9 augustus 2007 7:02 uur.
Ik heb het zo druk als een klein baasje. De verbouwing loopt op z’n eind. (hoop ik toch) Ik ben steeds meer in het Heart omdat ik wil dat alles precies gebeurt zoals afgesproken en voor je het weet heb je ineens een groene muur. “Because it look so nice”.
Drie dagen geleden zijn Shyam en ik naar een koperlasfabriek gegaan. Dat ziet er toch wat anders uit als in Nederland. Door een smal poortje lopen we via een gangetje naar een hal. Ik denk 20 X 20 meter. Achter tegen de muur staan wat stalen platen, de vloer is van baksteen en vlak bij de ingang zitten 5 kereltjes te pielen met lasbranders. Twee lassers, twee slakverwijderaars en een hulpje dat met water loopt te kliederen.
In het Newari overlegt Shyam met de hoofdman. Hij wil dat bakje best aan die plaat lassen maar dat is “very expensive.” “How expensive?” vraag ik maar eens. “Maybe 300 – 400 rupee.” Shyam kijkt mij aan met een blik , alsof hij een kaakslag verwacht. “Let’s do it, Shyam, I think it’s Oke.” De lasser en zijn hulp gaan aan de slag.
Na 1 cm gelast te hebben bekijkt de lasser zijn werk. De koperen plaat is zo dun dat hij er om de haverklap een gat in brand. “Maybe no so good.” zegt Shyam nadat de lasser en hij met elkaar hebben overlegd. “Go on. “ zeg ik. Ze kijken mij alle twee aan alsof ze water zien branden. Ze snappen niet dat ik nu geen keuze meer heb. Het is of naar de Filistijnen of het gaat lukken maar nu kan je niet meer stoppen. “Do you have a, heng, heng,” en ik maak het gebaar wat bij een slijptol hoort. De lasser snauwt wat tegen zijn hulpje, die snelt weg en komt even later terug met een slijptol. De lasser sluit de tol aan en slijpt wat overtollig koper weg van de lasnaad. “Very good, I am very happy.” kweel ik als de herrie van de slijptol is verstomd. De lasser grijnst en maakt zijn werk af.
Ik ben nu net een Nepali, samen met Shyam, de andere lasser, zijn hulpje en het watermannetje kijken we hoe 2 man aan het werk zijn. Ik houd het op een verhouding van 1 op 6. Er zijn hier echter geen 14 man aanwezig maar als 1 Nepali werkt staan, zitten of liggen er 6 man naar te kijken.
Eergisteren is de tweede verdieping en het balkon afgeschildert. Het ziet er goed uit en ik ben er erg blij mee.De schilder is verhuist naar de eerste verdieping, de Newari Room.
Shyam en ik zouden om 16:00 naar de timmerman gaan. Daar is inmiddels het koperen wasbakje aangekomen en met de meegebrachte montagekit (dank aan Menno) willen Shyam en ik de koperen plaat op het houten blad lijmen. De timmerman heeft wel 20 lijmklemmen en die zullen we hard nodig hebben. Door de hitte en het gepiel is de “vlakke”koperen plaat nu verandert in de huid van een wrattenzwijn.
Mirte, Meike, Karine en Marieke gaan naar Pokhara. De meiden gaan de Jomsom trek doen en vertrekken vanuit de Khwopa om 15:00.
Nee dus! Zoals echte vrouwen betaamd komen Karine en Marieke om 16:00 aankakken. Terwijl ik als een echte Nepali geduldig op het stoepje voor de Khwopa zit te wachten, sjokken de meiden na de begroeting de kamer van Marieke in om “haar” spulletjes ook in het 70 liter backpack van Karine te proppen. Jaha de meiden gaan “op chique” een mountain treck doen. 4 juffies, 2 dragers en een gids. Zelfs de fles met water wordt door de porters gedragen. “Stel je veur zag, we gaan toch eelt op onze schoudertjes krijgen !!” Om 16:30 komt Marieke de Khwopa uitgehuppelt en na een tijdelijk afscheid gaan de 2 meiden op pad. Taxi naar Kathmandu en morgen (gisteren) met de bus naar Pokhara. Mirte en Meike zijn al in Kathmandu en gaan morgen met de andere twee mee. Al met al, niet om 16:00 naar de timmerman. Morgen maar.
