GertJan & Willemijn

4 april 2007 8:33 uur

Gisteren net voor ik vertrok om Gurtjen en Willemijn op te halen kwam mijn reclamebord mannetje. Ik prop snel de memorystick in het USBslot en daar zijn mijn foto’s. Ik blader er snel doorheen. “Oke, see you tomorrow, I am going to Kathmandu and have no time to look now, so tomorrow we will talk, Oke?” Wat moet dat joch, ik pak m’n stick, stop die in m’n zak en sluit mijn laptop af. “Oke, see you tomorrow.” zegt hij vriendelijk en verdwijnt.
Ruis, de Spaanse beroepsfotograaf komt naar boven en gaat aan mijn tafeltje zitten. We babbelen wat en wisselen e-mail adressen uit. Hij moet naar de spaanse ambasade in Kathmandu om een aanbevelingsbrief te krijgen voor een visum naar Pakistan. Zijn volgende bestemming. Ik kom echt hele gave lui tegen. Ruis is al 1 jaar door Azie aan het zwerven. Hij maakt foto’s en wil die gaan verkopen aan National Geografic. Ik weet niet precies hoe het werkt maar hij kan er van leven. Ik bied aan om hem af te zetten bij de ambasade, ik heb mijn vaste prijs. Ruis komt 9 en 10 april terug naar Bhaktapur. Dan begint het grote festival. Kees en Henny zullen de fotos wel herkennen. Er wordt een grote kar gebouwd en die maakt onderdeel uit van een traditie rondom het festival. Ik kom daar zeker op terug.
Mijn taxi staat voor de deur, Ruis en ik gaan op weg. Na weer een spectaculair ritje, de chauffeur was 20 minuten te laat en die probeert hij in te halen, zet ik Ruis af bij een super 5 sterren hotel. ( naam vergeten ) Een voormalig paleis en dat kun je heel goed zien. De spaanse anbasade is in een suite gevestigd. Sode Ju, wat een mooi hotel. “Airport?” vraagt Harry. Ik heb z’n naam al een aantal keren gevraagd en het lijkt op Harry, ik vind het best, hij heet vanaf nu Harry !!!. “Yes, please, to the airport.” en Harry crost weg. Aparte plek, dat vliegveld. Als Nepalees kom je er niet in of je moet aan kunnen tonen dat je er iets te doen hebt. Prikkeldraad, wegversperring, militairen bij de in/uitgang. Heel serieus. Harry zet mij af en zoekt een parkeerplek. Ik slenter naar de arrivals terminal en bel Joyce. “Waar hang je uit?”. “Wij zijn aan de ingang van het vliegveld. Zie je zo? “ “Wij?” “Ja, Krishna is er ook.” “Oke, leuk, zie jullie zo”
Even later voegen Joyce en Krishna zich bij mij en het wachten begint. 1,5 uur na de landing komen GertJan en Willemijn de hal uit gelopen. Tof om GertJan in mijn klauwen te hebben. Lang geleden, het gevoel is er onmiddelijk weer. Gaaf. Willemijn een lekkere knuffel en het hele zooitje mee naar de taxi. Ik vind het inmiddels allemaal gewoon maar het is leuk als je de reactie van GertJan ziet. “Passen we allemaal daar allemaal in?” Krishna laat zijn helm zien, hij is op de motor. Harry probeerd met allelei pas en meet bewegingen een enorme koffer in zijn wagentje te krijgen. De koffer is zo groot of het autotje is zo klein dat de koffer met grote moeite in de passagiersruimte past. Iemand moet met Krishna mee op de motor. GertJan dus. Lijkt mij ook wel een leuke ervaring voor hem. Joyce, Willemijn en ik stappen in en GJ springt bij Krishna achterop. “See you at the Khwopa”
De koffer blijkt vol te zitten met koffiepads, die zijn hier absoluut niet te krijgen. Ik ben er erg blij mee. Na het inchecken bij Shyam gaan we een welkoms drankje drinken in het Hart. Er is veel bij te kletsen en we laten het ons goed smaken. Het is een erg gezellige avond.