Dode vogeltjes, gas, studenten en natuurlijk Esther !

10 april 2007 8:33 uur

Ik heb een dood vogeltje in m’n mond, teminste zo proeft het. Na 3 keer tanden poetsen is het nog niet weg. Het is natuurljk de schuld van die anderen. Om de sfeer niet te verzieken moest ik ook meedrinken.
Gisteren een druk dagje. om 8:00 uur naar het Hart i.v.m. een afspraak met Krishna. we hebben nog voor 1, max 2 dagen gas. In Kathmandu zijn al diverse restaurants gesloten, simpelweg omdat er geen gas meer te kopen is. 1 cilinder gas kost 900 rupee ( de vulling ) nu is de prijs 1500 rupee en ook die fuckers kunnen niet meer leveren. Met het grote festival voor de deur hebben de gas-dealers maar eens besloten om te staken. Dat wapen wordt te pas en te onpas gebruikt. Nepali zijn volkomen rücksichtloss. Meer per ongeluk dan bewust. Ze kunnen de gevolgen van hun acties niet overzien. Lange termijndenken is ze volkomen vreemd. Shyam is ge-activeerd en nu moet Krishna aan het werk. Een restaurant zonder gas is geen restaurant. Daarnaast moet ik asap een bankrekening hebben.Het is een gaaf systeem. Om een studentenvisum te krijgen ( kopen dus ) moet je een bankrekening hebben waarop een bepaald bedrag staat. Dit is om aan te tonen dat je daarvan kunt leven. Als je naar de bank gaat krijg je te horen dat je geen rekening kunt openen omdat je een toerist bent. Toeristen kunnen geen rekening openen. Studenten kunnen wel een rekening openen, maarja................... je bent nog geen student. Omiddelijk komt de conference van Theo Maasen uit Ruwe Pit in mij op. Bij de gesloten deur van “Disco la Cortical”staat een portier. Op de deur staat een plakaat met de tekst “Pasje verplicht” Zonder pasje kom je er niet in. Op de vraag “waar kun je die pasjes krijgen”is het antwoord. “Binnen !” Zo-iets dus.
Na dit verhaal komt Krishna in beweging. Het ons kent ons gaat in werking. Hij belt en na het gesprek zgt ie “come on. let’s go, we are going to the university” De dependence van de university of Kathmandu is gevestigd naast de minimarked. Onder leiding van Jrishna gaan we naar binnen en worden begroet door een vriend van Krishna. Na het gebruikelijke gebrabbel in het Newar zegt die gozer “So, you like to study in our university? Basnuhos. “ we gaan zitten. “Shall I help you to fill in the papers?” Dat moet je bij mij niet doen, supersnel geef ik mijn paspoort aan Krishna en die begint mijn aanvraagformulier in te vullen. Kortom een half uur later ben ik ingeschreven als toekomstig student aan de universiteit van Kathmandu. Ik heb een oficieële brief bij me voor de bank zodat ik een rekening kan openen. Na iedereen fors bedankt te hebben gaan we terug naar het Hart.
Tijdens het koffie drinken druppelen de berichten binnen dat er morgen (vandaag) gas geleverd wordt. Afwachten dus. Krishna stapt op en ik ga pasfoto’s laten maken. Ik loop via Durbar square via de poort naar de foto shop. Half uur lopen. Intussen wordt ik begeleid door een gids die zich verveeld en een stukje mee oploopt. In de foto shop staat een computer met printer en een fotocopieëer apparaat. Als ik heb uitgelegd wat ik wil, foto’s, nu !, gaan we onderhandelen. “You have to buy 8 photo’s, 8, you understand” “Oke, how much?” “150 rupee” en hij duwt mij een geprinte prijslijst onder mijn neus. Ik heb geen zin om af te dingen en betaal. Ze komen in aktie. Een meisje wenkt me om achter een gordijn plaats te nemen op een krukje. Met een digitale camera wordt een foto genomen, of ik ff wil wachten. Via de USB poort camera aansluiten op de PC en via fotoshop, het programma, wordt er een pasfoto uit de gemaakte foto gesneden. Tijdens het vullen van de pagina zie ik dat er 3 rijtjes van 3 foto’s op het papier worden gecopieëerd. Inderdaad, 8, ze kunnen ook al niet tellen. Op het moment dat ze de OK button wilt aanklikken om daadwerkelijk te gaan printen klinkt er een piep. Powercut. De UPS laat een klagelijk piepen horen en het printen mislukt. Na 1 minuut geklooi wordt de hoofdman erbij gehaald. Die gaat eens rustig kijken wat er allemaal aan de hand is. “I think that you don’t have power on your printer” probeer ik maar. “We have power, look” zegt hij terwijl hij naar zijn beeldscherm wijst. “You have power on your PC but not on your printer, your printer is not connected to the UPS” Gabor verschijnt. Het piepen stopt en ook de gare UPS heeft de geest gegeven. PC dood. Met de Nepali glimlach komt hij voor mij staan. “Sorry, we dont have power, can you wait half hour” “No, I will not wait, your powercut takes two hours, so I won’t wait” Hij baalt al seen stekker en gebaard aan zijn maat dat die mijn 150 rupee terug moet geven. “No, you keep it, I will be back in two hours to pick up my photo’s” en ik stap op. Half uurtje terug lopen.