Gisteren is mijn ochtendroutine helemaal in de war geschopt. Als ik om 8:00 mijn kamertje uit strompel zitten er 4 Fransen aan mijn buro !!!!!!!!! “Morning” murmel ik en vriendelijk wordt er terug ge-bonjourd. Wat onhandig strompel ik mijn kamertje maar weer in. Shit, mijn buro is bezet. Ik snap ineens die Duitsers wel, de aardsvijanden van de Fransen, wat een onbeschofte mensen zijn dat zeg, zomaar aan mijn buro gaan zitten. de guillotine !!!!!!!!!! Gelukkig vertrekken ze na 10 minuten om Bhaktapur te gaan bekijken. Rotzooi van mijn buro, wat kunnen die Fransen toch een puinhoop achterlaten, en laptop installeren. Jeske komt naar boven en samen doen we een ontbijtje. Ik voel me net een hoer, gisteren deed ik het nog met Marieke.
Na mijn ochtenddingetje naar het Heart. Alle stoelen en tafels staan buiten. De stoelen en tafels worden allemaal onderzocht en , indien nodig, gerepareert door de “repairman” De repen bamboe worden in water flexibel gemaakt en de een na de andere stoel wordt onderhande genomen. De rest van mijn “staff” stoft de stoelen en tafels af om ze daarna te schilderen. Ook mijn twwe handgemaakte tafels zijn aangekomen. Twee lage tafels voor de Newari room. De glasplaten staan al op de tweede verdieping. Als ik naar de Khwopa loop schiet ik snel een plaatje van de voorgevel.
Om 16:00 met Shyam afgesproken om naar de timmerman te gaan. “Maybe we can not go to the carpenter, today, Shyam. Joyce is coming back today and I want to greet her. Her plain will land at 15:00 so maybe she is here at 16:30.” “Oke, Sir, no problem, we go tomorrow.”
Misschien dat het vandaag lukt om mijn wasbakje af te maken. Ik doe mijn best.
Ik heb het zo druk als een klein baasje. De verbouwing loopt op z’n eind. (hoop ik toch) Ik ben steeds meer in het Heart omdat ik wil dat alles precies gebeurt zoals afgesproken en voor je het weet heb je ineens een groene muur. “Because it look so nice”.
Drie dagen geleden zijn Shyam en ik naar een koperlasfabriek gegaan. Dat ziet er toch wat anders uit als in Nederland. Door een smal poortje lopen we via een gangetje naar een hal. Ik denk 20 X 20 meter. Achter tegen de muur staan wat stalen platen, de vloer is van baksteen en vlak bij de ingang zitten 5 kereltjes te pielen met lasbranders. Twee lassers, twee slakverwijderaars en een hulpje dat met water loopt te kliederen.
In het Newari overlegt Shyam met de hoofdman. Hij wil dat bakje best aan die plaat lassen maar dat is “very expensive.” “How expensive?” vraag ik maar eens. “Maybe 300 – 400 rupee.” Shyam kijkt mij aan met een blik , alsof hij een kaakslag verwacht. “Let’s do it, Shyam, I think it’s Oke.” De lasser en zijn hulp gaan aan de slag.
Na 1 cm gelast te hebben bekijkt de lasser zijn werk. De koperen plaat is zo dun dat hij er om de haverklap een gat in brand. “Maybe no so good.” zegt Shyam nadat de lasser en hij met elkaar hebben overlegd. “Go on. “ zeg ik. Ze kijken mij alle twee aan alsof ze water zien branden. Ze snappen niet dat ik nu geen keuze meer heb. Het is of naar de Filistijnen of het gaat lukken maar nu kan je niet meer stoppen. “Do you have a, heng, heng,” en ik maak het gebaar wat bij een slijptol hoort. De lasser snauwt wat tegen zijn hulpje, die snelt weg en komt even later terug met een slijptol. De lasser sluit de tol aan en slijpt wat overtollig koper weg van de lasnaad. “Very good, I am very happy.” kweel ik als de herrie van de slijptol is verstomd. De lasser grijnst en maakt zijn werk af.
