Terug van weggeweest.

25 februari 2008 14:30 uur.

Ik ben net uit coma ontwaakt.
In Nederland gelukkig m’n familie en vrienden kunnen ontmoeten. Wat een hectisch program en toch nog tijd voor de nodige ontspanning.
Om half vier word ik gewekt door Rene. Hij gaat mij naar Brussel brengen. Vertrektijd 6:50 en je moet er 3 uur van tevoren zijn maar we smokkelen een beetje. Douche, koffie, afscheid van Patries en de auto in. Vlotte trip en om half 5 kus ik m’n maat good bye. Vlug omdraaien en weg stappen alles is al gezegd.
Verbijsterend snel heb ik mijn boarding pass Frankfurt en het zitten, hangen, liggen in de banken kan beginnen. 6:40 instappen, 7:00 vertrek vanuit Brussel, sorry for the delay.
Na 50 minuten en 30 minuten aanschuiven loop ik los in Frankfurt Flughafen. Dan moet je van locale Europese deel naar het Internationale deel. Lopen, treinen ( automatische trein zonder chauffeur), lopen, lopen enfin nog maar ‘ns lopen, eerste controle. Dat kost me mijn deodorant, daar kan natuurlijk van alles in zitten. Hup in de bak met spullen om thuis lekker te bekijken.
Ik kom, na de nodige meters lopen, bij de Gulf Air counter. Mijn boarding cards worden in orde gemaakt en ik moet naar terminal 34. Tweede controle, pasport geen probleem maar mijn tandpasta moet ik natuurlijk achter laten, er kan van alles inzitten. Oke, snap ik, weg tandpasta. Ik wordt al een expert in het snel ontdoen van alle piepende dingen. Horloge, munten, riem alles gaat in de bak en zonder een signaal kom ik door de poortjes. Ik loop weer een stukje en doe wat kleine inkopen in de duthy free shops. After shave en een deodorant. Ik ontdoe ze van de verpakking en stop ze in mijn tasje met al mijn scheer en verzorgingsspulletjes. Hoppetee, naar de gate en lekker ff op een bankje gaan hangen, ik hoef nog maar 3 uurtjes te wachten. Dan kom ik op een splitsing. Terminals 1 – 32 links en terminals 33 – 72 rechsaf. $^#*@*(_&*%^ weer een poortje. Ik draai ff terug om nog eens goed op de borden te kijken en staar naar mijn boarding pass. Ik moet toch echt naar gate 34. Hup alles weer uit, in de bak, geen piepje en ; of ze weer in mijn Gepäck mogen kijken. Tja, die deodorant he !!!!!!! Maar die heb ik hier gekocht !!!, “Gutschein Bitte” Bonnetje, bonnetje tsa dat heb ik met de verpakking weggeflikkert. Hoppa, daar gaat mijn deo. Nu de afther shave, ik spay naar hartelust in het rond, ik mag hem houden. Dan mijn schaar, “No, no, pleas not my scissors, please.” Hij krijgt medelijden en gooit de schaar terug in het tasje. “Was is diese?” “Drop.” Dat zegt hem niet zoveel. In opperste nood scheur ik de salmiak riksen open. Hij deinst wat achteruit. Ik haal er wat riksen uit en laat duidelijk zien dat het drop is. Wat is drop op z’n Duits ? %&$#%@#. Ik stop er 2 in m’n mond en bied er een aan. Hij ruikt er eens aan .............. ik mag het houden. Wat ben ik blij dat ik de openers en sambal badjak heb achter gelaten. Geen schijn van kans dat ik er mee weg was gekomen.
Ik hang, net als de rest, verveelt in de banken en wacht op boarding tijd. Ik heb weer stoel 43K. Laatste rij stoeltjes alleen nu zit er een arabier naast me. Na de beleeftheden raken we in gesprek. Aardige goser. Hij heeft 4 zonen en had er wel graag een dochter bij gehad. Gedurende de reis leg ik hen uit dat het hebben van dochters ook wat haken en ogen heeft. Het constant van de deur meppen van puisterige jongentjes op luide brommers die er alleen maar op uit zijn om met hun vieze handen aan je dochters te komen is ook geen pretje. Het maakt weinig indruk. Arabische jongens hebben geen brommers, wel vieze handen.
