29 april 2007 8:00 uur
Mirjam stuurd mij een uitnodiging voor koninginnendag. Het is als grap bedoeld, wat ze echter niet weet is, dat ik wel degelijk een uitnodiging heb gehad om op haar feestje te komen, sterker nog, ............... ik ben er gisteren geweest.
4 dagen geleden stond Luc ineens op de stoep. Hij had zijn ouders opgehaald in Kathmandu en bivakeerd in Sunny guest house. De buurman van het Heart. Luc had beloofd om terug te komen om een kopje espresso te drinken in m’n restaurantje maar iedereen roept wel eens wat. “Ello Riek, as you see, I am back and dies are my parents” We schudden elkaar de hand en ik begroet zijn vader en moeder. Papa en mama spreken geen woord Engels en mijn Frans is nu ook niet bepaald geweldig. “Je ne parle pas français.” kan ik zo vloeiend zeggen dat bijna niemand geloofd dat dat zo’n beetje het enige is, wat ik kan zeggen.
Ik nodig ze uit voor een dinee. Het wordt een lange zit vrees ik. Na een kwartiertje komt David het balkon op. “Hey David, will you join us for een bite?” Ik stel Luc en zijn ouders aan David voor en vraag een extra glas aan mijn Saajan. David spreekt vloeiend Spaans en Engels heb ik inmiddels ervaren, zijn Frans is gruwelijk goed. Ook zo’n talenwonder als Toon. “Why do you speak flowing French?” “Because I like the language, it is a beautiful language and I had a French girlfriend.” Ik ben blij met David’s aanwezigheid. Terwijl ik met Luc steenkool, onderhoud hij zich met papa en mama. Het wordt toch nog gezellig.
Als ik mensen uitnodig voor een etentje doe ik het een beetje op de Spaanse manier. Een aantal snacks die erg lekker zijn en die tevens de Nepaleese keuken vertegenwoordigen. Soort van tapa’s maar dan Napa’s. “Can I use your kitchen tomorrow?” vraagt David. “I will teach you how to make a Spanish omelet, if you want of cause.” “What’s the difference between a, say, normal omelet and a Spanish omelet?” “There is a big difference and if you like to do your tapa thing, well, a Spanish omelet is also a kind of tapa, cooked in the morning it will be good for one day and you can cut of slices during the day as a tapa.” Kijk, da’s nou eens meedenken. “Oke, I will be glad if you will teach us your magic.” Hij grijnst.
De volgende dag moet en zal ik mee eten tijdens de lunch van de Luc clan. “And today iet wiil be our triet” Daar zeg ik geen nee tegen, tenslotte is het een business en geen gratis eethuis. Als David verschijnt om zijn Spanish omelet te promoten wordt hij ook uitgenodigd. “We want ze same as yesterday, my fazzer an mozzer liked iet a lot” Nawaray wordt aan het werk gezet en we nippen alvast een wijntje. “Tomorrow we want to go to Nagarcot, so you ave to excuses us that we can not eat in you restaurant.” Dat zijn nog eens klanten. “But tonight we will ave un diner in your place, Oke ?” Ik word er verlegen van.
Na de lunch gaan de Luc-jes een toer door Bhaktapur doen en David en ik gaan naar de keuken. Alle ingrediënten zijn voorhanden en David gaat aan het werk. De twee kok’s gaan onmiddelijk meedoen. “That’s a nice luxury, I don’t have that at home.” Binnen 20 minuten is de omelet gereed. Hup op een bordje en ff af laten koelen. Daarna worden er door David partjes van gemaakt als bij een taartje. Hij neemt het eerste proefje. “A bit hard, the potato’s must be a bit longer baked. You try a piece.” en hij geeft me een partje. Ik herken het onmiddelijk. Ik heb dit in Gran Canaria ook gegeten tijdens een van de vele tapa smulpartijen. Inderdaad is het iets te hard. David legt uit dat het met het soort aardappel te maken heeft. Deze aardappels zijn anders dan die hij normaal gebruikt in Spanje. Nietemin worden alle partjes door iedereen goedgekeurd.
De volgende dag ga ik op lunchtijd naar het Heart. De meisjes van de kunstaccademie zijn er ook en vragen of ik ook mee ga naar Kathmandu. “Zaterdag is er een receptie voor alle Nederlanders in het Summit hotel om koninginnendag te vieren, jij gaat toch ook mee?” “Ja, leuk, ik ben van de partij.” De meiden gaan aan de lunch en David verschijnt. “I want to make another one, I am not satisfied and I like to try it again, if you don’t mind.” “Sure, go ahead, I stay downstairs if you don’t mind, so you go, you know the way” en hop hij duikt de keuken in.
Na een uurtje komt David trots naar beneden. Een bord met daarop een prachtige Spaanse omelet. We nemen een biertje en de omelet wordt weer in partjes gesneden. Hij neemt weer een proefje, “Needs a litle salt” hij bestrooit zijn partje met zout en neemt een volgende hap. “Yep, this is Spanish omelet” glundert hij, reikt mij het boord aan en leunt zelfvoldaan achterover. Ik neem ’n partje, bestrooi het met zout en neem een hap. Lekker, echt waar, heerlijk hapje. Komt gegarandeerd op onze kaart alleen niet nu. “I love it, but the problem is that our menuboard is already printed and my menu’s are in the print shop, as we speak. They will be ready Monday, so, ke garne?” “We will think of something, won’t we boys?” David kijkt mijn mannen aan en die knikken braaf. Uzzol neemt zelfs voor de tweede keer. “I realy like” murmelt ie met z’n mond vol.
Zaterdag. 28 november. Luc en vader en moeder zijn terug van Nagarcot. Ze willen een lunch met mij en David als afscheid voor een geweldig verblijf in Bhaktapur. Dat kan. Weer wordt de Napa lunch besteld “Because zee like iet very much” en het wordt een gezellig onderonsje. Er wordt hoofdzakelijk Frans gesproken en ik babbel wat met de drie kunstacademie grieten. Leuk stel. Sanne is de manager van het stelletje, opleiding producer, Kalijn en Jantien maken de film. We spreken af om 17:00 in de Khwopa. De koninginnendag receptie begint om 18:00.
Pa, ma en Luc stappen op. We schudden handen. “Bye my friend, have a nice life and lots of luck in Canada.” Jullie raden het al.
Ik zit in de Khwopa, met mijn oranje T-shirt lekker met Shyam te lullen. Het is bloedheet en ik doe erg rustig aan. Joyce belt. “Hoi, hoi, Krishna belt net dat het wat later wordt, hij zit vast in het verkeer en denkt om half zes pas in Bhaktapur te zijn” “Gaat Krishna ook mee?” “Ja, waarom niet.” “Oh ik dacht dat het alleen voor Nederlanders was” “Nee hoor, vorig jaar was hij er ook bij.” “Oh, vind hij dat leuk dan?” “Ja, zeker” Ik begrijp nu waarom.
Krishna arriveerd en even later komt er een trosje meiden aangelopen. Joyce, Yvonne, Sanne, Kalijn en Jantien. Hop in de taxi en op naar het Summit hotel.
Als we in het hotel arriveren is er een drukte van jewelste. Er zijn 85 geregistreerde Nederlanders in Nepal volgens Kari, de consulaat secretaresse. Ik schat dat er zeker 500 bezoekers waren. Het was een heel oranje gezelschap. Ontvangst met een handdruk van de ambassadeur en Kari, vlaggetje op de borst gespelt en een oranjebitter in de hand gedrukt. We gaan met z’n allen op de foto. Joyce en Krishna zien wat bekenden en ook Jantien raakt in gesprek. Ik sjok maar eens door de menigte. “Dames en heren, mag ik even uw aandacht” Wij krijgen we een welkoms woord van de ambassadeur. Tijdens deze speech deelt Kari de tekst van het Wilhelmus uit. 1ste en 2de couplet. Na de toespraak wordt het volkslied gezongen. Ik zing braaf mee. Lang leve de koningin. Hoera, hoera, hoera !!!!!!
Er wordt volop met drank en hapjes rondgegaan. Haring, sate, bitterballen en blokjes kaas. Niet te zuinig. Erg goed georganiseerd en er was geen NEE te koop. We happen en drinken er lustig op los. Om een uur of 9 zijn we met de wachtende taxi weer naar huis gegaan. In de taxi beloven de meiden mij een zakje drop. Hebben ze meegenomen vanuir Nederland. Joepie ! Het is een erg gezellige avond met een Hollands tintje geworden.
zondag 29 .David komt naar boven. “I come to say good bye, Rick.” Hij gaat terug naar Spanje. Hij woont in een klein dorpje tegen Denia aan. Grappig, hij kent de Montgo uiteraard en weet precies in welke restaurantjes we daar met de familie gegeten hebben. “I will miss you, man, I had a wander full time.” “Yeah, me too. If you ever be in Spain, I have an open house philosophy, so your most welcome.” Ik druk hem tegen me aan “Bye man, really nice knowing you.” “Same here” en hij daalt de trap af Fuck, fuck !!! ik baal als een stekker.
Ik naar het Heart. Maak een foto van mijn menuboard. Zo, m’n borden zijn af nu de menu’s nog. De meisjes van de academie drinken een lassi op het balkon. Ik blijf beneden omdat ik die ruimte op mwil meten. Door David heb ik een goed idee hoe deze ruimte er uit moet komen te zien. Even later komen de meiden naar beneden. Ik krijg van Kalijn een zak salmiakdrop in m’n pollen gedrukt. “Heerlijk, die ga ik nou eens met niemand delen. Ook niet met Joyce, die vertrekt over een week naar Nederland” Ze geven me gelijk. Dank je wel meiden, terwijl ik dit schrijf stop ik m’n derde dropje in mijn mond.
zondag 29 april 2007
donderdag 26 april 2007
Mail to Toon
26 april 2007 16:37 uur
Met een beetje geluk komt mijn broer Toon in november naar Nepal. Het heeft alles te maken met het op tijd kunnen boeken van een reis. Mijn arme broer zijn laptop is vergeven van de spyware en ander soort shit. Ik noem hem in een mailtje “digibeet” en dat schiet kennelijk in het verkeerde keelgat. Als antwoord krijg ik een uitgebreid mailtje. Ik moet er erg om lachen want ik begrijp het perfect. Tijdens mijn reply bedenk ik mij dat het misschien wel euk is voor mijn blog. Dus bij deze:
Hoi Antoine,
LOL, computer nerts uitdrukking, betekend "laughing out loud"
Zo jongen, dat heb je weer fijn van je af kunnen schrijven. Alles wat je schrijft herken ik van verre. Er is geen verschil met andere firma's.
Er moet toch een soort verschil zijn tussen ons want ik vind computers geweldig.
Ik ben in 1972 als leerling programmeur begonnen bij Nixdorff. Da's, ff kijken........... 35 jaar geleden. In de RAI te Amsterdam, op de efficiency beurs, demo’s gegeven van niet werkende programma’s. Op mijn 24ste mijn eerste maagzweer, stress, op mijn 28ste mijn eerste zaak opgezet, All-In Nederland BV (automatisering van tandarts administraties.) Er heeft nooit een tandarts een werkend systeem gehad.
Na een zonnebank avontuur, een hoerententje en volledig blut ( 285.000 schuld, gelukkig guldens ) 8 mnd gewerkt bij GDS te Bergen op Zoom. Automatiseren van veiling systemen. Het proto type moest worden gedemonstreerd. Na tig keer uitstel werd er een datum genoemd. Omdat we er niet meer onderuit konden moesten we een demo geven in het veilinghuis van Stellendam, (inderdaad visafslag) de hele nacht nog doorgewerkt en 's morgens ongeschoren naar Stellendam. Het systeem werkte niet, ik heb toen expres, in een volle zaal van veilingdirecteuren die een demo zouden krijgen van dit schitterend apparaat, het computersysteem uit mijn jatten laten vallen. Ijzingwekkende stilte, ik raap dat systeem op (enige proto-type) en sluit het aan, Er gebeurt niets, achterkant open maken, alles binnenin naar de kloten ( hadden we thuis al met een hamer bewerkt om er zeker van te zijn dat alles nooit zou werken) Dick Bouma, toenmalige baas, heeft mij toen ten opzichte van de hele zaal enorm op mijn kloten gegeven en mij op staande voet ontslagen. Alles in de auto geladen, naar ons stamcafe in Bergen op Zoom “het locomotiefke” gereden en flink zat geworden. Ik kreeg de ene schouderklop na de andere. Later heeft Bouma bij de verzekering nog fl. 17.000,= geclaimt en gekregen voor het totaal niet en nooit werkende systeem. In de 8ste maand dat ik er werkte ging GDS failliet.
Toen ik naar het arbeidsbureau ging om mij in te schrijven werd ik doorgestuurd naar het net opgerichte uitzendbureau “Start” die zochten een programmeur voor IBM systeem 32. Ik op gesprek. Ze vielen van hun stoel toen ik mijn uurloon noemde. Fl 45,= Da’s wat anders dan de toen geldende uurlonen van fl 8,50 voor een salaris administrateur of een bankwerker. Het adamsappeltje trilde er allemaal van. Maar ja,.............. computerprogrammeur. Toen ik in ondertrouw ging en er bij de burgerlijke stand ( nu stadskantoor) naar mijn beroep werd gevraagd wisten ze niet wat het was. “Iets ingewikkelds met computers eh...... hele dure machines”
Ondanks mijn hoge uurloon mocht ik de volgende maandag toch op gesprek komen bij Yarway in Roosendaal, om kennis te maken. Pfffff er zat een weekend tussen. Ik naar Spierdijk, daar woonde Rob en Tinneke, mijn toenmalige schoonfamilie. Rob had op IBM’s geprogrammeerd en kon mij vertellen hoe zo’n ding eruit zag en vooral, hoe je hem aan moest zetten. Ik had nog nooit op een IBM gewerkt, ik had er nog nooit een gezien.
’s Maandags op gesprek. Het was toch wel duur, fl 65,= per uur ( $#^&$# de fuckers hadden er 2 tientjes opgelegd) maar ze moesten het toch maar doen. Of ik de machine even wilden zien. Wij naar het computerhok. Toen we binnen gingen ging ik meteen achter het toetsenbord staan en keek de directeur van Yarway aan. “Mag ik?” Hij knikte en in een vloeiende beweging zette ik de machine aan. “Het opstarten duurde +/- 3 minuten waarin ik goedkeurend naar de opflikkerende lampjes keek. De cursor verscheen op het piepleine beeldscherm. “Dir” tikte ik in en een lijst met gegevens scrolde over het schermpje. “Oh, ik zie het al, dat komt wel goed” zei meneer de directeur. Het was de enige instruktie die ik kende, ik had hem aan Rob gevraagd. Ik heb er anderhalf jaar jaar gewerkt.
Vreemdgenoeg werd ik in de laatste maand gebeld door een oude bekende die vroeg of ik niet in Amsterdam wilde werken. Als free-lancer, fl 85,- per uur, op een IBM systeem 34. Natuurlijk wilde ik dat. Zelfde procedure als bij Yarway. Weekendje Rob en Tinneke, uren lullen over een systeem 34 ( had ik ook nog nooit gezien) en ’s maandags naar Amstelveen. Het zweet stond in mijn handen, er zaten zeker een mannetje of 20 op de tweede verdieping. Allemaal met een beeldscherm en toetsenbord voor hun neus. Shit, ze konden mij onmiddelijk ontmaskeren.
Ik werd ingewerkt door Albert, na 2 minuten wist hij dat ik er geen barst van kon. “Volgens mij ken jij de 34 niet” “Klopt, ik kom van de 32 en dacht dat de RPG wel het zelfde zou zijn, ik schrik me rot” “Geeft niet joh, ik help je wel, ik moet je een week inwerken, dan snap je het toch wel, zeker?” Ik heb er 3 jaar gewerkt.
Het iedere dag in de file naar Amstelveen rijden begon me behoorlijk tegen te staan. Op een feestje vertelde ik dat aan Marius. “Ik heb misschien wel een leuke klus voor je” “Wat voor iets” “Een scada systeem begeleiden” “Huh, wat is dat?” “Een computer systeem dat gasvelden bewaakt en stuurd, in Drente, dat lukt wel joh, ik lul je er wel in” Ikke naar de NAM in Schoonebeek, fl 125,- per uur. Op kamers in Coevorden. ’s Maandags beginnen, 9 uur werken en donderdags na het werk naar huis en “schrijf maar gewoon 40 uur, dat doen we hier allemaal”. Ik kwam er na een week al achter dat iedereen om 16:00 naar huis ging, niemand meer bereikbaar dus ik ging naar ook maar naar mijn kamertje om half vijf, hapje doen, omkleden en naar de squash-hal. Ik squashte toen van 19:00 tot 22:00 met andere “contractors”, ik was zo fit als een hoentje. Ik heb er 1 jaar gewerkt.
Na scheidings perikelen wordt ik software manager bij de Rütchen groep. Die wisten absoluut niet wat ze met ons aan moesten maar van Bossum (algemeen directeur) moest en zou een software groep hebben. “Wat wil je dat we gaan maken?” vroeg ik. “Nou Rickoes, verzin zelf wat” was het verbijsterende antwoord.
Ferdinant had zijn Portas zaken verkocht en een milioentje overgehouden. Ferdinant had een gouden ring met grote steen, een gouden horloge, een open blouse met gouden ketting om de nek en ..................... een Mercedes SL open sportwagen. Had een handige Rütchen verkoper aan hem verpatst. Zodoende kwamen we in contact met Meneer Kuiper, een ras oplichter, bleek achteraf. Hij was de compagnon van Ferdinand. Meneer Kuiper fokte honden. Of we daar niet een leuk programma voor konden maken. Hebben we gedaan. Een groep van 5 man is 1 jaar bezig geweest met het bouwen van het pakket “Canine Proffesional” Met handleiding in 6 talen, in proffesionele verpakking naar ontwerp van Martin die op dat moment “Sint Joost kunstaccademie” deed. De introductie van het pakket werd gedaan op de wereld honden tentoonstelling in Kopenhagen. Met de hardware afdeling erbij koste dat zooitje 1 milioen per jaar. Er is nog nooit 1 pakket Canine Proffesional verkocht. Na dat jaar had van Bossum het gevonden. “We gaan een blackbox pakket maken voor vrachtwagens” “Your the boss” en wij aan het werk. 1 jaar later. op een feestje bij mijn overbuurmeisje Tanja vertelde ik aan een gozer wat we aan het doen waren, partytalk. Na een paar dagen staat die gup ineens voor mijn deur. “Ik ben gestuurd door mijn baas en die heeft twee vragen, 1 ben je met Rütchen getrouwd? 2 ben je te koop?” “Nee, Ja” “Oke, ik snap het, ik kom er op terug” Februari, bedrijfsauto RAI. Van Bossum had een standje geregeld en daar stonden we met ons pakketje. Alleen het hoofdscherm werkte, maar dat waren we gewend. Het zag er geweldig uit, dat deel wat werkte dan. Tijdens een demo wordt ik terzijde genomen door een keurige meneer in pak. “Ik ben Hans de Groot, financieel directeur van de Groeneveld groep, kun je straks naar stand 123 komen? zeg maar dat je voor mij komt” Enfin, lang verhaal kort, 2 maanden later stapt de hele groep, zonder op behalve Guus de fucker, van Bossum heeft hem een salarisverhoging van 100% gegeven. Voor mij een heerlijk moment toen ik 4 ontslagbrieven aan van Bossum overhandigde. De hufter had me 3 maanden ervoor een kunstje geflikt. Er is door Rütchen niet 1 blackbox verkocht.
Bij Groeneveld heb ik demo’s gegeven met de tenen gekruld. Het pakket zag er erg goed uit. Het was voor het eerst in een Window omgeving geschreven. Niets werkte maar het flitste van alle kanten. Ik heb een demo gegeven aan May Wegge, de toenmalige minister van Verkeer & waterstaat. Die had een hele staf bij zich met van die wijneuzen. Het zweet op mijn rug maar ook daar ben ik goed weggekomen. Samen met Paul Potters, ook een kwade genius, heb ik honderden demo’s gegeven zowel “op de zaak” als op de bedrijfsauto RAI. Ik ben getraint en gestuurd naar een conferentie in Wenen. Heb een zaal toegesproken met 700 man en een demo gegeven op een superbeamer. Luid applaus, het pakket was nog niet voor de helft af.
Na Groeneveld kwam Phylax. We hebben een pakket gemaakt voor Cebeson, heet nu Rendac. Met man en macht geprobeert het werkend te krijgen maar op de grote open dag met Pieter van Vollenhove als toeschouwer was alles fake. Niets werkte alleen wij, Phylax mensen, Toine van Toor en Dic Teune wisten ervan. Later is het een succes geworden en gebruikt Rendac het pakket nog steeds.
In de tijd van Triptech International heb ik alleen maar met gekrulde tenen rondgelopen. Arme firma’s die toen een pakket hebben gekocht. En wat te denken van Simac. Een aan de beurs genoteerde firma die zich met handen en voeten aan onze software had gebonden omdat ze zelf helemaal nergens toe in staat waren, software technisch gesproken. De demo’s bij Triptech waren helemaal een neppertje en arme Menno, die heeft menig reisje naar Australië achter zijn kiezen om branden te blussen die helemaal niet te blussen waren.
Dus lieve broer, ik heb mijn portie ook wel gehad. Maar bij mij is het precies omgedraaid. Ik heb de pest aan verkopers. Verkopers verkopen altijd wat je niet hebt. Wat ze verkopen is een droom van de klant, voor een niet realiseerbare prijs, af le leveren in een onhaalbare tijd. “Is het nog niet af, je moet het gisteren afleveren, ik heb het de klant beloofd” zijn de gevleugelde kreten. De tijdsdruk en dus het geldgebrek geeft altijd gezorgd voor stress. Nooit de moeilijkheid van de materie.
Jij bent mijn broer, verkoper !!!!!!!! en ik houd erg veel van je.
