, HOOR. Als kleine kinderen hebben Shyam en ik het pakket uitgepakt, wat een feestje. Papa Shyam was ook aanwezig en we hebben met z’n drieën allerlei dingen geproefd. SUPER !!!!!!!!!
Zo, vandaag een vrij dagje. Er zullen een aantal mensen zijn die vinden dat ik altijd een vrije dag heb maar ik zie dat toch anders. Het leven is iet wat gecompliceerder geworden met de lange stroomloze uren. Voor de Nepali lijkt er niet veel te veranderen maar voor een westerling is het ff wennen. GSM leeg, fuck !, geen stroom. Hetzelfde geld voor de laptop, iPod, fototoestel enz. Het is niet zo’n ramp dat die apparaten zonder stroom zitten alleen kun je ze niet meer onmiddelijk opladen. De stroomloze uren zijn verdeeld in een 3 uur durende – en een 4 uur durende periode. In de tussen periode van meestal 3 uur ben je niet altijd thuis zodat de stroomloze tijd feitelijk nog langer is. Maar genoeg geklaagd.
Via mail informeerd Menno of er al een pakje voor mij is aangekomen. Nee, reply ik en wacht af........ Afgelopen donderdag kom ik terug in de Khwopa en Shyam bericht. “There is a package for you, Sir” en hij geeft mij een envelope. Ik open de envelope en haal daaruit een vel papier met een heleboel tekst in Nepali. Op de stippellijnen zie ik duidelijk Rick Krijnen, Kwhopa guest house, Bhaktapur ingevuld. “The mailman was here and he has a package for you in Kathmandu. You know, Sir, the big white tower in Kathmandu?. There is also the postoffice.” Ehuh, juist ja, welke witte toren? Ik heb een déjà vu, ik zie mijzelf weer achterop de motor zitten nadat we een printer hebben gekocht, doos op de tank en Krishna’s kin op de printerdoos. Misschien kan het pakje niet eens achterop de motor. Dus Menno maar eens gemaild.
From: Rick Krijnen [mailto:rick.krijnen@gmail.com]
Sent: donderdag 15 februari 2007 10:02
To: 'Menno Malta'
Subject: Pakje
Hoi Menno,
Ik krijg net een bericht van Shyam in mijn handen gedrukt. Het is een officieel stuk waarin staat dat er voor mij een pakje is af te halen in Kathmandu. Ik vermoed, jou pakje. Je hoeft niet te verraden wat het is maar de vraag is: kan het achterop een motor worden vervoerd of moet het in een taxi. Geen probleem overigens want een taxirit is ook erg leuk. Het betreft de afmetingen en/of gewicht.
Ik ben wel benieuwd.
Graag asap bericht want ik moet betalen "for everyday of storage" Gelukkig, vandaag strike, morgen strike, overmorgen - zaterdag ( lees postkantoor dicht ) dus het wordt zowiezo zondag. Dus het is een Nepali asap.
groetjes en hug
Rick
En Menno antwoordt:
From: Menno Malta [mailto:menno@themaltas.nl]
Sent: donderdag 15 februari 2007 20:02
To: 'Rick Krijnen'Subject:
RE: Pakje
Het is makkelijk op de motor te vervoeren.......
Menno
Om geen eigen vervoer te hebben is soms lastig, ik kan nu niet ff naar KTM om mijn pakje op te halen. “Maybe we can go today and get my package”. . “No, possible, Sir, today strike and tomorrow strike” had Shyam al gezegd. “Huh, strike?” antwoord ik, heel intelligent. “Yes, sir, strike. So day after tomorrow is Saturday. Maybe Sunday, Sir” “Oke, Sunday” . “You know, Sir, that you have to pay for every day that the package is in store?”. “I have to pay for everything in this country, Shyam”. Hij lacht dus .Krishna maar gebeld. “He, Krish, how are you,” na de gebruikelijke begroetingen vraag ik of hij tijd heeft om zondag met mij naar KTM te gaan.. “Oh very difficult, Sunday I have things to do and Monday we must go to grandmother of Rosani ( vrouw ) be cause we promised.” “It’s Oke, Krish, than it will be Tuesday, I’ll let you know, Oke?”. “Yes, Oke, something else Rick?”. “No, Krishna, thank you, I’ll phone you, bye”. Ik druk mijn GSM uit. “Can I have a small pot of black tea, please?”. “Sure, Sir, I bring.” “Oke, Shyam, thanks” ik ga naar boven maar kan niets doen, power cut.
Vrijdagochtend klinkt er een hoop herrie vanuit de straat. Ik kijk uit het raam en zie een demonstratie. Het begint een “normaal” beeld te vormen, ik zie echter geen rode vlaggen. Snel een paar foto’s.
Shyam komt mijn ontbijt brengen en ik zeg lachend “The new hobby of Nepal, demonstration.” Shyam lacht niet. Ik weet nu ook waarom. Er is een kind van 12 jaar gekidnaped en vermoord in Bhaktapur. De daders, Indiërs, zijn al gepakt. Het is de eerste keer in Bhaktapur dat zoiets gebeurd en de hele stad is in rep en roer. Men eist dat de regering hier iets aan doet. Deze lieve mensen zijn totaal flebbergasted. Deze dag lummel ik maar wat aan. Ik wacht op een geldtranfer uit Nederland maar alles is dicht. Strike. Gisteren en vandaag. ’s Avonds een stevige neut genomen met Shyam en de overbuurman. Wat een kutdag.
Zaterdagochtend weer een hoop herrie, Nou niet bezig blijven, denk ik. Ik uit het raam en neem weer wat foto’s. Als Shyam het ontbijt brengt vraag ik hem wat er dit keer aan de hand is. Een glimlach van oor tot oor. “That, living God, Sir, we very happy, now everything will be good., we very happy,Sir.” Probeer maar eens om niet van deze lui te houden, een moeilijke opgaaf. Ik besluit de stad in te gaan en wat leuke wandelroutes voor m’n maatjes in elkaar te draaien. Op 3 april komen GJ en RH naar Bhaktapur en ik wil goed voor de dag komen. Ik ga naar Dattatraya Square, steek over en volg een straatje, na enkele meters ga ik links af en olg een ander straatje. Hier zijn weinig tot geen toeristen. Ik kom bij een grote vijver en zie aan de overkant bondgekleurde garens hangen. Leuke variant.
’s Middags krijg ik een telefoontje van Krishna. De onderhandelingen met Ramesh (oud eigenaar van de Sunny) en de broer van Krishna zijn afgerond. We kunnen met het personeel gaan praten om te kijken wie er wilt blijven.
Als de kok en wat andere sleutelfiguren willen blijven wil ik met de huidige bemanning doorgaan. Ik heb zo weinig tijd om veranderingen door te voeren en men is steeds, zo van slag, als ik een idee vertel dat het mij beter lijkt om wat meer tijd te nemen. Dit heb ik enkele dagen geleden tegen Krishna en Joyce gezegd en die zijn allang blij dat het gaat zoals het nu verloopt. “Tomorrow we can go to the restaurant and talk to the staff. I made appointment at 11:00, Oke?”. “Very good, Krishna, very good, maybe you can come to the Khwopa at 9:30 so we can talk together about de strategy?” . “Oke, see you tomorrow” Krishna begint het leuk te vinden om director te antwoorden en ik ben er erg blij mee. Scheelt een hoop gedraai.
Zondagochtend komt Krishna, zoals afgesproken, om 9:30 langs. Hij is wel een punctuele pik, onze Krishna. “But it’s not the Nepali way.” roept ie steeds. Senseotje en vergaderen maar. Krishna heeft meer huiswerk gedaan dan ik had verwacht. Hij heeft de namen van de personen, hun functies, de salarissen en de arbeidsvoorwaarden. “If the are sick, we pay for medicine.” Kan ik me in vinden !
Er zijn 2 kok’s, een assistant kok, een vaatwasser-schoonmaker-loopjongen, 2 kelners en een kassier.
Een van de kok’s is al enkele weken ziek en die heeft misschien geen interesse. De kassier heeft ook geen belangstelling en is de broer van Ramesh.
De strategie: de eerste twee maanden verandert en bijna niets. Ik (Rick) ben iedere dag daar en kijk naar het reilen en zeilen van het clubje. Na het seizoen, ongeveer half mei, gaat de zaak dicht om enkele veranderingen door te voeren. Iedereen die bevalt en wil blijven kan blijven. Zoniet ; de zak.
Omdat ik wil dat iedereen dat heel goed begrijpt moet Krishna dit in het Nepali / Newari vertellen. Krishna vind dit ook het beste idee en wij gaan naar de Sunny.
We installeren ons op het balkon. Potje black tea en hup, de kok als eerste. Er komt een heel zenuwachtig mannetje voor mij staan. “Basnoos, hello, do you speak English?”. “Yes, a little”. “What’s you name?”. hij verteld zijn naam en ik zeg dat ik Rick heet. “I have a very important question for you, .........Do you want to stay or do you want to leave?”. “I want to stay” fluistert hij. “I am very happy that you will stay, I heart that you are a very good cook, so, thank you.” Ik zie de opluchting in zijn ogen. Hij krijgt 3800 rupee per maand, gratis eten en drinken en hij slaapt, samen met de assistant kok en de loopjongen, in de Sunny. !!!!!!!!!!!!!, ik snap dat hij opgelucht is. “Krishna will now explain what we want and expect from you. We also think that you can stay here to sleep for the time being, Oke?” Hij is blij. Ik ook. Krishna gaat aan het uitleggen, het duurt lang maar ik blijf lekker relaxed. Zo !! de rest zal ook wel goed komen.
Ze komen een voor een aan ons tafeltje zitten en het verloopt allemaal hetzelfde.
Tot de laatste, de kassier. Krishna wordt zenuwachtiger. Hij kent de mensen van de Sunny persoonlijk. Het zijn Newari en komen ook nog eens uit zijn buurt. Vanaf kleuter kennen ze elkaar. De broer van Ramesh komt aan het tafeltje. “Basnoos, I’ll think you speak very good English, no?” . “Yes, I think so.”. “Well because you are the brother of Ramesh, I think you know what is going on”. “Yes, I know everything.”. “Oke, I don’t like long introductions, I am sorry but I can not offer you a job, so it stops here for you.”. “Yes, I understand, maybe better for me, I can do my own thing and not work for brother anymore”. “Oh, what do you do?”. “I have a small shop and I sell cold drinks”. “Oke, I hope it will work out and that you have a nice job, do you have anything to ask?”. “No, I don’t think so”. “Oke, I wish you the best and have a nice live, bye.” We schudden de hand en Krishna is erg opgelucht. “Let’s eat something”zeg ik tegen Krishna en we bestellen; boneless chicken chilly, chicken momo’s fried and chicken shashlic with buttered vegetable, egg, rice and chips. (speciality of the house ) 350 rupee. Terwijl wij het eten bestellen neem ik foto’s van het menu. Je moet weten wat de kok kan maken, toch?. Ik ben dus al dagen zoet met het maken van het eigen Himalayan Inn menu. Tussen de power cuts door. Time fly’s when you having fun.
Dinsdagochtend Lekker ontbijtje en om 11:00 uur ariveert Krishna. We gaan naar Kathmandu voor mijn pakje. De rit is een crime. Het wordt hoe langer hoe gekker. Ik zit relaxed achterop en Krishna doet geweldig zijn best. De rit duurt 1:15 uur. Ongeloofelijk, 12 kilometer. We komen op de plaats van bestemming. Door de deur komen we in een grote hal. Er zijn twee balie’s die onder een hoek van 90° met elkaar zijn verbonden. We lopen naar de dichtst bijzijnde en Krishna babbelt wat in het Nepali en schakeld over in het Newari. Het scheelt echt. De Newar helpen elkaar eerder dan de Nepali, laat staan mij. Het papierwerk begint. “20 rupee for this paper, please and fill in that paper please, do you have photocopy of passport?”. Krishna vraagt mijn paspoort en zegt dat hij wel een fotokopie gaat regelen. Ik vul het papier in met behulp van de Newar. “Oke, bring this paper to customs, rome 31” en hij gebaart met z’n hand ‘richting. “Thank you very much” vooral beleefd blijven tegen deze nieuwe vriend. Hij knikt. Op zoek naar kamer 31. Natuurlijk loop ik verkeerd maar uiteindelijk kom ik in zaal 31. Zelfde verhaal. Drie balie’s deze keer en allemaal mensen die op stoelen zittend / hangend, druk overleggend met elkaar over .??????????. “Yes, what you want?” roept zon gozer. Ik spoed mij naar hem toe en geef hem het formulier. Hij pakt het formulier, kijkt ernaar en pakt een ander formulier. “Photocopy of passport?”. “They are making it.” Tot mijn verbazing “Oke, follow me” en we gaan terug naar de eerste hal. We gaan nu naar balie 2 en er wordt met formulieren over en weer geschoven. Man achter balie verdwijnt en komt even later terug met een doos. Er wordt op het formulier gekeken en gevraagt “This is you??”. “Yes, this is me” er staat namelijk mijn naam op.
De doos wordt met een mes, aan de zijkant, open gesneden. De man uit kamer 31 gluurt naar binnen, grijpt,...... en haalt er een sok uit. We kijken gedrieën naar de sok. Ik snap er geen hout van. Nog maar eens naar binnen gekeken, we kijken met z’n tweeën. “Ah, choclat, is Oke” van de doos wordt de vrachtbrief gehaalt en de doos wordt weer op de grond gezet. Achter de balie, ik begrijp dat ik er nog niet ben. Ik bel gauw Krishna want ik zal nu toch dat kopietje moeten produceren. “Krish, where are you ” klinkt mijn kreet. “I have photocopy and on my way to you”. “Oke, I am in room 31”. De man begint het formulier helemaal in te vullen en ik hoef alleen nog maar te tekenen. “65 rupee, please, is minimun, Oke?” Krisna staat ineens achter mij en geeft de fotokopieën. Kopietje voor de douanemeneer en ik krijg een ingevuld formulier terug met wat wisselgeld. “Thank you very much” en wij terug naar hal 1. Krishna gaat onmiddelijk naar onze nieuwe vriend en in no-time hebben we onze doos te pakken. “Let;s go Krish” en ik pak de doos op. &^@*#$*&%# Wat nou Menno Malta !!!!!!!!! makkelijk op de motor te vervoeren !!!!!! Ik heb een pak in m’n handen van 10 tot 12 kilo met zeer onhandige afmetingen en, na een blik in de doos geworpen te hebben, met zeer breekbaar spul. Krishna rijdt, ik zit op de buddyseat en waar moet dat pak nu naartoe? We komen bij de motor en ik zet het pak op het zadel. Ik zie de afzender. Huh !!!!!!!! Kuchler ! Maar Menno heet Malta. Langzaam begint mijn munje te vallen. “Fuck, dit is helemaal niet van Menno, dit is van Rene en Patries, shit wat raar.” Krishna kijkt mij vreemd aan, hij verstaat het niet. “There is noway that I’m going to take this on your bike, I’ll take a taxi, can you arrange that for me, old Newari”. Hij lacht en we lopen de poort uit. Taxi’s staan voor de deur en Krishna begint te onderhandelen. We vinden een taxi en ik word lekker naar huis gebracht.
