Een pakje uit Nederland

21 februari 2007 11:03 uur

Zo, vandaag een vrij dagje. Er zullen een aantal mensen zijn die vinden dat ik altijd een vrije dag heb maar ik zie dat toch anders. Het leven is iet wat gecompliceerder geworden met de lange stroomloze uren. Voor de Nepali lijkt er niet veel te veranderen maar voor een westerling is het ff wennen. GSM leeg, fuck !, geen stroom. Hetzelfde geld voor de laptop, iPod, fototoestel enz. Het is niet zo’n ramp dat die apparaten zonder stroom zitten alleen kun je ze niet meer onmiddelijk opladen. De stroomloze uren zijn verdeeld in een 3 uur durende – en een 4 uur durende periode. In de tussen periode van meestal 3 uur ben je niet altijd thuis zodat de stroomloze tijd feitelijk nog langer is. Maar genoeg geklaagd.

Via mail informeerd Menno of er al een pakje voor mij is aangekomen. Nee, reply ik en wacht af........ Afgelopen donderdag kom ik terug in de Khwopa en Shyam bericht. “There is a package for you, Sir” en hij geeft mij een envelope. Ik open de envelope en haal daaruit een vel papier met een heleboel tekst in Nepali. Op de stippellijnen zie ik duidelijk Rick Krijnen, Kwhopa guest house, Bhaktapur ingevuld. “The mailman was here and he has a package for you in Kathmandu. You know, Sir, the big white tower in Kathmandu?. There is also the postoffice.” Ehuh, juist ja, welke witte toren? Ik heb een déjà vu, ik zie mijzelf weer achterop de motor zitten nadat we een printer hebben gekocht, doos op de tank en Krishna’s kin op de printerdoos. Misschien kan het pakje niet eens achterop de motor. Dus Menno maar eens gemaild.

From: Rick Krijnen [mailto:rick.krijnen@gmail.com]
Sent: donderdag 15 februari 2007 10:02
To: 'Menno Malta'
Subject: Pakje

Hoi Menno,
Ik krijg net een bericht van Shyam in mijn handen gedrukt. Het is een officieel stuk waarin staat dat er voor mij een pakje is af te halen in Kathmandu. Ik vermoed, jou pakje. Je hoeft niet te verraden wat het is maar de vraag is: kan het achterop een motor worden vervoerd of moet het in een taxi. Geen probleem overigens want een taxirit is ook erg leuk. Het betreft de afmetingen en/of gewicht.
Ik ben wel benieuwd.
Graag asap bericht want ik moet betalen "for everyday of storage" Gelukkig, vandaag strike, morgen strike, overmorgen - zaterdag ( lees postkantoor dicht ) dus het wordt zowiezo zondag. Dus het is een Nepali asap.
groetjes en hug
Rick

En Menno antwoordt:

From: Menno Malta [mailto:menno@themaltas.nl]
Sent: donderdag 15 februari 2007 20:02
To: 'Rick Krijnen'Subject:
RE: Pakje

Het is makkelijk op de motor te vervoeren.......

