29 januari 2007 16:05 uur
Prie, prie, m’n GSM gaat, “Heee, Krishna, old Nepali, how are you?” ........Stil, ik denk dat ik Gabor aan de lijn heb. “You know it’s me, because you can see it on your cell phone display, now I get it, I am very fine and how are you?”. “Fine, thank you”. ……..Stil………… “Krishna, you are phoning me.” “Yes, I know”. ………....”Then you have something to say or to ask me, I’ll think”. “Yes, ……..oh, now I know, yes sure, sorry, the Dutch way. very fast. Well, remember that you asked me to make an appointment with the Sunny?”. “Yes”. “Well we have appointment this morning,... I will pick you up at 11:15, Oke?” Normaal zou ik zeggen ”mag het om 11:17 zijn,........ of nee, maak het 11:18, komt mij beter uit.” of zoiets. Wat een belachelijke tijd; 11:15...In Nepal. Maar ik durf dat nu niet te doen want ik weet zeker dat Krishna daar heel serieus op ingaat. “Yes, Oke, I will be ready, see you at the Khwopa.” Ik sluit mijn laptop en ga lekker douchen, tijd zat, het is 10:00. Daarna op het dakterras lekker ff zonnen. ( Ik hoef mijn heater niet meer te gebruiken, de temperatuur stijgt weer.)
Krishna arriveert, het is 11:10. “Your a man of the clock.” “Yes, It is not the Nepali way but I like it” “Bakkie koffie or we go now?” Krishna heeft een aantal woordjes Nederlands geleerd tijdens zijn verblijf. “Let’s go now” . Op naar de Sunny. De uitbater zit buiten, met een aantal maten, te wachten. Krishna Namasteet wat en gebaard , dit is ‘m. Ik Namaste ook wat en geef hem een hand. “Hello, I’m Rick” Hij zegt iets onverstaanbaars terug. We gaan de Sunny in. “Shall we go to the balcony?” stelt Krishna voor. Prima idee . Al het personeel is aanwezig en Namasteën en buigen er lustig op los. Ze zijn er niet gerust op. Wij het balkon op. Ik ga in een hoekje zitten, Krishna tegenover mij en xxx naast Krishna. De twee Nepali zijn erg zenuwachtig. Ze praten met elkaar in het Newari en ik kijk uit over het Taumandhi Square.
“Well, he asked again for one year to rent the Sunny, and now you better speak with him”. Arme Krishna, hij wilt zo snel mogelijk van het gesprek af “Does he speak English?”. “Yes, very good.” “Oke, Well It’s very simple, the answer to your question is No. You can not expect from me that I pay one year rent in advance to see you doing my business.”. “But I worked here 10 years, When I rent the place is was nothing, I build it all, it was just an old people's home, no toilet, no water, no electricity”. “Yes, but you’re a businessman, you know that you have to invest to get profit out. If you didn’t do the things you did to make it a restaurant no one shall take a meal or drink here. You did the rebuilding for your own profit.”
“Do you smoke?” Ik ontken en hij steekt een sigaret op. Hij beeft helemaal. Hij spreek Newari met Krishna. “He feels realy not good. He is confused.” “ Are you angry at me?” vraag ik aan xxx. “Yes, I am”. “Why?” “Because you take Sunny”. “What I understand is that the Nhuchhin (broer van Krishna), asked you to rent the Sunny for 15.000 rupee per month and that you said No. So he asked me will you pay that and I said Yes. So I did not take the Sunny, I rent It”. “Yes but when I said No to Nhuchhin I thought that …… you know”. “So because you thought wrong, you are angry at me? That’s strange, no? You should be angry at yourself”. “I have to go 1 March? “. “Yes.”. “Oke, if I have to go, I’ll go”. Zo da’s 1.
“Is it possible to talk about inventory that I want to take over?” . Een Newari onderonsje met Krishna. “He like that we take over everything”. “How much does he want?”. “I have to calculate”. zegt xxx “I understand, but there are things that I don’t like, so why do I want to take it all?”. “You know I can take out everything what’s in the Sunny?” en xxx wijst ook naar overkapping van het balkon. “If you not take everything I take I all out”. Altijd leuk zo’n dreigementje. Eens kijken hoe dat verder gaat. “Oh,..that would be Oke, I want to get rid of it anyway because I want to install a electric marquee, I want to get rid of the tables, because they are to low and the chairs because there to old” Ik zie onze vriend kleiner worden. “So is it possible to take some pictures so that I can see what we are talking about”. “Yes, you can” Weer Newari gepraat. “ Maybe he can make calculation regarding the kitchen, furniture, wall decoration and so on.”. “Yes, I can, maybe better.” valt onze vriend bij. “Yes, I’ll think so, much better”. Krishna krijgt telefoon en loopt naar het naastgelegen vertrek. “When do you think you can have your calculation?”. “Next week, I’ll think”. “Then I be back next week?”. “Yes, and you bring Krishna with you?”. “You don’t like to talk with me, do you?”. “No, not realy”. “I make some pictures, yes?” Hij gebaart Oke. Ik ga de trap op naar de keuken. Als de smaakpolitie hier langs zou komen, haal ik de voorpagina van de Telegraaf. Foto’s zeggen meer dan duizend woorden.
Of we nog een drankje willen. Krishna neemt koffie en ik een black tea. Terug op het balkon. “what you think” vraagt xxx. “Lot’s to do” Hij knikt. “What are you going to do?” “I open new restaurant” “Ah . where, in Bhaktapur?” “Yes” hij kijkt een beetje hulpeloos en praat weer in Newaars met Krishna. “In Nepal people do not say that kind of things, because when he say where he is going to open restaurant then Nepali people will quickly open restaurant in that place”.”It’s Oke,”zeg ik tegen onze vriend, “I hope you will succeed and that you may be very happy there” Hij ontdooid zowaar. ”That’s why I wanted to have Sunny extra year, because over 8 month when the season starts I open other restaurant. That restaurant has 10 rooms so I also can handle bigger groups. Sunny Guest House has 6 rooms. 6 Rooms is to little” “Oke, good for you” What is going to happen with your staff?” “I don’t know” “Do you think they will work for me?”. “I think it is all right that you talk to them, maybe they stay maybe they won’t “”Oke, I’ll speak to them next week if that’s Oke with you”. “It’s Oke.”. We spreken af dat we elkaar volgende week maandag om 11:00 treffen in de Sunny. “You understand that you can not use the name Sunny Restaurant”. “I understand perfectly, you are stupid to give away such a famous name” Hij knikt Namaste. Da’s 2
maandag 29 januari 2007
zaterdag 27 januari 2007
Power cut's, ik wordt er horendol van.
27 januari 2007 10:32 uur
Nu, na een paar dagen in het bezit te zijn van het contract, krijg ik het redelijk druk. Ik heb volgende week een gesprek met de oude eigenaar en ik wil ook een gesprek met de kok. Het restaurant staat goed aangeschreven en alle toeristen, die ik gesproken heb, zeggen dat het eten erg lekker is. Afhankelijk van het feit of de kok wilt blijven kan ik de menu’s gaan (laten) maken. Als de kok niet blijft zal ik toch als een speer een top-kok ergens vandaan moeten toveren. Tot die tijd kunnen er geen menu’s worden gemaakt. Ik weet namelijk niet wat die gozers kunnen maken. Krishna is al een aantal keren naar de Sunny geweest om e.e.a. te bespreken en te bekijken. “The owner asked me to talk to you about the possibility that we allow him to stay an extra year”. “What?”. “Yes, that’s the Nepali way, he wants to stay, so he asked me to talk to you and to try to convince you to let him stay”. “So, what did you say?”. “Well, I said that I’ll shall talk to you about it.” “Tell him; No, ……That’s the Dutch way”. “Yeah, I know, you are very direct”. “Yes”.
“You said that he will go, remember?” zeg ik tegen Krishna. Die heeft in een eerdere conversatie met de oude eigenaar de boodschap overgebracht om per 28 februari te vertrekken. Dus hij moet nu niet de lul uit gaan hangen, vind ik. “Yes, but he rent the place till 28 of februari, so he need time to go”. Nu kan ik hele bomen op gaan zetten over huurcontracten en opleveringen van gebouwen maar ik ga toch maar een beetje voorzichtig om, met met verse compagnon. “That’s why I like to speak with the man, than we can discuss that we maybe take over some things and which things we don’t need, so that he has to take out”. “Oke, we speak to him next week”. “You are sure that he will go?”. “Yes, I’ll think so” Kijk, dat laatste klinkt nu weer niet zo overtuigend. “It’s very simple, Krishna, I will tell him that we give him two days to leave, after two days I will go in and everything that’s in the restaurant and that is not ours, I will throw out the window.” Krishna kijkt mij aan of tie water ziet branden.
Ik moet een lijstje gaan maken met alle apparaten die niet of niet te lang zonder stroom kunnen en enkele lichtpunten. Er is net een nieuwe regeling afgekondigd betreffende electriciteit.
2 dgn van 05:00-08:00 geen stroom
2 dgn van 12:00-15:00 geen stroom
2 dgn van 17:00-20:00 geen stroom
1 dag van 22:00-01:00 geen stroom
Als dit niet genoeg bespaard worden de tijden verdubbeld. Ik heb net een mailtje van Jaap gehad. In tegenstelling tot Nepal valt in Zuid-Afrika de stroom onaangekondigd onregelmatig uit. Da’s veel lastiger.
Een lijstje dus; zodat ik kan bepalen hoeveel KiloWatt uur ik nodig heb. Volgende week ga ik ook op pad voor een generator. Een beetje generator gebruikt 1,5 liter diesel per draai-uur . Diesel kost hier 49 rupee per liter dus dat valt gelukkig wel mee. Ik ga me ook maar eens verdiepen in zonnecellen.
Nu, na een paar dagen in het bezit te zijn van het contract, krijg ik het redelijk druk. Ik heb volgende week een gesprek met de oude eigenaar en ik wil ook een gesprek met de kok. Het restaurant staat goed aangeschreven en alle toeristen, die ik gesproken heb, zeggen dat het eten erg lekker is. Afhankelijk van het feit of de kok wilt blijven kan ik de menu’s gaan (laten) maken. Als de kok niet blijft zal ik toch als een speer een top-kok ergens vandaan moeten toveren. Tot die tijd kunnen er geen menu’s worden gemaakt. Ik weet namelijk niet wat die gozers kunnen maken. Krishna is al een aantal keren naar de Sunny geweest om e.e.a. te bespreken en te bekijken. “The owner asked me to talk to you about the possibility that we allow him to stay an extra year”. “What?”. “Yes, that’s the Nepali way, he wants to stay, so he asked me to talk to you and to try to convince you to let him stay”. “So, what did you say?”. “Well, I said that I’ll shall talk to you about it.” “Tell him; No, ……That’s the Dutch way”. “Yeah, I know, you are very direct”. “Yes”.
“You said that he will go, remember?” zeg ik tegen Krishna. Die heeft in een eerdere conversatie met de oude eigenaar de boodschap overgebracht om per 28 februari te vertrekken. Dus hij moet nu niet de lul uit gaan hangen, vind ik. “Yes, but he rent the place till 28 of februari, so he need time to go”. Nu kan ik hele bomen op gaan zetten over huurcontracten en opleveringen van gebouwen maar ik ga toch maar een beetje voorzichtig om, met met verse compagnon. “That’s why I like to speak with the man, than we can discuss that we maybe take over some things and which things we don’t need, so that he has to take out”. “Oke, we speak to him next week”. “You are sure that he will go?”. “Yes, I’ll think so” Kijk, dat laatste klinkt nu weer niet zo overtuigend. “It’s very simple, Krishna, I will tell him that we give him two days to leave, after two days I will go in and everything that’s in the restaurant and that is not ours, I will throw out the window.” Krishna kijkt mij aan of tie water ziet branden.
Ik moet een lijstje gaan maken met alle apparaten die niet of niet te lang zonder stroom kunnen en enkele lichtpunten. Er is net een nieuwe regeling afgekondigd betreffende electriciteit.
2 dgn van 05:00-08:00 geen stroom
2 dgn van 12:00-15:00 geen stroom
2 dgn van 17:00-20:00 geen stroom
1 dag van 22:00-01:00 geen stroom
Als dit niet genoeg bespaard worden de tijden verdubbeld. Ik heb net een mailtje van Jaap gehad. In tegenstelling tot Nepal valt in Zuid-Afrika de stroom onaangekondigd onregelmatig uit. Da’s veel lastiger.
Een lijstje dus; zodat ik kan bepalen hoeveel KiloWatt uur ik nodig heb. Volgende week ga ik ook op pad voor een generator. Een beetje generator gebruikt 1,5 liter diesel per draai-uur . Diesel kost hier 49 rupee per liter dus dat valt gelukkig wel mee. Ik ga me ook maar eens verdiepen in zonnecellen.
dinsdag 23 januari 2007
We hebben de Sunny !!!!!!!!!!!!1
23 januari 2007 10:01 uur
Gisteren om 17:00 had ik een afspraak met de advocaat betreffende een “draft” van het huurcontract. Ook zouden Krishna, Joyce en de broer van Krishna aanwezig zijn. Dus een lekker relaxed dagje. ’s Morgens krantje lezen, de Telegraaf ( dankjewel Japie ), fruityoghurt ontbijtje, kacheltje erbij en langzaam komt het zonnetje door de ochtendnevel.
’s Middags maak ik een forse stadswandeling. Babbeltje hier, babbeltje daar, niemand die nog z’n best doet om maar iets aan mij te verkopen. Heel relaxed. Ik loop ook even naar het in aanbouw zijnde Guest House van Suresh, eigenaar van Shiva Guest House. Ik neem een aantal foto’s om het nog eens op mijn gemak te kunnen bekijken. Ik ga om een uurtje of 3 maar eens huiswaards. Bij de Khwopa aangekomen ga ik op het stoepje zitten. Shyam komt onmiddelijk naar buiten met twee matjes. Een voor mij en een voor hem. Matjes zijn handig, krijg je niet zo’n koude kont. Ik vertel Shyam wie er straks komen en vraag of hij dan evenveel kopjes naar boven wilt brengen. Het wordt een Senseo vergadering. Shyam weet alles al, het is een heel klein dorpje dat Bhaktapur.
Ik ga om 16:50 naar boven en neem plaats achter “m’n buro” en wacht op de dingen die komen gaan. Onder mij wordt op een deur geklopt, geen antwoord, stevigere klop, geen antwoord, “Mister Rick, are you there?” Het is Shamsher de advocaat. Hij komt de trap niet op zonder toestemming omdat, naar later blijkt, hij denkt dat de hele bovenverdieping van mij is. Hij stond tegen de zijkant van de trap te kloppen, rare jongens die Nepali.
Shamsher neemt plaats en haalt onmiddelijk twee mappen uit z’n valies. “Shall we look to the contracts now, so we can make corrections; if necessary?” Nog voor ik Yep kan zeggen klinkt er gestommel op de trap. Naar boven komen: Krishna, Joyce, Nhuchhin (broer van Krishna), Chandra (vrouw van Nhuchhin), Narendra (zoon van Nhuchhin en Chandra). Ik namaste er lustig op los en geef Nhuchhin een hand, het zit goed. “We are just two.” en ik gebaar naar Joyce, “and you are five, so if you want to fight I’ll get my khukuri knife!” Hij lacht. Narendra, de zoon, is meegekomen omdat hij erg goed Engels spreekt. Chandra, een zeer charmante vrouw, is meegekomen omdat het pand op haar naam staat.
De Maoisten hebben in iedergeval voor elkaar; dat iemand met teveel onroerend goed in zijn/haar bezit, door de regering hiervan wordt verlost, simpel door het af te pakken. Dus staan een aantal panden op naam van de vrouw en de zoon.
Joyce en ik lezen de afschuwelijke vertaling van het Nepaleese contract in het Engels. Het is geschreven zoals ze Engels praten, wel lachen ! Zowel Joyce als ik hebben enkele op- en aanmerkingen en die worden allen besproken. Verbaasd constateer ik dat Shyam getuige is alsook Nhuchhin, de feitelijke eigenaar. Uiteindelijk is het naar onze zin. Alle veranderingen heeft de advocaat op het Nepaleese contract bij geschreven. Intussen verzorgd Krishna de koffie.
“So what’s next?” vraag ik nadat iedereen koffie heeft. “Signing, sir, you have to sign”. “What? ….now?.....on this paper?”, ik moet toch echt op gaan passen met dat gehakkel. “Yes, sure, paper is good, no?”. Ik kijk eens naar Joyce. Die trekt een beetje wit weg. “Ben je bang?”. “Nee, dat niet, maar het gaat wel snel.”. “Komop meid, dan maar naar de GVD,” ze knikt, “Oke, we sign”.
