Today STRIKE !!!!!

22 augustus 2007 15:36 uur.

Ik lig vanaf een uur of 4 wakker en kan niet meer in slaap komen. Mijn restaurantje is zo goed als af. Op dit moment kan ik er weinig meer aan doen. Ik kan nog wat wulpse meiden op het plein zetten om de klanten naar binnen te lokken, praten of trekken maar dat wordt in Nepal niet erg gewaardeerd.
Ik ga me maar een beetje op de juwelen storten. De overbuurman heeft een pashminashop en wilt met zijn vriend de juwelier, die drie winkeltjes in Kathmandu heeft, een extra service in zijn winkeltje opzetten. Nepalese juwelen. De concurentie van pashminashops is moordend. Van juwelierswinkeltjes ook overigens maar volgens hem is dat geen bezwaar. Er zijn geen juwelierswinkels in de hoofdstraat.
Ik heb nu inzage in de kostprijs van de juwelen en probeer die dan maar in Nederland te slijten. Misschien een webwinkel, ik moet wat gaan doen. Ik realiseer mij dat het anders wel een heel saai leven gaat worden. Het verbouwen bevalt mij wel maar dat is achter de rug en om iedere dag 6 uur op een stoepje te gaan zitten met een stel Nepali om me heen vind ik ook niet echt aantrekkelijk.
Saai ! Toen ik Aty leerde kennen zei ze op een keer “Ik houd niet van een saai leven.” Omstreeks 1994, tijdens de processen met de Berger groep kroop ze tegen me aan. “Krijn, het mag wel wat saaier hoor.”
Gisteren zijn de 4 meiden teruggekomen van hun trekking. Marieke komt de trap van de Khwopa op en ziet er vermoeid maar voldaan uit. Na de ontmoetingsknuffel aan het buro. “Je stapte in de bus naar Kathmandu, en toen ...?” Ze verteld, “Heerlijk gegeten in New Orleans, met z’n vieren 6 taartjes op, naar bed en ’s ochtends vroeg op. Volgende dag met de bus naar Pokhara. Dagje Pokhara en de volgende dag zouden we met het vliegtuig naar Jomsom vertrekken maar ...... hij ging niet, te slecht weer, Dagje gewacht, volgende dag zelfde laken en pak, toen besloten om naar het Anapurna Base camp te lopen. Trip van 12 dagen. Heel vermoeiend, heel gaaf, heel veel bloedzuigers, vlooien en we hebben de trip gedaan in 10 dagen ipv 12. Daarna 1 dagje in Pokhara gerelaxed om weer wat bij te komen. Toen met het vliegtuig terug naar Kathmandu en met de Jeep naar Bhaktapur.” Heel beknopt haar verhaal. Voor de uitgebreide versie zie: http://www.mariekejakobsen.waarbenjij.nu/ We besluiten een lunchje te doen in het Heart.
’s Avonds komen Marieke en Jeske een hapje doen in het Heart. Rechts van ons Fransen uit de Khwopa. De tweeling zussen Celien & Angel en een gozer genaamd Alex. Al een hele leuke avond mee in de Khwopa gehad. Ze blijven 2 maanden in de Khwopa om voor de stichting TOIT een kinder weeshuis op te zetten. Ik zal er nog wel eens een stukje aan wagen.
Tijdens het diner de geplande powercut en onder het licht van de olielampjes babbelen we door. Rene belt, altijd weer leuk, en ik ga ff binnen zitten zodat die twee meiden zijn schunnige taal niet kunnen horen. Tijdens het telefoongesprek klinkt er een hoop herrie op het plein. Ik stiefel naar de rand van het balkon en zie een grote groep mannen met fakkels vanuit de hoofdstraat links in looppas het plein opstormen om hun tocht te vervolgen onder het slaken van luide kreten. Om kort te gaan: een afgesplitste Maoistengroep die ook weer iets wilt maar 1 ding is zeker, morgen (vandaag) strike – staking dus.
Sasjaan komt het mij vertellen. “Tomorrow strike.” “Not for me, tomorrow we are open. I let no fucking Maoist ruin my restaurant.” en ik kijk hem boos aan. “Oke but not the balcony.” “Also the balcony, if there is one problem and I am not here you just phone me and I will come and kill the bastard.” Na het diner gaan we naar de Khwopa. De meiden gaan naar bed, Marieke is kapot, en ik ga met Shyam buiten op het stoepie zitten. “Tomorrow strike, Shyam.” “Yes sir, no problem, just leave one door open.” “I have only one door, Shyam so for me nothing changed.” We babbelen nog wat door en na een tijdje ga ik ook naar m’n kamertje.
Ik wordt weer lekker wakker gejengeld door de plaatselijke Hindu muziekanten, draai mij nog eens om en .... het lukt, ik wordt om 8 uur wakker. Als ik mijn kamer uitkom zitten Marieke en Jeske al te ontbijten. We babbelen wat, ik neem mijn fruityoghurt en na een tijdje komt Karina de trap op. Ze is morgen jarig en viert samen met Marieke, Meike em Mirte vanavond haar afscheidsfeestje. “Weet jij waarom, Joyce in Kathmandu is?” wordt er aan mij gevraagd. Ik heb geen idee. Ik ben alleen benieuwd hoe ze denkt in Bhaktapur te komen voor het afscheidsfeest. Geen bus, geen taxi en met de motor is het levensgevaarlijk, ze gooien met stenen. Het is strike !!!
Ik ga mijn lunch in het Heart doen. “Hey guys, everything oke?, do we have some customers?” “We have 10 people upstairs. I think they are from Spain’” “Oke, can I have a fried rice please?” Ik blijf in de bar staan en ben van plan om aan de bar te eten. Terwijl ik wat sta te lummelen komt er een groep van 12 duitsers binnen met hun gids. “Restaurant open?” “Yeay, sure, come on in, your most welcome.” Het bevalt me wel die strike, Nyatapola café is dicht. Kom maar bij Ome Rick !!! Na de lunch ga ik naar huis, stukje schrijven.