28mei 2007 16:39 uur
Ik heb net mijn verslag van 26 mei op het web gezet als Shyam boven komt. Hij heeft een schoteltje bij zich en zet dat op mijn buro. “Yo marie Sir, you like?” Ik herken onmiddelijk mijn knoflookballen. “Yeah Shyam, I like. What’s it called?” “Yo marie.” En Shyam wacht glimmend van trots op mijn eerste hap. Klets, niet memmen, tanden erin. “Nice Shyam” murmel ik. Shyam gaat naar beneden. Ik besluit er een foto van te maken zodat jullie enig idee hebben wat het is. Na mijn tweede hap weer een foto zodat je het “bruine spul” kunt zien. Ik vind het niet echt vies maar om te zeggen lekker ?!?!?!.
27 mei. Shyam komt naar boven om mijn ontbijt te brengen. “You know sir, today strike? All closed. Me also closed.” “What do you mean strike ? Who is striking and why are you closed?” “Not only me Sir, everybody closed.”
De leraren van de privescholen willen dezelfde faciliteiten en salariëring als de leraren die les geven op de regeringsscholen. Nou .............. en daarom staakt heel de Kathmanduvallei. Als dat niet helpt dan staakt volgende maand heel Nepal. Verbijsterd hoor ik hem aan. Maar wat heb ik met de leraren te maken. Waarom moet mijn restaurant dicht omdat een priveleraar ook een pensioenregeling wilt. Shyam kijk mij beteuterd aan. Dus als morgen de buschauffeurs meer salaris willen gaan wij met z’n allen staken? Shyamk snapt dat er iets niet klopt maar het fenomeen staken is hier nog maar een paar jaar oud. Daarvoor was alles van de koning en als je iets wilde ging je naar hem toe. Dan was het simpel; of je kreeg je zin of je had geen baan meer. Tijdens het maoisten geklooi is de kracht van het stakingswapen ontdekt. Maar nu grijpen ze te pas en te onpas naar deze mogelijkheid. Omdat de regering sinds de koningsmoord alleen maar vriendjes met het volk wil zijn grijpen ze niet in.
Vanuit mijn sloel zie ik een buurvrouw het pas geoogste graan dogen. Op grote matten wordt het graan over het dak verspreid om het te laten drogen. Het is 8:00 uur en al erg warm.
Na mijn ontbijtje mail lezen, krantje ( shit eerste Pinksterdag, geen Telegraaf ), douche en op naar het Heart. Als ik mijn kamer uit kom zie ik de buurvrouw weer bezig. Het topje gaat uit. Het is 10:00 en bloed heet.
Ik bonk op de deur. Nabu doet open. “So your on strike, why?” “Because of teachers and…..” “Yes, I know, but why are we striking. Your not a teacher?” “No but everybody is on strike so we think.” “Yeah I know what you think. Where is the rest?” “The are all doing things, I don’t know.”
Alles is inderdaad dicht. Badgaon is open met 1 deur omdat re en verdwaalde gast rondloopt en die kun je niet buiten sluiten. Ik besluit om ook ff mijn gezicht te laten zien en ik kan tevens een foto maken van mijn nieuwe dak. “I go to the Badgaon, maybe I can get a decent meal. Tomorrow we will have a talk about striking.” Ik naar de Badgaon.
Ik wordt hartelijk begroet door de receptioniste. “Long time no see.” ze vouwt de handjes en begroet me met “Namaste, mister Rick, how are you, I am glad to see you again.” “I am also glad to see you again. You are looking very nice. “ Ze bloosd. Ik de trap op naar het dakterras. Ook daar wordt ik hartelijk begroet. Ik ga aan een tafeltje in de schaduw zitten en neem een water. “Botle of pani, please”
Ik neem een foto van mijn dak en ook van het plein. Alles is dicht en het plein ligt er verlaten bij. Ik babbel nog wat met de Badgaon staff en na een uurtje ga ik naar huis. Straks F1.
28 mei 6:30 Prie, prie. Mijn GSM. “Met Rick” piept mijn stem. “Hallo Sir. With Chhoisang Lama. You know me?” Ja natuurlijk ken ik jou. “Yes, I know you.” “When you come to pick up visa? Visa ready. What time you come.” “Two o clock this afternoon. Oke?” “Oke, two o clock you come. See you.” Hij verbreekt de verbinding. Ik draai me nog ff om. Shit, 6:32 wat een volk.
Als ik op sta bel ik Krishna. We hebben afgesproken dat hij mee gaat. Verleden week heeft Krishna, tijdens de bekend makings toer van Florence, Chhoisang Lama gesproken. Die heeft hem verzekerd dat alles in orde zou komen. Ik ben dezelfde dag nog gebeld met de verzekering dat alles in orde is en dat ik me geen zorgen hoef te maken. Doe ik ook niet. Na het afgeven van mijn paspoort zijn de zorgen voorbij. Of je krijgt het terug of niet. Je zorgen maken zal deze situatie niet veranderen. Krishna is niet te bereiken.
Om 10:00 uur ga ik naar de bank om mijn rekening te plunderen. Lekker wandelingetje. Op de terugweg kom ik Krishna tegen. “He jongen.” “Hoi Krish, how are you?” Ik begroet ook Rosani die achterop zit. Ik vertelo hem van het telefoontje en dat we om 14:00 in Kathmandu moeten zijn. We spreken af om 13:00 in de Khwopa. Namaste en de familie Kaito crost verder. Ik vervolg mijn loopje richting Heart. De hele staff is aanwezig.. “Hey boys, no strike today?” “Ha, no, not today” antwoord Ujjol. Hij is zich van geen kwaad bewust. “Today normal day. Everybody open.” Ik begin uit te leggen dat het vreemd is dat een land staakt omdat een kleine groep mensen iets willen bereiken. Het is “normaal”dat de groep zelf staakt maar waarom de rest van het land staakt is mij een raadsel. “Because they asked.” is het verbijsterende antwoord. Ik ga maar weer aan het uitleggen dat dit niet de bedoeling van staken is. Andere manier proberen.
Als je staakt werk je niet. Allen zijn het er me eens. Als je niet werkt krijg je geen geld. Weifelend zijn ze het er mee eens. Als je niet werkt en het restaurant is dicht komen er geen klanten. Iedereen eens. Als het restaurant dicht is is er geen omzet van 3000 rupee of in het hoog seizoen van 30.000 rupee. Ze knikken instemmend. Dus krijg ik van jullie 3000 rupee en jullie geen salaris voor deze dag. Het valt helemaal stil.
“So, I am not going to do that,........... this time but, next time there is a strike, first you ask me if it is Oke to strike. If I say yes, than you can strike and salary will be payed if I say no than you just have to work. Oke?” Iedereen knikt. “Now I like a chowmien and a pani, please”
Na de maaltijd ga ik richting Khwopa. Als ik binnen wil stappen komt net Florence naar buiten. “Hoi, hoe gaat het” “Nou het valt een beetje tegen. Ik kan mijn draai nog niet zo goed vinden. Het is zo anders en daarnaast ben ik ook een beetje ziek.” Ik kijk op mijn horloge. 12:04 “Heb je tijd voor een bakkie of misschien wat thee.” “Graag.” Terug naar het Heart.
Ze voelt zich alleen, heeft forse diaree, kan met niemand alle nieuwe ervaringen delen, denkt veel aan thuis, kortom ze voelt zich een beetje kloten. Ik heb met haar te doen. Het is de cultuur shock en ze is alleen. De twee didi’s spreken slecht tot geen Engels en hoe deel je daar je cultuur verschil mee. We babbelen wat en even later komt Krishna het balkon op. Sapje en wij moeten naar Kathmandu. “Hou je taai meid.” en we stappen op. Ik zal me wat om haar bekommeren.
Na weer een heerlijk ritje komen we aan bij het bureau voor tourisme. We worden op het parkeerterein opgevangen door Chhoisang Lama en die troont ons mee naar het grasveld tegenover de ingang van het gebouw. Er zitten 4 lama’s in lotushouding op het gras en mij wordt een plaatsje aangeboden. Krishna volgt. “We have your visa” en Chhoisang `laat mijn paspoort zien. Ik zie het visum. “Do you also have papers from my compagny?” De hoofdman begint te praten. Hij is duidelijk “de man” Zijn Engels is redelijk maar ik vraag of het in Nepali kan. Krishna weet precies wat ik wil en zal dat ook beter uit kunnen leggen. Een hoop Nepali gebrabbel en hoofd gewiebel. Ik krijg fotokopieën van de firma gegevens. Ik mag de orginelen zien maar niet krijgen want ik ben een partner in het bedrijf van de hoofdman. Ik kijk Krishna aan en we knikken alle twee. Ik geef 80.000 rupee aan Chhoisang Lama. Deze keer telt hij het niet na.
Volgend jaar is het een stuk goedkoper. Krish en ik staan op. “See you next year.” en we gaan naar de motor.
Binnen een half uur zijn we terug. Biertje in het Heart en daarna naar mijn blog.
Ik heb mijn visum !!!!!!
maandag 28 mei 2007
zaterdag 26 mei 2007
Het dak erop
26 mei 2007 14:08 uur
Gisteren om +/- 17:00 uur kwam de timmerploeg van onze timmermeneer. Alle materialen waren er en ze wilden aan de slag. “What do you want, we must take the roof out? “ “Sorry, what do you mean?” “Do you want that we take out the roof or that we mount the new roof over the old one.” Het blijven Nepalen. “I want you to take it all out.” De mannen gaan aan de slag. De oude beplating wordt verwijdert wat met enige moeite redelijk lukt. Als ze bij de laatste plaat zijn aangekomen wordt er toch wat getwijfeld. Ke garne ? Ik controleer de multiplex plaat en besluit om deze te laten zitten. Deze is nog voledig intact.
De electricien ariveert en ik vraag hem om de buitenlampen te vervangen. Kancha en Sajaan gaan bij de internet shop een ladder lenen die voor morgen 10:00 terug moet zijn. Volgens de electricien moet dat kunnen. Kwartiertje later komen de mannen terug met een ladder. Te kort voor de hoogste verdieping maar ik vraag om de lampen van de eerste verdieping te vervangen. Iedereen gaat aan de slag.
Het wordt hier redelijk snel donker. Om 19:30 is het pikke donker. Dus het is haasten geblazen. Het dak vorderd gestaag maar ze kunnen het niet af krijgen. Het hele dak is afgedekt met multiplex en de helf is ook afgewerkt met een zinken top laag. Het is hun manier en ik vind het best. De electricien haalt het wel. In het donker wordt de laatste lamp gemonteerd. Morgen komt de timmerploeg terug. Ik hoop dat ze dat doen.
De timmerploeg gaat naar huis en de electricien blijft nog ff plakken. Onze eigen Krishna komt ook ff gedag zeggen. Nabu maakt een dhal bath voor de mannen, de electricien eet mee evenals Krishna. Ik neem een chicken sandheko. Borrel erbij, hoppeta, nu maar hopen dat het niet gaat regenen vanacht.
Vandaag om 11:00 afgesproken bij het Heart. Om 11:00 uur zal er een schilder komen en ik wil graag dat Krishna daarbij is om uit te leggen wat ik precies wil.
De timmerploeg is al vertrokken. Het dak is af, joepie de poepie. De pannenlegger is er ook al. Er moet weer een waterdichte aansluiting komen met het nieuwe dak en ik vraag hem tevens om het hele dak na te kijken en te repareren. Alles aan het huis is voor de huurder. Dat is mij van te voren duidelijk verteld. Als het huis instort of zo-iets is dat uiteraard voor de huiseigenaar maar waneer hij het herbouwd is aan hem.
Ujjol heeft de dakdekker 50 rupee gegeven en daarvoor heeft de man 50 dakpannetjes gekocht. Het hele dak is inmiddels nagekeken en waar nodig gerepareerd. Dagloon 150 rupee. Twee uur gewerkt. Ik geef hem 100 rupee. Hij blij maar ik nog meer. Ik kan er voorlopig de eerste 10 jaar tegen.
Het is 13:30. Geen schilder gezien. Krishna en ik nemen een lichte lunch. Het is bloed heet. Op het Taumandhi square zijn zo weinig mogelijk mensen. In de schaduw van de trappen van de Nyatapola tempel worden de voegen van de bestrating schoongemaakt. Uiteraard een vrouwen werkje. Na de lunch ga ik naar huis. Verslagje schrijven en staks de kwalificatie van de F1 te Monaco. I love the Nepal !!!!!!!!!!!!
Gisteren om +/- 17:00 uur kwam de timmerploeg van onze timmermeneer. Alle materialen waren er en ze wilden aan de slag. “What do you want, we must take the roof out? “ “Sorry, what do you mean?” “Do you want that we take out the roof or that we mount the new roof over the old one.” Het blijven Nepalen. “I want you to take it all out.” De mannen gaan aan de slag. De oude beplating wordt verwijdert wat met enige moeite redelijk lukt. Als ze bij de laatste plaat zijn aangekomen wordt er toch wat getwijfeld. Ke garne ? Ik controleer de multiplex plaat en besluit om deze te laten zitten. Deze is nog voledig intact.
De electricien ariveert en ik vraag hem om de buitenlampen te vervangen. Kancha en Sajaan gaan bij de internet shop een ladder lenen die voor morgen 10:00 terug moet zijn. Volgens de electricien moet dat kunnen. Kwartiertje later komen de mannen terug met een ladder. Te kort voor de hoogste verdieping maar ik vraag om de lampen van de eerste verdieping te vervangen. Iedereen gaat aan de slag.
Het wordt hier redelijk snel donker. Om 19:30 is het pikke donker. Dus het is haasten geblazen. Het dak vorderd gestaag maar ze kunnen het niet af krijgen. Het hele dak is afgedekt met multiplex en de helf is ook afgewerkt met een zinken top laag. Het is hun manier en ik vind het best. De electricien haalt het wel. In het donker wordt de laatste lamp gemonteerd. Morgen komt de timmerploeg terug. Ik hoop dat ze dat doen.
De timmerploeg gaat naar huis en de electricien blijft nog ff plakken. Onze eigen Krishna komt ook ff gedag zeggen. Nabu maakt een dhal bath voor de mannen, de electricien eet mee evenals Krishna. Ik neem een chicken sandheko. Borrel erbij, hoppeta, nu maar hopen dat het niet gaat regenen vanacht.
Vandaag om 11:00 afgesproken bij het Heart. Om 11:00 uur zal er een schilder komen en ik wil graag dat Krishna daarbij is om uit te leggen wat ik precies wil.
De timmerploeg is al vertrokken. Het dak is af, joepie de poepie. De pannenlegger is er ook al. Er moet weer een waterdichte aansluiting komen met het nieuwe dak en ik vraag hem tevens om het hele dak na te kijken en te repareren. Alles aan het huis is voor de huurder. Dat is mij van te voren duidelijk verteld. Als het huis instort of zo-iets is dat uiteraard voor de huiseigenaar maar waneer hij het herbouwd is aan hem.
