Pumpernickel broodjes en generatoren

02 februari 2007 10:05 uur

Net terug van Kathmandu. Gisteren ook al ik KTM geweest op zoek naar een generator, koelkast, bestek en voedsel.
Gisteren: Krishna staat voor de Khwopa met ronkende motor en ik spring met plezier achterop. Hoppetee op weg naar KTM. Eerst maar eens naar de generator meneer. Jyoti Bhavan, daar moeten we zijn volgens mijn bronnen in Bhaktapur. Ik laat het papiertje aan Krishna lezen en die knikt. Hij kent de weg. Het is weer een gekkenhuis op de weg. Kathmandu is toch echt wel wat anders dan Bhaktapuur. Van iedereen die ik het vraag krijg ik een verschillend antwoord maar inmiddels denk ik dat er +/- 4.000.000 mensen in KTM wonen en met de rand-gemeentes erbij zo’n 8 miljoen. Da’s veul !!!!
Bij de Honda dealer wordt gestopt en Krishna stalt zijn motor. Wij naar binnen. Een groot aantal motoren staan te pronken in de showroom en rechts achterin is de generator afdeling. Er staan 9 modellen in oplopende grootte en sterkte. Van 0,5 KiloWatt tot 9 Kw zoals ik later zou horen. Ik heb uitgerekend dat ik eigenlijk 6,5 Kw nodig heb. Je telt het aantal KiloWatt van de apparaten en lichtpunten die je tegelijk wilt gebruiken op, om het totaal aantal Kw te bepalen. Mijn fraaie Senseo gebruikt al 1,5 Kw per uur en als in de keuken de rijstkoker van 800 Watt wordt gebruikt is dat al 2,3 Kw. Ik wil twee koelkasten, een in de keuken en een kleintje onder de bar zodat ook in de hete zomer er een koel cola-tje geschonken kan worden. Wat te denken van een koel biertje. Ik kom dus op 6,5 Kw.
In het Nepali vraagt Krishna aan de verkoper wat de capaciteit van de aanwezige machines is. “Zis wan iese hav Kilowatt, zis wan iese 2,1 Kw, zis wan iese 3.5 Kw and zis wan 5,5 Kw and zee getting bigger and bigger” . zegt het verkopertje terwijl hij mij aankijkt. “Heee that’s strange !!!, I suddenly understand Nepali !” Gabor staart mij aan.......... “I thought that he” en ik wijs naar Krishna, “asked you, in Nepali, things about these machines and I could understand your answer !!”. Hij blijft staren…….. “I wasse speeking English to you”. Krishna grinnikt en Gabor staart door. “Sorry, just joking, what is the price of this generator? “ Ik wijs naar het 6,5 Kw ding. We gaan naar het bureau van de verkoper en die haalt een folder met prijslijst tevoorschijn. Ik schrik, zeker omdat ik op het internet heb gezocht en daar de nederlandse prijzen heb gezien. De 6,5 Kw generator met een benzine motor, die 2,5 liter per uur gebruikt, kost 140.000 rupee. Slik. Ook de prijzen van de kleinere maar eens navragen. De 2,1 Kw dieselgenerator, verbruik 1 liter per uur, is 86.000 rupee. “Phoe, that’s expensive, 80.000 rupee” . “No sir, 86”. “Yeah, but when I squeeze you a little bit, I get it for 80, I think”. “No sir, all fixed price, maybe small discount” Ik vraag de folder en de prijslijst, bedank de man en stap op. “Come on, Krish, let’s go to the next one”
We hebben Yamaha, Samsung en Fiat gehad. De Honda was zo slecht nog niet. Toch nog eens goed over nadenken. ^@%^%&$#@ Da’s een hoop geld € 1500 maar eens goed rekenen want dat ga ik nooit betalen. Toch die van € 900 maar of niet. Gewoon naar de supermarkt gaan en ff niet nadenken........ Maar ik heb een generator nodig, vanaf 13 feb worden de stroomloze uren verdubbelt tot 6 uur per dag. Ke garne !!! What to do?
Op naar het volgende adres. Bhat Bhatini letterlijk vertaald, super markt. Niks overdreven het is een SUPER markt. Groot !!!!. 5 verdiepingen vol gestauwd met spullen. De prijs per vierkante meter moet enorm zijn want ze gebruiken bijna alle meters. Eerst de electronica maar eens bekijken. Een flat TV zoals ik had kost hier 350.000 rupee. Da’s €3900,= Sode Ju. Ik ga eens naar de geluidsapparatuur. Ik haal mijn I-pod uit mijn zak en vraag aan de verkoper of hij een systeem heeft waar ik mijn I-pod in kan pluggen. Na 20 minuten van hot naar haar gestuurd te zijn begrijp ik dat het een hele domme vraag is. Ik ben er achter, alle voorraden van apparaten die wij, Europeanen, niet meer gebruiken omdat het achterhaalde technologie is worden hier verkocht. Er is geen TV te koop met een Scard plug. Als ik vraag hoe je een DVD speler aansluit op de TV wijst men heel trots naar de drie pluggetjes, rood, geel, wit. “But where is the Scart connection, you know, Scart”. No, he does’t know !! De ene Gabor na de andere heb ik ontmoet totdat ik het snapte. Het is hetzelfde als in de middel eeuwen vragen naar een benzinepomp. Men weet absoluut niet waar ik het over heb.
Op naar de koelkasten. Voor een kleine € 300 heb je een keurige koelkast van 1,50 m hoog en appart vriesvak. Dat valt dan weer mee. Ik zie ineens broodbakmachines, tientallen. Da’s vreemd, dan moet er ook broodmix te koop zijn. Ik open een machine, mis, het is een rijstkook machine. Heb ik nog nooit in Nederland gezien maar hier staan er rijen. Ze worden in bijna alle huishoudens, die het kunnen betalen, gebruikt. Krishna heeft er twee, een voor normaal gebruik en een extra voor gasten. Er wordt hier wat rijst gegeten.
Verdieping per verdieping zakken we af. Op de begane grond is de food. Ze hebben alles. Ik ben erg blij. Rijen met diepvriezers die heel veel europees ingevroren voedsel bevatten. Brat Wurst, bacon, zalm, garnalen, enz en allemaal erg betaalbaar. Kilo grote gamba’s 440 rupee, is € 5,= Ik denk dat er in Bhaktapur binnenkort Gamba’s à l’ail gegeten kunnen worden. En een gebakken zalmmoot is ook niet ondenkbaar. Ik ben erg happy met de mogelijkheden. Het is tijd om huiswaarts te gaan.