De advocaat haalt twee doosjes uit z’n valies. Het zijn stempelkussens. Hij staat op en gebaart Chandra dat zij ook op moet staan. Dan opend hij een doosje, pakt Chandra’s hand en drukt de linker duim in het stempelkussen. Hop op het contract, de rechterduim idem dito. Vanaf de eerste bladzijde tot de laatste worden bij iedere verandering in het contract, twee duimafdrukken van Chandra geplaatst. “Yes, Rick, this is the Nepali way.” zegt Krishna. Tussen de duimafdrukken wordt een paraafje geschreven. De laatste bladzijde bevat meerdere vakjes waar duimafdrukken in moeten worden geplaatst. Als Chandra de laatste duim heeft gedrukt komen de getuigen aan de beurt. Daarna Krishna, Joyce en als laatste ik. Door het hele gedoe bedenk ik op het laatste moment dat er foto’s moeten worden gemaakt. Ik kan nog net een foto maken als Chamsher het contract nakijkt. Alles is oke. Er wordt wat Newari gesproken en Krishna vraagt of hij mijn fototoestel mag gebruiken. “Now, I go to take picture of most important moment, You and Chandra are going to switch the contracts” Er wordt mij een map met een contract in de handen gedrukt. “Give with right hand en receive with left hand, Oke Rick?”, “Yeah, I’m ready” Chandra en ik wisselen contracten.
We hebben de Sunny!
Voor 5 jaar gehuurd en kunnen zonder boete na 1 jaar afscheid nemen van het contract. Iedereen klapt in de handjes. Ook ik voel me erg happy.
Shyam gaat naar beneden, de familie moet naar een trouwfeest en gaan met veel Namaste’s ook de trap af. Ik betaal de advocaat die erg in z’n nopjes is en ook huiswaarts gaat. Daar zitten we nu. “Shall we go to our competitor’s restaurant and have something to eat?”. “Yes, and let’s get drunk.” “Maar Joyce toch, je wordt steeds toffer”
We gaan naar Shiva Guest House. Het zit vol. Als we binnenkomen komt Suresh onmiddelijk op mij af. “Hello Rick, nice of you to come, this are your friends?”. “Yes Suresh and we have something to celebrate, we just signed the contract of Sunny restaurant”. “Congratulations, to all of you.” Hij loopt naar een tafeltje met kaartende Nepali, die worden weggestuurd en we kunnen gaan zitten. Joyce en Krishna willen witte wijn. “Sorry, no white wine” zegt het obertje. Suresh komt onmiddelijk naar ons tafeltje. “You want white wine, you get white wine, to night special, no?” Hij stuurt een mannetje op de motor weg, wijn kopen. Het wordt een leuke avond en inderdaad.......... Joyce wordt een beetje teut.
Vanochtend maar eens lekker uitgeslapen. 9:30 uit m’n mandje. Het contract gepakt en eens goed bekeken. Ik maak er foto’s van, zet ik ook op het web. Oke, ik ben restauranthouder, Alea iacta est ( de teerling is geworpen ), morgen naar Kathmandu, mijn visum verlengen. Wordt binnekort ook anders, dan heb ik een business visum, die zijn 5 jaar geldig. Gelijk maar eens een afspraak maken met de Pompernickel. Ik wil z’n brood wel kopen tegen een leuk groothandelsprijsje.
Joepie; . I love the Nepal !!!!!!!!.
Gisteren om 17:00 had ik een afspraak met de advocaat betreffende een “draft” van het huurcontract. Ook zouden Krishna, Joyce en de broer van Krishna aanwezig zijn. Dus een lekker relaxed dagje. ’s Morgens krantje lezen, de Telegraaf ( dankjewel Japie ), fruityoghurt ontbijtje, kacheltje erbij en langzaam komt het zonnetje door de ochtendnevel.
’s Middags maak ik een forse stadswandeling. Babbeltje hier, babbeltje daar, niemand die nog z’n best doet om maar iets aan mij te verkopen. Heel relaxed. Ik loop ook even naar het in aanbouw zijnde Guest House van Suresh, eigenaar van Shiva Guest House. Ik neem een aantal foto’s om het nog eens op mijn gemak te kunnen bekijken. Ik ga om een uurtje of 3 maar eens huiswaards. Bij de Khwopa aangekomen ga ik op het stoepje zitten. Shyam komt onmiddelijk naar buiten met twee matjes. Een voor mij en een voor hem. Matjes zijn handig, krijg je niet zo’n koude kont. Ik vertel Shyam wie er straks komen en vraag of hij dan evenveel kopjes naar boven wilt brengen. Het wordt een Senseo vergadering. Shyam weet alles al, het is een heel klein dorpje dat Bhaktapur.
Ik ga om 16:50 naar boven en neem plaats achter “m’n buro” en wacht op de dingen die komen gaan. Onder mij wordt op een deur geklopt, geen antwoord, stevigere klop, geen antwoord, “Mister Rick, are you there?” Het is Shamsher de advocaat. Hij komt de trap niet op zonder toestemming omdat, naar later blijkt, hij denkt dat de hele bovenverdieping van mij is. Hij stond tegen de zijkant van de trap te kloppen, rare jongens die Nepali.
Shamsher neemt plaats en haalt onmiddelijk twee mappen uit z’n valies. “Shall we look to the contracts now, so we can make corrections; if necessary?” Nog voor ik Yep kan zeggen klinkt er gestommel op de trap. Naar boven komen: Krishna, Joyce, Nhuchhin (broer van Krishna), Chandra (vrouw van Nhuchhin), Narendra (zoon van Nhuchhin en Chandra). Ik namaste er lustig op los en geef Nhuchhin een hand, het zit goed. “We are just two.” en ik gebaar naar Joyce, “and you are five, so if you want to fight I’ll get my khukuri knife!” Hij lacht. Narendra, de zoon, is meegekomen omdat hij erg goed Engels spreekt. Chandra, een zeer charmante vrouw, is meegekomen omdat het pand op haar naam staat.
De Maoisten hebben in iedergeval voor elkaar; dat iemand met teveel onroerend goed in zijn/haar bezit, door de regering hiervan wordt verlost, simpel door het af te pakken. Dus staan een aantal panden op naam van de vrouw en de zoon.
Joyce en ik lezen de afschuwelijke vertaling van het Nepaleese contract in het Engels. Het is geschreven zoals ze Engels praten, wel lachen ! Zowel Joyce als ik hebben enkele op- en aanmerkingen en die worden allen besproken. Verbaasd constateer ik dat Shyam getuige is alsook Nhuchhin, de feitelijke eigenaar. Uiteindelijk is het naar onze zin. Alle veranderingen heeft de advocaat op het Nepaleese contract bij geschreven. Intussen verzorgd Krishna de koffie.
“So what’s next?” vraag ik nadat iedereen koffie heeft. “Signing, sir, you have to sign”. “What? ….now?.....on this paper?”, ik moet toch echt op gaan passen met dat gehakkel. “Yes, sure, paper is good, no?”. Ik kijk eens naar Joyce. Die trekt een beetje wit weg. “Ben je bang?”. “Nee, dat niet, maar het gaat wel snel.”. “Komop meid, dan maar naar de GVD,” ze knikt, “Oke, we sign”.
De advocaat haalt twee doosjes uit z’n valies. Het zijn stempelkussens. Hij staat op en gebaart Chandra dat zij ook op moet staan. Dan opend hij een doosje, pakt Chandra’s hand en drukt de linker duim in het stempelkussen. Hop op het contract, de rechterduim idem dito. Vanaf de eerste bladzijde tot de laatste worden bij iedere verandering in het contract, twee duimafdrukken van Chandra geplaatst. “Yes, Rick, this is the Nepali way.” zegt Krishna. Tussen de duimafdrukken wordt een paraafje geschreven. De laatste bladzijde bevat meerdere vakjes waar duimafdrukken in moeten worden geplaatst. Als Chandra de laatste duim heeft gedrukt komen de getuigen aan de beurt. Daarna Krishna, Joyce en als laatste ik. Door het hele gedoe bedenk ik op het laatste moment dat er foto’s moeten worden gemaakt. Ik kan nog net een foto maken als Chamsher het contract nakijkt. Alles is oke. Er wordt wat Newari gesproken en Krishna vraagt of hij mijn fototoestel mag gebruiken. “Now, I go to take picture of most important moment, You and Chandra are going to switch the contracts” Er wordt mij een map met een contract in de handen gedrukt. “Give with right hand en receive with left hand, Oke Rick?”, “Yeah, I’m ready” Chandra en ik wisselen contracten.
We hebben de Sunny!
Voor 5 jaar gehuurd en kunnen zonder boete na 1 jaar afscheid nemen van het contract. Iedereen klapt in de handjes. Ook ik voel me erg happy.
Shyam gaat naar beneden, de familie moet naar een trouwfeest en gaan met veel Namaste’s ook de trap af. Ik betaal de advocaat die erg in z’n nopjes is en ook huiswaarts gaat. Daar zitten we nu. “Shall we go to our competitor’s restaurant and have something to eat?”. “Yes, and let’s get drunk.” “Maar Joyce toch, je wordt steeds toffer”
We gaan naar Shiva Guest House. Het zit vol. Als we binnenkomen komt Suresh onmiddelijk op mij af. “Hello Rick, nice of you to come, this are your friends?”. “Yes Suresh and we have something to celebrate, we just signed the contract of Sunny restaurant”. “Congratulations, to all of you.” Hij loopt naar een tafeltje met kaartende Nepali, die worden weggestuurd en we kunnen gaan zitten. Joyce en Krishna willen witte wijn. “Sorry, no white wine” zegt het obertje. Suresh komt onmiddelijk naar ons tafeltje. “You want white wine, you get white wine, to night special, no?” Hij stuurt een mannetje op de motor weg, wijn kopen. Het wordt een leuke avond en inderdaad.......... Joyce wordt een beetje teut.
Vanochtend maar eens lekker uitgeslapen. 9:30 uit m’n mandje. Het contract gepakt en eens goed bekeken. Ik maak er foto’s van, zet ik ook op het web. Oke, ik ben restauranthouder, Alea iacta est ( de teerling is geworpen ), morgen naar Kathmandu, mijn visum verlengen. Wordt binnekort ook anders, dan heb ik een business visum, die zijn 5 jaar geldig. Gelijk maar eens een afspraak maken met de Pompernickel. Ik wil z’n brood wel kopen tegen een leuk groothandelsprijsje.
Joepie; . I love the Nepal !!!!!!!!.
zaterdag 20 januari 2007
Ik koop een gaskachel
20 januari 2007 15:47 uur
Ik heb het heerlijk warm. Ik heb een gaskachel gekocht en zit nu heerlijk in de warmte. Net voor Luc vertrek zeg ik tegen hem “The heaters that they have in the Shiva restaurant are fantastic. I am going to use them in the Sunny also. As soon as we have the Sunny, I am going to buy them.”. “Why don’t you buy one now, zen you don’t have to sit in ze cold and you want to buy zem anyway” Tok…. die komt hard aan! Wat ben ik een ongelofelijke oetlul. Geen seconde aan gedacht. Het is ’s morgens en ‘s avonds rond het vriespunt en ik zit dan echt te verrekken van de kou. “You must be careful my Swiss friend or I will throw you of the balcony, I hate it when somebody is trying to make a lunatic out of me” Hij lacht.
Ik heb Luc uitgezwaaid op het Pottery square en mij naar Shyam gehaast. Ik leg uit wat ik wil en vraag of hij weet waar je die dingen kunt kopen. “Are you sure, sir. very expensive, sir, very expensive” . “Ah, so you know where we can buy one.” “I think I know the place, sir, I will go look.” “Sorry, What you mean?”. “I will go on motorbike to look, sir, Oke ?” “Yeah sure it’s Oke.” Ik sputter niet tegen. Shyam vertrekt en ik ga naar m’n kamer. Na een uurtje klopt Shyam op de deur. “I think I find one, sir, I have bean everywhere and finally I find one, You coming?” . “Yeah sure” Ik achterop. Het is weer gillen op die motor en na 10 minuutjes zijn we bij het winkeltje. Hup, dat ding wordt uit de doos gehaald, precies wat ik zoek. Daar hoef ik niet te lang over na te denken. “How much?” Shyam gaat aan het onderhandelen. “Very expensive, sir,”. Shyam ziet aan mijn gezicht dat ik niet in ben voor een hoop inleidend gezeik. “Price is 7.500 rupee, but with discount now price is 6.200” . “Does it work?” Shyam overlegd met de winkelier en die stapt resoluut achter zijn counter vandaan. Er wordt een gasfles gepakt en aangesloten. Klak, klak de electronische ontsteking geeft in iedergeval een vonk en voep het middelste element vat vlam. Alle elementen worden getest en alles werkt. “Oke Shyam, I’ll buy it, but I don’t take it with me on the motorbike”. “Porter,sir, he has porter.” “Who is going to pay for that”. “Is oke, sir, no pay” . Ik reken af en stap achterop. Wij naar de Khwopa en daar op het stoeprandje zitten wachten tot de drager komt met m’n gaskachel.
Terwijl we zitten te wachten komt er van rechts een fluitachtig geluid op ons af. Soort panfluit-achtig nazaal eentonig geluid. Er komt een groep mensen onze kant op. Voorop een in het zwart geklede jongeman die een “dinges” draagt gevolgd door 3 half naakte kerels die op een soort schelp blazen en die weer gevolgd door 6 in het rood gekleede vrouwen die een rieten schaaltje dragen. “What is that, Shyam?”. “That is holy group, sir”. “What you mean, holy, the black guy, is he holy?”. “He is a God, sir.”. “Sorry,…. gov, golp?”. “No, sir, God.”. “Like God, god,…. like Brama?”. “No, not like Brama, Brama highest God, just normal God.” Ik kijk net zo stom als vanochtend toen Luc mij vroeg waarom ik nu geen gaskachel ging kopen. “But he is a man,……. he is mortal,…….. you can kill him,…….. you can not kill a god” De verbijstering moet uit mijn gehakkel klinken. “No, sir, not killing God, no good”. ……….“You really believe that he is God? “. “Yes,sir” Er klinkt verlegenheid in z’n stem, kut, dat wil ik niet. “You know Shyam, I also think he is God” Shyam kijk blij.
De rust is weer gekeerd en daar komt mijn porter aan. Van Shyam moet hij de kachel boven afleveren. “Now we have to buy gas, Shyam, How are we getting that here ?”. “With porter, sir, no problem” Pak van m’n hart. Ik zag mijzelf al met zo’n gasfles de trap op zeulen. We kopen een eindje verder in de straat gas. Gasfles 1800 rupee als borg en 900 voor de vulling. Ik weet niet of dat duur is en ook weet ik niet hoelang ik er mee kan stoken maar.....dat ga ik nu dus eens proefondervindelijk vaststellen. Ik betaal en loop terug naar de Khwopa, de drager volgd, op zijn rug de gasfles. Het is het slechtst betaalde beroep in Nepal. Er zijn dragers die geen 200 euro per jaar verdienen.
Wij naar boven met de drager in ons spoor. Boven sluiten we de boel aan en doen een poging. Joepie, hij werkt. De drager wilt gaan, ik geef hem 100 rupee, Wat wil je, die knaap heeft me net een half jaarsalaris in de luxe van ”warmte” zien proppen en hij moet weer op blote voeten naar z’n kartonnen doos. Het manneke wordt toegesproken door Shyam en kust nog net mijn voeten niet. “It’s oke Shyam, let him go, let him go”. De drager namasteet zich een bult tewijl hij de trap afloopt. “He very happy, sir, very happy”. “Yes Shyam, I’m also happy “
Ik zit nu lekker warm met een potje thee dit verslag te schrijven. I love the Nepal !!!!!!!!.
Ik heb het heerlijk warm. Ik heb een gaskachel gekocht en zit nu heerlijk in de warmte. Net voor Luc vertrek zeg ik tegen hem “The heaters that they have in the Shiva restaurant are fantastic. I am going to use them in the Sunny also. As soon as we have the Sunny, I am going to buy them.”. “Why don’t you buy one now, zen you don’t have to sit in ze cold and you want to buy zem anyway” Tok…. die komt hard aan! Wat ben ik een ongelofelijke oetlul. Geen seconde aan gedacht. Het is ’s morgens en ‘s avonds rond het vriespunt en ik zit dan echt te verrekken van de kou. “You must be careful my Swiss friend or I will throw you of the balcony, I hate it when somebody is trying to make a lunatic out of me” Hij lacht.