Met een beetje geluk komt mijn broer Toon in november naar Nepal. Het heeft alles te maken met het op tijd kunnen boeken van een reis. Mijn arme broer zijn laptop is vergeven van de spyware en ander soort shit. Ik noem hem in een mailtje “digibeet” en dat schiet kennelijk in het verkeerde keelgat. Als antwoord krijg ik een uitgebreid mailtje. Ik moet er erg om lachen want ik begrijp het perfect. Tijdens mijn reply bedenk ik mij dat het misschien wel euk is voor mijn blog. Dus bij deze:
Hoi Antoine,
LOL, computer nerts uitdrukking, betekend "laughing out loud"
Zo jongen, dat heb je weer fijn van je af kunnen schrijven. Alles wat je schrijft herken ik van verre. Er is geen verschil met andere firma's.
Er moet toch een soort verschil zijn tussen ons want ik vind computers geweldig.
Ik ben in 1972 als leerling programmeur begonnen bij Nixdorff. Da's, ff kijken........... 35 jaar geleden. In de RAI te Amsterdam, op de efficiency beurs, demo’s gegeven van niet werkende programma’s. Op mijn 24ste mijn eerste maagzweer, stress, op mijn 28ste mijn eerste zaak opgezet, All-In Nederland BV (automatisering van tandarts administraties.) Er heeft nooit een tandarts een werkend systeem gehad.
Na een zonnebank avontuur, een hoerententje en volledig blut ( 285.000 schuld, gelukkig guldens ) 8 mnd gewerkt bij GDS te Bergen op Zoom. Automatiseren van veiling systemen. Het proto type moest worden gedemonstreerd. Na tig keer uitstel werd er een datum genoemd. Omdat we er niet meer onderuit konden moesten we een demo geven in het veilinghuis van Stellendam, (inderdaad visafslag) de hele nacht nog doorgewerkt en 's morgens ongeschoren naar Stellendam. Het systeem werkte niet, ik heb toen expres, in een volle zaal van veilingdirecteuren die een demo zouden krijgen van dit schitterend apparaat, het computersysteem uit mijn jatten laten vallen. Ijzingwekkende stilte, ik raap dat systeem op (enige proto-type) en sluit het aan, Er gebeurt niets, achterkant open maken, alles binnenin naar de kloten ( hadden we thuis al met een hamer bewerkt om er zeker van te zijn dat alles nooit zou werken) Dick Bouma, toenmalige baas, heeft mij toen ten opzichte van de hele zaal enorm op mijn kloten gegeven en mij op staande voet ontslagen. Alles in de auto geladen, naar ons stamcafe in Bergen op Zoom “het locomotiefke” gereden en flink zat geworden. Ik kreeg de ene schouderklop na de andere. Later heeft Bouma bij de verzekering nog fl. 17.000,= geclaimt en gekregen voor het totaal niet en nooit werkende systeem. In de 8ste maand dat ik er werkte ging GDS failliet.
Toen ik naar het arbeidsbureau ging om mij in te schrijven werd ik doorgestuurd naar het net opgerichte uitzendbureau “Start” die zochten een programmeur voor IBM systeem 32. Ik op gesprek. Ze vielen van hun stoel toen ik mijn uurloon noemde. Fl 45,= Da’s wat anders dan de toen geldende uurlonen van fl 8,50 voor een salaris administrateur of een bankwerker. Het adamsappeltje trilde er allemaal van. Maar ja,.............. computerprogrammeur. Toen ik in ondertrouw ging en er bij de burgerlijke stand ( nu stadskantoor) naar mijn beroep werd gevraagd wisten ze niet wat het was. “Iets ingewikkelds met computers eh...... hele dure machines”
Ondanks mijn hoge uurloon mocht ik de volgende maandag toch op gesprek komen bij Yarway in Roosendaal, om kennis te maken. Pfffff er zat een weekend tussen. Ik naar Spierdijk, daar woonde Rob en Tinneke, mijn toenmalige schoonfamilie. Rob had op IBM’s geprogrammeerd en kon mij vertellen hoe zo’n ding eruit zag en vooral, hoe je hem aan moest zetten. Ik had nog nooit op een IBM gewerkt, ik had er nog nooit een gezien.
’s Maandags op gesprek. Het was toch wel duur, fl 65,= per uur ( $#^&$# de fuckers hadden er 2 tientjes opgelegd) maar ze moesten het toch maar doen. Of ik de machine even wilden zien. Wij naar het computerhok. Toen we binnen gingen ging ik meteen achter het toetsenbord staan en keek de directeur van Yarway aan. “Mag ik?” Hij knikte en in een vloeiende beweging zette ik de machine aan. “Het opstarten duurde +/- 3 minuten waarin ik goedkeurend naar de opflikkerende lampjes keek. De cursor verscheen op het piepleine beeldscherm. “Dir” tikte ik in en een lijst met gegevens scrolde over het schermpje. “Oh, ik zie het al, dat komt wel goed” zei meneer de directeur. Het was de enige instruktie die ik kende, ik had hem aan Rob gevraagd. Ik heb er anderhalf jaar jaar gewerkt.
Vreemdgenoeg werd ik in de laatste maand gebeld door een oude bekende die vroeg of ik niet in Amsterdam wilde werken. Als free-lancer, fl 85,- per uur, op een IBM systeem 34. Natuurlijk wilde ik dat. Zelfde procedure als bij Yarway. Weekendje Rob en Tinneke, uren lullen over een systeem 34 ( had ik ook nog nooit gezien) en ’s maandags naar Amstelveen. Het zweet stond in mijn handen, er zaten zeker een mannetje of 20 op de tweede verdieping. Allemaal met een beeldscherm en toetsenbord voor hun neus. Shit, ze konden mij onmiddelijk ontmaskeren.
Ik werd ingewerkt door Albert, na 2 minuten wist hij dat ik er geen barst van kon. “Volgens mij ken jij de 34 niet” “Klopt, ik kom van de 32 en dacht dat de RPG wel het zelfde zou zijn, ik schrik me rot” “Geeft niet joh, ik help je wel, ik moet je een week inwerken, dan snap je het toch wel, zeker?” Ik heb er 3 jaar gewerkt.
Het iedere dag in de file naar Amstelveen rijden begon me behoorlijk tegen te staan. Op een feestje vertelde ik dat aan Marius. “Ik heb misschien wel een leuke klus voor je” “Wat voor iets” “Een scada systeem begeleiden” “Huh, wat is dat?” “Een computer systeem dat gasvelden bewaakt en stuurd, in Drente, dat lukt wel joh, ik lul je er wel in” Ikke naar de NAM in Schoonebeek, fl 125,- per uur. Op kamers in Coevorden. ’s Maandags beginnen, 9 uur werken en donderdags na het werk naar huis en “schrijf maar gewoon 40 uur, dat doen we hier allemaal”. Ik kwam er na een week al achter dat iedereen om 16:00 naar huis ging, niemand meer bereikbaar dus ik ging naar ook maar naar mijn kamertje om half vijf, hapje doen, omkleden en naar de squash-hal. Ik squashte toen van 19:00 tot 22:00 met andere “contractors”, ik was zo fit als een hoentje. Ik heb er 1 jaar gewerkt.
Na scheidings perikelen wordt ik software manager bij de Rütchen groep. Die wisten absoluut niet wat ze met ons aan moesten maar van Bossum (algemeen directeur) moest en zou een software groep hebben. “Wat wil je dat we gaan maken?” vroeg ik. “Nou Rickoes, verzin zelf wat” was het verbijsterende antwoord.
Ferdinant had zijn Portas zaken verkocht en een milioentje overgehouden. Ferdinant had een gouden ring met grote steen, een gouden horloge, een open blouse met gouden ketting om de nek en ..................... een Mercedes SL open sportwagen. Had een handige Rütchen verkoper aan hem verpatst. Zodoende kwamen we in contact met Meneer Kuiper, een ras oplichter, bleek achteraf. Hij was de compagnon van Ferdinand. Meneer Kuiper fokte honden. Of we daar niet een leuk programma voor konden maken. Hebben we gedaan. Een groep van 5 man is 1 jaar bezig geweest met het bouwen van het pakket “Canine Proffesional” Met handleiding in 6 talen, in proffesionele verpakking naar ontwerp van Martin die op dat moment “Sint Joost kunstaccademie” deed. De introductie van het pakket werd gedaan op de wereld honden tentoonstelling in Kopenhagen. Met de hardware afdeling erbij koste dat zooitje 1 milioen per jaar. Er is nog nooit 1 pakket Canine Proffesional verkocht. Na dat jaar had van Bossum het gevonden. “We gaan een blackbox pakket maken voor vrachtwagens” “Your the boss” en wij aan het werk. 1 jaar later. op een feestje bij mijn overbuurmeisje Tanja vertelde ik aan een gozer wat we aan het doen waren, partytalk. Na een paar dagen staat die gup ineens voor mijn deur. “Ik ben gestuurd door mijn baas en die heeft twee vragen, 1 ben je met Rütchen getrouwd? 2 ben je te koop?” “Nee, Ja” “Oke, ik snap het, ik kom er op terug” Februari, bedrijfsauto RAI. Van Bossum had een standje geregeld en daar stonden we met ons pakketje. Alleen het hoofdscherm werkte, maar dat waren we gewend. Het zag er geweldig uit, dat deel wat werkte dan. Tijdens een demo wordt ik terzijde genomen door een keurige meneer in pak. “Ik ben Hans de Groot, financieel directeur van de Groeneveld groep, kun je straks naar stand 123 komen? zeg maar dat je voor mij komt” Enfin, lang verhaal kort, 2 maanden later stapt de hele groep, zonder op behalve Guus de fucker, van Bossum heeft hem een salarisverhoging van 100% gegeven. Voor mij een heerlijk moment toen ik 4 ontslagbrieven aan van Bossum overhandigde. De hufter had me 3 maanden ervoor een kunstje geflikt. Er is door Rütchen niet 1 blackbox verkocht.
Bij Groeneveld heb ik demo’s gegeven met de tenen gekruld. Het pakket zag er erg goed uit. Het was voor het eerst in een Window omgeving geschreven. Niets werkte maar het flitste van alle kanten. Ik heb een demo gegeven aan May Wegge, de toenmalige minister van Verkeer & waterstaat. Die had een hele staf bij zich met van die wijneuzen. Het zweet op mijn rug maar ook daar ben ik goed weggekomen. Samen met Paul Potters, ook een kwade genius, heb ik honderden demo’s gegeven zowel “op de zaak” als op de bedrijfsauto RAI. Ik ben getraint en gestuurd naar een conferentie in Wenen. Heb een zaal toegesproken met 700 man en een demo gegeven op een superbeamer. Luid applaus, het pakket was nog niet voor de helft af.
Na Groeneveld kwam Phylax. We hebben een pakket gemaakt voor Cebeson, heet nu Rendac. Met man en macht geprobeert het werkend te krijgen maar op de grote open dag met Pieter van Vollenhove als toeschouwer was alles fake. Niets werkte alleen wij, Phylax mensen, Toine van Toor en Dic Teune wisten ervan. Later is het een succes geworden en gebruikt Rendac het pakket nog steeds.
In de tijd van Triptech International heb ik alleen maar met gekrulde tenen rondgelopen. Arme firma’s die toen een pakket hebben gekocht. En wat te denken van Simac. Een aan de beurs genoteerde firma die zich met handen en voeten aan onze software had gebonden omdat ze zelf helemaal nergens toe in staat waren, software technisch gesproken. De demo’s bij Triptech waren helemaal een neppertje en arme Menno, die heeft menig reisje naar Australië achter zijn kiezen om branden te blussen die helemaal niet te blussen waren.
Dus lieve broer, ik heb mijn portie ook wel gehad. Maar bij mij is het precies omgedraaid. Ik heb de pest aan verkopers. Verkopers verkopen altijd wat je niet hebt. Wat ze verkopen is een droom van de klant, voor een niet realiseerbare prijs, af le leveren in een onhaalbare tijd. “Is het nog niet af, je moet het gisteren afleveren, ik heb het de klant beloofd” zijn de gevleugelde kreten. De tijdsdruk en dus het geldgebrek geeft altijd gezorgd voor stress. Nooit de moeilijkheid van de materie.
Jij bent mijn broer, verkoper !!!!!!!! en ik houd erg veel van je.
dinsdag 24 april 2007
Over ossehaas en GSM's
24 april 2007 8:49 uur
Het aantal toeristen is dramatisch gedaald. “Of season “ is de kreet. Het van toerisme levende Bhaktapur heeft er vrede mee. Er is een duidelijke stijging van het aantal toeristen ten opzichte van verleden jaar en volgens GertJan zijn de voorspellingen, dat er een 50% stijging wordt voorzien ten opzichte van dit jaar. Ik mag het hopen. M’n Grote broer komt naar Nepal en heeft al moeite met het boeken van een beetje acceptabele vlucht. Alle goedkope (ste) vluchten zijn vol geboekt. Kon GertJan en Willemijn nog voor € 700 een retourtje kopen zoniet broer Toon. Als hij snel boekt kan hij op 5 november over komen voor € 1072. Let wel, alleen op 5 november. Alles ervoor zit al vol en erna is ook niet meer zo goedkoop. Het klinkt lullig maar,........ jammer voor Toon en top voor mij.
Gisteren naar Kathmandu geweest om inkopen te doen. Ik wil een grote en kleine koekepan hebben, messen voor Nawaray, Blue Cheese saus, enz. en we moeten wat planten hebben voor de aankleding. Ons vaste man met zijn taxibusje kon niet komen maar hij stuurde zijn vriend in zijn Maruti. (Alto) Dat scheelt een slok op een borrel. Wat is dat een klein but auto-tje, gelet op het mogelijk kopen van een kleine boom en een 30 tal planten. Lang verhaal, kort. we zijn aangekomen, mijn kleren konden gelijk in de was want ik heb de terugreis met twee aarde potten met garaniums op mijn schoot gezeten. Jaha.... garaniums. Ik wil wel achter de garaniums gaan zitten. Ik wil op de hoeken van mijn balkon een hangplant hebben om het aanzicht te verfraaien. De enige hangplant die voorhanden was.... jullie raden het al. Ik heb gelijk de hele voorraad gekocht. 2 stuks. Ook een leuk boompje gekocht, ik zal er een foto van maken.
Gisteren is er een hele ossehaas besteld. Dat kan natuurlijk niet maar het geeft weer waar ik over schrijf. Het is de hele filet van de buffel. Ik heb natuurlijk eerst naar de prijs geïnformeerd. “All buff meat same price.” “Oke, what is the price of buff meat?” “120 rupee per kilo” Kijk…………. Ik koop een Filet Pur van 2 kilo voor € 2,50 I love the Nepal !!!!!!!!!!!!!!!!
Ik wil Nawaray leren hoe je een echte pepper steak maakt. Je kunt hier nergens een echte steak van de haas kopen dus......... straks bij het Heart wel. Ik moet nog wel ff op internet een lekker pepersausje zien op te snorren.
15:25 24 april. Mijn GSM is naar de kloten. Met geen mogelijkheid aan de praat te krijgen. &^$#&% het is wel mijn lifeline naar de westerse wereld. Ook mijn agenda enz zit in dat ding. Ik ben anders dan Rene, die kan alle telefoonnummers van Zuid-Holland opdreunen met naam, straat en postkode. Mijn hersens zijn een grote gatenkaas. Nadat ik 2 keer mijn eigen verjaardag ben vergeten heb ik zelfs op die datum een alarmpje geprogrammeerd.
Een paar jaar geleden, op een regenachtige ochtend, sta ik in mijn keuken een Senseotje weg te werken en zie met mijn slaperige ogen mijn GSM op de tuintafel liggen. Ik strompel in mijn blote togus naar buiten,.... hop naar de Filistijnen. Met geen mogelijkheid aan de praat te krijgen. Alles kwijt. Ik heb een nieuwe aangeschaft en Gert heeft mij toen geleerd om met mijn laptop te synchroniseren dus gelukkig heb ik alle gegevens ook daar opgeslagen. Ik naar “The cell phone repair shop”
“Do you speak English?” “A lietel” Dat betekend dus gewoon NEE ! “I think my phone is broken.” en ik leg dat ding op de toonbank. Hij pakt hem op en bekijkt hem van alle kanten, “I tink broken” Ja dat tink ik ook. Hij loopt naar de achterkant van de shop en kleed vakundig mijn GSMmetje uit en verbind die met een PC. Net als hij een testrun wilt maken,.......... powercut. We kijken elkaar aan, halen de schoudes op en ik ga maar ‘ns zitten. Tot mijn vreugde springen na 10 min. de TL’s weer aan, joepie, power ! De test duurt +/- 25 minuten. De repairman komt naar de toonbank met keurig mijn GSM in elkaar gezet en zegt “Broken. Not repair” Fuck !! Ik wil niet zonder GSM. Onder de glazen plaat van de toonbank liggen keurig in drie lijnen een stuk of 30 GSM’s. Ik ben denk ik wel verplicht om weer een Nokia te kopen. “You have Nokia with blue tooth?” “Yes” Hij tilt de glasplaat op en neemt er een toestel uit. Tja, er staat Nokia op. “Is this the only one with blue tooth?” Hij knikt. “How much?” “15.500” “You Nepali people, you are all the same, try to robe tourist, What you think, I am multi milionair, You must give me good price” Hij gaat op zijn calculator aan de gang. “13.200 very good price” “Come on, make 13.000 than we have deal” “Oke” De repairman wisseld mijn SIMkaart en steld m’n nieuwe toestel in. Ik betaal en op naar de Khwopa. Ik laat aan Shyam mijn nieuwe toestel zien en op dat moment belt Joyce. Hij doet het dus.
Na een lunch met Joyce en Krishna ga ik maar eens huiswaarts. Foto van de blommetjes en hup naar m’n kantoor om het manual te lezen want ik snap er geen moer van. Ik dacht dat alle Nokia’s hetzelfde waren, nee dus !!! Terwijl ik zit te pielen geeft hij wel braaf een piepje om te vertellen dat mijn batterijen bijna leeg zijn. Aan de oplader en dan maar verder met mijn blog.
Op dit moment wordt het gruwelijk donker en de hel barst los. Met bakken komt het uit de lucht en het gaat gepaard met enorme windvlagen. De stroom valt weer eens uit. Ik schrik me het schompus. Een gigantische klap gevolgd door gerommel op het dak boven mij. Het overbuurmeisje kijkt verschrikt uit het raam, de solarinstallatie van Shyam heeft het begeven en een deel van de installatie is op de straat gedonderd. Samen met zijn broer stormt Shyam de trap op. “Solarsystem fall down, Sir” hij blijft beleefd onze Shyam. “Some one hurt?” “No one, Sir” klinkt het uit het trapgat. Nu maar hopen dat ik morgen warm water heb.
Het aantal toeristen is dramatisch gedaald. “Of season “ is de kreet. Het van toerisme levende Bhaktapur heeft er vrede mee. Er is een duidelijke stijging van het aantal toeristen ten opzichte van verleden jaar en volgens GertJan zijn de voorspellingen, dat er een 50% stijging wordt voorzien ten opzichte van dit jaar. Ik mag het hopen. M’n Grote broer komt naar Nepal en heeft al moeite met het boeken van een beetje acceptabele vlucht. Alle goedkope (ste) vluchten zijn vol geboekt. Kon GertJan en Willemijn nog voor € 700 een retourtje kopen zoniet broer Toon. Als hij snel boekt kan hij op 5 november over komen voor € 1072. Let wel, alleen op 5 november. Alles ervoor zit al vol en erna is ook niet meer zo goedkoop. Het klinkt lullig maar,........ jammer voor Toon en top voor mij.
Gisteren naar Kathmandu geweest om inkopen te doen. Ik wil een grote en kleine koekepan hebben, messen voor Nawaray, Blue Cheese saus, enz. en we moeten wat planten hebben voor de aankleding. Ons vaste man met zijn taxibusje kon niet komen maar hij stuurde zijn vriend in zijn Maruti. (Alto) Dat scheelt een slok op een borrel. Wat is dat een klein but auto-tje, gelet op het mogelijk kopen van een kleine boom en een 30 tal planten. Lang verhaal, kort. we zijn aangekomen, mijn kleren konden gelijk in de was want ik heb de terugreis met twee aarde potten met garaniums op mijn schoot gezeten. Jaha.... garaniums. Ik wil wel achter de garaniums gaan zitten. Ik wil op de hoeken van mijn balkon een hangplant hebben om het aanzicht te verfraaien. De enige hangplant die voorhanden was.... jullie raden het al. Ik heb gelijk de hele voorraad gekocht. 2 stuks. Ook een leuk boompje gekocht, ik zal er een foto van maken.
Gisteren is er een hele ossehaas besteld. Dat kan natuurlijk niet maar het geeft weer waar ik over schrijf. Het is de hele filet van de buffel. Ik heb natuurlijk eerst naar de prijs geïnformeerd. “All buff meat same price.” “Oke, what is the price of buff meat?” “120 rupee per kilo” Kijk…………. Ik koop een Filet Pur van 2 kilo voor € 2,50 I love the Nepal !!!!!!!!!!!!!!!!
Ik wil Nawaray leren hoe je een echte pepper steak maakt. Je kunt hier nergens een echte steak van de haas kopen dus......... straks bij het Heart wel. Ik moet nog wel ff op internet een lekker pepersausje zien op te snorren.
15:25 24 april. Mijn GSM is naar de kloten. Met geen mogelijkheid aan de praat te krijgen. &^$#&% het is wel mijn lifeline naar de westerse wereld. Ook mijn agenda enz zit in dat ding. Ik ben anders dan Rene, die kan alle telefoonnummers van Zuid-Holland opdreunen met naam, straat en postkode. Mijn hersens zijn een grote gatenkaas. Nadat ik 2 keer mijn eigen verjaardag ben vergeten heb ik zelfs op die datum een alarmpje geprogrammeerd.