Ujjol heeft de dakdekker 50 rupee gegeven en daarvoor heeft de man 50 dakpannetjes gekocht. Het hele dak is inmiddels nagekeken en waar nodig gerepareerd. Dagloon 150 rupee. Twee uur gewerkt. Ik geef hem 100 rupee. Hij blij maar ik nog meer. Ik kan er voorlopig de eerste 10 jaar tegen.
Het is 13:30. Geen schilder gezien. Krishna en ik nemen een lichte lunch. Het is bloed heet. Op het Taumandhi square zijn zo weinig mogelijk mensen. In de schaduw van de trappen van de Nyatapola tempel worden de voegen van de bestrating schoongemaakt. Uiteraard een vrouwen werkje. Na de lunch ga ik naar huis. Verslagje schrijven en staks de kwalificatie van de F1 te Monaco. I love the Nepal !!!!!!!!!!!!
vrijdag 25 mei 2007
Het dak eraf.
25 mei 2007 11:24 uur
Eergisteren zijn de Newari lampen gemonteerd. 5 aan de voorkant en 3 aan de zijkant. Het is verboden om lichtbakken of neonreclame op te hangen. Ik begrijp dat wel een beetje maar het is toch lastig om de toeristen ’s avonds op je tentje te attenderen. De Newari lampen heb ik nu meer naar de buitenkant laten plaatsen zodat het licht ook als “strijklicht” langs de naamborden van het Heart gaan. Beter dan niks denk ik maar.
De electricien is een vriend van Shyam en nadat ik tegen Shyam had gezegd dat ik de lampen wel op wilde hangen zei hij “When sir, now?” “Yes, if possible.” “I phone, sir Oke?” “Yes please.” Een kwartiertje later komt de electricien de Khwopa binnen. Da’s snel !
Ik leg uit wat ik wil en Krishna, iedereen is hier naar een god vernoemd lijkt het wel, gaat aan de slag. Hij gaat naar dezelfde “groothandel” als ik met Shyam geweest ben en komt even later terug met de benodigde spullen.
Hij werkt snel, deze Krishna, en erg secuur. Ik geniet ervan en mijn boy’s helpen van alle kanten mee.
Als alles is aangesloten behalve het nieuwe schakelbord vant de stroom uit. Powercut !!!. Met een van de lampen die automatisch aan springen bij stroomuitval wordt de werkplek aangelicht en Krishna monteerd het schakelpaneel. Nu maar wachten.
Het werkt !!! Alles werkt precies zoals ik wilde. 2 kleine spotlights die de muur belichten zodat daar wat “antieke” tanka’s kunnen worden opgehangen. De 7 buiten lampen die het balkon verlichten, de twee lampen die, onafhankelijk geschakeld, de eettafels belichten en de buitenlampen die de zijgevel verlichten. Alles dimmer geschakeld. Dimmer 150 rupee. Ik ben erg blij.
Gisteren zit ik lekker op mijn balkonnetje te genieten van een fried rice. Het is erg winderig. Dat zijn hier soms van die vlagen die uit het niets ontstaan en ook na 3 – 4 minuten weer ophouden. Er loop weer een groepje wenende vrouwen voorbij. Gauw een foto. Opeens klinkt er een enorm kabaal boven me. Het lijkt wel of het dak instort. Mensen die op de Nyatapola tempel naar het plein zitten te kijken, staren nu allemaal naar mijn dak. Kancha komt het balkon opgerend, klimt op de rand en met zijn hand voelt hij aan de dakrand. “Roof gone !” Hoezo roof gone, ik zie het toch gewoon nog zitten!?!?!? “What you mean, roof gone?” “Plate gone, pfoep, gone, Wind.” Jaha, dat zijn nog al eens conversaties. “Come.” zegt ie en pakt mijn hand en leid mij naar beneden. Wij het Taumandhi square op. Ik kijk achterom en zie de shit.
Het balkon wordt overkapt door een dak van multiplex. Niet waterdicht uiteraard. Over deze houten platen zijn metalen platen gelegd. De dakrand is, in plaats van de gebruikelijke 1,8 cm, 5 cm dik. Gezwollen door het water. Zodoende is de metalen plaat los gekomen en door de windvlaag van het dak gescheurd. ’T is toch altijd wat in Nepal.
De timmerman gebeld en die komt naar het Heart. Kijken, staren, hoofd wiebelen, meten, heel veel Newari praten met Uzzol. “Oke, he can fix it.” “When?” “Tomorrow.” “How much?” “*80 rupee per square feet, including wood.” “Oke, as fast as possible, it can be raining any day.” “Yes, we know.”
Vanmorgen een voorschot betaald om het hout te kopen. Alles bij elkaar is het 160 square Ft, Hollekidee. How to get rid of your money!
Nu ff douchen en op naar het Heart, ben benieuwd wat vandaag weer brengt.
Eergisteren zijn de Newari lampen gemonteerd. 5 aan de voorkant en 3 aan de zijkant. Het is verboden om lichtbakken of neonreclame op te hangen. Ik begrijp dat wel een beetje maar het is toch lastig om de toeristen ’s avonds op je tentje te attenderen. De Newari lampen heb ik nu meer naar de buitenkant laten plaatsen zodat het licht ook als “strijklicht” langs de naamborden van het Heart gaan. Beter dan niks denk ik maar.
De electricien is een vriend van Shyam en nadat ik tegen Shyam had gezegd dat ik de lampen wel op wilde hangen zei hij “When sir, now?” “Yes, if possible.” “I phone, sir Oke?” “Yes please.” Een kwartiertje later komt de electricien de Khwopa binnen. Da’s snel !
Ik leg uit wat ik wil en Krishna, iedereen is hier naar een god vernoemd lijkt het wel, gaat aan de slag. Hij gaat naar dezelfde “groothandel” als ik met Shyam geweest ben en komt even later terug met de benodigde spullen.
Hij werkt snel, deze Krishna, en erg secuur. Ik geniet ervan en mijn boy’s helpen van alle kanten mee.
Als alles is aangesloten behalve het nieuwe schakelbord vant de stroom uit. Powercut !!!. Met een van de lampen die automatisch aan springen bij stroomuitval wordt de werkplek aangelicht en Krishna monteerd het schakelpaneel. Nu maar wachten.
Het werkt !!! Alles werkt precies zoals ik wilde. 2 kleine spotlights die de muur belichten zodat daar wat “antieke” tanka’s kunnen worden opgehangen. De 7 buiten lampen die het balkon verlichten, de twee lampen die, onafhankelijk geschakeld, de eettafels belichten en de buitenlampen die de zijgevel verlichten. Alles dimmer geschakeld. Dimmer 150 rupee. Ik ben erg blij.
Gisteren zit ik lekker op mijn balkonnetje te genieten van een fried rice. Het is erg winderig. Dat zijn hier soms van die vlagen die uit het niets ontstaan en ook na 3 – 4 minuten weer ophouden. Er loop weer een groepje wenende vrouwen voorbij. Gauw een foto. Opeens klinkt er een enorm kabaal boven me. Het lijkt wel of het dak instort. Mensen die op de Nyatapola tempel naar het plein zitten te kijken, staren nu allemaal naar mijn dak. Kancha komt het balkon opgerend, klimt op de rand en met zijn hand voelt hij aan de dakrand. “Roof gone !” Hoezo roof gone, ik zie het toch gewoon nog zitten!?!?!? “What you mean, roof gone?” “Plate gone, pfoep, gone, Wind.” Jaha, dat zijn nog al eens conversaties. “Come.” zegt ie en pakt mijn hand en leid mij naar beneden. Wij het Taumandhi square op. Ik kijk achterom en zie de shit.
Het balkon wordt overkapt door een dak van multiplex. Niet waterdicht uiteraard. Over deze houten platen zijn metalen platen gelegd. De dakrand is, in plaats van de gebruikelijke 1,8 cm, 5 cm dik. Gezwollen door het water. Zodoende is de metalen plaat los gekomen en door de windvlaag van het dak gescheurd. ’T is toch altijd wat in Nepal.
De timmerman gebeld en die komt naar het Heart. Kijken, staren, hoofd wiebelen, meten, heel veel Newari praten met Uzzol. “Oke, he can fix it.” “When?” “Tomorrow.” “How much?” “*80 rupee per square feet, including wood.” “Oke, as fast as possible, it can be raining any day.” “Yes, we know.”
Vanmorgen een voorschot betaald om het hout te kopen. Alles bij elkaar is het 160 square Ft, Hollekidee. How to get rid of your money!
Nu ff douchen en op naar het Heart, ben benieuwd wat vandaag weer brengt.
woensdag 23 mei 2007
Newari lampen
23 mei 2007 9:14 uur
Gisteren om 5:30 wakker en uit eindelijk opgestaan. Er moet wat aan gedaan worden, die hond moet dood. Met allerlei scenario’s in mijn hoofd, “How to kill a dog and get away with it” breng ik de ochtend door terwijl ik mijn mail lees. Shyam komt om 7:00 naar boven om het dakterras open te gooien. “Morning, Sir, Have a nice sleep?” “Morning Shyam, I really hate the dog, I want to kill him.” “I know sir, we all want to kill him but dog very clever. I also speak with neighbor, they also want to kill the dog. Many complaints about the dog. But owner of dog, crazy man, sir.” Het vervelende is dat Shyam het zich erg aantrekt. “I don’t want to leave Khwopa Shyam, but the dog is killing me.” Ik eet mijn ontbijt en lees de krant.
Als ik na mijn douch naar beneden ga vraag ik aan Shyam of hij mee gaat voor de inkopen. De Newari lampen moeten worden afgemonteerd en daarvoor zijn spullen nodig. 14 fitingen, 14, stekkers en contra stekkers, 20 lampen en 7 pakjes M-sil. “Sure, Sir, I go with you.” en hij wiebeld zijn hoofd. Wij naar de “groothandel”
Na de inkopen terug naar huis. “When do you have time to help me with my lamps?” “I got time sir, now good time.” en Shyam pakt de eerste lamp. We beginnen de eerste lamp op te bouwen als de overbuurman binnen komt. Hij kijkt geïnteresseert toe. We beginnen eerst de fittingen en de stekkers te monteren. De buurman doet spontaan mee. Na twee fittingen komt de buurman van de pashmina shop binnen. Hij kijkt toe en bij fitting 3 gaat ook hij aan de slag. Onze fabriek loopt goed. Alle verbindingen worden getest en na een uurtje zijn de 14 fittingen klaar. Daarna gaan Shyam, Riandra (overbuurman) en ik de eerste fitting in de lamp monteren. Na 2 uur zijn alle lampen gemonteerd en worden door Shyam achter de trap gelegd. De M-sil moet uitharden.
Tijd voor een bakkie thee. Shyam loopt de Khwopa uit en komt even later terug met 8 platte dinges. “You try one, Sir, I think you like.” “What is it?” “Moela Sir, very mjam.” en hij gebaard met zijn hand het ‘erg lekker gebaar’. Ik krijg er twee en ik neem een hap, .......... oliebollen, het zijn hele zoete oliebollen en erg lekker.!!!!!!! Mjam !!!
“You like, Sir?” “Yes Shyam, very nice, we call it ‘oliebollen’, very mjam.” Shyam glimt.
Ik ga naar het Heart of Bhaktapur en neem een buf chowmien en een biertje. Het is 17:30 en ik ben helemaal vergeten te eten. Goed voor mijn lijn denk ik maar. Ik ben de enige blank op het plein. Op mijn terasje zie ik aan de overkant wat vlooiende vrouwen en denk weer aan de filmmeiden.Na een uurtje ga ik terug naar de Khwopa en neem plaats op het stoepje naast Shyam. Erg leuk om de Nepali langs te zien lopen. Als Het helemaal donker is stap ik op, neem een flesje bier en ga naar m’n kamer. CNN kijken en vroeg naar bed. Ik hoop dat ik een lange ruk kan maken.
Vandaag, 5:01 Ik wordt wakker geblaft. Ik ben om 10:00 gaan slapen en heb er nu 7 uur opzitten. Reden om niet geheel chagerijnig te zijn, maar die hond moet eraan !!!! Om een uur of 6 houd de fucker op. Ik probeer weer te gaan slapen en wordt om 8:50 wakker, heerlijk.
Tijdens het schrijven komt Florence naar boven. Het is alweer haar laatste dag in de Khwopa, vandaag vertekt ze naar Swarga om er tot 14 juni te blijven. We babbelen wat en ze gaat foto’s nemen vanaf het dakterras. Het uitzicht is erg heiïg. Als ze weer naar beneden komt “Zie je dit T-shit, niets meer van de ketjap te zien” “Oke, daar ben ik erg blij mee, vond het wel kloten,” “Ben je gek, joh, ik vond het eigenlijk wel leuk, Prima begin van mijn Nepal avontuur.” Kijk ! dat zijn nog eens toffe meiden. We nemen afscheid “Maar ik zie je toch nog wel.” “Tuurlijk, ik kom nog eten in je restaurant. Dag” en ze daalt de trap af.
Gisteren om 5:30 wakker en uit eindelijk opgestaan. Er moet wat aan gedaan worden, die hond moet dood. Met allerlei scenario’s in mijn hoofd, “How to kill a dog and get away with it” breng ik de ochtend door terwijl ik mijn mail lees. Shyam komt om 7:00 naar boven om het dakterras open te gooien. “Morning, Sir, Have a nice sleep?” “Morning Shyam, I really hate the dog, I want to kill him.” “I know sir, we all want to kill him but dog very clever. I also speak with neighbor, they also want to kill the dog. Many complaints about the dog. But owner of dog, crazy man, sir.” Het vervelende is dat Shyam het zich erg aantrekt. “I don’t want to leave Khwopa Shyam, but the dog is killing me.” Ik eet mijn ontbijt en lees de krant.
Als ik na mijn douch naar beneden ga vraag ik aan Shyam of hij mee gaat voor de inkopen. De Newari lampen moeten worden afgemonteerd en daarvoor zijn spullen nodig. 14 fitingen, 14, stekkers en contra stekkers, 20 lampen en 7 pakjes M-sil. “Sure, Sir, I go with you.” en hij wiebeld zijn hoofd. Wij naar de “groothandel”
Na de inkopen terug naar huis. “When do you have time to help me with my lamps?” “I got time sir, now good time.” en Shyam pakt de eerste lamp. We beginnen de eerste lamp op te bouwen als de overbuurman binnen komt. Hij kijkt geïnteresseert toe. We beginnen eerst de fittingen en de stekkers te monteren. De buurman doet spontaan mee. Na twee fittingen komt de buurman van de pashmina shop binnen. Hij kijkt toe en bij fitting 3 gaat ook hij aan de slag. Onze fabriek loopt goed. Alle verbindingen worden getest en na een uurtje zijn de 14 fittingen klaar. Daarna gaan Shyam, Riandra (overbuurman) en ik de eerste fitting in de lamp monteren. Na 2 uur zijn alle lampen gemonteerd en worden door Shyam achter de trap gelegd. De M-sil moet uitharden.
Tijd voor een bakkie thee. Shyam loopt de Khwopa uit en komt even later terug met 8 platte dinges. “You try one, Sir, I think you like.” “What is it?” “Moela Sir, very mjam.” en hij gebaard met zijn hand het ‘erg lekker gebaar’. Ik krijg er twee en ik neem een hap, .......... oliebollen, het zijn hele zoete oliebollen en erg lekker.!!!!!!! Mjam !!!