Voor de deur van de Khwopa wordt ik afgezet, wat een luxe. Ik reken af en loop met de doos naar binnen. Shyam staat achter zijn counter en ik zet het pakket op de balie. “Do you have knife,Shyam?”. Hij is razend snel, onze vriend, heel nieuwsgierig volkje. Rats, rats en de doos is open. SodeJu, een kerstpakket. Allemaal lekkere dingen en niet van die lullige spullen. Een waanzinige lieve kaart van Patries. “Ben blij dat je dit kaartje leestwant dat betekent dat het pretpakket is aangekomen” schrijft ze. HET IS AANGEKOMEN, HOOR. Als kleine kinderen hebben Shyam en ik het pakket uitgepakt, wat een feestje. Papa Shyam was ook aanwezig en we hebben met z’n drieën allerlei dingen geproefd. SUPER !!!!!!!!!
vrijdag 16 februari 2007
Terroristische buurthond
16 februari 2007 03:38 uur
Vanaf 3:00 uur ben ik klaar wakker. De ^&$#^%$^$& terroristische buurthond heeft het wéér voor elkaar. Ik probeer toch te slapen, lukt niet. Aan een stuk door blaft die kaffer. Door de kleine straatjes en relatief hoge bebouwing klinkt het geblaf verstekt door, lijkt het wel. Daarnaast loopt de hufter door alle kruipdoor, sluipdoor weggetjes en komt dus ook aan de achterkant van het guest house. Door de fabeltastische enkelsteense gebouwen en de enkele beglazing in de ramen is een soort van geluidsisolatie dan ook niet aan de orde. Het is aarde donker maar door het ledje in de TV zie ik dat er stroom is. Ik besluit om er maar het beste van te maken en sta op. Met de power cut van 7 uur in het vooruitzicht is het misschien wel handig om nu actie te ondernemen. Senseo aanzetten, GSM onder de lader, iPod inpluggen, fototoestel in de piek en laptop naar m’n buro. Het voordeel is dat mijn internet nu redelijk snel is. De cybershoppers liggen allemaal nog op een oor. Hoewel, de blaffende klojo doet nog steeds z’n best.
Voor wie in de Efteling is geweest is het misschien wat makkelijker om de sfeer en straatjes van Bhaktapur voor te stellen. Neem de “Fata Morgana” in gedachten. Die atractie waarin je met een bootje door de straatjes van oud-Bagdad wordt geleid. Oké, geen kamelen in het straatbeeld maar wij hebben koeien, geiten, kippen, katten en die %&^@#* honden. Die koeien loeien niet, ik weet niet waarom. Geiten blaten niet, de katten, kippen enz. maar die honden !!!!! en alleen ’s nachts. Overdag liggen ze heerlijk in de zon te pitten en zijn voor de toeristen zoooooooooooooo lief en leuk. Nog maar een Senseotje.
Ieder jaar, na het voorseizoen, worden de straathonden, door de gemeente, geruimt. De overlast zou anders te groot worden. Onze buurtfucker echter, is al jaren aan zijn dodelijke lot ontsnapt. “I really want to kill the dog, Shyam” heb ik maanden geleden al gezegd. “We try Sir, we try. Many small streets, very difficult to catch. Last year we try poison, put very small pill in bufmeat and gif to dog. Dog came and sniff and did not eat, hi,hi, smart dog”. Hoewel Shyam de pest heeft aan dat geblaf, klinkt er toch bewondering in zijn stem. Ik heb geen zin meer om weer naar bed te gaan en kijk tussendoor wat TV.
De eerste Chinese traktor rijdt door de straat. Het zijn 1 cilinder langeslag apparaten. Als Harley liefhebber heb ik ze in mijn hart gesloten. Bam,bam,bam erg makkelijk om de slagen te tellen, soms onvoorstelbaar traag, 2 tot 3 slagen per seconde. Het geluid is redelijk gedempt maar het aanhangwagentje heeft geen vering en daar ligt van alles op te rammelen en te klotsen. Het is inmiddels 5:30 dus langzaam begint Bhaktapur wakker te worden, tja, wat wil je, ze gaan hier om 9 uur naar bed. Geen TV en aarde donker. Hup, nog maar een Senseo.
Het is nu 06:08 en er loopt een groepje mannen zingend, begeleid door tamboerijnen langs de Khwopa. Het moet niet veel gekker worden.
Ik houd het voor gezien. Veel carnavalplezier gewenst.
Vanaf 3:00 uur ben ik klaar wakker. De ^&$#^%$^$& terroristische buurthond heeft het wéér voor elkaar. Ik probeer toch te slapen, lukt niet. Aan een stuk door blaft die kaffer. Door de kleine straatjes en relatief hoge bebouwing klinkt het geblaf verstekt door, lijkt het wel. Daarnaast loopt de hufter door alle kruipdoor, sluipdoor weggetjes en komt dus ook aan de achterkant van het guest house. Door de fabeltastische enkelsteense gebouwen en de enkele beglazing in de ramen is een soort van geluidsisolatie dan ook niet aan de orde. Het is aarde donker maar door het ledje in de TV zie ik dat er stroom is. Ik besluit om er maar het beste van te maken en sta op. Met de power cut van 7 uur in het vooruitzicht is het misschien wel handig om nu actie te ondernemen. Senseo aanzetten, GSM onder de lader, iPod inpluggen, fototoestel in de piek en laptop naar m’n buro. Het voordeel is dat mijn internet nu redelijk snel is. De cybershoppers liggen allemaal nog op een oor. Hoewel, de blaffende klojo doet nog steeds z’n best.
Voor wie in de Efteling is geweest is het misschien wat makkelijker om de sfeer en straatjes van Bhaktapur voor te stellen. Neem de “Fata Morgana” in gedachten. Die atractie waarin je met een bootje door de straatjes van oud-Bagdad wordt geleid. Oké, geen kamelen in het straatbeeld maar wij hebben koeien, geiten, kippen, katten en die %&^@#* honden. Die koeien loeien niet, ik weet niet waarom. Geiten blaten niet, de katten, kippen enz. maar die honden !!!!! en alleen ’s nachts. Overdag liggen ze heerlijk in de zon te pitten en zijn voor de toeristen zoooooooooooooo lief en leuk. Nog maar een Senseotje.
Ieder jaar, na het voorseizoen, worden de straathonden, door de gemeente, geruimt. De overlast zou anders te groot worden. Onze buurtfucker echter, is al jaren aan zijn dodelijke lot ontsnapt. “I really want to kill the dog, Shyam” heb ik maanden geleden al gezegd. “We try Sir, we try. Many small streets, very difficult to catch. Last year we try poison, put very small pill in bufmeat and gif to dog. Dog came and sniff and did not eat, hi,hi, smart dog”. Hoewel Shyam de pest heeft aan dat geblaf, klinkt er toch bewondering in zijn stem. Ik heb geen zin meer om weer naar bed te gaan en kijk tussendoor wat TV.
De eerste Chinese traktor rijdt door de straat. Het zijn 1 cilinder langeslag apparaten. Als Harley liefhebber heb ik ze in mijn hart gesloten. Bam,bam,bam erg makkelijk om de slagen te tellen, soms onvoorstelbaar traag, 2 tot 3 slagen per seconde. Het geluid is redelijk gedempt maar het aanhangwagentje heeft geen vering en daar ligt van alles op te rammelen en te klotsen. Het is inmiddels 5:30 dus langzaam begint Bhaktapur wakker te worden, tja, wat wil je, ze gaan hier om 9 uur naar bed. Geen TV en aarde donker. Hup, nog maar een Senseo.
Het is nu 06:08 en er loopt een groepje mannen zingend, begeleid door tamboerijnen langs de Khwopa. Het moet niet veel gekker worden.
Ik houd het voor gezien. Veel carnavalplezier gewenst.
woensdag 14 februari 2007
Tika's en nog meer power cut's
14 februari 2007 10:38 uur
Het is vanacht beginnen te regenen en het gaat nog steeds door. Wat een pestweer. Shyam is eigenlijk blij. “When much water come, Sir, than maybe stop power cut”. “I hope so Shyam.” Vandaag laatste dag van de drie uur durende power cut’s. Tijdens het brengen van mijn ontbijtje verteld Shyam dat er vanaf morgen een nieuwe regeling komt, 40 uur power cut per week. Huh ...... 4 dagen van 7 uur, twee dagen van 6 uur en de zevende dag,...... geen power cut. Ik gooi mijn armen in de lucht “Joepie, the sevened day; no power cut”. Shyam lacht.
Vroeger werd het Tika-poeder gemaakt van gemalen hout. Het had een vale geel/bruine kleur. Tegenwoordig is het Tika-poeder van een chemische samenstelling en heeft het een rood/oranje kleur.
Veel Nepali gaan ’s morgens naar de tempel om te bidden. In de tempel is meestal een priester aanwezig die aan de gelovigen een Tika uitdeelt. De priester drukt zijn rechterduim in het rode poeder en legt zijn hand op het hoofd van de gelovige en met z’n duim geeft hij een veeg op het voorhoofd. “Gezegend“ gaat de gelovige in gebed. Meestal worden er ook wat bloemblaadjes op het hoofd gestrooid. Gedurende de dag kom je dus ook allerlei mannen tegen met een rode veeg op hun voorhoofd en bloemgruis in hun haar. Shyam gaat bijna dagelijks.
Veel vrouwen, wie anders, dragen de Tika als mode atribuut. Een mooi rond fel rood stipje is natuurlijk erg simpel maar wordt veel gedragen tijdens “normale” dagen. De stippen zijn er in diverse kleuren en vormen en maten. Ronde vorm, druppel vorm, ster vorm, enz. Tika’s worden ook als diamant, gedragen. Ze worden opgeplakt, tussen de ogen.
Daarnaast heb je Sindu. ( spreek uit – sindjoe ). Ook een soort tika. Het is een veeg van Tika-poeder die begint aan de haargrens en in de scheiding van het haar wordt gewreven. De oorsprong daarvan is de trouwerij. Als een man het meisje tot zijn vrouw neemt, gebeurt dat hier niet door het wisselen van ringen maar door het tekenen van de vrouw door de man. De man drukt, tijdens de huwelijksceremonie, zijn duim in het rode poeder en veegt dat vanaf de haargrens op het hoofd. “Jij bent van mij” maar dan op z’n Newari’s. Daarna doet de vrouw dat dagelijks bij zichzelf als teken naar anderen. “Ik ben getrouwd”. Dus alleen vrouwen hebben een Sindu. Je ziet dan ook veel vrouwen met twee boven elkaar geplaatste Tika’s. Een mooi plakTika-tje en daarboven de Sindu.
Something old, something new, something borrowed, something blue. Dit zinnetje kennen we allemaal wel denk ik. Dit advies krijgt een aanstaande bruid om bij zich te hebben tijdens haar trouwerij. In Nepal is er ook een traditie. Tijdens de huwelijksceremonie en ook tijdens het feest daarna komen eerst de familie en daarna alle vrienden je zegenen. Dat doen zij door ook een blessing-Tika te geven zoals de priester en het afgeven van een cadeautje. Dat cadeautje kan variëren van een bloes, geit, rijst, ei, enz. Als je maar iets geeft. Hoe groter de familie en vriendenkring des te groter wordt de Tika op het voorhoofd van het bruidspaar. Want iedereen drukt zijn duim met rood poeder tegen je kop.
Terwijl ik deze laatste zinnen schrijf komen er twee meisjes naar boven. “Is zis the restaurant?”. “Eh, excuse me?, what do you mean?”. “Zee told us downstairs zet ze restaurant was upstairs.” “Oke, yes, you can eat here something”. Die Shyam,…. restaurant !!!.
De ene na de andere stroomstoring volgd elkaar op. Nu niet gepland maar gewoon door de regen. Het voordeel van de laptop doet zich hier gelden. In het half donker zit ik dit verslag te typen als langzaam tot mij doordringt dat er ongewone geluiden zijn. Er klinken steeds meer kreten vanaf de straat en ik kijk maar eens naar links. “Shit, it is snowing !”. “Yes, we see” zeggen de Poolse meiden met een zuur gezicht. “We came vor ze sun but now we have snow, if we want snow we stayed at home”. “Sorry girls, it never snows in Bhaktapur”. “Realy?, shit, why does it have to snow now?” . De kreten worden steeds heviger en leuker. Het zijn vreugde kreten. Ik pak mijn fototoestel. “I’m going to make pictures, no one will believe me, it never snows in Bhaktapur really”. Shyam komt de trap op gestormd. “It is snowing Sir, you see?” een smile van oor tot oor. Hij maakt het dakterras open en gaat naar boven. Ik volg. Ik maak een aantal foto’s en de Polen komen ook naar boven en schieten enkele plaatjes. “You are very lucky.” Zegt Shyam tegen de meiden. Die kijken hem aan of ze water zien branden. “First time snow in Bhaktapur, never see before, you very lucky, you here now”. Uit beleeftheid knikken de meisje. De Newar roepen en gillen naar elkaar. Overal lachende en blije mensen op de dakterrassen. Ik ga weer naar beneden en de rest volgd. Shyam doet een raam open en leunt naar buiten. “Mister Rick, mister Rick” wordt er vanaf buiten geroepen. Dan een hoop Newari gegil en Shyam draait zich om. “Please take picture of my friend, Sir?.”. “Sure Shyam” en ik ga naar het geopende raam en neem een foto. “Wait Sir, please wait, get my wife”. Hij verdwijnd en komt even later terug met zijn vrouw. Trots poseren ze. Knip. Ik duid dat het gelukt is. Ze zwaaien. De vreugdekreten houden aan. Shyam gaat weer naar beneden. Solita komt ook naar boven en duikt het dakterras op. Ze komt naar beneden met een hand vol sneeuw en loopt mijn richting op. Nu krijg ik de volle laag, denk ik, en sta op. Trots laat ze mij sneeuw zien. “Look, look, velly cold” met een super glimlach gaat ze naar de Polen om deze ook het fenomeen sneeuw te laten zien. Ze keert om en kirt. Kleine kreetjes van blijdschap en verbazing. Ze gaat weer de trap op en komt met een nog grotere hap sneeuw terug. ‘Wait, Salita, I make picture” en ik maak een foto.
Het licht floept weer aan, einde power cut. Gauw mijn printer aansluiten en printen die handel. De Nepali vinden het prachtig om naar hun eigen foto’s te kijken. Foto’s selecteren, 4 op een pagina en huppekee, druk op de print knop. Halverwege,............ power cut. Ik roep ook zoiets en de Poolse meiden kijken op en glimlachen. “Your laptop don’t have problems wiz electricity but your printer does”. “Clever girl” Inderdaad mijn printer stopt ermee en ik kan ff helemaal niets. Ik kan niet eens recetten. Floep het licht springt weer aan en de printer krijgt ook weer stroom. Een hoop gepiel met het vastgelopen papier maar met mijn technisch inzicht en een beetje geweld lukt het om alles weer werkend te krijgen. Ik met mijn uitdraaien naar beneden. “You no Sir, last time snow in Bhaktapu, 60 years ago, my father tell me.” Shyam pakt de uitdraaien en loopt naar buiten. Krijsen en kraaien naar elkaar, Shyam komt naar binnen en even later staat het zwart van de Nepali in de Khwopa.
Het is vanacht beginnen te regenen en het gaat nog steeds door. Wat een pestweer. Shyam is eigenlijk blij. “When much water come, Sir, than maybe stop power cut”. “I hope so Shyam.” Vandaag laatste dag van de drie uur durende power cut’s. Tijdens het brengen van mijn ontbijtje verteld Shyam dat er vanaf morgen een nieuwe regeling komt, 40 uur power cut per week. Huh ...... 4 dagen van 7 uur, twee dagen van 6 uur en de zevende dag,...... geen power cut. Ik gooi mijn armen in de lucht “Joepie, the sevened day; no power cut”. Shyam lacht.
