18 augustus 2007 7:22 uur.
Ondanks de regen heeft de “plasterman” het gat kunnen dichten. De laatste puntjes worden op de i gezet, vreemd eigenlijk, op een i staat maar 1 puntje.
Ik heb alle werkers uitgenodigd voor een Newari evening. Ik vind dat zij de Newari room moeten inwijden. Het zijn echte Newari en die hebben er verstand van. Gelul natuurlijk maar ik heb dit trucje geleerd van de schrijver van “1 jaar in de Provence” Die kreeg z’n huis maar niet afgewerkt totdat hij een datum prikte en alle werkers met hun vrouwen uitnodigde voor een inwijdingsfeest. Op dat moment voelde de (ver)bouwers de hete adem van hun vrouwen in de nek en zetten vaart achter de verbouwing.
Gisteren was het zover. Wat plaatjes geschoten van het pand, overdag en ’s avonds. De nieuwe ontvangstruimte met de nieuwe bar met koperen blad. En het toilet natuurlijk. Het is het duurste toilet van heel Nepal geworden. Het toilet opzich niet maar de hele heisa er omheen, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan. Wat plaatjes van het interieur op de tweede verdieping en een kiekje van het Newari servies. Een bananenbladen bordje en een aardewerk bakje om chang of raksi uit te drinken. Echt orgineel, al honderden jaren in gebruik, het eerste wegwerp servies.
Ik heb Krishna gevraagd om gastheer te zijn. Hij is Newari en spreek de taal. Lijkt me wel zo leuk voor de mensen. Als alle werkers met hun aanhang, jaha ook kindjes, zijn aangekomen worden ze van drank en snacks voorzien. Ik houd een welkomsspeechje en vertrek naar Badgaon om met Joyce en Jeske een laatste diner in Badgaon te hebben. Ik ben echt jaloers op Badgaon. Ik tel zeker 40 eters. Het is duidelijk dat de toeristen in grotere aantallen naar Bhaktapur komen. Joepie de poepie !!!! Ik ben totaal potje los maar dankij de steun van mijn vrienden heb ik het voor elkaar kunnen krijgen. Nu moet het geld worden verdiend.
Tijdens het diner is er een powercut. Ik loop naar buiten om naar mijn restaurant te kijken. De noodverlichting is aangesprongen. Jippie !! Dat werk ook. GertJan belt en ik krijg weer een warm gevoel. Soms, en dus ook gisteren, mis ik die gasten heel erg. Er was tenslotte wat te vieren.
Na het eten gaan Joyce en Jeske naar huis en ik ga maar eens kijken in het Heart. Als ik aankom gaan de eerste bezoekes net weg. Gauw een foto, de Nepali zijn er gek op. Het feest is nog in volle gang en na wat borrels wordt er gedanst. Na de harde kritiek op mijn gedrag tijdens het huwelijksfeest van de overbuurman besluit ik maar om ook aan het dansen te slaan. Uzzol neemt het fototoestel over en ik stort me tussen de Newari.
Vanmorgen zag ik de wereld voor een oliebol aan maar geen spijt, het was een prima avond.
Ondanks de regen heeft de “plasterman” het gat kunnen dichten. De laatste puntjes worden op de i gezet, vreemd eigenlijk, op een i staat maar 1 puntje.
Ik heb alle werkers uitgenodigd voor een Newari evening. Ik vind dat zij de Newari room moeten inwijden. Het zijn echte Newari en die hebben er verstand van. Gelul natuurlijk maar ik heb dit trucje geleerd van de schrijver van “1 jaar in de Provence” Die kreeg z’n huis maar niet afgewerkt totdat hij een datum prikte en alle werkers met hun vrouwen uitnodigde voor een inwijdingsfeest. Op dat moment voelde de (ver)bouwers de hete adem van hun vrouwen in de nek en zetten vaart achter de verbouwing.
Gisteren was het zover. Wat plaatjes geschoten van het pand, overdag en ’s avonds. De nieuwe ontvangstruimte met de nieuwe bar met koperen blad. En het toilet natuurlijk. Het is het duurste toilet van heel Nepal geworden. Het toilet opzich niet maar de hele heisa er omheen, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan. Wat plaatjes van het interieur op de tweede verdieping en een kiekje van het Newari servies. Een bananenbladen bordje en een aardewerk bakje om chang of raksi uit te drinken. Echt orgineel, al honderden jaren in gebruik, het eerste wegwerp servies.
Ik heb Krishna gevraagd om gastheer te zijn. Hij is Newari en spreek de taal. Lijkt me wel zo leuk voor de mensen. Als alle werkers met hun aanhang, jaha ook kindjes, zijn aangekomen worden ze van drank en snacks voorzien. Ik houd een welkomsspeechje en vertrek naar Badgaon om met Joyce en Jeske een laatste diner in Badgaon te hebben. Ik ben echt jaloers op Badgaon. Ik tel zeker 40 eters. Het is duidelijk dat de toeristen in grotere aantallen naar Bhaktapur komen. Joepie de poepie !!!! Ik ben totaal potje los maar dankij de steun van mijn vrienden heb ik het voor elkaar kunnen krijgen. Nu moet het geld worden verdiend.
Tijdens het diner is er een powercut. Ik loop naar buiten om naar mijn restaurant te kijken. De noodverlichting is aangesprongen. Jippie !! Dat werk ook. GertJan belt en ik krijg weer een warm gevoel. Soms, en dus ook gisteren, mis ik die gasten heel erg. Er was tenslotte wat te vieren.
Na het eten gaan Joyce en Jeske naar huis en ik ga maar eens kijken in het Heart. Als ik aankom gaan de eerste bezoekes net weg. Gauw een foto, de Nepali zijn er gek op. Het feest is nog in volle gang en na wat borrels wordt er gedanst. Na de harde kritiek op mijn gedrag tijdens het huwelijksfeest van de overbuurman besluit ik maar om ook aan het dansen te slaan. Uzzol neemt het fototoestel over en ik stort me tussen de Newari.
Vanmorgen zag ik de wereld voor een oliebol aan maar geen spijt, het was een prima avond.
4 opmerkingen:
Goed gedaan jochie!!!een hele dikke proficiat.laat ze nu maar komen. wat een luxe en zo gezellig .
Waarom heb ik geen teletijdmachine om héél even te kijken .Ga nu maar een paar rondjes als een trotse pauw rondlopen en dan .... sloten geld verdienen .Liefs en tot de volgende keer Chef . Marijke
Was al bang dat ik je in het nieuws zou horen:
"In Hong-Kong is de beurs ingezakt en in Bhaktapur het restaurant." Gelukkig, vandaag beiden hersteld! Nu verwacht ik: "Wall street is gunstig geopend en het Heart of Bhaktapur ook!"
Proficiat met de opening en al je initiatieven, laat de "Kakkers" nu maar komen.
T
Gefeliciteerd, het is gelukt.
Wanneer krijg ik nu eens een foto van die WC te zien?
(liefst in rusttoestand en leeg)
Zo zo Krijnemans, tof hoor, je hebt het voor elkaar. Je mag met rechte trots op jezelf zijn het ziet er geweldig uit. Hier in Nederland wordt koper aan de lopende band gejat, jij hebt het gewoon op je bar liggen :-)
Het wordt tijd dat ik plannen ga maken om te komen. Ik kom wel ff eten als ik de Mount Everest eventjes heb beklommen.
Nou, laat nu die miljoen Chinezen en de rest van de wereld je maar rijk komen eten.
Houdoe,
Frank
Een reactie posten