Word bokser, meer kans op slagen

2 april 2007 21:04 uur

Gisteren 1 april. M'n tandarts trekt met z'n been.
Word bokser, meer kans op slagen.
Zo, vandaag 2 april dan maar:
Gisteren met Nawaray, kok, afgesproken om naar Kathmandu te gaan, Bath Batheni, de super supermarkt. Hij was in z’n nopjes. Joyce en Krishna waren ook in het Hart en Joyce vraagt of ze mee kan rijden. Wij, Nawaray en ik, nemen een taxi want Nawaray moet rond 12 uur weer terug zij in het restaurant. Het loopt als een trein. Wat ik voor ogen had werkt. De tourist is veranderd. Het zijn de backpackers van vroeger niet meer. Er lopen nog wel wat verdwaasde mensen rond die “het vroeger allemaal leuker vonden” maar, jammer, ze gaan verliezen. De wereld is voor de jeugd. Heerlijk als je heel je leven alleen maar met jongere mensen bent omgegaan. Men wilt avontuur, cultuur, kwaliteit. Na het “mayonaise” verhaal heb ik met “de staff” een heel serieus gesprek gehad. Als we het beste restaurant van Bhaktapur willen worden dan moeten we veranderen, verbeteren, verlekkeren en vernieuwen. Ze willen heel graag. Dus gisteren, tijdens het diner, zegt Nawaray “We need some springroll sauce and some other sauces, because it is almost empty.” Ik word gek !!!!!!!!! “Realy, springroll cause? “ “Yes, alsmost empty, people like it very much.” “Tomorrow we go to Kathmandu, to Bhat Bahteni, I want you to come with me”. Hij moet weten wat er allemaal te koop is. Het gaat goed. We serveren nu standaard mayonaise bij frites en springrollsauce bij springroll’s. Ook de dressings lopen als een trein. Geen salade meer van “alleen sla” maar met een dressing en een beetje leuke aankleding.
Wij vandaag naar de Bath Bahteni. Eerst Jpyce afzetten bij het visa bureau. Joyce gaat de langzame weg bewandelen. Eerst ff de gegevens droppen en dan morgen ophalen. Ze blijft de nacht in Kathmandu. “Ik zie je om 3 uur op het vliegveld.” zegt ze. We gaan GertJan en Willemijn ophalen. “Oke” en weg zijn we, Joyce achterlatend. Op naar de supermarkt.
Eerst maar naar de huishoud afdeling want onze “Toastmaker” is kaduuk. Er moet dus een nieuwe komen. Er zijn diverse merken, dus ik pak de eerste doos en pak die uit. Nawaray kijkt, wikt en weegt. “Oke, this whan is good.” ‘How you know? You have not seen the other one’s” . Hij kijkt wat schaapachtig. Deze is duidelijk de goedkoopste. Ik wil “de Philips en de Black & Decker” ook zien. We bekijken ze allemaal. “What you like?” vraagt Nawaray aan mij. “No, no man, that’s not the way we are working, you are the chef cook!!!!, you make the decision.!!” Hier moet hij duidelijk aan wennen. Hij wordt heel serieus genomen en moet/mag zelf beslissingen nemen. Aarzel, twijfel, gruwel, “This whan”en hij pakt de laatste machine. Zonder te kijken in het karretje. Dit is ‘m. Nawaray ziet er erg tevreden uit. Terwijl ik daar toch een beetje sta te klooien zie ik ook een echte Philips handmixer met standaard. Ik kijk naar de prijs en gooi achteloos het apparaat in ons karretje. We lopen verder. Nawaray kijkt zijn ogen uit. Hij ziet een “Tefal koekepan” .......Kijk, ........staar, .......omdraai, ......kwikken, ........omdraai, .....kijk naar prijs en zet rap terug. Ik pak de pan, “You like? “ Wat een vraag !!!! “Yes, very expensive !” Ik kijk naar de prijs. 1025 rupee. Ik neem de pan. “Be carefull with it , Yes?” We kopen nog wat openers en als we klaar zijn gaan we naar de kassa. Terwijl we staan te wachten ziet Nawaray serviesgoed. “If we are going to serve espresso we need small cup’s “ Wij naar de afdeling kleine kopjes. Ik kijk rond en neem een doosje met zes kopjes en schoteltjes. “It’s not green” Ik zet het doosje terug en zeg “ Sorry, you take the green ones please” In de shit zit ie. Geen groen kopje te bekennen. Ik pak mijn doosje terug en ga naar de kassa. Afrekenen en naar beneden............. de food afdeling.
Alleen de brood-afdeling van de Bath Batheni is zo groot als de hele minimaked in Bhakthapur. Nawaray weet niet wat hij ziet. We bestellen alle twee een kwart pizza, deze worden warm gemaakt en smakkend en morsend lopen we van rek naar rek.
Bij de diepvriesafdeling zie ik dat hij haast niet kan geloven dat dit allemaal bestaat. Diep gevroren momo’s, kip, buffalo, vis, garnalen zelfd rund. ( Koe ) We zijn in Kathmandu, metropool, 4 milioen mensen en niet allemaal Hindoe. We gaan naar de sauzen en ik sla goed in. 10 flesjes van iedere saus. Nawaray kijkt verbijsterd. “Former owner would never do that” Ik wijs op de houdbaarheid datum en leg uit als de springrollsaus in 1 week op is dan kunnen we nu dus 10 weken vooruit. Elke keer als we naar Khatmandu gaan zijn er ook taxi-kosten. Het zou belachelijk zijn om iedere week te gaan als je weet dat je verbruiksnelheid 1 flesje per week is. Dat zou de kostprijs van al onze flesjes met 800 rupee verhogen. Ik heb een dealtje gesloten met mijn vaste taxichauffeur. Ritje Kathmandu, visa office inclusief wachttijd, dan bath Bahteni incl. wachttijd en retour Kathmandu met al die spullen voor 800 rupee. Dit gaat aan Nawaray voorbij. Ze kunnen heel slecht vooruit kijken onze Nepali. Ze gaan allemaal voor de korte winst. Ik vind dat best. Soms doe ik het op de Nepali manier en soms op de Nederlandse manier. Alles op z’n Nederlands is hier onmogelijk maar dat zou ik ook niet willen. Ik vind Nepal steeds leuker worden.
Terug in het Heart worden de spullen allemaal uitgepakt. ’T is net Sint Nicolaas. Kleine kreetjes en proberen hoe het werkt. Het is niet te geloven maar ik moet de blikkenopener uitleggen. Ik maar een blikje bambooshoots open en kreten van bewondering gaan door m’n pandje. “How did you open the can’s in de former days” “With screwdriver” en lachend doen ze het voor met een denkbeeldige schroeven draaier. Ik heb geen zin om iedereen belachelijk te maken en houd mijn verbijstering achter een lachend gezicht. “I think this goes better, no? “ Ze zijn het met me eens en ik laat Nawaray ook maar eens een blik open draaien. Iedereen kijkt verbaasd toe. Ik hoop maar dat er straks wat mensen chowmien met bambooshoots bestellen.