Vroeger werd het Tika-poeder gemaakt van gemalen hout. Het had een vale geel/bruine kleur. Tegenwoordig is het Tika-poeder van een chemische samenstelling en heeft het een rood/oranje kleur.
Veel Nepali gaan ’s morgens naar de tempel om te bidden. In de tempel is meestal een priester aanwezig die aan de gelovigen een Tika uitdeelt. De priester drukt zijn rechterduim in het rode poeder en legt zijn hand op het hoofd van de gelovige en met z’n duim geeft hij een veeg op het voorhoofd. “Gezegend“ gaat de gelovige in gebed. Meestal worden er ook wat bloemblaadjes op het hoofd gestrooid. Gedurende de dag kom je dus ook allerlei mannen tegen met een rode veeg op hun voorhoofd en bloemgruis in hun haar. Shyam gaat bijna dagelijks.
Veel vrouwen, wie anders, dragen de Tika als mode atribuut. Een mooi rond fel rood stipje is natuurlijk erg simpel maar wordt veel gedragen tijdens “normale” dagen. De stippen zijn er in diverse kleuren en vormen en maten. Ronde vorm, druppel vorm, ster vorm, enz. Tika’s worden ook als diamant, gedragen. Ze worden opgeplakt, tussen de ogen.
Daarnaast heb je Sindu. ( spreek uit – sindjoe ). Ook een soort tika. Het is een veeg van Tika-poeder die begint aan de haargrens en in de scheiding van het haar wordt gewreven. De oorsprong daarvan is de trouwerij. Als een man het meisje tot zijn vrouw neemt, gebeurt dat hier niet door het wisselen van ringen maar door het tekenen van de vrouw door de man. De man drukt, tijdens de huwelijksceremonie, zijn duim in het rode poeder en veegt dat vanaf de haargrens op het hoofd. “Jij bent van mij” maar dan op z’n Newari’s. Daarna doet de vrouw dat dagelijks bij zichzelf als teken naar anderen. “Ik ben getrouwd”. Dus alleen vrouwen hebben een Sindu. Je ziet dan ook veel vrouwen met twee boven elkaar geplaatste Tika’s. Een mooi plakTika-tje en daarboven de Sindu.
Something old, something new, something borrowed, something blue. Dit zinnetje kennen we allemaal wel denk ik. Dit advies krijgt een aanstaande bruid om bij zich te hebben tijdens haar trouwerij. In Nepal is er ook een traditie. Tijdens de huwelijksceremonie en ook tijdens het feest daarna komen eerst de familie en daarna alle vrienden je zegenen. Dat doen zij door ook een blessing-Tika te geven zoals de priester en het afgeven van een cadeautje. Dat cadeautje kan variëren van een bloes, geit, rijst, ei, enz. Als je maar iets geeft. Hoe groter de familie en vriendenkring des te groter wordt de Tika op het voorhoofd van het bruidspaar. Want iedereen drukt zijn duim met rood poeder tegen je kop.
Terwijl ik deze laatste zinnen schrijf komen er twee meisjes naar boven. “Is zis the restaurant?”. “Eh, excuse me?, what do you mean?”. “Zee told us downstairs zet ze restaurant was upstairs.” “Oke, yes, you can eat here something”. Die Shyam,…. restaurant !!!.
De ene na de andere stroomstoring volgd elkaar op. Nu niet gepland maar gewoon door de regen. Het voordeel van de laptop doet zich hier gelden. In het half donker zit ik dit verslag te typen als langzaam tot mij doordringt dat er ongewone geluiden zijn. Er klinken steeds meer kreten vanaf de straat en ik kijk maar eens naar links. “Shit, it is snowing !”. “Yes, we see” zeggen de Poolse meiden met een zuur gezicht. “We came vor ze sun but now we have snow, if we want snow we stayed at home”. “Sorry girls, it never snows in Bhaktapur”. “Realy?, shit, why does it have to snow now?” . De kreten worden steeds heviger en leuker. Het zijn vreugde kreten. Ik pak mijn fototoestel. “I’m going to make pictures, no one will believe me, it never snows in Bhaktapur really”. Shyam komt de trap op gestormd. “It is snowing Sir, you see?” een smile van oor tot oor. Hij maakt het dakterras open en gaat naar boven. Ik volg. Ik maak een aantal foto’s en de Polen komen ook naar boven en schieten enkele plaatjes. “You are very lucky.” Zegt Shyam tegen de meiden. Die kijken hem aan of ze water zien branden. “First time snow in Bhaktapur, never see before, you very lucky, you here now”. Uit beleeftheid knikken de meisje. De Newar roepen en gillen naar elkaar. Overal lachende en blije mensen op de dakterrassen. Ik ga weer naar beneden en de rest volgd. Shyam doet een raam open en leunt naar buiten. “Mister Rick, mister Rick” wordt er vanaf buiten geroepen. Dan een hoop Newari gegil en Shyam draait zich om. “Please take picture of my friend, Sir?.”. “Sure Shyam” en ik ga naar het geopende raam en neem een foto. “Wait Sir, please wait, get my wife”. Hij verdwijnd en komt even later terug met zijn vrouw. Trots poseren ze. Knip. Ik duid dat het gelukt is. Ze zwaaien. De vreugdekreten houden aan. Shyam gaat weer naar beneden. Solita komt ook naar boven en duikt het dakterras op. Ze komt naar beneden met een hand vol sneeuw en loopt mijn richting op. Nu krijg ik de volle laag, denk ik, en sta op. Trots laat ze mij sneeuw zien. “Look, look, velly cold” met een super glimlach gaat ze naar de Polen om deze ook het fenomeen sneeuw te laten zien. Ze keert om en kirt. Kleine kreetjes van blijdschap en verbazing. Ze gaat weer de trap op en komt met een nog grotere hap sneeuw terug. ‘Wait, Salita, I make picture” en ik maak een foto.
Het licht floept weer aan, einde power cut. Gauw mijn printer aansluiten en printen die handel. De Nepali vinden het prachtig om naar hun eigen foto’s te kijken. Foto’s selecteren, 4 op een pagina en huppekee, druk op de print knop. Halverwege,............ power cut. Ik roep ook zoiets en de Poolse meiden kijken op en glimlachen. “Your laptop don’t have problems wiz electricity but your printer does”. “Clever girl” Inderdaad mijn printer stopt ermee en ik kan ff helemaal niets. Ik kan niet eens recetten. Floep het licht springt weer aan en de printer krijgt ook weer stroom. Een hoop gepiel met het vastgelopen papier maar met mijn technisch inzicht en een beetje geweld lukt het om alles weer werkend te krijgen. Ik met mijn uitdraaien naar beneden. “You no Sir, last time snow in Bhaktapu, 60 years ago, my father tell me.” Shyam pakt de uitdraaien en loopt naar buiten. Krijsen en kraaien naar elkaar, Shyam komt naar binnen en even later staat het zwart van de Nepali in de Khwopa.
dinsdag 13 februari 2007
Mij aan een vent helpen. Pffffff
13 februari 2007 16:46 uur
Even een reactie op jullie reactie’s.
Wat is het toch heerlijk om goede vrienden te hebben,...................... Stelletje smerige vieze vuile oeloewappers !!!!!!!!!!. Mij aan de vent willen helpen !!!!!!!!!!!!! en dan ook nog foto’s !!!!!!!! Jullie moesten je schamen !!!!
Het is wel zo, dat; hoe langer ik hier ben; de vrouwen steeds mooier worden. Ik heb nog niet echt naar een kerel geloerd maar, wat niet is, kan nog komen.
Er waren ongeveer duizend gasten en 1 buitenlander die redelijk opviel. Vroeger was ik misschien een beetje gezet. Let vooral op een beetje. Hier ben in “Your are fat !”. Jaha, ’T is ff wennen, dat taalgebruik. Ze bedoelen het heel lief en goed maar het komt een beetje lullig hun strot uit. Kortom, ook al beweeg ik niet, dan val ik redelijk op.
De mannen hier zijn net zo lijfelijk als de meisjes, zal ik maar schrijven. Meiden lopen innig ge-armd door de straten maar dat doen jongens en mannen ook !!. Echt wennen hoor.
Nee, lieve Mir, het was geen motje. Dat is hier zo’n beetje onmogelijk. Mannen en vrouwen gaan hier gewoon niet met elkaar om. Zoals ik al schrijf, ze hebben elkaar 3 dagen voor het huwelijk voor het eerst gezien. Dan zijn er allerlei chaperonne’s bij en is er absoluut geen lichamelijk contact. De een noemt het “uithuwelijken” maar wij, Nepali’s noemen het ge-arangeerd. Dus dat het geluk er niet afstraalt, is erg begrijpelijk. En precies wat broer Toon schrijft in zijn reactie, er wordt erg gelet op het fenomeen – inteelt. Maar ik denk dat er wel degelijk een vorm van inteelt is. Het is ondenkbaar dat een Newari met een Tamang trouwd. Die worden, van beide zijde, onmiddelijk uit de kaste gedonderd. Dus het is niet zo’n grote groep om uit te kiesen.
Braban, hoogste kaste. Newari middel kaste, Tamang low kast. Jaja, je zal er maar in geboren worden.
Heerlijk om jullie reacties te lezen, Als je blogt, Carolientje zal dat kunnen be-amen, heb je geen idee wie allemaal je hersenspinsels leest. ( bij mij dan, Carolien kan natuurlijk helemaal geen hersenspinsels hebben ).
Het mail gehalte wordt minder omdat je er vanuit gaat dat men je verslagjes leest en dus mail je minder tot zelden met je “dierbaren”. Zo !!!!!!!! hebben jullie lekker een schuldgevoel !!!!!!!!. Nu moet je zo nu en dan wel eens een reactie plaatsen. Stelletje doerakken,................mij aan een vent helpen. Pffffff.
ps, ik hou van je hoor, Caro, mag graag plagen. en ehhhhhhhhh bijna vergeten; morgen Valentijn!!!!!!!!!!!!
Even een reactie op jullie reactie’s.
Wat is het toch heerlijk om goede vrienden te hebben,...................... Stelletje smerige vieze vuile oeloewappers !!!!!!!!!!. Mij aan de vent willen helpen !!!!!!!!!!!!! en dan ook nog foto’s !!!!!!!! Jullie moesten je schamen !!!!
Het is wel zo, dat; hoe langer ik hier ben; de vrouwen steeds mooier worden. Ik heb nog niet echt naar een kerel geloerd maar, wat niet is, kan nog komen.
Er waren ongeveer duizend gasten en 1 buitenlander die redelijk opviel. Vroeger was ik misschien een beetje gezet. Let vooral op een beetje. Hier ben in “Your are fat !”. Jaha, ’T is ff wennen, dat taalgebruik. Ze bedoelen het heel lief en goed maar het komt een beetje lullig hun strot uit. Kortom, ook al beweeg ik niet, dan val ik redelijk op.
De mannen hier zijn net zo lijfelijk als de meisjes, zal ik maar schrijven. Meiden lopen innig ge-armd door de straten maar dat doen jongens en mannen ook !!. Echt wennen hoor.
Nee, lieve Mir, het was geen motje. Dat is hier zo’n beetje onmogelijk. Mannen en vrouwen gaan hier gewoon niet met elkaar om. Zoals ik al schrijf, ze hebben elkaar 3 dagen voor het huwelijk voor het eerst gezien. Dan zijn er allerlei chaperonne’s bij en is er absoluut geen lichamelijk contact. De een noemt het “uithuwelijken” maar wij, Nepali’s noemen het ge-arangeerd. Dus dat het geluk er niet afstraalt, is erg begrijpelijk. En precies wat broer Toon schrijft in zijn reactie, er wordt erg gelet op het fenomeen – inteelt. Maar ik denk dat er wel degelijk een vorm van inteelt is. Het is ondenkbaar dat een Newari met een Tamang trouwd. Die worden, van beide zijde, onmiddelijk uit de kaste gedonderd. Dus het is niet zo’n grote groep om uit te kiesen.
Braban, hoogste kaste. Newari middel kaste, Tamang low kast. Jaja, je zal er maar in geboren worden.
Heerlijk om jullie reacties te lezen, Als je blogt, Carolientje zal dat kunnen be-amen, heb je geen idee wie allemaal je hersenspinsels leest. ( bij mij dan, Carolien kan natuurlijk helemaal geen hersenspinsels hebben ).
Het mail gehalte wordt minder omdat je er vanuit gaat dat men je verslagjes leest en dus mail je minder tot zelden met je “dierbaren”. Zo !!!!!!!! hebben jullie lekker een schuldgevoel !!!!!!!!. Nu moet je zo nu en dan wel eens een reactie plaatsen. Stelletje doerakken,................mij aan een vent helpen. Pffffff.
ps, ik hou van je hoor, Caro, mag graag plagen. en ehhhhhhhhh bijna vergeten; morgen Valentijn!!!!!!!!!!!!
maandag 12 februari 2007
Rood spul, groen spul, bruin dinges en geel spul
12 februari 2007 10:09 uur
Vanmorgen om 9 uur opgestaan. Staalblauwe hemel en het zonnetje lokt. Straks maar eens een zonnebadje nemen maar nu eerst ff mijn verslag van de trouwerij afmaken.
Shyam komt naar boven “Are you coming, Sir?”. “Yes Shyam, just finishing the last lines”. “I go down and wait for you, Oke?”. “Oke, Shyam, 2 minutes” Shyam dealt de trap af en ik sluit mijn laptop. Hoppekeee, naar het feest.
Beneden wordt ik opgewacht door Shyam, de overbuurman en “freind of my father, sir”, belangrijk, want die heeft een auto. De Nepali gaan achterin en ik naast de bestuurder. Tijdens het instappen trap ik de brandblusser van z’n sokkel maar “Who cares”. Door de krioelende massa banen we ons een weg. Op de plaats van bestemming zoekt “de viend” een parkeerplek. Zonder aarzelen zet hij zijn 4X4 dubbel weg en stopt zijn moter. Wij stappen uit en ik weet zeker dat die kerel waar wij voor staan geparkeert, er van zijn lang zal z’n leven, niet uitkomt. Maar iedereen loopt gezellig kletsend naar de ingang. Het feest is op het terein van de toeristenbussen. Een ommuurd terein van 100 bij 100 meter, schat ik. Volgens Shyam “very big” Bij de ingang staat een meneer die kennelijk toestemming moet geven om naar binnen te mogen. Shyam verteld wie wij zijn en we worden hartelijk welkom geheten. We stappen naar binnen.
Rechts van mij een tent met baldekijn ( schrijf je dat zo?) met daaronder geplaatst 2 tronen. Daarop gezeten:.......... het koppel ! geflankeerd door de “best man” voor hem en “ik weet niet hoe dat heet voor vrouwen” voor haar. foto’1. Dan gauw een verplaatsing en op foto 2 de ongetrouwde zussen van haar?. Ik namaste en congratulate er lustig op los. We draaien 180 graden en lopen het terein op. Er zijn veel mensen en ik maak snel foto’s 3 t/m 6. Ik berg mijn toestel op want er wordt een biertje in mijn handen gepropt. “Tjing” en ik stoot aan, de Nepali volgen. Die gasten lusten hem ook graag zoals in het vervolg blijkt. Ik wordt aan een heleboel mannen voorgesteld. “Where are the woman?” vraag ik aan Shyam. “Oh everywhere sir, look” en hij wijst een aantal paserende meisjes aan maar ik wordt niet voorgesteld.