Het is een leuke reis en na 6:50 landen we op Bahrein airport. Hier leer ik pas echt wat wachten is. Boarding time is 0:50 staat op mijn kaart. Ik slenter de ruimte op en neer en na een koffie met broodje ga ik nog maar eens in de banken hangen. Na enkele uren komt er een mooie vrouw naast me zitten. “Do you know what time it is?” We raken in gesprek en het blijkt een Nepali te zijn uit Kathmandu. Ze heeft een stichting die zich inzet “for woman rights.” Tja, need I say more? Een heel leuk gesprek en we wisselen onze kaartjes uit. Ik beloof haar te helpen waar ik kan en we nemen afscheid bij het inchecken. Het vliegtuig vertrekt om 1:30 voor een vlucht van 20 minuten naar Amdam of zo-iets. Het ligt in Saudi Arabië en dat is alles wat ik er van weet.
“We hear that the weather in Kathmandu is very bad, so we wait here for 4 hours. Sorry for the delay.” Ik geloof er geen barst van maar Ke garne ?
Uiteindelijk vertrekt ook deze jongen en ik land om 11:50 op Kathmandu airport. Snel bel ik Uzzol die al bij de uitgang blijkt te zijn. Nu gaat het ineens snel. Ik loop in snelle pas naar de pasport controle en ben derde in de rij. Zonder problemen mag ik door en ik spoed mij naar de uitgang. Binnen 10 minuten omhels ik Uzzol. Joepie voor de handbagage. Om 12:30 ben ik bij de Khwopa. Als een verloren zoon komen de buren mij begroeten. Heel erg vertederend. Ik voel me erg welkom. Ik maak met Uzzol de afspraak om na een douche naar het Heart te komen en hij vertrekt. Sorita kan de sleutel van m’n kamer niet vinden en belt Shyam. Die stuurt gelijk een mannetje om mij op te halen. Hij is op het Party-center terijn om het feest voor te bereiden. Bratabandha. Tegen stribbelen heeft natuurlijk geen zin. Ik moet daar bij zijn en dus wacht ik gedwee op de motor. Binnen 5 minuten is die chauffeur er en ik klim achter op.
Op het party centre aangekomen komt Shyam mij lachend tegemoet. We omhelzen elkaar en het voelt goed. “I am so happy that you are back sir” “Me too Shyam, me too.” “Wiskey, sir?” “No, thank you Shyam, maybe later.” en ik begroet ook de aanwezige vrienden van Shyam, ik ken ze inmiddels allemaal.
Met de zoon van Shyam ga ik een eindje wandelen en tegen 15:00 zijn we terug op het terrein. Ik ga op een van de vele stoelen in het zonnetje zitten. Uit het niets en volkomen onverwacht komt de man met de hamer. Ik kukel bijna van mij stoel. Ik heb er inmiddels 36 uur op zitten. Ik zoek naarstig naar een slaapplek. Uiteindelijk vind ik de troon waarop al menig Nepali is getrouwd. Ik probeer er een slaapje te doen.
Tegen 17:00 komen de eerste genodigden. Ik voel me best wel weer lekker en neem een pils. Geen wiskey voor mij vanavond. Rond 19:30 komen mijn mannen van het Heart en samen maken we er nog een leuke avond van. Om 22:30 vraagt Master of ik mee naar huis wil en ik ga. Als ik in de Khwopa aan kom zijn er nog verschillende mensen aanwezig en we nemen een laatse afzakkertje. Om 23:00 ga ik naar bed en gaat ook bij mij het licht uit.