Vanmorgen om 06:00 wakkergeklopt door Shyam. Da’s toch vroeg ! We gaan weer naak KTM. We hebben een afspraak om 08:00 uur in de Pumpernickel. Gisteren had Krishna een vrije dag en tijd maar de Pumpernickel meneer niet en vandaag heeft Krishna alleen vroeg in de ochtend tijd dus heeft de Krish maar een afspraakje om 08:00 gemaakt. Met Shyam afgesproken dat het ontbijt om 06:00 geserveert kan worden. Ik strompel naar de badkamer, doe m’n ochtendplas op z’n meisjes en denk hoe ik Krishna het beste in elkaar kan slaan. Of misschien toch het Khukuri mes. Ik gooi wat water in m’n gezicht en trek snel een flobber aan. Ik ga naar mijn buro, ontbijtje staat keurig op het tafeltje en ook Shyam staat te wachten. “Morning sir, I wait, you maybe go back to sleep, then after 10 minutes I Knock again”. Wat een gozer. “Thank you Shyam, you’re a nice guy” Ik eet op m’n gemak mijn fruityoghurt en drink black tea. Ik douche uitgebreid en kleed me aan. Fuck, 06:45 Krishna komt om 07:15, ik had een half uurtje langer kunnen pitten. Ik ga maar naar beneden. Potverdorie, het is mistig. Op de afgesproken tijd arriveert Krishna. “Let’s see if you also like the ride now it is so foggy”. Mwa, ik zie wel, ik spring achterop. Zodra we de stad uitrijden slaat de mist toe. Het is niet mistig, we rijden door soep, gebonden aspergesoep. Shit, het is niet grappig. Je kunt de weg niet zien. Ik ben heel stil en hoop dat het goed gaat. Het is koud, klam en vooral heeeeeel mistig. De meeste tegenliggers voeren geen verlichting. Pjoe, best eng af en toe.
Om 07:55 arriveren we in de Pumpernickel. Die opend net z’n deuren, Krishna vraagt naar de baas. Die is er nog niet en kan wat later komen. Altijd druk, zo’n man. Krishna besteld een kop zwarte koffie en ik een dubbele espresso. ’ns kijken of die hier smaakt. We kijken rond en tellen steeds meer klanten. Om 08:45 zijn er 22 ontbijters actief, een droom getal voor mij. De koffie is uitstekend maar die kerel is er nog steeds niet en het is inmiddels 09:00 uur. “Let’s go Krish, you don’t have time and I hate waiting”. “Yeah, what do we do with the Pumpernickel guy this it’s the Nepali way,”. “Fuck the Nepali”. zeg ik wat geirriteert, Krishna lacht. “Yeah, sorry” .”It’s Oke, Rick, you see me as white, no?”. “Something like that, yes.” We gaan naar de motor en rijden onverichter zake terug naar Bhaktapur, denk ik. Na 6,7 straatjes stopt Krishna bij een bakery. We stappen af en lopen naar binnen. Ik zoek onmiddelijk naar harde puntjes, stokbrood enz. Dat hebben ze. Ik kijk ook naar de prijzen en die zijn niet slecht. Krishna praat intussen met een Nepali en komt na 5 min. naar mij met het telefoonnummer van de baas van deze bakery. Die wilt ongetwijfeld zaken doen want hij bedient meerdere restaurants maar nog niet in Bhaktapur. En geluk bij een ongeluk. We springen op de motor en gaan naar huis.
Op de teugweg haal ik mijn fototoestel uit m’n zak, maar eens proberen vast te leggen hoe het zo’n beetje gaat.

Tijdens een korte stop, ff de voetjes aan de grond, knip ik de eerste in een reeks. We rijden achter man met Nepalese hoed en gaan samen op pad. Eerst ff de bus inhalen waar we daarnet voor zijn gestopt en dan de witte bus inhalen. Foto’s Bus_00 t/m 05.

Daarna een Landrover met aanhanger inhalen. Eerst rechts,.... erg druk dus ff links kijken, mmmm man met koeien, dan maar rechts gekeken, ook druk, intussen zijn we de man met koeien gepasseert dus dan roets, links er voorbij. Foto’s Try_01 , 02, 03.

Daarna foto sessie Volg_01 t/m Volg_11 Let op motor voor ons, gele helm en duopassagier met bontkraagje. foto 01 – 04 is het zoeken naar een kans om die bus te passeren, op foto 05 gaat Krishna er rechts voorbij en onze vrienden links. Op foto 06 zijn we weer een koppeltje. Yes !!!, ff vrij baan op naar de 100 km per uur, foto 06 – 07. Foto 08 gas los en er voorbij, Bij foto 09 moeten we in de HO-ijzers de gele helm is er links langs. Een zwiep naar links en er voorbij en onmiddeloijk stop. Langzaam het kruispunt over foto’s 10 en 11. Let ook op het monskapje van oom agent. het is er om kapot te gaan van de smog.
We zijn weer thuis !