Ik waan mij in de zestiger jaren. Lange houten tafels met daarachter 4 mannen die uit kratten flesjes bier staan te schenken. Westerse muziek klinkt uit de speakers en groepjes kerels die met een glas bier in de ene hand en een sigaret in de andere hand elkaar staan te overtuigen van “weet ik veel wat” Zodra het glas leeg is zetten ze het op de grond. Er lopen porters rond met grote rode emmers om de glazen op te halen. Er komt een kelner langs met een fors blad gebraden dingen. Iedereen grijpt ernaar dus ik doe ook maar een klutsje. Erg lekker. “Buf sausage, Sir, very cheap, chicken sausage much more tasty, but buf also good” . Die kerel met dat blad blijft bij ons groepje staan en het dienblad wordt vakkundig geleegd. Als er nog een paar stukjes zijn beweegd de man het blad onder mijn neus, gebarend dat ik moet nemen. “Quick,Sir, for you” Ik neem nog een stukje en spoor Shyam aan om de laatste stukjes te pakken. Als Solita met mijn mars. Geen beleefd gelul maar ....rats, alle stukjes in een beweging in de hand en naar de mond. Skroensch, weg !! De dienblad meneer verdwijnt. Er komen wat kerels bij en vragen om te dansen. Ik weiger beleefd. Ik ga maar eens een ommetje doen. Tijdens mijn wandelingetje kom ik de bruidegom tegen. Snel een foto. ( 7 ) Hij ziet er niet erg happy uit. Ik groet hem en hij lijkt mij niet te zien. Ik loop door naar het baldekijn. Daar zit de bruid, op de andere troon zit oma en ook mama houd een toeziend oog op het meiske.( foto’s 8/9/10). Ik heb diep medelijden met haar. Het is een gearrangeerd huwelijk. Tot 1 week geleden hadden ze elkaar nog nooit gezien. Na de trouwerij, nu drie dagen geleden, verblijft de bruid in het huis van de man. “So, when merry, girl goes to man’s house and sleep with him?”. “Not in arranged merry, Sir, in arrange merry, first night girl sleep in different place, second night she sleep with man. In love merry girl sleep first night with man. ” Ik had dit gesprek drie dagen geleden met Shyam, nadat de stoet was vertrokken en de rust in ons straatje was weergekeerd
Ik keer terug naar mijn groepje. Rest van de foto’s. Ik stop mijn toestel weer in m’n zak en neem een biertje. Er komen weer gozers naar mij toe om met me te dansen. “I don’t dance with man, I only dance with woman.” Ik kijk Shyam aan, maar die glimlacht alleen maar. “Why does they all want to dance with me?”. “You are very popular, Sir, you are first tourist in Bhaktapur with restaurant, everyone knows you and the all want to be your friend”. Huh,……welk??? “There is not one foreigner in Bhaktapur with a business?” . “No, Sir, You’re the first.” $&@*$@&*@ da’s toch ff schrikken, gauw maar een slokje. “In my country, when I dance with man, they think I am a homosexual.” Zeg ik maar om het gesprek een andere wending te geven.“No, sir, You’re not homosexual” toch fijn dat Shyam data an mij kan zien ! Weer komt er een vent vragen om te dansen. “I don’t dance with man “ “You only dance with woman.” maakt hij mijn zin af. Hij lacht en gaat weg. “Do you want diner, Sir?” vraagt Shyam. “What, now?” “Yes, Sir, Newari diner, very good”. “Oke, yes, I like.” Shyam wenkt zijn buurman en gedrieën lopen we naar de achterkant het terein. Daar staat zowaar een buffet opgesteld. Shyam grijpt een bord, de buurman ook en ik volg hun voorbeeld. Eerst maar een schep rijst, dat herken ik, dan wat kip, Ah, daar is de dahl, klein schepje. Dan staan er au bain-marie’s met rood spul, groen spul, bruin dinges en geel spul. Ik heb absoluut geen idee wat het is en wil hetook niet aan Shyam vragen. Zijn steenkools is er niet echt op vooruitgegaan met al dat bier. Dus overal maar een klein schepje van op m’n bord. Wij naar een tafeltje. Ik neem wat rijst met dahl, Flauw spul. Dan wat rijst met groen spul, soort andijvie. Dan wat rijst met geel spul, kerrieachtig pittig, ik grijp eens in de kip, allemaal stukjes met botjes erin, dan wat rijst met roodspul, #@%&@ da’s heeeeeel pittig. Voor de Nepali geen probleem. Ik drink mijn laatste klutsje bier en stop met eten. Een man ruimt mijn bord op en Shyam vraagt of we naar huis gaan. Graag, ik heb het gezien. We staan op en slenteren naar huis.
Vanmorgen om 9 uur opgestaan. Staalblauwe hemel en het zonnetje lokt. Straks maar eens een zonnebadje nemen maar nu eerst ff mijn verslag van de trouwerij afmaken.
Shyam komt naar boven “Are you coming, Sir?”. “Yes Shyam, just finishing the last lines”. “I go down and wait for you, Oke?”. “Oke, Shyam, 2 minutes” Shyam dealt de trap af en ik sluit mijn laptop. Hoppekeee, naar het feest.
Beneden wordt ik opgewacht door Shyam, de overbuurman en “freind of my father, sir”, belangrijk, want die heeft een auto. De Nepali gaan achterin en ik naast de bestuurder. Tijdens het instappen trap ik de brandblusser van z’n sokkel maar “Who cares”. Door de krioelende massa banen we ons een weg. Op de plaats van bestemming zoekt “de viend” een parkeerplek. Zonder aarzelen zet hij zijn 4X4 dubbel weg en stopt zijn moter. Wij stappen uit en ik weet zeker dat die kerel waar wij voor staan geparkeert, er van zijn lang zal z’n leven, niet uitkomt. Maar iedereen loopt gezellig kletsend naar de ingang. Het feest is op het terein van de toeristenbussen. Een ommuurd terein van 100 bij 100 meter, schat ik. Volgens Shyam “very big” Bij de ingang staat een meneer die kennelijk toestemming moet geven om naar binnen te mogen. Shyam verteld wie wij zijn en we worden hartelijk welkom geheten. We stappen naar binnen.
Rechts van mij een tent met baldekijn ( schrijf je dat zo?) met daaronder geplaatst 2 tronen. Daarop gezeten:.......... het koppel ! geflankeerd door de “best man” voor hem en “ik weet niet hoe dat heet voor vrouwen” voor haar. foto’1. Dan gauw een verplaatsing en op foto 2 de ongetrouwde zussen van haar?. Ik namaste en congratulate er lustig op los. We draaien 180 graden en lopen het terein op. Er zijn veel mensen en ik maak snel foto’s 3 t/m 6. Ik berg mijn toestel op want er wordt een biertje in mijn handen gepropt. “Tjing” en ik stoot aan, de Nepali volgen. Die gasten lusten hem ook graag zoals in het vervolg blijkt. Ik wordt aan een heleboel mannen voorgesteld. “Where are the woman?” vraag ik aan Shyam. “Oh everywhere sir, look” en hij wijst een aantal paserende meisjes aan maar ik wordt niet voorgesteld.
Ik waan mij in de zestiger jaren. Lange houten tafels met daarachter 4 mannen die uit kratten flesjes bier staan te schenken. Westerse muziek klinkt uit de speakers en groepjes kerels die met een glas bier in de ene hand en een sigaret in de andere hand elkaar staan te overtuigen van “weet ik veel wat” Zodra het glas leeg is zetten ze het op de grond. Er lopen porters rond met grote rode emmers om de glazen op te halen. Er komt een kelner langs met een fors blad gebraden dingen. Iedereen grijpt ernaar dus ik doe ook maar een klutsje. Erg lekker. “Buf sausage, Sir, very cheap, chicken sausage much more tasty, but buf also good” . Die kerel met dat blad blijft bij ons groepje staan en het dienblad wordt vakkundig geleegd. Als er nog een paar stukjes zijn beweegd de man het blad onder mijn neus, gebarend dat ik moet nemen. “Quick,Sir, for you” Ik neem nog een stukje en spoor Shyam aan om de laatste stukjes te pakken. Als Solita met mijn mars. Geen beleefd gelul maar ....rats, alle stukjes in een beweging in de hand en naar de mond. Skroensch, weg !! De dienblad meneer verdwijnt. Er komen wat kerels bij en vragen om te dansen. Ik weiger beleefd. Ik ga maar eens een ommetje doen. Tijdens mijn wandelingetje kom ik de bruidegom tegen. Snel een foto. ( 7 ) Hij ziet er niet erg happy uit. Ik groet hem en hij lijkt mij niet te zien. Ik loop door naar het baldekijn. Daar zit de bruid, op de andere troon zit oma en ook mama houd een toeziend oog op het meiske.( foto’s 8/9/10). Ik heb diep medelijden met haar. Het is een gearrangeerd huwelijk. Tot 1 week geleden hadden ze elkaar nog nooit gezien. Na de trouwerij, nu drie dagen geleden, verblijft de bruid in het huis van de man. “So, when merry, girl goes to man’s house and sleep with him?”. “Not in arranged merry, Sir, in arrange merry, first night girl sleep in different place, second night she sleep with man. In love merry girl sleep first night with man. ” Ik had dit gesprek drie dagen geleden met Shyam, nadat de stoet was vertrokken en de rust in ons straatje was weergekeerd
Ik keer terug naar mijn groepje. Rest van de foto’s. Ik stop mijn toestel weer in m’n zak en neem een biertje. Er komen weer gozers naar mij toe om met me te dansen. “I don’t dance with man, I only dance with woman.” Ik kijk Shyam aan, maar die glimlacht alleen maar. “Why does they all want to dance with me?”. “You are very popular, Sir, you are first tourist in Bhaktapur with restaurant, everyone knows you and the all want to be your friend”. Huh,……welk??? “There is not one foreigner in Bhaktapur with a business?” . “No, Sir, You’re the first.” $&@*$@&*@ da’s toch ff schrikken, gauw maar een slokje. “In my country, when I dance with man, they think I am a homosexual.” Zeg ik maar om het gesprek een andere wending te geven.“No, sir, You’re not homosexual” toch fijn dat Shyam data an mij kan zien ! Weer komt er een vent vragen om te dansen. “I don’t dance with man “ “You only dance with woman.” maakt hij mijn zin af. Hij lacht en gaat weg. “Do you want diner, Sir?” vraagt Shyam. “What, now?” “Yes, Sir, Newari diner, very good”. “Oke, yes, I like.” Shyam wenkt zijn buurman en gedrieën lopen we naar de achterkant het terein. Daar staat zowaar een buffet opgesteld. Shyam grijpt een bord, de buurman ook en ik volg hun voorbeeld. Eerst maar een schep rijst, dat herken ik, dan wat kip, Ah, daar is de dahl, klein schepje. Dan staan er au bain-marie’s met rood spul, groen spul, bruin dinges en geel spul. Ik heb absoluut geen idee wat het is en wil hetook niet aan Shyam vragen. Zijn steenkools is er niet echt op vooruitgegaan met al dat bier. Dus overal maar een klein schepje van op m’n bord. Wij naar een tafeltje. Ik neem wat rijst met dahl, Flauw spul. Dan wat rijst met groen spul, soort andijvie. Dan wat rijst met geel spul, kerrieachtig pittig, ik grijp eens in de kip, allemaal stukjes met botjes erin, dan wat rijst met roodspul, #@%&@ da’s heeeeeel pittig. Voor de Nepali geen probleem. Ik drink mijn laatste klutsje bier en stop met eten. Een man ruimt mijn bord op en Shyam vraagt of we naar huis gaan. Graag, ik heb het gezien. We staan op en slenteren naar huis.
zondag 11 februari 2007
It’s a very good merry month !!!!
11 februari 2007 16:27 uur
Tijdens de lunch begon het een beetje te druppelen. Van die kleine pietluttige af en toe druppeltjes. Ik vraag de rekening, betaal, iPod op m’n test en ik doe mijn rondje. Langs Taumandhi Square, namaste, namaste, hee how are you, namaste, hoi, namaste; zo, plein gepasseerd. George Michael zingt cowboys and angels. Straatje in en op m’n gemak slenteren naar Durbar Square. Schuin oversteken en het “tourist trap”straatje in. Supersmal, ik kan, met mijn armen weid, beide zijden aanraken. Vrij lang straatje en ik namaste me weer een bult. Ik kruis Bolachhen, de straat van Khwopa, maar ik loop door en kom op Pottery Square. Die zijn alles aan het overpakken. Alle vers gedraaide potten worden onder afdakken geplaatst. Het drupt inmiddels al wat fanatieker. Ik laat het plein rechts liggen en loop tot de T splitsing. Links af omhoog naar de Khwopa. Shit, mijn sleutel hangt niet op z’n plekje. Solita is nog aan het schoonmaken. Praying for Time zing George en hij heeft nog maar gelijk. Dan nog maar ff naar de supermarkt. Vanuit de Khwopa rechts Bolachhen in , de hoofdstraat op naar Taumandhi Square, oversteken en de hoofdstraat volgen, na ongeveer 500 meter de super in. Namaste, mandje pakken en de rekken – lees rek – langs. Ongeloofelijk, vier meter rek en na 3 meter shampoo ben ik bij de “head & shoulders” . Ik gooi ook nog vier marsen in mijn mandje. Ik geef Solita af en toe een mars. ’T is een keuze he, een mars of een klapje op der kont. Flesje pepsi in m’n mandje, laat ik mezelf eens verwennen, langs de sterke drank. Ik heb nog een fles wiskey staan dus geen drank. Wat een verschil met vroeger, Aat lacht zich rot. Langs de kaas!. Yep, geen gelul, gewoon een lekker stuk. Een van de boys komt al aangelopen. Ze kennen mij nu wel en hij pakt het bijltje en zet dit op de kaas. Met mijn hand gebaar ik, een beetje meer en hij verschuift z’n bijl. Ik knik en hij snijdt. Plop, een lekker stukske kèèès. Ik naar de kassa en de floeper springt mee. Ze spreken Newari met elkaar en zij slaat de kassa aan. Dan ........... 10% korting. Ik krijg 10 % korting in een fixed price store. “I get 10 % discount ? “. “Yes, you get.”.Ik buig me naar haar toe en als een echte samenzweerder fluister ik, “I think he loves me”. Ze bloost zowaar, “No, I don’t think so”. “It’s Oke, just joking”. Ze glimlacht. Zozo, news travels fast in Bhaktapur. Zij weten dus dat ik de Sunny heb overgenomen. Geweldig, ik prop m’n oortjes weer in en George turnt net een different corner. Met snelle pas naar huis, het is opgehouden met zachtjes regenen. Aangekomen, laptopje gepakt en met m’n broer gechat. Het giet inmiddels, met bakken komt het uit de hemel. Het is een troosteloze bedoening dus;... tiet voor een neut en een leuk verhaal.
Laat ik het inleiden met; It’s a very good merry month !!!!. Er trouwen gruwelijk veel mensen deze dagen want, het is de beste maand om te trouwen. Zoals Willemijn al zei toen ik haar vroeg wat ik allemaal mee moets nemen. “Neem oordopjes mee want het is er af en toe een geweldige herrie”. “Hahahaha. wat nou oordopjes, ik ben een vent, pha, geen watje,......... oordopjes !!!!!” En dat is ook zo, ik ben geen watje, ik ben die grote stoere knul die gewoon ’s nachts tot 02:00 geen oog dicht doet en ’s morgens om 05:00 lekker wakker word van de chinese traktoren die langs komen om te laden en te lossen. Je zit dan ook aan de “Hoofdstraat” van Bhaktapur, da's ook wat waard. Als extra training voor mijn stoerheid doen de straathonden het liefst tussen 03:00 tot 04:00 uur hun terathorium blaf. Altijd leuk.