De voorbereidingen zijn best zwaar.


Ziet er toch proffesioneel uit.


Snijmachine, wat nou snijmachine !


De keuken, alle gaat in het groot.


Pannetje buffelvlees.


Zoon van Shyam.


Zoon van broer van Shyam.


Zoon van Harry.


Zij snijden gewoon door.


En zij natuurlijk.


Traditionele kledij. Newari stijl.


Ook voor de mannen.


Drie generaties.


Vader Shyam mey z'n best mannen.


Tja, what to say ?



Shyam en Renu


Deze vader schijnt een motor freak te zijn.


De bediening was erg leuk.


Het wordt later en voller.


en voller.


I am realy happy Sir.


De rechtse heeft z'n zakken goed vol, zou ik zo denken.


Buurman met vrouw en kind.


Renu met haar beste vriendin.


Eten volop.

Bye Martin

Ik heb besloten om toch naar Nederland te gaan en Martin te begeleiden met zijn laatste rit. Na een zeer voorspoedige reis, van Kathmandu naar Bahrein een upgrade naar de businessclass, daarna een paar uur wachten en single seat van Bahrein naar Frankfurt en het laaste hopje ook alleen op stoeltje 43A in Brussel aangekomen. 28 uur na mijn vertrek uit de Khwopa gooi ik m'n kont in de bank bij broer Toon die mij in Brussel heeft opgehaald. " Koffie? " " Nou nee, geef maar een wijntje. " Rene belt en komt even later naar Antwerpen. Super. long time no see.
Toon heeft een heerlijke lunch in elkaar gespijkert en ik lik m'n vingers erbij af. Hebben ze niet in Bhaktapur.
Met Rene vertrokken naar Breda om eerst ff langs te gaan bij John Knappers. De wijn vloeit rijkerlijk en nan vloeg sjaa we na huis. Wash errug stoidk.
De volgende dag word ik wakker in de logeerkamer van Rene & Patries. Ik heb een dood vogeltje in m'n mond maar na een wat koudere douche zie ik toch duidelijk dat de vloer niet meer golft en kan ik naar beneden lopen. Zo. m'n eerste dag Nederland kan beginnen.

De " dienst" in crematorium Zuylen te Breda begint met het verzamelen van de mensen in de ontvangsthal. Ik realiseer me dat ik Martin zo'n beetje het langst ken. Na zijn 2 broers Jan en Mari ben ik zo'n beetje de enige die zijn leven ken. Heel appart. Ik schud veel mensen de hand en het begint meer en meer op een reunie te lijken.
Het is druk, zeker 400 man, dat zou hij prachtig gevonden hebben. Onder " Samba pati" wordt de kist binnen gedragen en beginnen de toespraken afgewisseld met muziek. Iedereen doet zijn zegje en dan het afscheid van de kist. Daarna een informeel samenzijn bij " Uncle Jean" in het Ginneken in Breda. Het is een enorm feest geworden, precies zoals Martin het gewild zou hebben.

De dagen die volgen zijn tot nu toe redeijk hectisch. Ik wil erg graag wat mensen zien en probeer dat zo goed mogelijk in de tijd te plaatsen. Er gaat natuurlijk e.e.a. mis maar ik heb nog tijd om het te corigeren.
Overmorgen vertrek ik weer naar Nepal en ik besluit om Uzzol ff te bellen. " Hey Rick, how are you?" " I'm fine, how are you and how is the business?" " Not so good, did you hear from the problems?" " No, problems, what kind of problems?" " Well there was some fighting on our square and some people are killed." " He ???? What do you mean?" Hij legt het nog eens uit. "Are you comming to Bhaktapur?" " Yeay, sure, I come. See you, Bye."
Met Rene het internet afgestruind en niets kunnen vinden. Het zal mij benieuwen. Ik laat het wel weten.

Brother in arms

11 februari 2008 14:40 uur.