Ik heb Luc uitgezwaaid op het Pottery square en mij naar Shyam gehaast. Ik leg uit wat ik wil en vraag of hij weet waar je die dingen kunt kopen. “Are you sure, sir. very expensive, sir, very expensive” . “Ah, so you know where we can buy one.” “I think I know the place, sir, I will go look.” “Sorry, What you mean?”. “I will go on motorbike to look, sir, Oke ?” “Yeah sure it’s Oke.” Ik sputter niet tegen. Shyam vertrekt en ik ga naar m’n kamer. Na een uurtje klopt Shyam op de deur. “I think I find one, sir, I have bean everywhere and finally I find one, You coming?” . “Yeah sure” Ik achterop. Het is weer gillen op die motor en na 10 minuutjes zijn we bij het winkeltje. Hup, dat ding wordt uit de doos gehaald, precies wat ik zoek. Daar hoef ik niet te lang over na te denken. “How much?” Shyam gaat aan het onderhandelen. “Very expensive, sir,”. Shyam ziet aan mijn gezicht dat ik niet in ben voor een hoop inleidend gezeik. “Price is 7.500 rupee, but with discount now price is 6.200” . “Does it work?” Shyam overlegd met de winkelier en die stapt resoluut achter zijn counter vandaan. Er wordt een gasfles gepakt en aangesloten. Klak, klak de electronische ontsteking geeft in iedergeval een vonk en voep het middelste element vat vlam. Alle elementen worden getest en alles werkt. “Oke Shyam, I’ll buy it, but I don’t take it with me on the motorbike”. “Porter,sir, he has porter.” “Who is going to pay for that”. “Is oke, sir, no pay” . Ik reken af en stap achterop. Wij naar de Khwopa en daar op het stoeprandje zitten wachten tot de drager komt met m’n gaskachel.
Terwijl we zitten te wachten komt er van rechts een fluitachtig geluid op ons af. Soort panfluit-achtig nazaal eentonig geluid. Er komt een groep mensen onze kant op. Voorop een in het zwart geklede jongeman die een “dinges” draagt gevolgd door 3 half naakte kerels die op een soort schelp blazen en die weer gevolgd door 6 in het rood gekleede vrouwen die een rieten schaaltje dragen. “What is that, Shyam?”. “That is holy group, sir”. “What you mean, holy, the black guy, is he holy?”. “He is a God, sir.”. “Sorry,…. gov, golp?”. “No, sir, God.”. “Like God, god,…. like Brama?”. “No, not like Brama, Brama highest God, just normal God.” Ik kijk net zo stom als vanochtend toen Luc mij vroeg waarom ik nu geen gaskachel ging kopen. “But he is a man,……. he is mortal,…….. you can kill him,…….. you can not kill a god” De verbijstering moet uit mijn gehakkel klinken. “No, sir, not killing God, no good”. ……….“You really believe that he is God? “. “Yes,sir” Er klinkt verlegenheid in z’n stem, kut, dat wil ik niet. “You know Shyam, I also think he is God” Shyam kijk blij.
De rust is weer gekeerd en daar komt mijn porter aan. Van Shyam moet hij de kachel boven afleveren. “Now we have to buy gas, Shyam, How are we getting that here ?”. “With porter, sir, no problem” Pak van m’n hart. Ik zag mijzelf al met zo’n gasfles de trap op zeulen. We kopen een eindje verder in de straat gas. Gasfles 1800 rupee als borg en 900 voor de vulling. Ik weet niet of dat duur is en ook weet ik niet hoelang ik er mee kan stoken maar.....dat ga ik nu dus eens proefondervindelijk vaststellen. Ik betaal en loop terug naar de Khwopa, de drager volgd, op zijn rug de gasfles. Het is het slechtst betaalde beroep in Nepal. Er zijn dragers die geen 200 euro per jaar verdienen.
Wij naar boven met de drager in ons spoor. Boven sluiten we de boel aan en doen een poging. Joepie, hij werkt. De drager wilt gaan, ik geef hem 100 rupee, Wat wil je, die knaap heeft me net een half jaarsalaris in de luxe van ”warmte” zien proppen en hij moet weer op blote voeten naar z’n kartonnen doos. Het manneke wordt toegesproken door Shyam en kust nog net mijn voeten niet. “It’s oke Shyam, let him go, let him go”. De drager namasteet zich een bult tewijl hij de trap afloopt. “He very happy, sir, very happy”. “Yes Shyam, I’m also happy “
Ik zit nu lekker warm met een potje thee dit verslag te schrijven. I love the Nepal !!!!!!!!.
vrijdag 19 januari 2007
Het nieuwe guest house "Tops"
19 januari 2007 9:31 uur
“Oke, give me 5 minutes “
Snel iets anders aangetrokken en op naar Shiva restaurant. We worden hartelijk ontvangen door de baas van het spul, Suresh. Kopje thee en we vertrekken. We lopen de stadspoort uit en net nadat we het Fast Food restaurant (de guides hang-out ) voorbij zijn gaan we linksaf het bouwterrein op van een fors pand. “What you think?”. “Your new guest house? “. “Yes, completely new, but using some old windows, as you can see”. Het is inderdaad prachtig. Een statig pand, spliksplinter nieuw maar in de oude stijl opgetrokken. “Come in site, I will show you”. We gaan door een houtsnijwerk deur naar binnen. Hier had ik de keuken gedacht en dan hier het restaurant, zegt Suresh trots. Dan komt hier de receptie en dan kunnen we nu de trappen op. We lopen door 14 fantastische kamers met eigen badkamer. Ik ga er een stuk aan wagen met foto’s want door de verbazing vergeet ik te fotograferen. Het is een ruwbouw dus je moet er doorheen kijken maar dat heb ik in de loop der jaren wel geleerd. Ik heb goede opleiding gehad van Martin. Na de bezichtiging gaan we terug naar Shiva, kopje thee en dan de bedrijfswagen in. Luc en ik achterin en Suresh met chauffeur voorin.
We rijden dwars door de stad naar de andere kant “I show you the short way” De weg naar wat, denk ik, ik heb geen idee waar we naartoe gaan. Na 10 min. komen we bij een statige ingang en rijden er door naar binnen. Bij de volgende poort uitstappen en door een on-Nepalese receptie komen we in een openluchtzwembad complex. Heel modern. Suresh kijkt of het allemaal van hem is en met z’n armen wijduit langzaam om zijn as draaiend “What you think, he? What you think?” “I’l think it’s beautiful.” en ik meen het. Nooit verwacht in Bhaktapur. “I build it tree years ago” “Is it yours??” “I am the founder of this complex and we are 40 partners. I am the chairman.” Ook hier doen we een rondgang. Kom ik ook op terug. Het is zeer westers. Onze Suresh snapt het wel. Uitgebreide dames en heren toiletten groepen. Een keuken in roestvrijstaal om U tegen te zeggen. Fitness ruimte met ontspannings mogelijkheid. Barretjes. Conferentie zaal en 8 zeer luxe grote kamers met bad en de hele rattaplan. “For special guests and friends, you know?”. “I’l think I understand, your are man like me”. “Yes, what you think, that we are different then you, I saw you make your move on Tina yesterday.” Klein dorpje, dat Bhaktapur, dat wordt nog wat.
Op de zonneweide staan diverse tafeltjes en stoelen. We gaan zitten en er wordt een kopje thee geserveerd. ‘What you think, Rick?, Do you like it? “ “Yes, i did not expect something like this in Bhaktapur”. “So if you make good money with the Sunny and maybe with guest house, you have time for this club?” Dat van de Sunny dat snap ik maar Guest House??? “I am talking about a restaurant Suresh what do you mean with Guest House?”. “If you want, you can rent the whole house, Rick, not only restaurant.”. “I èvu told Suresh, yesterday zat you maybe interested in restaurant” valt Luc in “ I also told Suresh zat you maybe interested in guest house” Giebeld Luc verder. “Your are all ze time talking to Tina”. “How much rent do you want for the whole house, Suresh?” “65.000 rupee per month.” “Why do you want to rent it to me?”. “Oh…. I will rent it to anyone who wants it, My daughter is doing the Shiva and I want to do easy living. So, if I get 65.000 rupee per month, I have a good life, I think”. “You can live like a king !, Let me think about it, please, I need some time”. “Sure you have time, I need 10 to 12 months to finish the place, so there is no hurry.” Fuck. dat gaat rap. Ik heb dus 6 mnd om te kijken of ik zowiezo de Himalayan Inn, aan de praat kan krijgen en weet dan alles over restaurants. Als de toeristen komen weet ik zeker dat, mits de prijs goed is, het nieuwe guest house rendabel te maken is en ik heb dan al de ontbijten van de eigen gasten enz. enz. “I am very interested, so let me think about it and don’t expect that I give an answer in two months, because I also will be busy with the Sunny”, “Oke, No hurry, shall we go back?” We gaan terug naar de Shiva en besluiten om er gelijk een lunchje te doen. Chicken momo’s met dubbel pickles. Na de lunch ga ik naar de Khwopa en Luc doet iets anders. We spreken af om 18:00 in de Khwopa want we gaan weer happen in de Shiva.
Luc en ik arriveren om 18:00 in het Shiva Restaurant. Het is er lekker warm en zo goed als vol. &*%&$ er zit ten al mensen aan “ons” tafeltje. We gaan zitten en bestellen alle twee een bruiswater. Na 15 min. komt “ons” tafeltje vrij en wij verkassen onmiddelijk. Foep, power cut, kaarsjes op tafel en het wordt er alleen maar gezelliger door. We bestellen weer het gezamelijke voorgerecht en voor mij Chicken ale queu ( da’s Engels ). Tina komt binnen en schuift aan ons tafeltje. Zij besteld iets Chinees. We keuvelen wat en pietsen ons voorgerecht weg. Nog maar een watertje. Er wordt een heupflesje Khukuri rum op ons tafeltje gezet. “From Boss” zegt het obertje in steenkools. Tja, iedereen weet dat je geen drank mag weigeren in het buitenland, dus – we moeten wel !!! Tina spuugt er overigens ook niet in. Het is haar laatste dag / nacht. Daar drinken we op. “I also leave tomorrow” zegt Luc. Ja, zo wordt het weer een feest, het valt niet mee , hier in Nepal.
Mijn hoofdgerecht komt binnen. Twee obers en de dochter komen proestend van het lachen binnen. “For you, sir, cock ale queu, You see, sir, cock, because you are cock” en ze kijkt veelbetekenend naar Tina en weer naar mij. Als je hier een meisje op schoot trekt en ze eens stevig zoent dan vinden ze hier nogal gauw dat je een haantje bent. ( Geintje, ik zal zo-iets noooooit doen ) De kok heeft van mijn kippetje een haantje gemaakt. Daar moeten natuurlijk foto’s van gemaakt worden.
Ook de Nederlanders komen weer binnen en nemen aan een tafeltje naast ons plaats. Hup ook aan de rum. Het is een afscheidsfeesje, nietwaar? Het wordt een leuk avondje en ik besluit om eens rustig aan te doen met de drank. Om de borrel neem ik een cola puur i.p.v. gemixed en dat bevalt prima. Ik zie het zooitje zatter worden. De klok tikt onverbiddelijk door en er moet een keer afscheid genomen worden. “When you say goodby, how do you do that in China? Shake hands or kissing?”. “How do you do it in the Netherlands?”. “We kiss”. “We shake hands” “Then we do it the Dutch way”. Ze is het met mij eens. We nemen afscheid.
Er valt een ongeloofelijk dronken Marijke in m’n armen. “En jij moet mij na huiz blenge”. “Alleen als ik je een ongeloofelijke beurt mag geven”. “Tzal us tijd worre, is lang gelede” Mijn humor wordt niet altijd begrepen. Ik kijk Henk aan. “Zis een beetje dwonke, denk ik” Aan Henk heb ik ook geen zak. Luc een proberen. “He, man, everithing oke?” “Yez, I feel good, I did not drink all ze rum zee geev me” “Oke, you take care of Henk and I take Marijke Oke?” Poepeloere zat hangt Marij in m’n armen en ik zeul haar de straat op.”Ik vin jou zoooooooooo leuk, keb zoooooooooooo gelache, misschien blijve we nog langer. Goh !! wa ben jij leuk” Nu vind ik dat zelf ook wel,....... en gekken en dronken mensen spreken de waarheid, maar als ze dat zo tegen je gaan vertellen ga je toch ineens twijfelen. Het straatje is misschien 100 meter, het leken wel 100 kilometers. Ze wordt steeds zwaarder en het gaat echt van links naar rechts met van die zwabberbenen. “Goh... wa ben ik dwonke. Vin jij.... dak dwonke ben? “ “Als een oerletoet. Maar je blijft mooi. “ Ik moet ophouden met die flauwekul, maar te laat. Ze recht haar rug, borsten vooruit, “Ja... vind je?” ^&$#@*& wat ben ik toch een lul. “Komop Marij, doorstappen, we gaan naar huis”. “weet je... dak de ex van Henk ben? Wij zijn nie mer getwouwd. Wij leizen samen maar doen het niet meer samen.... de ex...weet je. dus we doen niks mer” .Glad ijs!!! Voor mij dan. “Morgen heb je spijt dat je dit allemaal gezegd hebt, concentreer je nu maar, anders val je nog”. “Morge heb ik spijt dak nie bij jou heb geslape..” “Komop Marij, je bent erg dronken en nu moet je nog 10 meter en dan klauter je zelf de trap op, Oke?”. “Nie boos worre, ik ben gewoon eerlijk”. “Is al goed, ga maar naar binnen en doe voorzichtig. Daar komt ook Luc met Henk aangezwierd. Rap een kusje op Marijkes wang en een schrouderklop bij Henk. “Nou jongens tot de volgende keer, Wel te rusten” en ik loop naar de Khwopa. Luc haalt mij in. “Did you know zet zee are not married, zee where married but zee are divorced “ “No… Realy?” We bonzen op de deur van de Khwopa. Wat een dag !!
“Oke, give me 5 minutes “
Snel iets anders aangetrokken en op naar Shiva restaurant. We worden hartelijk ontvangen door de baas van het spul, Suresh. Kopje thee en we vertrekken. We lopen de stadspoort uit en net nadat we het Fast Food restaurant (de guides hang-out ) voorbij zijn gaan we linksaf het bouwterrein op van een fors pand. “What you think?”. “Your new guest house? “. “Yes, completely new, but using some old windows, as you can see”. Het is inderdaad prachtig. Een statig pand, spliksplinter nieuw maar in de oude stijl opgetrokken. “Come in site, I will show you”. We gaan door een houtsnijwerk deur naar binnen. Hier had ik de keuken gedacht en dan hier het restaurant, zegt Suresh trots. Dan komt hier de receptie en dan kunnen we nu de trappen op. We lopen door 14 fantastische kamers met eigen badkamer. Ik ga er een stuk aan wagen met foto’s want door de verbazing vergeet ik te fotograferen. Het is een ruwbouw dus je moet er doorheen kijken maar dat heb ik in de loop der jaren wel geleerd. Ik heb goede opleiding gehad van Martin. Na de bezichtiging gaan we terug naar Shiva, kopje thee en dan de bedrijfswagen in. Luc en ik achterin en Suresh met chauffeur voorin.
We rijden dwars door de stad naar de andere kant “I show you the short way” De weg naar wat, denk ik, ik heb geen idee waar we naartoe gaan. Na 10 min. komen we bij een statige ingang en rijden er door naar binnen. Bij de volgende poort uitstappen en door een on-Nepalese receptie komen we in een openluchtzwembad complex. Heel modern. Suresh kijkt of het allemaal van hem is en met z’n armen wijduit langzaam om zijn as draaiend “What you think, he? What you think?” “I’l think it’s beautiful.” en ik meen het. Nooit verwacht in Bhaktapur. “I build it tree years ago” “Is it yours??” “I am the founder of this complex and we are 40 partners. I am the chairman.” Ook hier doen we een rondgang. Kom ik ook op terug. Het is zeer westers. Onze Suresh snapt het wel. Uitgebreide dames en heren toiletten groepen. Een keuken in roestvrijstaal om U tegen te zeggen. Fitness ruimte met ontspannings mogelijkheid. Barretjes. Conferentie zaal en 8 zeer luxe grote kamers met bad en de hele rattaplan. “For special guests and friends, you know?”. “I’l think I understand, your are man like me”. “Yes, what you think, that we are different then you, I saw you make your move on Tina yesterday.” Klein dorpje, dat Bhaktapur, dat wordt nog wat.