Eergisteren ochtend een hoop lawaai voor de deur van de Khwopa. Er loopt een bandje langs en die gasten blazen en trommelen er lustig op los. Ze zijn voor de deur blijven staan en ik hang maar eens uit het raam. Ze zijn een auto aan het aankleden. Ik strompel naar de douche en doe mijn ochtend dingetje. Als ik mijn deur open doe staat Shyam net het dakluik open te maken. “Morning, sir, how are you?”. “I feel very good Shyam,……. I saw car down stairs, are you going to merry Shyam?”. “No, sir, I already merry, No,sir, neighbor going merry.” Hij kijkt heel blij. Wat een gozer, altijd vrolijk en blij. “Whoo , big party” zeg ik. Ze zijn helemaal gek van feestjes. Festivals noemen ze dat. Wij hebben carnaval, ocharme 4/5 dagen. Zei hebben festivals van 22 dagen. Het as nieuwjaars festival is van 2 april tot 14 april en dat is alleen maar nieuwjaar, daar komt geen god aan te pas. Wij vinden de 6 daagse werkweek wel wat lang, maar gedurende de festivals zijn de scholen, banken, ambtenaren enz. vrij. Je moet wel tijd hebben om al je zuurverdiende centjes er doorheen te draaien.
Ik heb de foto’s zo gerangschikt dat er de volgorde inzit zoals het “langs de lens kwam” De eerste foto is een foto die ik nog had van een vorige sessie. Die is alleen om duidelijk te maken hoe het straatje recht tegenover de Khwopa eruit ziet. Ik wilde daar alleen het vrouwtje fotograferen maar nu komt het goed van pas.Dus: straatje recht tegenover de deur van de Khwopa, je ziet de deurstijl rechts op de foto. Let ook even op de geweldige breedte van deze hoofdstraat. Het is , echt waar, 3 meter. Het smalste punt van het hele traject. Foto 2. de auto wordt aangekleed. Ik ga weer naar boven, het duurt nog even en ik kan dus mijn ontbijtje gaan nuttigen.
Er klinkt muziek en het komt steeds dichter bij, tijd om naar beneden te gaan. Er steld zich een band op. Recht voor de deur van Khwopa. Ik heb misschien wel 100 foto’s gemaakt, lang leve de digitale camera, maar dat wordt een heel triestig verhaal. Houd de snelheid erin Rick.
Volgende foto, band staat ietwat links van de Khwopa ( mij ) opgesteld en maakt onbeschoft veel herrie ( muziek )De man met de klarinet is de hoofdman.De herrie wordt erger, Huh.... er nadert een andere trouwstoet van links. De ”tegenstanders” hebben een iets meer oranje jasje aan. Op de volgende foto’s kun je zien dat er een soort van competitie ontstaat tussen de bandjes. Aan de handen aan de oren kun je zien dat er een onwaarschijnlijke bak herrie op ons wordt losgelaten. Op oto 6 zijn de bands geintegreerd. De herrie is op zijn hoogtepunt. Want. we spelen ons eigen nummer natuurlijk. Foto 7 . De oranjes zijn er voorbij maar, foto 8, de rest moet er ook nog door. Foto 9; het is vol !.Foto 10 enh 11 Phoe, dat zooitje is voorbij. Nu opstellen om in tegengestelde richting te gaan met ons eigen clubje.
Het is avond en erg druk voor de deur. Foto 12. Het ontvangstcomité staat klaar. Foto’s 13 tot en met 20, er komt een feestende bende onze kant op. Ik word door een aantal kerels in het feestgedruis getrokken, ik dans mee en Shyam kijkt toe.
Ik worstel tegen de stroom in terug naar de Khwopa. Ik heb de bruid en gom nog niet gefotografeerd. Foto’s 21 en 22 Op Foto 23 doen zze iets met bezweren en beloftes. Foto 24. Het is wel een hoofdstraat, dus de auto’s moeten er gewoon door terwijl het feest in volle gang is. Het is nu 18:50 en over 10 minuten ga ik naar het eigenlijke feest. “Yes, I’m invited”. Ik neem m’n fototoestel mee, dus.............tot morgen.
Tijdens de lunch begon het een beetje te druppelen. Van die kleine pietluttige af en toe druppeltjes. Ik vraag de rekening, betaal, iPod op m’n test en ik doe mijn rondje. Langs Taumandhi Square, namaste, namaste, hee how are you, namaste, hoi, namaste; zo, plein gepasseerd. George Michael zingt cowboys and angels. Straatje in en op m’n gemak slenteren naar Durbar Square. Schuin oversteken en het “tourist trap”straatje in. Supersmal, ik kan, met mijn armen weid, beide zijden aanraken. Vrij lang straatje en ik namaste me weer een bult. Ik kruis Bolachhen, de straat van Khwopa, maar ik loop door en kom op Pottery Square. Die zijn alles aan het overpakken. Alle vers gedraaide potten worden onder afdakken geplaatst. Het drupt inmiddels al wat fanatieker. Ik laat het plein rechts liggen en loop tot de T splitsing. Links af omhoog naar de Khwopa. Shit, mijn sleutel hangt niet op z’n plekje. Solita is nog aan het schoonmaken. Praying for Time zing George en hij heeft nog maar gelijk. Dan nog maar ff naar de supermarkt. Vanuit de Khwopa rechts Bolachhen in , de hoofdstraat op naar Taumandhi Square, oversteken en de hoofdstraat volgen, na ongeveer 500 meter de super in. Namaste, mandje pakken en de rekken – lees rek – langs. Ongeloofelijk, vier meter rek en na 3 meter shampoo ben ik bij de “head & shoulders” . Ik gooi ook nog vier marsen in mijn mandje. Ik geef Solita af en toe een mars. ’T is een keuze he, een mars of een klapje op der kont. Flesje pepsi in m’n mandje, laat ik mezelf eens verwennen, langs de sterke drank. Ik heb nog een fles wiskey staan dus geen drank. Wat een verschil met vroeger, Aat lacht zich rot. Langs de kaas!. Yep, geen gelul, gewoon een lekker stuk. Een van de boys komt al aangelopen. Ze kennen mij nu wel en hij pakt het bijltje en zet dit op de kaas. Met mijn hand gebaar ik, een beetje meer en hij verschuift z’n bijl. Ik knik en hij snijdt. Plop, een lekker stukske kèèès. Ik naar de kassa en de floeper springt mee. Ze spreken Newari met elkaar en zij slaat de kassa aan. Dan ........... 10% korting. Ik krijg 10 % korting in een fixed price store. “I get 10 % discount ? “. “Yes, you get.”.Ik buig me naar haar toe en als een echte samenzweerder fluister ik, “I think he loves me”. Ze bloost zowaar, “No, I don’t think so”. “It’s Oke, just joking”. Ze glimlacht. Zozo, news travels fast in Bhaktapur. Zij weten dus dat ik de Sunny heb overgenomen. Geweldig, ik prop m’n oortjes weer in en George turnt net een different corner. Met snelle pas naar huis, het is opgehouden met zachtjes regenen. Aangekomen, laptopje gepakt en met m’n broer gechat. Het giet inmiddels, met bakken komt het uit de hemel. Het is een troosteloze bedoening dus;... tiet voor een neut en een leuk verhaal.
Laat ik het inleiden met; It’s a very good merry month !!!!. Er trouwen gruwelijk veel mensen deze dagen want, het is de beste maand om te trouwen. Zoals Willemijn al zei toen ik haar vroeg wat ik allemaal mee moets nemen. “Neem oordopjes mee want het is er af en toe een geweldige herrie”. “Hahahaha. wat nou oordopjes, ik ben een vent, pha, geen watje,......... oordopjes !!!!!” En dat is ook zo, ik ben geen watje, ik ben die grote stoere knul die gewoon ’s nachts tot 02:00 geen oog dicht doet en ’s morgens om 05:00 lekker wakker word van de chinese traktoren die langs komen om te laden en te lossen. Je zit dan ook aan de “Hoofdstraat” van Bhaktapur, da's ook wat waard. Als extra training voor mijn stoerheid doen de straathonden het liefst tussen 03:00 tot 04:00 uur hun terathorium blaf. Altijd leuk.
Eergisteren ochtend een hoop lawaai voor de deur van de Khwopa. Er loopt een bandje langs en die gasten blazen en trommelen er lustig op los. Ze zijn voor de deur blijven staan en ik hang maar eens uit het raam. Ze zijn een auto aan het aankleden. Ik strompel naar de douche en doe mijn ochtend dingetje. Als ik mijn deur open doe staat Shyam net het dakluik open te maken. “Morning, sir, how are you?”. “I feel very good Shyam,……. I saw car down stairs, are you going to merry Shyam?”. “No, sir, I already merry, No,sir, neighbor going merry.” Hij kijkt heel blij. Wat een gozer, altijd vrolijk en blij. “Whoo , big party” zeg ik. Ze zijn helemaal gek van feestjes. Festivals noemen ze dat. Wij hebben carnaval, ocharme 4/5 dagen. Zei hebben festivals van 22 dagen. Het as nieuwjaars festival is van 2 april tot 14 april en dat is alleen maar nieuwjaar, daar komt geen god aan te pas. Wij vinden de 6 daagse werkweek wel wat lang, maar gedurende de festivals zijn de scholen, banken, ambtenaren enz. vrij. Je moet wel tijd hebben om al je zuurverdiende centjes er doorheen te draaien.
Ik heb de foto’s zo gerangschikt dat er de volgorde inzit zoals het “langs de lens kwam” De eerste foto is een foto die ik nog had van een vorige sessie. Die is alleen om duidelijk te maken hoe het straatje recht tegenover de Khwopa eruit ziet. Ik wilde daar alleen het vrouwtje fotograferen maar nu komt het goed van pas.Dus: straatje recht tegenover de deur van de Khwopa, je ziet de deurstijl rechts op de foto. Let ook even op de geweldige breedte van deze hoofdstraat. Het is , echt waar, 3 meter. Het smalste punt van het hele traject. Foto 2. de auto wordt aangekleed. Ik ga weer naar boven, het duurt nog even en ik kan dus mijn ontbijtje gaan nuttigen.
Er klinkt muziek en het komt steeds dichter bij, tijd om naar beneden te gaan. Er steld zich een band op. Recht voor de deur van Khwopa. Ik heb misschien wel 100 foto’s gemaakt, lang leve de digitale camera, maar dat wordt een heel triestig verhaal. Houd de snelheid erin Rick.
Volgende foto, band staat ietwat links van de Khwopa ( mij ) opgesteld en maakt onbeschoft veel herrie ( muziek )De man met de klarinet is de hoofdman.De herrie wordt erger, Huh.... er nadert een andere trouwstoet van links. De ”tegenstanders” hebben een iets meer oranje jasje aan. Op de volgende foto’s kun je zien dat er een soort van competitie ontstaat tussen de bandjes. Aan de handen aan de oren kun je zien dat er een onwaarschijnlijke bak herrie op ons wordt losgelaten. Op oto 6 zijn de bands geintegreerd. De herrie is op zijn hoogtepunt. Want. we spelen ons eigen nummer natuurlijk. Foto 7 . De oranjes zijn er voorbij maar, foto 8, de rest moet er ook nog door. Foto 9; het is vol !.Foto 10 enh 11 Phoe, dat zooitje is voorbij. Nu opstellen om in tegengestelde richting te gaan met ons eigen clubje.
Het is avond en erg druk voor de deur. Foto 12. Het ontvangstcomité staat klaar. Foto’s 13 tot en met 20, er komt een feestende bende onze kant op. Ik word door een aantal kerels in het feestgedruis getrokken, ik dans mee en Shyam kijkt toe.
Ik worstel tegen de stroom in terug naar de Khwopa. Ik heb de bruid en gom nog niet gefotografeerd. Foto’s 21 en 22 Op Foto 23 doen zze iets met bezweren en beloftes. Foto 24. Het is wel een hoofdstraat, dus de auto’s moeten er gewoon door terwijl het feest in volle gang is. Het is nu 18:50 en over 10 minuten ga ik naar het eigenlijke feest. “Yes, I’m invited”. Ik neem m’n fototoestel mee, dus.............tot morgen.
vrijdag 9 februari 2007
Wat neukt mij de baker !!!!!
09 februari 2007 16:31 uur
Het is dus 3 dagen later en ik heb mijn beslissing genomen. tnx to all my mates. Ik ben ook blij met alle reacties op m’n blog. Tnx to you to.
Ik bllijf in Nepal en heb definitief de Sunny overgenomen. Vanmorgen 100.000 rupee betaald voor de inventaris. Vanaf 13 maart 2007 start ik “Himalayan Inn”. Ik heb nog nooit een restaurant gerund en dit is het 7de bedrijf wat ik start. In de wetenschap dat alle gestarte bedrijven redelijk succesvol waren en de partners er niet slechter van zijn geworden, heb ik de knoop door gehakt. Dus na All-in Nederland bv, Fotex International bv, De Ster ( geen succes ), Krijnen Automatisering bv, Phylax bv, TripTech International bv, nu dan Himalayan Inn !!!
Als ik het zo lees heb ik wat afgekloot in m’n leven.
Joyce wist van niets. Ze kwam gewoon op de koffie en Krishna had gezegd dat hij naar een afspraak moest betreffende het stuk grond dat dat hij namens Suvadra wilde kopen.
Krishna is een echte Nepali, Sterker nog, hij is een echte Newari. De orginele Kathmandu vallei Nepalees. Zo-iets als bij ons de Friezen. Eigen taal, eigen mentaliteit enz. Newari zijn in mijn optiek erg conservatief. Mensen die graag in het verleden blijven leven. Het is verschrikkelijk moeilijk om dit goed te omschrijven. Ze hebben absoluut geen idee hoe het in bv. Nederland, Spanje of USA is, maar willen dat ook niet weten. In een gesprek tussen Krishna en Joyce was ik getuige van het feit dat Joyce voor de zoveelste maal Krishna wilde overtuigen dat er ook in Nepal homofilie voorkomt. “No, no, it’s not possible in Nepal, no, because if it exist I would have hearth about it” Dus als je het niet weet, bestaat het niet.
Krishna wil graag de vrede bewaren. Bhaktapur is een ongeloofelijk kleine leefgemeenschap. Op zich, heel vreemd. Plus minus 100.000 zielen en iedereen kent elkaar of na een kennismakingssessie kennen ze de voorouders. Het is zo-iets als : Ik ben de zoon van Piet, van Jan, van Kees. Je moet hier ook tot in het vierde geslacht je voorouders kennen, echt waar.
Natuurlijk is het normaal dat je bij een overname van een bedrijf de inventaris en goodwil moet betalen. De hele schermutseling met de oude eigenaar heb ik op touw gezet om de vraagprijs te drukken. Van Ronald, colega van Rene, heb ik geleerd dat er ook inkoop technieken zijn. In Nepal werkt het ook, maar het wordt hier wat heftiger ervaren dan bij ons. Dat de oude eigenaar mij een verschikkelijke lul vind interessert mij geen lor, Krishna daarintegen vind dat vreeselijk. Zijn probleem was het om het twee kampen naar de zin te maken, de oude eigenaar en mij. Daarom heeft hij zijn “grote”broer ingeschakeld. De grote zakenman van de familie moest de plooien glad strijken.
Doordat het zo hoog opliep en er verschil is in contracten betreffende de startdatum van de huur, was er ineens de mogelijkheid om alles terug te draaien. Ik had de keuze: het contract tussen de broer van Krishna en mij ongedaan maken en iets anders gaan doen of doorgaan. Toen ik mij dat goed realiseerde sloeg ook bij mij de trwijfel toe.