8 februari 2007
Aanhoudende herrie van mijn celphone. Ik wordt wakker en slaapdronken druk ik op het groene knopje. “Ja” brabbel ik. “Lang zal die leven, lang zal die leven ........” GertJan & Willemijn . “Hartelijk gefeliciteerd, bellen we je wakker?” Een absoluut overbodige vraag. Ik heb ontdooi tijd nodig.
Vroeger strompelde ik naar de keuken, drukte op het senseo knopje voor 2 kopjes, strompelde naar het toilet, plofte neer, deed m’n ochtendplas, krabbelde overeind, waggelde weer naar de keuken om mijn mok te pakken en slurpend en blazend ga ik naar de badkamer. Na de, toenmalige, verplichte scheerpartij, een douch pakken, aankleden, je kont in de auto ploffen en naar de zaak rijden. Na een half uurtje de trappen op en daar in het gezicht kijken van Mirjam. “Goeie morgen.” “Wat ben jij toch altijd vrolijk.”Ze moest eens weten. Ik heb net een uur ontdooien achter de rug.

“Ja, je belt me wakker.” murmel ik. “Dat dacht ik al te horen, gefeliciteerd jongen, zijn we de eerste?” “Ja ....... dank je.” Langzaam dringt het tot mij door. “Hoe laat is het?” “Hier is het 8 uur bij jou wat later, over twaalven dus bellen we ff.” “Heel lief, dank je.” Er volgt een leuk gesprek en daarna draai ik weer lekker om en val redelijk snel in slaap.
De volgende ochtend, het is nog steeds 8 feb, krijg ik veel mail en E-cards voor m’n verjaardag. Erg leuk en bedankt allemaal. Tegen Shyam zeg ik niets en na de ochtend routine ga ik voor de lunch naar het Heart. Tijdens mijn lunch wordt ik gebeld door Muis. Heel erg leuk. In het restaurant weet niemand dat ik jarig ben en ik wil het zo houden. ’s Middags gewoon wat rond geslenterd en ’s avonds maar een extra borrel gepakt. Beetje dobbelen met Sasjaan en daarna naar bed.
10 februari
Aanhoudende herrie van mijn celphone. Ik wordt wakker en slaapdronken druk ik op het groene knopje. “Ja” brabbel ik. “Ik ga er een gewoonte van maken om je wakker te bellen.” GertJan aan de lijn. “Ik bel met slecht nieuws. Martin is op de golfbaan onwel geworden en aan een hartstilstand overleden.” GertJan is een vriend, hij kent me van haver tot gort. Geen lang gezwets maar to the point. Dit komt echter toch wel als een koude douche. “He !!!! Martin, mijn Martin??” “Ja, onze Martin. Hij was met Rene aan het golven op Bergvliet en na de laatste hole gaan ze richting clubhuis. Martin zegt dat hij zijn trui heeft verloren en wilt terug om hem te gaan zoeken. “Komop joh eerst ff een pilsje” zegt Rene “Nee, ik ga hem zoeken zet mijn pilsje maar alvast koud. Ik zie je zo.” en dat waren zijn laatste woorden.”
Ik moet dit verwerken, ik heb tijd nodig. “Hoe laat is het.” “Hier een uur of 8.” Het is aarde donker in m’n kamer op het licht van mijn mobieltje na. Ik ben gedesorienteerd, ik moet water, het kan niet waar zijn, ik wil naar m’n maten. Shit, Martin. Er borreld woede in mij op. Hoe kan je nou zo stom zijn om dood te gaan. “Rick, als je naar hier wilt komen, we zullen je helpen hoor.” “Wat moet ik daar, hij is dood, $^#^*&*(%$, wat moet ik dan daar !!! “ “Oke, het is maar dat je het weet.” “Hoe is’t met Rene, waar is Rene?” “Die is nog daar geloof ik, die zoekt de GSM van Martin.” “Ga naar Rene joh, die zit natuurlijk ook in de shit.” “Ja ik ben al onderweg.” “Oke, ga maar gauw, ik hou van je.” “Ik ook van jou.” hij hangt op. Ik zit op de rand van m’n bed. Ik ben woedend. Oh shit Dora, arme Dora.
Ik kan de slaap niet vatten. Ik bel Rene. Ik moet met Rene spreken, die gozer heeft het voor z’n kiezen gehad. Niemand thuis. Fuck. Ik bel Stan de buurman van Martin en een vriend. Misschien weet die iets meer. Gerda neemt op. Dora is niet thuis en Stan is mij aan het mailen. Pieptoon, ik ben door mijn beltegoed. Holland hakt er behoorlijk in. Ik stel mijn laptop op. Misschien krijg ik Stan te pakken via mail. Ik mail Jaap, Menno, Toon en Tessie. Martin is dood. Sodeju !! Even later krijg ik mail van Stan. Mail mij jouw telefoonnummer. Ik ram het in de computer en even later belt Stan. Wat heerlijk om zijn stem te horen. Na een half uurtje hangen we op en ik ga naar bed.
11 februari
Van 8:00 tot 13:00 geen stroom in de Khwopa. Ik sjok mijn morning walk door Bhaktapur. Na mijn ontbijt stop ik mijn laptop in de draagtas en ga naar het Heart. Vandaag maandag, geen load shedding voor groep 2, dat zijn wij, het Taumandhi square. Ik ga in m’n restaurantje dit blog schrijven. Ik denk constant aan Martin.
Er zijn de laatste jaren enkele vervelende dingen voor gevallen maar toch. Ik heb Martin leren kennen op mijn 18de, met carnaval. Ik ben net 59 geworden. Ik ken Martin 40 jaar. Kennen, wat is kennen. Onze levens waren verweven. Ik heb Martin aan Mieke gekoppelt. Met onze meisjes naar het visvijvertje om aan de kant te gaan liggen vrijen. Zaterdags ’s avonds naar soos Saint Malo in Boshek. Getrouwd in het zelfde jaar. Hij in Breda gaan wonen, ik een huis gekocht in Roosendaal. Na 2 jaar ben ik verkast naar de Verhuelweg nummer 5, Martin woonde op nummer 29. Samen op vakantie, ik heb z’n kinderen geboren zien worden en hij de mijne. Mijn leven was wat wilder dan het zijne maar toch. We zijn vlak na elkaar gescheiden van onze eerste vrouwen. Jaren lang Breda en omstreken onveilig gemaakt. Alle kroegen gezien, achter de vrouwen aan, ik wat meer dan Martin, die moest verliefd zijn om met een vrouw naar bed te gaan. Martin is wat gevoeliger dan ik. In het Tapperijtje noemden ze ons de siamese tweeling. Samen met de Harley Davidsons op vakantie. Wekenlang toeren en feest vieren. Ik kende al zijn geheimen, zijn angsten en zijn frustraties. En hij de mijne. Hij wilde niet leven zoals ik en ik perse niet zoals hij. Maar toch.

