Een restaurant zonder gas !!!!!!!!!!!!!!

16 maart 2007 4:47 uur

Ik ben net klaar met de boekhouding, het begint echt op werken te lijken. Ik moet een bepaalde volgorde zien te volgen alleen is dat moeilijk. ’s Morgens zet ik als eerste mijn laptop aan en lees mijn mail. Overgehouden tick van Phylax tijd. Na het beantwoorden zijn er een aantal opties waaronder het schijven van mijn verslag. Ik moet echt gaan wennen aan het lezen van de reacties op mijn eigen blog. Meestal zie ik die reacties als ik mijn verslag upload op het web en ben dus te laat. Door de power cut’s is het erg moeilijk om een bepaalde regelmaat te vinden, ik doe mijn best.
Er is best veel gebeurd de laatste twee dagen. 14 maart zijn we inkopen gaan doen bij de minimarkt. Het leek wel feest voor die boy’s. De hele staff was mee, wat een gedoe. Een stel kinderen in een snoepwinkel. Na het afrekenen alles in dozen gepakt en alle mannen aan het sjouwen. Het enige wat ik hoefde te dragen was de rekening. Na aankomst in de Him wordt alles keurig opgeborgen in kastjes, laden, hoekje, enfin opgeruimt. “Still no signboards” zegt Ujjol, “you think we can open?” . “Sure we can open but how will customers know that we are open?. I go to Khwopa and try to make contact with the signboard man.” Ik naar Shyam. Het is echt K met peren. Er is geen verbinding te krijgen via het mobiel netwerk. Miro Mobile heeft problemen met het net. Trouwens, Namaste (de andere provider) is ook aan het kloten met de verbindingen. Iedereen weet ervan en berust op een of andere manier. Ik ga naar Shyam om via de vaste lijn iets te gaan ondernemen. Shyam voelt zich echt verantwoordelijk. Hij belt zich suf maar kan ook via zijn vaste telefoon geen verbinding krijgen. Geen contact, geen naamborden, niets. Ik ga naar boven en pak m’n laptop. In excel maak ik wat sheets. Inventaris sheet, ik maak ook maar een soort van boekhouding. Ik heb al een heleboel bonnetjes en die ga ik maar eens in een systeempje plaatsen. Ik maak wat sheets en breng mijn bonnetjes in. Van de helft snap ik helemaal niets. Zelfs het bedrag staat er in het Nepalees. Via Shyam kom ik er achter wat het allemaal is en kan weer door. Er komt weer een power cutje dus, hoppekee, dichtklappen die handel en maar weer naar de Him. Ik heb twee klanten, Lieke en Kim, twee vlotte meiden uit Groningen die vrijwilligerswerk doen voor Swarga. We zitten op het terras en lullen wat. Cola voor de meisjes en small pot black tea voor Rickkie. Het regent niet meer en de toeristen lopen weer lustig rond en zitten lekker op de terassen van mijn conculega’s. Ik heb mij voorgenomen om mezelf daar niet aan te ergeren maar nu heb ik het ff moeilijk. Hoe maak ik die toerist nu duidelijk dat we open zijn. Een beetje ordinair gaan staan roepen “we are open” werkt ook niet echt. Krishna komt langs. We babbelen wat en hij weet ook geen oplossing. De tijd verstrijkt en er zit 6 man achter mij te kijken wat ik ga doen aan deze situatie. Ik heb geen idee!!! Rene belt. ff heel lekker. De verbinding is slecht maar hij is erdoor gekomen. Hij zegt dat ie vanaf Breda tot Delft nodig had om mij aan de lijn te krijgen. Kijk, dat zijn nog eens referentie punten. Nu weet ik meteen hoelang het heeft geduurd ??????????? (er lopen weer een stel jankende vrouwen langs, blijft appart) Lekker ff bijgeluld. Zijn zaak loopt wel !!! Maar hij heeft er alle vertrouwen in dat het allemaal goed komt. Ik ben het volledig met hem eens. Na het gesprek met Rene zeg ik, “I go to Khwopa, you go home and I see you tomorrow, Oke?” Wat moeten ze, het is helemaal niet Oke? ze willen aan het werk. (geen geintje, ze zijn echt zo ) Ik klop Ujjol maar op zijn schouder en knik als ik voorbij loop. In de Khwopa is nog steeds geen electriciteit en langzaam wordt het donker. Triest eigenlijk, mensen lopen met zaklantaarntjes door de straat en langzaam loopt het leven uit de stad. Shyam weet ook niet meer wat hij zeggen moet en zwijgend wachten we op stroom.