Ik starte mijn eerste bedrijf, All-in Nederland bv. gebaseerd op het idee, wat ik voor de baas doe, kan ik ook voor mijzelf. Punt. Bij het laatste bedrijf, Phylax 2, hebben Menno en ik weken besteed aan het in elkaar knutselen van Excelsheets. Marktonderzoeken, formules, data en verwachtingen werden er in geprogrammeerd. Beslissingen werden en worden gemaakt op de uitkomsten van deze sheets. Toch komt het steeds op hetzelfde neer. Het maken van het goede produkt en het vinden van de juiste mensen is niet het probleem maar het vinden van klanten. Het geklooi van de Maoisten, power cuts, stakingen, demonstraties enz. versterkte mijn gevoel dat de toeristen mogelijk niet zouden komen. Kortom, ik zat in m’n rats.
Ik heb helemaal geen zin om de loftrompet over mijn vrienden te blazen, ze gaan er alleen maar nog meer van naast hun schoenen lopen, maar ik ben gezegend met hele goede maten. Daarvoor mijn dank. Ik ben door hun inbreng uit de negatieve spiraal gehaald en heb mij gerealiseerd dat het nu eenmaal altijd een risico is om iets te ondernemen. Dus : wat neukt mij de baker !!!!! (oud bargoens).
Als ik de inventaris niet overneem verlies ik het eerste seizoen. Overname 13 maart, alles inrichten en verbouwen kost minstens 1 maand, dus twee want dit is Nepal en dan is het half mei, eind eerste seizoen. Dat wil ik niet. Ik begin me nu echt te vervelen en wil asap aan het werk.
Ik heb de 150.000 rupee naar 100.000 gedrukt en betaald. Een fijn verjaardags kado, vind ik.
Het is dus 3 dagen later en ik heb mijn beslissing genomen. tnx to all my mates. Ik ben ook blij met alle reacties op m’n blog. Tnx to you to.
Ik bllijf in Nepal en heb definitief de Sunny overgenomen. Vanmorgen 100.000 rupee betaald voor de inventaris. Vanaf 13 maart 2007 start ik “Himalayan Inn”. Ik heb nog nooit een restaurant gerund en dit is het 7de bedrijf wat ik start. In de wetenschap dat alle gestarte bedrijven redelijk succesvol waren en de partners er niet slechter van zijn geworden, heb ik de knoop door gehakt. Dus na All-in Nederland bv, Fotex International bv, De Ster ( geen succes ), Krijnen Automatisering bv, Phylax bv, TripTech International bv, nu dan Himalayan Inn !!!
Als ik het zo lees heb ik wat afgekloot in m’n leven.
Joyce wist van niets. Ze kwam gewoon op de koffie en Krishna had gezegd dat hij naar een afspraak moest betreffende het stuk grond dat dat hij namens Suvadra wilde kopen.
Krishna is een echte Nepali, Sterker nog, hij is een echte Newari. De orginele Kathmandu vallei Nepalees. Zo-iets als bij ons de Friezen. Eigen taal, eigen mentaliteit enz. Newari zijn in mijn optiek erg conservatief. Mensen die graag in het verleden blijven leven. Het is verschrikkelijk moeilijk om dit goed te omschrijven. Ze hebben absoluut geen idee hoe het in bv. Nederland, Spanje of USA is, maar willen dat ook niet weten. In een gesprek tussen Krishna en Joyce was ik getuige van het feit dat Joyce voor de zoveelste maal Krishna wilde overtuigen dat er ook in Nepal homofilie voorkomt. “No, no, it’s not possible in Nepal, no, because if it exist I would have hearth about it” Dus als je het niet weet, bestaat het niet.
Krishna wil graag de vrede bewaren. Bhaktapur is een ongeloofelijk kleine leefgemeenschap. Op zich, heel vreemd. Plus minus 100.000 zielen en iedereen kent elkaar of na een kennismakingssessie kennen ze de voorouders. Het is zo-iets als : Ik ben de zoon van Piet, van Jan, van Kees. Je moet hier ook tot in het vierde geslacht je voorouders kennen, echt waar.
Natuurlijk is het normaal dat je bij een overname van een bedrijf de inventaris en goodwil moet betalen. De hele schermutseling met de oude eigenaar heb ik op touw gezet om de vraagprijs te drukken. Van Ronald, colega van Rene, heb ik geleerd dat er ook inkoop technieken zijn. In Nepal werkt het ook, maar het wordt hier wat heftiger ervaren dan bij ons. Dat de oude eigenaar mij een verschikkelijke lul vind interessert mij geen lor, Krishna daarintegen vind dat vreeselijk. Zijn probleem was het om het twee kampen naar de zin te maken, de oude eigenaar en mij. Daarom heeft hij zijn “grote”broer ingeschakeld. De grote zakenman van de familie moest de plooien glad strijken.
Doordat het zo hoog opliep en er verschil is in contracten betreffende de startdatum van de huur, was er ineens de mogelijkheid om alles terug te draaien. Ik had de keuze: het contract tussen de broer van Krishna en mij ongedaan maken en iets anders gaan doen of doorgaan. Toen ik mij dat goed realiseerde sloeg ook bij mij de trwijfel toe.
Ik starte mijn eerste bedrijf, All-in Nederland bv. gebaseerd op het idee, wat ik voor de baas doe, kan ik ook voor mijzelf. Punt. Bij het laatste bedrijf, Phylax 2, hebben Menno en ik weken besteed aan het in elkaar knutselen van Excelsheets. Marktonderzoeken, formules, data en verwachtingen werden er in geprogrammeerd. Beslissingen werden en worden gemaakt op de uitkomsten van deze sheets. Toch komt het steeds op hetzelfde neer. Het maken van het goede produkt en het vinden van de juiste mensen is niet het probleem maar het vinden van klanten. Het geklooi van de Maoisten, power cuts, stakingen, demonstraties enz. versterkte mijn gevoel dat de toeristen mogelijk niet zouden komen. Kortom, ik zat in m’n rats.
Ik heb helemaal geen zin om de loftrompet over mijn vrienden te blazen, ze gaan er alleen maar nog meer van naast hun schoenen lopen, maar ik ben gezegend met hele goede maten. Daarvoor mijn dank. Ik ben door hun inbreng uit de negatieve spiraal gehaald en heb mij gerealiseerd dat het nu eenmaal altijd een risico is om iets te ondernemen. Dus : wat neukt mij de baker !!!!! (oud bargoens).
Als ik de inventaris niet overneem verlies ik het eerste seizoen. Overname 13 maart, alles inrichten en verbouwen kost minstens 1 maand, dus twee want dit is Nepal en dan is het half mei, eind eerste seizoen. Dat wil ik niet. Ik begin me nu echt te vervelen en wil asap aan het werk.
Ik heb de 150.000 rupee naar 100.000 gedrukt en betaald. Een fijn verjaardags kado, vind ik.
dinsdag 6 februari 2007
Een hoop gemier over de inventaris.
06 februari 2007 10:05 uur
Het is 4 feb 22:30 Prie, prie, m’n GSM gaat, “Hoi, Krishna, how are you?” . “I just had a phone call from our friend at the Sunny, He asked if we could come to his place tomorrow, maybe at eleven o’clock, what you think?”. Ik denk dat ik helemaal gek wordt. “Huh?... We already have an appointment with the guy at 11:00, We asked him to make a list of the inventory and that we will be at his place next Monday. On his request the appointment is a bit earlier namely 11:00 o’clock” ( zie verslag 29-1 ) “Oh then he maybe phoned me to remind me, so I‘ll be at the Khwopa at half passed 10 so we can drink a cup of coffee?”. “Yes, that will be great, see you tomorrow.” Ik moet daar toch fors aan wennen. Dit hele gesprek is totaal zinloos geweest dus waarom wordt het gevoerd?
Gisteren 10:00 uur. Ik zit mail door te nemen als Joyce op de verdieping verschijnt. “Hee, lekker Nederlands mokkel, hoe ist?”. Ze glimlacht en komt bij mij zitten. We keuvelen wat en drinken een kopje Senseo. “Heeft Krishna al gebeld dat hij wat later is, hij heeft een afspraak met een ingenieur over land of zo iets.”. “Nee, nog niet gebeld, #^&@, ik hoop niet dat hij veel later is, ik houd daar niet van, 11 uur is 11 uur”. “Nou, Krishna is nog een nette Nepali, hij belt altijd om te zeggen dat het wat later wordt maar meestal is hij op tijd”. Prie,prie, “Heee Krishna, nice of you to phone me, you are calling to tell me that you are maybe a bit later because you have an appointment with an engineer to talk about land”. “Yes and maybe I will be 5 minutes later, Is that al right ? And I think Joyce is also coming to your place”. “ She’s already here. Oke, I’ll wait for you” Vreemd zeg ik tegen Joyce, hij was helemaal niet verbaasd dat ik al wist dat hij later zou komen.
11:05. Gestommel op de trap. Krishna komt naar boven. “Look who I bring with me? Nice he? my brother the landlord “ achter Krishna komt Nhuchhin de trap op. Ik begroet beide mannen en regel koffie. Nhuchhin wilt heet water. Er komt een onduidelijke inleiding waarom Nhuchhin ook aanwezig is. De man van de Sunny wil persee niet met mij praten want ik ben veel te direct. Hij heeft Krishna’s broer gebeld met de vraag Ke Garne. What to do. Nhuchhin heeft de man duidelijk gemaakt dat wij een contract hebben en dat hij dat gestand wil doen. Sunny pik heeft allerlei verhalen gehouden, zij waren toch vrienden, nooit aan buitenlanders verhuren, wat moet ik nu gaan doen etc. etc. Uiteindelijk heeft hij gisteren ????? een afspraak gemaakt met Krishna en gevraagd of die het goed vond om z’n broer (Nhuchhin ) mee te nemen. Zij hebben deze ochtend gepraat en nu zijn ze hier met de lijst. De inventaris van de Sunny. Het is heel simpel, alles nemen of alles wordt eruit gehaald. Prijs 150.000 rupee.
Ouder worden heeft veel nadelen maar ook een paar voordelen. In plaats van $^%$@& hij kan aan het gas !!!!!!!!! te roepen weet ik inmmiddels dat het verstandiger is om niets te zeggen. Ik moet tijd hebben om te denken. “Does anyone want some more coffee or hot water?” vraag ik. Er worden wat Senseo’s door Krishna ingeschonken, de broer hoeft niets meer. Ik pak de lijst. Gelukkig in het Engels. Het meeste begrijp ik. “If I don’t buy this inventory, he threatened, that he will also take out the stairs, Krishna translate in Newari for your brother, please” Nhuchhin spreekt verschikkelijk steenkools en verstaat het volgens mij ook niet goed.
Men vind het in Nepal normaal dat, alles wat jij als huurder in het pand hebt aangebracht, je er ook weer uit mag halen. De Sunny man heeft 10 jaar geleden de trappen in de Sunny vervangen en verbreed. Dus die haalt ie er ook uit, heeft hij gedreigd. “You understand that it is for me unacceptable to hire a building without stairs, No?, Krishna, translate, please”. “Yes, you trouble with list, maybe I help”. “You have to understand that more then half of this list I really do not want. It is ten years old ruined stuff of the Nepali quality, Krish?! ”.Een hoop Newari geklets. “My brother knows, but also want to please his friend from the Sunny”… “You pay 1 lac fifty, man from Sunny satisfied, everybody happy” zegt Nhuchhin eroverheen. ( 1 lac = 100.000 ) Ik zie dit toch anders. “Nhuchhin, Please give me 3 day’s to think, Oke?”. Hij is akkoord.
Dan is er nog het verschil van mening betreffende 1 maart. Volgens het huurcontract van Nhuchhin ( wat hij van de oude eigenaren van het pand heeft gekregen) is de einddatum 28 feb 2007. En volgens het contract van de sunnyeigenaar is de einddatum 12 maart 2007. Ra,ra toverfee. Ik raak zwaar geiriteert. “Oke, 12 March it is, If we still doing business,………. When I enter the Sunny 13 March, all what is inside, is mine, Oke?” Hij knikt. “So, something more to discuss ?” Iedereen zwijgt. “I think you are very busy businessman so I do not blame you if you are leaving now, Krishna, will you please see that as polite as possible “ Nhuchhin staat op en we schudden de hand. Ik zie de opluchting. Hij gaat de trap af.
“Zullen we een momootje happen in Badgaon?. “We vertrekken. Tijdens de lunch bespreken we wat er zoal is voorgevallen. Joyce is zwaar op haar dingetje getrapt. Krishna wilt de vrede bewaren en ik denk er het mijne van. Na de lunch neem ik afscheid en ga naar de Khwopa.
“Shyam, do you have maybe 10 minutes for me?” “Sure sir, when?” “Whenever you have time Shyam, please bring me small pot black tea and two cups”. “You get visitor, Sir?”. “Yes, you.” Hij grinnikt. Na 10 minuutjes komt Shyam naar boven. Serveert de thee. Ik geef hem de lijst. Hij gaat er eens goed voor zitten en leest aandachtig. Hij doet echt moeite en ik begrijp dat het voor hem moeilijk is om engels te lezen. “Why you buy kerosine burner. you have gas”. “I don’t buy, Shyam, this is the inventory list of the Sunny”. “But why you buy, sir”. “I do not buy, Shyam, It is a list of all what is in the Sunny. You see, in the Sunny are 15 tea cup’s and in the Sunny are 2 toast makers, Inventory list”. “Ahh… now I understand, I thought you want to buy,…………Ahh, this is inventory of Sunny” Ik wil hem bijna kussen. Shyam is zo’n beetje de enige die ik op dit moment vertrouw. “You see Shyam, the man in the Sunny wants 150.000 rupee for this stuff”. Kijk, nu komt de waarde van Shyam tot z’n recht. “Moment,sir, give me moment”. Jongen, alle tijd, ik klop op zijn schouder, “Easy Shyam, take it easy” Shyam kruipt in de lijst.
“I think, expensive sir, to expensive, look” en hij wijst een aantal dingen aan op de lijst. Deze pannen, 500 rupee nieuw, deze glazen, 2 voor 100 rupee, enz.
Ik vertel Shyam wat er zoal is voorgevallen en wat de consequentie is als ik niet betaal. Een volledig lege Sunny, zonder trappen. Op zich erg aantrekkelijk als je toch van plan bent e.e.a. te verbouwen.
“Stairs no problem sir, they are problem for Krishna’s brother” Ah eindelijk iemand die normal denkt. Ik vraag aan Shyam wat kost een tafel met 4 stoelen. 3000 rupee. Wanddecoratie kost hier helemaal niets. We lopen langs de inventarisatie lijst. “I think we can build new Sunny for 150.000 rupee, Maybe 200.000. But then all is new Sir, and as you want it”. “That’s what I think to Shyam”
Zo; alle ingrediënten zijn aanwezig.
Waarom het telefoongesprek van 4 feb om 22:30 ?
Waarom kwam Joyce om 10:00 op koffie bezoek terwijl ze wist dat wij een afspraak hadden om 11:00 uur.?
Als je met je broer om 11:05 in de Khwopa kunt zijn en je hebt al een bespreking achter de rug van minstens 1 uur, hoe zit dat dan?.
Wist Joyce ervan?
Waarom komt Nhuchhin mee ?
Waar komt het verschil in huurcontracten vandaan?
Ik moet er eens rustig over na denken. Ik mis m’n maten. wie is er nog te vertrouwen.
Eerst Joyce maar eens aan de tand gaan voelen.
