Mail to Toon

26 april 2007 16:37 uur

Met een beetje geluk komt mijn broer Toon in november naar Nepal. Het heeft alles te maken met het op tijd kunnen boeken van een reis. Mijn arme broer zijn laptop is vergeven van de spyware en ander soort shit. Ik noem hem in een mailtje “digibeet” en dat schiet kennelijk in het verkeerde keelgat. Als antwoord krijg ik een uitgebreid mailtje. Ik moet er erg om lachen want ik begrijp het perfect. Tijdens mijn reply bedenk ik mij dat het misschien wel euk is voor mijn blog. Dus bij deze:

Hoi Antoine,
LOL, computer nerts uitdrukking, betekend "laughing out loud"
Zo jongen, dat heb je weer fijn van je af kunnen schrijven. Alles wat je schrijft herken ik van verre. Er is geen verschil met andere firma's.
Er moet toch een soort verschil zijn tussen ons want ik vind computers geweldig.
Ik ben in 1972 als leerling programmeur begonnen bij Nixdorff. Da's, ff kijken........... 35 jaar geleden. In de RAI te Amsterdam, op de efficiency beurs, demo’s gegeven van niet werkende programma’s. Op mijn 24ste mijn eerste maagzweer, stress, op mijn 28ste mijn eerste zaak opgezet, All-In Nederland BV (automatisering van tandarts administraties.) Er heeft nooit een tandarts een werkend systeem gehad.
Na een zonnebank avontuur, een hoerententje en volledig blut ( 285.000 schuld, gelukkig guldens ) 8 mnd gewerkt bij GDS te Bergen op Zoom. Automatiseren van veiling systemen. Het proto type moest worden gedemonstreerd. Na tig keer uitstel werd er een datum genoemd. Omdat we er niet meer onderuit konden moesten we een demo geven in het veilinghuis van Stellendam, (inderdaad visafslag) de hele nacht nog doorgewerkt en 's morgens ongeschoren naar Stellendam. Het systeem werkte niet, ik heb toen expres, in een volle zaal van veilingdirecteuren die een demo zouden krijgen van dit schitterend apparaat, het computersysteem uit mijn jatten laten vallen. Ijzingwekkende stilte, ik raap dat systeem op (enige proto-type) en sluit het aan, Er gebeurt niets, achterkant open maken, alles binnenin naar de kloten ( hadden we thuis al met een hamer bewerkt om er zeker van te zijn dat alles nooit zou werken) Dick Bouma, toenmalige baas, heeft mij toen ten opzichte van de hele zaal enorm op mijn kloten gegeven en mij op staande voet ontslagen. Alles in de auto geladen, naar ons stamcafe in Bergen op Zoom “het locomotiefke” gereden en flink zat geworden. Ik kreeg de ene schouderklop na de andere. Later heeft Bouma bij de verzekering nog fl. 17.000,= geclaimt en gekregen voor het totaal niet en nooit werkende systeem. In de 8ste maand dat ik er werkte ging GDS failliet.
Toen ik naar het arbeidsbureau ging om mij in te schrijven werd ik doorgestuurd naar het net opgerichte uitzendbureau “Start” die zochten een programmeur voor IBM systeem 32. Ik op gesprek. Ze vielen van hun stoel toen ik mijn uurloon noemde. Fl 45,= Da’s wat anders dan de toen geldende uurlonen van fl 8,50 voor een salaris administrateur of een bankwerker. Het adamsappeltje trilde er allemaal van. Maar ja,.............. computerprogrammeur. Toen ik in ondertrouw ging en er bij de burgerlijke stand ( nu stadskantoor) naar mijn beroep werd gevraagd wisten ze niet wat het was. “Iets ingewikkelds met computers eh...... hele dure machines”
Ondanks mijn hoge uurloon mocht ik de volgende maandag toch op gesprek komen bij Yarway in Roosendaal, om kennis te maken. Pfffff er zat een weekend tussen. Ik naar Spierdijk, daar woonde Rob en Tinneke, mijn toenmalige schoonfamilie. Rob had op IBM’s geprogrammeerd en kon mij vertellen hoe zo’n ding eruit zag en vooral, hoe je hem aan moest zetten. Ik had nog nooit op een IBM gewerkt, ik had er nog nooit een gezien.
