Businessvisum !!!!!!!!!!

28mei 2007 16:39 uur

Ik heb net mijn verslag van 26 mei op het web gezet als Shyam boven komt. Hij heeft een schoteltje bij zich en zet dat op mijn buro. “Yo marie Sir, you like?” Ik herken onmiddelijk mijn knoflookballen. “Yeah Shyam, I like. What’s it called?” “Yo marie.” En Shyam wacht glimmend van trots op mijn eerste hap. Klets, niet memmen, tanden erin. “Nice Shyam” murmel ik. Shyam gaat naar beneden. Ik besluit er een foto van te maken zodat jullie enig idee hebben wat het is. Na mijn tweede hap weer een foto zodat je het “bruine spul” kunt zien. Ik vind het niet echt vies maar om te zeggen lekker ?!?!?!.
27 mei. Shyam komt naar boven om mijn ontbijt te brengen. “You know sir, today strike? All closed. Me also closed.” “What do you mean strike ? Who is striking and why are you closed?” “Not only me Sir, everybody closed.”
De leraren van de privescholen willen dezelfde faciliteiten en salariëring als de leraren die les geven op de regeringsscholen. Nou .............. en daarom staakt heel de Kathmanduvallei. Als dat niet helpt dan staakt volgende maand heel Nepal. Verbijsterd hoor ik hem aan. Maar wat heb ik met de leraren te maken. Waarom moet mijn restaurant dicht omdat een priveleraar ook een pensioenregeling wilt. Shyam kijk mij beteuterd aan. Dus als morgen de buschauffeurs meer salaris willen gaan wij met z’n allen staken? Shyamk snapt dat er iets niet klopt maar het fenomeen staken is hier nog maar een paar jaar oud. Daarvoor was alles van de koning en als je iets wilde ging je naar hem toe. Dan was het simpel; of je kreeg je zin of je had geen baan meer. Tijdens het maoisten geklooi is de kracht van het stakingswapen ontdekt. Maar nu grijpen ze te pas en te onpas naar deze mogelijkheid. Omdat de regering sinds de koningsmoord alleen maar vriendjes met het volk wil zijn grijpen ze niet in.