Het is 4 feb 22:30 Prie, prie, m’n GSM gaat, “Hoi, Krishna, how are you?” . “I just had a phone call from our friend at the Sunny, He asked if we could come to his place tomorrow, maybe at eleven o’clock, what you think?”. Ik denk dat ik helemaal gek wordt. “Huh?... We already have an appointment with the guy at 11:00, We asked him to make a list of the inventory and that we will be at his place next Monday. On his request the appointment is a bit earlier namely 11:00 o’clock” ( zie verslag 29-1 ) “Oh then he maybe phoned me to remind me, so I‘ll be at the Khwopa at half passed 10 so we can drink a cup of coffee?”. “Yes, that will be great, see you tomorrow.” Ik moet daar toch fors aan wennen. Dit hele gesprek is totaal zinloos geweest dus waarom wordt het gevoerd?
Gisteren 10:00 uur. Ik zit mail door te nemen als Joyce op de verdieping verschijnt. “Hee, lekker Nederlands mokkel, hoe ist?”. Ze glimlacht en komt bij mij zitten. We keuvelen wat en drinken een kopje Senseo. “Heeft Krishna al gebeld dat hij wat later is, hij heeft een afspraak met een ingenieur over land of zo iets.”. “Nee, nog niet gebeld, #^&@, ik hoop niet dat hij veel later is, ik houd daar niet van, 11 uur is 11 uur”. “Nou, Krishna is nog een nette Nepali, hij belt altijd om te zeggen dat het wat later wordt maar meestal is hij op tijd”. Prie,prie, “Heee Krishna, nice of you to phone me, you are calling to tell me that you are maybe a bit later because you have an appointment with an engineer to talk about land”. “Yes and maybe I will be 5 minutes later, Is that al right ? And I think Joyce is also coming to your place”. “ She’s already here. Oke, I’ll wait for you” Vreemd zeg ik tegen Joyce, hij was helemaal niet verbaasd dat ik al wist dat hij later zou komen.
11:05. Gestommel op de trap. Krishna komt naar boven. “Look who I bring with me? Nice he? my brother the landlord “ achter Krishna komt Nhuchhin de trap op. Ik begroet beide mannen en regel koffie. Nhuchhin wilt heet water. Er komt een onduidelijke inleiding waarom Nhuchhin ook aanwezig is. De man van de Sunny wil persee niet met mij praten want ik ben veel te direct. Hij heeft Krishna’s broer gebeld met de vraag Ke Garne. What to do. Nhuchhin heeft de man duidelijk gemaakt dat wij een contract hebben en dat hij dat gestand wil doen. Sunny pik heeft allerlei verhalen gehouden, zij waren toch vrienden, nooit aan buitenlanders verhuren, wat moet ik nu gaan doen etc. etc. Uiteindelijk heeft hij gisteren ????? een afspraak gemaakt met Krishna en gevraagd of die het goed vond om z’n broer (Nhuchhin ) mee te nemen. Zij hebben deze ochtend gepraat en nu zijn ze hier met de lijst. De inventaris van de Sunny. Het is heel simpel, alles nemen of alles wordt eruit gehaald. Prijs 150.000 rupee.
Ouder worden heeft veel nadelen maar ook een paar voordelen. In plaats van $^%$@& hij kan aan het gas !!!!!!!!! te roepen weet ik inmmiddels dat het verstandiger is om niets te zeggen. Ik moet tijd hebben om te denken. “Does anyone want some more coffee or hot water?” vraag ik. Er worden wat Senseo’s door Krishna ingeschonken, de broer hoeft niets meer. Ik pak de lijst. Gelukkig in het Engels. Het meeste begrijp ik. “If I don’t buy this inventory, he threatened, that he will also take out the stairs, Krishna translate in Newari for your brother, please” Nhuchhin spreekt verschikkelijk steenkools en verstaat het volgens mij ook niet goed.
Men vind het in Nepal normaal dat, alles wat jij als huurder in het pand hebt aangebracht, je er ook weer uit mag halen. De Sunny man heeft 10 jaar geleden de trappen in de Sunny vervangen en verbreed. Dus die haalt ie er ook uit, heeft hij gedreigd. “You understand that it is for me unacceptable to hire a building without stairs, No?, Krishna, translate, please”. “Yes, you trouble with list, maybe I help”. “You have to understand that more then half of this list I really do not want. It is ten years old ruined stuff of the Nepali quality, Krish?! ”.Een hoop Newari geklets. “My brother knows, but also want to please his friend from the Sunny”… “You pay 1 lac fifty, man from Sunny satisfied, everybody happy” zegt Nhuchhin eroverheen. ( 1 lac = 100.000 ) Ik zie dit toch anders. “Nhuchhin, Please give me 3 day’s to think, Oke?”. Hij is akkoord.
Dan is er nog het verschil van mening betreffende 1 maart. Volgens het huurcontract van Nhuchhin ( wat hij van de oude eigenaren van het pand heeft gekregen) is de einddatum 28 feb 2007. En volgens het contract van de sunnyeigenaar is de einddatum 12 maart 2007. Ra,ra toverfee. Ik raak zwaar geiriteert. “Oke, 12 March it is, If we still doing business,………. When I enter the Sunny 13 March, all what is inside, is mine, Oke?” Hij knikt. “So, something more to discuss ?” Iedereen zwijgt. “I think you are very busy businessman so I do not blame you if you are leaving now, Krishna, will you please see that as polite as possible “ Nhuchhin staat op en we schudden de hand. Ik zie de opluchting. Hij gaat de trap af.
“Zullen we een momootje happen in Badgaon?. “We vertrekken. Tijdens de lunch bespreken we wat er zoal is voorgevallen. Joyce is zwaar op haar dingetje getrapt. Krishna wilt de vrede bewaren en ik denk er het mijne van. Na de lunch neem ik afscheid en ga naar de Khwopa.
“Shyam, do you have maybe 10 minutes for me?” “Sure sir, when?” “Whenever you have time Shyam, please bring me small pot black tea and two cups”. “You get visitor, Sir?”. “Yes, you.” Hij grinnikt. Na 10 minuutjes komt Shyam naar boven. Serveert de thee. Ik geef hem de lijst. Hij gaat er eens goed voor zitten en leest aandachtig. Hij doet echt moeite en ik begrijp dat het voor hem moeilijk is om engels te lezen. “Why you buy kerosine burner. you have gas”. “I don’t buy, Shyam, this is the inventory list of the Sunny”. “But why you buy, sir”. “I do not buy, Shyam, It is a list of all what is in the Sunny. You see, in the Sunny are 15 tea cup’s and in the Sunny are 2 toast makers, Inventory list”. “Ahh… now I understand, I thought you want to buy,…………Ahh, this is inventory of Sunny” Ik wil hem bijna kussen. Shyam is zo’n beetje de enige die ik op dit moment vertrouw. “You see Shyam, the man in the Sunny wants 150.000 rupee for this stuff”. Kijk, nu komt de waarde van Shyam tot z’n recht. “Moment,sir, give me moment”. Jongen, alle tijd, ik klop op zijn schouder, “Easy Shyam, take it easy” Shyam kruipt in de lijst.
“I think, expensive sir, to expensive, look” en hij wijst een aantal dingen aan op de lijst. Deze pannen, 500 rupee nieuw, deze glazen, 2 voor 100 rupee, enz.
Ik vertel Shyam wat er zoal is voorgevallen en wat de consequentie is als ik niet betaal. Een volledig lege Sunny, zonder trappen. Op zich erg aantrekkelijk als je toch van plan bent e.e.a. te verbouwen.
“Stairs no problem sir, they are problem for Krishna’s brother” Ah eindelijk iemand die normal denkt. Ik vraag aan Shyam wat kost een tafel met 4 stoelen. 3000 rupee. Wanddecoratie kost hier helemaal niets. We lopen langs de inventarisatie lijst. “I think we can build new Sunny for 150.000 rupee, Maybe 200.000. But then all is new Sir, and as you want it”. “That’s what I think to Shyam”
Zo; alle ingrediënten zijn aanwezig.
Waarom het telefoongesprek van 4 feb om 22:30 ?
Waarom kwam Joyce om 10:00 op koffie bezoek terwijl ze wist dat wij een afspraak hadden om 11:00 uur.?
Als je met je broer om 11:05 in de Khwopa kunt zijn en je hebt al een bespreking achter de rug van minstens 1 uur, hoe zit dat dan?.
Wist Joyce ervan?
Waarom komt Nhuchhin mee ?
Waar komt het verschil in huurcontracten vandaan?
Ik moet er eens rustig over na denken. Ik mis m’n maten. wie is er nog te vertrouwen.
Eerst Joyce maar eens aan de tand gaan voelen.
vrijdag 2 februari 2007
Pumpernickel broodjes en generatoren
02 februari 2007 10:05 uur
Net terug van Kathmandu. Gisteren ook al ik KTM geweest op zoek naar een generator, koelkast, bestek en voedsel.
Gisteren: Krishna staat voor de Khwopa met ronkende motor en ik spring met plezier achterop. Hoppetee op weg naar KTM. Eerst maar eens naar de generator meneer. Jyoti Bhavan, daar moeten we zijn volgens mijn bronnen in Bhaktapur. Ik laat het papiertje aan Krishna lezen en die knikt. Hij kent de weg. Het is weer een gekkenhuis op de weg. Kathmandu is toch echt wel wat anders dan Bhaktapuur. Van iedereen die ik het vraag krijg ik een verschillend antwoord maar inmiddels denk ik dat er +/- 4.000.000 mensen in KTM wonen en met de rand-gemeentes erbij zo’n 8 miljoen. Da’s veul !!!!
Bij de Honda dealer wordt gestopt en Krishna stalt zijn motor. Wij naar binnen. Een groot aantal motoren staan te pronken in de showroom en rechts achterin is de generator afdeling. Er staan 9 modellen in oplopende grootte en sterkte. Van 0,5 KiloWatt tot 9 Kw zoals ik later zou horen. Ik heb uitgerekend dat ik eigenlijk 6,5 Kw nodig heb. Je telt het aantal KiloWatt van de apparaten en lichtpunten die je tegelijk wilt gebruiken op, om het totaal aantal Kw te bepalen. Mijn fraaie Senseo gebruikt al 1,5 Kw per uur en als in de keuken de rijstkoker van 800 Watt wordt gebruikt is dat al 2,3 Kw. Ik wil twee koelkasten, een in de keuken en een kleintje onder de bar zodat ook in de hete zomer er een koel cola-tje geschonken kan worden. Wat te denken van een koel biertje. Ik kom dus op 6,5 Kw.
In het Nepali vraagt Krishna aan de verkoper wat de capaciteit van de aanwezige machines is. “Zis wan iese hav Kilowatt, zis wan iese 2,1 Kw, zis wan iese 3.5 Kw and zis wan 5,5 Kw and zee getting bigger and bigger” . zegt het verkopertje terwijl hij mij aankijkt. “Heee that’s strange !!!, I suddenly understand Nepali !” Gabor staart mij aan.......... “I thought that he” en ik wijs naar Krishna, “asked you, in Nepali, things about these machines and I could understand your answer !!”. Hij blijft staren…….. “I wasse speeking English to you”. Krishna grinnikt en Gabor staart door. “Sorry, just joking, what is the price of this generator? “ Ik wijs naar het 6,5 Kw ding. We gaan naar het bureau van de verkoper en die haalt een folder met prijslijst tevoorschijn. Ik schrik, zeker omdat ik op het internet heb gezocht en daar de nederlandse prijzen heb gezien. De 6,5 Kw generator met een benzine motor, die 2,5 liter per uur gebruikt, kost 140.000 rupee. Slik. Ook de prijzen van de kleinere maar eens navragen. De 2,1 Kw dieselgenerator, verbruik 1 liter per uur, is 86.000 rupee. “Phoe, that’s expensive, 80.000 rupee” . “No sir, 86”. “Yeah, but when I squeeze you a little bit, I get it for 80, I think”. “No sir, all fixed price, maybe small discount” Ik vraag de folder en de prijslijst, bedank de man en stap op. “Come on, Krish, let’s go to the next one”
We hebben Yamaha, Samsung en Fiat gehad. De Honda was zo slecht nog niet. Toch nog eens goed over nadenken. ^@%^%&$#@ Da’s een hoop geld € 1500 maar eens goed rekenen want dat ga ik nooit betalen. Toch die van € 900 maar of niet. Gewoon naar de supermarkt gaan en ff niet nadenken........ Maar ik heb een generator nodig, vanaf 13 feb worden de stroomloze uren verdubbelt tot 6 uur per dag. Ke garne !!! What to do?
Op naar het volgende adres. Bhat Bhatini letterlijk vertaald, super markt. Niks overdreven het is een SUPER markt. Groot !!!!. 5 verdiepingen vol gestauwd met spullen. De prijs per vierkante meter moet enorm zijn want ze gebruiken bijna alle meters. Eerst de electronica maar eens bekijken. Een flat TV zoals ik had kost hier 350.000 rupee. Da’s €3900,= Sode Ju. Ik ga eens naar de geluidsapparatuur. Ik haal mijn I-pod uit mijn zak en vraag aan de verkoper of hij een systeem heeft waar ik mijn I-pod in kan pluggen. Na 20 minuten van hot naar haar gestuurd te zijn begrijp ik dat het een hele domme vraag is. Ik ben er achter, alle voorraden van apparaten die wij, Europeanen, niet meer gebruiken omdat het achterhaalde technologie is worden hier verkocht. Er is geen TV te koop met een Scard plug. Als ik vraag hoe je een DVD speler aansluit op de TV wijst men heel trots naar de drie pluggetjes, rood, geel, wit. “But where is the Scart connection, you know, Scart”. No, he does’t know !! De ene Gabor na de andere heb ik ontmoet totdat ik het snapte. Het is hetzelfde als in de middel eeuwen vragen naar een benzinepomp. Men weet absoluut niet waar ik het over heb.
Op naar de koelkasten. Voor een kleine € 300 heb je een keurige koelkast van 1,50 m hoog en appart vriesvak. Dat valt dan weer mee. Ik zie ineens broodbakmachines, tientallen. Da’s vreemd, dan moet er ook broodmix te koop zijn. Ik open een machine, mis, het is een rijstkook machine. Heb ik nog nooit in Nederland gezien maar hier staan er rijen. Ze worden in bijna alle huishoudens, die het kunnen betalen, gebruikt. Krishna heeft er twee, een voor normaal gebruik en een extra voor gasten. Er wordt hier wat rijst gegeten.
Verdieping per verdieping zakken we af. Op de begane grond is de food. Ze hebben alles. Ik ben erg blij. Rijen met diepvriezers die heel veel europees ingevroren voedsel bevatten. Brat Wurst, bacon, zalm, garnalen, enz en allemaal erg betaalbaar. Kilo grote gamba’s 440 rupee, is € 5,= Ik denk dat er in Bhaktapur binnenkort Gamba’s à l’ail gegeten kunnen worden. En een gebakken zalmmoot is ook niet ondenkbaar. Ik ben erg happy met de mogelijkheden. Het is tijd om huiswaarts te gaan.