’s Maandags op gesprek. Het was toch wel duur, fl 65,= per uur ( $#^&$# de fuckers hadden er 2 tientjes opgelegd) maar ze moesten het toch maar doen. Of ik de machine even wilden zien. Wij naar het computerhok. Toen we binnen gingen ging ik meteen achter het toetsenbord staan en keek de directeur van Yarway aan. “Mag ik?” Hij knikte en in een vloeiende beweging zette ik de machine aan. “Het opstarten duurde +/- 3 minuten waarin ik goedkeurend naar de opflikkerende lampjes keek. De cursor verscheen op het piepleine beeldscherm. “Dir” tikte ik in en een lijst met gegevens scrolde over het schermpje. “Oh, ik zie het al, dat komt wel goed” zei meneer de directeur. Het was de enige instruktie die ik kende, ik had hem aan Rob gevraagd. Ik heb er anderhalf jaar jaar gewerkt.
Vreemdgenoeg werd ik in de laatste maand gebeld door een oude bekende die vroeg of ik niet in Amsterdam wilde werken. Als free-lancer, fl 85,- per uur, op een IBM systeem 34. Natuurlijk wilde ik dat. Zelfde procedure als bij Yarway. Weekendje Rob en Tinneke, uren lullen over een systeem 34 ( had ik ook nog nooit gezien) en ’s maandags naar Amstelveen. Het zweet stond in mijn handen, er zaten zeker een mannetje of 20 op de tweede verdieping. Allemaal met een beeldscherm en toetsenbord voor hun neus. Shit, ze konden mij onmiddelijk ontmaskeren.
Ik werd ingewerkt door Albert, na 2 minuten wist hij dat ik er geen barst van kon. “Volgens mij ken jij de 34 niet” “Klopt, ik kom van de 32 en dacht dat de RPG wel het zelfde zou zijn, ik schrik me rot” “Geeft niet joh, ik help je wel, ik moet je een week inwerken, dan snap je het toch wel, zeker?” Ik heb er 3 jaar gewerkt.
Het iedere dag in de file naar Amstelveen rijden begon me behoorlijk tegen te staan. Op een feestje vertelde ik dat aan Marius. “Ik heb misschien wel een leuke klus voor je” “Wat voor iets” “Een scada systeem begeleiden” “Huh, wat is dat?” “Een computer systeem dat gasvelden bewaakt en stuurd, in Drente, dat lukt wel joh, ik lul je er wel in” Ikke naar de NAM in Schoonebeek, fl 125,- per uur. Op kamers in Coevorden. ’s Maandags beginnen, 9 uur werken en donderdags na het werk naar huis en “schrijf maar gewoon 40 uur, dat doen we hier allemaal”. Ik kwam er na een week al achter dat iedereen om 16:00 naar huis ging, niemand meer bereikbaar dus ik ging naar ook maar naar mijn kamertje om half vijf, hapje doen, omkleden en naar de squash-hal. Ik squashte toen van 19:00 tot 22:00 met andere “contractors”, ik was zo fit als een hoentje. Ik heb er 1 jaar gewerkt.
Na scheidings perikelen wordt ik software manager bij de Rütchen groep. Die wisten absoluut niet wat ze met ons aan moesten maar van Bossum (algemeen directeur) moest en zou een software groep hebben. “Wat wil je dat we gaan maken?” vroeg ik. “Nou Rickoes, verzin zelf wat” was het verbijsterende antwoord.