“You like, Sir?” “Yes Shyam, very nice, we call it ‘oliebollen’, very mjam.” Shyam glimt.
Ik ga naar het Heart of Bhaktapur en neem een buf chowmien en een biertje. Het is 17:30 en ik ben helemaal vergeten te eten. Goed voor mijn lijn denk ik maar. Ik ben de enige blank op het plein. Op mijn terasje zie ik aan de overkant wat vlooiende vrouwen en denk weer aan de filmmeiden.Na een uurtje ga ik terug naar de Khwopa en neem plaats op het stoepje naast Shyam. Erg leuk om de Nepali langs te zien lopen. Als Het helemaal donker is stap ik op, neem een flesje bier en ga naar m’n kamer. CNN kijken en vroeg naar bed. Ik hoop dat ik een lange ruk kan maken.
Vandaag, 5:01 Ik wordt wakker geblaft. Ik ben om 10:00 gaan slapen en heb er nu 7 uur opzitten. Reden om niet geheel chagerijnig te zijn, maar die hond moet eraan !!!! Om een uur of 6 houd de fucker op. Ik probeer weer te gaan slapen en wordt om 8:50 wakker, heerlijk.
Tijdens het schrijven komt Florence naar boven. Het is alweer haar laatste dag in de Khwopa, vandaag vertekt ze naar Swarga om er tot 14 juni te blijven. We babbelen wat en ze gaat foto’s nemen vanaf het dakterras. Het uitzicht is erg heiïg. Als ze weer naar beneden komt “Zie je dit T-shit, niets meer van de ketjap te zien” “Oke, daar ben ik erg blij mee, vond het wel kloten,” “Ben je gek, joh, ik vond het eigenlijk wel leuk, Prima begin van mijn Nepal avontuur.” Kijk ! dat zijn nog eens toffe meiden. We nemen afscheid “Maar ik zie je toch nog wel.” “Tuurlijk, ik kom nog eten in je restaurant. Dag” en ze daalt de trap af.
maandag 21 mei 2007
De gebroken ketjapfles
21 mei 2007 11:52 uur
Vandaag wisseling van de wacht. Catherien vertrekt en Florence is net aangekomen. Florence is de nieuwe vrijwilligster van Swarga. Het is allemaal nog best spannend geworden. Ze zou gisteren aankomen maar heeft haar vliegtuig gemist. Haar E-mail ticket werd door Gulf-Air gewijgert en er is in grote haast een nieuw ticket gemaakt wat echter een dag duurde. Florence is vanmorgen om 10:00 op de bovenste verdieping van Khwopa verschenen. Ze heeft wat spulletjes voor me meegenomen, medicijnen en een liter ketjap manis. Ik wil proberen om de smaak van de ketjapmanis na te laten maken door Nabu.
Het meisje is kapot van de reis die inmiddels z’n 36 uur heeft geduurt. Schiphol – Parijs – Muscat – Bahgrein – Kathmandu. En natuurlijk met de nodige vertraging. Arm kind. Om 11:30 gaan Krishna en Catherien een naaimachine kopen die Catherien aan Swarga wil schenken. Florence gaat naar haar kamer om mijn spullen te pakken om daarna een hazenslaapje te doen.
Florence komt de trap op. “Hij is gebroken, je ketjapfles is gebroken” “Sodeju., is het erg, zijn je kleren naar filistijnen?” “Een aantal.” wij de naar haar kamer. Een grote rode reistas met aan de linkerzijde met ketjap doordrenkte kleding. Op het tafeltje de AH tas met de kapotte fles en de medicijnen. Ik heb diep medelijden met haar en voel me erg schuldig. Ze gaat er nogal luchtig mee om en gaat aan de was, de handwas in een wastafeltje. Leuke kennismaking met Nepal. Ik ga naar mijn buro. Florence rent de trap op en af met was die op het dakterras te drogen wordt gehangen. Ik voel me rot.
Vandaag wisseling van de wacht. Catherien vertrekt en Florence is net aangekomen. Florence is de nieuwe vrijwilligster van Swarga. Het is allemaal nog best spannend geworden. Ze zou gisteren aankomen maar heeft haar vliegtuig gemist. Haar E-mail ticket werd door Gulf-Air gewijgert en er is in grote haast een nieuw ticket gemaakt wat echter een dag duurde. Florence is vanmorgen om 10:00 op de bovenste verdieping van Khwopa verschenen. Ze heeft wat spulletjes voor me meegenomen, medicijnen en een liter ketjap manis. Ik wil proberen om de smaak van de ketjapmanis na te laten maken door Nabu.
Het meisje is kapot van de reis die inmiddels z’n 36 uur heeft geduurt. Schiphol – Parijs – Muscat – Bahgrein – Kathmandu. En natuurlijk met de nodige vertraging. Arm kind. Om 11:30 gaan Krishna en Catherien een naaimachine kopen die Catherien aan Swarga wil schenken. Florence gaat naar haar kamer om mijn spullen te pakken om daarna een hazenslaapje te doen.
Florence komt de trap op. “Hij is gebroken, je ketjapfles is gebroken” “Sodeju., is het erg, zijn je kleren naar filistijnen?” “Een aantal.” wij de naar haar kamer. Een grote rode reistas met aan de linkerzijde met ketjap doordrenkte kleding. Op het tafeltje de AH tas met de kapotte fles en de medicijnen. Ik heb diep medelijden met haar en voel me erg schuldig. Ze gaat er nogal luchtig mee om en gaat aan de was, de handwas in een wastafeltje. Leuke kennismaking met Nepal. Ik ga naar mijn buro. Florence rent de trap op en af met was die op het dakterras te drogen wordt gehangen. Ik voel me rot.
zaterdag 19 mei 2007
Een leven zonder internet
19 mei 2007 10:33 uur
Heerlijk geslapen, ontbijtje, mail, blogs lezen (wat steeds meer tijd gaat vergen), krantje lezen en nu aan de blog.
Eergisterenavond vroeg Catrien of ze naar Swarga mocht komen om de kinderen te zien. “Of course, your most welcome.” Krishna heeft uiteraard helemaal geen bezwaar. Omdat de kinderen naar school gaan is de beste tijd ’s morgens voor 10:00 uur of ’s avonds na 17:00. Er wordt 17:00 afgesproken. “Maar ik ken de weg niet.” “Ik breng je wel.” Wat ben ik toch een galante boy.
Het is weinig toeristen gegeven om echt met de Nepali om te gaan en ervaringen te delen. Ik stel aan Krishna voor om Catrien het avond-eten mee te laten maken. Zittend op de grond, met de handen eten en .................dhal bath !! “Zou je dat willen?” “Ja, waarom niet.” “She likes to eat your dhal bath.” “If she stay’s for dhal bath, you have to eat as well, don’t you think?” Shit. “Oke, I accept the challenge.”
Gisteren een regenachtige dag.Ik sluit mijn laptop aan en krijg geen verbinding met het internet. Kabel checken, niets mis mee. Dan maar naar de cybershop. Mijn voor 140 rupee gekochte paraplu komt goed van pas. Chinees product. Shop gesloten, huh!! Stel dat die gasten op vakantie zijn. Ik terug naar de Khwopa. “Cybershop closed, Shyam, maybe on holiday.” “No sir, not holiday, Nepali people have no holiday, maybe raining, he think no customers.” “But I have 24 hours internet, also in the night.” Shyam weet hier het antwoord natuurlijk ook niet op. Ik ga naast Shyam op het bankje zitten. We staren naar buiten, het giet van de regen. Shit, mijn hele routine om zeep. Geen mail, geen krant, geen blog. Da’s ff wennen.
Ganesh, de vriend van Shyam die op zijn winkel past als Shyam thuis zijn dhal bath gaat eten, komt de Khwopa binnen. “You are friend of cybershop, ?” “Yes.” Do you know why they are closed?” “No.” “Do you have telephone number of your friend?” “No.” “Oke, thank you” “I can go and ask him.” “Would you do that for me?” “Yeah sure.” en hij loop de regen weer in.
Na een kwartiertje komt Ganesh terug. “Maybe after 10 o clock he will come.” Ik heb het inmiddels afgeleerd om te vragen de oorzaak van de “maybe” is. “Thank you very much.” “Your welcom” Ikke naar boven, het is 9:50.
We kunnen de lampen niet afmonteren omdat ook de onderkant geschildert moet worden. Schilderen doet men hier buiten en de zon droogt de verf. Regen, niet schilderen, geen lampen.
Om 10:10 ben ik verbonden met het web en voel me weer super hapy. Ik doe mijn dingetje en tegen 17:00 ga ik me douchen en aankleden. Om 17:30 heb ik met Catrien afgesproken.
We lopen naar het kindertehuis Swarga. Na drie straten ben ik de weg kwijt. Ik leg aan Catrien uit dat het voor mij heel normaal is dus ik bel Sajaan, een van de Newari kelners. Ik vraag hem of hij Swarga kent. Nee dus. “Do you know the bufelomarked?” die weet hij wel. Ik leg uit waar wij staan en vraag hem om te komen. Na 10 minuutjes staat Sajaan voor onze neus en loodst ons naar de buffel markt. Ik bedank hem en we lopen naar Swarga. Vanaf nu gaat het goed.
In Swarga worden we hartelijk ontvangen en na een beetje in de tuin met de kinderen te hebben gespeeld worden we aan tafel geroepen. Catrien en ik in een hoekje en de rest gaat op hun eigen plaatsje zitten.
Het is vreselijk om toe te geven maar, ik vond het eigenlijk best lekker. Ik zal het niet dagelijks gaan eten maar ala.
Naast Catrien zit het jongste humpie. 3 jaar en kind van didi 2. Tijdens het eten valt ze altijd in slaap, volgens Joyce en inderdaad, tegen het einde gaat ze voor gaas. Tot grote hilariteit van vooral Catrien en ik. Wat een lief ding.
Na het eten uitgebreid afscheid genomen en huiswaarts gekeerd. Klein tussenstopje in het Heart voor een afzakkertje. Op de voet van de Nyatapola tempel zitten twee muzikanten Nepalese muziek te maken. Klinkt erg gaaf.
Heerlijk geslapen, ontbijtje, mail, blogs lezen (wat steeds meer tijd gaat vergen), krantje lezen en nu aan de blog.
Eergisterenavond vroeg Catrien of ze naar Swarga mocht komen om de kinderen te zien. “Of course, your most welcome.” Krishna heeft uiteraard helemaal geen bezwaar. Omdat de kinderen naar school gaan is de beste tijd ’s morgens voor 10:00 uur of ’s avonds na 17:00. Er wordt 17:00 afgesproken. “Maar ik ken de weg niet.” “Ik breng je wel.” Wat ben ik toch een galante boy.
Het is weinig toeristen gegeven om echt met de Nepali om te gaan en ervaringen te delen. Ik stel aan Krishna voor om Catrien het avond-eten mee te laten maken. Zittend op de grond, met de handen eten en .................dhal bath !! “Zou je dat willen?” “Ja, waarom niet.” “She likes to eat your dhal bath.” “If she stay’s for dhal bath, you have to eat as well, don’t you think?” Shit. “Oke, I accept the challenge.”
Gisteren een regenachtige dag.Ik sluit mijn laptop aan en krijg geen verbinding met het internet. Kabel checken, niets mis mee. Dan maar naar de cybershop. Mijn voor 140 rupee gekochte paraplu komt goed van pas. Chinees product. Shop gesloten, huh!! Stel dat die gasten op vakantie zijn. Ik terug naar de Khwopa. “Cybershop closed, Shyam, maybe on holiday.” “No sir, not holiday, Nepali people have no holiday, maybe raining, he think no customers.” “But I have 24 hours internet, also in the night.” Shyam weet hier het antwoord natuurlijk ook niet op. Ik ga naast Shyam op het bankje zitten. We staren naar buiten, het giet van de regen. Shit, mijn hele routine om zeep. Geen mail, geen krant, geen blog. Da’s ff wennen.
Ganesh, de vriend van Shyam die op zijn winkel past als Shyam thuis zijn dhal bath gaat eten, komt de Khwopa binnen. “You are friend of cybershop, ?” “Yes.” Do you know why they are closed?” “No.” “Do you have telephone number of your friend?” “No.” “Oke, thank you” “I can go and ask him.” “Would you do that for me?” “Yeah sure.” en hij loop de regen weer in.
Na een kwartiertje komt Ganesh terug. “Maybe after 10 o clock he will come.” Ik heb het inmiddels afgeleerd om te vragen de oorzaak van de “maybe” is. “Thank you very much.” “Your welcom” Ikke naar boven, het is 9:50.
We kunnen de lampen niet afmonteren omdat ook de onderkant geschildert moet worden. Schilderen doet men hier buiten en de zon droogt de verf. Regen, niet schilderen, geen lampen.
Om 10:10 ben ik verbonden met het web en voel me weer super hapy. Ik doe mijn dingetje en tegen 17:00 ga ik me douchen en aankleden. Om 17:30 heb ik met Catrien afgesproken.
We lopen naar het kindertehuis Swarga. Na drie straten ben ik de weg kwijt. Ik leg aan Catrien uit dat het voor mij heel normaal is dus ik bel Sajaan, een van de Newari kelners. Ik vraag hem of hij Swarga kent. Nee dus. “Do you know the bufelomarked?” die weet hij wel. Ik leg uit waar wij staan en vraag hem om te komen. Na 10 minuutjes staat Sajaan voor onze neus en loodst ons naar de buffel markt. Ik bedank hem en we lopen naar Swarga. Vanaf nu gaat het goed.
In Swarga worden we hartelijk ontvangen en na een beetje in de tuin met de kinderen te hebben gespeeld worden we aan tafel geroepen. Catrien en ik in een hoekje en de rest gaat op hun eigen plaatsje zitten.
Het is vreselijk om toe te geven maar, ik vond het eigenlijk best lekker. Ik zal het niet dagelijks gaan eten maar ala.
Naast Catrien zit het jongste humpie. 3 jaar en kind van didi 2. Tijdens het eten valt ze altijd in slaap, volgens Joyce en inderdaad, tegen het einde gaat ze voor gaas. Tot grote hilariteit van vooral Catrien en ik. Wat een lief ding.
Na het eten uitgebreid afscheid genomen en huiswaarts gekeerd. Klein tussenstopje in het Heart voor een afzakkertje. Op de voet van de Nyatapola tempel zitten twee muzikanten Nepalese muziek te maken. Klinkt erg gaaf.
donderdag 17 mei 2007
De buurt fucker
17 mei 2007 6:01 uur
De buurt fucker heeft het weer voor elkaar. 5:45 als ik besluit dat er tegen zijn geblaf niet te vechten valt. Ik sta maar op, kan ik mijn verslag schrijven.
Eergisteren zijn er tien Newari lampen en de 8 schaallampen aangekomen.