Op de zonneweide staan diverse tafeltjes en stoelen. We gaan zitten en er wordt een kopje thee geserveerd. ‘What you think, Rick?, Do you like it? “ “Yes, i did not expect something like this in Bhaktapur”. “So if you make good money with the Sunny and maybe with guest house, you have time for this club?” Dat van de Sunny dat snap ik maar Guest House??? “I am talking about a restaurant Suresh what do you mean with Guest House?”. “If you want, you can rent the whole house, Rick, not only restaurant.”. “I èvu told Suresh, yesterday zat you maybe interested in restaurant” valt Luc in “ I also told Suresh zat you maybe interested in guest house” Giebeld Luc verder. “Your are all ze time talking to Tina”. “How much rent do you want for the whole house, Suresh?” “65.000 rupee per month.” “Why do you want to rent it to me?”. “Oh…. I will rent it to anyone who wants it, My daughter is doing the Shiva and I want to do easy living. So, if I get 65.000 rupee per month, I have a good life, I think”. “You can live like a king !, Let me think about it, please, I need some time”. “Sure you have time, I need 10 to 12 months to finish the place, so there is no hurry.” Fuck. dat gaat rap. Ik heb dus 6 mnd om te kijken of ik zowiezo de Himalayan Inn, aan de praat kan krijgen en weet dan alles over restaurants. Als de toeristen komen weet ik zeker dat, mits de prijs goed is, het nieuwe guest house rendabel te maken is en ik heb dan al de ontbijten van de eigen gasten enz. enz. “I am very interested, so let me think about it and don’t expect that I give an answer in two months, because I also will be busy with the Sunny”, “Oke, No hurry, shall we go back?” We gaan terug naar de Shiva en besluiten om er gelijk een lunchje te doen. Chicken momo’s met dubbel pickles. Na de lunch ga ik naar de Khwopa en Luc doet iets anders. We spreken af om 18:00 in de Khwopa want we gaan weer happen in de Shiva.
Luc en ik arriveren om 18:00 in het Shiva Restaurant. Het is er lekker warm en zo goed als vol. &*%&$ er zit ten al mensen aan “ons” tafeltje. We gaan zitten en bestellen alle twee een bruiswater. Na 15 min. komt “ons” tafeltje vrij en wij verkassen onmiddelijk. Foep, power cut, kaarsjes op tafel en het wordt er alleen maar gezelliger door. We bestellen weer het gezamelijke voorgerecht en voor mij Chicken ale queu ( da’s Engels ). Tina komt binnen en schuift aan ons tafeltje. Zij besteld iets Chinees. We keuvelen wat en pietsen ons voorgerecht weg. Nog maar een watertje. Er wordt een heupflesje Khukuri rum op ons tafeltje gezet. “From Boss” zegt het obertje in steenkools. Tja, iedereen weet dat je geen drank mag weigeren in het buitenland, dus – we moeten wel !!! Tina spuugt er overigens ook niet in. Het is haar laatste dag / nacht. Daar drinken we op. “I also leave tomorrow” zegt Luc. Ja, zo wordt het weer een feest, het valt niet mee , hier in Nepal.
Mijn hoofdgerecht komt binnen. Twee obers en de dochter komen proestend van het lachen binnen. “For you, sir, cock ale queu, You see, sir, cock, because you are cock” en ze kijkt veelbetekenend naar Tina en weer naar mij. Als je hier een meisje op schoot trekt en ze eens stevig zoent dan vinden ze hier nogal gauw dat je een haantje bent. ( Geintje, ik zal zo-iets noooooit doen ) De kok heeft van mijn kippetje een haantje gemaakt. Daar moeten natuurlijk foto’s van gemaakt worden.
Ook de Nederlanders komen weer binnen en nemen aan een tafeltje naast ons plaats. Hup ook aan de rum. Het is een afscheidsfeesje, nietwaar? Het wordt een leuk avondje en ik besluit om eens rustig aan te doen met de drank. Om de borrel neem ik een cola puur i.p.v. gemixed en dat bevalt prima. Ik zie het zooitje zatter worden. De klok tikt onverbiddelijk door en er moet een keer afscheid genomen worden. “When you say goodby, how do you do that in China? Shake hands or kissing?”. “How do you do it in the Netherlands?”. “We kiss”. “We shake hands” “Then we do it the Dutch way”. Ze is het met mij eens. We nemen afscheid.
Er valt een ongeloofelijk dronken Marijke in m’n armen. “En jij moet mij na huiz blenge”. “Alleen als ik je een ongeloofelijke beurt mag geven”. “Tzal us tijd worre, is lang gelede” Mijn humor wordt niet altijd begrepen. Ik kijk Henk aan. “Zis een beetje dwonke, denk ik” Aan Henk heb ik ook geen zak. Luc een proberen. “He, man, everithing oke?” “Yez, I feel good, I did not drink all ze rum zee geev me” “Oke, you take care of Henk and I take Marijke Oke?” Poepeloere zat hangt Marij in m’n armen en ik zeul haar de straat op.”Ik vin jou zoooooooooo leuk, keb zoooooooooooo gelache, misschien blijve we nog langer. Goh !! wa ben jij leuk” Nu vind ik dat zelf ook wel,....... en gekken en dronken mensen spreken de waarheid, maar als ze dat zo tegen je gaan vertellen ga je toch ineens twijfelen. Het straatje is misschien 100 meter, het leken wel 100 kilometers. Ze wordt steeds zwaarder en het gaat echt van links naar rechts met van die zwabberbenen. “Goh... wa ben ik dwonke. Vin jij.... dak dwonke ben? “ “Als een oerletoet. Maar je blijft mooi. “ Ik moet ophouden met die flauwekul, maar te laat. Ze recht haar rug, borsten vooruit, “Ja... vind je?” ^&$#@*& wat ben ik toch een lul. “Komop Marij, doorstappen, we gaan naar huis”. “weet je... dak de ex van Henk ben? Wij zijn nie mer getwouwd. Wij leizen samen maar doen het niet meer samen.... de ex...weet je. dus we doen niks mer” .Glad ijs!!! Voor mij dan. “Morgen heb je spijt dat je dit allemaal gezegd hebt, concentreer je nu maar, anders val je nog”. “Morge heb ik spijt dak nie bij jou heb geslape..” “Komop Marij, je bent erg dronken en nu moet je nog 10 meter en dan klauter je zelf de trap op, Oke?”. “Nie boos worre, ik ben gewoon eerlijk”. “Is al goed, ga maar naar binnen en doe voorzichtig. Daar komt ook Luc met Henk aangezwierd. Rap een kusje op Marijkes wang en een schrouderklop bij Henk. “Nou jongens tot de volgende keer, Wel te rusten” en ik loop naar de Khwopa. Luc haalt mij in. “Did you know zet zee are not married, zee where married but zee are divorced “ “No… Realy?” We bonzen op de deur van de Khwopa. Wat een dag !!
donderdag 18 januari 2007
Room 8 of the Khwopa
18 januari 2007 14:10 uur
Kamer 8 in het Khwopa Guest House is een interessante kamer voor mij. Eerst bezet door Noffie, Davy ( eigenlijk ook een kamer 8 figuur ) daarna Ahrtur inmiddels vertrokken naar Thailand en net vertrokken Luc, Zwitser. Franstalig; zodat hij voor mij bijna het niet verstaanbaar charbon-engels spreekt. (charbon = Frans voor steenkool ). Omdat ik in een ander soort ritme leef dan de eerste weken ben ik nog niet aan Luc toegekomen. Luc reist al 2 jaar. Begonnen met een retourvlucht Zurich – Istanbul en daarna per bus, trein of lopend door Turkije, Georgië, Rusland, Azerbajan, Iran, India naar Nepal. Hele aardige gozer. Tot Nepal eisde zijn vriendin met hem mee maar die moest om geldtechnische redenen terug naar die Schweiz. Luc had dus Kerst en oud/nieuw in z’n uppie in Kathmandu doorgebracht met zijn zieltje onder z’n armen, alleen dan op z’n Zwitsers. Het gaat elke keer zo, ik zit aan m’n buro en dan passeert men mij om naar het dakterras te gaan. ff zonnetje pikken. Eerste keer, “hallo”. Ik hallo terug. Men gaat naar boven. Na een tijdje komen ze naar beneden en kijken nieuwsgierig naar mij. Ik zit achter een laptop en men vraagt zich af ; wat ik daar doe. “Nice up there?” open ik meestal het gesprek. “Yes, very nice” wordt er terug gezegd en gelijk door naar beneden. De volgende dag, “Going up again?” Volledig overbodige vraag want waar moeten ze anders naartoe. “Where are you from?” en dan begint het hele ritueel. Ik weet hoe ze heten, hoelang ze in Nepal zijn, waar ze geweest zijn enz.
Na een uur of 5 ’s middags komen ze naar boven. Dan hebben ze de stad genoeg gezien en vooral genoeg gelopen en het is nog te vroeg voor het diner. En nu blijkt dat de kamer 8 kerels steeds aardige gasten zijn.
Ik ben dus enkele dagen met Luc aan de rol geweest. Hij lijkt meer Frans dan Zwitsers. Petit déjeuner, déjeuner en dîner zijn erg belangrijk voor hem. Hij is ook niet vies van een borreltje en een wijntje. Dus ’s morgens mijn fruityoghurt, ’s middags een lichte lunch in Badgaon en ’s avonds een diner in het Shiva Guest House. Huh? waarom? vraag ik , “Because zee èvu eters”. “Sorry, What do they have?”. “Eters, you know for ze warm, zee make it nice and warm in ze restaurant ”. “Oh, heaters” Jaha, ‘t is ff wennen.
‘s Avonds is het in Bagaon niet te harden van de kou. Je kunt er dineren in de tuin of op het dakterras. Als verwarming staat er een halve drum met nat hout dat naast warmte ook enorme rook produceerd. Ik ben nog niet in het Shiva restaurant geweest maar volgens Luc is het erg lekker.
Wij ’s avonds naar de Shiva. Het restaurant is gevestigd aan het Durbar square. Op weg er naar toe wordt het steeds donkerder. Inderdaad, power cut. In het restaurant zijn voldoende kaarsen aanwezig en het is er warm en redelijk gezellig. De kaart is in grote lijnen hetzelfde als die van Badgaon alleen geen Mexicaans en Italiaans eten en iets meer Chinese varianten.
In het restaurant wordt het steeds drukker. Naast ons komt een Hollands stel zitten. Er wordt een gaskachel op wieltjes onze richting op geschoven. De vrouw klaagt dat de warmte meer onze kant op gaat dan haar kant. Ik draai het kacheltje haar kant op en ga verder met Luc. “Het lijkt wel of hij ons verstaat” zegt ze. Ik draai mij haar kant op en zeg ”I do not understand you but I can read your mind” Ze moet er eens over nadenken.
We eten ons voorgerecht; Chicken sandheko. Erg lekker. Bordje in het midden en lekker pietsen. Schuin achter mij zit een mooi Chinees meisje. Ze schrijft in een klein boekje Chinese karakters, ik zeg tegen haar “It don’t have to be true you know, what you are writing, maybe it is not exactly the right way of putting it”. “Can you read this?” vraagt ze in verbazingwekkend goed Engels. “Yeah, sure, why not? “. “Oke! , What did I write ?”. Ze geeft het boekje aan mij en kijkt me ontdeugend aan. “It’s very easy” zeg ik,” You write,… I am the most beautiful girl in this restaurant”. “Hi,hi, You can not read this.” “No of course not, but now I have your attention and that is worth a lie”. Ze lacht. “Hello, I’m Rick and this is Luc, if you like, please come and sit on our table, it’s less lonely”. “Oke, I’m Tina and I will come in a minute after I finished my story”. Whoeha ! Ik kan het nog steeds. “Nou, die is ook van de vlugge” zegt de vrouw naast mij tegen haar man. “Ja, ik moest wel, want ik zie die kerel van je ook steeds naar dat Chineesje loeren”. “Dus toch een Nederlander”. Ik stel me voor aan wat later Henk en Marijke blijken te zijn; uit Amsterdam. Maar dat wist ik al na de eerste woorden.
Tina schuift aan. “Where are you from, “ het hele geneuzel. Ze komt uit Guang Zhou. Na Sjanghai en Beijing de 3de stad in grote van China. 30 miljoen inwoners. De hele BeNeLux in een stad en dan kom je er nog niet. Ze werkt voor een reisorganisatie en moet een verslag maken van Nepal. Morgen gaat ze naar Nagarkot verteld ze om indrukken op te doen. We keuvelen lustig door en ook Henk en Marijke worden in het gesprek betrokken. Om 19:30 spring het licht aan en het wordt een hele gezellige avond. Dat deel van de stad heeft de reguliere power cuts, maandagavond van 17:00 tot 19:30 en woensdagavond zelfde tijd.
( In het Khwopa deel, vrijdagavond en zondagavond.)
In een andere hoek van het restaurant zitten een aantal Nepali te kaarten. Een van die kerels staat op en komt onze kant op. Het is de grote baas. “Do you like my restaurant” Spreekt ook goed Engels. “Yes, I think this is a very fine restaurant” Of we een rummetje willen. Kijk, die gozer snapt het. “Yes, please” Ik weet niet in welk kleurtje ik dit moet zetten want het klonk uit alle kelen. De Khukuri rum komt op tafel. Ziet eruit als Stroh rum, smaakt hetzelfde en werkt hetzelfde. 42% alcohol. Het wold stweets gezwelliger. hik.
Bij thuiskomst moet er stevig op de deur worden gebonsd om Shyam wakker te maken. De Khwopa is gesloten. Er gaat een raam boven ons open en een klappertandende Shyam roept ”One moment, sir, I open the door for you, one moment” even later worden we binnen gelaten. “Sorry Shyam, it was very nice in the Shiva Restaurant, sorry we are late” . “No sorry, sir, no sorry” We strompelen de trap op.
Ik wordt wakker met licht hoofd en een dood vogeltje in m’n mond. Gauw een halve fles water naar binnen gekapt met 2 ibuprofen en de tandjes gepoets. Ik trek een flobber aan en ga achter m’n laptop zitten. Het is 9:15 en ik check m’n mail. Shyam kijkt boven de traprand uit. “Morning, sir, have a good night sleep” “No Shyam, i didn’t sleep, I was dead”. Hij lacht. “Breakfast, sir?”. “Yes, please”. “Same,sir?, same?”. “Yes Shyam, same please” .15 minuutjes later staat er een dampend potje thee voor m’n neus met een heerlijke fruityoghurt. Langzaam trekt de mist op. Luc sjokt de trap op. “How are you zis morning?”. “It is getting better but I feel a bit groggie”. “Me to, iet was fun, yesterday, no?” “Yes, what I remember was very funny”. “So now we èvu to be zer at 10 o’clock” …………………….“Why?”. “Because we èvu appointment with Suresh”. ………..“Who is we?,…….. who is Suresh and where at 10:00 o’clock?” Ik ben wat traag vandaag en weet absoluut niet waar het over gaat. “We make appointment wiz boss of restaurant, Suresh, to be zer at 10, so he can show us his new guest house and ze club” Ik kijk op mijn horologe, het is 10:10 “Do we have to go, you think, II feel like shit”.“No, you don’t èvu to go, but maybe iet is interesting” “Oke, give me 5 minutes “
morgen de rest.
Kamer 8 in het Khwopa Guest House is een interessante kamer voor mij. Eerst bezet door Noffie, Davy ( eigenlijk ook een kamer 8 figuur ) daarna Ahrtur inmiddels vertrokken naar Thailand en net vertrokken Luc, Zwitser. Franstalig; zodat hij voor mij bijna het niet verstaanbaar charbon-engels spreekt. (charbon = Frans voor steenkool ). Omdat ik in een ander soort ritme leef dan de eerste weken ben ik nog niet aan Luc toegekomen. Luc reist al 2 jaar. Begonnen met een retourvlucht Zurich – Istanbul en daarna per bus, trein of lopend door Turkije, Georgië, Rusland, Azerbajan, Iran, India naar Nepal. Hele aardige gozer. Tot Nepal eisde zijn vriendin met hem mee maar die moest om geldtechnische redenen terug naar die Schweiz. Luc had dus Kerst en oud/nieuw in z’n uppie in Kathmandu doorgebracht met zijn zieltje onder z’n armen, alleen dan op z’n Zwitsers. Het gaat elke keer zo, ik zit aan m’n buro en dan passeert men mij om naar het dakterras te gaan. ff zonnetje pikken. Eerste keer, “hallo”. Ik hallo terug. Men gaat naar boven. Na een tijdje komen ze naar beneden en kijken nieuwsgierig naar mij. Ik zit achter een laptop en men vraagt zich af ; wat ik daar doe. “Nice up there?” open ik meestal het gesprek. “Yes, very nice” wordt er terug gezegd en gelijk door naar beneden. De volgende dag, “Going up again?” Volledig overbodige vraag want waar moeten ze anders naartoe. “Where are you from?” en dan begint het hele ritueel. Ik weet hoe ze heten, hoelang ze in Nepal zijn, waar ze geweest zijn enz.
Na een uur of 5 ’s middags komen ze naar boven. Dan hebben ze de stad genoeg gezien en vooral genoeg gelopen en het is nog te vroeg voor het diner. En nu blijkt dat de kamer 8 kerels steeds aardige gasten zijn.
Ik ben dus enkele dagen met Luc aan de rol geweest. Hij lijkt meer Frans dan Zwitsers. Petit déjeuner, déjeuner en dîner zijn erg belangrijk voor hem. Hij is ook niet vies van een borreltje en een wijntje. Dus ’s morgens mijn fruityoghurt, ’s middags een lichte lunch in Badgaon en ’s avonds een diner in het Shiva Guest House. Huh? waarom? vraag ik , “Because zee èvu eters”. “Sorry, What do they have?”. “Eters, you know for ze warm, zee make it nice and warm in ze restaurant ”. “Oh, heaters” Jaha, ‘t is ff wennen.
‘s Avonds is het in Bagaon niet te harden van de kou. Je kunt er dineren in de tuin of op het dakterras. Als verwarming staat er een halve drum met nat hout dat naast warmte ook enorme rook produceerd. Ik ben nog niet in het Shiva restaurant geweest maar volgens Luc is het erg lekker.
Wij ’s avonds naar de Shiva. Het restaurant is gevestigd aan het Durbar square. Op weg er naar toe wordt het steeds donkerder. Inderdaad, power cut. In het restaurant zijn voldoende kaarsen aanwezig en het is er warm en redelijk gezellig. De kaart is in grote lijnen hetzelfde als die van Badgaon alleen geen Mexicaans en Italiaans eten en iets meer Chinese varianten.
In het restaurant wordt het steeds drukker. Naast ons komt een Hollands stel zitten. Er wordt een gaskachel op wieltjes onze richting op geschoven. De vrouw klaagt dat de warmte meer onze kant op gaat dan haar kant. Ik draai het kacheltje haar kant op en ga verder met Luc. “Het lijkt wel of hij ons verstaat” zegt ze. Ik draai mij haar kant op en zeg ”I do not understand you but I can read your mind” Ze moet er eens over nadenken.
We eten ons voorgerecht; Chicken sandheko. Erg lekker. Bordje in het midden en lekker pietsen. Schuin achter mij zit een mooi Chinees meisje. Ze schrijft in een klein boekje Chinese karakters, ik zeg tegen haar “It don’t have to be true you know, what you are writing, maybe it is not exactly the right way of putting it”. “Can you read this?” vraagt ze in verbazingwekkend goed Engels. “Yeah, sure, why not? “. “Oke! , What did I write ?”. Ze geeft het boekje aan mij en kijkt me ontdeugend aan. “It’s very easy” zeg ik,” You write,… I am the most beautiful girl in this restaurant”. “Hi,hi, You can not read this.” “No of course not, but now I have your attention and that is worth a lie”. Ze lacht. “Hello, I’m Rick and this is Luc, if you like, please come and sit on our table, it’s less lonely”. “Oke, I’m Tina and I will come in a minute after I finished my story”. Whoeha ! Ik kan het nog steeds. “Nou, die is ook van de vlugge” zegt de vrouw naast mij tegen haar man. “Ja, ik moest wel, want ik zie die kerel van je ook steeds naar dat Chineesje loeren”. “Dus toch een Nederlander”. Ik stel me voor aan wat later Henk en Marijke blijken te zijn; uit Amsterdam. Maar dat wist ik al na de eerste woorden.
Tina schuift aan. “Where are you from, “ het hele geneuzel. Ze komt uit Guang Zhou. Na Sjanghai en Beijing de 3de stad in grote van China. 30 miljoen inwoners. De hele BeNeLux in een stad en dan kom je er nog niet. Ze werkt voor een reisorganisatie en moet een verslag maken van Nepal. Morgen gaat ze naar Nagarkot verteld ze om indrukken op te doen. We keuvelen lustig door en ook Henk en Marijke worden in het gesprek betrokken. Om 19:30 spring het licht aan en het wordt een hele gezellige avond. Dat deel van de stad heeft de reguliere power cuts, maandagavond van 17:00 tot 19:30 en woensdagavond zelfde tijd.
( In het Khwopa deel, vrijdagavond en zondagavond.)
In een andere hoek van het restaurant zitten een aantal Nepali te kaarten. Een van die kerels staat op en komt onze kant op. Het is de grote baas. “Do you like my restaurant” Spreekt ook goed Engels. “Yes, I think this is a very fine restaurant” Of we een rummetje willen. Kijk, die gozer snapt het. “Yes, please” Ik weet niet in welk kleurtje ik dit moet zetten want het klonk uit alle kelen. De Khukuri rum komt op tafel. Ziet eruit als Stroh rum, smaakt hetzelfde en werkt hetzelfde. 42% alcohol. Het wold stweets gezwelliger. hik.
Bij thuiskomst moet er stevig op de deur worden gebonsd om Shyam wakker te maken. De Khwopa is gesloten. Er gaat een raam boven ons open en een klappertandende Shyam roept ”One moment, sir, I open the door for you, one moment” even later worden we binnen gelaten. “Sorry Shyam, it was very nice in the Shiva Restaurant, sorry we are late” . “No sorry, sir, no sorry” We strompelen de trap op.
Ik wordt wakker met licht hoofd en een dood vogeltje in m’n mond. Gauw een halve fles water naar binnen gekapt met 2 ibuprofen en de tandjes gepoets. Ik trek een flobber aan en ga achter m’n laptop zitten. Het is 9:15 en ik check m’n mail. Shyam kijkt boven de traprand uit. “Morning, sir, have a good night sleep” “No Shyam, i didn’t sleep, I was dead”. Hij lacht. “Breakfast, sir?”. “Yes, please”. “Same,sir?, same?”. “Yes Shyam, same please” .15 minuutjes later staat er een dampend potje thee voor m’n neus met een heerlijke fruityoghurt. Langzaam trekt de mist op. Luc sjokt de trap op. “How are you zis morning?”. “It is getting better but I feel a bit groggie”. “Me to, iet was fun, yesterday, no?” “Yes, what I remember was very funny”. “So now we èvu to be zer at 10 o’clock” …………………….“Why?”. “Because we èvu appointment with Suresh”. ………..“Who is we?,…….. who is Suresh and where at 10:00 o’clock?” Ik ben wat traag vandaag en weet absoluut niet waar het over gaat. “We make appointment wiz boss of restaurant, Suresh, to be zer at 10, so he can show us his new guest house and ze club” Ik kijk op mijn horologe, het is 10:10 “Do we have to go, you think, II feel like shit”.“No, you don’t èvu to go, but maybe iet is interesting” “Oke, give me 5 minutes “
morgen de rest.
dinsdag 16 januari 2007
De ultieme rollercoaster ride !!!!!!!!
16 januari 2007 11:33 uur
“Hello Rick, how are you?” Het is Krishna aan de GSM. “Fine, how are you?” “Also fine, remember that we talked about the infotheek and that we want to go there?”. “Yes, I do, I would go there to look for a printer”. “Well today is the last day of the exhibition so if you want to go, we have to go today”. Klinkt logisch. Tijdens een van de besprekingen met Krishna en Joyce ben ik tot de conclusie gekomen dat het veel beter is om een printer te kopen en onze eigen menu’s te printen dan dit uit te besteden.ff rekenen:
1 kleuren kopie kost hier 40 rupee. 1 menu bestaat uit +/- 16 pagina’s. ( links de foto’s van de gerechten welke op de rechterpagina staan vermeld ) De foto’s maak ik zelf met m’n cybershot en die zijn noodzakelijk omdat jullie ook niet snappen wat:
DAL- BHAT- SAMOSA- MOMO’S- MIS MAS TARKARI- KUKHURA KO MASU-, BHUTEKO MASU- GAI KO MASU- QWARCHA- KHIR- PHUL KO TARKARI-
BORI ALU TAMA KO TARKARI is. (Dus zit ik toch een beetje in de menukaart business.)
Ik wil de menukaarten in 10 meest voorkomende talen hebben en van ieder uitgekozen land 8 menukaarten omdat er van een land mogelijk 2 tafels tegelijkertijd bezet kunnen zijn. Dus; 16 pag X 10 talen X 8 = 1280 pagina’s te printen. 1280 X 40 rupee is 51.200 rupee. En dat is toch € 550,= ! Als ik een printer kan kopen tegen Nederlandse prijzen dan ben ik het manneke, denk ik.
Door mijn escapade met menukaarten is het niet zo moeilijk om te bedenken dat ook in Nepal, menukaarten in verschillende talen, wel erg handig zijn. Op dit moment krijgt je een Engelstalige menukaart voor je snuffert maar:
KUKHURA KO MASU ….Chicken with chips and mis mas tarkari
zegt mij in iedergeval geen bal, maar het blijkt erg lekker te zijn. Gebraden kip met Nepalese kruiden, frites en een stoofpotje van diverse groenten.
“Oke, we can go within one hour, I think.”. “Yes, that’s oke, I’ll pick you up at the Khwopa.” Pick me up ? pick me up !, huh, “Do you have a car?” “No, we go by bike”. “Sorry, are you serious?, we go by bicycle?”. “Hi,hi, no silly? by motorbike” ……….Slik, .......naar Kathmandu achterop een motor, zonder helm, de ultieme rollercoaster ride !!!!!!!!
Daar komt Krishna aan. Ik heb mijn jas maar aangetrokken want het kan erg koud zijn, ik spring achterop de buddyseat en besluit om me over te geven. ^&$@#%#^%# da’s nog eens wat anders dan een taxi. Ik geniet, Krishna is een goede rijder en redelijk voorzichtig maar het rechts en links inhalen gaat hem goed af. HEEEEEEEEEEEEERLIJK, alsof ik op de Harley zit met die maffe Meeldijk en consorten,
De infotheek is een soort van efficiency beurs van Nepal en wordt in een groot gebouw gehouden. 7 zalen met het nieuwste van het nieuwste, volgens Krishna.
Bij binnenkomst zie ik het onmiddelijk, georganiseerd als de bedrijfsdagen in Breda, de kneuterigheid druipt er vanaf. Ik vraag aan de infobalie waar de stand van HP zich bevind. Onmiddelijk verschijnt GABOR. “HP....eetch pee, eetch pee” “Let’s walk around” stel ik maar voor aan Krishna, hij is akkoord. Ik vind beurzen helemaal niks !! en vooral niet een beurs met spullen die ons soort al 10 jaar geleden heeft gezien. Het is druk en Krishna blijft bij iedere stand staan kijken naar al dat ouds... sorry, nieuws. Na 1,5 uur komen we bij de uitgang, Geen HP gevonden maar onze vrienden van Epson staan op de laatste stand. Ik kijk wat rond en zie een leuk printertje. De Epson Stylus C87. Jaha vrienden, ga er maar eens voor zitten. Een kleuren printer met 4 apparte inktpatronen, bijbehorende software, parallel poort en USB aansluiting. 7.750,= rupee. De perfecte printer voor onze behoefte. “Do you speak English?” Is water nat?, is vuur heet? wat kan ik toch domme vragen stellen, teminste zo kijkt ie. “Yes, of course”. “How much for this printer?” De man kijk mij eens goed aan. Op de doos ligt namelijk een papier met in enorme vette rode cijfers de prijs van deze printer. Hij wijst mij de prijs eens goed aan en zegt “7.750 rupees, sir”. “Yeah, I can see that, but what is the price for me?, I came all the way from Europe to buy a printer in Nepal, you must reword that, I think” Ze hebben wel humor die gasten. Hij lacht er eens mee en blijft bij zijn prijs. “You are lucky man,”, dreig ik, “I would buy a HP, but because Epson is also a good printer and I don’t want to go back to HP, I maybe buy a Epson but they are to expensive, so you have to give me discount”. Hij grinnikt wat “HP is not on this exhibition, sir, and 7.750 is the price”. “What about , I buy two printers, would that change the price?”. “No, sir, no, it is a good price.”. “Oke, you win, rap it in, please” Jaha, wij moeten hem gelijk meenemen. Er komt een heel riedeltje over 1,5 year warranty, waar naar toe, internet enfin, het hele geneuzel. Intussen worden de namen genoteerd en ik grijp in m’n kontzak naar geld. Ik zeg tegen Krishna “”I am realy glad that we have such a good price, 5.570 rupee is not much” Het ontgaat Krishna voledig maar de verkoper glimlacht. “7.750 rupee, sir, not 5.570” Ik geef 8 briefjes van 1000 en krijg 500 terug. Hij knipoogt.
Wat mij betreft kunnen we terug. Krishna is akkoord en we sjokken de uitgang door. Het is een groot terrein en we moeten naar onze motor. Op +/- 150 meter van de terreinuitgang zijn wat terrassen. “Let’s do a momo and black tea” stel ik voor. We gaan zitten en Krishna besteld 2 maal momo met 2 black tea. Ik versta er werkelijk geen zak van. Ik moet nog veel leren. Heerlijke momo’s en thee, 65 rupee. ’T is bijna niet voor te stellen, twee kopjes thee en 20 borrelhapjes voor 70 euro cent, kom daar maar eens om in de Efteling golfclub.
Wij naar de brommer, Epsonprinter ( in doos ) vertikaal op de tank, de kin van Krishna kan net op het randje rusten, ikke achterop en zo in de avondspits naar Bhaktapur. Er zijn niet veel blanken die dat kunnen zeggen. Wat een rit, iedereen die wij passeren doet daarna pogingen om ons weer te passeren omdat men een goed naar de doos wilt kijken, nieuwsgierig volkje die Nepali, en vooral om naar ons te kijken. Krishna rijd ook weer links en rechts zoveel mogelijk de hindernissen voorbij en ik zit te genieten.
“Hello Rick, how are you?” Het is Krishna aan de GSM. “Fine, how are you?” “Also fine, remember that we talked about the infotheek and that we want to go there?”. “Yes, I do, I would go there to look for a printer”. “Well today is the last day of the exhibition so if you want to go, we have to go today”. Klinkt logisch. Tijdens een van de besprekingen met Krishna en Joyce ben ik tot de conclusie gekomen dat het veel beter is om een printer te kopen en onze eigen menu’s te printen dan dit uit te besteden.ff rekenen:
1 kleuren kopie kost hier 40 rupee. 1 menu bestaat uit +/- 16 pagina’s. ( links de foto’s van de gerechten welke op de rechterpagina staan vermeld ) De foto’s maak ik zelf met m’n cybershot en die zijn noodzakelijk omdat jullie ook niet snappen wat:
DAL- BHAT- SAMOSA- MOMO’S- MIS MAS TARKARI- KUKHURA KO MASU-, BHUTEKO MASU- GAI KO MASU- QWARCHA- KHIR- PHUL KO TARKARI-
BORI ALU TAMA KO TARKARI is. (Dus zit ik toch een beetje in de menukaart business.)
Ik wil de menukaarten in 10 meest voorkomende talen hebben en van ieder uitgekozen land 8 menukaarten omdat er van een land mogelijk 2 tafels tegelijkertijd bezet kunnen zijn. Dus; 16 pag X 10 talen X 8 = 1280 pagina’s te printen. 1280 X 40 rupee is 51.200 rupee. En dat is toch € 550,= ! Als ik een printer kan kopen tegen Nederlandse prijzen dan ben ik het manneke, denk ik.
Door mijn escapade met menukaarten is het niet zo moeilijk om te bedenken dat ook in Nepal, menukaarten in verschillende talen, wel erg handig zijn. Op dit moment krijgt je een Engelstalige menukaart voor je snuffert maar:
KUKHURA KO MASU ….Chicken with chips and mis mas tarkari
zegt mij in iedergeval geen bal, maar het blijkt erg lekker te zijn. Gebraden kip met Nepalese kruiden, frites en een stoofpotje van diverse groenten.
“Oke, we can go within one hour, I think.”. “Yes, that’s oke, I’ll pick you up at the Khwopa.” Pick me up ? pick me up !, huh, “Do you have a car?” “No, we go by bike”. “Sorry, are you serious?, we go by bicycle?”. “Hi,hi, no silly? by motorbike” ……….Slik, .......naar Kathmandu achterop een motor, zonder helm, de ultieme rollercoaster ride !!!!!!!!
Daar komt Krishna aan. Ik heb mijn jas maar aangetrokken want het kan erg koud zijn, ik spring achterop de buddyseat en besluit om me over te geven. ^&$@#%#^%# da’s nog eens wat anders dan een taxi. Ik geniet, Krishna is een goede rijder en redelijk voorzichtig maar het rechts en links inhalen gaat hem goed af. HEEEEEEEEEEEEERLIJK, alsof ik op de Harley zit met die maffe Meeldijk en consorten,
De infotheek is een soort van efficiency beurs van Nepal en wordt in een groot gebouw gehouden. 7 zalen met het nieuwste van het nieuwste, volgens Krishna.
Bij binnenkomst zie ik het onmiddelijk, georganiseerd als de bedrijfsdagen in Breda, de kneuterigheid druipt er vanaf. Ik vraag aan de infobalie waar de stand van HP zich bevind. Onmiddelijk verschijnt GABOR. “HP....eetch pee, eetch pee” “Let’s walk around” stel ik maar voor aan Krishna, hij is akkoord. Ik vind beurzen helemaal niks !! en vooral niet een beurs met spullen die ons soort al 10 jaar geleden heeft gezien. Het is druk en Krishna blijft bij iedere stand staan kijken naar al dat ouds... sorry, nieuws. Na 1,5 uur komen we bij de uitgang, Geen HP gevonden maar onze vrienden van Epson staan op de laatste stand. Ik kijk wat rond en zie een leuk printertje. De Epson Stylus C87. Jaha vrienden, ga er maar eens voor zitten. Een kleuren printer met 4 apparte inktpatronen, bijbehorende software, parallel poort en USB aansluiting. 7.750,= rupee. De perfecte printer voor onze behoefte. “Do you speak English?” Is water nat?, is vuur heet? wat kan ik toch domme vragen stellen, teminste zo kijkt ie. “Yes, of course”. “How much for this printer?” De man kijk mij eens goed aan. Op de doos ligt namelijk een papier met in enorme vette rode cijfers de prijs van deze printer. Hij wijst mij de prijs eens goed aan en zegt “7.750 rupees, sir”. “Yeah, I can see that, but what is the price for me?, I came all the way from Europe to buy a printer in Nepal, you must reword that, I think” Ze hebben wel humor die gasten. Hij lacht er eens mee en blijft bij zijn prijs. “You are lucky man,”, dreig ik, “I would buy a HP, but because Epson is also a good printer and I don’t want to go back to HP, I maybe buy a Epson but they are to expensive, so you have to give me discount”. Hij grinnikt wat “HP is not on this exhibition, sir, and 7.750 is the price”. “What about , I buy two printers, would that change the price?”. “No, sir, no, it is a good price.”. “Oke, you win, rap it in, please” Jaha, wij moeten hem gelijk meenemen. Er komt een heel riedeltje over 1,5 year warranty, waar naar toe, internet enfin, het hele geneuzel. Intussen worden de namen genoteerd en ik grijp in m’n kontzak naar geld. Ik zeg tegen Krishna “”I am realy glad that we have such a good price, 5.570 rupee is not much” Het ontgaat Krishna voledig maar de verkoper glimlacht. “7.750 rupee, sir, not 5.570” Ik geef 8 briefjes van 1000 en krijg 500 terug. Hij knipoogt.
Wat mij betreft kunnen we terug. Krishna is akkoord en we sjokken de uitgang door. Het is een groot terrein en we moeten naar onze motor. Op +/- 150 meter van de terreinuitgang zijn wat terrassen. “Let’s do a momo and black tea” stel ik voor. We gaan zitten en Krishna besteld 2 maal momo met 2 black tea. Ik versta er werkelijk geen zak van. Ik moet nog veel leren. Heerlijke momo’s en thee, 65 rupee. ’T is bijna niet voor te stellen, twee kopjes thee en 20 borrelhapjes voor 70 euro cent, kom daar maar eens om in de Efteling golfclub.
Wij naar de brommer, Epsonprinter ( in doos ) vertikaal op de tank, de kin van Krishna kan net op het randje rusten, ikke achterop en zo in de avondspits naar Bhaktapur. Er zijn niet veel blanken die dat kunnen zeggen. Wat een rit, iedereen die wij passeren doet daarna pogingen om ons weer te passeren omdat men een goed naar de doos wilt kijken, nieuwsgierig volkje die Nepali, en vooral om naar ons te kijken. Krishna rijd ook weer links en rechts zoveel mogelijk de hindernissen voorbij en ik zit te genieten.
zaterdag 13 januari 2007
Himalayan Inn
13 januari 2007 08:31 uur
Voor 90% hebben we de Sunny te pakken. Ik heb de toezegging dat ik de Sunny kan huren voor 1 jaar a 15.000 rupee per mnd en een optie voor 5 jaar met een inflatie correctie van 5% op jaarbasis. De 90% komt uit mijn koker, ik wil de contracten getekend hebben en daadwerkelijk de sleutel van het pand hebben voor ik 100% roep. Maar het ziet er heeeeel goed uit. De overname is ook een meevaller, per 1 maart in plaats van 1 april. Het nieuwe toeristen seizoen begint per eind feb dus dat gaat de goede kant uit.
Ik barst nog steeds van de ideeën maar denk dat het handig is om de eerste 3 maanden niets te veranderen. Het is van de zotte om in de top drukte de zaak dicht te gooien om een tweede toilet te installeren enz. Eerst maar eens aankijken hoe het allemaal loopt.
De naam moeten we veranderen. Zoals uit de foto’s blijkt is de Sunny pal naast het Sunny guest house en Sunny cafe gebouwd. Het hele Sunny gebeuren is op dit moment van dezelfde uitbater, vandaar. De naamsverandering is niet echt tof omdat deze naam in Lonely Planet staat vermeld als goed restaurant. Ik zal met Rene eens overleggen hoe we dat in het vat gaan gieten. De nieuwe naam dus.
Himalayan Inn. Taumandhi Square, Bhaktapur, Nepal
Iedere betere naam is welkom. Maar ik kan ff geen andere naam verzinnen.
Het wordt druk. Eerst een gesprek met een goede advokaat, een beroemdheid in Bhaktapur en vriend van de papa van Shyam, dan een firma stichten om een businessvisum te krijgen, looptijd 5 jaar i.p.v. 3mnd, en dan een inventarisatie van de huidige Sunny. Er is niet veel tijd. Alles gaat heel langzaam in Nepal en de opening is al over 46 dagen.
Vandaag afgesproken met Arthur de Australiër. Hij geeft een afscheids borrel en gaat weer naar Thailand om daar verder te gaan met vrijwilligers werk. Hij gaat naar Kow Lac. Dat heeft door de tsoenami enorme schade opgelopen. Er sjokken daar 70 vrijwilligers rond die in 3 groepen zijn verdeeld. De huizenbouw groep, de botenbouw groep en de engelse onderwijzers. Huizen zijn vernield, boten versplintert en de engels sprekende mensen verdronken. Er is bijna niemand meer die engels spreekt. Dat is weer de andere kant van de medaille. Als vrijwilliger moet je een bepaald bedrag betalen. En het is geen lullig bedrag. Het betreft ; de reis, je verblijf en je eten. Als je dat bedrag hebt overgemaakt mag je 3 mnd komen werken en dan zorgt de leiding dat je ergens onderdak krijgt en dat je daar ook kunt eten. Huh ??????. “So, You have to pay for accommodation, food and for the journey?”. “Yeah, sure, you don’t think that the organization will pay for it all, do you?” “Yes of course I think that, what is this volunteer shit? You have to pay to work for free!!” .”I am surprised that you think that way” “Well let’s put is this way, I will give labor to 5 volunteers in my restaurant for 3 months, every 3 months, if they are willing to pay for travel and accommodation than I will throw in free food.” Kijk, da’s raar, dan snappen ze het ineens wel. Da’s handel; dat vrijwilligers werk. Het is jammer dat er doden vallen anders zou je als plaatselijke middenstand toch hopen op een beetje ramp.
Het is koud. Shyam verteld tijdens het brengen van mijn ontbijt “Very cold, sir, very cold, now 1 degree. “ Dat van 1 graad wist ik niet maar dat het &^$#&^ koud is dat zie ik aan de waterdamp die uit mijn neusgaten komt. “Yes Shyam, very cold. Why don’t you turn on the sun?” Da’s fout, dat is geen steenkools dus dat ontgaat onze Shyam. “Sorry, sir, what you mean”. “Turn on sun, please, “ Hij lacht. “Maybe eleven o’clock sun is coming” “Thank you Shyam, you take good care of me” Hij glimlacht en gaat weer naar beneden.
Voor 90% hebben we de Sunny te pakken. Ik heb de toezegging dat ik de Sunny kan huren voor 1 jaar a 15.000 rupee per mnd en een optie voor 5 jaar met een inflatie correctie van 5% op jaarbasis. De 90% komt uit mijn koker, ik wil de contracten getekend hebben en daadwerkelijk de sleutel van het pand hebben voor ik 100% roep. Maar het ziet er heeeeel goed uit. De overname is ook een meevaller, per 1 maart in plaats van 1 april. Het nieuwe toeristen seizoen begint per eind feb dus dat gaat de goede kant uit.
Ik barst nog steeds van de ideeën maar denk dat het handig is om de eerste 3 maanden niets te veranderen. Het is van de zotte om in de top drukte de zaak dicht te gooien om een tweede toilet te installeren enz. Eerst maar eens aankijken hoe het allemaal loopt.
De naam moeten we veranderen. Zoals uit de foto’s blijkt is de Sunny pal naast het Sunny guest house en Sunny cafe gebouwd. Het hele Sunny gebeuren is op dit moment van dezelfde uitbater, vandaar. De naamsverandering is niet echt tof omdat deze naam in Lonely Planet staat vermeld als goed restaurant. Ik zal met Rene eens overleggen hoe we dat in het vat gaan gieten. De nieuwe naam dus.
Himalayan Inn. Taumandhi Square, Bhaktapur, Nepal
Iedere betere naam is welkom. Maar ik kan ff geen andere naam verzinnen.
Het wordt druk. Eerst een gesprek met een goede advokaat, een beroemdheid in Bhaktapur en vriend van de papa van Shyam, dan een firma stichten om een businessvisum te krijgen, looptijd 5 jaar i.p.v. 3mnd, en dan een inventarisatie van de huidige Sunny. Er is niet veel tijd. Alles gaat heel langzaam in Nepal en de opening is al over 46 dagen.
Vandaag afgesproken met Arthur de Australiër. Hij geeft een afscheids borrel en gaat weer naar Thailand om daar verder te gaan met vrijwilligers werk. Hij gaat naar Kow Lac. Dat heeft door de tsoenami enorme schade opgelopen. Er sjokken daar 70 vrijwilligers rond die in 3 groepen zijn verdeeld. De huizenbouw groep, de botenbouw groep en de engelse onderwijzers. Huizen zijn vernield, boten versplintert en de engels sprekende mensen verdronken. Er is bijna niemand meer die engels spreekt. Dat is weer de andere kant van de medaille. Als vrijwilliger moet je een bepaald bedrag betalen. En het is geen lullig bedrag. Het betreft ; de reis, je verblijf en je eten. Als je dat bedrag hebt overgemaakt mag je 3 mnd komen werken en dan zorgt de leiding dat je ergens onderdak krijgt en dat je daar ook kunt eten. Huh ??????. “So, You have to pay for accommodation, food and for the journey?”. “Yeah, sure, you don’t think that the organization will pay for it all, do you?” “Yes of course I think that, what is this volunteer shit? You have to pay to work for free!!” .”I am surprised that you think that way” “Well let’s put is this way, I will give labor to 5 volunteers in my restaurant for 3 months, every 3 months, if they are willing to pay for travel and accommodation than I will throw in free food.” Kijk, da’s raar, dan snappen ze het ineens wel. Da’s handel; dat vrijwilligers werk. Het is jammer dat er doden vallen anders zou je als plaatselijke middenstand toch hopen op een beetje ramp.
Het is koud. Shyam verteld tijdens het brengen van mijn ontbijt “Very cold, sir, very cold, now 1 degree. “ Dat van 1 graad wist ik niet maar dat het &^$#&^ koud is dat zie ik aan de waterdamp die uit mijn neusgaten komt. “Yes Shyam, very cold. Why don’t you turn on the sun?” Da’s fout, dat is geen steenkools dus dat ontgaat onze Shyam. “Sorry, sir, what you mean”. “Turn on sun, please, “ Hij lacht. “Maybe eleven o’clock sun is coming” “Thank you Shyam, you take good care of me” Hij glimlacht en gaat weer naar beneden.
dinsdag 9 januari 2007
We stelen een menukaart.
09 januari 2007 16:28 uur
Zo; het lijkt erop dat het een serieuze zaak gaat worden. De eigenaar van Sunny Restaurant ( broer van Krishna ) heeft aan de huidige uitbater gezegd dat hij een maandhuur van € 200,= wilt hebben. De huidige uitbater heeft dit niet geaccepteerd omdat hij Sunny cafe ook al heeft dat pal naast Sunny restaurant is gevestigd. Toen heeft Krishna aan zijn broer verteld dat hij wel interesse had. Het wordt steeds duidelijker. Ik heb nu, via Krishna, het volgende bod gedaan: Huurcontract van 1 jaar met een huurbedrag van € 125,= per mnd met een optie van 5 jaar voor hetzelfde huurbedrag met een inflatiecorrectie van 7% op jaarbasis. Als de broer Krishna niet onmiddelijk buiten smijt,.. heb ik een grote kans.
Ik barst van de ideeën. Ik wordt er ’s nachts wakker van en lig dan uren te piekeren om er een volgorde in te krijgen.
Ik ga een generator inpassen die er voor zorgt dat gedurende de power cuts er gewoon doorgewerkt / gegeten kan worden. De berichten in de krant zeggen dat de power cuts worden opgevoerd naar min. 8 uur per week en mogelijk meer totdat er een nieuwe dam komt. De oude dam ( 25 jaar geleden gebouwd door de chinezen) is aan het instorten en er is niets meer aan te doen.
Ik ga een gescheiden toilet installeren. Dames en Heren met een juffie die het super schoonhoud. ( 100 rupee per dag ), Ik ga menu’s gebruiken als in “Menu ala photo”. dus met foto van het product en in 10 talen “wat het is” Ik ga ( in eerste instantie) vers brood inkopen in Khantmandu voor “Breakfast”, en ga continental ontbijten verkopen tegen een fixed price. Wat ik overhoud kan ik ’s middags gebruiken bij de lunch als “Brood met kruidenboter” of bij de soep. Ik ga een bar installeren en blijf tot 23:00 uur open. Launche muziek en lekkere drankjes en nootjes en momo’s. En natuurlijk airco in de bar alsook verwarming door een houtkachel. Iedere toerist klaagt als een gek dat hij/zij niet weet wat te doen na 20:00 uur. Dan gaat alles dicht, de Nepali gaan naar huis en de toerist gaat naar zijn/haar guest house to do WHAT?????
Ik kan vele invullingen geven voor de avonden, dat is wel leuk als je twee verdiepingen hebt. Op 1 verdieping is er TV met een DVD, de avondfilm is van te voren aangekondigd en op de andere verdieping kun je rustig, in de warmte of koelte ( naargelang het jaargetijde) een boek lezen, kaartje leggen, babbeltje maken. Er is op dit moment helemaal niets in Bakhtapur. Ik ga aan Toon en Marijke vragen of ik de DVD’s terug kan krijgen als het door gaat!
Binnen twee dgn heb ik uitsluitsel. Het is alleen niet zeker dat de naam Sunny Restaurant kan blijven bestaan. We zien wel !!!!! Ik heb er zin an!!!!!!
Vanmiddag met Joyce en Krishna naar de Badgaon gegaan. Lunchje pikken. ”Waarom” vraagt Joyce. “Omdat we een menukaart gaan jatten en jij hebt een grote zak, sorry, tas bij je”. “Oke, “ zegt ze. Die is makkelijk over te halen! Wij naar de Badgaon. Op het “rooftop terras” is het akelig rustig. Vandaag niet veel toeristen. Mijn “vrienden” ontvangen mij hartelijk en we gaan aan een tafeltje zitten. Populair loop ik naar de balie en haal er vier menukaarten uit de standaard en vraag intussen of wij alvast wat te drinken kunnen krijgen. “Yes, of course, you can get anything” .”I would like a bottle of red wine and a small pot of black tea, please, … an two glasses” De boys gaan aan de slag en intussen bestuderen wij het menu. Ik pak de rugzak van Joyce geef haar een menukaart. Probleemloos stopt ze de kaart in haar rugzak en we kijken elkaar aan als echte samenzweerders. We bestellen een soep en een klutsje momo’s, leveren de menukaarten in en gaan er eens lekker voor zitten. Lekker kletsen, soepie, momotje en drankje, “I love the Nepal!!!!!!!!!!!!” Zo en nu kan ik de vertalingen van de menukaart hopelijk regelen. ’s Avonds nog met Toon gechat. Hij zal een deel van de vertalingen doen “voor zover als kan”. Nou dat zit wel snor, Frans, Duits, Nederlands en Engels is gedekt, misschien een beetje Italiaans. Nu de andere talen nog. Ik weet iniddels zeker dat het gaat lukken.
Zo; het lijkt erop dat het een serieuze zaak gaat worden. De eigenaar van Sunny Restaurant ( broer van Krishna ) heeft aan de huidige uitbater gezegd dat hij een maandhuur van € 200,= wilt hebben. De huidige uitbater heeft dit niet geaccepteerd omdat hij Sunny cafe ook al heeft dat pal naast Sunny restaurant is gevestigd. Toen heeft Krishna aan zijn broer verteld dat hij wel interesse had. Het wordt steeds duidelijker. Ik heb nu, via Krishna, het volgende bod gedaan: Huurcontract van 1 jaar met een huurbedrag van € 125,= per mnd met een optie van 5 jaar voor hetzelfde huurbedrag met een inflatiecorrectie van 7% op jaarbasis. Als de broer Krishna niet onmiddelijk buiten smijt,.. heb ik een grote kans.
Ik barst van de ideeën. Ik wordt er ’s nachts wakker van en lig dan uren te piekeren om er een volgorde in te krijgen.
Ik ga een generator inpassen die er voor zorgt dat gedurende de power cuts er gewoon doorgewerkt / gegeten kan worden. De berichten in de krant zeggen dat de power cuts worden opgevoerd naar min. 8 uur per week en mogelijk meer totdat er een nieuwe dam komt. De oude dam ( 25 jaar geleden gebouwd door de chinezen) is aan het instorten en er is niets meer aan te doen.
Ik ga een gescheiden toilet installeren. Dames en Heren met een juffie die het super schoonhoud. ( 100 rupee per dag ), Ik ga menu’s gebruiken als in “Menu ala photo”. dus met foto van het product en in 10 talen “wat het is” Ik ga ( in eerste instantie) vers brood inkopen in Khantmandu voor “Breakfast”, en ga continental ontbijten verkopen tegen een fixed price. Wat ik overhoud kan ik ’s middags gebruiken bij de lunch als “Brood met kruidenboter” of bij de soep. Ik ga een bar installeren en blijf tot 23:00 uur open. Launche muziek en lekkere drankjes en nootjes en momo’s. En natuurlijk airco in de bar alsook verwarming door een houtkachel. Iedere toerist klaagt als een gek dat hij/zij niet weet wat te doen na 20:00 uur. Dan gaat alles dicht, de Nepali gaan naar huis en de toerist gaat naar zijn/haar guest house to do WHAT?????
Ik kan vele invullingen geven voor de avonden, dat is wel leuk als je twee verdiepingen hebt. Op 1 verdieping is er TV met een DVD, de avondfilm is van te voren aangekondigd en op de andere verdieping kun je rustig, in de warmte of koelte ( naargelang het jaargetijde) een boek lezen, kaartje leggen, babbeltje maken. Er is op dit moment helemaal niets in Bakhtapur. Ik ga aan Toon en Marijke vragen of ik de DVD’s terug kan krijgen als het door gaat!
Binnen twee dgn heb ik uitsluitsel. Het is alleen niet zeker dat de naam Sunny Restaurant kan blijven bestaan. We zien wel !!!!! Ik heb er zin an!!!!!!
Vanmiddag met Joyce en Krishna naar de Badgaon gegaan. Lunchje pikken. ”Waarom” vraagt Joyce. “Omdat we een menukaart gaan jatten en jij hebt een grote zak, sorry, tas bij je”. “Oke, “ zegt ze. Die is makkelijk over te halen! Wij naar de Badgaon. Op het “rooftop terras” is het akelig rustig. Vandaag niet veel toeristen. Mijn “vrienden” ontvangen mij hartelijk en we gaan aan een tafeltje zitten. Populair loop ik naar de balie en haal er vier menukaarten uit de standaard en vraag intussen of wij alvast wat te drinken kunnen krijgen. “Yes, of course, you can get anything” .”I would like a bottle of red wine and a small pot of black tea, please, … an two glasses” De boys gaan aan de slag en intussen bestuderen wij het menu. Ik pak de rugzak van Joyce geef haar een menukaart. Probleemloos stopt ze de kaart in haar rugzak en we kijken elkaar aan als echte samenzweerders. We bestellen een soep en een klutsje momo’s, leveren de menukaarten in en gaan er eens lekker voor zitten. Lekker kletsen, soepie, momotje en drankje, “I love the Nepal!!!!!!!!!!!!” Zo en nu kan ik de vertalingen van de menukaart hopelijk regelen. ’s Avonds nog met Toon gechat. Hij zal een deel van de vertalingen doen “voor zover als kan”. Nou dat zit wel snor, Frans, Duits, Nederlands en Engels is gedekt, misschien een beetje Italiaans. Nu de andere talen nog. Ik weet iniddels zeker dat het gaat lukken.
zaterdag 6 januari 2007
Wie is de eigenaar van Sunny Restaurant ?
06 januari 2007 18:20 uur
Joyce en Krishna zijn langs geweest. Ze zijn eergisteren aangekomen en zijn gisteren op bezoek geweest. Na elkaar begroet te hebben breng ik het gesprek toch redelijk snel op Sunny restaurant. Ik vertel wat Shyam mij heeft gezegd betreffende de eigenaars van de Sunny. Ook Joyce schrikt een beetje maar Krishna blijft erg cool. Als ik uitgespoken ben zegt hij heel stellig “Your right for a big peace but not all of it is correct”. “Where am I wrong?”. “Well, it was owned by the tailors but my brother bought it a few months ago and we have spoken about it and the offer still exist” . “Are you sure, because Shyam said that he was really sure”. “I spook to my brother a few days ago and nothing is changed” Da’s een pak van m’n hart. Krishna gaat vandaag of morgen met z’n broer praten. Ik heb toegezegd dat ik voor € 100,= per mnd de Sunny wil huren. Als daar een oke op komt zal ik wel met de broer een gesprek hebben, lijkt mij. Weel see what tomorrow brings.
De bakkerij wil ik ook. Ik ben er van overtuigd dat het een goed idee is. Er is geen bakkerij in Bhakthapur en iedere toerist klaagt dat er geen fatsoendelijk brood te koop is. Waarbij “iedere toerist”en “klagen” wel in het juiste perspectief moeten worden gezien; de wens blijft de vader van de gedachte, nietwaar?
De mogelijkheden zijn nu vele malen groter. De ruimte in de bakkerij is nu met een verdieping vergroot. Omdat ik de Sunny voor het ontbijt en de lunch kan gebruiken. Ik moet alleen wat tijd hebben om het te organiseren en het huurcontract met de Sunny loopt per 1 april. In die tijd kan ik tevens beoordelen of het zinvol is om de bakkerij op te starten. Misschien stort de hele toeristenmarkt wel weer in.
Nadat Joyce en Krishna zijn vertrokken ga ik naar Shyam. Hij weet het al; Krishna heeft hem net verteld hoe het precies zit met de Sunny. Ik vertel Shyam mijn strategie en tot mijn opluchting is hij het er helemaal mee eens. Joepie de poepie, nu maar hopen dat dit weer geen kat in de zak is.
Ik heb geen GSM meer. Ik heb Joyce haar SIM-kaart teruggegeven, het is haar kaartje dus........ Dan maar een nieuwe kopen. “Shyam!!!, I need a new SIMcart, because Joyce have stolen my cart”. “Really sir?” Maar Shyam begint mij een beetje te kennen en weet nu niet of het waar is. “Stolen, sir?” “Well, it was her cart, so I have to give it back. Where can I buy a new one Shyam?”. “Witch card do you want, sir?”. “The same, if possible, Namaste”. “Whoe, that maybe a problem, sir”. “Why?”. “Well you see, maybe you have to wait one month.” “One month?”. “Yes,sir, maybe two”. Ik maak een geluid wat heeeeel moeilijk op te schrijven is maar Shyam begrijpt onmiddelijk dat ik twee mnd lang vind. &^$^%$ twee maanden!!. Ke Garne....What to do? Er is een andere provider en die kun je zo kopen. Maar dat is een stuk duurder. Er wordt een oplossing gezocht. Ik wil voor as dinsdag een GSM hebben anders wordt ik gillend gek. Rene en GertJan bellen regelmatig en dat wil ik persee niet missen. Dus maatjes, dan weten jullie ervan.
PS Ik lees de reacties op mijn blog natuurlijk. Het is heel leuk en het geeft een “Bond of brothers” gevoel. Erg lekker gevoel !!
Joyce is het meisje dat hier, samen met oa. Krishna, werkt in de stichting Suvadra. Suvadra, onder voorzitterschap van Joyce, verzorgt gehandicapte kinderen in het Swarga verzorgingshuis. Zie www.suvadra.com. Joyce komt samen met Krishna terug uit Nederland. Joyce woonde oorspronkelijk in Etten-Leur en moet om de 150 dgn terug omdat je maar 150 dgn hier mag blijven op een toeristenvisum. Joyce is terug van het “fund raisen” en begint aan een nieuwe 150 dgn cyclus. Krishna is ook werkzaam in Suvadra, is Nepali en getrouwd met Roshani en heeft een zoontje. Heeft een broer die zoals uit boven beschreven, de Sunny schijnt te bezitten ( bovenste lagen). Krishna was voor de eerste keer in Nederland.
Joyce en Krishna zijn langs geweest. Ze zijn eergisteren aangekomen en zijn gisteren op bezoek geweest. Na elkaar begroet te hebben breng ik het gesprek toch redelijk snel op Sunny restaurant. Ik vertel wat Shyam mij heeft gezegd betreffende de eigenaars van de Sunny. Ook Joyce schrikt een beetje maar Krishna blijft erg cool. Als ik uitgespoken ben zegt hij heel stellig “Your right for a big peace but not all of it is correct”. “Where am I wrong?”. “Well, it was owned by the tailors but my brother bought it a few months ago and we have spoken about it and the offer still exist” . “Are you sure, because Shyam said that he was really sure”. “I spook to my brother a few days ago and nothing is changed” Da’s een pak van m’n hart. Krishna gaat vandaag of morgen met z’n broer praten. Ik heb toegezegd dat ik voor € 100,= per mnd de Sunny wil huren. Als daar een oke op komt zal ik wel met de broer een gesprek hebben, lijkt mij. Weel see what tomorrow brings.
De bakkerij wil ik ook. Ik ben er van overtuigd dat het een goed idee is. Er is geen bakkerij in Bhakthapur en iedere toerist klaagt dat er geen fatsoendelijk brood te koop is. Waarbij “iedere toerist”en “klagen” wel in het juiste perspectief moeten worden gezien; de wens blijft de vader van de gedachte, nietwaar?
De mogelijkheden zijn nu vele malen groter. De ruimte in de bakkerij is nu met een verdieping vergroot. Omdat ik de Sunny voor het ontbijt en de lunch kan gebruiken. Ik moet alleen wat tijd hebben om het te organiseren en het huurcontract met de Sunny loopt per 1 april. In die tijd kan ik tevens beoordelen of het zinvol is om de bakkerij op te starten. Misschien stort de hele toeristenmarkt wel weer in.
Nadat Joyce en Krishna zijn vertrokken ga ik naar Shyam. Hij weet het al; Krishna heeft hem net verteld hoe het precies zit met de Sunny. Ik vertel Shyam mijn strategie en tot mijn opluchting is hij het er helemaal mee eens. Joepie de poepie, nu maar hopen dat dit weer geen kat in de zak is.
Ik heb geen GSM meer. Ik heb Joyce haar SIM-kaart teruggegeven, het is haar kaartje dus........ Dan maar een nieuwe kopen. “Shyam!!!, I need a new SIMcart, because Joyce have stolen my cart”. “Really sir?” Maar Shyam begint mij een beetje te kennen en weet nu niet of het waar is. “Stolen, sir?” “Well, it was her cart, so I have to give it back. Where can I buy a new one Shyam?”. “Witch card do you want, sir?”. “The same, if possible, Namaste”. “Whoe, that maybe a problem, sir”. “Why?”. “Well you see, maybe you have to wait one month.” “One month?”. “Yes,sir, maybe two”. Ik maak een geluid wat heeeeel moeilijk op te schrijven is maar Shyam begrijpt onmiddelijk dat ik twee mnd lang vind. &^$^%$ twee maanden!!. Ke Garne....What to do? Er is een andere provider en die kun je zo kopen. Maar dat is een stuk duurder. Er wordt een oplossing gezocht. Ik wil voor as dinsdag een GSM hebben anders wordt ik gillend gek. Rene en GertJan bellen regelmatig en dat wil ik persee niet missen. Dus maatjes, dan weten jullie ervan.
PS Ik lees de reacties op mijn blog natuurlijk. Het is heel leuk en het geeft een “Bond of brothers” gevoel. Erg lekker gevoel !!
Joyce is het meisje dat hier, samen met oa. Krishna, werkt in de stichting Suvadra. Suvadra, onder voorzitterschap van Joyce, verzorgt gehandicapte kinderen in het Swarga verzorgingshuis. Zie www.suvadra.com. Joyce komt samen met Krishna terug uit Nederland. Joyce woonde oorspronkelijk in Etten-Leur en moet om de 150 dgn terug omdat je maar 150 dgn hier mag blijven op een toeristenvisum. Joyce is terug van het “fund raisen” en begint aan een nieuwe 150 dgn cyclus. Krishna is ook werkzaam in Suvadra, is Nepali en getrouwd met Roshani en heeft een zoontje. Heeft een broer die zoals uit boven beschreven, de Sunny schijnt te bezitten ( bovenste lagen). Krishna was voor de eerste keer in Nederland.
donderdag 4 januari 2007
Trees doet het met een Canadees
04 januari 2007 16:30 uur
Ik ben benieuwd of Stan het voor elkaar krijgt. Het valt niet mee lijkt mij om een fatsoendelijke ontbijt c.q. lunchroom en een bakkerij te maken in een gebouwtje van 2,60 X 6,50. We hebben we 4 verdiepingen tot onze beschikking ( het dakterras is een voledige verdieping ) maar ik weet niet of er toekomst zit in The Donut op deze plaats. Misschien moet ik de broodjes als deegbollen kopen bij De Pompernickel; als ze dat doen.
Een sms-je gehad van Joyce. Die is vandaag vertrokken en land vanavond in Kathmandu. Ze belt, sms-t ze , om door te geven hoe laat ze morgen komt om een senseotje te komen drinken. Ik ben benieuwd hoe het allemaal gaat lopen.
Ook al is het “of season” toch zijn er iedere dag kamers geboekt in de Khwopa. De meeste blijven 2 nachten en vertrekken dan weer. Op dit moment zijn er 3 Fransen en een Canadees. Shyam is verguld; 4 kamers verhuurd. “I think you bring me luck, sir”, hij moest eens weten. “Why you think that Shyam?”. “Since you are here, every day renting rooms. “ “Yeah, and you think it’s because of me”. “Yes, sir” . “Oke, give me discount”; kijk dat snap tie nu weer wel heel snel, hij kan heel guitig kijken, onze Shyam.
Vanmorgen was mijn buro bezet door een kerel. Met een gebaar nodigd hij mij uit om aan het tafeltje aan te schuiven. Hoezo nodigd hij mij uit? Da’s &*^%^&(#@& mijn buro!!! Maar dat kan hij natuurlijk niet weten. “Hello, where you from?”open ik. “Canada” maar dat klinkt vreemd. “Quebec?” probeer ik. “Oui”. Op dat moment staan de Fransen aan het andere tafeltje op en gaan naar beneden. Wie weet wat ze allemaal hebben gezegd met het idee dat die vogel aan het andere tafeltje het toch niet zal verstaan. “I don’t speak France, do you speak English?”. “A litle, I don’t speak Dutch , so we are even” “How long…..”
De gebruikelijke vragen; hoelang in Nepal, waar ben je allemaal geweest, waar ga je nog naar toe en hoelang blijf je nog. Dan pas de vraag; hoe heet je en wat doe je voor de kost. “My name is Steven and I fly an airplane”. “Your a pilot?”. “Yes”. “You have your one plane?”. “No, I am working for a boss”. “What do you fly?”. “Oh, passengers and cargo”. “How many passengers?”. “Ten” . Hij haalt een memory stick uit zijn jaszak en doet die in zijn digitale camera. Hij prutst wat en geeft dan de camera aan mij met de instructie , hoe door te bladeren. Gaaaaaf, een watervliegtuig zoals je in films ziet met exact dezelfde achtergronden. Schitterend. “What the F.. are you doing in Nepal? Look how beautiful it is” Ik ben sprakeloos. Wat een geweldige foto’s. “Yeah, I just want it to see something else” Dat vind ik waanzinnig van mijn Nepal avontuur tot nu toe, de verschillende mensen die ik ontmoet. Het gesprek gaat over op het land zelf, niet zo moeilijk na die foto’s. “I thought that Quebec want’s to be independent?”. “Yeah, we do; but the first time in a referendum the votes where 40% - 60% and the next time in 1996 the votes where 49% - 51%. So it will happen.” “Maybe that’s better”. “You know, we are surrounded by America, English spoken Canada and the sea so we want to have are one identity”. Arm klein nieuw landje, denk ik . “How big is Quebec?”. “Oh .. 4 times France”. “Pfoe, that’s big”. “Mwa, there are only 7 million people living there.” Ik begrijp opeens dat je een vliegtuig nodig hebt om daar te wonen.
Eergisteren, gisteren en vandaag een beetje geluiert en calculaties gemaakt omtrent brood. Ik heb een site gevonden op het web die erg helder is in het broodverschijnsel. http://www.classofoods.com/index.html Wat zouden we toch zijn zonder internet. Hoe meer ik het lees hoe erger het wordt. Het bakken van brood is een ambacht, iedereen kan het leren dus waarom ik niet? Ik begin gewoon met twee soorten. Het gelukte brood en het mislukte. Nu maar hopen dat de verhouding meer is als fifty-fifty.
Ik ben benieuwd of Stan het voor elkaar krijgt. Het valt niet mee lijkt mij om een fatsoendelijke ontbijt c.q. lunchroom en een bakkerij te maken in een gebouwtje van 2,60 X 6,50. We hebben we 4 verdiepingen tot onze beschikking ( het dakterras is een voledige verdieping ) maar ik weet niet of er toekomst zit in The Donut op deze plaats. Misschien moet ik de broodjes als deegbollen kopen bij De Pompernickel; als ze dat doen.
Een sms-je gehad van Joyce. Die is vandaag vertrokken en land vanavond in Kathmandu. Ze belt, sms-t ze , om door te geven hoe laat ze morgen komt om een senseotje te komen drinken. Ik ben benieuwd hoe het allemaal gaat lopen.
Ook al is het “of season” toch zijn er iedere dag kamers geboekt in de Khwopa. De meeste blijven 2 nachten en vertrekken dan weer. Op dit moment zijn er 3 Fransen en een Canadees. Shyam is verguld; 4 kamers verhuurd. “I think you bring me luck, sir”, hij moest eens weten. “Why you think that Shyam?”. “Since you are here, every day renting rooms. “ “Yeah, and you think it’s because of me”. “Yes, sir” . “Oke, give me discount”; kijk dat snap tie nu weer wel heel snel, hij kan heel guitig kijken, onze Shyam.
Vanmorgen was mijn buro bezet door een kerel. Met een gebaar nodigd hij mij uit om aan het tafeltje aan te schuiven. Hoezo nodigd hij mij uit? Da’s &*^%^&(#@& mijn buro!!! Maar dat kan hij natuurlijk niet weten. “Hello, where you from?”open ik. “Canada” maar dat klinkt vreemd. “Quebec?” probeer ik. “Oui”. Op dat moment staan de Fransen aan het andere tafeltje op en gaan naar beneden. Wie weet wat ze allemaal hebben gezegd met het idee dat die vogel aan het andere tafeltje het toch niet zal verstaan. “I don’t speak France, do you speak English?”. “A litle, I don’t speak Dutch , so we are even” “How long…..”
De gebruikelijke vragen; hoelang in Nepal, waar ben je allemaal geweest, waar ga je nog naar toe en hoelang blijf je nog. Dan pas de vraag; hoe heet je en wat doe je voor de kost. “My name is Steven and I fly an airplane”. “Your a pilot?”. “Yes”. “You have your one plane?”. “No, I am working for a boss”. “What do you fly?”. “Oh, passengers and cargo”. “How many passengers?”. “Ten” . Hij haalt een memory stick uit zijn jaszak en doet die in zijn digitale camera. Hij prutst wat en geeft dan de camera aan mij met de instructie , hoe door te bladeren. Gaaaaaf, een watervliegtuig zoals je in films ziet met exact dezelfde achtergronden. Schitterend. “What the F.. are you doing in Nepal? Look how beautiful it is” Ik ben sprakeloos. Wat een geweldige foto’s. “Yeah, I just want it to see something else” Dat vind ik waanzinnig van mijn Nepal avontuur tot nu toe, de verschillende mensen die ik ontmoet. Het gesprek gaat over op het land zelf, niet zo moeilijk na die foto’s. “I thought that Quebec want’s to be independent?”. “Yeah, we do; but the first time in a referendum the votes where 40% - 60% and the next time in 1996 the votes where 49% - 51%. So it will happen.” “Maybe that’s better”. “You know, we are surrounded by America, English spoken Canada and the sea so we want to have are one identity”. Arm klein nieuw landje, denk ik . “How big is Quebec?”. “Oh .. 4 times France”. “Pfoe, that’s big”. “Mwa, there are only 7 million people living there.” Ik begrijp opeens dat je een vliegtuig nodig hebt om daar te wonen.
Eergisteren, gisteren en vandaag een beetje geluiert en calculaties gemaakt omtrent brood. Ik heb een site gevonden op het web die erg helder is in het broodverschijnsel. http://www.classofoods.com/index.html Wat zouden we toch zijn zonder internet. Hoe meer ik het lees hoe erger het wordt. Het bakken van brood is een ambacht, iedereen kan het leren dus waarom ik niet? Ik begin gewoon met twee soorten. Het gelukte brood en het mislukte. Nu maar hopen dat de verhouding meer is als fifty-fifty.
maandag 1 januari 2007
The Donut
01 januari 2007 17:38 uur
Met een kater wakker geworden. Daar is inmiddels niet meer zoveel voor nodig. Flesje wijn soldaat gemaakt tijdens mijn privefeesteje in het Badgaon Guest House en ik had hem goed hangen. Ik ben al weken erg braaf met drank. Ik lijk wel een monnik. ’s Morgens een yogurt met fruit, ’s middags een minestrone soep en een portie momo’s, ce tout. Soms om een uur of 5 een biertje. Local stuff. De kilo’s vliegen eraf. Ik moet een riem gaan kopen want tijdens het lopen zakt de broek van m’n reed.
Ik ben de laatste dagen erg bezig geweest met De Sunny. Ik geloof nooit dat die te koop is en ook de huur van € 100,= per mnd is volgens mij veel te laag. Ik ben bezig geweest met het Durbar Restaurant op het Durbar Square, huur € 12.000 per jaar, met het Peacock Restaurant op Dattatraya Square, huur € 17.000 per jaar en met het Nyatapola Restaurant op Taumandhi Square, huur € 8.000 per jaar maar op een aggenebbes plek.
Ik besluit om Palden in vertrouwen te nemen, ik ben met hem ook al die rests afgegaan. Ook Palden heeft zijn twijfels en denkt dat het belachelijk zou zijn om de Sunny voor maar € 100,= per mnd te verhuren. Ik strubbel nog wat tegen door te zeggen dat Sunny Restaurant het eigendom is van de broer van Krishna maar eigenlijk tegen beter weten in. Ik heb toen ook mijn licht bij Shyam maar eens opgestoken. Vooral de vader van Shyam is een van de notabelen van Bhaktapur maar ook onze Shyam mag er wezen, kom ik steeds meer achter.
“Shyam, I think, you know that I want to do some business in Bhaktapur, Yes?” > “Yeah, sure I know.” “Can I trust you Shyam?”, dat is natuurlijk een vraag waarop ik het antwoord al weet, Ik moet de vent nog tegenkomen die zegt “No, of cource not.” “I’m here for the Sunny Restaurant” en ik kijk Shyam aan met een samenzweerders blik. “The Sunny, Sir? is it for hire?” “The offer is ; to buy it or to rent it”. Inmiddels kan ik een beetje de gezichten lezen van deze mensen, het blijven heel beleefde mensen die niet spontaan in lachen uitbarsten maar ik zie toch iets verdachts. “Are you sure, sir?”. “Yeah, I’m sure, Krishna told me and he knows because the Sunny is from his brother” Zo, gelijk al mijn kaarten op tafel. “From his brother,Sir?”. “That’s what he told me”. “Ï am very sorry sir but I don’t think that the Sunny is from Krishna’s brother.” “Huh, why not, you think?” “Because the ground floor is from a rich Nepali and the other floors are from a group of tailors”. “Are you sure?”. “Yes, I know them all and the rich Nepali want ’s to buy the other floors but de tailors don’t want to sell” Zo, dat is duidelijk. “Why do you think Krishna told me that story? “ Ik hoor mijzelf de vraag stellen, misschien is Nepal besmettelijk. “I don ’t know,sir”. Ja, dat wist ik al. Ik voel me een beetje genaaid.................. “You realy want to open small restaurant?”. “Yeah, but on a good spot” Ik vertel Shyam van mijn bezoeken aan de andere restaurants en vraag hem tevens waarom ze dicht zijn. Te hoge kosten denk Shyam. “Maybe I have a good place for you”. “What do you mean? You have?” “My friend and me have a house next to Taumandhi Square “ “Where? “. “We can go there if you like”. Yesss ikke like!!!! We spreken af om de volgende ochtend naar dat huis te gaan kijken. “What will be the rent, you think Shyam?”. Hij twijfeld wat en loopt heen en weer achter zijn balie. “Come on Shyam, your the owner, you should know”. “I think about 5000 rupees per month, sir” Kijk, dat zijn de bedragen!!!. “But it is very small house” waarschuwd Shyam.
Na de gebruikelijke ochtend rituelen ga ik maar eens naar beneden. “When do you have time Shyam?” “I “phone my friend sir, one moment” Vriendje gebeld ( die blijkt de sleutel te hebben ) en die verschijnt een kwartiertje later op z’n motor. Wij naar het Taumandhi Square. Daar is het dan. Een drie verdieping hoog gebouwtje van naar later blijkt 6,5 m bij 2,60 m vloeroppervlak. Wij naar binnen. Het heeft 5 jaar leeg gestaan en dat is duidelijk te zien. Na de bezichtiging terug naar de Khwopa. “I like to think about it Shyam” Ik zie wel mogelijkheden. Ik denk aan de Pompernickel. Klein bakkerijtje, koffietje erbij alleen waar laat je de zooi en vooral hoeveel mensen kan ik herbergen. Ik praat er over met Shyam. Ik wil 2 toiletten, dames en heren, ik wil een volledig betegelde keuken c.q. bakkerij. Ik wil voldoende electriciteit. Ik wil stromend water. Ik wil afvoer. en het moet helemaal worden opgeknapt. “Yes, I understand, sir, we have to talk about it”. “You think that we can work it out?”. “I think so, sir”. Ik mail m’n maatje Stan of hij een tekening wilt maken met de gevraagde onderdelen als keuken, toiletten enz. Geef me de afmetingen en een paar foto’s mailt ie terug, “natuurlijk help ik jou”. Yoepie........toch een goed begin van 2007.
tnx Stan !!
Prijsvraag: Verzin een naam voor mijn bakkerijtje anex broodjeszaak.
Tot er een betere komt houd ik het op “The Donut
Met een kater wakker geworden. Daar is inmiddels niet meer zoveel voor nodig. Flesje wijn soldaat gemaakt tijdens mijn privefeesteje in het Badgaon Guest House en ik had hem goed hangen. Ik ben al weken erg braaf met drank. Ik lijk wel een monnik. ’s Morgens een yogurt met fruit, ’s middags een minestrone soep en een portie momo’s, ce tout. Soms om een uur of 5 een biertje. Local stuff. De kilo’s vliegen eraf. Ik moet een riem gaan kopen want tijdens het lopen zakt de broek van m’n reed.
Ik ben de laatste dagen erg bezig geweest met De Sunny. Ik geloof nooit dat die te koop is en ook de huur van € 100,= per mnd is volgens mij veel te laag. Ik ben bezig geweest met het Durbar Restaurant op het Durbar Square, huur € 12.000 per jaar, met het Peacock Restaurant op Dattatraya Square, huur € 17.000 per jaar en met het Nyatapola Restaurant op Taumandhi Square, huur € 8.000 per jaar maar op een aggenebbes plek.
Ik besluit om Palden in vertrouwen te nemen, ik ben met hem ook al die rests afgegaan. Ook Palden heeft zijn twijfels en denkt dat het belachelijk zou zijn om de Sunny voor maar € 100,= per mnd te verhuren. Ik strubbel nog wat tegen door te zeggen dat Sunny Restaurant het eigendom is van de broer van Krishna maar eigenlijk tegen beter weten in. Ik heb toen ook mijn licht bij Shyam maar eens opgestoken. Vooral de vader van Shyam is een van de notabelen van Bhaktapur maar ook onze Shyam mag er wezen, kom ik steeds meer achter.
“Shyam, I think, you know that I want to do some business in Bhaktapur, Yes?” > “Yeah, sure I know.” “Can I trust you Shyam?”, dat is natuurlijk een vraag waarop ik het antwoord al weet, Ik moet de vent nog tegenkomen die zegt “No, of cource not.” “I’m here for the Sunny Restaurant” en ik kijk Shyam aan met een samenzweerders blik. “The Sunny, Sir? is it for hire?” “The offer is ; to buy it or to rent it”. Inmiddels kan ik een beetje de gezichten lezen van deze mensen, het blijven heel beleefde mensen die niet spontaan in lachen uitbarsten maar ik zie toch iets verdachts. “Are you sure, sir?”. “Yeah, I’m sure, Krishna told me and he knows because the Sunny is from his brother” Zo, gelijk al mijn kaarten op tafel. “From his brother,Sir?”. “That’s what he told me”. “Ï am very sorry sir but I don’t think that the Sunny is from Krishna’s brother.” “Huh, why not, you think?” “Because the ground floor is from a rich Nepali and the other floors are from a group of tailors”. “Are you sure?”. “Yes, I know them all and the rich Nepali want ’s to buy the other floors but de tailors don’t want to sell” Zo, dat is duidelijk. “Why do you think Krishna told me that story? “ Ik hoor mijzelf de vraag stellen, misschien is Nepal besmettelijk. “I don ’t know,sir”. Ja, dat wist ik al. Ik voel me een beetje genaaid.................. “You realy want to open small restaurant?”. “Yeah, but on a good spot” Ik vertel Shyam van mijn bezoeken aan de andere restaurants en vraag hem tevens waarom ze dicht zijn. Te hoge kosten denk Shyam. “Maybe I have a good place for you”. “What do you mean? You have?” “My friend and me have a house next to Taumandhi Square “ “Where? “. “We can go there if you like”. Yesss ikke like!!!! We spreken af om de volgende ochtend naar dat huis te gaan kijken. “What will be the rent, you think Shyam?”. Hij twijfeld wat en loopt heen en weer achter zijn balie. “Come on Shyam, your the owner, you should know”. “I think about 5000 rupees per month, sir” Kijk, dat zijn de bedragen!!!. “But it is very small house” waarschuwd Shyam.
Na de gebruikelijke ochtend rituelen ga ik maar eens naar beneden. “When do you have time Shyam?” “I “phone my friend sir, one moment” Vriendje gebeld ( die blijkt de sleutel te hebben ) en die verschijnt een kwartiertje later op z’n motor. Wij naar het Taumandhi Square. Daar is het dan. Een drie verdieping hoog gebouwtje van naar later blijkt 6,5 m bij 2,60 m vloeroppervlak. Wij naar binnen. Het heeft 5 jaar leeg gestaan en dat is duidelijk te zien. Na de bezichtiging terug naar de Khwopa. “I like to think about it Shyam” Ik zie wel mogelijkheden. Ik denk aan de Pompernickel. Klein bakkerijtje, koffietje erbij alleen waar laat je de zooi en vooral hoeveel mensen kan ik herbergen. Ik praat er over met Shyam. Ik wil 2 toiletten, dames en heren, ik wil een volledig betegelde keuken c.q. bakkerij. Ik wil voldoende electriciteit. Ik wil stromend water. Ik wil afvoer. en het moet helemaal worden opgeknapt. “Yes, I understand, sir, we have to talk about it”. “You think that we can work it out?”. “I think so, sir”. Ik mail m’n maatje Stan of hij een tekening wilt maken met de gevraagde onderdelen als keuken, toiletten enz. Geef me de afmetingen en een paar foto’s mailt ie terug, “natuurlijk help ik jou”. Yoepie........toch een goed begin van 2007.
tnx Stan !!
Prijsvraag: Verzin een naam voor mijn bakkerijtje anex broodjeszaak.
Tot er een betere komt houd ik het op “The Donut
Abonneren op:
Posts (Atom)