Vanmorgen om 06:00 wakkergeklopt door Shyam. Da’s toch vroeg ! We gaan weer naak KTM. We hebben een afspraak om 08:00 uur in de Pumpernickel. Gisteren had Krishna een vrije dag en tijd maar de Pumpernickel meneer niet en vandaag heeft Krishna alleen vroeg in de ochtend tijd dus heeft de Krish maar een afspraakje om 08:00 gemaakt. Met Shyam afgesproken dat het ontbijt om 06:00 geserveert kan worden. Ik strompel naar de badkamer, doe m’n ochtendplas op z’n meisjes en denk hoe ik Krishna het beste in elkaar kan slaan. Of misschien toch het Khukuri mes. Ik gooi wat water in m’n gezicht en trek snel een flobber aan. Ik ga naar mijn buro, ontbijtje staat keurig op het tafeltje en ook Shyam staat te wachten. “Morning sir, I wait, you maybe go back to sleep, then after 10 minutes I Knock again”. Wat een gozer. “Thank you Shyam, you’re a nice guy” Ik eet op m’n gemak mijn fruityoghurt en drink black tea. Ik douche uitgebreid en kleed me aan. Fuck, 06:45 Krishna komt om 07:15, ik had een half uurtje langer kunnen pitten. Ik ga maar naar beneden. Potverdorie, het is mistig. Op de afgesproken tijd arriveert Krishna. “Let’s see if you also like the ride now it is so foggy”. Mwa, ik zie wel, ik spring achterop. Zodra we de stad uitrijden slaat de mist toe. Het is niet mistig, we rijden door soep, gebonden aspergesoep. Shit, het is niet grappig. Je kunt de weg niet zien. Ik ben heel stil en hoop dat het goed gaat. Het is koud, klam en vooral heeeeeel mistig. De meeste tegenliggers voeren geen verlichting. Pjoe, best eng af en toe.
Om 07:55 arriveren we in de Pumpernickel. Die opend net z’n deuren, Krishna vraagt naar de baas. Die is er nog niet en kan wat later komen. Altijd druk, zo’n man. Krishna besteld een kop zwarte koffie en ik een dubbele espresso. ’ns kijken of die hier smaakt. We kijken rond en tellen steeds meer klanten. Om 08:45 zijn er 22 ontbijters actief, een droom getal voor mij. De koffie is uitstekend maar die kerel is er nog steeds niet en het is inmiddels 09:00 uur. “Let’s go Krish, you don’t have time and I hate waiting”. “Yeah, what do we do with the Pumpernickel guy this it’s the Nepali way,”. “Fuck the Nepali”. zeg ik wat geirriteert, Krishna lacht. “Yeah, sorry” .”It’s Oke, Rick, you see me as white, no?”. “Something like that, yes.” We gaan naar de motor en rijden onverichter zake terug naar Bhaktapur, denk ik. Na 6,7 straatjes stopt Krishna bij een bakery. We stappen af en lopen naar binnen. Ik zoek onmiddelijk naar harde puntjes, stokbrood enz. Dat hebben ze. Ik kijk ook naar de prijzen en die zijn niet slecht. Krishna praat intussen met een Nepali en komt na 5 min. naar mij met het telefoonnummer van de baas van deze bakery. Die wilt ongetwijfeld zaken doen want hij bedient meerdere restaurants maar nog niet in Bhaktapur. En geluk bij een ongeluk. We springen op de motor en gaan naar huis.
Op de teugweg haal ik mijn fototoestel uit m’n zak, maar eens proberen vast te leggen hoe het zo’n beetje gaat.
Tijdens een korte stop, ff de voetjes aan de grond, knip ik de eerste in een reeks. We rijden achter man met Nepalese hoed en gaan samen op pad. Eerst ff de bus inhalen waar we daarnet voor zijn gestopt en dan de witte bus inhalen. Foto’s Bus_00 t/m 05.
Daarna een Landrover met aanhanger inhalen. Eerst rechts,.... erg druk dus ff links kijken, mmmm man met koeien, dan maar rechts gekeken, ook druk, intussen zijn we de man met koeien gepasseert dus dan roets, links er voorbij. Foto’s Try_01 , 02, 03.
Daarna foto sessie Volg_01 t/m Volg_11 Let op motor voor ons, gele helm en duopassagier met bontkraagje. foto 01 – 04 is het zoeken naar een kans om die bus te passeren, op foto 05 gaat Krishna er rechts voorbij en onze vrienden links. Op foto 06 zijn we weer een koppeltje. Yes !!!, ff vrij baan op naar de 100 km per uur, foto 06 – 07. Foto 08 gas los en er voorbij, Bij foto 09 moeten we in de HO-ijzers de gele helm is er links langs. Een zwiep naar links en er voorbij en onmiddeloijk stop. Langzaam het kruispunt over foto’s 10 en 11. Let ook op het monskapje van oom agent. het is er om kapot te gaan van de smog.
We zijn weer thuis !
Net terug van Kathmandu. Gisteren ook al ik KTM geweest op zoek naar een generator, koelkast, bestek en voedsel.
Gisteren: Krishna staat voor de Khwopa met ronkende motor en ik spring met plezier achterop. Hoppetee op weg naar KTM. Eerst maar eens naar de generator meneer. Jyoti Bhavan, daar moeten we zijn volgens mijn bronnen in Bhaktapur. Ik laat het papiertje aan Krishna lezen en die knikt. Hij kent de weg. Het is weer een gekkenhuis op de weg. Kathmandu is toch echt wel wat anders dan Bhaktapuur. Van iedereen die ik het vraag krijg ik een verschillend antwoord maar inmiddels denk ik dat er +/- 4.000.000 mensen in KTM wonen en met de rand-gemeentes erbij zo’n 8 miljoen. Da’s veul !!!!
Bij de Honda dealer wordt gestopt en Krishna stalt zijn motor. Wij naar binnen. Een groot aantal motoren staan te pronken in de showroom en rechts achterin is de generator afdeling. Er staan 9 modellen in oplopende grootte en sterkte. Van 0,5 KiloWatt tot 9 Kw zoals ik later zou horen. Ik heb uitgerekend dat ik eigenlijk 6,5 Kw nodig heb. Je telt het aantal KiloWatt van de apparaten en lichtpunten die je tegelijk wilt gebruiken op, om het totaal aantal Kw te bepalen. Mijn fraaie Senseo gebruikt al 1,5 Kw per uur en als in de keuken de rijstkoker van 800 Watt wordt gebruikt is dat al 2,3 Kw. Ik wil twee koelkasten, een in de keuken en een kleintje onder de bar zodat ook in de hete zomer er een koel cola-tje geschonken kan worden. Wat te denken van een koel biertje. Ik kom dus op 6,5 Kw.
In het Nepali vraagt Krishna aan de verkoper wat de capaciteit van de aanwezige machines is. “Zis wan iese hav Kilowatt, zis wan iese 2,1 Kw, zis wan iese 3.5 Kw and zis wan 5,5 Kw and zee getting bigger and bigger” . zegt het verkopertje terwijl hij mij aankijkt. “Heee that’s strange !!!, I suddenly understand Nepali !” Gabor staart mij aan.......... “I thought that he” en ik wijs naar Krishna, “asked you, in Nepali, things about these machines and I could understand your answer !!”. Hij blijft staren…….. “I wasse speeking English to you”. Krishna grinnikt en Gabor staart door. “Sorry, just joking, what is the price of this generator? “ Ik wijs naar het 6,5 Kw ding. We gaan naar het bureau van de verkoper en die haalt een folder met prijslijst tevoorschijn. Ik schrik, zeker omdat ik op het internet heb gezocht en daar de nederlandse prijzen heb gezien. De 6,5 Kw generator met een benzine motor, die 2,5 liter per uur gebruikt, kost 140.000 rupee. Slik. Ook de prijzen van de kleinere maar eens navragen. De 2,1 Kw dieselgenerator, verbruik 1 liter per uur, is 86.000 rupee. “Phoe, that’s expensive, 80.000 rupee” . “No sir, 86”. “Yeah, but when I squeeze you a little bit, I get it for 80, I think”. “No sir, all fixed price, maybe small discount” Ik vraag de folder en de prijslijst, bedank de man en stap op. “Come on, Krish, let’s go to the next one”
We hebben Yamaha, Samsung en Fiat gehad. De Honda was zo slecht nog niet. Toch nog eens goed over nadenken. ^@%^%&$#@ Da’s een hoop geld € 1500 maar eens goed rekenen want dat ga ik nooit betalen. Toch die van € 900 maar of niet. Gewoon naar de supermarkt gaan en ff niet nadenken........ Maar ik heb een generator nodig, vanaf 13 feb worden de stroomloze uren verdubbelt tot 6 uur per dag. Ke garne !!! What to do?
Op naar het volgende adres. Bhat Bhatini letterlijk vertaald, super markt. Niks overdreven het is een SUPER markt. Groot !!!!. 5 verdiepingen vol gestauwd met spullen. De prijs per vierkante meter moet enorm zijn want ze gebruiken bijna alle meters. Eerst de electronica maar eens bekijken. Een flat TV zoals ik had kost hier 350.000 rupee. Da’s €3900,= Sode Ju. Ik ga eens naar de geluidsapparatuur. Ik haal mijn I-pod uit mijn zak en vraag aan de verkoper of hij een systeem heeft waar ik mijn I-pod in kan pluggen. Na 20 minuten van hot naar haar gestuurd te zijn begrijp ik dat het een hele domme vraag is. Ik ben er achter, alle voorraden van apparaten die wij, Europeanen, niet meer gebruiken omdat het achterhaalde technologie is worden hier verkocht. Er is geen TV te koop met een Scard plug. Als ik vraag hoe je een DVD speler aansluit op de TV wijst men heel trots naar de drie pluggetjes, rood, geel, wit. “But where is the Scart connection, you know, Scart”. No, he does’t know !! De ene Gabor na de andere heb ik ontmoet totdat ik het snapte. Het is hetzelfde als in de middel eeuwen vragen naar een benzinepomp. Men weet absoluut niet waar ik het over heb.
Op naar de koelkasten. Voor een kleine € 300 heb je een keurige koelkast van 1,50 m hoog en appart vriesvak. Dat valt dan weer mee. Ik zie ineens broodbakmachines, tientallen. Da’s vreemd, dan moet er ook broodmix te koop zijn. Ik open een machine, mis, het is een rijstkook machine. Heb ik nog nooit in Nederland gezien maar hier staan er rijen. Ze worden in bijna alle huishoudens, die het kunnen betalen, gebruikt. Krishna heeft er twee, een voor normaal gebruik en een extra voor gasten. Er wordt hier wat rijst gegeten.
Verdieping per verdieping zakken we af. Op de begane grond is de food. Ze hebben alles. Ik ben erg blij. Rijen met diepvriezers die heel veel europees ingevroren voedsel bevatten. Brat Wurst, bacon, zalm, garnalen, enz en allemaal erg betaalbaar. Kilo grote gamba’s 440 rupee, is € 5,= Ik denk dat er in Bhaktapur binnenkort Gamba’s à l’ail gegeten kunnen worden. En een gebakken zalmmoot is ook niet ondenkbaar. Ik ben erg happy met de mogelijkheden. Het is tijd om huiswaarts te gaan.
Vanmorgen om 06:00 wakkergeklopt door Shyam. Da’s toch vroeg ! We gaan weer naak KTM. We hebben een afspraak om 08:00 uur in de Pumpernickel. Gisteren had Krishna een vrije dag en tijd maar de Pumpernickel meneer niet en vandaag heeft Krishna alleen vroeg in de ochtend tijd dus heeft de Krish maar een afspraakje om 08:00 gemaakt. Met Shyam afgesproken dat het ontbijt om 06:00 geserveert kan worden. Ik strompel naar de badkamer, doe m’n ochtendplas op z’n meisjes en denk hoe ik Krishna het beste in elkaar kan slaan. Of misschien toch het Khukuri mes. Ik gooi wat water in m’n gezicht en trek snel een flobber aan. Ik ga naar mijn buro, ontbijtje staat keurig op het tafeltje en ook Shyam staat te wachten. “Morning sir, I wait, you maybe go back to sleep, then after 10 minutes I Knock again”. Wat een gozer. “Thank you Shyam, you’re a nice guy” Ik eet op m’n gemak mijn fruityoghurt en drink black tea. Ik douche uitgebreid en kleed me aan. Fuck, 06:45 Krishna komt om 07:15, ik had een half uurtje langer kunnen pitten. Ik ga maar naar beneden. Potverdorie, het is mistig. Op de afgesproken tijd arriveert Krishna. “Let’s see if you also like the ride now it is so foggy”. Mwa, ik zie wel, ik spring achterop. Zodra we de stad uitrijden slaat de mist toe. Het is niet mistig, we rijden door soep, gebonden aspergesoep. Shit, het is niet grappig. Je kunt de weg niet zien. Ik ben heel stil en hoop dat het goed gaat. Het is koud, klam en vooral heeeeeel mistig. De meeste tegenliggers voeren geen verlichting. Pjoe, best eng af en toe.
Om 07:55 arriveren we in de Pumpernickel. Die opend net z’n deuren, Krishna vraagt naar de baas. Die is er nog niet en kan wat later komen. Altijd druk, zo’n man. Krishna besteld een kop zwarte koffie en ik een dubbele espresso. ’ns kijken of die hier smaakt. We kijken rond en tellen steeds meer klanten. Om 08:45 zijn er 22 ontbijters actief, een droom getal voor mij. De koffie is uitstekend maar die kerel is er nog steeds niet en het is inmiddels 09:00 uur. “Let’s go Krish, you don’t have time and I hate waiting”. “Yeah, what do we do with the Pumpernickel guy this it’s the Nepali way,”. “Fuck the Nepali”. zeg ik wat geirriteert, Krishna lacht. “Yeah, sorry” .”It’s Oke, Rick, you see me as white, no?”. “Something like that, yes.” We gaan naar de motor en rijden onverichter zake terug naar Bhaktapur, denk ik. Na 6,7 straatjes stopt Krishna bij een bakery. We stappen af en lopen naar binnen. Ik zoek onmiddelijk naar harde puntjes, stokbrood enz. Dat hebben ze. Ik kijk ook naar de prijzen en die zijn niet slecht. Krishna praat intussen met een Nepali en komt na 5 min. naar mij met het telefoonnummer van de baas van deze bakery. Die wilt ongetwijfeld zaken doen want hij bedient meerdere restaurants maar nog niet in Bhaktapur. En geluk bij een ongeluk. We springen op de motor en gaan naar huis.
Op de teugweg haal ik mijn fototoestel uit m’n zak, maar eens proberen vast te leggen hoe het zo’n beetje gaat.
Tijdens een korte stop, ff de voetjes aan de grond, knip ik de eerste in een reeks. We rijden achter man met Nepalese hoed en gaan samen op pad. Eerst ff de bus inhalen waar we daarnet voor zijn gestopt en dan de witte bus inhalen. Foto’s Bus_00 t/m 05.
Daarna een Landrover met aanhanger inhalen. Eerst rechts,.... erg druk dus ff links kijken, mmmm man met koeien, dan maar rechts gekeken, ook druk, intussen zijn we de man met koeien gepasseert dus dan roets, links er voorbij. Foto’s Try_01 , 02, 03.
Daarna foto sessie Volg_01 t/m Volg_11 Let op motor voor ons, gele helm en duopassagier met bontkraagje. foto 01 – 04 is het zoeken naar een kans om die bus te passeren, op foto 05 gaat Krishna er rechts voorbij en onze vrienden links. Op foto 06 zijn we weer een koppeltje. Yes !!!, ff vrij baan op naar de 100 km per uur, foto 06 – 07. Foto 08 gas los en er voorbij, Bij foto 09 moeten we in de HO-ijzers de gele helm is er links langs. Een zwiep naar links en er voorbij en onmiddeloijk stop. Langzaam het kruispunt over foto’s 10 en 11. Let ook op het monskapje van oom agent. het is er om kapot te gaan van de smog.
We zijn weer thuis !
Abonneren op:
Posts (Atom)