Als ik in m’n restaurantje aankom is er een power cut. Geen reguliere maar gewoon een power cut. Ik sjok terug naar de Khwopa en berg mijn laptop op. Ik ga naar beneden en sjok doelloos door Bhaktapur. Om kwart voor 1 ben ik paraat. Laptop gestart, die doet het 15 minuten op de baterij en tot mijn vreugd komt om precies 13:00 de stroom. Mailtjes beantwoorden en telefoontje van Menno.
Ik voel me leeg.

Brothers in arms
These mist covered mountains
Are a home now for me
But my home is the lowlands
And always will be
Some day you'll return to
Your valleys and your farms
And you'll no longer burn
To be brothers in arm
Through these fields of destruction
Baptism of fire
I've watched all your suffering
As the battles raged higher
And though they did hurt me so bad
In the fear and alarm
You did not desert me
My brothers in arms
There's so many different worlds
So many different suns
And we have just one world
But we live in different ones
Now the sun's gone to hell
And the moon's riding high
Let me bid you farewell
Every man has to die
But it's written in the starlight
And every line on your palm
We're fools to make war



Toen we nog jong en gelukkig waren.


Motormuis.


Met de maten de kroeg in.


Golven, ook niet slecht.


Met z'n Doortje.


Hemzelf.

Het uitstel

4 februari 2008 8:14 uur.