15 maart: Ik ben om 6:00 wakker. Laptopje installeren en mail checken. Krantje lezen, van 14 maart want zo vroeg is de Telegraaf nu ook weer niet, in Nederland is het 2:30. De nieuwe E-krant is beschikbaar vanaf 5:30. Internet snelheid is nu lekker acceptabel. Shyam komt naar boven.”Sorry Sir, still no signboards.” Gisteren heeft Shyam de man nog te pakken gekregen en die heeft beloofd dat hij de borden ’s avonds nog zou brengen. Shyam heeft tot 23:30 op hem gewacht. Ik krijg meer medelijden met hem dan met mijzelf. “It’s not your fault, Shyam, don’t worry, it’s not your fault. Please give me my breakfast Shyam, I like your breakfast” “Realy, Sir, no breakfast in your restaurant?” “No Shyam, you have best breakfast” Hij glunderd. Hapje gedaan, douche gepakt en hop naar de Him. Zonnetje schijnt, wat kan er vandaag mis gaan. Het is 8:00 uur op naar de Himalayan Inn.
Ik kom bij de Him en de kok staat buiten met een beker thee. “Namaste, everthing Oke?”. “No, Sir, no gas” “Excuse me, no gas?” “No, tea from Sunny guest house, yesterday used last gas, now all cylinders are empty” “But I give Ujjol yesterday 9000 rupee to buy gas !!!!” “Yes, I know but no gas, very difficult to get gas, you know, strike in Taray, borders closed, no gas, no petrol, nothing” Ik vloek eens lekker op z’n hollands, verstaat toch niemand. “I go to Khwopa and see what I can do, where is Ujjol?” Hij wijst naar de overkant. “Cybercafe, Sir.” “Oke, I’ll be back in half hour.” Ik naar de Khwopa. Een restaurant zonder naambord,…… alla!!! maar zonder gas,…… dodelijk. De dag ervoor had ik beslist dat we van 4 cylinders naar 6 cilinders gas zouden gaan. Ik heb Ujjol 9000 rupee gegeven om 2 cilinders te ruilen tegen volle en 2 nieuwe cilinders te kopen. Vulling 900 rupee per stuk en 2 maal 1800 rupee voor een cilinder. Zo gaat het wel hard met m’n poen. Ik vertel Shyam het probleem. “We go buy some gas, Oke, Sir?” Ik stribbel niet tegen en we lopen naar Shyam’s leverancier. Shyam stapt naar binnen, Newari gebabbel, geen Everest gas. Ander merk? Ook niet, geen Nepali gas, niets. Next !!. Volgende leverancier, geen Everest gas maar wel Nepali gas. Dan moet je wel een Nepali gas cilinder inleveren en geen Everest cilinder. Shyam glimlacht als hij mij verteld dat hij thuis nog een Nepali cilinder heeft staan en een vriend van hem ook, denkt ie. Dan kan ik in iedergeval vooruit. Hup, terug naar de Khwopa (begrijpen jullie nu dat ik afval, ik loop me te pletter) Bellen.... dat gaat om de haverklap mis, zeker naar mobiel, maar hij krijgt soms iemand te pakken. Terwijl Shyam belt krijg ik Krishna aan de lijn. Goede morgen enz. ik vertel hem het gas verhaal. “Maybe I can help, shall I try?” “Yes please” antwoord ik en hij hangt op. “Do you have only Everest cylinders, Sir?” “I don’t know, I will have to look” en ik weer naar de Him.
