Khwopa ya nuga:

18 maart 2007 16:37 uur

We hebben reclameborden te weinig. Er moeten nog twee borden worden geplaatst en er moet een menubord buiten op het plein worden gezet. Er is eigenlijk 1 bord redelijk en het andere bord is gewoon shit. Ik heb niet betaald en ben dat ook helemaal niet van plan. Ik heb al gedreigd dat ik hem een khukuri knife in zijn rug ram, als ik hem zie.
De mannen zijn niet tevreden. Er moet ook een bord bij de deur komen met “Entry” en een lang verticaal boord zodat van ver iedereen ziet waar de ingang is. De ingang is niet aan de voorkant en dat moet duidelijk gemaakt worden. Daarnaast is met niet happy met de naam. Gedurende de dag zijn er groepen toeristen voorbij gekomen en men heeft staan twijfelen om alsnog door te lopen. Het is geen restaurant maar een Inn. (herberg). Verder moet er een bord komen met het menu en een pijl naar de ingang. Ik luister en ben blij met de input. Ze willen echt werken en balen dat mogelijke klanten voorbij lopen. Ik ga er eens op mijn gemak over nadenken.
Als er dan toch nieuwe en andere borden gemaakt moeten worden kan ik ook iets met de naam doen. Ik besluit het in de groep te gooien. Tijdens het openings dineetje wat we hadden, zei Krishna iets wat maar blijft hangen. Dit restaurant ligt in het hart van Bhaktapur.
Wat is het Newari voor Hart van Bhaktapur? Even stilte, dan “Khwopa ya nuga:” Spreek uit Kwopa ja noe(g)a. Ik weet niet hoe je dat Fonetisch moet doen. De (g) = achterkant tong tegen het verhemelte, puntje tong tegen de onderkant van onderkaak en “Ga”uitspreken. Kortom “Khwopa ya nuga” Ik vind het wel wat. De Newari zijn erg enthousiast. We gaan er nog eens een nachtje over slapen.
Mijn besluit staat vast. ’s Morgens naar het restaurant om de mannen te laten zien dat ik er ben en de zaken nog een op een rijtje zetten. Ik geef mijn fototoestel aan Ujjol (spreek uit oezjol) en vraag hem foto’s te maken van de eventuele menu’s die de revu passeren. Ik krijg tevens de omzet van eergisteren. Mijn eerste omzet is binnen. Ik krijg alle bonnetjes van de gekochte zaken en de duplo’s van de uitgeschreven rekeningen. Ik spreek af dat ik tegen de middag terug ben en ga naar de Khwopa. Er is veel werk te doen. Ik ga nieuwe borden ontwerpen voor het restaurant. ’s Middags ben ik klaar met wat voorbeelden en ga naar de Him. De boy’s mogen kiezen uit 10 verschillende ontwerpen van het naambord. Dat is nog nooit gebeurd. Ze mogen meebeslissen. Wel alleen uit de 10 voorbeeltjes die ik heb gemaakt, als u begrijpt wat ik bedoel. Er springen er 3 uit waaruit men twijfeld. Da’s makkelijk, ik gooi de rest weg en houd de drie die ik verder uitwerk. Daarna wordt er gemeten. Het verticale bord moet gemeten worden. De mannen gaan aan het werk en ik blijf erbij om te zien of het misschien mis gaat. Alles loopt op rolletjes. We hebben de maten en de jongens worden ongeduldig. Of ik nu het bord ging bestellen. Door ervaring wijs geworden besluit ik om rustig aan te doen. Die borden komen wel, het mag nu niet meer fout gaan. Ik leg uit dat ik het zal regelen maar dat het best enkele dagen kan duren. Ze zijn niet echt blij. Of ik iets kan verzinnen zodat de klanten weten dat dit een restaurant is. Ik doe mijn best, roep ik als ik weg loop. “Lot’s of work to do, see you guy’s, namaste” en ik ben weg. Terug op mijn stekkie is er natuurlijk geen stroom, ik word er niet eens meer triest van. Het is gewoon zo en ik wil geen stress. iPod op m’n kop en laat maar komen die muziek!.
1,5 uur voor we stroom krijgen kan ik aan het werk. Super zo’n laptop. Ik sluit hem wel aan zodat ik gewoon door kan werken en opladen. De hele middag aan het prutsen geweest op mijn computer. Tegen acht uur ga ik naar de Him. De relatie tussen de jongen en mij wordt steeds beter. In het begin waren ze erg voorzichtig en een beetje bang, dat begint weg te ebben. We bespreken de laatste drie voorbeeldjes, er moet er 1 gekozen en dat doen we door te stemmen. Ik vertel dat Krishna de volgende dag komt en dat we dan spijkers met koppen gaan slaan. Ujjol wilt de dagomzet geven maar ik besluit anders. Elke dag begint Ujjol met 2000 rupee. Daar doet hij zijn “Morning buy” mee. De verse groente e.d. voor de Dhal bad van de mannen zelf. Het zijn allemaal kostgangers. Als er iemand komt ontbijten kan daarmee ook verse groente en fruit worden gekocht. Sla, tomaten, komkommer, sinasappels, bananen enz. Ik zeg Ujjol dat ik ’s morgens wil afrekenen en dat hij zijn “morning buy” geld er dan vanaf moet halen voor hij dat aan mij geeft. Ik krijg de bonnen, inkoop en verkoop en de rest van de poen. Wat een vrijheid voor die jongen!!! Het is niet wat het lijkt, maar ik heb er mijn redenen voor. Mijn spreadsheet werkt als een trein. Op verzoek van Krishna heb ik meerdere malen verteld dat “als ook maar iemand mij belazert, iedereen de zak krijgt.” Volgens Krishna moet ik dat elke week een keer herhalen omdat ze Nepali zijn. Het is hier anders dan bij jullie, zee tum.
Ik bestel een springroll en een American chopsuey, de springrolls ( loempia’s) om op te eten en de American chopsuey om te fotograferen. Volgens Ujjol, die 6 jaar ervaring heeft in de Sunny, zijn momo’s, chowmein, American chopsuey, springroll’s en chicken Italian sizzler de meest bestelde gerechten. Op mijn menubord op het plein wil ik foto’s van enkele gerechten plaatsen, waarom niet de meest bestelde? Na de fotosessie en het heerlijk naar binnen werken van de springroll keer ik huiswaards. Lekker een klein rummetje met cola, filmpje kijken en naar bed.
Vandaag vroeg op en nog snel een vernieuwd voorbeeld geprint en naar de Him. Krishna zit al te wachten op het terras en we gaan snel aan de slag. Ujjol vertegenwoordigd zijn mannen en gedrieën kiezen we het bordontwerp. Iedereen happy, ik ook, want laten ze nu toch mijn idee kiezen. Sajan (spreek uit sazjun) vraagt of ik heb nagedacht hoe we klanten duidelijk maken dat dit en restaurant is. Heb ik, ik ga hele grote letters printen die Restaurant vormen en die moeten zij dan op de borden plakken. Hij begrijpt het. Ik vraag aan Krishna of hij 4 extra zwarte inktpatronen en een kleuren setje mee wilt nemen uit Kathmandu. Mijn inkt is bijna op door het printen van de menu’s. We gaan ieder onze weg en ik ga aan de slag met grote letters. Dat valt nog niet mee. Na een hele hoop gepiel ben ik eruit. Via “WordArt” kan ik woorden maken die je kunt vergroten terwijl de kwaliteit goed blijft. Er is geen lettertype ter grootte van 1 per pagina. Enfin, een hoop geklooi later heb ik Restaurant voor mijn neus liggen. De R gaat op 1 pagina en de rest met 2 letters per pagina. Met mijn laatse inkt kan ik net de letters geprint krijgen en ik spoed mij naar de Him. Het is 11:00 en de mannekes zitten volop aan de dahl bad. Sajan komt snel naar mij toe en kijkt naar mijn inmiddels uitgestalde woord, Restaurant. Hij snapt het helemaal. “When do you want me to stick the letters on the board?”. “Finish your dahl bad, than you do it, maybe just in time for tourist to see at lunchtime” Hij knikt en ik ben weer eens weg. Ik moet voorbeelden printen voor de nieuwe signboard man. Tijdens mijn terugweg word ik aangesproken door de Badgaon mannen. Over de naam en dat we colega’s zijn en.......... wanneer ik mijn halve fles wijn kom leeg drinken. Was ik helemaal vergeten dus “At lunchtime, I will have lunch here and than drink the wine, Oke?” “You have lunch with us?” “Yes, why not?” Daar weet hij niet zo gauw antwoord op. Ik neem afscheid en ga snel aan de slag. Om half twee ga ik naar de Badgaon. Ik begroet de receptioniste en ga naar het dakterras. Ik ben de enige !. Ik kijk naar de Him. Keurig zie ik de letters Restaurant op de borden en ...........klanten, 3 op het terras en zeker 2 binnen voor het raam. Heeeeeeeerlijk!!
Na de lunch loop ik een grote ronde door Bhaktapur, om 4 uur thuis Ik ga nu 18:32 naar de Himalayan Inn en maak straks mijn verslag af.
Toch wennen dat ritme. Er zijn klanten geweest en ook wat gidsen. Die willen wel langs blijven komen maar wat krijgen ze van Rick? Ik vraag wat normaal is. 15% voor de locals en 20% voor de cityguide is het antwoord. Da’s &#%$#@ niet mis. De guide brengen wel groepen binnen van 10 tot 20 personen. Gevoelsmatig wil ik die gidsen nu persoonlijk iets in hun achterste stoppen maar ik blijf stoïcijns en zeg “Oke, if that’s the custom then, who Iam I to change that” Knap he Japie, ik kan het wel. Morgen ga ik bij Shyam en Suresh informeren of het waar is. Dan kan ik altijd nog die gidsen in elkaar timmeren. $*^$%^$&#......... 20%!!!!!!!! Ik moet het ook ff narekenen of het wel kan.
De naamsborden, ook de nieuwe worden een gebed zonder end lijkt het wel. Ik denk veel aan je Jaap, jij je huis, ik mijn borden. Financieel niet te vergelijken maar het gaat om het gevoel. “Yes sure, yes, tommorow, first thing.” Nee dus !!!!Het is de eerste keer dat mij dit gebeurd terwijl ik weet dat het eigenlijk heel normaal is hier, dat het langer duurt dan gepland, het duurder wordt dan gepland, het anders wordt dan gepland, je moet al blij zijn dat je iets krijgt. Ik ga nu nog een print maken met de woorden “Tipbox”, daarna ga ik eens lekker douchen en naar bed.