Een paar jaar geleden, op een regenachtige ochtend, sta ik in mijn keuken een Senseotje weg te werken en zie met mijn slaperige ogen mijn GSM op de tuintafel liggen. Ik strompel in mijn blote togus naar buiten,.... hop naar de Filistijnen. Met geen mogelijkheid aan de praat te krijgen. Alles kwijt. Ik heb een nieuwe aangeschaft en Gert heeft mij toen geleerd om met mijn laptop te synchroniseren dus gelukkig heb ik alle gegevens ook daar opgeslagen. Ik naar “The cell phone repair shop”
“Do you speak English?” “A lietel” Dat betekend dus gewoon NEE ! “I think my phone is broken.” en ik leg dat ding op de toonbank. Hij pakt hem op en bekijkt hem van alle kanten, “I tink broken” Ja dat tink ik ook. Hij loopt naar de achterkant van de shop en kleed vakundig mijn GSMmetje uit en verbind die met een PC. Net als hij een testrun wilt maken,.......... powercut. We kijken elkaar aan, halen de schoudes op en ik ga maar ‘ns zitten. Tot mijn vreugde springen na 10 min. de TL’s weer aan, joepie, power ! De test duurt +/- 25 minuten. De repairman komt naar de toonbank met keurig mijn GSM in elkaar gezet en zegt “Broken. Not repair” Fuck !! Ik wil niet zonder GSM. Onder de glazen plaat van de toonbank liggen keurig in drie lijnen een stuk of 30 GSM’s. Ik ben denk ik wel verplicht om weer een Nokia te kopen. “You have Nokia with blue tooth?” “Yes” Hij tilt de glasplaat op en neemt er een toestel uit. Tja, er staat Nokia op. “Is this the only one with blue tooth?” Hij knikt. “How much?” “15.500” “You Nepali people, you are all the same, try to robe tourist, What you think, I am multi milionair, You must give me good price” Hij gaat op zijn calculator aan de gang. “13.200 very good price” “Come on, make 13.000 than we have deal” “Oke” De repairman wisseld mijn SIMkaart en steld m’n nieuwe toestel in. Ik betaal en op naar de Khwopa. Ik laat aan Shyam mijn nieuwe toestel zien en op dat moment belt Joyce. Hij doet het dus.
Na een lunch met Joyce en Krishna ga ik maar eens huiswaarts. Foto van de blommetjes en hup naar m’n kantoor om het manual te lezen want ik snap er geen moer van. Ik dacht dat alle Nokia’s hetzelfde waren, nee dus !!! Terwijl ik zit te pielen geeft hij wel braaf een piepje om te vertellen dat mijn batterijen bijna leeg zijn. Aan de oplader en dan maar verder met mijn blog.
Op dit moment wordt het gruwelijk donker en de hel barst los. Met bakken komt het uit de lucht en het gaat gepaard met enorme windvlagen. De stroom valt weer eens uit. Ik schrik me het schompus. Een gigantische klap gevolgd door gerommel op het dak boven mij. Het overbuurmeisje kijkt verschrikt uit het raam, de solarinstallatie van Shyam heeft het begeven en een deel van de installatie is op de straat gedonderd. Samen met zijn broer stormt Shyam de trap op. “Solarsystem fall down, Sir” hij blijft beleefd onze Shyam. “Some one hurt?” “No one, Sir” klinkt het uit het trapgat. Nu maar hopen dat ik morgen warm water heb.
zaterdag 21 april 2007
De waterpomp
21 april 2007 2:49 uur
Dat de rust was weer gekeerd had ik beter niet kunnen schrijven. Het is de goden verzoeken en ik bevind me in een land waar ze er trots op zijn dat ze 33.000.000 goden hebben. Dus dat verzoekje is wel aangekomen.
Mijn waterpomp werkt !!! De derde dan he. Wat een gezeik, de one horsepower pump with extra sucking strength, die suckt voor geen meter. Na een belletje begeef ik me naar de bron en zie inderdaad een miezerig straaltje uit het perspijpje komen. “Maybe we can repair it” “Are you crazy ? I want an other pump !” “Really?” De plumber ziet aan mijn gezicht dat ik het meen en de pomp wordt weer afgebroken. Ik wip het Heart in en neem een koffie. De man van het Nyatapola restaurant, waar ik het water mee deel, was al langs geweest om te klagen. ’s Middags wordt met veel bombarie de tweede pomp geïnstalleerd. Andere pomp andere plumber. Alle onderdelen worden aan de pomp gemonteerd en net op het moment dat we willen testen, powercut. We kijken elkaar aan, dat zijn er een heel stel hoor, op iedere werkende Napali staan er 10 te kijken, en we schieten allemaal in de lach. Ke garne, what to do? We gaan in het Heart een bakkie doen. We nemen allemaal thee ( Senseo werkt ook niet ) en de Nepali praten druk over de pomp. Power ! Allemaal naar de bron en binnen 10 minuten werkt de pomp.............. niet. Hij is met geen mogelijkheid aan de praat te krijgen. Ik draai me om en ga naar de Khwopa. Ik vertel Shyam het hele verhaal en hij baalt als een stekker. De pomp is via zijn vriend geleverd. Shyam klimt in de telefoon en na enkele gesprekken we mij beloofd dat er morgen een nieuwe pomp klaar staat. Ik ga maar naar boven en slinger mijn laptop aan. Ruis, die nu met zekerheid Luis heet, de spaanse fotograaf, komt al pratend de tap op. Die gozer praat aan een stuk door. Ik wordt er horendol van maar vanavond checked hij uit.
“Maybe I stay till tomorrow, then the festival is finished and I can make pictures of the chariot pulling again” “Yeah, sure, good idea” Nou vooruit nog een dag dat gelul, moet kunnen. Bla, bla….. “I have to go to my restaurant” “I’ll go with you”.
De volgende dag, 18 april belt GertJan dat ze nog een dag in Chitwan blijven. Het is er super relaxed ze gaan de chariot pulling missen maar dat hebben ze er voor over. Shyam komt naar boven en verteld verheugd dat de pomp is geariveerd. Joepie de poepie. Kantcha, een van mijn boy’s, is de pomp al op komen halen en de plumber is on his way. Shyam en ik naar beneden. Daar staat Luis. “Now I know for sure that I check out today. I go to India. So I check out now.” “Just one moment Sir, I go with Rick to restaurant and come back quickly, Oke” Shyam en ik op weg.
De derde pomp wordt aangesloten en …… hij werkt. Je vergeet bijna dat het heel normaal is. Terwijl de tanks worden gevult beginnen de andere manne mijn restaurantje weer te bepanseren. Houten platen voor de ramen, de borden worden weer binnen gehaald en om 14:00 uur gaat het stalen hek voor de deur. Het wordt weer oorlog. Shyam en ik sjokken naar de Khwopa. Luis is in een geanimeerd gesprek met een kerel. “You remember that Shyam say that he is from UK, he is not, he is from Spain” “I have a UK passport but I live in Spain. Hello I am David” Leuke vent. Hij is met zijn ouders meegegaan naar Spanje toen hij 7 jaar was. Hij spreekt vloeiend Spaans en Engels. Hij is 41 jaar en reist 4 maanden per jaar door de wereld en doet dat vanaf zijn 30ste . “So I decided that I stay for one day” “Sure Luis” zeg ik en moet lachen. We babbelen wat en spreken af dat we om 16:00 naar het dakterras van het Badgaon restaurant gaan.
Als ik het terras van Badgaon opkom is het al redelijk druk. Luis en Davis zijn er al en even later komt Joyce ook aanwaaien. Ze heeft drie meiden bij, het zijn studenten aan die 2 maanden hier bivakeren. Ze slapen in Swarga en gaan een DVD maken met ........ kwee nie meer. Ze zijn hier 2 mnd dus daar kom ik nog wel achter.
De chariot staat op een andere plaats maar het verhaal is hetzelfde. Twee partijen gaan zo hard mogelijk aan dat ding sleuren en het eindigd met stenen gooien. Ik voel mij een beetje als toeschouwer in de gladiatoren arena. Met een biertje in de hand kijken hoe twee partijen elkaar aan gort gooien.
Het trekken is weer indrukwekkend en upper Bhaktapur lijkt te winnen. Voor de Badgaon langs wordt de chariot het Taumanhi Square opgetrokken. Het gesleur wordt heviger en heviger tot plots de chariot rechtsvoor wegduikt. Gegil van het plein en het terras. Iedereen denkt dat het gevaarte om zal vallen maar om voor ons onverklaarbare redenen blijft de kar in zijn vreemde positie hangen. De eerste steen vliegt door de lucht. Het volk splijt en het stenen gevecht barst in alle hevigheid los. Omdat het gevecht zich op het plein afspeeld kunnen wij, Badgaoners, aan de rand van het terras het gevecht volgen. De pannen van het Nyatapola cafe moeten het ontgelden. Er vallen wat stenen op het terras en iedereen gaat naar binnen. Wij veroveren ook een tafeltje en gaan van een heerlijk dineetje genieten. Morgen zie ik wel of m’n restaurantje nog bestaat.
19 april, ontbijtje, douche en maar eens kijken af alles nog staat. Het dat van Nyatapola cafe heeft het zwaar te verduren gehad. Midden op het plein staat de chariot. Het rechter voorwiel is afgebroken. Het is onder de kar terecht gekomen en dat is maar goed ook anders was hij om gekeukeld. Voor het Heart ligt een stapel stenen. Die zijn teruggegooid door de gemeente. Vroeg in de ochtend is het plein aangeveegd en waar de straten zijn opgebroken door de stenengooiers is een pluk stenen terug gelegt. Ik neem wat foto’s. De stenen zijn ook uit de Nyatapola tempel gesleurt. Ongeloofelijk maar waar, wat een zooitje. Gelukkig heb ik geen schade.
’s Middags pik ik een terrasje, mijn eigen terrasje en wacht op de dingen die komen gaan. Langzaam druppelt het vol. De drie DVD grieten komen aan colatje drinken, Luis en David komen een biertje drinken en even later komen GertJan en Willemijn het terras op. Na een stevige knuffel wordt er in geuren en kleuren verslag gedaan van hun trekking. Het is erg gezellig en langzaam veranderd de dag in de nacht.
20 april Ik sta een beetje brak op. Ik installeer mijn laptop en even later komt GertJan de trap op gestommeld. We nemen een ontbijtje op het dakterras en butteren de ochtend door. GertJan en Willemijn vertrekken over enkele uren en wllen nog wat souveniertjes kopen. Na het pakken van de koffers, shoppen we een rondje en doen een lunch in het Heart. Joyce en Krishna komen afscheid nemen en om 14:00 gaan we naar de Khwopa. Ik ga mee naar het vliegveld maar mag als niet passagier de vertrekhal niet in. Een stevige knuffel later stap ik in de taxi om de terug reis aan te vangen.
Als ik in de Khwopa aankom staat Luis gepakt en gezakt klaar. Vandaag gaat hij daadwerkelijk vertrekken net als David. Die is ’s morgens al vertrokken. Ik ga naar mijn kamer, neem een grote wiskey en ga ff op mijn bedje liggen. Om 2 uur word ik wakker. Klaar wakker. Mooi, kan ik mijn verslag maken.
Dat de rust was weer gekeerd had ik beter niet kunnen schrijven. Het is de goden verzoeken en ik bevind me in een land waar ze er trots op zijn dat ze 33.000.000 goden hebben. Dus dat verzoekje is wel aangekomen.
Mijn waterpomp werkt !!! De derde dan he. Wat een gezeik, de one horsepower pump with extra sucking strength, die suckt voor geen meter. Na een belletje begeef ik me naar de bron en zie inderdaad een miezerig straaltje uit het perspijpje komen. “Maybe we can repair it” “Are you crazy ? I want an other pump !” “Really?” De plumber ziet aan mijn gezicht dat ik het meen en de pomp wordt weer afgebroken. Ik wip het Heart in en neem een koffie. De man van het Nyatapola restaurant, waar ik het water mee deel, was al langs geweest om te klagen. ’s Middags wordt met veel bombarie de tweede pomp geïnstalleerd. Andere pomp andere plumber. Alle onderdelen worden aan de pomp gemonteerd en net op het moment dat we willen testen, powercut. We kijken elkaar aan, dat zijn er een heel stel hoor, op iedere werkende Napali staan er 10 te kijken, en we schieten allemaal in de lach. Ke garne, what to do? We gaan in het Heart een bakkie doen. We nemen allemaal thee ( Senseo werkt ook niet ) en de Nepali praten druk over de pomp. Power ! Allemaal naar de bron en binnen 10 minuten werkt de pomp.............. niet. Hij is met geen mogelijkheid aan de praat te krijgen. Ik draai me om en ga naar de Khwopa. Ik vertel Shyam het hele verhaal en hij baalt als een stekker. De pomp is via zijn vriend geleverd. Shyam klimt in de telefoon en na enkele gesprekken we mij beloofd dat er morgen een nieuwe pomp klaar staat. Ik ga maar naar boven en slinger mijn laptop aan. Ruis, die nu met zekerheid Luis heet, de spaanse fotograaf, komt al pratend de tap op. Die gozer praat aan een stuk door. Ik wordt er horendol van maar vanavond checked hij uit.
“Maybe I stay till tomorrow, then the festival is finished and I can make pictures of the chariot pulling again” “Yeah, sure, good idea” Nou vooruit nog een dag dat gelul, moet kunnen. Bla, bla….. “I have to go to my restaurant” “I’ll go with you”.
De volgende dag, 18 april belt GertJan dat ze nog een dag in Chitwan blijven. Het is er super relaxed ze gaan de chariot pulling missen maar dat hebben ze er voor over. Shyam komt naar boven en verteld verheugd dat de pomp is geariveerd. Joepie de poepie. Kantcha, een van mijn boy’s, is de pomp al op komen halen en de plumber is on his way. Shyam en ik naar beneden. Daar staat Luis. “Now I know for sure that I check out today. I go to India. So I check out now.” “Just one moment Sir, I go with Rick to restaurant and come back quickly, Oke” Shyam en ik op weg.
De derde pomp wordt aangesloten en …… hij werkt. Je vergeet bijna dat het heel normaal is. Terwijl de tanks worden gevult beginnen de andere manne mijn restaurantje weer te bepanseren. Houten platen voor de ramen, de borden worden weer binnen gehaald en om 14:00 uur gaat het stalen hek voor de deur. Het wordt weer oorlog. Shyam en ik sjokken naar de Khwopa. Luis is in een geanimeerd gesprek met een kerel. “You remember that Shyam say that he is from UK, he is not, he is from Spain” “I have a UK passport but I live in Spain. Hello I am David” Leuke vent. Hij is met zijn ouders meegegaan naar Spanje toen hij 7 jaar was. Hij spreekt vloeiend Spaans en Engels. Hij is 41 jaar en reist 4 maanden per jaar door de wereld en doet dat vanaf zijn 30ste . “So I decided that I stay for one day” “Sure Luis” zeg ik en moet lachen. We babbelen wat en spreken af dat we om 16:00 naar het dakterras van het Badgaon restaurant gaan.
Als ik het terras van Badgaon opkom is het al redelijk druk. Luis en Davis zijn er al en even later komt Joyce ook aanwaaien. Ze heeft drie meiden bij, het zijn studenten aan die 2 maanden hier bivakeren. Ze slapen in Swarga en gaan een DVD maken met ........ kwee nie meer. Ze zijn hier 2 mnd dus daar kom ik nog wel achter.
De chariot staat op een andere plaats maar het verhaal is hetzelfde. Twee partijen gaan zo hard mogelijk aan dat ding sleuren en het eindigd met stenen gooien. Ik voel mij een beetje als toeschouwer in de gladiatoren arena. Met een biertje in de hand kijken hoe twee partijen elkaar aan gort gooien.
Het trekken is weer indrukwekkend en upper Bhaktapur lijkt te winnen. Voor de Badgaon langs wordt de chariot het Taumanhi Square opgetrokken. Het gesleur wordt heviger en heviger tot plots de chariot rechtsvoor wegduikt. Gegil van het plein en het terras. Iedereen denkt dat het gevaarte om zal vallen maar om voor ons onverklaarbare redenen blijft de kar in zijn vreemde positie hangen. De eerste steen vliegt door de lucht. Het volk splijt en het stenen gevecht barst in alle hevigheid los. Omdat het gevecht zich op het plein afspeeld kunnen wij, Badgaoners, aan de rand van het terras het gevecht volgen. De pannen van het Nyatapola cafe moeten het ontgelden. Er vallen wat stenen op het terras en iedereen gaat naar binnen. Wij veroveren ook een tafeltje en gaan van een heerlijk dineetje genieten. Morgen zie ik wel of m’n restaurantje nog bestaat.
19 april, ontbijtje, douche en maar eens kijken af alles nog staat. Het dat van Nyatapola cafe heeft het zwaar te verduren gehad. Midden op het plein staat de chariot. Het rechter voorwiel is afgebroken. Het is onder de kar terecht gekomen en dat is maar goed ook anders was hij om gekeukeld. Voor het Heart ligt een stapel stenen. Die zijn teruggegooid door de gemeente. Vroeg in de ochtend is het plein aangeveegd en waar de straten zijn opgebroken door de stenengooiers is een pluk stenen terug gelegt. Ik neem wat foto’s. De stenen zijn ook uit de Nyatapola tempel gesleurt. Ongeloofelijk maar waar, wat een zooitje. Gelukkig heb ik geen schade.
’s Middags pik ik een terrasje, mijn eigen terrasje en wacht op de dingen die komen gaan. Langzaam druppelt het vol. De drie DVD grieten komen aan colatje drinken, Luis en David komen een biertje drinken en even later komen GertJan en Willemijn het terras op. Na een stevige knuffel wordt er in geuren en kleuren verslag gedaan van hun trekking. Het is erg gezellig en langzaam veranderd de dag in de nacht.
20 april Ik sta een beetje brak op. Ik installeer mijn laptop en even later komt GertJan de trap op gestommeld. We nemen een ontbijtje op het dakterras en butteren de ochtend door. GertJan en Willemijn vertrekken over enkele uren en wllen nog wat souveniertjes kopen. Na het pakken van de koffers, shoppen we een rondje en doen een lunch in het Heart. Joyce en Krishna komen afscheid nemen en om 14:00 gaan we naar de Khwopa. Ik ga mee naar het vliegveld maar mag als niet passagier de vertrekhal niet in. Een stevige knuffel later stap ik in de taxi om de terug reis aan te vangen.
Als ik in de Khwopa aankom staat Luis gepakt en gezakt klaar. Vandaag gaat hij daadwerkelijk vertrekken net als David. Die is ’s morgens al vertrokken. Ik ga naar mijn kamer, neem een grote wiskey en ga ff op mijn bedje liggen. Om 2 uur word ik wakker. Klaar wakker. Mooi, kan ik mijn verslag maken.
maandag 16 april 2007
Op visite bij Krishna en Roshani
16 april 2007 7:40 uur
De rust is een beetje teruggekeerd. Het nieuwjaarsfeest is bijna voorbij, nog 3 dagen. Vandaag en morgen een rustige dag in centrum Bhaktapur om de 18de weer een chariotpulling te doen. Het afscheid van het feest wordt traditioneel ook weer gevierd met het sleuren aan de chariot om te eindigen in een stenengooi gevecht. Het zal mij benieuwen hoe Nyatapola cafe er dan uit ziet. Wat mijn eigen restaurantje betreft hoop ik er het beste maar van.
Ik begrijp nu wat “ze “bedoelen met “If the tourist come”. Oudjaarsdag en nieuwjaarsdag barste het van de toeristen. Het was een bonte kermis van mensen in. Erg druk. Topdagen voor het Heart. Oudjaarsdag 12.800 en nieuwjaarsdag 15.350 omgezet. Persoonlijk wordt ik daar erg vrolijk van. Boerke Verschuren moet daar behoorlijk om lachen, € 128 en € 150 omzet maar het is hier, opgeteld, een jaarsalaris. Kijk en daar is Boerke natuurlijk weer wel jaloers op. Gisteren, daar in tegen, was een bijzondere slappe dag, toen was het in Thimi te doen. Een klein plaatsje verderop. Vandaag is het op het Dattatraya Square te doen. Het plein met het nog steeds gesloten Peacock restaurant dus hopenlijk druppelen er wat toeristen het Taumadhi Square op.
Eergisteren ben ik samen met Joyce en Yvonne uitgenodigd voor een dineetje bij Krishna en Rosani. Yvonne is de nieuwe vrijwilligster van Swarga. Nu eens geen jong ding uit Groningen maar een vrouw van middelbare leeftijd uit Enschede. Yvonne is fysiotherapeut en heeft 7 jaar in Nepal gewoond.
We treffen elkaar om 17:00 uur in het Heart en gaan naar Krishna’s huis. Deur door, eerste verdieping, schoentjes uit en Joyce laat haar kamer zien. Best groot maar wat doe je er mee. Na wat rondgesnuffelt te hebben gaan we weer een trapje op en komen in het gezamelijke woonverblijf. Een kamer van 5 x 5 meter. Op de grond, in een hoek, ligt een kleed van 2 x 1,5 waarop wij plaats nemen. Aan de “overkant” staat in een kastje de TV. Verder helemaal niets. Gezeligheid is ze vreemd. Krishna en Rosani komen naar beneden en we begroeten elkaar. Of we op het dakterras willen eten. Graag, alles beter dan deze kale ruimte. Weer een trapje op en ik sta oog in oog met een geit. In een kleine ruimte, op stro, staat een geit, zodra die ons ziet begint hij klagelijk te blaten. Lekker mager ding, dus extra goedkoop, om langzaam vet te mesten en dan te verorberen met het Newari festival in november. Heel apart. Weer een trapje op en dan heerlijk, buitenlucht. We gaan op het vloerkleed zitten en er worden 3 borden met eten geserveerd. Ik wacht en Krishna maand mij tot eten aan. “Where is your plate?” “We have all ready eaten” “Excuse me, why?” “Yeah, it’s a habit.” “Ja dat is hier heel gewoon” zegt Joyce. Dat ze geen eet cultuur hebben weet ik inmiddels maar dit slaat echt alles. We worden gevoerd en Krishna en Rosani zitten op een half metertje naar ons te staren.