Ferdinant had zijn Portas zaken verkocht en een milioentje overgehouden. Ferdinant had een gouden ring met grote steen, een gouden horloge, een open blouse met gouden ketting om de nek en ..................... een Mercedes SL open sportwagen. Had een handige Rütchen verkoper aan hem verpatst. Zodoende kwamen we in contact met Meneer Kuiper, een ras oplichter, bleek achteraf. Hij was de compagnon van Ferdinand. Meneer Kuiper fokte honden. Of we daar niet een leuk programma voor konden maken. Hebben we gedaan. Een groep van 5 man is 1 jaar bezig geweest met het bouwen van het pakket “Canine Proffesional” Met handleiding in 6 talen, in proffesionele verpakking naar ontwerp van Martin die op dat moment “Sint Joost kunstaccademie” deed. De introductie van het pakket werd gedaan op de wereld honden tentoonstelling in Kopenhagen. Met de hardware afdeling erbij koste dat zooitje 1 milioen per jaar. Er is nog nooit 1 pakket Canine Proffesional verkocht. Na dat jaar had van Bossum het gevonden. “We gaan een blackbox pakket maken voor vrachtwagens” “Your the boss” en wij aan het werk. 1 jaar later. op een feestje bij mijn overbuurmeisje Tanja vertelde ik aan een gozer wat we aan het doen waren, partytalk. Na een paar dagen staat die gup ineens voor mijn deur. “Ik ben gestuurd door mijn baas en die heeft twee vragen, 1 ben je met Rütchen getrouwd? 2 ben je te koop?” “Nee, Ja” “Oke, ik snap het, ik kom er op terug” Februari, bedrijfsauto RAI. Van Bossum had een standje geregeld en daar stonden we met ons pakketje. Alleen het hoofdscherm werkte, maar dat waren we gewend. Het zag er geweldig uit, dat deel wat werkte dan. Tijdens een demo wordt ik terzijde genomen door een keurige meneer in pak. “Ik ben Hans de Groot, financieel directeur van de Groeneveld groep, kun je straks naar stand 123 komen? zeg maar dat je voor mij komt” Enfin, lang verhaal kort, 2 maanden later stapt de hele groep, zonder op behalve Guus de fucker, van Bossum heeft hem een salarisverhoging van 100% gegeven. Voor mij een heerlijk moment toen ik 4 ontslagbrieven aan van Bossum overhandigde. De hufter had me 3 maanden ervoor een kunstje geflikt. Er is door Rütchen niet 1 blackbox verkocht.
Bij Groeneveld heb ik demo’s gegeven met de tenen gekruld. Het pakket zag er erg goed uit. Het was voor het eerst in een Window omgeving geschreven. Niets werkte maar het flitste van alle kanten. Ik heb een demo gegeven aan May Wegge, de toenmalige minister van Verkeer & waterstaat. Die had een hele staf bij zich met van die wijneuzen. Het zweet op mijn rug maar ook daar ben ik goed weggekomen. Samen met Paul Potters, ook een kwade genius, heb ik honderden demo’s gegeven zowel “op de zaak” als op de bedrijfsauto RAI. Ik ben getraint en gestuurd naar een conferentie in Wenen. Heb een zaal toegesproken met 700 man en een demo gegeven op een superbeamer. Luid applaus, het pakket was nog niet voor de helft af.
Na Groeneveld kwam Phylax. We hebben een pakket gemaakt voor Cebeson, heet nu Rendac. Met man en macht geprobeert het werkend te krijgen maar op de grote open dag met Pieter van Vollenhove als toeschouwer was alles fake. Niets werkte alleen wij, Phylax mensen, Toine van Toor en Dic Teune wisten ervan. Later is het een succes geworden en gebruikt Rendac het pakket nog steeds.
In de tijd van Triptech International heb ik alleen maar met gekrulde tenen rondgelopen. Arme firma’s die toen een pakket hebben gekocht. En wat te denken van Simac. Een aan de beurs genoteerde firma die zich met handen en voeten aan onze software had gebonden omdat ze zelf helemaal nergens toe in staat waren, software technisch gesproken. De demo’s bij Triptech waren helemaal een neppertje en arme Menno, die heeft menig reisje naar Australië achter zijn kiezen om branden te blussen die helemaal niet te blussen waren.

Dus lieve broer, ik heb mijn portie ook wel gehad. Maar bij mij is het precies omgedraaid. Ik heb de pest aan verkopers. Verkopers verkopen altijd wat je niet hebt. Wat ze verkopen is een droom van de klant, voor een niet realiseerbare prijs, af le leveren in een onhaalbare tijd. “Is het nog niet af, je moet het gisteren afleveren, ik heb het de klant beloofd” zijn de gevleugelde kreten. De tijdsdruk en dus het geldgebrek geeft altijd gezorgd voor stress. Nooit de moeilijkheid van de materie.
Jij bent mijn broer, verkoper !!!!!!!! en ik houd erg veel van je.