Sunrice in Nagarcot

23 maart 2007 15:33 uur

Lieke en Kim, twee vrijwiligsters die in Swarga bijspringen komen langs. Ze gaan naar Nagarcot of ik mee wil. Ik heb het helemaal gehad met die naamborden en wil ff iets anders. Nagarcot staat op mijn lijstje. Het is een bergdorpje op 20 kilometer van Bhaktapur en ligt op 2100 meter hoogte. Je kunt er de bergen heel goed zien en de zonsop- en ondergang moet spectaculair zijn. Dus “graag” zeg ik, “Hoe laat vertrekken we?” Om een uur of drie en we blijven er overnachten. Via Joyce heb ik al vernomen dat er een guest house is “At the end of the universe” waarvan de vrouw van de eigenaar een hollandse is. Kijk, dat schept een band. Na nog wat babbelen gaan de meiden huiswaarts. Via Shyam regel ik onze vaste taxi voor de heen- en de terug reis. Scheelt in de prijs, hij kan twee keer aan je verdienen.
Gisteren om 14:30 staat de taxi voor de Khwopa te wachten. Ik heb mijn plastic zakje met schone onderbroek, trui en tandenborstel al in de wagen gelegd, het wachten is op Lieke en Kim die lekker hollands precies op de afgesproken tijd arriveren. Instappen en we worden door de buurt uitgezwaaid.
Het is inmiddels lekker warm in Nepal dus de raampjes open en armpje naar buiten. Dat laatste niet zozeer om stoer naar wat vrouwen fluiten en te knipogen maar meer om mijzelf vast te klemmen aan de auto. Na het verlaten van Bhaktapur probeert de taxichauffeur om in een recordtijd het bergweggetje op te rijden. Grote gaten en haarspeldbochten zorgen voor hele speciale bewegingen in de auto. Als ik mij niet vastklem val ik gegarandeerd tegen de chauffeur. Die grieten worden van links naar rechts op het achterbankje geslingert maar houden stoer hun mond. Het is een ritje van een uur en we worden voor het guest hous afgezet. Teminste dat dacht ik. Een poort met naambord daarachter een kleine parkeerplaats geeft aan dat we op de plaats van bestemming zijn aangekomen. We spreken af dat de taxi ons morgen ( vandaag ) om 12:00 ophaalt en we gaan het trapje op. Zonder er bij na te denken volg ik die meiden naar boven. Het is een klim van 100 meter via een trappenstelsel wat is gemaakt om er zo lang mogelijk over te doen. %&*#$@^$ In een keer loop ik door!!! “Where is the reception” hijg en gier ik een passerende Nepali in z’n oor. Met een hoofdknik wijst hij de juiste deur aan. Ik strompel naar binnen en plof op een bank. Die meiden doen net of er niets aan de hand is. Na 5 minuutjes rust laat een kereltje onze kamers zien. Simpele rechttoe rechtaan kamer met eigen badkamertje. Prima. Keuze is snel gemaakt en ik duik het terras op voor een biertje. De omgeving is mooi en erg rustig. Alleen, geen berg te bekennen. Het is zo heiïg als de pest. “Pollution” zegt een Nepalees “ Lot’s of pollution” Nou, daar zijn we mooi klaar mee. Na het drinken van hun coke gaan de meisjes een kijken of er een leuk restaurantje in de buurt is. “Huh we are in the middle of fucking nowhere” Mijn besluit staat vast. Ik verzet geen meter meer en eet in het guest house. We spreken af, als de meisjes niet terug zijn voor 18:00 uur ik mijn eigen gang ga. Opgewekt gaan ze op stap. Ik bel Joyce ff om te vragen of er nog iets speciaals te doen is en vertel dat Lieke en Kim op zoek zijn naar een restaurantje. “Oh die zijn zo terug, er is daar helemaal niets!” Om kwart voor zes komen de meiden weer de trappen op. Ik ben best een beetje blij, het is veel leuker om met z’n drietjes te eten dan alleen, nietwaar?