De transport strike is afgelast. Als je onderstaand artikel leest gaat er toch een bepaald soort rilling door je lijf. De Nepali Oil Corporation heeft alvast 1 biljoen Rs aan India betaald, da’s 1.000.000.000 Rupee of te wel 90.000.000 euri. Ze willen van de regering ff de resterende 2 biljoen Rs krijgen. Da’s 180.000.000 euri. Dan praat je toch over geld. Ik dacht dat het zo werkte.
Ik koop iets in voor X. Ik tel mijn kosten op, salarissen, huur, enfin de hele bubs, ik doe daar een klutsje winst bij en dan kom ik op Y. Ik verkoop dus voor Y en verdien geld. Helemaal als het gas, diesel en benzine betreft. Easy money. Hoe kun je nu een schuld hebben van 270.000.000 euro ? Da’s heel simpel, dat heet corruptie.

Transport strike called off


Kathmandu, February 2:Following the assurance by the government to meet the total market demand for fuel, transport entrepreneurs today withdrew their decision to go for an indefinite transport strike in the Valley beginning tomorrow.“We have withdrawn our protest plan after the government assured that our charter of seven demands will be met,” said Rajan Rokka, one of the two conveners of the Bagmati Zonal Committee of the Federation of Nepali National Transport Entrepreneurs (FNNTE) today after talks.He said the government has claimed that the supply of fuel would be regular by Wednesday. The entrepreneurs have been complaining that a large number of public vehicles were off the roads due to the short supply of fuel in the past few weeks.The Nepal Oil Corporation (NOC) has already paid Rs 1 billion to the Indian Oil Corporation (IOC). “We are preparing to pay another Rs 2 billion soon for which we are requesting the government,” said Digambar Jha, executive director of NOC. He said NOC still owes IOC Rs 1.75 billion. “We can maintain stock if we can pay all the dues to IOC,” he added.

Zo. nu weer gewoon de dingen van alle dag. Geen staking, weinig toeristen maar wel lekker veel motorbikes en auto’s. Inhaleren maar die smog.

5 Februari 2008.
Toen ik gisterenavond thuis kwam werd ik opgevangen door Shyam. “Sorry Sir, I have bad news.” “Oh Shyam, everything Oke?” “Yes, sure,…….. but my cousin have a delivery.” “Excuse me ????” Nu sta ik toch ff op tilt. Delevery ??? “My cousin have a delivery.” ..................... “Delivery of what ??? “ “Of a baby of course.” Shyam kijkt mij aan met een blik van – wat ben jij een oelewapper. En hij heeft natuurlijk gelijk. Wat ben ik een rund, natuurlijk, ........... een levering van ........... baby’s ??????, wat stom van mij. Huh ????????????? ik snap er nog steeds geen bal van. Is het kind dood ? of de moeder ?? het is volgens Shyam, slecht nieuws. Toch maar proberen. “Eh ... Shyam, ... What is the bad news ?” “Our party is postponed “ Hij pakt de calendar van de pilaar en legt die op de counter. “I went to second brahmaan for new date. We ware very lucky, the new date for bratabandha is 22 February. and the party is 24 February.” Hij kijkt me aan met een trotse blik. “What do you mean, lucky?” “If brahmaan could not find good date this year we have to wait whole year, Sir, we are very lucky.” “But why do you have to postpone your bratabandha?” “Because the delivery of cousin.” Hij zegt er nog net geen “sukkel” achter.
Dus; omdat de nicht van Shyam een baby heeft gekregen moet Shyam zijn feestje, met de net verstuurde 800 uitnodigingen, 14 dagen uitstellen. Het is mij volkomen duidelijk.
“What about the 800 invitations?” probeer ik maar eens. “Now we have to go quickly, quickly to the people and say that the party is postponed. I talked to my father and we throw away all invitations and we going to make new ones.” “So 2 more evenings envelope writing and raksi?” “ Yes, Sir.” en Shyam glimt. “So what is the bad news?” “That we have to wait 14 days more for having party, Sir” Ik ga naar de buren, koop een fles wiskey en we drinken er een glaasje op. “Yep Shyam, very bad news.” We grinniken.

De voorbereiding

2 februari 2008 8:14 uur.