Ik wil wat foto’s nemen maar mijn baterijen zijn leeg. Vergeten op te laden. Ik neem wat foto’s met het toestel van Yvonne. Ik zal proberen ze te pakken te krijgen.
Het is een Newari maaltijd en erg lekker. Yvonne drinkt er cola bij, Joyce Chang en ik Rakschi. (Ik moet toch eens uitzoeken hoe je het schrijft) Na de maaltijd is het al redelijk donker en we gaan naar binnen. Langs de geit, die inmiddels ligt te slapen, naar het woonvertrek. We zetten ons en meteen wordt de TV aangezet. Er worden wat beleefdheden uitgewisseld en we kijken wat TV. Na een kwartiertje zeg ik dat ik nog wat moet checken bij het Heart en vraag aan Joyce of dat erg onbeleefd is. “Ben je gek, meestal verdwijnen ze onmiddelijk na het eten” Ik zeg mijn zinnetje, sta op, bedank Rosani voor een heerlijke maaltijd, namaste er lustig op los en ga naar beneden. Terwijl ik naar het Heart loop bedenk ik dat ze helemaal niets van gezelligheid snappen. Ze zijn echt heel anders. Als ik bij het Heart kom is het zo druk dat ik besluit om naar de Khwopa te gaan. Ik ga geen stoeltje opeisen waar een betalende klant kan gaan zitten.
Gisteren belde GertJan. Ze waren terug van hun trekking en weer in Pokhara ge-ariveerd, zaten op een dakterras van een kopje koffie te genieten en gingen gelijk door naar Chitwan. Hij heeft regelmatig SMSjes gestuurd, ik heb er niet 1 ontvangen. Ik wacht ook nog steeds op het pakje van Menno en Ingeborg. De berichten en het pakje zullen mij nooit bereiken, vrees ik.
Gisteren ook een waterpomp gekocht. Op dit moment is de status quo dat ik water uit de put mag gebruiken omdat ik een nieuwe pomp heb gekocht. De mannen gaan hem vandaag aansuiten en ik hoop dat ik ook van dat gezeik af ben. Ik ben erg afhankelijk van dit water. Het Heart is een beschermd stadsgezicht. Aan de buitenkant mag ik bijna niets veranderen. In het Heart zijn op verschillende plaatsen watertanks ingebouwd. In totaal heb ik 900 liter opslag. In de keuken is een 200 litertank die alleen bebruikt wordt voor de afwas en het koken van rijst, noedels enz. Als dat op dreigt te raken wordt er via een pompje vanuit de andere tanks, bijgevuld. Het andere water wordt gebruikt voor het toilet. Het vreemde verschijnsel doet zich dan ook voor dat hoe drukker het is deste eerder kom ik in de problemen. Mijn water raakt op. Of je nu plast of poept elke keer donder je 10 liter water weg. De helft van de gebruikers “spoeld” d.w.z. dat ze hun kont met water wassen na het gebruik en dus daarna hun handen wassen omdat ze net hun kont hebben gewassen.
Bhaktapur staat bekend om zijn rioleringssysteem. Het is super goed en nergens in de stad is een open riool. De watervoorziening daarin tegen is belabberd. Als je al een aansluiting hebt kun je daar 1 uur per dag gebruik van maken. Dan wordt er namenlijk water ter beschikking gesteld. Mensen die het niet kunnen betalen, en die zijn er een heleboel, gaan dus iedere dag water halen uit de gemeenschappelijke putten die zich op diverse plaatsen in de stad bevinden. Als je het wel kunt betalen heb je een pomp die op het uur U het aangeleverde water naar een, op het dak van het huis staande, tank pompt. En dan maar hopen dat je tank vol is na dat uur. Begrijpen jullie nu het probleem van de power cut’s. Een coördinatie tussen de diensten is natuurlijk onmogelijk. Het komt regelmatig voor dat het tijdstip van de waterdistrbutie samenvalt met de power cut. En dat is zwaar powercut, sommige gezinnen hebben 3 dagen geen water, maar wat te denken van het Badgaon guest house. Ik heb verschillende malen van toeristen gehoord dat het een but guest house is omdat er geen water was, laat staan dat er gedoucht kon worden. Erg moeilijk uit te leggen.
Je ziet dan de vrouwen naar de stadswaterput lopen, met hun kan water terug naar huis, alle trappen op naar het dak en vullen die tank. Terug trappen af, naar de stadsput enz. Ik ben dus erg blij met het water uit de put. Ik heb 24 uur water tot mijn beschikking en dat is hier een super luxe. Speciaal omdat ik een extra damestoilet wil installeren ben ik erg gebrand op een goede verstandhouding met mijn waterleverancier. Dus een “one horsepower pump made in India” aangeschaft. 8.000 rupee. Daar gaat m’n winst !!
Ik heb een mailtje van Marja gehad en zal er een stukje van copieëren. (met medeweten) Misschien helpt het de nieuwe zender.
Weet je nog dat ik je poos geleden een intenet site doorgaf van een radio station met golden oldies waar je oa via internet naar een stream kon luisteren.
Ik ben daar jaren fan van geweest tot mijn vriendjes daar een maandje geleden de zak kregen (de meesten werken daar al 19 jaar en hebben er hun ziel en zaligheid in gelegd. De nieuwe eigenaren zijn het format giga aan het wijzigen. @#^% talpa (van wie het laaste 4 jaar is)
Ze vinden de gemiddelde luisteraar te oud, en daarom kunnen ze geen
reclame sponsers krijgen. Ze gaan zich richten op jonger publiek, alsof daar al niet genoeg zenders van zijn, #$#^% met allemaal van die dj's die er geil van worden om hun eigen stemgeluid te horen.
Nu is een van die ex dj's een weblog gestart en vroeg mij een logo te maken voor dit bepaalde onderwerp. Ik luister nu via een internet stream naar een net begonnen radio zender.
www.radio1008.nl
Niemand weet nog wie er precies achter zit, voorlopig is het nonstop muziek
maar volgens de roddels zitten er de ex dj’s van Radio 10 Gold achter. Ze draaien alleen maar muziek uit de jaren 60, 70 en 80 je kan uit die periode van allles aanvragen.
Lieve Marja, bij deze mijn belofte ingelost.
De rust is een beetje teruggekeerd. Het nieuwjaarsfeest is bijna voorbij, nog 3 dagen. Vandaag en morgen een rustige dag in centrum Bhaktapur om de 18de weer een chariotpulling te doen. Het afscheid van het feest wordt traditioneel ook weer gevierd met het sleuren aan de chariot om te eindigen in een stenengooi gevecht. Het zal mij benieuwen hoe Nyatapola cafe er dan uit ziet. Wat mijn eigen restaurantje betreft hoop ik er het beste maar van.
Ik begrijp nu wat “ze “bedoelen met “If the tourist come”. Oudjaarsdag en nieuwjaarsdag barste het van de toeristen. Het was een bonte kermis van mensen in. Erg druk. Topdagen voor het Heart. Oudjaarsdag 12.800 en nieuwjaarsdag 15.350 omgezet. Persoonlijk wordt ik daar erg vrolijk van. Boerke Verschuren moet daar behoorlijk om lachen, € 128 en € 150 omzet maar het is hier, opgeteld, een jaarsalaris. Kijk en daar is Boerke natuurlijk weer wel jaloers op. Gisteren, daar in tegen, was een bijzondere slappe dag, toen was het in Thimi te doen. Een klein plaatsje verderop. Vandaag is het op het Dattatraya Square te doen. Het plein met het nog steeds gesloten Peacock restaurant dus hopenlijk druppelen er wat toeristen het Taumadhi Square op.
Eergisteren ben ik samen met Joyce en Yvonne uitgenodigd voor een dineetje bij Krishna en Rosani. Yvonne is de nieuwe vrijwilligster van Swarga. Nu eens geen jong ding uit Groningen maar een vrouw van middelbare leeftijd uit Enschede. Yvonne is fysiotherapeut en heeft 7 jaar in Nepal gewoond.
We treffen elkaar om 17:00 uur in het Heart en gaan naar Krishna’s huis. Deur door, eerste verdieping, schoentjes uit en Joyce laat haar kamer zien. Best groot maar wat doe je er mee. Na wat rondgesnuffelt te hebben gaan we weer een trapje op en komen in het gezamelijke woonverblijf. Een kamer van 5 x 5 meter. Op de grond, in een hoek, ligt een kleed van 2 x 1,5 waarop wij plaats nemen. Aan de “overkant” staat in een kastje de TV. Verder helemaal niets. Gezeligheid is ze vreemd. Krishna en Rosani komen naar beneden en we begroeten elkaar. Of we op het dakterras willen eten. Graag, alles beter dan deze kale ruimte. Weer een trapje op en ik sta oog in oog met een geit. In een kleine ruimte, op stro, staat een geit, zodra die ons ziet begint hij klagelijk te blaten. Lekker mager ding, dus extra goedkoop, om langzaam vet te mesten en dan te verorberen met het Newari festival in november. Heel apart. Weer een trapje op en dan heerlijk, buitenlucht. We gaan op het vloerkleed zitten en er worden 3 borden met eten geserveerd. Ik wacht en Krishna maand mij tot eten aan. “Where is your plate?” “We have all ready eaten” “Excuse me, why?” “Yeah, it’s a habit.” “Ja dat is hier heel gewoon” zegt Joyce. Dat ze geen eet cultuur hebben weet ik inmiddels maar dit slaat echt alles. We worden gevoerd en Krishna en Rosani zitten op een half metertje naar ons te staren.
Ik wil wat foto’s nemen maar mijn baterijen zijn leeg. Vergeten op te laden. Ik neem wat foto’s met het toestel van Yvonne. Ik zal proberen ze te pakken te krijgen.
Het is een Newari maaltijd en erg lekker. Yvonne drinkt er cola bij, Joyce Chang en ik Rakschi. (Ik moet toch eens uitzoeken hoe je het schrijft) Na de maaltijd is het al redelijk donker en we gaan naar binnen. Langs de geit, die inmiddels ligt te slapen, naar het woonvertrek. We zetten ons en meteen wordt de TV aangezet. Er worden wat beleefdheden uitgewisseld en we kijken wat TV. Na een kwartiertje zeg ik dat ik nog wat moet checken bij het Heart en vraag aan Joyce of dat erg onbeleefd is. “Ben je gek, meestal verdwijnen ze onmiddelijk na het eten” Ik zeg mijn zinnetje, sta op, bedank Rosani voor een heerlijke maaltijd, namaste er lustig op los en ga naar beneden. Terwijl ik naar het Heart loop bedenk ik dat ze helemaal niets van gezelligheid snappen. Ze zijn echt heel anders. Als ik bij het Heart kom is het zo druk dat ik besluit om naar de Khwopa te gaan. Ik ga geen stoeltje opeisen waar een betalende klant kan gaan zitten.
Gisteren belde GertJan. Ze waren terug van hun trekking en weer in Pokhara ge-ariveerd, zaten op een dakterras van een kopje koffie te genieten en gingen gelijk door naar Chitwan. Hij heeft regelmatig SMSjes gestuurd, ik heb er niet 1 ontvangen. Ik wacht ook nog steeds op het pakje van Menno en Ingeborg. De berichten en het pakje zullen mij nooit bereiken, vrees ik.
Gisteren ook een waterpomp gekocht. Op dit moment is de status quo dat ik water uit de put mag gebruiken omdat ik een nieuwe pomp heb gekocht. De mannen gaan hem vandaag aansuiten en ik hoop dat ik ook van dat gezeik af ben. Ik ben erg afhankelijk van dit water. Het Heart is een beschermd stadsgezicht. Aan de buitenkant mag ik bijna niets veranderen. In het Heart zijn op verschillende plaatsen watertanks ingebouwd. In totaal heb ik 900 liter opslag. In de keuken is een 200 litertank die alleen bebruikt wordt voor de afwas en het koken van rijst, noedels enz. Als dat op dreigt te raken wordt er via een pompje vanuit de andere tanks, bijgevuld. Het andere water wordt gebruikt voor het toilet. Het vreemde verschijnsel doet zich dan ook voor dat hoe drukker het is deste eerder kom ik in de problemen. Mijn water raakt op. Of je nu plast of poept elke keer donder je 10 liter water weg. De helft van de gebruikers “spoeld” d.w.z. dat ze hun kont met water wassen na het gebruik en dus daarna hun handen wassen omdat ze net hun kont hebben gewassen.
Bhaktapur staat bekend om zijn rioleringssysteem. Het is super goed en nergens in de stad is een open riool. De watervoorziening daarin tegen is belabberd. Als je al een aansluiting hebt kun je daar 1 uur per dag gebruik van maken. Dan wordt er namenlijk water ter beschikking gesteld. Mensen die het niet kunnen betalen, en die zijn er een heleboel, gaan dus iedere dag water halen uit de gemeenschappelijke putten die zich op diverse plaatsen in de stad bevinden. Als je het wel kunt betalen heb je een pomp die op het uur U het aangeleverde water naar een, op het dak van het huis staande, tank pompt. En dan maar hopen dat je tank vol is na dat uur. Begrijpen jullie nu het probleem van de power cut’s. Een coördinatie tussen de diensten is natuurlijk onmogelijk. Het komt regelmatig voor dat het tijdstip van de waterdistrbutie samenvalt met de power cut. En dat is zwaar powercut, sommige gezinnen hebben 3 dagen geen water, maar wat te denken van het Badgaon guest house. Ik heb verschillende malen van toeristen gehoord dat het een but guest house is omdat er geen water was, laat staan dat er gedoucht kon worden. Erg moeilijk uit te leggen.
Je ziet dan de vrouwen naar de stadswaterput lopen, met hun kan water terug naar huis, alle trappen op naar het dak en vullen die tank. Terug trappen af, naar de stadsput enz. Ik ben dus erg blij met het water uit de put. Ik heb 24 uur water tot mijn beschikking en dat is hier een super luxe. Speciaal omdat ik een extra damestoilet wil installeren ben ik erg gebrand op een goede verstandhouding met mijn waterleverancier. Dus een “one horsepower pump made in India” aangeschaft. 8.000 rupee. Daar gaat m’n winst !!
Ik heb een mailtje van Marja gehad en zal er een stukje van copieëren. (met medeweten) Misschien helpt het de nieuwe zender.
Weet je nog dat ik je poos geleden een intenet site doorgaf van een radio station met golden oldies waar je oa via internet naar een stream kon luisteren.
Ik ben daar jaren fan van geweest tot mijn vriendjes daar een maandje geleden de zak kregen (de meesten werken daar al 19 jaar en hebben er hun ziel en zaligheid in gelegd. De nieuwe eigenaren zijn het format giga aan het wijzigen. @#^% talpa (van wie het laaste 4 jaar is)
Ze vinden de gemiddelde luisteraar te oud, en daarom kunnen ze geen
reclame sponsers krijgen. Ze gaan zich richten op jonger publiek, alsof daar al niet genoeg zenders van zijn, #$#^% met allemaal van die dj's die er geil van worden om hun eigen stemgeluid te horen.
Nu is een van die ex dj's een weblog gestart en vroeg mij een logo te maken voor dit bepaalde onderwerp. Ik luister nu via een internet stream naar een net begonnen radio zender.
www.radio1008.nl
Niemand weet nog wie er precies achter zit, voorlopig is het nonstop muziek
maar volgens de roddels zitten er de ex dj’s van Radio 10 Gold achter. Ze draaien alleen maar muziek uit de jaren 60, 70 en 80 je kan uit die periode van allles aanvragen.
Lieve Marja, bij deze mijn belofte ingelost.
vrijdag 13 april 2007
Er worden 5000 geiten geöffert vandaag.
13 april 2007 14:38 uur
Vandaag om 5 uur uit de veren. Soms kan ik het zelf niet geloven. Shyam loopt net de dakterrastrap af. Scrabble woordje erbij ! Hij is in zijn nopjes. “How many rooms?” Het is mijn standaard vraag. Soms 4 kamers, soms 5. Steenvast roep ik “Good, good for you Shyam” Nu is zijn antwoord “Full sir, full” “Whauw, good Shyam, very good” “Thank you sir, breakfast?” “Yes Shyam, please make me breakfast.” Fruityoghurt met een “small pot” black tea, ik leef er al maanden op. Terwijl Shyam zingend de trap afloopt maak ik mijn laptop gereed en ga mijn mail lezen. Het gaat niet, geen verbinding te krijgen. Opruimen dat ding en het dakterras op. Na het ontbijt ga ik naar het Heart. Twee borden zijn geariveerd en onmiddelijk opgehangen. Het is anders. Ik vind het prima.
Even voor de kenners: ik heb de ontwerpen al in huis maar omdat ze erg opgeblazen moeten worden zijn de JPEG’s 2,5 to 3 Mb groot, dat is niet te uploaden. Nu heb ik er een foto van gemaakt en kan ik vol trots de eerste foto op het web zetten van Heart of Bhaktapur. Ik neem een kopje black tea en ga ff op het terras zitten. Het is een dukte van jewelste. Vlak voor mijn neus dringen de vrouwen om hun “Puja” te doen. Puja (Poezja) = offerande. Ze hebben een schaaltje bij zich met allerlei giften. ( beetje rijst, soms een ei, wierook enz) . Met hun rechterhand raken ze de “god” aan en slaan een soort van kruis. Dan strooien ze hun giften in het rond. Ik knip nog gauw ff een vrouwtje met een enorme mand groente. Omdat ik er toch sta neem ik een foto van het tegenover ons gelegen huisje, van het dak. Het is dakpanloos, we scrabblen gewoon door, thuis zoek ik een reeds gemaakte foto op van hetzelfde huisje. Ik wilde toen alleen wielen van de te bouwen chariot fotograferen maar gelukkig staat er ook een deel van het dak op. Zoals te zien, gewoon met pannen. Ik neem onmiddelijk een foto van het Nyatapola cafe, ik moet er thuis vast nog wel een hebben. De ontbrekende dakpannen zijn gebruikt om te gooien, herinneren jullie nog? Bhaktapur is Unesco World Heritage, na de aardbeving heeft het milioenen gekost om deze stad weer op te bouwen, Het interreseerd die gasten geen zak ! Gewoon hufters. Niet je stemming laten verpesten Rick, !! Hop een rondje op de markt. Het is “oudjaarsdag” ze hebben wat te vieren. Er moet fors gegeten worden en dat gilt om offers. Duizenden, ik overdrijf niet, geiten, kippen en eenden worden vandaag geofferd. Ik heb het expres niet gefotografeerd omdat ik ook aan de witte zieltjes denk maar delen van de diverse pleinen zijn fors rood gekleurd en het kleeft behoorlijk aan je schoenzolen. Ieder gezin doet minstens 1 offer. Er wonen 200.000 man in Bhaktapur dus een stuk of 20.000 offers ?
Wel schiet ik wat plaatjes van nog levende diertjes en een niet zo’n schokkend plaatje van een buffel. ( een dooie !!! ) De chariot, die pal voor Shyam’s family house staat is ook een offerplaats. Ook op dit pleintje woont een slager. “Butcher Sir, lowesed kaste” volgens Shyam. Op de foto is te zien dat de buffel wat geblakerd is. Om de geiten en buffels te ontharen, worden ze op branden hooi gelegd. Het stinkt behoorlijk. Verbrand haar. Stel je voor, 1 op de 4 huizen heeft zo-een vuurplaatsje voor zijn deur. We doen de verhouding 1 op 4. Dat wil zeggen dat er gedurende deze dag 5000 geiten liggen te schroeien in Bhaktapur. Overal ruik je de stank van verbrand haar. Ik vind het niet erg om nu, 15:10 in de Khwopa te zitten schrijven. MET DE RAMEN DICHT !!!!! Het stink namelijk een beetje. Ik maak mijn rondje af en ga naar de Khwopa. Onderweg kom ik nog een groepje koeien tegen gedreven door een Holy man. Gaaf, denk ik, een kudde goden.
Vanavond ben ik uitgenodigd bij Krishna thuis. Krishna heeft vanochtend ook een geit geslacht, sorry, ge-offerd. Ik ben benieuwd.
Vandaag om 5 uur uit de veren. Soms kan ik het zelf niet geloven. Shyam loopt net de dakterrastrap af. Scrabble woordje erbij ! Hij is in zijn nopjes. “How many rooms?” Het is mijn standaard vraag. Soms 4 kamers, soms 5. Steenvast roep ik “Good, good for you Shyam” Nu is zijn antwoord “Full sir, full” “Whauw, good Shyam, very good” “Thank you sir, breakfast?” “Yes Shyam, please make me breakfast.” Fruityoghurt met een “small pot” black tea, ik leef er al maanden op. Terwijl Shyam zingend de trap afloopt maak ik mijn laptop gereed en ga mijn mail lezen. Het gaat niet, geen verbinding te krijgen. Opruimen dat ding en het dakterras op. Na het ontbijt ga ik naar het Heart. Twee borden zijn geariveerd en onmiddelijk opgehangen. Het is anders. Ik vind het prima.