Het wordt aardig fris en we besluiten om naar binnen te gaan. Terwijl we binnen zitten begint de zonsondergang. Dwangmatig nemen we wat foto’s maar het is een wazige bedoening. “Maybe tomorrow better, in the morning sky is clear, you see nice sunrise” verontschuldigd de bediende de situatie. Wat moet ie anders? “Nee, het is hier altijd kloten met het weer en de vervuiling is verschrikkelijk” dan kunnen ze dat tentje wel sluiten. Er staan alleen maar hotels langs de bergwand om naar de bergen te staren en in het bijzonder de zons opkomst en ondergang. Gevatte namen als Viewpoint, Hotel Sunrise, Guest house Mountainview enz. sieren de gevels. “What time is sunrise” “ 6:15” Shit, da’s vroeg.! We nemen een fles rode wijn en bekijken het menu. Hoofdzakelijk vegetarisch of kipgerechten, geen momo’s! We bestellen onze maaltijden en hebben een gezellige avond. Het zijn hele leuke meiden, heeeeeeeeel leuk. ( Wat moet ik nou ?? die grieten lezen mijn blog !!!! ) Ze studeren medicijnen in Groningen en zijn hier als vrijwilligster voor Swarga. Ze redden het wel, denk ik. Om een uur of 11 worden we echt buiten gekeken en we besluiten om naar onze mandjes te gaan.
05:10 Het geluid van de bel en de duiven koeren mij wakker, omdraaien en niet aan denken. Om 05:20 stap ik uit bed. Op de rand van m’n bedje wordt ik langzaak wakker en stap onder de douche. Geen water. Kijk, da’s een nieuwe variant en dat moet je waarderen. Ik kled me maar weer aan en ga eens op onderzoek. Volgens mij liggen de meisjes nog op een oor dus die laat ik met rust. Ik neem de foto’s wel. Buiten is het lekker fris en ik struin wat rond. Ik zie verschllende mensen een pad opgaan en besluit om dat te gaan onderzoeken. Ik klim ook dat pad op en kom bij een tempeltje. Kling, kling weer zo’n hufter die iedereen wakker belt. Aan bijna alle tempels hangen bellen. Te pas en te onpas wordt daar mee geklingeld. Het hoort bij het geloof. Ik loop linksom langs het tempeltje. Altijd met de klok mee een tempel ronden of passeren ! Aan deachterkant bevind zich een prachtig viewpoint. Er zijn enkele gasten die net als ik allemaal naar de lichtrode gloed staren van de naderende zonsopkomst. Ik neem foto’s en verbaas mij over de snelheid van de zonsopkomst. Om 06:30 ga ik terug en kom Kim tegen. Zij hebben op een andere plaats staan kijken en ze besluit om ook naar het tempeltje te gaan. Ik ga wat aan de kuier. Na het ontbijt besluiten de meisjes om alvast terug te lopen terwijl ik wacht op de taxi. Dan pikken we ze op de terugreis wel op.
Nadat we Lieke en Kim hebben opgepikt gaat het rap huiswaarts. De taxichauffeur heeft een leuke vorm van brandstof besparing . Hij zet tijdens de daling zijn motor uit. Heeeeel appart. We geven geen krimp. We droppen Kim bij Swarge en Lieke bij de Khwopa en ik ga naar de Himalayan Inn.
Er verzamelen zich vrouwen op het Taumandhi square. Heel veel in de traditionele Newari klederdracht. Zwarte sari met rode bies. Het merendeel van de vrouwen heeft een rode communistische vlag in de hand. Ik vraag aan de boy’s wat er aan de hand is. Het zijn de vrouwen van de comunistische partij van Bhaktapur die gaan demonstreren voor gelijke rechten. Ik ga op het terras zitten en kijk m’n ogen uit. Het wordt steeds roder. Als de vrouwen zijn vertrokken voor hun rondgang, ga ik ook huiswaarts. Ik heb twee leuke dagen gehad en wat belangrijk is, ik heb geen seconde aan de Himalayan Inn gedacht. Heerlijk!!