De Newari lampen zijn hanglampen. De bovenkant is schaalvormig zodat daar olie in kan worden gedaan. Doe er een draadje katoen in en je hebt een olielamp. Ze worden nog echt gebruikt maar vooral gemaakt voor de toeristen industrie. Alles handmatig. Je kunt ze kopen in aardewerk of in messing. Ik heb deze aardewerk lampen bij de broer van de overbuurman besteld en deze zijn speciaal voor mij gemaakt. In de schaal heb ik een gat laten maken waarin ik een lampenfitting wil monteren. Na 1 Nepali week (3 weken) zijn er 10 van de 15 klaar. Ik heb ze donker besteld zodat ze ook geverfd worden. De zuinige Nepali hebben alleen de bovenkant geverft zodat ze allemaal weer terug moeten om ook de onderkant te laten verven. Samen met Shyam heb ik er een afgemonteerd om te kijken of datgene wat ik wil ook daadwerkelijk kan.
De schaallampen zijn niet naar mijn zin. Het zijn halve schalen die tegen de muur worden gemonteerd en in dezelfde kleur worden geverft als de muur. Ze moeten voor indirect licht zorgen. Het is erg moeilijk geweest om uit te leggen wat ik bedoelde en dit is het resultaat. Er worden 8 nieuwe gemaakt. Minder hoog, twee inch breeder en het gat onderin niet groter dan een inch.
Met een heleboel aanwijs werk vraag ik Shyam waar je fittingen kunt kopen. Shyam gaat met mij mee. Nepali winkeltje in en na een hoop gekloot heb ik de juiste fitting gevonden. Lampje erbij, stekker en contrastekker. Ik wil mijn lampen naar binnen kunnen halen als er met stenen wordt gegooid. Als ik draad wil kopen houd Shyam mij tegen. “I have Sir, no spend money, I have.” Wij naar de Khwopa.
“Do you have siliconenkit, Shyam?” Alsof ik basjiboezoek praat. “Sorry, Sir? What is slili, what was the name” Jaha, daar was ik al bang voor. “It is a kind of glue but very thick.” “We don’t have Sir” “I need glue Shyam, how else can we connect this thingy to the lamp?” “We can buy glue Sir, we have SuperGlue” Dat gaat nooit lukken. “Oke, let’s buy SuperGlue” in de hoop dat ze in dat winkeltje iets anders hebben. Wij naar de winkel van sinkel. De Nepali druk overleggen en ik er maar telkens “Kit, ........ thick glue, ........ kit ” tussendoor roepen. De winkelier gebaard naar mij ..........., ik snap het. “Yes, that’s what I want” Twee componenten spul. Een soort van stopverf met een binnen en een buiten laag die je, door goed te kneden, mengt. Ik koop een rolletje en we gaan huiswaarts.
Shyam begint de fitting te monteren en de draad wordt om het frame en de ophangketting gedraaid. Ik kneed een beetje M-sil, zoals het spul heet en leg een worstje om het fitting gat. Fitting er in gedrukt en de rest van het spul nu over de fitting gedrukt om het geheel waterdicht af te sluiten. Uurtje wachten op het uitharden en een testje. Stekker in het stopcontact, joepie. Shyam wilt een ultieme test. In de schaal waar normaal de olie in moet wilt hij nu water gieten om te kijken of het waterdicht is. Ook geslaagd. We besluiten om de “Shyam & Rick Nawari lamp factory” op te richten. Ik vraag papa Shyam om een lamp op te houden voor de foto. One ready , nin to go.
Gisteren had ik een afspraak om 10:00 met de timmerbaas. Ook zou er tussen 10:00 en 11:00 , volgens een Nepali die in de Khwopa een babbeltje zat te maken, een duitse tourgids komen om afspraken te maken. “He really wants to meet you. He comes every year two times to Nepal with group of tourist.” “That’s nice, what is the average size of his group?” “Normal between 16 and 20 people” “Very nice, I like to meet him” “Yes, He will come”.
Om 9:30 zit ik in het Heart en babbel wat met de boy’s. Om 10:00 komt de timmerman langs om de zaak op te meten en de laatste details door te nemen. Perfect op tijd, niet te geloven. De boel wordt opgemeten en om een uur of half twaalf stapt de timmerman op. Geen Duitse tourgids gezien en ik terug naar de Khwopa om lampen te maken. Nog steeds geen stroom. Om 9:00 uur power cut.
“Oh, ....... your out” “No, I’m in” “I think your out” “I had appointment in my restaurant with your carpenter” “There was a girl here and she was interested in Swarga and I told her that she have to talk to you. Belgium girl. very pretty.” Ik grijns Shyam aan. “Where is she?” “Up stairs Sir, in your room” Shit, dat beloofd wat. “In my room???” “You know, on the table. She is waiting for you” “Oh… very pretty Shyam? How old you think” “Very young, Sir, looking very nice.” Shyam’s hoofd wiebeld er lustig op los. Very young, da’s weer niet zo gunstig, denk ik. “How young” Shyam haalt zijn inschrijf boek uit de la en we staren naar haar geboortedatum. “Oe, not so very young” Nou, ik vind het een prima leeftijd. Ik loop de trap op. “Her name is Catrien”
Als ik boven kom zie ik Catrien aan mijn buro zitten. “Hallo, jij moet Catrien zijn.” “Ah dan bij jij mister Rick.” Ik ga zitten en we maken kennis. Catrien is een week in Nepal en net geariveerd in Bhaktapur. Ze is erg geïnteresseert in het wel en wee van kinderen, heeft niet zoveel dagen vakantie, wil Bhaktapur gaan verkennen en morgen naar Nagarkot. “Heb je al gegeten?” “Nee, en ik heb eigenlijk best honger” Ik bel Krishna. “Do you have time for a beautiful lady to show Bhaktapur this afternoon.? She also wants to know all about Swarga. So I think that it can be a interesting afternoon for the both of you.” “Yes I have a few hours.” “Let’s meet in the Heart, she has to have lunch.” “Oke, see you there.” Catrien en ik babbelen nog wat en we vertrekken naar het Heart. Krishna zit al te wachten.
Na een zeer gezellige lunch vertrekken Krishna en Catrien voor hun toer en ik ga naar de Khwopa. Ik doe wat administratie en mail wat. Poog mijn broer te bellen via voipbuster maar het lukt van geen kanten. De hemelsluizen worden geopend en het stortregend enorm. Arme Catrien.
We hebben afgesproken voor een dineetje in het Heart. Als ik om 18:00 arriveer is er nog steeds geen stroom. Overal branden kaarsen en het geeft een speciale sfeer. “How was your day? “ vraag ik aan Nabu de bijnaam voor Nawaray. “Not so bad, after you left we had small group. nine person.” “Oke, I like that.” “Me to” en hij lacht zijn fantastische lach. Even later komt Catrien de trap op en we gaan op het terras zitten. Rechts van ons zit, naar blijkt, een Oostenrijks stel. “Romatisch met al die kaarsjes.” vind Catrien en dat vind ik ook.
Als we op het punt staan om na het dinee naar de Khwopa te gaan komen de filmgrieten het terras op. Het zijn de laatste dagen en ze komen erg veel in het Heart. Erg gaaf. We babbelen nog wat, de Oostenrijkes vertrekken. “Noch ein schöne Abend.” “Danke! Sie auch.” en Kancha komt vragen of we beneden willen gaan zitten. Er komt een groep van 12 het restaurant binnen. Dezelfde groep als ’s middags met drie personen extra. Jubbelend vertrek ik naar de Khwopa.
De buurt fucker heeft het weer voor elkaar. 5:45 als ik besluit dat er tegen zijn geblaf niet te vechten valt. Ik sta maar op, kan ik mijn verslag schrijven.
Eergisteren zijn er tien Newari lampen en de 8 schaallampen aangekomen.
De Newari lampen zijn hanglampen. De bovenkant is schaalvormig zodat daar olie in kan worden gedaan. Doe er een draadje katoen in en je hebt een olielamp. Ze worden nog echt gebruikt maar vooral gemaakt voor de toeristen industrie. Alles handmatig. Je kunt ze kopen in aardewerk of in messing. Ik heb deze aardewerk lampen bij de broer van de overbuurman besteld en deze zijn speciaal voor mij gemaakt. In de schaal heb ik een gat laten maken waarin ik een lampenfitting wil monteren. Na 1 Nepali week (3 weken) zijn er 10 van de 15 klaar. Ik heb ze donker besteld zodat ze ook geverfd worden. De zuinige Nepali hebben alleen de bovenkant geverft zodat ze allemaal weer terug moeten om ook de onderkant te laten verven. Samen met Shyam heb ik er een afgemonteerd om te kijken of datgene wat ik wil ook daadwerkelijk kan.
De schaallampen zijn niet naar mijn zin. Het zijn halve schalen die tegen de muur worden gemonteerd en in dezelfde kleur worden geverft als de muur. Ze moeten voor indirect licht zorgen. Het is erg moeilijk geweest om uit te leggen wat ik bedoelde en dit is het resultaat. Er worden 8 nieuwe gemaakt. Minder hoog, twee inch breeder en het gat onderin niet groter dan een inch.
Met een heleboel aanwijs werk vraag ik Shyam waar je fittingen kunt kopen. Shyam gaat met mij mee. Nepali winkeltje in en na een hoop gekloot heb ik de juiste fitting gevonden. Lampje erbij, stekker en contrastekker. Ik wil mijn lampen naar binnen kunnen halen als er met stenen wordt gegooid. Als ik draad wil kopen houd Shyam mij tegen. “I have Sir, no spend money, I have.” Wij naar de Khwopa.
“Do you have siliconenkit, Shyam?” Alsof ik basjiboezoek praat. “Sorry, Sir? What is slili, what was the name” Jaha, daar was ik al bang voor. “It is a kind of glue but very thick.” “We don’t have Sir” “I need glue Shyam, how else can we connect this thingy to the lamp?” “We can buy glue Sir, we have SuperGlue” Dat gaat nooit lukken. “Oke, let’s buy SuperGlue” in de hoop dat ze in dat winkeltje iets anders hebben. Wij naar de winkel van sinkel. De Nepali druk overleggen en ik er maar telkens “Kit, ........ thick glue, ........ kit ” tussendoor roepen. De winkelier gebaard naar mij ..........., ik snap het. “Yes, that’s what I want” Twee componenten spul. Een soort van stopverf met een binnen en een buiten laag die je, door goed te kneden, mengt. Ik koop een rolletje en we gaan huiswaarts.
Shyam begint de fitting te monteren en de draad wordt om het frame en de ophangketting gedraaid. Ik kneed een beetje M-sil, zoals het spul heet en leg een worstje om het fitting gat. Fitting er in gedrukt en de rest van het spul nu over de fitting gedrukt om het geheel waterdicht af te sluiten. Uurtje wachten op het uitharden en een testje. Stekker in het stopcontact, joepie. Shyam wilt een ultieme test. In de schaal waar normaal de olie in moet wilt hij nu water gieten om te kijken of het waterdicht is. Ook geslaagd. We besluiten om de “Shyam & Rick Nawari lamp factory” op te richten. Ik vraag papa Shyam om een lamp op te houden voor de foto. One ready , nin to go.
Gisteren had ik een afspraak om 10:00 met de timmerbaas. Ook zou er tussen 10:00 en 11:00 , volgens een Nepali die in de Khwopa een babbeltje zat te maken, een duitse tourgids komen om afspraken te maken. “He really wants to meet you. He comes every year two times to Nepal with group of tourist.” “That’s nice, what is the average size of his group?” “Normal between 16 and 20 people” “Very nice, I like to meet him” “Yes, He will come”.
Om 9:30 zit ik in het Heart en babbel wat met de boy’s. Om 10:00 komt de timmerman langs om de zaak op te meten en de laatste details door te nemen. Perfect op tijd, niet te geloven. De boel wordt opgemeten en om een uur of half twaalf stapt de timmerman op. Geen Duitse tourgids gezien en ik terug naar de Khwopa om lampen te maken. Nog steeds geen stroom. Om 9:00 uur power cut.
“Oh, ....... your out” “No, I’m in” “I think your out” “I had appointment in my restaurant with your carpenter” “There was a girl here and she was interested in Swarga and I told her that she have to talk to you. Belgium girl. very pretty.” Ik grijns Shyam aan. “Where is she?” “Up stairs Sir, in your room” Shit, dat beloofd wat. “In my room???” “You know, on the table. She is waiting for you” “Oh… very pretty Shyam? How old you think” “Very young, Sir, looking very nice.” Shyam’s hoofd wiebeld er lustig op los. Very young, da’s weer niet zo gunstig, denk ik. “How young” Shyam haalt zijn inschrijf boek uit de la en we staren naar haar geboortedatum. “Oe, not so very young” Nou, ik vind het een prima leeftijd. Ik loop de trap op. “Her name is Catrien”
Als ik boven kom zie ik Catrien aan mijn buro zitten. “Hallo, jij moet Catrien zijn.” “Ah dan bij jij mister Rick.” Ik ga zitten en we maken kennis. Catrien is een week in Nepal en net geariveerd in Bhaktapur. Ze is erg geïnteresseert in het wel en wee van kinderen, heeft niet zoveel dagen vakantie, wil Bhaktapur gaan verkennen en morgen naar Nagarkot. “Heb je al gegeten?” “Nee, en ik heb eigenlijk best honger” Ik bel Krishna. “Do you have time for a beautiful lady to show Bhaktapur this afternoon.? She also wants to know all about Swarga. So I think that it can be a interesting afternoon for the both of you.” “Yes I have a few hours.” “Let’s meet in the Heart, she has to have lunch.” “Oke, see you there.” Catrien en ik babbelen nog wat en we vertrekken naar het Heart. Krishna zit al te wachten.
Na een zeer gezellige lunch vertrekken Krishna en Catrien voor hun toer en ik ga naar de Khwopa. Ik doe wat administratie en mail wat. Poog mijn broer te bellen via voipbuster maar het lukt van geen kanten. De hemelsluizen worden geopend en het stortregend enorm. Arme Catrien.
We hebben afgesproken voor een dineetje in het Heart. Als ik om 18:00 arriveer is er nog steeds geen stroom. Overal branden kaarsen en het geeft een speciale sfeer. “How was your day? “ vraag ik aan Nabu de bijnaam voor Nawaray. “Not so bad, after you left we had small group. nine person.” “Oke, I like that.” “Me to” en hij lacht zijn fantastische lach. Even later komt Catrien de trap op en we gaan op het terras zitten. Rechts van ons zit, naar blijkt, een Oostenrijks stel. “Romatisch met al die kaarsjes.” vind Catrien en dat vind ik ook.
Als we op het punt staan om na het dinee naar de Khwopa te gaan komen de filmgrieten het terras op. Het zijn de laatste dagen en ze komen erg veel in het Heart. Erg gaaf. We babbelen nog wat, de Oostenrijkes vertrekken. “Noch ein schöne Abend.” “Danke! Sie auch.” en Kancha komt vragen of we beneden willen gaan zitten. Er komt een groep van 12 het restaurant binnen. Dezelfde groep als ’s middags met drie personen extra. Jubbelend vertrek ik naar de Khwopa.
dinsdag 15 mei 2007
We hebben luis
15 mei 2007 7:09 uur
Ik heb van Shyam een antimuggen machintje gekregen, nou ja, in bruikleen gekregen. Het is ’n apparaatje waarin je een flesje met spul schroeft en dan twee uur voor je gaat slapen, met de ramen dicht, stop je de stekker in het stopcontact. Het geeft een weeïge lucht. Sinds twee dagen gebruik ik het en geen mug te bekennen in m’n kamertje. Joepie de poepie. Als ik ga slapen doe ik wel de ramen open anders is het niet te harden van de warmte. ’s Nachts koelt het wel af en een briesje waait door de kamer zodat ik heerlijk slaap. Ook al twee dagen geen hond meer gehoord. Misschien is ie afgemaakt. Sorry dieren vrienden maar ik zou er niet rouwig om zijn.
