Kerstmis in Nepal

26 december 2006 10:43 uur

Tja, de kerst overleefd. Het viel achteraf gezien, mee. Ik heb mijzelf gisteren wel verwend. ’s Morgens naar Kathmandu om in de Pompernickel heerlijk te ontbijten. De taxirit is een traktatie. In Kathmandu worden we midden in de hoofdader door een paniekerige agent teruggestuurd. Wild gebarend geeft hij te kennen dat we om moeten draaien. In de draai zie ik een grote groep demonstranten, vlaggen zwaaiend, onze kant op rennen. Stukje teruggereden en een zijstraatje ingeschoten. “What was that? “ vraag ik aan Palden. “Ich weis nicht.” In het Nepali vraagt hij aan de taxichauffeur wat er aan de hand is. Die weet het ook niet. We rijden vast in de chaos. Iedereen rijdt nu door veel te smalle straatjes omdat ze van de hoofdweg zijn gestuurd. Een getoeter van jewelste. Palden en ik stappen uit. Dan maar een stukje lopen. Onvoorstelbaar deze chaos. Voetgangers, fietsers, riksja’s, motoren en auto’s krioelen door elkaar, een absolute puinhoop. Ik moet mijn best doen om Palden bij te houden. Dan een bochtje om en ............rust. Na een minuut of 15 lopen gaan we de Pompernickel binnen. Ik neem 1 broodje tuna, 1 broodje boiled egg en 1 beker hot chocolate. Palden neemt wat anders. Heerlijk. Ik krijg het niet op en geef een half broodje tuna aan Palden. Daarna wat door Thamel geslenterd en een kaart van Nepal gekocht. “Can you show me the Kathmandu Guest house”. “Sicher.” en Palden struint voor mij uit. Bij een mooie stalen poort gaan we naar binnen. Whooo, dit is wat anders dan de Khwopa. Een oprijlaan richting, naar wat blijkt een oud palijs te zijn, met daar in het bekendste guest house van Nepal. We lopen de lobbie binnen en verkennen de boel. Echt anders. Op het terras genieten diverse mensen van hun ontbijt en ik zie een kerel met een laptop aan een tafeltje zitten werken. “Sorry, sir, do you have wireless internet, if I may ask?”. “Yes, there is wireless internet and pretty fast to.” “Thanks” we lopen door de poort uit en kuieren wat door de stad. Palden kent de weg goed. “Lets go home, Palden, I have seen enough.” Bij de taxistandplaats passeert ons dezelfde taxi waarme we gekomen zijn. De Nepali roepen wat naar elkaar en met ware doodsverachting draait die kerel zijn taxi. Inmiddels storten de bedelaars zich weer op mij. Palden snauwt ze weg en ik stap in.
In Bhaktapur aangekomen stopt de taxi bij het Fast food restaurant; de lokale hang-out van de gidsen. Robbie, een van de gidsen die ik door Noffie heb leren kennen, begroet mij op hartelijke wijze. Het is leuk om die gasten weer te zien en we gaan een kopje thee drinken in het fast food rest. De gidsen weten dat ik misschien een restaurant wil gaan beginnen, ze weten niets van de Sunny. “Why don’t you look for the Peacock restaurant, it is closed, so maybe, you can rent that.”. Robbie spreekt goed engels. “Where is the peacock restaurant?”. “On Dattatraya square, very nice restaurant.”. “Yeah, but why is it closed?” “Maybe, it is to expensive, you see, when the tourist where coming there was no problem, but when de mao-ist start making problems the tourist stopped coming and then maybe the rent is to high.” Na nog wat ditjes en datjes stap ik op. Ik wil dat restaurant wel eens bekijken. Op de plaats van bestemming neem ik wat foto’s en ga terug naar mijn eigen pleintje.
Op Taumadhi square zie ik dat er toeristen zijn op het Badgaon dakterras en besluit om er een kijkje te nemen. Het is Kerstmis, nietwaar. Ik wordt steeds hartelijk begroet in het Badgaon, ik vraag mij af of dat zo blijft als ik de Sunny te pakken krijg. Op het dakterras zitten een paar Italianen en en stel Fransen. De ober komt naar me toe en begint “We are so glad that you are coming today, we have surprise for you. Normal a bottle of red wine cost 850 rupee but now,……. for you………… special discount!! Because it is Christmas. One bottle of red wine for you now 350 rupee.” Ik hoef daar niet erg lang over na te denken. “Oke I like that and give me also chickenmomo’s, fried, please” ‘T is potverdikke Kerstmis!!!!!!!!
Er wordt een fles Pincolino gebracht en een heerlijk bordje momo’s. Ik vind ze geweldig. Het is heet in het zonnetje en ik trek mijn trui uit. Even later komt er een groepje mensen het terras op en maken een gezamelijke tafel. Terwijl iedereen gaat zitten komt er een vrouwtje mijn kant op. “Entschuldigen Sie mich, sint Sie Deutscher?” “Nein, ich bin Hollander”. “Ach zo, Wir kommen gerade aus Kathmandu und ich suchten mir auch eine Harley Davidson T-shirt aber ich hab keiner gefunden”. “You understand English?” “Yea, sure”. “I’m afraid that this one is a bit to big for you”. “No,no that’s not what I mean, I like to have a T-shirt from all the places I have bean”. “I understand, I bought this one in CapeTown”. Ze loopt om mij heen om mijn rug te bekijken. Daar prijken heel trots “The big five”. Er komt een tweede vrouwtje naar mij toe. Ze wijst naar mijn bordje, “Das sieht ja gut aus, sint das momo’s?”. Ja, knik ik. “Probieren Sie einer”. “Ohne Fleisch?”. “Nein, diese sint mit Huhn”. Intussen strijkt vrouwtje 1 met haar hand over mijn rug. Ik ga &^%$#^& alleen nog maar in mijn Harley shirt rondlopen!!! “Nein danke, ich bestellen mich selber, noch ein schöner Tag”. Beide meiden gaan terug naar hun tafeltje. Nog maar eens een glaasje inschenken. Onder het genot van de wijn hap ik af en toe een momo weg. Het leven is zo slecht niet.


Salita komt aan mijn tafeltje met post. “You have letter.” ”Huh?, for me?” “Yes, for you” giebert ze. Ik krijg zowaar een brief. Wat ontzettend life, Ingeborg, echt super. En niet te laat, het is 2de kerstdag, dus.........nog steeds Kerstmis.