Vanuit mijn sloel zie ik een buurvrouw het pas geoogste graan dogen. Op grote matten wordt het graan over het dak verspreid om het te laten drogen. Het is 8:00 uur en al erg warm.
Na mijn ontbijtje mail lezen, krantje ( shit eerste Pinksterdag, geen Telegraaf ), douche en op naar het Heart. Als ik mijn kamer uit kom zie ik de buurvrouw weer bezig. Het topje gaat uit. Het is 10:00 en bloed heet.
Ik bonk op de deur. Nabu doet open. “So your on strike, why?” “Because of teachers and…..” “Yes, I know, but why are we striking. Your not a teacher?” “No but everybody is on strike so we think.” “Yeah I know what you think. Where is the rest?” “The are all doing things, I don’t know.”
Alles is inderdaad dicht. Badgaon is open met 1 deur omdat re en verdwaalde gast rondloopt en die kun je niet buiten sluiten. Ik besluit om ook ff mijn gezicht te laten zien en ik kan tevens een foto maken van mijn nieuwe dak. “I go to the Badgaon, maybe I can get a decent meal. Tomorrow we will have a talk about striking.” Ik naar de Badgaon.
Ik wordt hartelijk begroet door de receptioniste. “Long time no see.” ze vouwt de handjes en begroet me met “Namaste, mister Rick, how are you, I am glad to see you again.” “I am also glad to see you again. You are looking very nice. “ Ze bloosd. Ik de trap op naar het dakterras. Ook daar wordt ik hartelijk begroet. Ik ga aan een tafeltje in de schaduw zitten en neem een water. “Botle of pani, please”
Ik neem een foto van mijn dak en ook van het plein. Alles is dicht en het plein ligt er verlaten bij. Ik babbel nog wat met de Badgaon staff en na een uurtje ga ik naar huis. Straks F1.
28 mei 6:30 Prie, prie. Mijn GSM. “Met Rick” piept mijn stem. “Hallo Sir. With Chhoisang Lama. You know me?” Ja natuurlijk ken ik jou. “Yes, I know you.” “When you come to pick up visa? Visa ready. What time you come.” “Two o clock this afternoon. Oke?” “Oke, two o clock you come. See you.” Hij verbreekt de verbinding. Ik draai me nog ff om. Shit, 6:32 wat een volk.
Als ik op sta bel ik Krishna. We hebben afgesproken dat hij mee gaat. Verleden week heeft Krishna, tijdens de bekend makings toer van Florence, Chhoisang Lama gesproken. Die heeft hem verzekerd dat alles in orde zou komen. Ik ben dezelfde dag nog gebeld met de verzekering dat alles in orde is en dat ik me geen zorgen hoef te maken. Doe ik ook niet. Na het afgeven van mijn paspoort zijn de zorgen voorbij. Of je krijgt het terug of niet. Je zorgen maken zal deze situatie niet veranderen. Krishna is niet te bereiken.
Om 10:00 uur ga ik naar de bank om mijn rekening te plunderen. Lekker wandelingetje. Op de terugweg kom ik Krishna tegen. “He jongen.” “Hoi Krish, how are you?” Ik begroet ook Rosani die achterop zit. Ik vertelo hem van het telefoontje en dat we om 14:00 in Kathmandu moeten zijn. We spreken af om 13:00 in de Khwopa. Namaste en de familie Kaito crost verder. Ik vervolg mijn loopje richting Heart. De hele staff is aanwezig.. “Hey boys, no strike today?” “Ha, no, not today” antwoord Ujjol. Hij is zich van geen kwaad bewust. “Today normal day. Everybody open.” Ik begin uit te leggen dat het vreemd is dat een land staakt omdat een kleine groep mensen iets willen bereiken. Het is “normaal”dat de groep zelf staakt maar waarom de rest van het land staakt is mij een raadsel. “Because they asked.” is het verbijsterende antwoord. Ik ga maar weer aan het uitleggen dat dit niet de bedoeling van staken is. Andere manier proberen.
Als je staakt werk je niet. Allen zijn het er me eens. Als je niet werkt krijg je geen geld. Weifelend zijn ze het er mee eens. Als je niet werkt en het restaurant is dicht komen er geen klanten. Iedereen eens. Als het restaurant dicht is is er geen omzet van 3000 rupee of in het hoog seizoen van 30.000 rupee. Ze knikken instemmend. Dus krijg ik van jullie 3000 rupee en jullie geen salaris voor deze dag. Het valt helemaal stil.
“So, I am not going to do that,........... this time but, next time there is a strike, first you ask me if it is Oke to strike. If I say yes, than you can strike and salary will be payed if I say no than you just have to work. Oke?” Iedereen knikt. “Now I like a chowmien and a pani, please”
Na de maaltijd ga ik richting Khwopa. Als ik binnen wil stappen komt net Florence naar buiten. “Hoi, hoe gaat het” “Nou het valt een beetje tegen. Ik kan mijn draai nog niet zo goed vinden. Het is zo anders en daarnaast ben ik ook een beetje ziek.” Ik kijk op mijn horloge. 12:04 “Heb je tijd voor een bakkie of misschien wat thee.” “Graag.” Terug naar het Heart.
Ze voelt zich alleen, heeft forse diaree, kan met niemand alle nieuwe ervaringen delen, denkt veel aan thuis, kortom ze voelt zich een beetje kloten. Ik heb met haar te doen. Het is de cultuur shock en ze is alleen. De twee didi’s spreken slecht tot geen Engels en hoe deel je daar je cultuur verschil mee. We babbelen wat en even later komt Krishna het balkon op. Sapje en wij moeten naar Kathmandu. “Hou je taai meid.” en we stappen op. Ik zal me wat om haar bekommeren.
Na weer een heerlijk ritje komen we aan bij het bureau voor tourisme. We worden op het parkeerterein opgevangen door Chhoisang Lama en die troont ons mee naar het grasveld tegenover de ingang van het gebouw. Er zitten 4 lama’s in lotushouding op het gras en mij wordt een plaatsje aangeboden. Krishna volgt. “We have your visa” en Chhoisang `laat mijn paspoort zien. Ik zie het visum. “Do you also have papers from my compagny?” De hoofdman begint te praten. Hij is duidelijk “de man” Zijn Engels is redelijk maar ik vraag of het in Nepali kan. Krishna weet precies wat ik wil en zal dat ook beter uit kunnen leggen. Een hoop Nepali gebrabbel en hoofd gewiebel. Ik krijg fotokopieën van de firma gegevens. Ik mag de orginelen zien maar niet krijgen want ik ben een partner in het bedrijf van de hoofdman. Ik kijk Krishna aan en we knikken alle twee. Ik geef 80.000 rupee aan Chhoisang Lama. Deze keer telt hij het niet na.
Volgend jaar is het een stuk goedkoper. Krish en ik staan op. “See you next year.” en we gaan naar de motor.
Binnen een half uur zijn we terug. Biertje in het Heart en daarna naar mijn blog.
Ik heb mijn visum !!!!!!