Nu wordt het toch een moeilijk verhaal. De “power cut’s” worden hier “Load shedding” genoemd. Met andere woorden; we moeten allemaal een beetje bloeden en delen het beetje stroom wat er beschikbaar is. Het is een simpel verhaal. Alle electriciteit komt via India. India stuurt braaf een rekening voor de afgenomen stroom en Nepal betaalt gewoon niet. Dus knijpt India de stroom steeds meer af om op die manier Nepal te dwingen te betalen. Zoals het een arm land betaamt betalen ze nog steeds niet en hebben nu weer een lening gekregen zodat het mogelijk wat beter gaat.
Per 1 feb is men overgegaan op 7,5 uur load shedding per dag. 4 uur in de ochtend en 3,5 uur in de namiddag of avond. Ik ben dus dubbel gekuld.
Het Heart ligt in een andere area dan de Khwopa en die ligt weer anders dan de kabel televisie. Mijn internet provider heeft wel een UPS maar die doet het geen 3,5 uur. Binnen die tijd wordt de generator gestart maar dat doet hij niet als er geen klanten in zijn bedrijf zijn. Dat ik via een kabel ook aan zijn systeem hang deert hem niet. De generator verstookt 1 liter kerosine per uur en dat zou nu ongeveer 450 rupee per dag kosten. Ik betaal 1400 rupee per maand dus ik begrijp hem. Ik schrijf dit verslag maar kan niet op het internet en weet dus niet wanneer ik dit kan uploaden. Je leert er overigens wel mee te leven. “if you can’t beat them, join them”
Verder is er deze week weinig spannends gebeurd. Ik ben mijn CD-tje met het Heart logo naar Sanu gaan brengen. De man die dat fabriekje heeft met die 28 vrouwen. Een hele aardige man die beweerd dat hij wel een klein logo kan maken. Na enkele dagen ben ik terug gegaan om naar het resultaat te kijken. Eerste keer mis natuurlijk maar gisteren heb ik daadwerkelijk een voorbeeld gekregen. Het logo is op een draagtas gedrukt op de zeefdruk manier. Ik wilde graag geborduurd maar dat gaat niet. De heren ontwerpers houden geen rekening met arme landen en dat snap ik.
Het blijft ook erg koud. Alle Nepali klagen steen en been. De wolken hangen tot op de grond en het duurt tot in de middag voor de zon doorbreekt. Zodra dat gebeurt zie je alle Nepali in groepjes in het zonnetje staan praten en wentelen.
De toeristen hebben de weg naar Bhaktapur nog niet gevonden maar dat is normaal voor de tijd van het jaar.
Zo nu mijn “morning walk” en dan maar weer wachten op electriciteit.

3 feb 2008 8:59
Net terug van mijn morning walk, die van vandaag dus. Gisteren een chaotische dag. Via de krant kunnen vernemen hoe de load shedding schema’s er voorlopig uitzien. Na het wegpinken van de tranen valt het toch wel een beetje mee. Zaterdag’s en zondag’s hebben we vanaf 18:00 stroom. ‘Maandags is onze “vrije” dag. Geen load shedding. Voor de Khwopa is dat vrijdag overigens. De rest van de dagen is gewoon k*t. In de Khwopa is het ook geen feest zodat ik goed moet uitkienen wanneer ik aan m’n blog kan schrijven. De batterij van m’n laptop doet het nog maar 20 minuten dus dat schiet ook al niet op.