Even voor de kenners: ik heb de ontwerpen al in huis maar omdat ze erg opgeblazen moeten worden zijn de JPEG’s 2,5 to 3 Mb groot, dat is niet te uploaden. Nu heb ik er een foto van gemaakt en kan ik vol trots de eerste foto op het web zetten van Heart of Bhaktapur. Ik neem een kopje black tea en ga ff op het terras zitten. Het is een dukte van jewelste. Vlak voor mijn neus dringen de vrouwen om hun “Puja” te doen. Puja (Poezja) = offerande. Ze hebben een schaaltje bij zich met allerlei giften. ( beetje rijst, soms een ei, wierook enz) . Met hun rechterhand raken ze de “god” aan en slaan een soort van kruis. Dan strooien ze hun giften in het rond. Ik knip nog gauw ff een vrouwtje met een enorme mand groente. Omdat ik er toch sta neem ik een foto van het tegenover ons gelegen huisje, van het dak. Het is dakpanloos, we scrabblen gewoon door, thuis zoek ik een reeds gemaakte foto op van hetzelfde huisje. Ik wilde toen alleen wielen van de te bouwen chariot fotograferen maar gelukkig staat er ook een deel van het dak op. Zoals te zien, gewoon met pannen. Ik neem onmiddelijk een foto van het Nyatapola cafe, ik moet er thuis vast nog wel een hebben. De ontbrekende dakpannen zijn gebruikt om te gooien, herinneren jullie nog? Bhaktapur is Unesco World Heritage, na de aardbeving heeft het milioenen gekost om deze stad weer op te bouwen, Het interreseerd die gasten geen zak ! Gewoon hufters. Niet je stemming laten verpesten Rick, !! Hop een rondje op de markt. Het is “oudjaarsdag” ze hebben wat te vieren. Er moet fors gegeten worden en dat gilt om offers. Duizenden, ik overdrijf niet, geiten, kippen en eenden worden vandaag geofferd. Ik heb het expres niet gefotografeerd omdat ik ook aan de witte zieltjes denk maar delen van de diverse pleinen zijn fors rood gekleurd en het kleeft behoorlijk aan je schoenzolen. Ieder gezin doet minstens 1 offer. Er wonen 200.000 man in Bhaktapur dus een stuk of 20.000 offers ?
Wel schiet ik wat plaatjes van nog levende diertjes en een niet zo’n schokkend plaatje van een buffel. ( een dooie !!! ) De chariot, die pal voor Shyam’s family house staat is ook een offerplaats. Ook op dit pleintje woont een slager. “Butcher Sir, lowesed kaste” volgens Shyam. Op de foto is te zien dat de buffel wat geblakerd is. Om de geiten en buffels te ontharen, worden ze op branden hooi gelegd. Het stinkt behoorlijk. Verbrand haar. Stel je voor, 1 op de 4 huizen heeft zo-een vuurplaatsje voor zijn deur. We doen de verhouding 1 op 4. Dat wil zeggen dat er gedurende deze dag 5000 geiten liggen te schroeien in Bhaktapur. Overal ruik je de stank van verbrand haar. Ik vind het niet erg om nu, 15:10 in de Khwopa te zitten schrijven. MET DE RAMEN DICHT !!!!! Het stink namelijk een beetje. Ik maak mijn rondje af en ga naar de Khwopa. Onderweg kom ik nog een groepje koeien tegen gedreven door een Holy man. Gaaf, denk ik, een kudde goden.
Vanavond ben ik uitgenodigd bij Krishna thuis. Krishna heeft vanochtend ook een geit geslacht, sorry, ge-offerd. Ik ben benieuwd.
donderdag 12 april 2007
Afscheid van 4 heerlijke meiden.
12 april 2007 7:06 uur
Gisteren een rustig dagje, niet te veel gedaan. Langzaam verwerk ik de dag ervoor. Ruis, de fotograaf is trots als een aap met zeven lullen. Hij staat pontificaal op de voorpagina van de Bhaktapur post. Een foto van de massa met daarin duidelijk zichtbaar Ruis in vol ornaat. Vandaag krijgt hij die krant van Shyam. Er klinkt een hoop herrie op straat. We hangen uit de ramen en ik zie dat de kleine chariot terug wordt gebracht naar zijn traditionele standplaats. Ik ga naar beneden en neem wat foto’s. Als ik opkijk zie ik Ruis uit zijn raam hangen, de beroeps aan het werk. Ik word aangetikt door Esther die ook foto’s gaat nemen. “Ik moet een foto van je maken, verzoek van mijn bloglezers.” Ze poseerd. “Dat van die cola ga ik recht zetten, dat was ik niet, dat was jij.” “Maar natuurlijk” Als de kleine chariot gepasseerd is ga ik naar boven, ik ben mijn verslag van gisteren aan het schrijven.
Lieke en Esther komen naar boven om afscheid te nemen. Lieke gaat door naar Australië en Esther gaat terug naar Nederland. Lieke lijkt een erg koel meisje maar later hoor ik van Joyce dat ze een traantje moest weg pinken. Erg gaaf dat die meiden zo betrokken raken bij die kindertjes. We beloven dat we elkaars blog zullen blijven lezen. Esther is afgestudeerd kinder psychologe en wil als zodanig erg graag aan de slag. Op dit moment is ze zonder baan. Dus bloggers. Help die griet. We kussen vaarwel, ik ga ze missen. “Dag meiden, het gaat jullie goed” en ze lopen de trap af. Ik baal.
Ik maar mijn verslag af, het uploaden van de foto’s duurt uren. Douche pikken, ik ben niet anders gewend maar alle toeristen vinden het een luxe, en naar het Hart.
De mannen hebben alles weer opgebouwd en de rotzooi opgeruimt. Ik heb geen schade. Nyatapola cafe is voor een deel gestript. Ik zal er straks een foto van maken. Ze hebben een deel van de dakpannen gebruikt om te gooien. Ze gaan het pas na het festival repareren omdat er weer zo’n nacht komt aan het einde van het festival.
Er is nog geen gas maar......... dat komt vandaag. Ik leg er mij bij neer. Ik heb geen zin in een maagzweer. Ik ga maar eens naar de bank, mijn cheques ophalen.
Als ik bij de bank kom wordt ik met alle egards ontvangen. Ik krijg de persoonlijke begeleiding van de creditmanager. “You also want a bankcard for the ATM machine?” “Yes please” “Will you fill in this form, only name and signature, we do the rest” Da’s nog eens wat anders dan gisteren, toen moest ik alles zelf invullen. Ik weet hoe het komt. Tijdens de chariot pulling show kwam het hele bank team ook op het dakterras van de Badgaon. Zij waren uitgenodigd door de eigenaar van Badgaon en hadden een plaatsje naast mij op de voorste rij. De eigenaar zal wel verteld hebben dat ik als student nog een bijbaantje heb. “Did you like the pulling yesterday?” “Yes, very nice, what a power, it is amazing “ “You get stone against your head, Yes” “Yes, that I didn’t like” Hij lacht schaapachtig. “In 4 days your card will be ready, than you come back to pick it up, Oke?” “Oke, thank you very much” Ik vertrek en ga naar de Khwopa
Lekker via internet krantje lezen. Dat duurt uren, het is belachelijk traag maar ik vind het prima. Die Holeeder heeft iedereen goed bij zijn ballen denk ik maar.
Mijn bordenmannetje komt langs. Ik heb er maar niets meer over geschreven maar het is nog steeds niet klaar. Ik stop mijn Stick in de laptop en bekijk de laatste wijziging. Sapperdeflap, joepie de poepie !!!!! het lijkt allemaal goed. Goed nakijken en dan maar aftrappen. “Oke, make the boards. It seams to be Oke.” Hij kijkt blij. “When are they ready ? “ “Those in a few day’s and the menuboard after the festival.” “Good, man, try to make it as soon as possible.” Ik word niet eens meer boos. Wij, Nepali, zijn hele rustige mensen.
’s Avonds komt Joyce een borrel drinken en we kijken samen naar James Bond. Golden eye. Honderd keer gezien maar het is beter dan de andere zenders uitzenden. Later op de avond komen Kim en Rosa naar boven. Flesje wiskey erbij en tanken maar. Als Ruis zich nog bij ons voegt is het zuipersgroepje weer kompleet. Gezellige meiden, Kim en Rosa. Die vertrekken vandaag. Zo wordt je omringt door een aantal gave meiden en zo zit je weer alleen aan je burootje een verslagje te schrijven. Het is mijn lot.
Tijdens dit verslag wordt de grote chariot naar zijn standplaats gebracht. Ik maak een aantal foto’s en schrijf er verder niets over.
Gisteren een rustig dagje, niet te veel gedaan. Langzaam verwerk ik de dag ervoor. Ruis, de fotograaf is trots als een aap met zeven lullen. Hij staat pontificaal op de voorpagina van de Bhaktapur post. Een foto van de massa met daarin duidelijk zichtbaar Ruis in vol ornaat. Vandaag krijgt hij die krant van Shyam. Er klinkt een hoop herrie op straat. We hangen uit de ramen en ik zie dat de kleine chariot terug wordt gebracht naar zijn traditionele standplaats. Ik ga naar beneden en neem wat foto’s. Als ik opkijk zie ik Ruis uit zijn raam hangen, de beroeps aan het werk. Ik word aangetikt door Esther die ook foto’s gaat nemen. “Ik moet een foto van je maken, verzoek van mijn bloglezers.” Ze poseerd. “Dat van die cola ga ik recht zetten, dat was ik niet, dat was jij.” “Maar natuurlijk” Als de kleine chariot gepasseerd is ga ik naar boven, ik ben mijn verslag van gisteren aan het schrijven.
Lieke en Esther komen naar boven om afscheid te nemen. Lieke gaat door naar Australië en Esther gaat terug naar Nederland. Lieke lijkt een erg koel meisje maar later hoor ik van Joyce dat ze een traantje moest weg pinken. Erg gaaf dat die meiden zo betrokken raken bij die kindertjes. We beloven dat we elkaars blog zullen blijven lezen. Esther is afgestudeerd kinder psychologe en wil als zodanig erg graag aan de slag. Op dit moment is ze zonder baan. Dus bloggers. Help die griet. We kussen vaarwel, ik ga ze missen. “Dag meiden, het gaat jullie goed” en ze lopen de trap af. Ik baal.
Ik maar mijn verslag af, het uploaden van de foto’s duurt uren. Douche pikken, ik ben niet anders gewend maar alle toeristen vinden het een luxe, en naar het Hart.
De mannen hebben alles weer opgebouwd en de rotzooi opgeruimt. Ik heb geen schade. Nyatapola cafe is voor een deel gestript. Ik zal er straks een foto van maken. Ze hebben een deel van de dakpannen gebruikt om te gooien. Ze gaan het pas na het festival repareren omdat er weer zo’n nacht komt aan het einde van het festival.
Er is nog geen gas maar......... dat komt vandaag. Ik leg er mij bij neer. Ik heb geen zin in een maagzweer. Ik ga maar eens naar de bank, mijn cheques ophalen.
Als ik bij de bank kom wordt ik met alle egards ontvangen. Ik krijg de persoonlijke begeleiding van de creditmanager. “You also want a bankcard for the ATM machine?” “Yes please” “Will you fill in this form, only name and signature, we do the rest” Da’s nog eens wat anders dan gisteren, toen moest ik alles zelf invullen. Ik weet hoe het komt. Tijdens de chariot pulling show kwam het hele bank team ook op het dakterras van de Badgaon. Zij waren uitgenodigd door de eigenaar van Badgaon en hadden een plaatsje naast mij op de voorste rij. De eigenaar zal wel verteld hebben dat ik als student nog een bijbaantje heb. “Did you like the pulling yesterday?” “Yes, very nice, what a power, it is amazing “ “You get stone against your head, Yes” “Yes, that I didn’t like” Hij lacht schaapachtig. “In 4 days your card will be ready, than you come back to pick it up, Oke?” “Oke, thank you very much” Ik vertrek en ga naar de Khwopa
Lekker via internet krantje lezen. Dat duurt uren, het is belachelijk traag maar ik vind het prima. Die Holeeder heeft iedereen goed bij zijn ballen denk ik maar.
Mijn bordenmannetje komt langs. Ik heb er maar niets meer over geschreven maar het is nog steeds niet klaar. Ik stop mijn Stick in de laptop en bekijk de laatste wijziging. Sapperdeflap, joepie de poepie !!!!! het lijkt allemaal goed. Goed nakijken en dan maar aftrappen. “Oke, make the boards. It seams to be Oke.” Hij kijkt blij. “When are they ready ? “ “Those in a few day’s and the menuboard after the festival.” “Good, man, try to make it as soon as possible.” Ik word niet eens meer boos. Wij, Nepali, zijn hele rustige mensen.
’s Avonds komt Joyce een borrel drinken en we kijken samen naar James Bond. Golden eye. Honderd keer gezien maar het is beter dan de andere zenders uitzenden. Later op de avond komen Kim en Rosa naar boven. Flesje wiskey erbij en tanken maar. Als Ruis zich nog bij ons voegt is het zuipersgroepje weer kompleet. Gezellige meiden, Kim en Rosa. Die vertrekken vandaag. Zo wordt je omringt door een aantal gave meiden en zo zit je weer alleen aan je burootje een verslagje te schrijven. Het is mijn lot.
Tijdens dit verslag wordt de grote chariot naar zijn standplaats gebracht. Ik maak een aantal foto’s en schrijf er verder niets over.
woensdag 11 april 2007
Bisket Jatra ( een gekkenhuis )
11 april 2007 7:55 uur
’s Morgens terwijl ik naar het Hart loop neem ik foto’s van de chariot. Het is echt een groot ding. Ik ga naar het Hart om de mannen een prettig festival te wensen. Zoals verteld gaan we de eerste en laatste dag vanaf 14:00 dicht. Er moet gas worden ingeslagen want dat is weer beschikbaar. Volgens Shyam wordt er vanaf vrijdag weer gestaakt door de gasdealers. Ik wil alle flessen vol. “All 8 cilinders?” “Yes, all” “But maybe to much, we don’t need 8.” “I want all cylinders full, Oke?” Ik zie het onbegrip in hun ogen, 8 flessen gas, we hebben er toch maar 6 per maand nodig. Wat dat betreft waren mijn mannen bij Phylax toch wat makkelijker aan te sturen. “Who is the boss in this restaurant?” “You” “I want all cilinders full” “Oke.” Sneller, makkelijker, Nepalezer.
Ik loop naar de bank en ben meteen aan de beurt. “I want to open an account” “Second floor, through the door than left up the stairs” Ik kan ook gelijk bij de credit manager naar binnen. Ik laat mijn aanbevelingsbrief van de universiteit zien en in no time zit ik de aanvraag formulieren in te vullen. Ik moet steeds alle namen van mijn paspoort invullen. “many names” klinkt het steeds bewonderend. Nog bedankt pa en ma, ik heb #&#*(&^*% in totaal 5 namen. 4 niet te lullige voornamen en dan mijn achternaam. Als je dan 8 formulieren in moet vullen wordt je een beetje ziek van je eigen naam. “So what your called, Henricus?” “The call me Rick” Dat moet je niet doen Krijnen !!!. Het kost me achteraf meer tijd om het verschil tussen Rick en Henricus uit te leggen dan de hele procedure betreffende mijn rekeningnummer. Maar,.... het is gelukt. Terwijl ik zit te wachten bij een andere manager belt Joyce. Waar ben je, waar lunchen we enz. We spreken af tussen 14:00 en 14:30 op het dakterras van Badgaon.
Als ik om 14:15 op het dak van Badgaon arriveer zitten Kim en Rosa daar al aan een tafeltje met twee Israelisch die ze hebben leren kennen op hun tripje naar Chitwan. Ik ga aan een ander tafeltje zitten. Schaduw, het is erg warm. Als ik zie dat mijn mannen de borden binnen beginnen te halen neem ik een paar foto’s. SMSje van Joyce, “we komen eraan, houd twee stoeltjes vrij” Hoezo? alleen het tafeltje van Kim en Rosa en mijn tafeltje zijn bezet. “Wij dachten dat het hier stampvol zou titten, dus wij zijn hier al vanaf 11:00 uur” “Ik had er ook een ander idee over” zeg ik.
Er klinkt wat herrie en als ik naar beneden kijk zie ik een paar kerels in witte pakken met een rood petje op een “God”dragen. Het is een beeld van de God die in de chariot wordt geplaatst. Voor dat dat gebeurt wordt deze God eerst naar de grote tempel gebracht omdat er wat offers gebracht dienen te worden. Tijdens dit festival worden er enkele honderden geiten “ge-offerd”.
Ook het Sunny guest house wordt dicht getimmert. Het Hart en mijn onderbuurman zijn al hermetisch afgesloten. Het plein begint langzaam vol te lopen en ook de trappen van de Nyatapola tempel veranderen in een mensenmassa. Er wordt een lang touw in de straat vlak voor de Badgaon uitgerold. Het terras wordt wat drukker en ook de Nepali komen zich installeren. Mijn speciale vriendinnetje staat me lief aan te staren. Het wordt drukker en drukker. Plein stroomt vol net als de Nyatapola tempel.
Er klinkt een hele hoop herrie, krijsen en fluiten. Onder een rode parasol wordt de God naar de chariot gebracht. “As soon as the God is in the chariot, the pulling starts” Krisna is ook geariveerd. Het is ongeloofelijk moeilijk om dit goed in beeld te brengen. De massa wordt histerisch. Hat, hat, hat. En iedere hat gaat gepaard met een rukbeweging aan de touwen. Iedere meter die gewonnen wordt wordt begroet met een enorm gekrijs.
Wij winnen. Ik woon tenslotte aan de lower side. Langzaam passeerd de chariot het Badgaon guest house. De duisternis valt ongeloofelijk snel in en het maken van foto’s is onmogelijk geworden. Mijn flitser haalt de afstand niet .
Zonder enige aanleiding en totaal onverwacht vliegen er stenen door de lucht. De massa splijt in tweeën. De upper groep vliegt het plein op en de lower groep rent in tegelgestelde richting, de hoofdstraat in. De afstand tussen de twee groepen wordt bepaald door de werpafstand. Niet flitsen anders worden wij target. De waarschuwingen klinken dringend en angstig. De stenen vliegen door de lucht. We besluiten om maar een hapje te gaan eten. Het is levensgevaarlijk om naar buiten te gaan.
We zitten met de hele groep aan aangeschoven tafels en nemen het er maar van. Ineens voel ik een klap in mijn nek. Mijn tafelgenoten kijken mij verschrikt aan. Ik ben $*^#*&% getroffen door een steen. Alle andere gasten kijken onze kant op en iedereen staat op. Het regent stenen. We vluchten naar binnen. Op de begane grond is een binnenterras waar we ook niet mogen zitten. Stenen kunnen ons daar raken. Het is erg bizar. We zetten onze maaltijd voort terwijl buiten de muren van Badgaon de herrie soms angstaanjagend is.
Eens moeten we naar huis realiseren we ons en vragen aan het personeel of het veilig is. Om een uur of 21:00 krijgen we het sein veilig. De deur wordt geopend en we worden naar buiten geloosd. Badgaon uit en onmiddelijk piepklein straatje in. Het is aarde donker. We worden begeleid door een mannetje of 6. Ze vormen een soort van baken. Deze kerels hebben een heel klein blauw zaklampje dat net voldoende licht geeft om te zien waar je je voeten neer moet zetten. Kruipdoor sluipdoor gaan we onze weg. Joyce die voor mij loopt heeft zelf een lampje uit haar tas getoverd. “Pas op je hoofd” en ze loopt door een heel klein deurtje. Zodra ze er door is is het zwart. Ik zie geen bal. Ik buk en zet een stap. Alsof ik met een voorhamer op mijn kop wordt geslagen. %$&&@%&@(@#^) ik buk niet diep genoeg en knal met mijn hoofd tegen de deurstijl. Ik heb ineens weer een fontenel. Ik duizel en zie de wereld voor een oliebol aan. Shit ....wat doet dat zeer. Ik strompel door en we komen bij de Khwopa. Shyam loodst ons binnen. Snel wordt de deur gesloten terwijl buiten de hel echt schijnt los te barsten. Het is belachelijk, het is ongeloofelijk, het is gevaarlijk , het is voer voor psychiaters. Alle toeristen zijn geschokt, ik ook, hoe is het mogelijk dat deze lieve mensen veranderen in stenengooiende monsters.
Heel stil zitten en staan we beneden in de Khwopa. Lieke vraagt of ze haar mail mag checken. Ik ga naar boven en start mijn laptop, Alle meiden komen naar boven en ik ga weer naar beneden, biertje drinken.
’s Morgens terwijl ik naar het Hart loop neem ik foto’s van de chariot. Het is echt een groot ding. Ik ga naar het Hart om de mannen een prettig festival te wensen. Zoals verteld gaan we de eerste en laatste dag vanaf 14:00 dicht. Er moet gas worden ingeslagen want dat is weer beschikbaar. Volgens Shyam wordt er vanaf vrijdag weer gestaakt door de gasdealers. Ik wil alle flessen vol. “All 8 cilinders?” “Yes, all” “But maybe to much, we don’t need 8.” “I want all cylinders full, Oke?” Ik zie het onbegrip in hun ogen, 8 flessen gas, we hebben er toch maar 6 per maand nodig. Wat dat betreft waren mijn mannen bij Phylax toch wat makkelijker aan te sturen. “Who is the boss in this restaurant?” “You” “I want all cilinders full” “Oke.” Sneller, makkelijker, Nepalezer.
Ik loop naar de bank en ben meteen aan de beurt. “I want to open an account” “Second floor, through the door than left up the stairs” Ik kan ook gelijk bij de credit manager naar binnen. Ik laat mijn aanbevelingsbrief van de universiteit zien en in no time zit ik de aanvraag formulieren in te vullen. Ik moet steeds alle namen van mijn paspoort invullen. “many names” klinkt het steeds bewonderend. Nog bedankt pa en ma, ik heb #&#*(&^*% in totaal 5 namen. 4 niet te lullige voornamen en dan mijn achternaam. Als je dan 8 formulieren in moet vullen wordt je een beetje ziek van je eigen naam. “So what your called, Henricus?” “The call me Rick” Dat moet je niet doen Krijnen !!!. Het kost me achteraf meer tijd om het verschil tussen Rick en Henricus uit te leggen dan de hele procedure betreffende mijn rekeningnummer. Maar,.... het is gelukt. Terwijl ik zit te wachten bij een andere manager belt Joyce. Waar ben je, waar lunchen we enz. We spreken af tussen 14:00 en 14:30 op het dakterras van Badgaon.
Als ik om 14:15 op het dak van Badgaon arriveer zitten Kim en Rosa daar al aan een tafeltje met twee Israelisch die ze hebben leren kennen op hun tripje naar Chitwan. Ik ga aan een ander tafeltje zitten. Schaduw, het is erg warm. Als ik zie dat mijn mannen de borden binnen beginnen te halen neem ik een paar foto’s. SMSje van Joyce, “we komen eraan, houd twee stoeltjes vrij” Hoezo? alleen het tafeltje van Kim en Rosa en mijn tafeltje zijn bezet. “Wij dachten dat het hier stampvol zou titten, dus wij zijn hier al vanaf 11:00 uur” “Ik had er ook een ander idee over” zeg ik.
