Koninginnendag in Nepal

29 april 2007 8:00 uur

Mirjam stuurd mij een uitnodiging voor koninginnendag. Het is als grap bedoeld, wat ze echter niet weet is, dat ik wel degelijk een uitnodiging heb gehad om op haar feestje te komen, sterker nog, ............... ik ben er gisteren geweest.
4 dagen geleden stond Luc ineens op de stoep. Hij had zijn ouders opgehaald in Kathmandu en bivakeerd in Sunny guest house. De buurman van het Heart. Luc had beloofd om terug te komen om een kopje espresso te drinken in m’n restaurantje maar iedereen roept wel eens wat. “Ello Riek, as you see, I am back and dies are my parents” We schudden elkaar de hand en ik begroet zijn vader en moeder. Papa en mama spreken geen woord Engels en mijn Frans is nu ook niet bepaald geweldig. “Je ne parle pas français.” kan ik zo vloeiend zeggen dat bijna niemand geloofd dat dat zo’n beetje het enige is, wat ik kan zeggen.
Ik nodig ze uit voor een dinee. Het wordt een lange zit vrees ik. Na een kwartiertje komt David het balkon op. “Hey David, will you join us for een bite?” Ik stel Luc en zijn ouders aan David voor en vraag een extra glas aan mijn Saajan. David spreekt vloeiend Spaans en Engels heb ik inmiddels ervaren, zijn Frans is gruwelijk goed. Ook zo’n talenwonder als Toon. “Why do you speak flowing French?” “Because I like the language, it is a beautiful language and I had a French girlfriend.” Ik ben blij met David’s aanwezigheid. Terwijl ik met Luc steenkool, onderhoud hij zich met papa en mama. Het wordt toch nog gezellig.
Als ik mensen uitnodig voor een etentje doe ik het een beetje op de Spaanse manier. Een aantal snacks die erg lekker zijn en die tevens de Nepaleese keuken vertegenwoordigen. Soort van tapa’s maar dan Napa’s. “Can I use your kitchen tomorrow?” vraagt David. “I will teach you how to make a Spanish omelet, if you want of cause.” “What’s the difference between a, say, normal omelet and a Spanish omelet?” “There is a big difference and if you like to do your tapa thing, well, a Spanish omelet is also a kind of tapa, cooked in the morning it will be good for one day and you can cut of slices during the day as a tapa.” Kijk, da’s nou eens meedenken. “Oke, I will be glad if you will teach us your magic.” Hij grijnst.
De volgende dag moet en zal ik mee eten tijdens de lunch van de Luc clan. “And today iet wiil be our triet” Daar zeg ik geen nee tegen, tenslotte is het een business en geen gratis eethuis. Als David verschijnt om zijn Spanish omelet te promoten wordt hij ook uitgenodigd. “We want ze same as yesterday, my fazzer an mozzer liked iet a lot” Nawaray wordt aan het werk gezet en we nippen alvast een wijntje. “Tomorrow we want to go to Nagarcot, so you ave to excuses us that we can not eat in you restaurant.” Dat zijn nog eens klanten. “But tonight we will ave un diner in your place, Oke ?” Ik word er verlegen van.
Na de lunch gaan de Luc-jes een toer door Bhaktapur doen en David en ik gaan naar de keuken. Alle ingrediënten zijn voorhanden en David gaat aan het werk. De twee kok’s gaan onmiddelijk meedoen. “That’s a nice luxury, I don’t have that at home.” Binnen 20 minuten is de omelet gereed. Hup op een bordje en ff af laten koelen. Daarna worden er door David partjes van gemaakt als bij een taartje. Hij neemt het eerste proefje. “A bit hard, the potato’s must be a bit longer baked. You try a piece.” en hij geeft me een partje. Ik herken het onmiddelijk. Ik heb dit in Gran Canaria ook gegeten tijdens een van de vele tapa smulpartijen. Inderdaad is het iets te hard. David legt uit dat het met het soort aardappel te maken heeft. Deze aardappels zijn anders dan die hij normaal gebruikt in Spanje. Nietemin worden alle partjes door iedereen goedgekeurd.
De volgende dag ga ik op lunchtijd naar het Heart. De meisjes van de kunstaccademie zijn er ook en vragen of ik ook mee ga naar Kathmandu. “Zaterdag is er een receptie voor alle Nederlanders in het Summit hotel om koninginnendag te vieren, jij gaat toch ook mee?” “Ja, leuk, ik ben van de partij.” De meiden gaan aan de lunch en David verschijnt. “I want to make another one, I am not satisfied and I like to try it again, if you don’t mind.” “Sure, go ahead, I stay downstairs if you don’t mind, so you go, you know the way” en hop hij duikt de keuken in.
Na een uurtje komt David trots naar beneden. Een bord met daarop een prachtige Spaanse omelet. We nemen een biertje en de omelet wordt weer in partjes gesneden. Hij neemt weer een proefje, “Needs a litle salt” hij bestrooit zijn partje met zout en neemt een volgende hap. “Yep, this is Spanish omelet” glundert hij, reikt mij het boord aan en leunt zelfvoldaan achterover. Ik neem ’n partje, bestrooi het met zout en neem een hap. Lekker, echt waar, heerlijk hapje. Komt gegarandeerd op onze kaart alleen niet nu. “I love it, but the problem is that our menuboard is already printed and my menu’s are in the print shop, as we speak. They will be ready Monday, so, ke garne?” “We will think of something, won’t we boys?” David kijkt mijn mannen aan en die knikken braaf. Uzzol neemt zelfs voor de tweede keer. “I realy like” murmelt ie met z’n mond vol.
Zaterdag. 28 november. Luc en vader en moeder zijn terug van Nagarcot. Ze willen een lunch met mij en David als afscheid voor een geweldig verblijf in Bhaktapur. Dat kan. Weer wordt de Napa lunch besteld “Because zee like iet very much” en het wordt een gezellig onderonsje. Er wordt hoofdzakelijk Frans gesproken en ik babbel wat met de drie kunstacademie grieten. Leuk stel. Sanne is de manager van het stelletje, opleiding producer, Kalijn en Jantien maken de film. We spreken af om 17:00 in de Khwopa. De koninginnendag receptie begint om 18:00.
Pa, ma en Luc stappen op. We schudden handen. “Bye my friend, have a nice life and lots of luck in Canada.” Jullie raden het al.