In het hart neem ik een club sandwich, ik moet alles op het menu tenminste eenmaal proeven vind ik. Smaak is Oke, maar de opmaak is absoluut but. Na een klein uurtje stap ik maar weer eens op, richting foto zaakje. Tijdens het kruisen van Durbar square komt er een bedelaartje naast mij lopen, “Do you have 10 rupee for me” Ik heb mijn iPod op en gebaar dat ik hem niet versta. Hij dringt niet aan en blijft naast mij lopen. Tijdens mijn trip kom ik verschillende mensen tegen die mij begroeten. “You have many friends” zegt het manneke. We komen bij de fotoshop en ik krijg mijn foto’s. Op naar de bank. De Himalayan bank wel te verstaan, aan de andere kant van de stad. Uur lopen. Het manneke volgt. Op Durbar square komen er een aantal gidsen naar mij toe en ik ga op een randje zitten. Gidsen links van mij, manneke rechts. We babbelen wat en de gidsen gaan weer naar hun “Hangout”. “So you ask tourist for money, why?” “To eat” “Where are your parents?” “Kathmandu” “Why are you in Bhaktapur?” “My parents send me to my sister and my brother, the live here” “They give you food,no?” “They send me to get money” Bedelaar is een beroep, een zeer hard beroep. Ik sta op en loop verder naar de bank, manneke volgt.
Op 200 meter van de bank is een winkeltje waar ze lokaal voedsel verkopen. “Ik doe een oortje uit en vraag “You like something to drink” “Fristy.”Hij kijkt verrukt. Bij de couter vraagt hij om zijn fristy en kijkt mij aan. Ik geef hem 100 rupee “The rest is for you” en ik loop weg. Ik ga de bank binnen. “Namaste, I like to open a bank account, who can help me?” “Sorry Sir, we are closed for accounts “ But your doorman let me in? “ “Yes, but we are open between 10:00 and 15:00 hour, so maybe we see you tomorrow” Ik stap maar eens op.
Ik bel Joyce en nodig haar uit voor een diner in het Hart. We spreken af om 19:00 uur en ik klooi wat met mijn laptop. Ruis, de spaanse fotograaf komt de trap op. Hij komt het festival fotograferen en speciaal “chariot pulling”. We babbelen wat bij en gaan naar het Hart. Als ik het terras opkom zit daar het hele zooitje. Krishna, Rosa, Kim, ...... en Joyce. Ruis en ik nemen plaats. Ik wordt erop gewezen dat ze ....... Esther heet. Ik was haar naam vergeten maar geloof me, na gisterenavond vergeet ik die naam nooit meer. Esther, Esther, Esther.
Het is een erg gezellig dinertje geworden en we hebben in het Khwopa guest house nog een afzakkertje genomen. We vragen aan Shyam of hij zin heeft in een wiskey. Het is hetzelfde als aan een bedelaar vragen of hij 100 rupee wilt. We gaan naar “mijn buro” Met z’n achten hebben we twee flessen wiskey en 4 liter cola soldaat gemaakt. Terwijl Kim de halve avond op diverse toiletten doorbrengt en Esther een fles cola over Ruis donderd houd de rest zich hoofdzakelijk bezig met een hoop gelal, gebral. Een erg gezellige avond, eentje voor het plakboek.