Als het niet regent en de lucht onbewolkt is het bloedverziekend heet. Zelfs de Nepali roepen maar dat het “very hot “ is. Een aantal Nepali loopt nu constant met een paraplu. Voor de regen en voor de zon.
Vanaf mijn balkonnetje zie ik de handelaren zoveel mogelijk in de schaduw van de tempel hun waren verkopen. Er is niet altijd plaats voor iedereen. Er zit een vrouwje ijsjes te verkopen aan de plaatselijke jeugd. Water-ijsje 5 rupee. De vrouw zit in de typische aziatische houding met paraplu in de schaduw om zo koel mogelijk de dag door te komen. Wanneer ze moet plassen blijkt dat haar handelswaar belangrijker is dan zijzelf. Er wordt een mannetje op getrommeld die de waren moet beschermen.
Het Taumandhu square is overdag nu een lege bedoening. Weinig tot geen toeristen en als je niet hoeft te bewegen moet je dat ook vooral niet doen. De daken van de diverse gebouwen zijn gerepareerd en het plein ligt er weer puik bij. Het dak van het Nyatapola cafe is zo goed als nieuw. Het dakdekken is hier wat anders dan bij ons. Het lijkt me wel een leuk baantje voor Rene. De dakdekkers staan met hun blote voeten op de pannetjes en zonder enige veiligheids voorzieningen leggen ze pannetje voor pannetje het dak weer dicht.
Gisteren avond kwamen Jantien, Kalijn en Sanne het balkon op om een drankje en een hapje te doen. Over enkele dagen gaan ze naar Kathmandu om hun missie af te ronden en komen niet meer terug in Bhaktapur. Sanne is behoorlijk ziek geweest maar voelt zich nu weer helemaal top. “We hebben luis.” “Pardon ?” “We hebben alle drie luis. Hebben we van al die kinderen waar we mee omgaan gekregen” Ik ben verbijsterd hoe koel die meiden er onder zijn. Ze verblijven in Swarga en de douches zijn nog niet helemaal in orde. Meestal geen warm water. “Kom morgen maar bij mij douchen, heerlijke douch en ik heb ook head&shoulders shampoo.” “Hoeft niet, we hebben speciale shampoo tegen luizen maar we komen graag douchen” We spreken af om een uur of elf.
Shyam komt naar boven om te kijken of ik al wakker ben. Het is een dagelijks ritueel. “Morning Sir, have a nice sleep?” “Morge Shyam, Whoooooo. What happened ????” Shyam is zo kaal als een knikker. Bij nader inzien heeft hij nog een klein plukje haar op z’n fontenel. “Why did you do that?” “Today mother died.” Ik krijg een brok in mijn keel. Sodeju !!!!!! “Today your mother died?” “Not today, …….. five years ago. Every year shave.” Shyam legt uit dat ieder jaar op de sterfdag van zijn moeder hij zijn hoofd kaal scheert. Het is een Hinoe gebruik. “And when father died?” “Same Sir, also shave.” “Only father and mother?” “No, when uncle that you loved died maybe also” “How many years you have to shave?” “All my live Sir. No problem” Als het een beetje tegen zit en vader, moeder en twee ooms sterven om de drie maanden dan loop je als Hindoe de rest van je leven met een kale knikker rond reken ik snel uit. Leg dat de katholieken maar eens uit.
Ik bestel mijn fruit yoghurt en small pot black tea en Shyam loopt de trap af. “Kale !!!!!!!!” roep ik hem na. Als hij na een tijdje mijn ontbijt brengt neem ik een foto.
“Why the plukkie? “ en ik wijs het kleine plukje haar aan. “You forgot a small piece” “No Sir, Hindu. All bald, Buddhist.” Ik snap het en neem er maar een foto van.
Ik heb van Shyam een antimuggen machintje gekregen, nou ja, in bruikleen gekregen. Het is ’n apparaatje waarin je een flesje met spul schroeft en dan twee uur voor je gaat slapen, met de ramen dicht, stop je de stekker in het stopcontact. Het geeft een weeïge lucht. Sinds twee dagen gebruik ik het en geen mug te bekennen in m’n kamertje. Joepie de poepie. Als ik ga slapen doe ik wel de ramen open anders is het niet te harden van de warmte. ’s Nachts koelt het wel af en een briesje waait door de kamer zodat ik heerlijk slaap. Ook al twee dagen geen hond meer gehoord. Misschien is ie afgemaakt. Sorry dieren vrienden maar ik zou er niet rouwig om zijn.
Als het niet regent en de lucht onbewolkt is het bloedverziekend heet. Zelfs de Nepali roepen maar dat het “very hot “ is. Een aantal Nepali loopt nu constant met een paraplu. Voor de regen en voor de zon.
Vanaf mijn balkonnetje zie ik de handelaren zoveel mogelijk in de schaduw van de tempel hun waren verkopen. Er is niet altijd plaats voor iedereen. Er zit een vrouwje ijsjes te verkopen aan de plaatselijke jeugd. Water-ijsje 5 rupee. De vrouw zit in de typische aziatische houding met paraplu in de schaduw om zo koel mogelijk de dag door te komen. Wanneer ze moet plassen blijkt dat haar handelswaar belangrijker is dan zijzelf. Er wordt een mannetje op getrommeld die de waren moet beschermen.
Het Taumandhu square is overdag nu een lege bedoening. Weinig tot geen toeristen en als je niet hoeft te bewegen moet je dat ook vooral niet doen. De daken van de diverse gebouwen zijn gerepareerd en het plein ligt er weer puik bij. Het dak van het Nyatapola cafe is zo goed als nieuw. Het dakdekken is hier wat anders dan bij ons. Het lijkt me wel een leuk baantje voor Rene. De dakdekkers staan met hun blote voeten op de pannetjes en zonder enige veiligheids voorzieningen leggen ze pannetje voor pannetje het dak weer dicht.
Gisteren avond kwamen Jantien, Kalijn en Sanne het balkon op om een drankje en een hapje te doen. Over enkele dagen gaan ze naar Kathmandu om hun missie af te ronden en komen niet meer terug in Bhaktapur. Sanne is behoorlijk ziek geweest maar voelt zich nu weer helemaal top. “We hebben luis.” “Pardon ?” “We hebben alle drie luis. Hebben we van al die kinderen waar we mee omgaan gekregen” Ik ben verbijsterd hoe koel die meiden er onder zijn. Ze verblijven in Swarga en de douches zijn nog niet helemaal in orde. Meestal geen warm water. “Kom morgen maar bij mij douchen, heerlijke douch en ik heb ook head&shoulders shampoo.” “Hoeft niet, we hebben speciale shampoo tegen luizen maar we komen graag douchen” We spreken af om een uur of elf.
Shyam komt naar boven om te kijken of ik al wakker ben. Het is een dagelijks ritueel. “Morning Sir, have a nice sleep?” “Morge Shyam, Whoooooo. What happened ????” Shyam is zo kaal als een knikker. Bij nader inzien heeft hij nog een klein plukje haar op z’n fontenel. “Why did you do that?” “Today mother died.” Ik krijg een brok in mijn keel. Sodeju !!!!!! “Today your mother died?” “Not today, …….. five years ago. Every year shave.” Shyam legt uit dat ieder jaar op de sterfdag van zijn moeder hij zijn hoofd kaal scheert. Het is een Hinoe gebruik. “And when father died?” “Same Sir, also shave.” “Only father and mother?” “No, when uncle that you loved died maybe also” “How many years you have to shave?” “All my live Sir. No problem” Als het een beetje tegen zit en vader, moeder en twee ooms sterven om de drie maanden dan loop je als Hindoe de rest van je leven met een kale knikker rond reken ik snel uit. Leg dat de katholieken maar eens uit.
Ik bestel mijn fruit yoghurt en small pot black tea en Shyam loopt de trap af. “Kale !!!!!!!!” roep ik hem na. Als hij na een tijdje mijn ontbijt brengt neem ik een foto.
“Why the plukkie? “ en ik wijs het kleine plukje haar aan. “You forgot a small piece” “No Sir, Hindu. All bald, Buddhist.” Ik snap het en neem er maar een foto van.
zondag 13 mei 2007
Grote prijs van Barcelona F1
13 mei 2007 8:49 uur
Heerlijk geslapen en zo fit als een hoentje. Geen blaffende fucker, geen muggen en een redelijk koele nacht. Lekker.
Gisteren heb ik opdracht gegeven aan de timmerman om de onderverdieping te veranderen in de “Newari room” De Newar hebben een eigen stijl die erg goed zichtbaar is in Bhaktapur. Omdat we een autentiek Newari tentje zijn lijkt het wel een goed idee om zo’n kamer in te richten. Het werkt 2 ledig;
De inventaris die ik heb overgenomen is nu niet van die kwaliteit dat meneer Mercedes er happy mee zou zijn. Sommige stoelen zijn erg gammel en de tafeltjes zijn eigenlijk te laag. Het beste zou zijn om de hele boel weg te donderen en nieuw te laten maken maar daar heb ik de centen niet voor. De Newar zitten op de grond, da’s niet zo duur. Ik ga de goede stoelen van beneden gebruiken om de slechte stoelen van boven te vervangen en dan heb ik er nog 1 in reserve. Ik houd ook 2 tafeltjes in reserve en de rest gooi ik op de schroothoop. Er wordt een houten vloer gelegd en een lambrisering. Alles handwerk en in Newari stijl. Ik heb ook twee handgesculptuurde lage tafels besteld. 80 cm bij 120 cm en 30 cm hoog. 9 square foot in 1 M². Daar kun je nog eens een dhal bhat op serveren. Ik heb de prijzen opgevraagd en dat zit wel snor. 145 rupee per square foot voor de vloer en 170 rupee per square foot voor de lambrisering, alles inclusief, hout, arbeidsloon, schroeven, lijm enz.
Ik heb 3 weken geleden lampen besteld met een levertijd van 1 week. Het zijn aardewerk halve schalen die indirect licht moeten geven in de Newari room. Ze zijn er nog steeds niet. Straks een afspraak met de electricien. Ik wil mijn leidingen in de muur hebben gefreesd en hij moet aan de slag voor de timmerlui beginnen. Van boeteclausules bij tijdsoverschreiding hebben ze hier nog nooit gehoord. Het zal mij benieuwen.
Ik ben net gebeld door Chhoisang Lama, het contact van het visa, “Hello, you remember me?” Ja natuurlijk lul, jij loopt met mijn 80.000 rupee en mijn paspoort in jou zak rond. “Yes, of course, how are you?” “Very well, thank you, how are you.” Het gaat helemaal nergens over. “Tomorrow I will phone you to make appointment, I need your signature for business” “Oke, thank you, till tomorrow.” Ik word al wat slimmer, niet vragen waarom hij nu belt en morgen weer. Gewoon antwoorden en meelullen. Ik voel me erg gerustgesteld. Hij is er niet vandoor met m’n centen. Ik heb Krishna gebeld en die gaat mee om het allemaal nog eens in Nepali te gaan horen.
Morgen een afspraak met de loodgieter. Hij moet een prijsje maken voor het nieuwe toilet. Na lang piekeren weet ik hoe het moet worden. Het grote probleem is het water. Ik moet een tank hebben die boven het toilet is geplaatst. Het water stroomt hier door de zwaartekracht en niet omdat er druk op de leiding wordt gezet. Het oude watertoren idee. Ik denk dat ik het voor elkaar heb. Als ik het goed heb bekeken kan ik zonder al te veel ruimte te verliezen een tank plaatsen voor 700 liter. Dat zijn 70 zeikers per dag. Met wat bakstenen in het waterreservoir (dank Marja) zijn het er misschien 80. Moet kunnen.
Vandaag ga ik lekker wat aan lummelen. Straks lekker een lunchje pikken in het beste restaurant van Bhaktapur (by far volgens Luis) Een beetje schetsjes maken voor een gril, het blijft door mijn hoofd spoken en dan natuurlijk F1. Om 17:45 Formule 1, grote prijs van Barcelona. Dan een afzakkertje in het Heart.
I love the Nepal !!!!!!!
Heerlijk geslapen en zo fit als een hoentje. Geen blaffende fucker, geen muggen en een redelijk koele nacht. Lekker.
Gisteren heb ik opdracht gegeven aan de timmerman om de onderverdieping te veranderen in de “Newari room” De Newar hebben een eigen stijl die erg goed zichtbaar is in Bhaktapur. Omdat we een autentiek Newari tentje zijn lijkt het wel een goed idee om zo’n kamer in te richten. Het werkt 2 ledig;
De inventaris die ik heb overgenomen is nu niet van die kwaliteit dat meneer Mercedes er happy mee zou zijn. Sommige stoelen zijn erg gammel en de tafeltjes zijn eigenlijk te laag. Het beste zou zijn om de hele boel weg te donderen en nieuw te laten maken maar daar heb ik de centen niet voor. De Newar zitten op de grond, da’s niet zo duur. Ik ga de goede stoelen van beneden gebruiken om de slechte stoelen van boven te vervangen en dan heb ik er nog 1 in reserve. Ik houd ook 2 tafeltjes in reserve en de rest gooi ik op de schroothoop. Er wordt een houten vloer gelegd en een lambrisering. Alles handwerk en in Newari stijl. Ik heb ook twee handgesculptuurde lage tafels besteld. 80 cm bij 120 cm en 30 cm hoog. 9 square foot in 1 M². Daar kun je nog eens een dhal bhat op serveren. Ik heb de prijzen opgevraagd en dat zit wel snor. 145 rupee per square foot voor de vloer en 170 rupee per square foot voor de lambrisering, alles inclusief, hout, arbeidsloon, schroeven, lijm enz.
Ik heb 3 weken geleden lampen besteld met een levertijd van 1 week. Het zijn aardewerk halve schalen die indirect licht moeten geven in de Newari room. Ze zijn er nog steeds niet. Straks een afspraak met de electricien. Ik wil mijn leidingen in de muur hebben gefreesd en hij moet aan de slag voor de timmerlui beginnen. Van boeteclausules bij tijdsoverschreiding hebben ze hier nog nooit gehoord. Het zal mij benieuwen.
Ik ben net gebeld door Chhoisang Lama, het contact van het visa, “Hello, you remember me?” Ja natuurlijk lul, jij loopt met mijn 80.000 rupee en mijn paspoort in jou zak rond. “Yes, of course, how are you?” “Very well, thank you, how are you.” Het gaat helemaal nergens over. “Tomorrow I will phone you to make appointment, I need your signature for business” “Oke, thank you, till tomorrow.” Ik word al wat slimmer, niet vragen waarom hij nu belt en morgen weer. Gewoon antwoorden en meelullen. Ik voel me erg gerustgesteld. Hij is er niet vandoor met m’n centen. Ik heb Krishna gebeld en die gaat mee om het allemaal nog eens in Nepali te gaan horen.