Ik zit in de Khwopa, met mijn oranje T-shirt lekker met Shyam te lullen. Het is bloedheet en ik doe erg rustig aan. Joyce belt. “Hoi, hoi, Krishna belt net dat het wat later wordt, hij zit vast in het verkeer en denkt om half zes pas in Bhaktapur te zijn” “Gaat Krishna ook mee?” “Ja, waarom niet.” “Oh ik dacht dat het alleen voor Nederlanders was” “Nee hoor, vorig jaar was hij er ook bij.” “Oh, vind hij dat leuk dan?” “Ja, zeker” Ik begrijp nu waarom.
Krishna arriveerd en even later komt er een trosje meiden aangelopen. Joyce, Yvonne, Sanne, Kalijn en Jantien. Hop in de taxi en op naar het Summit hotel.
Als we in het hotel arriveren is er een drukte van jewelste. Er zijn 85 geregistreerde Nederlanders in Nepal volgens Kari, de consulaat secretaresse. Ik schat dat er zeker 500 bezoekers waren. Het was een heel oranje gezelschap. Ontvangst met een handdruk van de ambassadeur en Kari, vlaggetje op de borst gespelt en een oranjebitter in de hand gedrukt. We gaan met z’n allen op de foto. Joyce en Krishna zien wat bekenden en ook Jantien raakt in gesprek. Ik sjok maar eens door de menigte. “Dames en heren, mag ik even uw aandacht” Wij krijgen we een welkoms woord van de ambassadeur. Tijdens deze speech deelt Kari de tekst van het Wilhelmus uit. 1ste en 2de couplet. Na de toespraak wordt het volkslied gezongen. Ik zing braaf mee. Lang leve de koningin. Hoera, hoera, hoera !!!!!!
Er wordt volop met drank en hapjes rondgegaan. Haring, sate, bitterballen en blokjes kaas. Niet te zuinig. Erg goed georganiseerd en er was geen NEE te koop. We happen en drinken er lustig op los. Om een uur of 9 zijn we met de wachtende taxi weer naar huis gegaan. In de taxi beloven de meiden mij een zakje drop. Hebben ze meegenomen vanuir Nederland. Joepie ! Het is een erg gezellige avond met een Hollands tintje geworden.

zondag 29 .David komt naar boven. “I come to say good bye, Rick.” Hij gaat terug naar Spanje. Hij woont in een klein dorpje tegen Denia aan. Grappig, hij kent de Montgo uiteraard en weet precies in welke restaurantjes we daar met de familie gegeten hebben. “I will miss you, man, I had a wander full time.” “Yeah, me too. If you ever be in Spain, I have an open house philosophy, so your most welcome.” Ik druk hem tegen me aan “Bye man, really nice knowing you.” “Same here” en hij daalt de trap af Fuck, fuck !!! ik baal als een stekker.

Ik naar het Heart. Maak een foto van mijn menuboard. Zo, m’n borden zijn af nu de menu’s nog. De meisjes van de academie drinken een lassi op het balkon. Ik blijf beneden omdat ik die ruimte op mwil meten. Door David heb ik een goed idee hoe deze ruimte er uit moet komen te zien. Even later komen de meiden naar beneden. Ik krijg van Kalijn een zak salmiakdrop in m’n pollen gedrukt. “Heerlijk, die ga ik nou eens met niemand delen. Ook niet met Joyce, die vertrekt over een week naar Nederland” Ze geven me gelijk. Dank je wel meiden, terwijl ik dit schrijf stop ik m’n derde dropje in mijn mond.