29 maart 2007 7:45 uur
Ik zit lekker op het stoepie met m’n iPod op naar Gotan Project te luisteren en naar de langs lopende mensen te staren als Suresh langs komt in z’n busje. Hij ziet mij en stopt. Ik lga naar hem toe en door het open raam zegt ie “Hey Rick, how are you. There is a Dutch girl in my place and when I tould her that you have take over Sunny restaurant she wants to meet you.” . “Where is she now?” “In my restaurant, she is in Shiva this moment” Ik open de deur en spring in z’n wagen. Hop naar Shiva Guest house, ik wil dat Hollandse meisje wel eens ontmoeten.
Uiteraard is ze niet in de Shiva en Suresh brabbelt wat in het Newari. “She is out site and will be back in half hour.” “Oke I wait.” “If you don’t mind, I go home to eat my dhal bath.” “No, of course not, what’s her name? “ “Renate” zegt ie en gaat naar huis. Ik bestel een halve pot black tea en ga buiten op het stoepie zitten wachten. iPod weer op m’n test, in het zonnetje op Durbar square, niet slecht. Als ze mijn thee brengen bestel ik ook maar een momo-tje. “Chicken momo, fried” zegt ie, hij kent z’n pappenheimers.
Mensen lopen in en uit de Shiva en op het plein is van alles te zien. Gidsen proberen toeristen te paaien voor een tour. “Where you from,..... First time .... would you like me to guide you...” enfin, het hele geneuzel. Toeristen fotograveren zich een hoedje. Ik zit met mijn rug naar de Shiva recht tegenover de tempel met de pornografische afbeeldingen. Erg leuk om de reacties te zien van de mensen die deze afbeeldingen ontdekken. Ik vraag me af of ik het gezien zo hebben als Noffie mij er niet op had geattendeerd.
Het wordt warm in de zon en ik ga naar binnen. Een van de obers stoot mij aan. Ik doe mijn oortjes uit en “This is Renate” zegt hij en wijst naar de vrouw naast mij. Rechts van mij aan een tafeltje zitten 3 vrouwen en 1 man. We stellen ons aan elkaar voor. Renate komt voor de duizendste keer naar Nepal met een klein groepje. Er ontbreekt nog een vrouw, ze zijn dus met z’n vijfjes. We babbelen wat , de vier die Renate begeleid, hebben ook weer een soort van leidster, Debbie, en ze gaan keramiek doen???? Ze blijven tot 8 april, dus tijd genoeg om “het keramiek doen” te begrijpen. Ik concentreer mij nu op Renate.
Ze kent de Sunny en wil weten wat mijn intenties zijn met mijn nieuw verworven tentje. In het kort leg ik uit dat ik de eerste 2 mnd niets anders doe dan de boel verkennen, ik sluit in het regen seizoen, wat aanpassingen doe, dames toilet enz. en dan in het hoofd seizoen weer open ga. Het damestoilet scoort enorm. Elke keer overigens, ik weet zeker dat alle meiden blij zullen zijn met de toiletten zoals ik die voor ogen heb. Ik moet oppassen dat ik straks niet alleen zeikers binnen krijg !!! Nog steeds onbegrijpelijk voor mij dat de Nepali dit niet snappen.
Na een half uurtje krijgen mijn buurtjes hun maaltijd voorgeschotelt en ik besluit om terug te gaan naar de Himalayan Inn.
Ik leg aan de boy’s uit dat ik met Renate heb gesproken en dat die heeft beloofd om met haar groepje langs te komen. “Make sure she will be happy and that everything is nice and clean” Ze begrijpen het. Lieke en Kim steken hun hoofd boven het trapje. “We willen je uitnodigen voor een diner-the in – the beergarden- heb je daar zin in” maar natuurlijk heb ik daar zin in. “Oke, vanavond om 7 uur in beergarden” en ze verdwijnen.
Om 19:00 begeef ik mij naar de beergarden. Het is een lokaal restaurant wat ik al heb omschreven in een van mijn eerste verslagjes. Helemaal achterin zitten Lieke enKim aan een tafeltje. Ik schuif aan en we babbelen wat. Even later komt Joyce aanwaaien.
Het gaat hard, as zaterdag vertrekt Lieke alweer om haar eigen dingetjes te gaan doen en Kim vertrekt een paar dagen later. Heel vreemd. Het lijkt net of ze hier veel langer zijn. Het is erg moeilijk om je niet te hechten aan die meiden, het is dan ook niet gelukt. Ik zal ze missen.
Gisteren naar Kathmandu, mijn visum regelen. Joyce vraagt of ze mee kan, ze moet de telefoonrekening betalen. Graag, zeg ik stukkie gezelliger dan naast een Nepalees die geen engels kent. Om 10:00 rijdt de taxi voor en Joyce en ik zijn onderweg. Eerst naar de Nepali Telecom om de telefoonrekening te betalen. Hoe werkt niet: Een rekening thuis ontvangen. Een automatische afschrijving,
überhaupt een overschijving via de bank.
Hoe werkt het wel: Je gaat naar Nepali Telecom, je gaat achteraan de rij staan. Je wacht gemiddeld 1 uur op je beurt. Je stelt je voor en verteld je telefoonnummer. De beambte print je rekening. Met je ontvangen rekening ga je in rij twee staan om je contante betaling te doen. Als je, niet als Joyce die voorkruipt, netjes in de rij wacht, ben je gemiddeld 2 uur zoet, buiten de reistijd om er te komen en te gaan. Lang leven Nepal.