Intussen is ook Ujjol in de Himalayan en ik vraag hem wat voor cylinders we precies hebben. Everest is het antwoord, ze gaan kijken en komen met een cilinder terug naar beneden. “This is a Home cilinder, same as Nepaligas” “Please take cilinder and let’s go to Khwopa, Shyam can buy Nepaligas” De hulpkok pakt de cylinder op z’n schouder en wij naar de Khwopa. Shyam kijk naar de cilinder. “Is Home sir not Nepali, not same same” Ik kijk de hulpkok aan en haal mijn schouders op. Ik kan geen Nepali lezen, dus voor mij is het allemaal bazjieboezoek. Ik stuur de hulpkok terug naar de Him maar hij moet de cilinder laten staan van Shyam. Er komen steeds meer mensen zich met de zaak bemoeien. Het Newari vliegt om mijn oren en ik besluit om naar de Him te gaan en het maar af te wachten. De eerste gasfles arriveerd. Een van mijn kelners komt op de fiets met een fles op de bagagedrager aan rijden. Via Krishna geregeld. Dan komt Shyam stoer aan lopen met in zijn kielzoch een porter met 2 gasflessen, als beloofd. Ik vraag aan Ujjol mijn 9000 rupee terug en moet er 1800 aan Shyam betalen en 4000 van aan Krishna. “Well I know it is maybe a bit more expensive but we needed the gas, no? So I have to pay 600 rupee more for the gas.” Zo nu ff tellen. Ik had 4 cilinders en wilde naar 6. Toen was er ineens geen gas en toen ineens wel en ineens had ik 7 cilinders. What the fuck!!! ik heb in iedergeval gas. Nu de naamborden nog.
“We go open today?” “Yes we go open” De Newari beginnen met elkaar te praten. Krishna verteld dat het heel gebruikelijk is voor Hindoe om een offer te brengen aan een god als men voor het eerst in een nieuwe zaak gaan werken. Of dat mag? Ja, natuurlijk mag dat. Wat willen ze dan offeren? Een kip !! Lang verhaal kort, er is een kip geslacht in de Himalayan Inn. Er is een afbeelding van een God gekocht en daar wordt iedere dag gebeden. Jaha....het is echt anders hier. Ik ben allang blij dat ze geen buffel wilden offeren. Nog steeds geen naamborden.
Terug naar Khwopa. Ik ben Shyam heel dankbaar, hij loop z’n benen onder zijn kont vandaan om mij te helpen. Hij bellen, “Comming 12 o clock, sir, signboards comming 12 o clock” Hij kan zo blij kijken die vent, geweldig. Ik lach terug, “we see Shyam, we see” Ik geloof er helemaal geen bal meer van. Het is 11:00 uur en ik ga eens een krantje lezen, ff geen gezeik aan m’n hoofd. Ik naar boven.
14:20 Shyam komt naar boven. “Boards are there, Sir, boards are at the restaurant………….. Maybe little problem, maybe one board no good.” “Lets go and look Shyam, what else to do?” Ik naar de Himalayan. De mannen zijn volop bezig met de borden op het terras. Als ik boven kom staan ze beteutert naar de borden te kijken. Ik snap het onmiddelijk. De coputerprint is niet echt van super kwaliteit. Hij is gewoon slecht. Gelukkig is het van afstandje minder gruwelijk. Daarnaast is het bord van 12 voet 9,5 voet dus redelijk veel tekort. Gelukkig, het is het belangrijkste bord, dat van de voorkant, zodat het erg opvalt. Hangen die shit, besluit ik, beter een slecht bord dan geen bord. Ik baal als een stekker.
Ik bel Krishna dat borden hangen en nog hem uit om te dineren met Joyce en Rosani (zijn vrouw). Ik plof op een stoel, uitzicht Taumandhi square met de zon op m’n tinus, zo da’s dat. Een van de kelners komt naar me toe, “black tea, Rick?” “No, I like a whiskey cola light and one chicken momo, fried, please” Ik heb om 7:00 een fruit yoghurt op en ik sterf van de honger.
Ik drink m’n drankje, eet m’n momo-tje (neem een foto voor het nieuwe menu) en ga naar de Khwopa. Gelukkig, power cut, “Shyam, I like to invite you for diner this evening. Diner with Krishna, Joyce, Rosani, You and me, I really think you must be there, without you, I’ll be last” “Sure, Sir, I will come.” “You make me very happy Shyam, thank you, Dhane bad” En met die typische hoofdschud beweging kijkt hij me lachend aan. “Probeer Ujjol te bellen om hem te vertellen dat we vanavond komen eten. Fuck telefoon!!! Lopen dus. Afgesproken om 19:30. Wat we willen eten? Laat maar eens wat zien, zeg ik, maak er maar eens wat van. Hij lijkt in zijn nopjes. Nepalese nopjes nog wel. Ikke terug naar de Khwopa. Het is inmiddels 18:15 dus bij een klein TL-lampje zitten wachten tot het19:30 is, wat moet je anders. Ke garne?
19:25 Het regent inmiddels pijpestelen. “Come on Shyam, let’s go” Shyam kijk me aan of tie water ziet branden. “We have appointment at 19:30, Sir, why leave now?” “Because it is 19:25 and if we are leaving now we will be there at 19:30, you bad Newari. with you Nepali way. We do it the Dutch way…. Do you have umbrella ?” “Raining very hard, Sir, I have very small umbrella” sputtert hij tegen. “Then we walk like married couple, very close” Hij lacht en staat op. Het is glijden en glibberen op straat. Ik heb een klein zaklantaarntje bij me en dicht tegen elkaar lopen we in het donker naar ons restaurant. Zodra we het bochtje om zijn zien we de verlichte Himalayan Inn. Andere wijk, andere power cut tijd. Het is de eerste keer dat Shyam in de voormalige Sunny komt. We begroeten onze mannen en gaan zitten. Shyam neemt alles eens goed in zich op. “What do you want to drink, Shyam?” Hij kijkt wat verlegen. “What do you like, please tell me.” Ze willen je absoluut niet in verlegenheid brengen. Hij durft bijna niets te vragen, stel je voor dat ik het niet heb en dat ik nee moet verkopen. Nepali trekken dat niet. “You like whiskey, no?” Ja daar houd ie van, dat weet ik zeker want ik heb al zeker 6 flessen in hem gepropt. Hij besteld er ook een cola-tje bij. Ik neem een gin-tonic. Da’s lang geleden. Toen was ik nog met Petra getrouwd. Op de een of andere manier zijn we overgestapt op whiskey-cola. “Do you like to see the rest Shyam?”Ja dat wil hij wel. We lopen rond en hij neemt alles rustig in zich op. We gaan weer naar ons plekje als Krishna en Joyce binnenkomen. We begroeten elkaar en gaan aan de borrel. Rosani komt wat later.
Het eerste voorgerechtje komt. Finger chips, frites dus, erg goed gebakken en lekker. Volgende gerechtje, echt heerlijk. Krishna heeft er foto’s van genomen.
Als ik alle gangen tel, kom ik op 7. De hoofdgang was dhal bad die ik zelfs lekker vond. De ultieme lekkernij was chicken chili – no piero. Ik zou er mijn momo’s voor laten staan.
Lang verhaal, veel gebeurd. het is nu 12:11. Door de power cut ben ik dus van kwart voor vijf tot kwartover 12 bezig geweest met mijn verslag en nu no op het web zetten met alle foto’s.