Er klinkt wat herrie en als ik naar beneden kijk zie ik een paar kerels in witte pakken met een rood petje op een “God”dragen. Het is een beeld van de God die in de chariot wordt geplaatst. Voor dat dat gebeurt wordt deze God eerst naar de grote tempel gebracht omdat er wat offers gebracht dienen te worden. Tijdens dit festival worden er enkele honderden geiten “ge-offerd”.
Ook het Sunny guest house wordt dicht getimmert. Het Hart en mijn onderbuurman zijn al hermetisch afgesloten. Het plein begint langzaam vol te lopen en ook de trappen van de Nyatapola tempel veranderen in een mensenmassa. Er wordt een lang touw in de straat vlak voor de Badgaon uitgerold. Het terras wordt wat drukker en ook de Nepali komen zich installeren. Mijn speciale vriendinnetje staat me lief aan te staren. Het wordt drukker en drukker. Plein stroomt vol net als de Nyatapola tempel.
Er klinkt een hele hoop herrie, krijsen en fluiten. Onder een rode parasol wordt de God naar de chariot gebracht. “As soon as the God is in the chariot, the pulling starts” Krisna is ook geariveerd. Het is ongeloofelijk moeilijk om dit goed in beeld te brengen. De massa wordt histerisch. Hat, hat, hat. En iedere hat gaat gepaard met een rukbeweging aan de touwen. Iedere meter die gewonnen wordt wordt begroet met een enorm gekrijs.
Wij winnen. Ik woon tenslotte aan de lower side. Langzaam passeerd de chariot het Badgaon guest house. De duisternis valt ongeloofelijk snel in en het maken van foto’s is onmogelijk geworden. Mijn flitser haalt de afstand niet .
Zonder enige aanleiding en totaal onverwacht vliegen er stenen door de lucht. De massa splijt in tweeën. De upper groep vliegt het plein op en de lower groep rent in tegelgestelde richting, de hoofdstraat in. De afstand tussen de twee groepen wordt bepaald door de werpafstand. Niet flitsen anders worden wij target. De waarschuwingen klinken dringend en angstig. De stenen vliegen door de lucht. We besluiten om maar een hapje te gaan eten. Het is levensgevaarlijk om naar buiten te gaan.
We zitten met de hele groep aan aangeschoven tafels en nemen het er maar van. Ineens voel ik een klap in mijn nek. Mijn tafelgenoten kijken mij verschrikt aan. Ik ben $*^#*&% getroffen door een steen. Alle andere gasten kijken onze kant op en iedereen staat op. Het regent stenen. We vluchten naar binnen. Op de begane grond is een binnenterras waar we ook niet mogen zitten. Stenen kunnen ons daar raken. Het is erg bizar. We zetten onze maaltijd voort terwijl buiten de muren van Badgaon de herrie soms angstaanjagend is.
Eens moeten we naar huis realiseren we ons en vragen aan het personeel of het veilig is. Om een uur of 21:00 krijgen we het sein veilig. De deur wordt geopend en we worden naar buiten geloosd. Badgaon uit en onmiddelijk piepklein straatje in. Het is aarde donker. We worden begeleid door een mannetje of 6. Ze vormen een soort van baken. Deze kerels hebben een heel klein blauw zaklampje dat net voldoende licht geeft om te zien waar je je voeten neer moet zetten. Kruipdoor sluipdoor gaan we onze weg. Joyce die voor mij loopt heeft zelf een lampje uit haar tas getoverd. “Pas op je hoofd” en ze loopt door een heel klein deurtje. Zodra ze er door is is het zwart. Ik zie geen bal. Ik buk en zet een stap. Alsof ik met een voorhamer op mijn kop wordt geslagen. %$&&@%&@(@#^) ik buk niet diep genoeg en knal met mijn hoofd tegen de deurstijl. Ik heb ineens weer een fontenel. Ik duizel en zie de wereld voor een oliebol aan. Shit ....wat doet dat zeer. Ik strompel door en we komen bij de Khwopa. Shyam loodst ons binnen. Snel wordt de deur gesloten terwijl buiten de hel echt schijnt los te barsten. Het is belachelijk, het is ongeloofelijk, het is gevaarlijk , het is voer voor psychiaters. Alle toeristen zijn geschokt, ik ook, hoe is het mogelijk dat deze lieve mensen veranderen in stenengooiende monsters.
Heel stil zitten en staan we beneden in de Khwopa. Lieke vraagt of ze haar mail mag checken. Ik ga naar boven en start mijn laptop, Alle meiden komen naar boven en ik ga weer naar beneden, biertje drinken.
dinsdag 10 april 2007
Dode vogeltjes, gas, studenten en natuurlijk Esther !
10 april 2007 8:33 uur
Ik heb een dood vogeltje in m’n mond, teminste zo proeft het. Na 3 keer tanden poetsen is het nog niet weg. Het is natuurljk de schuld van die anderen. Om de sfeer niet te verzieken moest ik ook meedrinken.
Gisteren een druk dagje. om 8:00 uur naar het Hart i.v.m. een afspraak met Krishna. we hebben nog voor 1, max 2 dagen gas. In Kathmandu zijn al diverse restaurants gesloten, simpelweg omdat er geen gas meer te kopen is. 1 cilinder gas kost 900 rupee ( de vulling ) nu is de prijs 1500 rupee en ook die fuckers kunnen niet meer leveren. Met het grote festival voor de deur hebben de gas-dealers maar eens besloten om te staken. Dat wapen wordt te pas en te onpas gebruikt. Nepali zijn volkomen rücksichtloss. Meer per ongeluk dan bewust. Ze kunnen de gevolgen van hun acties niet overzien. Lange termijndenken is ze volkomen vreemd. Shyam is ge-activeerd en nu moet Krishna aan het werk. Een restaurant zonder gas is geen restaurant. Daarnaast moet ik asap een bankrekening hebben.Het is een gaaf systeem. Om een studentenvisum te krijgen ( kopen dus ) moet je een bankrekening hebben waarop een bepaald bedrag staat. Dit is om aan te tonen dat je daarvan kunt leven. Als je naar de bank gaat krijg je te horen dat je geen rekening kunt openen omdat je een toerist bent. Toeristen kunnen geen rekening openen. Studenten kunnen wel een rekening openen, maarja................... je bent nog geen student. Omiddelijk komt de conference van Theo Maasen uit Ruwe Pit in mij op. Bij de gesloten deur van “Disco la Cortical”staat een portier. Op de deur staat een plakaat met de tekst “Pasje verplicht” Zonder pasje kom je er niet in. Op de vraag “waar kun je die pasjes krijgen”is het antwoord. “Binnen !” Zo-iets dus.
Na dit verhaal komt Krishna in beweging. Het ons kent ons gaat in werking. Hij belt en na het gesprek zgt ie “come on. let’s go, we are going to the university” De dependence van de university of Kathmandu is gevestigd naast de minimarked. Onder leiding van Jrishna gaan we naar binnen en worden begroet door een vriend van Krishna. Na het gebruikelijke gebrabbel in het Newar zegt die gozer “So, you like to study in our university? Basnuhos. “ we gaan zitten. “Shall I help you to fill in the papers?” Dat moet je bij mij niet doen, supersnel geef ik mijn paspoort aan Krishna en die begint mijn aanvraagformulier in te vullen. Kortom een half uur later ben ik ingeschreven als toekomstig student aan de universiteit van Kathmandu. Ik heb een oficieële brief bij me voor de bank zodat ik een rekening kan openen. Na iedereen fors bedankt te hebben gaan we terug naar het Hart.
Tijdens het koffie drinken druppelen de berichten binnen dat er morgen (vandaag) gas geleverd wordt. Afwachten dus. Krishna stapt op en ik ga pasfoto’s laten maken. Ik loop via Durbar square via de poort naar de foto shop. Half uur lopen. Intussen wordt ik begeleid door een gids die zich verveeld en een stukje mee oploopt. In de foto shop staat een computer met printer en een fotocopieëer apparaat. Als ik heb uitgelegd wat ik wil, foto’s, nu !, gaan we onderhandelen. “You have to buy 8 photo’s, 8, you understand” “Oke, how much?” “150 rupee” en hij duwt mij een geprinte prijslijst onder mijn neus. Ik heb geen zin om af te dingen en betaal. Ze komen in aktie. Een meisje wenkt me om achter een gordijn plaats te nemen op een krukje. Met een digitale camera wordt een foto genomen, of ik ff wil wachten. Via de USB poort camera aansluiten op de PC en via fotoshop, het programma, wordt er een pasfoto uit de gemaakte foto gesneden. Tijdens het vullen van de pagina zie ik dat er 3 rijtjes van 3 foto’s op het papier worden gecopieëerd. Inderdaad, 8, ze kunnen ook al niet tellen. Op het moment dat ze de OK button wilt aanklikken om daadwerkelijk te gaan printen klinkt er een piep. Powercut. De UPS laat een klagelijk piepen horen en het printen mislukt. Na 1 minuut geklooi wordt de hoofdman erbij gehaald. Die gaat eens rustig kijken wat er allemaal aan de hand is. “I think that you don’t have power on your printer” probeer ik maar. “We have power, look” zegt hij terwijl hij naar zijn beeldscherm wijst. “You have power on your PC but not on your printer, your printer is not connected to the UPS” Gabor verschijnt. Het piepen stopt en ook de gare UPS heeft de geest gegeven. PC dood. Met de Nepali glimlach komt hij voor mij staan. “Sorry, we dont have power, can you wait half hour” “No, I will not wait, your powercut takes two hours, so I won’t wait” Hij baalt al seen stekker en gebaard aan zijn maat dat die mijn 150 rupee terug moet geven. “No, you keep it, I will be back in two hours to pick up my photo’s” en ik stap op. Half uurtje terug lopen.
In het hart neem ik een club sandwich, ik moet alles op het menu tenminste eenmaal proeven vind ik. Smaak is Oke, maar de opmaak is absoluut but. Na een klein uurtje stap ik maar weer eens op, richting foto zaakje. Tijdens het kruisen van Durbar square komt er een bedelaartje naast mij lopen, “Do you have 10 rupee for me” Ik heb mijn iPod op en gebaar dat ik hem niet versta. Hij dringt niet aan en blijft naast mij lopen. Tijdens mijn trip kom ik verschillende mensen tegen die mij begroeten. “You have many friends” zegt het manneke. We komen bij de fotoshop en ik krijg mijn foto’s. Op naar de bank. De Himalayan bank wel te verstaan, aan de andere kant van de stad. Uur lopen. Het manneke volgt. Op Durbar square komen er een aantal gidsen naar mij toe en ik ga op een randje zitten. Gidsen links van mij, manneke rechts. We babbelen wat en de gidsen gaan weer naar hun “Hangout”. “So you ask tourist for money, why?” “To eat” “Where are your parents?” “Kathmandu” “Why are you in Bhaktapur?” “My parents send me to my sister and my brother, the live here” “They give you food,no?” “They send me to get money” Bedelaar is een beroep, een zeer hard beroep. Ik sta op en loop verder naar de bank, manneke volgt.
Op 200 meter van de bank is een winkeltje waar ze lokaal voedsel verkopen. “Ik doe een oortje uit en vraag “You like something to drink” “Fristy.”Hij kijkt verrukt. Bij de couter vraagt hij om zijn fristy en kijkt mij aan. Ik geef hem 100 rupee “The rest is for you” en ik loop weg. Ik ga de bank binnen. “Namaste, I like to open a bank account, who can help me?” “Sorry Sir, we are closed for accounts “ But your doorman let me in? “ “Yes, but we are open between 10:00 and 15:00 hour, so maybe we see you tomorrow” Ik stap maar eens op.
Ik bel Joyce en nodig haar uit voor een diner in het Hart. We spreken af om 19:00 uur en ik klooi wat met mijn laptop. Ruis, de spaanse fotograaf komt de trap op. Hij komt het festival fotograferen en speciaal “chariot pulling”. We babbelen wat bij en gaan naar het Hart. Als ik het terras opkom zit daar het hele zooitje. Krishna, Rosa, Kim, ...... en Joyce. Ruis en ik nemen plaats. Ik wordt erop gewezen dat ze ....... Esther heet. Ik was haar naam vergeten maar geloof me, na gisterenavond vergeet ik die naam nooit meer. Esther, Esther, Esther.
Het is een erg gezellig dinertje geworden en we hebben in het Khwopa guest house nog een afzakkertje genomen. We vragen aan Shyam of hij zin heeft in een wiskey. Het is hetzelfde als aan een bedelaar vragen of hij 100 rupee wilt. We gaan naar “mijn buro” Met z’n achten hebben we twee flessen wiskey en 4 liter cola soldaat gemaakt. Terwijl Kim de halve avond op diverse toiletten doorbrengt en Esther een fles cola over Ruis donderd houd de rest zich hoofdzakelijk bezig met een hoop gelal, gebral. Een erg gezellige avond, eentje voor het plakboek.
Ik heb een dood vogeltje in m’n mond, teminste zo proeft het. Na 3 keer tanden poetsen is het nog niet weg. Het is natuurljk de schuld van die anderen. Om de sfeer niet te verzieken moest ik ook meedrinken.
Gisteren een druk dagje. om 8:00 uur naar het Hart i.v.m. een afspraak met Krishna. we hebben nog voor 1, max 2 dagen gas. In Kathmandu zijn al diverse restaurants gesloten, simpelweg omdat er geen gas meer te kopen is. 1 cilinder gas kost 900 rupee ( de vulling ) nu is de prijs 1500 rupee en ook die fuckers kunnen niet meer leveren. Met het grote festival voor de deur hebben de gas-dealers maar eens besloten om te staken. Dat wapen wordt te pas en te onpas gebruikt. Nepali zijn volkomen rücksichtloss. Meer per ongeluk dan bewust. Ze kunnen de gevolgen van hun acties niet overzien. Lange termijndenken is ze volkomen vreemd. Shyam is ge-activeerd en nu moet Krishna aan het werk. Een restaurant zonder gas is geen restaurant. Daarnaast moet ik asap een bankrekening hebben.Het is een gaaf systeem. Om een studentenvisum te krijgen ( kopen dus ) moet je een bankrekening hebben waarop een bepaald bedrag staat. Dit is om aan te tonen dat je daarvan kunt leven. Als je naar de bank gaat krijg je te horen dat je geen rekening kunt openen omdat je een toerist bent. Toeristen kunnen geen rekening openen. Studenten kunnen wel een rekening openen, maarja................... je bent nog geen student. Omiddelijk komt de conference van Theo Maasen uit Ruwe Pit in mij op. Bij de gesloten deur van “Disco la Cortical”staat een portier. Op de deur staat een plakaat met de tekst “Pasje verplicht” Zonder pasje kom je er niet in. Op de vraag “waar kun je die pasjes krijgen”is het antwoord. “Binnen !” Zo-iets dus.
Na dit verhaal komt Krishna in beweging. Het ons kent ons gaat in werking. Hij belt en na het gesprek zgt ie “come on. let’s go, we are going to the university” De dependence van de university of Kathmandu is gevestigd naast de minimarked. Onder leiding van Jrishna gaan we naar binnen en worden begroet door een vriend van Krishna. Na het gebruikelijke gebrabbel in het Newar zegt die gozer “So, you like to study in our university? Basnuhos. “ we gaan zitten. “Shall I help you to fill in the papers?” Dat moet je bij mij niet doen, supersnel geef ik mijn paspoort aan Krishna en die begint mijn aanvraagformulier in te vullen. Kortom een half uur later ben ik ingeschreven als toekomstig student aan de universiteit van Kathmandu. Ik heb een oficieële brief bij me voor de bank zodat ik een rekening kan openen. Na iedereen fors bedankt te hebben gaan we terug naar het Hart.
Tijdens het koffie drinken druppelen de berichten binnen dat er morgen (vandaag) gas geleverd wordt. Afwachten dus. Krishna stapt op en ik ga pasfoto’s laten maken. Ik loop via Durbar square via de poort naar de foto shop. Half uur lopen. Intussen wordt ik begeleid door een gids die zich verveeld en een stukje mee oploopt. In de foto shop staat een computer met printer en een fotocopieëer apparaat. Als ik heb uitgelegd wat ik wil, foto’s, nu !, gaan we onderhandelen. “You have to buy 8 photo’s, 8, you understand” “Oke, how much?” “150 rupee” en hij duwt mij een geprinte prijslijst onder mijn neus. Ik heb geen zin om af te dingen en betaal. Ze komen in aktie. Een meisje wenkt me om achter een gordijn plaats te nemen op een krukje. Met een digitale camera wordt een foto genomen, of ik ff wil wachten. Via de USB poort camera aansluiten op de PC en via fotoshop, het programma, wordt er een pasfoto uit de gemaakte foto gesneden. Tijdens het vullen van de pagina zie ik dat er 3 rijtjes van 3 foto’s op het papier worden gecopieëerd. Inderdaad, 8, ze kunnen ook al niet tellen. Op het moment dat ze de OK button wilt aanklikken om daadwerkelijk te gaan printen klinkt er een piep. Powercut. De UPS laat een klagelijk piepen horen en het printen mislukt. Na 1 minuut geklooi wordt de hoofdman erbij gehaald. Die gaat eens rustig kijken wat er allemaal aan de hand is. “I think that you don’t have power on your printer” probeer ik maar. “We have power, look” zegt hij terwijl hij naar zijn beeldscherm wijst. “You have power on your PC but not on your printer, your printer is not connected to the UPS” Gabor verschijnt. Het piepen stopt en ook de gare UPS heeft de geest gegeven. PC dood. Met de Nepali glimlach komt hij voor mij staan. “Sorry, we dont have power, can you wait half hour” “No, I will not wait, your powercut takes two hours, so I won’t wait” Hij baalt al seen stekker en gebaard aan zijn maat dat die mijn 150 rupee terug moet geven. “No, you keep it, I will be back in two hours to pick up my photo’s” en ik stap op. Half uurtje terug lopen.
In het hart neem ik een club sandwich, ik moet alles op het menu tenminste eenmaal proeven vind ik. Smaak is Oke, maar de opmaak is absoluut but. Na een klein uurtje stap ik maar weer eens op, richting foto zaakje. Tijdens het kruisen van Durbar square komt er een bedelaartje naast mij lopen, “Do you have 10 rupee for me” Ik heb mijn iPod op en gebaar dat ik hem niet versta. Hij dringt niet aan en blijft naast mij lopen. Tijdens mijn trip kom ik verschillende mensen tegen die mij begroeten. “You have many friends” zegt het manneke. We komen bij de fotoshop en ik krijg mijn foto’s. Op naar de bank. De Himalayan bank wel te verstaan, aan de andere kant van de stad. Uur lopen. Het manneke volgt. Op Durbar square komen er een aantal gidsen naar mij toe en ik ga op een randje zitten. Gidsen links van mij, manneke rechts. We babbelen wat en de gidsen gaan weer naar hun “Hangout”. “So you ask tourist for money, why?” “To eat” “Where are your parents?” “Kathmandu” “Why are you in Bhaktapur?” “My parents send me to my sister and my brother, the live here” “They give you food,no?” “They send me to get money” Bedelaar is een beroep, een zeer hard beroep. Ik sta op en loop verder naar de bank, manneke volgt.
Op 200 meter van de bank is een winkeltje waar ze lokaal voedsel verkopen. “Ik doe een oortje uit en vraag “You like something to drink” “Fristy.”Hij kijkt verrukt. Bij de couter vraagt hij om zijn fristy en kijkt mij aan. Ik geef hem 100 rupee “The rest is for you” en ik loop weg. Ik ga de bank binnen. “Namaste, I like to open a bank account, who can help me?” “Sorry Sir, we are closed for accounts “ But your doorman let me in? “ “Yes, but we are open between 10:00 and 15:00 hour, so maybe we see you tomorrow” Ik stap maar eens op.
Ik bel Joyce en nodig haar uit voor een diner in het Hart. We spreken af om 19:00 uur en ik klooi wat met mijn laptop. Ruis, de spaanse fotograaf komt de trap op. Hij komt het festival fotograferen en speciaal “chariot pulling”. We babbelen wat bij en gaan naar het Hart. Als ik het terras opkom zit daar het hele zooitje. Krishna, Rosa, Kim, ...... en Joyce. Ruis en ik nemen plaats. Ik wordt erop gewezen dat ze ....... Esther heet. Ik was haar naam vergeten maar geloof me, na gisterenavond vergeet ik die naam nooit meer. Esther, Esther, Esther.
Het is een erg gezellig dinertje geworden en we hebben in het Khwopa guest house nog een afzakkertje genomen. We vragen aan Shyam of hij zin heeft in een wiskey. Het is hetzelfde als aan een bedelaar vragen of hij 100 rupee wilt. We gaan naar “mijn buro” Met z’n achten hebben we twee flessen wiskey en 4 liter cola soldaat gemaakt. Terwijl Kim de halve avond op diverse toiletten doorbrengt en Esther een fles cola over Ruis donderd houd de rest zich hoofdzakelijk bezig met een hoop gelal, gebral. Een erg gezellige avond, eentje voor het plakboek.
zondag 8 april 2007
Groot festival dus ..... sluiten die tent !!!
8 april 2007 10:39 uur
Over twee dagen begint het grote Bisket Jatra festival. Het is het belangrijkste festival voor Nepal maar het tweede belangrijkste voor de Kathmandu vallei en speciaal voor Bhaktapur. De oorspronkelijke bewoners van de Kathmandu vallei zijn de Newari. Een zeer trots volk wat hun afkomst betreft. Het zijn immers ook de Newari koningen die al deze prachtige tempels en paleizen hebben (laten) gebouwd. In een eerder verslag heb ik al verteld dat de kalender hier ietwat anders is als de onze. Bisket Jatra betekent happy new year in het Nepali. Het feestje begint op 10 april onze kalender en eindigd op 18 april onze kalender.Op 13 april onze kalender is het 30 Pachish 2063 Nepali time of tewel oudjaarsdag. De Newari hebben uiteraard een eigen kalender en die vieren in het lokale festival op 23 oktober onze kalender, hun nieuwjaar. Zij leven in 1127 en op 23 oktober wordt het dus 1128. Snappen jullie het nog ???
Ik leef in een stad waar ik kan zeggen het is vandaag, 8 april 2007 of 25 pachish 2063 of 25 khasti 1127. Nico Snijders zou helemaal gek worden omdat ik in mijn huidige boekhouding nu bonnetjes heb zitten met 3 verschillende data en het meestal absoluut niet te lezen is wat er daadwerkelijk is gekocht. In iedergeval niet door Nico.
Het grote Bisket Jatra festival zit er dus aan te komen. Wat ik niet weet is wat er precies gedurende deze 9 dagen staat te gebeuren. Wat ik wel weet zijn de verhalen die de Nepali vertellen en de waarschuwingen betreffende de eerste dag en de laatste dag. Deze dagen hebben alles te maken met de strijd die los barst tussen upper Bhaktapur en lower Bhaktapur. In dit geval heeft het niet met het kaste systeem te maken maar met de buurt waar je woont. Het absolute centrum van Bhaktapur is Taumadhi Square. Inderdaad mijn pleintje !! Daar worden op dit moment twee wagens gebouwd. Een hele grote en een kleintje, ook groot, ga er maar eens naast staan. De Nepali noemen ze chariot. Ik heb het opgezocht in Wikipedia en uiteraard klopt het van geen kanten maar “that’s the Nepal” Een chariot is een twee wiel strijdwagen enz. Zoek het zelf maar op door op chariot te klikken.
In onze chariot wordt de God Bishnu gehuisvest en in het kleintje zijn vrouw. “In the afternoon the pulling starts” Alleen het gezicht van de Nepali als ze dit zinnetje zeggen is prachtig. Glimmende oogjes en glunderende gezichten. In het midden van Taumandhi Square staat de grote chariot met aan twee kanten een aantal enorme touwen. Aan beide kanten gaan honderden mannen aan de touwen. Het is een soort touwtrekken met de kar in het midden. De uppermannen willen de chariot naar hun kant halen en de lowemannen willen dat ook. Omdat er pas in de namiddag met het trekken begonnen wordt is er gedurende de dag voldoende tijd om je stevig vol te laten lopen met de plaatselijke huisgemaakte chang of racshish. Chang tot 12%, racshish tot 40%. Op het uur U is het dus een bende van jewelste.
Zodra het begint te schemeren wordt het gevaarlijk. “Then the stonethrowing starts” Het is een aantal jaren geleden begonnen. Iemand gooide een steen naar de andere kant en men heeft toen teruggegooid. Dat is helemaal uit de hand gelopen maar het is sindsdien wel een traditie geworden. Ieder jaar vallen er honderden gewonden en de schade is enorm. De straatstenen eruit. Het gebeurt op de eerste en laatste dag. The Heart of Bhaktapur is, net als Nyatapola cafe, op alle twee de dagen dicht vanwege het gevaar. Het eerste gevaar is het daadwerkelijk trekken van de chariot. Die is zo groot en log, dat het met gemak mijn voorgevel aan gort ramt waarna mijn hele toko instort. De chariot “have no breaks” Dat heeft ook al een aantal mensenlevens gekost. Als je valt en je komt onder zo’n massief houten manshoog wiel dan kun je terrecht zeggen dat een een streep door je loopt, een streep pulp. Het tweede gevaar is het stenengooien. In mijn inventarislijst staan ook de houten platen (voor de ramen) en het stalen hek (voor de deur). Als je kiest om in de middeleeuwen te gaan wonen moet je niet memmen, vind ik maar.
Ik hoop dat de rest van het festival een leuke boost voor m’n restaurantje is.
Over twee dagen begint het grote Bisket Jatra festival. Het is het belangrijkste festival voor Nepal maar het tweede belangrijkste voor de Kathmandu vallei en speciaal voor Bhaktapur. De oorspronkelijke bewoners van de Kathmandu vallei zijn de Newari. Een zeer trots volk wat hun afkomst betreft. Het zijn immers ook de Newari koningen die al deze prachtige tempels en paleizen hebben (laten) gebouwd. In een eerder verslag heb ik al verteld dat de kalender hier ietwat anders is als de onze. Bisket Jatra betekent happy new year in het Nepali. Het feestje begint op 10 april onze kalender en eindigd op 18 april onze kalender.Op 13 april onze kalender is het 30 Pachish 2063 Nepali time of tewel oudjaarsdag. De Newari hebben uiteraard een eigen kalender en die vieren in het lokale festival op 23 oktober onze kalender, hun nieuwjaar. Zij leven in 1127 en op 23 oktober wordt het dus 1128. Snappen jullie het nog ???
Ik leef in een stad waar ik kan zeggen het is vandaag, 8 april 2007 of 25 pachish 2063 of 25 khasti 1127. Nico Snijders zou helemaal gek worden omdat ik in mijn huidige boekhouding nu bonnetjes heb zitten met 3 verschillende data en het meestal absoluut niet te lezen is wat er daadwerkelijk is gekocht. In iedergeval niet door Nico.
Het grote Bisket Jatra festival zit er dus aan te komen. Wat ik niet weet is wat er precies gedurende deze 9 dagen staat te gebeuren. Wat ik wel weet zijn de verhalen die de Nepali vertellen en de waarschuwingen betreffende de eerste dag en de laatste dag. Deze dagen hebben alles te maken met de strijd die los barst tussen upper Bhaktapur en lower Bhaktapur. In dit geval heeft het niet met het kaste systeem te maken maar met de buurt waar je woont. Het absolute centrum van Bhaktapur is Taumadhi Square. Inderdaad mijn pleintje !! Daar worden op dit moment twee wagens gebouwd. Een hele grote en een kleintje, ook groot, ga er maar eens naast staan. De Nepali noemen ze chariot. Ik heb het opgezocht in Wikipedia en uiteraard klopt het van geen kanten maar “that’s the Nepal” Een chariot is een twee wiel strijdwagen enz. Zoek het zelf maar op door op chariot te klikken.
In onze chariot wordt de God Bishnu gehuisvest en in het kleintje zijn vrouw. “In the afternoon the pulling starts” Alleen het gezicht van de Nepali als ze dit zinnetje zeggen is prachtig. Glimmende oogjes en glunderende gezichten. In het midden van Taumandhi Square staat de grote chariot met aan twee kanten een aantal enorme touwen. Aan beide kanten gaan honderden mannen aan de touwen. Het is een soort touwtrekken met de kar in het midden. De uppermannen willen de chariot naar hun kant halen en de lowemannen willen dat ook. Omdat er pas in de namiddag met het trekken begonnen wordt is er gedurende de dag voldoende tijd om je stevig vol te laten lopen met de plaatselijke huisgemaakte chang of racshish. Chang tot 12%, racshish tot 40%. Op het uur U is het dus een bende van jewelste.
Zodra het begint te schemeren wordt het gevaarlijk. “Then the stonethrowing starts” Het is een aantal jaren geleden begonnen. Iemand gooide een steen naar de andere kant en men heeft toen teruggegooid. Dat is helemaal uit de hand gelopen maar het is sindsdien wel een traditie geworden. Ieder jaar vallen er honderden gewonden en de schade is enorm. De straatstenen eruit. Het gebeurt op de eerste en laatste dag. The Heart of Bhaktapur is, net als Nyatapola cafe, op alle twee de dagen dicht vanwege het gevaar. Het eerste gevaar is het daadwerkelijk trekken van de chariot. Die is zo groot en log, dat het met gemak mijn voorgevel aan gort ramt waarna mijn hele toko instort. De chariot “have no breaks” Dat heeft ook al een aantal mensenlevens gekost. Als je valt en je komt onder zo’n massief houten manshoog wiel dan kun je terrecht zeggen dat een een streep door je loopt, een streep pulp. Het tweede gevaar is het stenengooien. In mijn inventarislijst staan ook de houten platen (voor de ramen) en het stalen hek (voor de deur). Als je kiest om in de middeleeuwen te gaan wonen moet je niet memmen, vind ik maar.
Ik hoop dat de rest van het festival een leuke boost voor m’n restaurantje is.
donderdag 5 april 2007
Bhoda and Monkey-temple
5 april 2007 11:14 uur
Gisteren een druk dagje gehad. Om 5 uur was ik uit mijn bedje. Laptopje opgesteld, mail lezen en beantwoorden en dan de ontwerpen van de borden onder de loep genomen. vandaag om 9:00 uur komt mijn mannetje om de definitieve ontwerpen op te halen. Na het knip en plakwerk in de diverse tekeningen te hebben gedaan zet ik alles weer op mijn memorystick en heb het verslag van 4 april afgeraffeld. Om 10:00 komen GJ en Willemijn uit hun bedje gekropen. Op het dakterras wordt een licht ontbijtje genomen en uiteraard een kopje koffie. Er zijn weer pad’s !! Besloten wordt om naar Bhoda te gaan. Een, voor het merendeel, Boedistisch plaatsje met een enorme Stupa, Boedistische tempel ?? Willemijn heeft er hele fijne herinneringen aan en wil dit graag met GJ en mij delen. we besluiten om na de lunch de trip te maken en gaan nu een kleine wandeling door Bhaktapur doen. ( Niet te veel want Krishna gaat de rondleiding doen met uitleg betreffende de bezienswaardigheden. We slenteren via Taumandhi square richting Durbar square om voor GJ wat geld uit de muur te trekken. Uiteraard is de eerste “buiten werking” maar gelukkig zijn er twee flappentappers. Wat foto’s van de pornotempel en even doorschieten via de “golden gate “ naar het koninklijk bad. Lekker relaxed rondsjokken. GJ moet een tandenborstel hebben dus slenteren we richting minimarked. Tegenover de minimarked is een kapperzaak. Terwijl we uit de minimarked stappen worden we gewenkt door een van de kappers. “Komop GertJan, laat je scheren. “ GJ stapt naar binnen, onderhandeld over de prijs en voor 50 rupee krijgt hij “The full treatment” , scheren met hoofdmassage. Willemijn en ik wachten geduldig tot meneer klaar is. 20 minuten. Daarna voor “a small bite “ naar het Hart.
Tijdens onze wandeling naar het Khwopa guest house worden we voorbij gereden door een taxi. “Need taxi ?” “Yes,” antwoord ik en hij stopt. “We want to go to Bhoda, how much ?” “600 rupee” “Phaaa to much” “400,….. good price” “300, I give 300” “ 350, Oke?” Ik steek mijn hand door het raam en geef hem de vijf. “Deal, 350, get in” zeg ik tegen GJ en Willemijn. Terwijl ik Willemijn help met instappen wordt ik aangestoten door een gids. “Hey, how are you” en we schudden handen. De gids duikt met zijn hoofd de taxi in en er wordt behoorlijk Nepali gesproken. “300” zegt hij tegen mij als hij is uitgesproken met onze taxichauffeur. “not more than 300, don’t give more than 300, I spoke to the man.” We nemen afscheid en ik stap in. Hobbelend en klotsend rijden we door het landschap. “Take picture “vraagt de man en stopt zijn karretje. Plaatje geschoten en weer op weg. Als we in Bhoda aankomen vraagt de chauffeur hoelang we blijven. “We don’t know, maybe 2 hour, maybe 3 hour, we don’t know” “Oke, I wait here, Oke, for you I wait here” “Oke, do what you want” en we duiken de massa in.
Willemijn weet de weg. ff links, ff rechts, klein straatje door en Whoooo, een enorme Stupa. We sjokken er maar eens omheen. Linksom natuurlijk, met de klok mee. Rijen gebedsrollen zijn er in de muur verankerd in groepjes van 5 of 7. Altijd oneven. Het is niet druk. Er lopen veel tibetanen een rondje. Het is een erg grote Stupa en we besluiten de 5 verdiepingen maar eens te beklimmen.
Het verschil tussen Hindoe-isme en Boedisme is enorm. Het valt mij meer en meer op dat ik heel weinig weet hoe de andere religies functioneren. Hoewel Boedisme geen religie is maar een levenswijze, bidden ze toch erg veel. Dit bidden gaat op een ietwat andere manier dan de manier die ik gewend ben.
Je gaat voor een houten vlondertje staan, bestaande uit twee lange, inmiddels heel gladde, planken. Je neemt uit de meegebrachte gebeds atributen, de handschoenachtige lapjes, een doek waar je lichaam op rust en soms een hoofdlapje. Van dee handschoentjes leg je er op iedere plank een en de lappen leg je in het midden. Dan ga je veer de planken staan, vouw je handen samen en breng die, tijdens het prevelen van gebeden, naar je voorhoofd. Dan ga je op je knieën, laat je handen op de handschoentjes rusten en in een vloeiende glijbeweging strek je je lichaam totdat je voorhoofd de planken raakt. Dan lig je dus volledig gestrekt op het vlondertje. Deze beweging wordt dan in tegengestelde richting gemaakt om weer tot recht stand te komen. Dit herhaal je zo’n 50 tot 100 maal. Hoe meer, hoe beter natuurlijk. Rare mensen, die Boedisten.
We gaan naar de hoogste verdieping en maken een rondje en bekijken de omgeving. Verdiepinkje zakken en weer een ronde. “Nu moeten we nog een ronde maken, altijd oneven” zegt Willemijn. Terwijl we een rooftop dakterras uitzoeken maken we een derde rondje. We pikken een dakterrasje en gaan daarna terug naar de taxistandplaats. “Ik wil eigenlijk ook wel naar de monkey tempel” “Eh,... de wat?” “De monkey tempel, dat is ook heel leuk” “Oke, waar is die?” “Bij Kathmandu in de buurt” “We zullen het aan de taxichauffeur vragen, lijkt me als hij er nog is.” De man is er nog en na weer een stevige onderhandeling gaan we naar de Monkey tempel om daarna naar Bhaktapur te gaan. Ritje file rijden en uitlaatgassen inademen.
De Monkey tempel ligt op een kleine berg. Het is ook een enorm complex. We sjokken de trappen op en krijgen een steeds beter overzicht van Kathmandu. Jammer dat door de smog er altijd een mistige wolk boven de stad hang. Het is er constant heiïg. Boven schieten we wat foto’s en kijken wat rond. Na een half uurtje gaan we weer naar beneden om huiswaarts te keren. Het is nog drukker. De rit duurt 1,5 uur en Willemijn doet een tukkie.
In Bhaktapur aangekomen gaan we rechtstreeks naar ons restaurant. We hebben honger. Nawaray heeft zich uitgesloofd. Allemaal lekkere hapjes. Na de maatijd steekt GertJan een sigaar op en we nemen alle twee een lekkere wiskey. Om een uurtje of 11 gaan we naar huis. Shyam en zijn vrouw zijn nog op en ontvangen ons met open armen. “You like Nepali wine, sir, my wife make” “Sure Shyam, we like Nepali wine.” Shyam komt met een doezelige glazen pot aanwaaien . “You see sir, I am a little bit drunk, because the bottle was full but I already drink this much.” en hij wijst met zijn duim de helft van de pot aan. “No worry Shyam, we had already drinks.” Shyam’s vrouw en Willemijn haken af. De mannen maken de pot Nepalees bocht soldaat. Een vermoeiende maar hele leuke dag.
Gisteren een druk dagje gehad. Om 5 uur was ik uit mijn bedje. Laptopje opgesteld, mail lezen en beantwoorden en dan de ontwerpen van de borden onder de loep genomen. vandaag om 9:00 uur komt mijn mannetje om de definitieve ontwerpen op te halen. Na het knip en plakwerk in de diverse tekeningen te hebben gedaan zet ik alles weer op mijn memorystick en heb het verslag van 4 april afgeraffeld. Om 10:00 komen GJ en Willemijn uit hun bedje gekropen. Op het dakterras wordt een licht ontbijtje genomen en uiteraard een kopje koffie. Er zijn weer pad’s !! Besloten wordt om naar Bhoda te gaan. Een, voor het merendeel, Boedistisch plaatsje met een enorme Stupa, Boedistische tempel ?? Willemijn heeft er hele fijne herinneringen aan en wil dit graag met GJ en mij delen. we besluiten om na de lunch de trip te maken en gaan nu een kleine wandeling door Bhaktapur doen. ( Niet te veel want Krishna gaat de rondleiding doen met uitleg betreffende de bezienswaardigheden. We slenteren via Taumandhi square richting Durbar square om voor GJ wat geld uit de muur te trekken. Uiteraard is de eerste “buiten werking” maar gelukkig zijn er twee flappentappers. Wat foto’s van de pornotempel en even doorschieten via de “golden gate “ naar het koninklijk bad. Lekker relaxed rondsjokken. GJ moet een tandenborstel hebben dus slenteren we richting minimarked. Tegenover de minimarked is een kapperzaak. Terwijl we uit de minimarked stappen worden we gewenkt door een van de kappers. “Komop GertJan, laat je scheren. “ GJ stapt naar binnen, onderhandeld over de prijs en voor 50 rupee krijgt hij “The full treatment” , scheren met hoofdmassage. Willemijn en ik wachten geduldig tot meneer klaar is. 20 minuten. Daarna voor “a small bite “ naar het Hart.
Tijdens onze wandeling naar het Khwopa guest house worden we voorbij gereden door een taxi. “Need taxi ?” “Yes,” antwoord ik en hij stopt. “We want to go to Bhoda, how much ?” “600 rupee” “Phaaa to much” “400,….. good price” “300, I give 300” “ 350, Oke?” Ik steek mijn hand door het raam en geef hem de vijf. “Deal, 350, get in” zeg ik tegen GJ en Willemijn. Terwijl ik Willemijn help met instappen wordt ik aangestoten door een gids. “Hey, how are you” en we schudden handen. De gids duikt met zijn hoofd de taxi in en er wordt behoorlijk Nepali gesproken. “300” zegt hij tegen mij als hij is uitgesproken met onze taxichauffeur. “not more than 300, don’t give more than 300, I spoke to the man.” We nemen afscheid en ik stap in. Hobbelend en klotsend rijden we door het landschap. “Take picture “vraagt de man en stopt zijn karretje. Plaatje geschoten en weer op weg. Als we in Bhoda aankomen vraagt de chauffeur hoelang we blijven. “We don’t know, maybe 2 hour, maybe 3 hour, we don’t know” “Oke, I wait here, Oke, for you I wait here” “Oke, do what you want” en we duiken de massa in.
Willemijn weet de weg. ff links, ff rechts, klein straatje door en Whoooo, een enorme Stupa. We sjokken er maar eens omheen. Linksom natuurlijk, met de klok mee. Rijen gebedsrollen zijn er in de muur verankerd in groepjes van 5 of 7. Altijd oneven. Het is niet druk. Er lopen veel tibetanen een rondje. Het is een erg grote Stupa en we besluiten de 5 verdiepingen maar eens te beklimmen.
Het verschil tussen Hindoe-isme en Boedisme is enorm. Het valt mij meer en meer op dat ik heel weinig weet hoe de andere religies functioneren. Hoewel Boedisme geen religie is maar een levenswijze, bidden ze toch erg veel. Dit bidden gaat op een ietwat andere manier dan de manier die ik gewend ben.
Je gaat voor een houten vlondertje staan, bestaande uit twee lange, inmiddels heel gladde, planken. Je neemt uit de meegebrachte gebeds atributen, de handschoenachtige lapjes, een doek waar je lichaam op rust en soms een hoofdlapje. Van dee handschoentjes leg je er op iedere plank een en de lappen leg je in het midden. Dan ga je veer de planken staan, vouw je handen samen en breng die, tijdens het prevelen van gebeden, naar je voorhoofd. Dan ga je op je knieën, laat je handen op de handschoentjes rusten en in een vloeiende glijbeweging strek je je lichaam totdat je voorhoofd de planken raakt. Dan lig je dus volledig gestrekt op het vlondertje. Deze beweging wordt dan in tegengestelde richting gemaakt om weer tot recht stand te komen. Dit herhaal je zo’n 50 tot 100 maal. Hoe meer, hoe beter natuurlijk. Rare mensen, die Boedisten.
We gaan naar de hoogste verdieping en maken een rondje en bekijken de omgeving. Verdiepinkje zakken en weer een ronde. “Nu moeten we nog een ronde maken, altijd oneven” zegt Willemijn. Terwijl we een rooftop dakterras uitzoeken maken we een derde rondje. We pikken een dakterrasje en gaan daarna terug naar de taxistandplaats. “Ik wil eigenlijk ook wel naar de monkey tempel” “Eh,... de wat?” “De monkey tempel, dat is ook heel leuk” “Oke, waar is die?” “Bij Kathmandu in de buurt” “We zullen het aan de taxichauffeur vragen, lijkt me als hij er nog is.” De man is er nog en na weer een stevige onderhandeling gaan we naar de Monkey tempel om daarna naar Bhaktapur te gaan. Ritje file rijden en uitlaatgassen inademen.
De Monkey tempel ligt op een kleine berg. Het is ook een enorm complex. We sjokken de trappen op en krijgen een steeds beter overzicht van Kathmandu. Jammer dat door de smog er altijd een mistige wolk boven de stad hang. Het is er constant heiïg. Boven schieten we wat foto’s en kijken wat rond. Na een half uurtje gaan we weer naar beneden om huiswaarts te keren. Het is nog drukker. De rit duurt 1,5 uur en Willemijn doet een tukkie.
In Bhaktapur aangekomen gaan we rechtstreeks naar ons restaurant. We hebben honger. Nawaray heeft zich uitgesloofd. Allemaal lekkere hapjes. Na de maatijd steekt GertJan een sigaar op en we nemen alle twee een lekkere wiskey. Om een uurtje of 11 gaan we naar huis. Shyam en zijn vrouw zijn nog op en ontvangen ons met open armen. “You like Nepali wine, sir, my wife make” “Sure Shyam, we like Nepali wine.” Shyam komt met een doezelige glazen pot aanwaaien . “You see sir, I am a little bit drunk, because the bottle was full but I already drink this much.” en hij wijst met zijn duim de helft van de pot aan. “No worry Shyam, we had already drinks.” Shyam’s vrouw en Willemijn haken af. De mannen maken de pot Nepalees bocht soldaat. Een vermoeiende maar hele leuke dag.
woensdag 4 april 2007
GertJan & Willemijn
4 april 2007 8:33 uur
Gisteren net voor ik vertrok om Gurtjen en Willemijn op te halen kwam mijn reclamebord mannetje. Ik prop snel de memorystick in het USBslot en daar zijn mijn foto’s. Ik blader er snel doorheen. “Oke, see you tomorrow, I am going to Kathmandu and have no time to look now, so tomorrow we will talk, Oke?” Wat moet dat joch, ik pak m’n stick, stop die in m’n zak en sluit mijn laptop af. “Oke, see you tomorrow.” zegt hij vriendelijk en verdwijnt.
Ruis, de Spaanse beroepsfotograaf komt naar boven en gaat aan mijn tafeltje zitten. We babbelen wat en wisselen e-mail adressen uit. Hij moet naar de spaanse ambasade in Kathmandu om een aanbevelingsbrief te krijgen voor een visum naar Pakistan. Zijn volgende bestemming. Ik kom echt hele gave lui tegen. Ruis is al 1 jaar door Azie aan het zwerven. Hij maakt foto’s en wil die gaan verkopen aan National Geografic. Ik weet niet precies hoe het werkt maar hij kan er van leven. Ik bied aan om hem af te zetten bij de ambasade, ik heb mijn vaste prijs. Ruis komt 9 en 10 april terug naar Bhaktapur. Dan begint het grote festival. Kees en Henny zullen de fotos wel herkennen. Er wordt een grote kar gebouwd en die maakt onderdeel uit van een traditie rondom het festival. Ik kom daar zeker op terug.
Mijn taxi staat voor de deur, Ruis en ik gaan op weg. Na weer een spectaculair ritje, de chauffeur was 20 minuten te laat en die probeert hij in te halen, zet ik Ruis af bij een super 5 sterren hotel. ( naam vergeten ) Een voormalig paleis en dat kun je heel goed zien. De spaanse anbasade is in een suite gevestigd. Sode Ju, wat een mooi hotel. “Airport?” vraagt Harry. Ik heb z’n naam al een aantal keren gevraagd en het lijkt op Harry, ik vind het best, hij heet vanaf nu Harry !!!. “Yes, please, to the airport.” en Harry crost weg. Aparte plek, dat vliegveld. Als Nepalees kom je er niet in of je moet aan kunnen tonen dat je er iets te doen hebt. Prikkeldraad, wegversperring, militairen bij de in/uitgang. Heel serieus. Harry zet mij af en zoekt een parkeerplek. Ik slenter naar de arrivals terminal en bel Joyce. “Waar hang je uit?”. “Wij zijn aan de ingang van het vliegveld. Zie je zo? “ “Wij?” “Ja, Krishna is er ook.” “Oke, leuk, zie jullie zo”
Even later voegen Joyce en Krishna zich bij mij en het wachten begint. 1,5 uur na de landing komen GertJan en Willemijn de hal uit gelopen. Tof om GertJan in mijn klauwen te hebben. Lang geleden, het gevoel is er onmiddelijk weer. Gaaf. Willemijn een lekkere knuffel en het hele zooitje mee naar de taxi. Ik vind het inmiddels allemaal gewoon maar het is leuk als je de reactie van GertJan ziet. “Passen we allemaal daar allemaal in?” Krishna laat zijn helm zien, hij is op de motor. Harry probeerd met allelei pas en meet bewegingen een enorme koffer in zijn wagentje te krijgen. De koffer is zo groot of het autotje is zo klein dat de koffer met grote moeite in de passagiersruimte past. Iemand moet met Krishna mee op de motor. GertJan dus. Lijkt mij ook wel een leuke ervaring voor hem. Joyce, Willemijn en ik stappen in en GJ springt bij Krishna achterop. “See you at the Khwopa”
De koffer blijkt vol te zitten met koffiepads, die zijn hier absoluut niet te krijgen. Ik ben er erg blij mee. Na het inchecken bij Shyam gaan we een welkoms drankje drinken in het Hart. Er is veel bij te kletsen en we laten het ons goed smaken. Het is een erg gezellige avond.
Gisteren net voor ik vertrok om Gurtjen en Willemijn op te halen kwam mijn reclamebord mannetje. Ik prop snel de memorystick in het USBslot en daar zijn mijn foto’s. Ik blader er snel doorheen. “Oke, see you tomorrow, I am going to Kathmandu and have no time to look now, so tomorrow we will talk, Oke?” Wat moet dat joch, ik pak m’n stick, stop die in m’n zak en sluit mijn laptop af. “Oke, see you tomorrow.” zegt hij vriendelijk en verdwijnt.
Ruis, de Spaanse beroepsfotograaf komt naar boven en gaat aan mijn tafeltje zitten. We babbelen wat en wisselen e-mail adressen uit. Hij moet naar de spaanse ambasade in Kathmandu om een aanbevelingsbrief te krijgen voor een visum naar Pakistan. Zijn volgende bestemming. Ik kom echt hele gave lui tegen. Ruis is al 1 jaar door Azie aan het zwerven. Hij maakt foto’s en wil die gaan verkopen aan National Geografic. Ik weet niet precies hoe het werkt maar hij kan er van leven. Ik bied aan om hem af te zetten bij de ambasade, ik heb mijn vaste prijs. Ruis komt 9 en 10 april terug naar Bhaktapur. Dan begint het grote festival. Kees en Henny zullen de fotos wel herkennen. Er wordt een grote kar gebouwd en die maakt onderdeel uit van een traditie rondom het festival. Ik kom daar zeker op terug.
Mijn taxi staat voor de deur, Ruis en ik gaan op weg. Na weer een spectaculair ritje, de chauffeur was 20 minuten te laat en die probeert hij in te halen, zet ik Ruis af bij een super 5 sterren hotel. ( naam vergeten ) Een voormalig paleis en dat kun je heel goed zien. De spaanse anbasade is in een suite gevestigd. Sode Ju, wat een mooi hotel. “Airport?” vraagt Harry. Ik heb z’n naam al een aantal keren gevraagd en het lijkt op Harry, ik vind het best, hij heet vanaf nu Harry !!!. “Yes, please, to the airport.” en Harry crost weg. Aparte plek, dat vliegveld. Als Nepalees kom je er niet in of je moet aan kunnen tonen dat je er iets te doen hebt. Prikkeldraad, wegversperring, militairen bij de in/uitgang. Heel serieus. Harry zet mij af en zoekt een parkeerplek. Ik slenter naar de arrivals terminal en bel Joyce. “Waar hang je uit?”. “Wij zijn aan de ingang van het vliegveld. Zie je zo? “ “Wij?” “Ja, Krishna is er ook.” “Oke, leuk, zie jullie zo”
Even later voegen Joyce en Krishna zich bij mij en het wachten begint. 1,5 uur na de landing komen GertJan en Willemijn de hal uit gelopen. Tof om GertJan in mijn klauwen te hebben. Lang geleden, het gevoel is er onmiddelijk weer. Gaaf. Willemijn een lekkere knuffel en het hele zooitje mee naar de taxi. Ik vind het inmiddels allemaal gewoon maar het is leuk als je de reactie van GertJan ziet. “Passen we allemaal daar allemaal in?” Krishna laat zijn helm zien, hij is op de motor. Harry probeerd met allelei pas en meet bewegingen een enorme koffer in zijn wagentje te krijgen. De koffer is zo groot of het autotje is zo klein dat de koffer met grote moeite in de passagiersruimte past. Iemand moet met Krishna mee op de motor. GertJan dus. Lijkt mij ook wel een leuke ervaring voor hem. Joyce, Willemijn en ik stappen in en GJ springt bij Krishna achterop. “See you at the Khwopa”
De koffer blijkt vol te zitten met koffiepads, die zijn hier absoluut niet te krijgen. Ik ben er erg blij mee. Na het inchecken bij Shyam gaan we een welkoms drankje drinken in het Hart. Er is veel bij te kletsen en we laten het ons goed smaken. Het is een erg gezellige avond.
maandag 2 april 2007
Word bokser, meer kans op slagen
2 april 2007 21:04 uur
Gisteren 1 april. M'n tandarts trekt met z'n been.
Word bokser, meer kans op slagen.
Zo, vandaag 2 april dan maar:
Gisteren met Nawaray, kok, afgesproken om naar Kathmandu te gaan, Bath Batheni, de super supermarkt. Hij was in z’n nopjes. Joyce en Krishna waren ook in het Hart en Joyce vraagt of ze mee kan rijden. Wij, Nawaray en ik, nemen een taxi want Nawaray moet rond 12 uur weer terug zij in het restaurant. Het loopt als een trein. Wat ik voor ogen had werkt. De tourist is veranderd. Het zijn de backpackers van vroeger niet meer. Er lopen nog wel wat verdwaasde mensen rond die “het vroeger allemaal leuker vonden” maar, jammer, ze gaan verliezen. De wereld is voor de jeugd. Heerlijk als je heel je leven alleen maar met jongere mensen bent omgegaan. Men wilt avontuur, cultuur, kwaliteit. Na het “mayonaise” verhaal heb ik met “de staff” een heel serieus gesprek gehad. Als we het beste restaurant van Bhaktapur willen worden dan moeten we veranderen, verbeteren, verlekkeren en vernieuwen. Ze willen heel graag. Dus gisteren, tijdens het diner, zegt Nawaray “We need some springroll sauce and some other sauces, because it is almost empty.” Ik word gek !!!!!!!!! “Realy, springroll cause? “ “Yes, alsmost empty, people like it very much.” “Tomorrow we go to Kathmandu, to Bhat Bahteni, I want you to come with me”. Hij moet weten wat er allemaal te koop is. Het gaat goed. We serveren nu standaard mayonaise bij frites en springrollsauce bij springroll’s. Ook de dressings lopen als een trein. Geen salade meer van “alleen sla” maar met een dressing en een beetje leuke aankleding.
Wij vandaag naar de Bath Bahteni. Eerst Jpyce afzetten bij het visa bureau. Joyce gaat de langzame weg bewandelen. Eerst ff de gegevens droppen en dan morgen ophalen. Ze blijft de nacht in Kathmandu. “Ik zie je om 3 uur op het vliegveld.” zegt ze. We gaan GertJan en Willemijn ophalen. “Oke” en weg zijn we, Joyce achterlatend. Op naar de supermarkt.
Eerst maar naar de huishoud afdeling want onze “Toastmaker” is kaduuk. Er moet dus een nieuwe komen. Er zijn diverse merken, dus ik pak de eerste doos en pak die uit. Nawaray kijkt, wikt en weegt. “Oke, this whan is good.” ‘How you know? You have not seen the other one’s” . Hij kijkt wat schaapachtig. Deze is duidelijk de goedkoopste. Ik wil “de Philips en de Black & Decker” ook zien. We bekijken ze allemaal. “What you like?” vraagt Nawaray aan mij. “No, no man, that’s not the way we are working, you are the chef cook!!!!, you make the decision.!!” Hier moet hij duidelijk aan wennen. Hij wordt heel serieus genomen en moet/mag zelf beslissingen nemen. Aarzel, twijfel, gruwel, “This whan”en hij pakt de laatste machine. Zonder te kijken in het karretje. Dit is ‘m. Nawaray ziet er erg tevreden uit. Terwijl ik daar toch een beetje sta te klooien zie ik ook een echte Philips handmixer met standaard. Ik kijk naar de prijs en gooi achteloos het apparaat in ons karretje. We lopen verder. Nawaray kijkt zijn ogen uit. Hij ziet een “Tefal koekepan” .......Kijk, ........staar, .......omdraai, ......kwikken, ........omdraai, .....kijk naar prijs en zet rap terug. Ik pak de pan, “You like? “ Wat een vraag !!!! “Yes, very expensive !” Ik kijk naar de prijs. 1025 rupee. Ik neem de pan. “Be carefull with it , Yes?” We kopen nog wat openers en als we klaar zijn gaan we naar de kassa. Terwijl we staan te wachten ziet Nawaray serviesgoed. “If we are going to serve espresso we need small cup’s “ Wij naar de afdeling kleine kopjes. Ik kijk rond en neem een doosje met zes kopjes en schoteltjes. “It’s not green” Ik zet het doosje terug en zeg “ Sorry, you take the green ones please” In de shit zit ie. Geen groen kopje te bekennen. Ik pak mijn doosje terug en ga naar de kassa. Afrekenen en naar beneden............. de food afdeling.
Alleen de brood-afdeling van de Bath Batheni is zo groot als de hele minimaked in Bhakthapur. Nawaray weet niet wat hij ziet. We bestellen alle twee een kwart pizza, deze worden warm gemaakt en smakkend en morsend lopen we van rek naar rek.
Bij de diepvriesafdeling zie ik dat hij haast niet kan geloven dat dit allemaal bestaat. Diep gevroren momo’s, kip, buffalo, vis, garnalen zelfd rund. ( Koe ) We zijn in Kathmandu, metropool, 4 milioen mensen en niet allemaal Hindoe. We gaan naar de sauzen en ik sla goed in. 10 flesjes van iedere saus. Nawaray kijkt verbijsterd. “Former owner would never do that” Ik wijs op de houdbaarheid datum en leg uit als de springrollsaus in 1 week op is dan kunnen we nu dus 10 weken vooruit. Elke keer als we naar Khatmandu gaan zijn er ook taxi-kosten. Het zou belachelijk zijn om iedere week te gaan als je weet dat je verbruiksnelheid 1 flesje per week is. Dat zou de kostprijs van al onze flesjes met 800 rupee verhogen. Ik heb een dealtje gesloten met mijn vaste taxichauffeur. Ritje Kathmandu, visa office inclusief wachttijd, dan bath Bahteni incl. wachttijd en retour Kathmandu met al die spullen voor 800 rupee. Dit gaat aan Nawaray voorbij. Ze kunnen heel slecht vooruit kijken onze Nepali. Ze gaan allemaal voor de korte winst. Ik vind dat best. Soms doe ik het op de Nepali manier en soms op de Nederlandse manier. Alles op z’n Nederlands is hier onmogelijk maar dat zou ik ook niet willen. Ik vind Nepal steeds leuker worden.
Terug in het Heart worden de spullen allemaal uitgepakt. ’T is net Sint Nicolaas. Kleine kreetjes en proberen hoe het werkt. Het is niet te geloven maar ik moet de blikkenopener uitleggen. Ik maar een blikje bambooshoots open en kreten van bewondering gaan door m’n pandje. “How did you open the can’s in de former days” “With screwdriver” en lachend doen ze het voor met een denkbeeldige schroeven draaier. Ik heb geen zin om iedereen belachelijk te maken en houd mijn verbijstering achter een lachend gezicht. “I think this goes better, no? “ Ze zijn het met me eens en ik laat Nawaray ook maar eens een blik open draaien. Iedereen kijkt verbaasd toe. Ik hoop maar dat er straks wat mensen chowmien met bambooshoots bestellen.
Gisteren 1 april. M'n tandarts trekt met z'n been.
Word bokser, meer kans op slagen.
Zo, vandaag 2 april dan maar:
Gisteren met Nawaray, kok, afgesproken om naar Kathmandu te gaan, Bath Batheni, de super supermarkt. Hij was in z’n nopjes. Joyce en Krishna waren ook in het Hart en Joyce vraagt of ze mee kan rijden. Wij, Nawaray en ik, nemen een taxi want Nawaray moet rond 12 uur weer terug zij in het restaurant. Het loopt als een trein. Wat ik voor ogen had werkt. De tourist is veranderd. Het zijn de backpackers van vroeger niet meer. Er lopen nog wel wat verdwaasde mensen rond die “het vroeger allemaal leuker vonden” maar, jammer, ze gaan verliezen. De wereld is voor de jeugd. Heerlijk als je heel je leven alleen maar met jongere mensen bent omgegaan. Men wilt avontuur, cultuur, kwaliteit. Na het “mayonaise” verhaal heb ik met “de staff” een heel serieus gesprek gehad. Als we het beste restaurant van Bhaktapur willen worden dan moeten we veranderen, verbeteren, verlekkeren en vernieuwen. Ze willen heel graag. Dus gisteren, tijdens het diner, zegt Nawaray “We need some springroll sauce and some other sauces, because it is almost empty.” Ik word gek !!!!!!!!! “Realy, springroll cause? “ “Yes, alsmost empty, people like it very much.” “Tomorrow we go to Kathmandu, to Bhat Bahteni, I want you to come with me”. Hij moet weten wat er allemaal te koop is. Het gaat goed. We serveren nu standaard mayonaise bij frites en springrollsauce bij springroll’s. Ook de dressings lopen als een trein. Geen salade meer van “alleen sla” maar met een dressing en een beetje leuke aankleding.
Wij vandaag naar de Bath Bahteni. Eerst Jpyce afzetten bij het visa bureau. Joyce gaat de langzame weg bewandelen. Eerst ff de gegevens droppen en dan morgen ophalen. Ze blijft de nacht in Kathmandu. “Ik zie je om 3 uur op het vliegveld.” zegt ze. We gaan GertJan en Willemijn ophalen. “Oke” en weg zijn we, Joyce achterlatend. Op naar de supermarkt.
Eerst maar naar de huishoud afdeling want onze “Toastmaker” is kaduuk. Er moet dus een nieuwe komen. Er zijn diverse merken, dus ik pak de eerste doos en pak die uit. Nawaray kijkt, wikt en weegt. “Oke, this whan is good.” ‘How you know? You have not seen the other one’s” . Hij kijkt wat schaapachtig. Deze is duidelijk de goedkoopste. Ik wil “de Philips en de Black & Decker” ook zien. We bekijken ze allemaal. “What you like?” vraagt Nawaray aan mij. “No, no man, that’s not the way we are working, you are the chef cook!!!!, you make the decision.!!” Hier moet hij duidelijk aan wennen. Hij wordt heel serieus genomen en moet/mag zelf beslissingen nemen. Aarzel, twijfel, gruwel, “This whan”en hij pakt de laatste machine. Zonder te kijken in het karretje. Dit is ‘m. Nawaray ziet er erg tevreden uit. Terwijl ik daar toch een beetje sta te klooien zie ik ook een echte Philips handmixer met standaard. Ik kijk naar de prijs en gooi achteloos het apparaat in ons karretje. We lopen verder. Nawaray kijkt zijn ogen uit. Hij ziet een “Tefal koekepan” .......Kijk, ........staar, .......omdraai, ......kwikken, ........omdraai, .....kijk naar prijs en zet rap terug. Ik pak de pan, “You like? “ Wat een vraag !!!! “Yes, very expensive !” Ik kijk naar de prijs. 1025 rupee. Ik neem de pan. “Be carefull with it , Yes?” We kopen nog wat openers en als we klaar zijn gaan we naar de kassa. Terwijl we staan te wachten ziet Nawaray serviesgoed. “If we are going to serve espresso we need small cup’s “ Wij naar de afdeling kleine kopjes. Ik kijk rond en neem een doosje met zes kopjes en schoteltjes. “It’s not green” Ik zet het doosje terug en zeg “ Sorry, you take the green ones please” In de shit zit ie. Geen groen kopje te bekennen. Ik pak mijn doosje terug en ga naar de kassa. Afrekenen en naar beneden............. de food afdeling.
Alleen de brood-afdeling van de Bath Batheni is zo groot als de hele minimaked in Bhakthapur. Nawaray weet niet wat hij ziet. We bestellen alle twee een kwart pizza, deze worden warm gemaakt en smakkend en morsend lopen we van rek naar rek.
Bij de diepvriesafdeling zie ik dat hij haast niet kan geloven dat dit allemaal bestaat. Diep gevroren momo’s, kip, buffalo, vis, garnalen zelfd rund. ( Koe ) We zijn in Kathmandu, metropool, 4 milioen mensen en niet allemaal Hindoe. We gaan naar de sauzen en ik sla goed in. 10 flesjes van iedere saus. Nawaray kijkt verbijsterd. “Former owner would never do that” Ik wijs op de houdbaarheid datum en leg uit als de springrollsaus in 1 week op is dan kunnen we nu dus 10 weken vooruit. Elke keer als we naar Khatmandu gaan zijn er ook taxi-kosten. Het zou belachelijk zijn om iedere week te gaan als je weet dat je verbruiksnelheid 1 flesje per week is. Dat zou de kostprijs van al onze flesjes met 800 rupee verhogen. Ik heb een dealtje gesloten met mijn vaste taxichauffeur. Ritje Kathmandu, visa office inclusief wachttijd, dan bath Bahteni incl. wachttijd en retour Kathmandu met al die spullen voor 800 rupee. Dit gaat aan Nawaray voorbij. Ze kunnen heel slecht vooruit kijken onze Nepali. Ze gaan allemaal voor de korte winst. Ik vind dat best. Soms doe ik het op de Nepali manier en soms op de Nederlandse manier. Alles op z’n Nederlands is hier onmogelijk maar dat zou ik ook niet willen. Ik vind Nepal steeds leuker worden.
Terug in het Heart worden de spullen allemaal uitgepakt. ’T is net Sint Nicolaas. Kleine kreetjes en proberen hoe het werkt. Het is niet te geloven maar ik moet de blikkenopener uitleggen. Ik maar een blikje bambooshoots open en kreten van bewondering gaan door m’n pandje. “How did you open the can’s in de former days” “With screwdriver” en lachend doen ze het voor met een denkbeeldige schroeven draaier. Ik heb geen zin om iedereen belachelijk te maken en houd mijn verbijstering achter een lachend gezicht. “I think this goes better, no? “ Ze zijn het met me eens en ik laat Nawaray ook maar eens een blik open draaien. Iedereen kijkt verbaasd toe. Ik hoop maar dat er straks wat mensen chowmien met bambooshoots bestellen.
Abonneren op:
Posts (Atom)