Gisteren ook in de krant: vanaf 3 feb, vandaag dus, een algehele transport staking. Geen bussen, geen taxi’s, geen auto’s, geen motorbikes. En dat voor onbepaalde tijd. Het duurt totdat het brandstof probleem is opgelost. Gasflessen staan nu zo’n 2 weken in de wachtrij. Motorbikes staan 3 rijen dik zo’n 36 uur in de wachtrij. Soms 4 dagen. Je lost af anders is het niet te doen. Jij een uur of 6, dan je broertje, neefje what ever. Als je dan aan de beurt bent krijg je 2 liter, Jaha. Bussen zijn hier particulier eigendom. Dus ...... ook in de wachtrij. Hetzelfde geld natuurlijk voor taxi’s. Het is een komplete puinbak en zo maar niet opgelost.
De reden van de misere ligt hoofdzakelijk in Terai. Daar zijn al maanden onlusten en die worden steeds heviger. Bomaanslagen, brandende auto’s en plunderpartijen. Veel gevechten tussen bevolking en politie. Als ik vraag aan Shyam, Uzzol, Sasjaan of Nabu wat de Terai mensen nu eigenlijk willen weten ze het niet. Door de enorme onlusten zijn de grenzen tussen India en Nepal regelmatig dicht en daar moeten toch die vrachtwagens met gasflessen of benzine vandaan komen. Kortom Wienke en Nienke zijn zwaar de lul als het niet snel wordt opgelost.
Wienke en Nienke zouden as donderdag aan hun Indiatrip gaan beginnen. Naar Kathmandu kun je nog lopen om dan naar huis te vliegen maar de Indiase grens ligt hier toch zo’n 200 kilometer vandaan. Da’s een hele tippel.
Een geluk bij een ongeluk is dat Rene zijn reis een maand heeft uitgesteld. Die zou vanaf vandaag een weekje hier zijn om ook eens momo’s te proeven. Dagje Pashepathinath, Bhoda, golven zou toch wel een heel probleem geweest zijn.

Als ik gisteren avond thuis kom word ik hartelijk ontvangen door Shyam. “Welcom sir, we are waiting for you.” Achter de counter zitten een man of 10. Allemaal vrienden van Shyam die de uitnodigingskaarten voor het aanstaande Bratabandha aan het schrijven zijn.
Bratabandha is de viering van de overstap van jongen naar man. Een jaar geleden is Shyam naar zijn eertse Brahmaan gegaan om te vragen wat een goede datum was voor zijn zoon voor het Bratabandha. De brahmaan heeft toen 8 februari gekozen. ( ik begrijp dat natuurlijk want dat is een hele belangrijke dag. Het is namelijk mijn verjaardag. Zo zie je maar weerdat die Newari priesters zo dom nog niet zijn.) Een week voor de grote gebeurtenis moet Shyam weer opdraven om de exacte tijd door te krijgen. Niet eerder en niet later. De tijd van de Bratabandha is, cultuurtecnisch, heel belangrijk. Precies op dat tijdstip zal er iets gebeuren. Wat weet ik nog niet want het is pas 3 feb. Ik moet er wel bij zijn van Shyam en ik vind het een grote eer.
De kaarten zijn voorbedrukt, goud op rood, alleen de tijd is nog niet ingevuld. Eerst worden de envelopes geschreven. Shyam leest de in te vullen naam op en drie man schrijft de adressering. 7 kijken toe zoals het in Nepal betaamd. Daarna worden de kaarten voorzien van het juiste tijdstip en in de envelopes gedaan. Tijdens het schrijven en vullen van de envelopes is het een zeer gezellige boel met de nodige hapjes en raksi uiteraard. Gisteren zijn er 400 kaarten gereed gemaakt en vanavond volgen de andere 400. Ja lui, jullie lezen het goed. Het wordt dus een feestje voor 800 man. Het is dan ook een heel belangrijk feest in de Newari cultuur. Load shedding, power cut’s, stakingen ten spijt, het feest gaat gewoon duur. De Brahmaan heeft bepaald, 8 feb 2008 om 9:30 wordt de zoon van Shyam man.


Shyam leest de namen en z'n maten schrijven de envelope.


Met gouden inkt.


De uitnodigingen worden van een tijdstip voorzien.


Front.


De uitnodiging.


Een gezellige bende.


En raksi natuurlijk.


Renu schuift aan.


en de rest van de familie.


En raksi natuurlijk.


Voor Marijke.


Zeef met tekst wordt gepositioneerd.


Klodder gele verf erop.


Met de gele tekst naar de droger.


Met hete lucht snel drogen, het moet snel af.


Eind reultaat.