Ik ben nu net een Nepali, samen met Shyam, de andere lasser, zijn hulpje en het watermannetje kijken we hoe 2 man aan het werk zijn. Ik houd het op een verhouding van 1 op 6. Er zijn hier echter geen 14 man aanwezig maar als 1 Nepali werkt staan, zitten of liggen er 6 man naar te kijken.
Eergisteren is de tweede verdieping en het balkon afgeschildert. Het ziet er goed uit en ik ben er erg blij mee.De schilder is verhuist naar de eerste verdieping, de Newari Room.
Shyam en ik zouden om 16:00 naar de timmerman gaan. Daar is inmiddels het koperen wasbakje aangekomen en met de meegebrachte montagekit (dank aan Menno) willen Shyam en ik de koperen plaat op het houten blad lijmen. De timmerman heeft wel 20 lijmklemmen en die zullen we hard nodig hebben. Door de hitte en het gepiel is de “vlakke”koperen plaat nu verandert in de huid van een wrattenzwijn.
Mirte, Meike, Karine en Marieke gaan naar Pokhara. De meiden gaan de Jomsom trek doen en vertrekken vanuit de Khwopa om 15:00.
Nee dus! Zoals echte vrouwen betaamd komen Karine en Marieke om 16:00 aankakken. Terwijl ik als een echte Nepali geduldig op het stoepje voor de Khwopa zit te wachten, sjokken de meiden na de begroeting de kamer van Marieke in om “haar” spulletjes ook in het 70 liter backpack van Karine te proppen. Jaha de meiden gaan “op chique” een mountain treck doen. 4 juffies, 2 dragers en een gids. Zelfs de fles met water wordt door de porters gedragen. “Stel je veur zag, we gaan toch eelt op onze schoudertjes krijgen !!” Om 16:30 komt Marieke de Khwopa uitgehuppelt en na een tijdelijk afscheid gaan de 2 meiden op pad. Taxi naar Kathmandu en morgen (gisteren) met de bus naar Pokhara. Mirte en Meike zijn al in Kathmandu en gaan morgen met de andere twee mee. Al met al, niet om 16:00 naar de timmerman. Morgen maar.
Gisteren is mijn ochtendroutine helemaal in de war geschopt. Als ik om 8:00 mijn kamertje uit strompel zitten er 4 Fransen aan mijn buro !!!!!!!!! “Morning” murmel ik en vriendelijk wordt er terug ge-bonjourd. Wat onhandig strompel ik mijn kamertje maar weer in. Shit, mijn buro is bezet. Ik snap ineens die Duitsers wel, de aardsvijanden van de Fransen, wat een onbeschofte mensen zijn dat zeg, zomaar aan mijn buro gaan zitten. de guillotine !!!!!!!!!! Gelukkig vertrekken ze na 10 minuten om Bhaktapur te gaan bekijken. Rotzooi van mijn buro, wat kunnen die Fransen toch een puinhoop achterlaten, en laptop installeren. Jeske komt naar boven en samen doen we een ontbijtje. Ik voel me net een hoer, gisteren deed ik het nog met Marieke.
Na mijn ochtenddingetje naar het Heart. Alle stoelen en tafels staan buiten. De stoelen en tafels worden allemaal onderzocht en , indien nodig, gerepareert door de “repairman” De repen bamboe worden in water flexibel gemaakt en de een na de andere stoel wordt onderhande genomen. De rest van mijn “staff” stoft de stoelen en tafels af om ze daarna te schilderen. Ook mijn twwe handgemaakte tafels zijn aangekomen. Twee lage tafels voor de Newari room. De glasplaten staan al op de tweede verdieping. Als ik naar de Khwopa loop schiet ik snel een plaatje van de voorgevel.
Om 16:00 met Shyam afgesproken om naar de timmerman te gaan. “Maybe we can not go to the carpenter, today, Shyam. Joyce is coming back today and I want to greet her. Her plain will land at 15:00 so maybe she is here at 16:30.” “Oke, Sir, no problem, we go tomorrow.”
Misschien dat het vandaag lukt om mijn wasbakje af te maken. Ik doe mijn best.
1 opmerking:
Alle ellende ten spijt (duur koper) wordt het toch wel heeeeeel mooi vind ik hoor. De kleur van het terras is prachtig. Ik kan niet wachten the one and only WC te zien :)
Een reactie posten