Morgen een afspraak met de loodgieter. Hij moet een prijsje maken voor het nieuwe toilet. Na lang piekeren weet ik hoe het moet worden. Het grote probleem is het water. Ik moet een tank hebben die boven het toilet is geplaatst. Het water stroomt hier door de zwaartekracht en niet omdat er druk op de leiding wordt gezet. Het oude watertoren idee. Ik denk dat ik het voor elkaar heb. Als ik het goed heb bekeken kan ik zonder al te veel ruimte te verliezen een tank plaatsen voor 700 liter. Dat zijn 70 zeikers per dag. Met wat bakstenen in het waterreservoir (dank Marja) zijn het er misschien 80. Moet kunnen.
Vandaag ga ik lekker wat aan lummelen. Straks lekker een lunchje pikken in het beste restaurant van Bhaktapur (by far volgens Luis) Een beetje schetsjes maken voor een gril, het blijft door mijn hoofd spoken en dan natuurlijk F1. Om 17:45 Formule 1, grote prijs van Barcelona. Dan een afzakkertje in het Heart.
I love the Nepal !!!!!!!
vrijdag 11 mei 2007
Spiderman 3 in Hindi
10 mei 2007 23:12 uur
Ben net wakker gestoken door de muggen. Ik ben volgens mij nog zo zat als een balletje. Hele ervaring om Joyce weg te brengen. Het klinkt een beetje alsof je ze naar het asiel brengt om ze af te laten maken. Zo voeld het ook. Wat een tranendal. Ik heb diep medelijden met haar.
Wim en ik gaan op soevenierjacht. Op het laatste moment moet er nog wat gekocht worden voor de geliefden die thuis zijn achter gebleven. Wim’s geld is op dus eerst naar de flappentapper. 10.000,= haalt hij uit de muur en we gaan op stap. Er wordt wat thee gekocht, pashmina’s, en een T-shirt. Dan moeten er ook sandalen worden gekocht. Aan de andere kant van de stad en de tijd tikt weg.
Joyce zit het eerste stuk niet in hetzelfde vliegtuig en moet eigenlijk twee uur later vertrekken maar we gaan met z’n vieren. Joyce, Wim, Krishna en ik. De taxi staat voor en om 11:30 vertrekken we richting Kathmandu airport. Vlak voor we rechtsaf het terein van de airport opdraaien stopt onze Harri en we stappen uit. We nemen afscheid van Wim, die gaat door terwijl wij een Nepalees tentje induiken. “Ik ga me bezatten” roept onze meid, dus dat moet dan maar. Krish en ik nemen een biertje en Joyce een wiskey cola. Ook wordt er een gerecht besteld waarvan ik de naam vergeten ben. “We going to eat goat, do you like only meat or also skin and fat.” “Only pure meat please.” “Do you also like testicles? they are very delicious.” ……….. “I want to taste a peace and if I like than I will eat a few”
Het is een typisch Nepali eethuis. 1 familie runt dit tentje en dus ben ik niet verbaasd als de “kok” een jaar of 9 is. Het manneke loopt langs met 6 spiezen vlees, geit naar ik hoop, en ik volg hem, op advies van Krishna, naar “de keuken”.
De keuken is een zwart hok met een stalen bak waarin houtskool gloeit. Met een externe huis, tuin en keuken ventilator wordt het vuur aangewakkert. De spiezen worden op de randen gerangschikt. Het is gewoon een super gril. Ik ben erg enthousiast. Toevallig heb ik aan Krishna enkele dagen geleden gevraagd of ze hier houtskool kennen want ik wil eigenlijk ook een gril hebben.
Terug naar ons tafeltje waar we nog maar een biertje nemen en Joyce een wiskey cola. Even later wordt in wegwerpbordjes brokje vlees gebracht en groente. We nemen een brokje vlees en hoppekee, heerlijk !!!! Precies pittig genoeg voor ome Rick, ik denk dat een aantal mensen het aan de hete kant zullen vinden. Even later wordt er weer een wegwerpbordje met wat witter uitziende brokjes vlees op tafel gezet. De ballen van de bok !!! “Well Rick, teast it.” Wie A zegt moet B zeggen. Ik zoek het kleinste stukje uit, prikkertje erin en hup, in die waffel. Het is het idee denk ik, ik gruw bij de gedachte dat ik een geitenkloot zit te verorberen. Ik slik door, Ik dus wel !!!!! en besluit om niet verder te gaan. “Sorry, I think it’s the idea but for me no more balls” Krishna grijnst. Harri is inmiddels geariveerd en schuift aan. Krishna biedt hem de ballen aan en Harri zit ff later heerlijk te genieten van de lekkernij.
Tijd om te gaan, Joyce is erg stil. Het ritje is 3 minuter. Uitstappen koffer op een karretje en naar de ingang van de departure terminal. Krishna en ik mogen er niet in dus vlak voor de deur worden de omhelzingen gedaan. Arme, arme Joyce, ze haat het om weg te gaan. “Komop meid, het is maar voor drie maandjes, en je bent hard nodig in Nederland, geld inzamelen voor de volgende vijf” Ze knikt en de tranen biggelen over haar wangen. Dan Krishna geknuffeld en ze gaat door de deur. Krish en ik blijven even voor het glas staan tot ze werkelijk verdwijnt. We stappen in en ook Krishna is erg onder de indruk. “Let’s go home Harri, take us to the Heart of Bhaktapur” Harri knikt en geeft gas.
11 mei 2007. Ik ben om 4:00 uur naar bed gegaan en om 9:00 wakker geworden. Heerlijk uitgerust en klaar voor een nieuwe dag. Ik ga pas om 13:00 naar het Heart. Kleine lunch, bordje nassi met twee gebakken eieren, dus lekker krantje lezen, mail doornemen enz.
Als ik bij de mannen aankom krijg ik mijn eerste verrassing. De menu’s zijn klaar. Ik ben er erg blij mee en ze zijn precies zoals ik ze had verwacht. Ook is er een los blaadje bij met uitleg over Nepalees eten en aan de andere zijde wat Engelse woorden in het Nepali vertaald. In onze oude “Himalayan”menus was dit een onderdeel van het menu maar mensen vonden het zo leuk dat ze die pagina er maar uitscheurden. Dus losse pagina.
We zijn vanmiddag met de hele staff naar de film geweest. Spiderman 3. Het deed me denken aan de Phylax tijd. De mannen vonden het prachtig. Film start om 14:30 dus om 14:00 uur tent dicht en naar de bios.Er is geen klant geweest. Toeristen seizoen is echt voorbij. Stoer liepen we met z’n zevenen door Bhaktapur. Uzzol koop de kaartjes, de beste plek voor de boy’s van het Heart. 50 rupee, balkon. Flesjes water en fanta, popcorn en chips, wie doet ons wat.
De film begint precies op tijd, ze kunnen het dus wel !!!!!. Het beeld is goed en het geluid perfect voor een oude dove man. Gelukkig is de film in Hindi.
whjo ggdi nombxco bs boo bc jjo. Aojopoe n gs loi. kuwq kidjd joe.
Dus jullie begrijpen dat ik mij rot heb gelachen. In de pauze hoorden we dat het ongeloofelijk regende. De drank voorraad werd weer aangevuld en hier en daar nog een zakje chips. En hop, het vervolg. Spiderman moet het opnemen tegen 3 schurken. In het ultieme laatste gevecht .......................... powercut. Ik pis bijna in mijn broek van het lachen. De zaal gaat tekeer alsof er een doelpunt is gescoord. De zijdeuren gaan open voor een beetje licht en men gaat de generator starten. Het regend nog steeds. Stroom wordt hersteld en we zien de film af. Lichten springen aan en we moeten de zaal uit, het regend nog steeds.
Als we beneden aankomen staan daar een hele hoop mensen die er hetzelfde over denken als ik. Ik heb helemaal geen zin om mij zeiknat te laten regenen. Wachten dus.
Als het wat minder wordt besluiten we om te gaan. De weg is een rivier geworden. We hoppen op zoveel mogelijk droge stukken maar ik besluit na 2 minuten dat het geen zin heeft. Ik loop op kunststof sandalen, so, what the fuck.
De film was leuk, de mannen hebben genoten, ik heb mijn menu’s, joepie de poepie. Nu mijn lampen nog.
Ben net wakker gestoken door de muggen. Ik ben volgens mij nog zo zat als een balletje. Hele ervaring om Joyce weg te brengen. Het klinkt een beetje alsof je ze naar het asiel brengt om ze af te laten maken. Zo voeld het ook. Wat een tranendal. Ik heb diep medelijden met haar.
Wim en ik gaan op soevenierjacht. Op het laatste moment moet er nog wat gekocht worden voor de geliefden die thuis zijn achter gebleven. Wim’s geld is op dus eerst naar de flappentapper. 10.000,= haalt hij uit de muur en we gaan op stap. Er wordt wat thee gekocht, pashmina’s, en een T-shirt. Dan moeten er ook sandalen worden gekocht. Aan de andere kant van de stad en de tijd tikt weg.
Joyce zit het eerste stuk niet in hetzelfde vliegtuig en moet eigenlijk twee uur later vertrekken maar we gaan met z’n vieren. Joyce, Wim, Krishna en ik. De taxi staat voor en om 11:30 vertrekken we richting Kathmandu airport. Vlak voor we rechtsaf het terein van de airport opdraaien stopt onze Harri en we stappen uit. We nemen afscheid van Wim, die gaat door terwijl wij een Nepalees tentje induiken. “Ik ga me bezatten” roept onze meid, dus dat moet dan maar. Krish en ik nemen een biertje en Joyce een wiskey cola. Ook wordt er een gerecht besteld waarvan ik de naam vergeten ben. “We going to eat goat, do you like only meat or also skin and fat.” “Only pure meat please.” “Do you also like testicles? they are very delicious.” ……….. “I want to taste a peace and if I like than I will eat a few”
Het is een typisch Nepali eethuis. 1 familie runt dit tentje en dus ben ik niet verbaasd als de “kok” een jaar of 9 is. Het manneke loopt langs met 6 spiezen vlees, geit naar ik hoop, en ik volg hem, op advies van Krishna, naar “de keuken”.
De keuken is een zwart hok met een stalen bak waarin houtskool gloeit. Met een externe huis, tuin en keuken ventilator wordt het vuur aangewakkert. De spiezen worden op de randen gerangschikt. Het is gewoon een super gril. Ik ben erg enthousiast. Toevallig heb ik aan Krishna enkele dagen geleden gevraagd of ze hier houtskool kennen want ik wil eigenlijk ook een gril hebben.
Terug naar ons tafeltje waar we nog maar een biertje nemen en Joyce een wiskey cola. Even later wordt in wegwerpbordjes brokje vlees gebracht en groente. We nemen een brokje vlees en hoppekee, heerlijk !!!! Precies pittig genoeg voor ome Rick, ik denk dat een aantal mensen het aan de hete kant zullen vinden. Even later wordt er weer een wegwerpbordje met wat witter uitziende brokjes vlees op tafel gezet. De ballen van de bok !!! “Well Rick, teast it.” Wie A zegt moet B zeggen. Ik zoek het kleinste stukje uit, prikkertje erin en hup, in die waffel. Het is het idee denk ik, ik gruw bij de gedachte dat ik een geitenkloot zit te verorberen. Ik slik door, Ik dus wel !!!!! en besluit om niet verder te gaan. “Sorry, I think it’s the idea but for me no more balls” Krishna grijnst. Harri is inmiddels geariveerd en schuift aan. Krishna biedt hem de ballen aan en Harri zit ff later heerlijk te genieten van de lekkernij.
Tijd om te gaan, Joyce is erg stil. Het ritje is 3 minuter. Uitstappen koffer op een karretje en naar de ingang van de departure terminal. Krishna en ik mogen er niet in dus vlak voor de deur worden de omhelzingen gedaan. Arme, arme Joyce, ze haat het om weg te gaan. “Komop meid, het is maar voor drie maandjes, en je bent hard nodig in Nederland, geld inzamelen voor de volgende vijf” Ze knikt en de tranen biggelen over haar wangen. Dan Krishna geknuffeld en ze gaat door de deur. Krish en ik blijven even voor het glas staan tot ze werkelijk verdwijnt. We stappen in en ook Krishna is erg onder de indruk. “Let’s go home Harri, take us to the Heart of Bhaktapur” Harri knikt en geeft gas.
11 mei 2007. Ik ben om 4:00 uur naar bed gegaan en om 9:00 wakker geworden. Heerlijk uitgerust en klaar voor een nieuwe dag. Ik ga pas om 13:00 naar het Heart. Kleine lunch, bordje nassi met twee gebakken eieren, dus lekker krantje lezen, mail doornemen enz.
Als ik bij de mannen aankom krijg ik mijn eerste verrassing. De menu’s zijn klaar. Ik ben er erg blij mee en ze zijn precies zoals ik ze had verwacht. Ook is er een los blaadje bij met uitleg over Nepalees eten en aan de andere zijde wat Engelse woorden in het Nepali vertaald. In onze oude “Himalayan”menus was dit een onderdeel van het menu maar mensen vonden het zo leuk dat ze die pagina er maar uitscheurden. Dus losse pagina.
We zijn vanmiddag met de hele staff naar de film geweest. Spiderman 3. Het deed me denken aan de Phylax tijd. De mannen vonden het prachtig. Film start om 14:30 dus om 14:00 uur tent dicht en naar de bios.Er is geen klant geweest. Toeristen seizoen is echt voorbij. Stoer liepen we met z’n zevenen door Bhaktapur. Uzzol koop de kaartjes, de beste plek voor de boy’s van het Heart. 50 rupee, balkon. Flesjes water en fanta, popcorn en chips, wie doet ons wat.
De film begint precies op tijd, ze kunnen het dus wel !!!!!. Het beeld is goed en het geluid perfect voor een oude dove man. Gelukkig is de film in Hindi.
whjo ggdi nombxco bs boo bc jjo. Aojopoe n gs loi. kuwq kidjd joe.
Dus jullie begrijpen dat ik mij rot heb gelachen. In de pauze hoorden we dat het ongeloofelijk regende. De drank voorraad werd weer aangevuld en hier en daar nog een zakje chips. En hop, het vervolg. Spiderman moet het opnemen tegen 3 schurken. In het ultieme laatste gevecht .......................... powercut. Ik pis bijna in mijn broek van het lachen. De zaal gaat tekeer alsof er een doelpunt is gescoord. De zijdeuren gaan open voor een beetje licht en men gaat de generator starten. Het regend nog steeds. Stroom wordt hersteld en we zien de film af. Lichten springen aan en we moeten de zaal uit, het regend nog steeds.
Als we beneden aankomen staan daar een hele hoop mensen die er hetzelfde over denken als ik. Ik heb helemaal geen zin om mij zeiknat te laten regenen. Wachten dus.