Op naar het ministerie van binnenlandse zaken, tourist visa departement. Ik heb er absoluut vertrouwen in dat er geen vuiltje aan de lucht is. Joyce heeft zo haar twijfels. Zij is ook wel eens “overtijd” geweest en heeft daar wel wat gezeik mee gehad. Bij aankomst spring ik uit de auto en ga naar het gebouw. Ik wordt hartelijk ontvangen door een zeer vriendelijke Nepali. Naast 300 sukkels die kromgebogen over een tafel staan in te vullen krijg ik een stoel aangeboden. Ik ga zitten en zeg ”I want to do the fast way, you know?” Hij kijkt mij blij aan en knipoogt. He knows !!! Hoppekee 1000 rupee’s in the pocket denkt ie. “I also have small problem, I am 5 days late, you know, yesterday closed, day before yesterday closed” voor ik door kan memmen zegt ie “No problem Sir, no problem, me your friend, I’ll help you, you know” en hup een knipoog er overheen. “Do you have pass photo?” Je praat tegen een routinier, ik heb 6 pasfoto’s in mijn zak. Ik geef hem een foto en hup, hij weg, 10 seconden later is ie terug met een formulier waarop keurig mijn pasfoto is geniet. We vullen het samen in. Naam, adres, aankomstdatum... de hele rambam. Time to stay ?? Daar vullen we standaard 30 dagen in, want dat kan niet langer. “How long do you like to stay?” “I all ways fill in 30 days but I like to stay 60 days” kijk ik hem verliefd aan. “Fill in 60 days, fill in.. no problem, no problem” hij drukt zijn wijsvinger op de plek en kijkt mij aan. Ik vul 60 in bij Time to stay en hij knikt tevreden. Een Nepali die tegenover mij aan de tafel zit zegt iets. Aan de toon te horen wordt ie behoorlijk afgesnauwd door mijn nieuwe vriend. De Nepali slaat zijn ogen neer en houd zijn mond. Joyce komt aan de tafel staan. Ik vertel haar in het nederlands dat ik 60 dagen verlenging heb en absoluut geen gehannes met het overtijd zijn. Ze moet er maar eens mee lachen. Mijn “vriend” schuift een papiertje onder mijn neus met een bedrag erop. Ik betaal. Hij verteld dat het een uur duurt om alles geregeld te krijgen waarop Joyce in het Nepali zegt dat ze dat niet bepaald snel vind. Ze babbelen wat in het Nepalees en ik sta maar eens op. “One hour, I will give you pass here, Oke, one hour” “Oke “, ik vind het allang best, Hij weg en Joyce en ik gaan een cola-the drinken bij een lokaal tentje.
We besluiten dat Joyce haar GSM rekening gaat betalen, Jaha.... dat is op een ander adres. Dus nogmaals ..... de lul !!!! Ik moet toch een uur wachten en dat scheelt. Joyce weg en ik met iPod zitten wachten op een stoepie. Na 30 minuten komt mijn vrienbd naar buiten en komt op mij af. “10 minutes, I think, 10 minutes and then you have our pass. Very difficult, 5 days late and 60 days but it will be all right. I give you my phone number, next time you come, you phone me and I help you, Oke? ” “Sure, give me your number, I will phone you”. Hij weg. Na 10 minuten komt hij met mijn pas naar buiten. Ik krijg mijn pas en een papiertje met zijn GSM nummer. Ik druk hem wat rupees in de hand en hij vertrekt. “See you next time my friend, see you next time.” “Oke, bye” zeg ik Zo, nu wachten op Joyce.
Ze arriveert niet eens veel later. Da’s goed getimed. Ik stap in en we vertrekken onmiddelijk naar Bhat Bhateni. De enorme supermarkt waar alles te koop is. Älles oke? je hebt je rekening betaald?” “Nee joh, er stond een rij van hier tot Tokio dus de volgende keer maar”
We arriveren in Bhat Bhateni en duiken onmiddelijk de food afdeling in. Mosterd is het devies. We struinen de schappen af en Joyce hervind de mosterd. Enorme schappen met allerlei sauzen. Augurken, zilveruitjes, olijfolie. Ik voel mij een kind in een speelgoedzaak. Ik word er enorm hebberig van. Bleu chees dressing, Worcester sauce, 1000 island dressing, Syrup ( stroop), Bhaktapur zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik heb alle spullen om een goede huzarensalade te maken en ga dat ook aan de kok leren. Ik heb van Aty geleerd hoe je huzarensalade moet maken. Aat was bij de familie beroemd om haar salades. Er zitten een paar trucjes en geheimpjes in en die heeft ze mij verteld. Als ik het opschrijf zijn het geen geheimpjes meer, dus !
Op weg naar huis word ik gebeld door Rene. Lekker ff bijgekletst en ook de nieuwe naam geëvalueerd. Jaha, de kreten zijn nog Europees. In een urenlange aandeelhoudersvergadering met heftige discussies, een hoop voor’s en tegen’s is er dan toch een besluit genomen. De naam van ons restaurant is nu definitief.
Heart of Bhaktapur
Er zal hier en daar nog gerefereerd worden aan Khwopa ya nuga: maar dat is meer als geste naar de Newari bedoeld dan dat het marketingtechnisch nut heeft aldus de aandeelhouders. Omdat de naamborden nog in het ontwerp stadium zijn verwacht ik daar niet al te veel moeilijkheden. Felieke hoeft nu maar 1 ontwerp te (laten) maken. Dank schat.
Bij aankomst in Bhaktapur gelijk door naar ons restaurantje. Joyce en ik sterven van de honger. Joyce neemt een frietje special en ik een chicken shashlic.
Joyce heeft een afspraak in Badgaon en ik keer huiswaarts. Ik bekijk mijn inkopen als m’n GSM gaat. Menno. Terug van vakantie. Ook lekker mee gepraat. Heerlijk ! Een erg lekkere dag. Over 6 dagen is GertJan en Willemijn hier !!
I love the Nepal !!!!!!!!!!!!!!!!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten