Au de vie heet hier raksi

2 december 2006 8:30 uur

Inmiddels begin ik te begrijpen dat het leven toch anders loopt dan dat je denkt. Dus helemaal geen dakterras, maar gewoon met een stel fransen, ’n duitser en een Nepali bij mij in het voorportaal aan de zuip! Onze Shyam spuugt er niet in.
De fles cognac wordt soldaat gemaakt. Napolion draait zich om in het graf, realiseer ik me met zo’n uitspraak. Maar de fles was leeg. Toen begon Shyam te bewegen. Of wij Nepali drink wilde. Offie veert op, ”Yes, we like” zegt ie. “Maar Offie, jij drinkt geen alcohol.” zeg ik. “Aber zis is realy good stuf” Shyam naar beneden, terug met een fles met licht troebel spul. Hup in een glas gekiepert en Offie geeft het glas aan mij. “ Try it” spoort hij mij aan. Ik neem een slok.
%^@&# ik had het kunnen weten. Je klinklare au de vie. M’n strot schroeit dicht en met een fluisterstemmetje en tranen over m’n wangen zeg ik “It is a bit strong” Ik ga naar m’n kamer en haal de maagtabletten. Langs de spiegel lopend zie ik mijzelf, op m’n voorhoofd staat SU-KELL.

9:30. Het is tijd om te vertrekken. Lunch met Rosani en de kids. Het zal mij benieuwen.

12:30 Terug van Swarga. Shyam heeft mij gebracht. Met in m’n achterhoofd de helse toch naar Swarga met Rosani, bood Shyam mij gisteren tijdens de borrel aan om mij te brengen,................. ”on the motorbike”.’ns kijken of hij dat nog weet. Beneden aangekomen zit mevrouw Shyam achter de counter. Handjes lief in de groet houding, “Namaste......good morning papa” ‘Tis toch ff wennen. Denk je net dat je je dochters hebt achter gelaten, ben je ineens weer papa.
Daar komt Shyam, op z’n bike. Nou ja, als je een Harley gewend bent is het ’n bike-je. “Shall we go,Sir?”. Ik klim achterop en geef me over aan de biker. Hij rijd goed onze Shyam en binnen 10 minuten zijn we op de plaats van bestemming. Ik heb m’n fototoestel meegenomen deze keer en schiet wat plaatjes. Rosani heeft haar eigen baby bij en ik neem wat extra foto’s zodat ik die naar Krishna kan mailen, hij mist ze erg. Hanne en Egbert voegen zich bij ons en het is tijd om aan tafel te gaan. Nu gaat het gebeuren, de echte Nepalese maaltijd, die iedere dag twee maal wordt genuttigd.
Met mijn timmermansoog zie ik onmiddelijk dat de tafel 25 cm. hoog is. Omringd door fleurige rode kussens, Er is geen bestek want je eet met je handen. Fout. Hand. De rechter, want je linkerhand is de onreine hand en daar eet je niet mee.
Op een groot roestvrijstelen bord met verdeling wordt de dhal bath geserveert. Net fonduborden. De rijst is een beetje sticky, da’s makkelijk. Dan kijken en vragen hoe het moet. Met je rechterhand lepel je wat dhal, bovenste bakje in het bord, in het grote onderste gedeelte waar de rijst zich bevind. Onmiddelijk valt de rijst uit elkaar en is een soort van rijstepap ( alleen anders ) Je maakt met je hand (rechter) een soort van kommetje alsof je er water in moet houden. Je verzamelt met je vingertoppen een hapje rijst en zorgt ervoor dat het in je hand komt. Dan breng je je hand naar je mond en schuif met je duim , in een vanachter naar voor beweging, de dhal bath in je zuigende mond want het moet er wel in en niet ernaast.
In het linker bovenbakje zit curry, lekker en in het rechter bakje zit pickels. Niet zo heet, want wij zijn gasten. Vandaag is het zaterdag en we hebben ook kip. Ook lekker. Het was een hele klus. Het was erg gezellig en volgende week ga ik naar Rosani’s huis om daar dhal bath te eten. Ik ben benieuwd.