Als het wat minder wordt besluiten we om te gaan. De weg is een rivier geworden. We hoppen op zoveel mogelijk droge stukken maar ik besluit na 2 minuten dat het geen zin heeft. Ik loop op kunststof sandalen, so, what the fuck.
De film was leuk, de mannen hebben genoten, ik heb mijn menu’s, joepie de poepie. Nu mijn lampen nog.
donderdag 10 mei 2007
Pashupatinath and Monkeytemple
10 mei 2007 9:15 uur
Vandaag gaan we, Krishna en ik, Joyce en Wim wegbrengen. Ze vertrekken naar Nederland. Weinig tijd om een verslag te schrijven dus raffel ik het maar ff af.
Eergisteren zijn we naar de lijkenverbrandingsplaats in Kathmandu geweest. Heel appart. Het is een heel ritueel en dat in de wetenschap dat er een paar honderd mensen, toeristen en Nepali, staan, zitten toe te kijken. Wim maakt weinig foto’s en staat er een beetje stil bij te kijken. “Waarom maak je geen foto’s Willem?” “Ik voel me net een voyeur”
Het lichaam wordt op een soort stenen tafel naast de rivier gelegd. Het wordt overdekt met een geel gewaad en de kleding wordt van het lichaam gehaald. De kleding wordt in het water gegooit. Dan beginnen de zonen of neven het lichaam te wassen. Naar de rivier lopen, handen in het water, terug naar het lichaam, gewaad optillen en met de rechterhand het gezicht wassen. Dit een aantal keer herhalen. De weduwe komt naast het lichaam staan, bukt en legt haar arm op de stenen tafel. Met een stok slaat ze haar flazen armbanden stuk. Een van de tekenen van een getrouwde vrouw is het dragen van glazen armbanden, soms wel 10 stuks. Ze staat op en loopt, met de klok mee, drie rondjes om het lijk. Dan gaat ze terug naar de familie. De mannen leggen het lichaam op een bamboe draagbaar en dragen het lichaam naar de verderop gelegen verbrandingsplaats. Aan de overkant van de rivier, wij dus, loopt het volk mee om maar niets van het “spektakel”te missen.
Bij de brandstapel aangekomen wordt het lichaam door de dragers van de baar gehaald en wederom worden er drie rondjes om de stapel hout gestrompeld. Met het lichaam. Dan wordt het lijk op de stapel gelegd en bedekt met een soort riet. Een van de mannen steekt de brandstapel aan. Het begint fors te roken en later zullen de vlammen hoog opstijgen. De verbranding duurt tussen de 2 en 3 uur. Daan wordt de resterende as in de rivier geveegt. Na de eerste rook houden wij het voor gezien en gaan op weg naar Bohda.
Bohda heb ik al beschreven en is intussen niet veranderd. Lunch gedaan op hettzelde plaatje waar ik met GertJan en Willemijn heb gezeten. Prima eten.
Op naar de Monkey tempel en ook dat is een bekend verhaal.
Morgen maar verder schrijven.
Vandaag gaan we, Krishna en ik, Joyce en Wim wegbrengen. Ze vertrekken naar Nederland. Weinig tijd om een verslag te schrijven dus raffel ik het maar ff af.
Eergisteren zijn we naar de lijkenverbrandingsplaats in Kathmandu geweest. Heel appart. Het is een heel ritueel en dat in de wetenschap dat er een paar honderd mensen, toeristen en Nepali, staan, zitten toe te kijken. Wim maakt weinig foto’s en staat er een beetje stil bij te kijken. “Waarom maak je geen foto’s Willem?” “Ik voel me net een voyeur”
Het lichaam wordt op een soort stenen tafel naast de rivier gelegd. Het wordt overdekt met een geel gewaad en de kleding wordt van het lichaam gehaald. De kleding wordt in het water gegooit. Dan beginnen de zonen of neven het lichaam te wassen. Naar de rivier lopen, handen in het water, terug naar het lichaam, gewaad optillen en met de rechterhand het gezicht wassen. Dit een aantal keer herhalen. De weduwe komt naast het lichaam staan, bukt en legt haar arm op de stenen tafel. Met een stok slaat ze haar flazen armbanden stuk. Een van de tekenen van een getrouwde vrouw is het dragen van glazen armbanden, soms wel 10 stuks. Ze staat op en loopt, met de klok mee, drie rondjes om het lijk. Dan gaat ze terug naar de familie. De mannen leggen het lichaam op een bamboe draagbaar en dragen het lichaam naar de verderop gelegen verbrandingsplaats. Aan de overkant van de rivier, wij dus, loopt het volk mee om maar niets van het “spektakel”te missen.
Bij de brandstapel aangekomen wordt het lichaam door de dragers van de baar gehaald en wederom worden er drie rondjes om de stapel hout gestrompeld. Met het lichaam. Dan wordt het lijk op de stapel gelegd en bedekt met een soort riet. Een van de mannen steekt de brandstapel aan. Het begint fors te roken en later zullen de vlammen hoog opstijgen. De verbranding duurt tussen de 2 en 3 uur. Daan wordt de resterende as in de rivier geveegt. Na de eerste rook houden wij het voor gezien en gaan op weg naar Bohda.
Bohda heb ik al beschreven en is intussen niet veranderd. Lunch gedaan op hettzelde plaatje waar ik met GertJan en Willemijn heb gezeten. Prima eten.
Op naar de Monkey tempel en ook dat is een bekend verhaal.
Morgen maar verder schrijven.
dinsdag 8 mei 2007
80.000 rupee lichter
8 mei 2007 1:29 uur
Ik word wakker omdat ik helemaal word lek gestoken door de muggen. Wat ze ook allemaal roepen, het regenseizoen is volgens mij begonnen. Ik vraag me af wat ik moet doen : terug naar bed of toch maar een verslag schrijven. Enfin, ik zie wel.
Vandaag gaan we met Wim een toertje doen om hem zoveel mogelijk van Nepal te laten zien. Lijkenverbrandingsplaats, Bhoda en de Monkey tempel. Daarna een borrel in Thamel. Die gozer is helemaal op als hij terug komt in Nederland. Hij vertrekt donderdag weer naar Nederland, samen met Joyce die voor 3 maanden naar huis gaat om weer voor de nodige pecunia te zorgen.
Na dagelijks gebeld te zijn door die kerel van emigratiekantoor ben ik in de taxi gestapt om naar Kathmandu te gaan. Afspraak om 14:00 op het bureau voor toerisme. Tijdens de rit wordt ik nog gebeld “Are you comming ? What time are you coming?” “Now, I am in coming now.” “What time are you coming?” “Now, I am sitting in a taxi now and we are driving to Kathmandu.” “Oke, I am waiting for you.” Het lijkt wel telefoonterreur, iedere dag heb ik die vent aan de lijn.
We draaien het parkeerterein van het toeristenbureau op. Het mannetje zit te wachten op de stoep en als we elkaar aankijken herken ik hem, hij mij ook. Het is het mannetje dat je snel door de procedure van het visumverlengen kan helpen. Als ik uitstap word ik begroet en onmiddelijk mee genomen naar een achteraf plek. Daar zit mannetje twee. Die stelt zich voor en ik word uitgenodigd te gaan zitten “Basnuhos “ Ik ga tegenover de twee mannen op de grond zitten. Mannetje 1 begint uit te leggen dat ik een business visum moet hebben. Een studenten visum is veel te moeilijk en het dekt de lading niet. Maar een business visum is “very expensive” werp ik tegen. “No, no, not so expensive” “How much?” “2000,= dollar” “Phah, You think that’s not expensive,......... I don’t have dollars” “Than you pay in Rupee, than it is 160.000,= Rupee” Shit, wat moet ik doen. Mijn visum loopt 22 mei af en ik kan verlengen tot 30 mei, dan zitten mijn 150 dagen erop en moet ik het land uit. “How long can I stay with a business visa?” “One year, You do?” “It is very expensive” “No, not so expensive, 80.000, rupee now and 80.000 later” “What you mean, later” “To make business visa take one month. So you pay 80.000 now and when you get passport back you pay other 80.000,” “And student visa?” “No, student visa not good, very difficult, you need business visa” “But I don’t have 80.000 rupee with me” “Go to bank, you can go to bank, yes” Veel keuze heb ik niet, Over enkele dagen loopt mijn visum af en dan kom ik weer bij deze kerels terecht. “Do you know where I can find a ATM machine?” “Yes, I help you, I go with you in taxi, Oke?” Ja natuurlijk kan jij helpen. “Oke, let’s do it.”
We stappen in de taxi en hij geeft Hari, de taxichauffeur zo door Joyce genoemd, instructies. Na een ritje van 15 minuten komen we in Thamel bij een bank. Ik ga het automatenhok in trek 80.000 rupee uit de muur. Hari heeft de taxi intussen gedraaid en ik stap weer in. We rijden terug en ik geeft mijn mannetje het geld. “I also need 7 pass photo’s and the paper from the bank.” De laatste keer heb ik 9 pasfoto’s laten maken en daar heb ik er nog 7 van over. Toeval???? Ik geef hem de spullen. “I also need your passport” Fuck, dat snap ik, er moet een visum in en dat kan hij nu niet ff doen. “When do I get it back?” “One month, no worry, everything will be Oke” Ik geef hem mijn paspoort. We komen aan bij het toeristen bureau. We stappen uit en lopen weer naar de wachtende tweede man. De twee kerels wisselen een blijk en de tweede man vraagt “I need seven pass photo’s.” Mannetje 1 praat in het Nepali tegen mannetje 2. “Oke we have all that we need, I’ll give you mij celphone number so you can call me if you want.” Ik krijg zijn nummer, geef ze de hand en “Namaste” ik spring in de taxi. Met een katterig gevoel gaan we richting huis. 80.000 rupee lichter en zonder paspoort.
Ik laat me afzetten bij het Heart. Ik ben aan een borrel toe. Ik heb het gevoel dat ik veel te veel heb betaald. Ik heb niet eens geprobeerd af te dingen. Ik neem nog een neut en stap op. Ik ga naar mijn maatje Shyam. Als ik hem op ons eigen stoepje alles heb verteld schud hij zijn hoofd. “You have paid 80.000 Rupee, so maybe you can ask them next time to give some discount” “Yes I will try that.”
‘s Avonds komt Joyce op bezoek in de Khwopa. We gaan aan mijn buro zitten en ik vertel het hele verhaal. “Nou, misschien heb je niet echt te veel betaald. Alles bij elkaar kost een studenten visum ongeveer $ 1.200,= . Jij gaat nu $ 2000,- betalen maar dat is volgend jaar een stuk minder.” “Hoezo?” “Ik ben ook met een business visum bezig geweest maar vond dat toen te duur. Ze moeten ook een business oprichten met alle toeters en bellen want die business moet wel echt bestaan. Dat oprichten hoef je volgend jaar natuurlijk niet meer te betalen.” Het lucht me een beetje op.
Als er een regenbui losbarst wordt de markt zo snel mogelijk opgeruimd en dan gaan de Nepali onder de tempels schuilen.
Gisterenavond kwam er een lampionnen optocht voorbij, zonder lampionnen. Ik heb geen idee waarvoor het was maar het levert een leuk plaatje op.
En als je links van de Nyatapola tempel het straatje in loopt kom je halverwege bij het Nyatapola guest hous. Voor 1/5 eigendom van Shyam.
Ik word wakker omdat ik helemaal word lek gestoken door de muggen. Wat ze ook allemaal roepen, het regenseizoen is volgens mij begonnen. Ik vraag me af wat ik moet doen : terug naar bed of toch maar een verslag schrijven. Enfin, ik zie wel.
Vandaag gaan we met Wim een toertje doen om hem zoveel mogelijk van Nepal te laten zien. Lijkenverbrandingsplaats, Bhoda en de Monkey tempel. Daarna een borrel in Thamel. Die gozer is helemaal op als hij terug komt in Nederland. Hij vertrekt donderdag weer naar Nederland, samen met Joyce die voor 3 maanden naar huis gaat om weer voor de nodige pecunia te zorgen.
Na dagelijks gebeld te zijn door die kerel van emigratiekantoor ben ik in de taxi gestapt om naar Kathmandu te gaan. Afspraak om 14:00 op het bureau voor toerisme. Tijdens de rit wordt ik nog gebeld “Are you comming ? What time are you coming?” “Now, I am in coming now.” “What time are you coming?” “Now, I am sitting in a taxi now and we are driving to Kathmandu.” “Oke, I am waiting for you.” Het lijkt wel telefoonterreur, iedere dag heb ik die vent aan de lijn.
We draaien het parkeerterein van het toeristenbureau op. Het mannetje zit te wachten op de stoep en als we elkaar aankijken herken ik hem, hij mij ook. Het is het mannetje dat je snel door de procedure van het visumverlengen kan helpen. Als ik uitstap word ik begroet en onmiddelijk mee genomen naar een achteraf plek. Daar zit mannetje twee. Die stelt zich voor en ik word uitgenodigd te gaan zitten “Basnuhos “ Ik ga tegenover de twee mannen op de grond zitten. Mannetje 1 begint uit te leggen dat ik een business visum moet hebben. Een studenten visum is veel te moeilijk en het dekt de lading niet. Maar een business visum is “very expensive” werp ik tegen. “No, no, not so expensive” “How much?” “2000,= dollar” “Phah, You think that’s not expensive,......... I don’t have dollars” “Than you pay in Rupee, than it is 160.000,= Rupee” Shit, wat moet ik doen. Mijn visum loopt 22 mei af en ik kan verlengen tot 30 mei, dan zitten mijn 150 dagen erop en moet ik het land uit. “How long can I stay with a business visa?” “One year, You do?” “It is very expensive” “No, not so expensive, 80.000, rupee now and 80.000 later” “What you mean, later” “To make business visa take one month. So you pay 80.000 now and when you get passport back you pay other 80.000,” “And student visa?” “No, student visa not good, very difficult, you need business visa” “But I don’t have 80.000 rupee with me” “Go to bank, you can go to bank, yes” Veel keuze heb ik niet, Over enkele dagen loopt mijn visum af en dan kom ik weer bij deze kerels terecht. “Do you know where I can find a ATM machine?” “Yes, I help you, I go with you in taxi, Oke?” Ja natuurlijk kan jij helpen. “Oke, let’s do it.”
We stappen in de taxi en hij geeft Hari, de taxichauffeur zo door Joyce genoemd, instructies. Na een ritje van 15 minuten komen we in Thamel bij een bank. Ik ga het automatenhok in trek 80.000 rupee uit de muur. Hari heeft de taxi intussen gedraaid en ik stap weer in. We rijden terug en ik geeft mijn mannetje het geld. “I also need 7 pass photo’s and the paper from the bank.” De laatste keer heb ik 9 pasfoto’s laten maken en daar heb ik er nog 7 van over. Toeval???? Ik geef hem de spullen. “I also need your passport” Fuck, dat snap ik, er moet een visum in en dat kan hij nu niet ff doen. “When do I get it back?” “One month, no worry, everything will be Oke” Ik geef hem mijn paspoort. We komen aan bij het toeristen bureau. We stappen uit en lopen weer naar de wachtende tweede man. De twee kerels wisselen een blijk en de tweede man vraagt “I need seven pass photo’s.” Mannetje 1 praat in het Nepali tegen mannetje 2. “Oke we have all that we need, I’ll give you mij celphone number so you can call me if you want.” Ik krijg zijn nummer, geef ze de hand en “Namaste” ik spring in de taxi. Met een katterig gevoel gaan we richting huis. 80.000 rupee lichter en zonder paspoort.
