Een leven zonder internet

19 mei 2007 10:33 uur

Heerlijk geslapen, ontbijtje, mail, blogs lezen (wat steeds meer tijd gaat vergen), krantje lezen en nu aan de blog.
Eergisterenavond vroeg Catrien of ze naar Swarga mocht komen om de kinderen te zien. “Of course, your most welcome.” Krishna heeft uiteraard helemaal geen bezwaar. Omdat de kinderen naar school gaan is de beste tijd ’s morgens voor 10:00 uur of ’s avonds na 17:00. Er wordt 17:00 afgesproken. “Maar ik ken de weg niet.” “Ik breng je wel.” Wat ben ik toch een galante boy.
Het is weinig toeristen gegeven om echt met de Nepali om te gaan en ervaringen te delen. Ik stel aan Krishna voor om Catrien het avond-eten mee te laten maken. Zittend op de grond, met de handen eten en .................dhal bath !! “Zou je dat willen?” “Ja, waarom niet.” “She likes to eat your dhal bath.” “If she stay’s for dhal bath, you have to eat as well, don’t you think?” Shit. “Oke, I accept the challenge.”
Gisteren een regenachtige dag.Ik sluit mijn laptop aan en krijg geen verbinding met het internet. Kabel checken, niets mis mee. Dan maar naar de cybershop. Mijn voor 140 rupee gekochte paraplu komt goed van pas. Chinees product. Shop gesloten, huh!! Stel dat die gasten op vakantie zijn. Ik terug naar de Khwopa. “Cybershop closed, Shyam, maybe on holiday.” “No sir, not holiday, Nepali people have no holiday, maybe raining, he think no customers.” “But I have 24 hours internet, also in the night.” Shyam weet hier het antwoord natuurlijk ook niet op. Ik ga naast Shyam op het bankje zitten. We staren naar buiten, het giet van de regen. Shit, mijn hele routine om zeep. Geen mail, geen krant, geen blog. Da’s ff wennen.
Ganesh, de vriend van Shyam die op zijn winkel past als Shyam thuis zijn dhal bath gaat eten, komt de Khwopa binnen. “You are friend of cybershop, ?” “Yes.” Do you know why they are closed?” “No.” “Do you have telephone number of your friend?” “No.” “Oke, thank you” “I can go and ask him.” “Would you do that for me?” “Yeah sure.” en hij loop de regen weer in.
Na een kwartiertje komt Ganesh terug. “Maybe after 10 o clock he will come.” Ik heb het inmiddels afgeleerd om te vragen de oorzaak van de “maybe” is. “Thank you very much.” “Your welcom” Ikke naar boven, het is 9:50.
We kunnen de lampen niet afmonteren omdat ook de onderkant geschildert moet worden. Schilderen doet men hier buiten en de zon droogt de verf. Regen, niet schilderen, geen lampen.
Om 10:10 ben ik verbonden met het web en voel me weer super hapy. Ik doe mijn dingetje en tegen 17:00 ga ik me douchen en aankleden. Om 17:30 heb ik met Catrien afgesproken.
We lopen naar het kindertehuis Swarga. Na drie straten ben ik de weg kwijt. Ik leg aan Catrien uit dat het voor mij heel normaal is dus ik bel Sajaan, een van de Newari kelners. Ik vraag hem of hij Swarga kent. Nee dus. “Do you know the bufelomarked?” die weet hij wel. Ik leg uit waar wij staan en vraag hem om te komen. Na 10 minuutjes staat Sajaan voor onze neus en loodst ons naar de buffel markt. Ik bedank hem en we lopen naar Swarga. Vanaf nu gaat het goed.
In Swarga worden we hartelijk ontvangen en na een beetje in de tuin met de kinderen te hebben gespeeld worden we aan tafel geroepen. Catrien en ik in een hoekje en de rest gaat op hun eigen plaatsje zitten.
Het is vreselijk om toe te geven maar, ik vond het eigenlijk best lekker. Ik zal het niet dagelijks gaan eten maar ala.
Naast Catrien zit het jongste humpie. 3 jaar en kind van didi 2. Tijdens het eten valt ze altijd in slaap, volgens Joyce en inderdaad, tegen het einde gaat ze voor gaas. Tot grote hilariteit van vooral Catrien en ik. Wat een lief ding.
Na het eten uitgebreid afscheid genomen en huiswaarts gekeerd. Klein tussenstopje in het Heart voor een afzakkertje. Op de voet van de Nyatapola tempel zitten twee muzikanten Nepalese muziek te maken. Klinkt erg gaaf.