Ik laat me afzetten bij het Heart. Ik ben aan een borrel toe. Ik heb het gevoel dat ik veel te veel heb betaald. Ik heb niet eens geprobeerd af te dingen. Ik neem nog een neut en stap op. Ik ga naar mijn maatje Shyam. Als ik hem op ons eigen stoepje alles heb verteld schud hij zijn hoofd. “You have paid 80.000 Rupee, so maybe you can ask them next time to give some discount” “Yes I will try that.”
‘s Avonds komt Joyce op bezoek in de Khwopa. We gaan aan mijn buro zitten en ik vertel het hele verhaal. “Nou, misschien heb je niet echt te veel betaald. Alles bij elkaar kost een studenten visum ongeveer $ 1.200,= . Jij gaat nu $ 2000,- betalen maar dat is volgend jaar een stuk minder.” “Hoezo?” “Ik ben ook met een business visum bezig geweest maar vond dat toen te duur. Ze moeten ook een business oprichten met alle toeters en bellen want die business moet wel echt bestaan. Dat oprichten hoef je volgend jaar natuurlijk niet meer te betalen.” Het lucht me een beetje op.
Als er een regenbui losbarst wordt de markt zo snel mogelijk opgeruimd en dan gaan de Nepali onder de tempels schuilen.
Gisterenavond kwam er een lampionnen optocht voorbij, zonder lampionnen. Ik heb geen idee waarvoor het was maar het levert een leuk plaatje op.
En als je links van de Nyatapola tempel het straatje in loopt kom je halverwege bij het Nyatapola guest hous. Voor 1/5 eigendom van Shyam.
zaterdag 5 mei 2007
Wim de journalist
5 mei 2007 19:27 uur
Eergisteren is Wim van den Broek aangekomen. Swarga is genomineerd voor een prijs door BN / de Stem, het west Brabantse nieuwsblad, en deze krant heeft een reporter afgevaardigd. Het was tevens Yvonne haar laatste dag want die is weer naar Nederland vertrokken. Die zal erg gemist worden door Joyce en de hare. Een fantastische kinder fysiotherapeut die zich echt uit de naad werkte voor de kindjes. Krishna was naar verwegistan om het 10de kind op te gaan halen en Joyce was naar het ziekenhuis om twee kindertjes te begeleiden. Ome Rick was dus de aangewezen persoon om Wim op te gaan halen. Aangezien er in het laatste mailtje dat Wim had onvangen was verteld dat Yvonne hem op zou halen is het te verklaren waarom het anderhalf uur duurde voor we elkaar gevonden hadden. Maar, hij is er de verslaggever van regio Etten-Leur en Moerdijk.
Na de taxirit van Kathmandu naar Bhaktapur, voor iedereen de eerste keer erg indrukwekkend, inchecken in de Khwopa. Wim heeft maar een week in Nepal en wil zo veel mogelijk zien. Hij is gesluurd om verslag te doen van het kinderthehuis Swarga en is de eerste keer in Azie dus de overige tijd moet zo efficient mogelijk worden ingevuld. Na een uitpakken van de koffer moet er wat geld uit de muur worden getrokken en dat geeft weer de gelegenheid om een klein toertje te doen. Krishna geeft een grote Bhaktapur toer en ik doe het bad van de koning en de pornotempel.
Tegenover de pornotempel is een ruimte ingericht waar houtbewerkers de stukken maken die worden gebruikt voor de restauratie van het 55 window paleis. Ik zal er een separaat stukje over schrijven.
Wim en ik de ruimte in en een paar foto’s maken van die beeldhouwers. Wim vraagt aan een van die kerels hoe lang het duurt om zo’n draak te maken. “tree month’s “ is het antwoord. Deze mannen verdienen 3000 rupee per maand. Reken maar uit wat zo’n beeldje kost.
Daarna sjokken we naar het Heart voor een pintje. Wim snapt het meteen, “Je zit hier wel op een A1 lokatie” zegt hij als we op het balkon aanstoten. “Wat brengt jou eigelijk hier? “ begint Wim, “jij gaat natuurlijk ook vernoemt worden in het verhaal” Ik weet niet of ik daarop zit te wachten. We babbelen een tijdje door en nibbelen wat Napas. Het plein wordt weer omgetovert in een heuse markt en het weer zit mee. Na een tijdje komt Joyce het terras op en ik stap maar eens op, leuke vent.
Eergisteren is Wim van den Broek aangekomen. Swarga is genomineerd voor een prijs door BN / de Stem, het west Brabantse nieuwsblad, en deze krant heeft een reporter afgevaardigd. Het was tevens Yvonne haar laatste dag want die is weer naar Nederland vertrokken. Die zal erg gemist worden door Joyce en de hare. Een fantastische kinder fysiotherapeut die zich echt uit de naad werkte voor de kindjes. Krishna was naar verwegistan om het 10de kind op te gaan halen en Joyce was naar het ziekenhuis om twee kindertjes te begeleiden. Ome Rick was dus de aangewezen persoon om Wim op te gaan halen. Aangezien er in het laatste mailtje dat Wim had onvangen was verteld dat Yvonne hem op zou halen is het te verklaren waarom het anderhalf uur duurde voor we elkaar gevonden hadden. Maar, hij is er de verslaggever van regio Etten-Leur en Moerdijk.
Na de taxirit van Kathmandu naar Bhaktapur, voor iedereen de eerste keer erg indrukwekkend, inchecken in de Khwopa. Wim heeft maar een week in Nepal en wil zo veel mogelijk zien. Hij is gesluurd om verslag te doen van het kinderthehuis Swarga en is de eerste keer in Azie dus de overige tijd moet zo efficient mogelijk worden ingevuld. Na een uitpakken van de koffer moet er wat geld uit de muur worden getrokken en dat geeft weer de gelegenheid om een klein toertje te doen. Krishna geeft een grote Bhaktapur toer en ik doe het bad van de koning en de pornotempel.
Tegenover de pornotempel is een ruimte ingericht waar houtbewerkers de stukken maken die worden gebruikt voor de restauratie van het 55 window paleis. Ik zal er een separaat stukje over schrijven.
Wim en ik de ruimte in en een paar foto’s maken van die beeldhouwers. Wim vraagt aan een van die kerels hoe lang het duurt om zo’n draak te maken. “tree month’s “ is het antwoord. Deze mannen verdienen 3000 rupee per maand. Reken maar uit wat zo’n beeldje kost.
Daarna sjokken we naar het Heart voor een pintje. Wim snapt het meteen, “Je zit hier wel op een A1 lokatie” zegt hij als we op het balkon aanstoten. “Wat brengt jou eigelijk hier? “ begint Wim, “jij gaat natuurlijk ook vernoemt worden in het verhaal” Ik weet niet of ik daarop zit te wachten. We babbelen een tijdje door en nibbelen wat Napas. Het plein wordt weer omgetovert in een heuse markt en het weer zit mee. Na een tijdje komt Joyce het terras op en ik stap maar eens op, leuke vent.
donderdag 3 mei 2007
Studie-- of Businessvisum
3 mei 2007 6:29 uur
5:30. Ik heb net mijn laptop aangezet als mijn GSM gaat. “Met Rick” “Mister Rick, you want visa for one year?” “Excuse me, who are you” “I am xxxxx.” “Why you call?” “You want student visa?” “Yes, are you friend of Krishna?” “…….. Yes” Ik vertrouw het niet. Hij roept maar wat. “Are you from Bhaktapur university?” “No from Kathmandu,…..from the emigration office, you want student visa for one year?” “He ?!?!, how do you know ?” “Your friend was here yesterday and she told me” “He ?!?!?! What you mean, she told you?” Ik snap er werkelijk geen bal van. “Your woman friend was here yesterday and she told me that you want visa for one year, no problem, no problem but better you do Nepali marriage,” Huh ………. “You come this afternoon and take your papers with you, than we can arrange everything.” Ik moet tijd winnen, ik snap er helemaal geen zak van. Hoezo, studenten visum. Alles is al geregeld en trouwen ga ik helemaal niet doen. Het is $^$&^#$ half 6, ik moet nog wakker worden. “I don’t have time today, maybe other time, Oke?” “Oke, tomorrow or day after tomorrow” “Yes, day after tomorrow.” “Oke, day after tomorrow, say, 9 o clock” “9 o clock !!!!!!!” Hij lacht. “What time you want?” “Two o clock in the afternoon, Oke?” “Oke, day after tomorrow, two o clock”
Ik snap er werkelijk geen barst van. Ik drentel wat door mijn bureau, pieker me suf, dan valt mijn muntje. %&*$^%$^Joyce !!!!!!!!!
Gisteren had Joyce een uitje met de kinderen van Swarga. Ze moest ook in Kathmandu zijn om haar visum te verlengen en om tijd te winnen koos ze voor de snelle manier. De snelle manier is heel simpel, je betaald 1000 rupee extra en binnen 15 minuten heb je het gestempelde visum in je paspoort.
Ik krijg een belletje van Joyce. “Ik ga nu pas weg uit het emigratie kantoor, $&$^%& hufters, “ Ik kijk op mijn horloge en begrijp dat ze er minstens 3 uur heeft gezeten. “Waarom heeft het zolang geduurt?” “Omdat het gewoon zo’n arogante klootzak was.” Ik lach er maar eens mee en zeg haar zich niet zo druk te maken. “Nou, ik ben het kwijt, ik ga naar de kinderen, doei” Ze hangt op.
Als toerist mag je maximaal 150 dagen per jaar in Nepal blijven. Deze tijd geld telkens vanaf 1 januari dus de maximale aaneen gesloten tijd is 300 dagen. Als je een restaurantje runt is dat natuurlijk niet handig. Er zijn diverse manieren om langer in Nepal te verblijven. Je kunt een business visa aanvragen, als je een business runt of hebt, je kunt een resident visa krijgen als je met een Nepali trouwd. Ook kun je een studentenvisa aanvragen. De voorwaarde is dat je dan uiteraard studeerd in Nepal. Omdat het laatste voor mij het aantrekkelijkste is heb ik daar voor gekozen. Mijn huidige toeristenvisum verloopt op 23 mei en dus ben ik vanaf 24 mei student. Ik heb aan alle voorwaarden voldaan en mede dankzij Krishna en zijn vrienden kan ik gaan studeren aan de Kathmandu university for Art in Bhaktapur. Hub, geen gelazer meer met de emigratiedienst, ik hoef het land niet uit en het visum is geldig zolang de studie duurt.
Het is voor mij een raadsel waarom Joyce bij de emigratiedienst over mijn studenten visum heeft gesproken. Ze heeft mijn naam genoemd en zelfs mijn GSM nummer aan die pik gegeven. Ik ben echt flabbergasted maar ik begrijp nu wel waarom de snelle manier gisteren niet zo snel was. Ik heb ook geen idee hoe dit verder afloopt. Het zal wel geld kosten, denk ik. Alvast bedank voor het wakker maken van de slapende hond, Joyce.
5:30. Ik heb net mijn laptop aangezet als mijn GSM gaat. “Met Rick” “Mister Rick, you want visa for one year?” “Excuse me, who are you” “I am xxxxx.” “Why you call?” “You want student visa?” “Yes, are you friend of Krishna?” “…….. Yes” Ik vertrouw het niet. Hij roept maar wat. “Are you from Bhaktapur university?” “No from Kathmandu,…..from the emigration office, you want student visa for one year?” “He ?!?!, how do you know ?” “Your friend was here yesterday and she told me” “He ?!?!?! What you mean, she told you?” Ik snap er werkelijk geen bal van. “Your woman friend was here yesterday and she told me that you want visa for one year, no problem, no problem but better you do Nepali marriage,” Huh ………. “You come this afternoon and take your papers with you, than we can arrange everything.” Ik moet tijd winnen, ik snap er helemaal geen zak van. Hoezo, studenten visum. Alles is al geregeld en trouwen ga ik helemaal niet doen. Het is $^$&^#$ half 6, ik moet nog wakker worden. “I don’t have time today, maybe other time, Oke?” “Oke, tomorrow or day after tomorrow” “Yes, day after tomorrow.” “Oke, day after tomorrow, say, 9 o clock” “9 o clock !!!!!!!” Hij lacht. “What time you want?” “Two o clock in the afternoon, Oke?” “Oke, day after tomorrow, two o clock”
Ik snap er werkelijk geen barst van. Ik drentel wat door mijn bureau, pieker me suf, dan valt mijn muntje. %&*$^%$^Joyce !!!!!!!!!
Gisteren had Joyce een uitje met de kinderen van Swarga. Ze moest ook in Kathmandu zijn om haar visum te verlengen en om tijd te winnen koos ze voor de snelle manier. De snelle manier is heel simpel, je betaald 1000 rupee extra en binnen 15 minuten heb je het gestempelde visum in je paspoort.
Ik krijg een belletje van Joyce. “Ik ga nu pas weg uit het emigratie kantoor, $&$^%& hufters, “ Ik kijk op mijn horloge en begrijp dat ze er minstens 3 uur heeft gezeten. “Waarom heeft het zolang geduurt?” “Omdat het gewoon zo’n arogante klootzak was.” Ik lach er maar eens mee en zeg haar zich niet zo druk te maken. “Nou, ik ben het kwijt, ik ga naar de kinderen, doei” Ze hangt op.
Als toerist mag je maximaal 150 dagen per jaar in Nepal blijven. Deze tijd geld telkens vanaf 1 januari dus de maximale aaneen gesloten tijd is 300 dagen. Als je een restaurantje runt is dat natuurlijk niet handig. Er zijn diverse manieren om langer in Nepal te verblijven. Je kunt een business visa aanvragen, als je een business runt of hebt, je kunt een resident visa krijgen als je met een Nepali trouwd. Ook kun je een studentenvisa aanvragen. De voorwaarde is dat je dan uiteraard studeerd in Nepal. Omdat het laatste voor mij het aantrekkelijkste is heb ik daar voor gekozen. Mijn huidige toeristenvisum verloopt op 23 mei en dus ben ik vanaf 24 mei student. Ik heb aan alle voorwaarden voldaan en mede dankzij Krishna en zijn vrienden kan ik gaan studeren aan de Kathmandu university for Art in Bhaktapur. Hub, geen gelazer meer met de emigratiedienst, ik hoef het land niet uit en het visum is geldig zolang de studie duurt.
Het is voor mij een raadsel waarom Joyce bij de emigratiedienst over mijn studenten visum heeft gesproken. Ze heeft mijn naam genoemd en zelfs mijn GSM nummer aan die pik gegeven. Ik ben echt flabbergasted maar ik begrijp nu wel waarom de snelle manier gisteren niet zo snel was. Ik heb ook geen idee hoe dit verder afloopt. Het zal wel geld kosten, denk ik. Alvast bedank voor het wakker maken van de slapende hond, Joyce.
Abonneren op:
Posts (Atom)