Menno

Om geen eigen vervoer te hebben is soms lastig, ik kan nu niet ff naar KTM om mijn pakje op te halen. “Maybe we can go today and get my package”. . “No, possible, Sir, today strike and tomorrow strike” had Shyam al gezegd. “Huh, strike?” antwoord ik, heel intelligent. “Yes, sir, strike. So day after tomorrow is Saturday. Maybe Sunday, Sir” “Oke, Sunday” . “You know, Sir, that you have to pay for every day that the package is in store?”. “I have to pay for everything in this country, Shyam”. Hij lacht dus .Krishna maar gebeld. “He, Krish, how are you,” na de gebruikelijke begroetingen vraag ik of hij tijd heeft om zondag met mij naar KTM te gaan.. “Oh very difficult, Sunday I have things to do and Monday we must go to grandmother of Rosani ( vrouw ) be cause we promised.” “It’s Oke, Krish, than it will be Tuesday, I’ll let you know, Oke?”. “Yes, Oke, something else Rick?”. “No, Krishna, thank you, I’ll phone you, bye”. Ik druk mijn GSM uit. “Can I have a small pot of black tea, please?”. “Sure, Sir, I bring.” “Oke, Shyam, thanks” ik ga naar boven maar kan niets doen, power cut.
Vrijdagochtend klinkt er een hoop herrie vanuit de straat. Ik kijk uit het raam en zie een demonstratie. Het begint een “normaal” beeld te vormen, ik zie echter geen rode vlaggen. Snel een paar foto’s.
Shyam komt mijn ontbijt brengen en ik zeg lachend “The new hobby of Nepal, demonstration.” Shyam lacht niet. Ik weet nu ook waarom. Er is een kind van 12 jaar gekidnaped en vermoord in Bhaktapur. De daders, Indiërs, zijn al gepakt. Het is de eerste keer in Bhaktapur dat zoiets gebeurd en de hele stad is in rep en roer. Men eist dat de regering hier iets aan doet. Deze lieve mensen zijn totaal flebbergasted. Deze dag lummel ik maar wat aan. Ik wacht op een geldtranfer uit Nederland maar alles is dicht. Strike. Gisteren en vandaag. ’s Avonds een stevige neut genomen met Shyam en de overbuurman. Wat een kutdag.
Zaterdagochtend weer een hoop herrie, Nou niet bezig blijven, denk ik. Ik uit het raam en neem weer wat foto’s. Als Shyam het ontbijt brengt vraag ik hem wat er dit keer aan de hand is. Een glimlach van oor tot oor. “That, living God, Sir, we very happy, now everything will be good., we very happy,Sir.” Probeer maar eens om niet van deze lui te houden, een moeilijke opgaaf. Ik besluit de stad in te gaan en wat leuke wandelroutes voor m’n maatjes in elkaar te draaien. Op 3 april komen GJ en RH naar Bhaktapur en ik wil goed voor de dag komen. Ik ga naar Dattatraya Square, steek over en volg een straatje, na enkele meters ga ik links af en olg een ander straatje. Hier zijn weinig tot geen toeristen. Ik kom bij een grote vijver en zie aan de overkant bondgekleurde garens hangen. Leuke variant.
’s Middags krijg ik een telefoontje van Krishna. De onderhandelingen met Ramesh (oud eigenaar van de Sunny) en de broer van Krishna zijn afgerond. We kunnen met het personeel gaan praten om te kijken wie er wilt blijven.
Als de kok en wat andere sleutelfiguren willen blijven wil ik met de huidige bemanning doorgaan. Ik heb zo weinig tijd om veranderingen door te voeren en men is steeds, zo van slag, als ik een idee vertel dat het mij beter lijkt om wat meer tijd te nemen. Dit heb ik enkele dagen geleden tegen Krishna en Joyce gezegd en die zijn allang blij dat het gaat zoals het nu verloopt. “Tomorrow we can go to the restaurant and talk to the staff. I made appointment at 11:00, Oke?”. “Very good, Krishna, very good, maybe you can come to the Khwopa at 9:30 so we can talk together about de strategy?” . “Oke, see you tomorrow” Krishna begint het leuk te vinden om director te antwoorden en ik ben er erg blij mee. Scheelt een hoop gedraai.
Zondagochtend komt Krishna, zoals afgesproken, om 9:30 langs. Hij is wel een punctuele pik, onze Krishna. “But it’s not the Nepali way.” roept ie steeds. Senseotje en vergaderen maar. Krishna heeft meer huiswerk gedaan dan ik had verwacht. Hij heeft de namen van de personen, hun functies, de salarissen en de arbeidsvoorwaarden. “If the are sick, we pay for medicine.” Kan ik me in vinden !
Er zijn 2 kok’s, een assistant kok, een vaatwasser-schoonmaker-loopjongen, 2 kelners en een kassier.
Een van de kok’s is al enkele weken ziek en die heeft misschien geen interesse. De kassier heeft ook geen belangstelling en is de broer van Ramesh.
De strategie: de eerste twee maanden verandert en bijna niets. Ik (Rick) ben iedere dag daar en kijk naar het reilen en zeilen van het clubje. Na het seizoen, ongeveer half mei, gaat de zaak dicht om enkele veranderingen door te voeren. Iedereen die bevalt en wil blijven kan blijven. Zoniet ; de zak.
Omdat ik wil dat iedereen dat heel goed begrijpt moet Krishna dit in het Nepali / Newari vertellen. Krishna vind dit ook het beste idee en wij gaan naar de Sunny.
We installeren ons op het balkon. Potje black tea en hup, de kok als eerste. Er komt een heel zenuwachtig mannetje voor mij staan. “Basnoos, hello, do you speak English?”. “Yes, a little”. “What’s you name?”. hij verteld zijn naam en ik zeg dat ik Rick heet. “I have a very important question for you, .........Do you want to stay or do you want to leave?”. “I want to stay” fluistert hij. “I am very happy that you will stay, I heart that you are a very good cook, so, thank you.” Ik zie de opluchting in zijn ogen. Hij krijgt 3800 rupee per maand, gratis eten en drinken en hij slaapt, samen met de assistant kok en de loopjongen, in de Sunny. !!!!!!!!!!!!!, ik snap dat hij opgelucht is. “Krishna will now explain what we want and expect from you. We also think that you can stay here to sleep for the time being, Oke?” Hij is blij. Ik ook. Krishna gaat aan het uitleggen, het duurt lang maar ik blijf lekker relaxed. Zo !! de rest zal ook wel goed komen.
Ze komen een voor een aan ons tafeltje zitten en het verloopt allemaal hetzelfde.
Tot de laatste, de kassier. Krishna wordt zenuwachtiger. Hij kent de mensen van de Sunny persoonlijk. Het zijn Newari en komen ook nog eens uit zijn buurt. Vanaf kleuter kennen ze elkaar. De broer van Ramesh komt aan het tafeltje. “Basnoos, I’ll think you speak very good English, no?” . “Yes, I think so.”. “Well because you are the brother of Ramesh, I think you know what is going on”. “Yes, I know everything.”. “Oke, I don’t like long introductions, I am sorry but I can not offer you a job, so it stops here for you.”. “Yes, I understand, maybe better for me, I can do my own thing and not work for brother anymore”. “Oh, what do you do?”. “I have a small shop and I sell cold drinks”. “Oke, I hope it will work out and that you have a nice job, do you have anything to ask?”. “No, I don’t think so”. “Oke, I wish you the best and have a nice live, bye.” We schudden de hand en Krishna is erg opgelucht. “Let’s eat something”zeg ik tegen Krishna en we bestellen; boneless chicken chilly, chicken momo’s fried and chicken shashlic with buttered vegetable, egg, rice and chips. (speciality of the house ) 350 rupee. Terwijl wij het eten bestellen neem ik foto’s van het menu. Je moet weten wat de kok kan maken, toch?. Ik ben dus al dagen zoet met het maken van het eigen Himalayan Inn menu. Tussen de power cuts door. Time fly’s when you having fun.
Dinsdagochtend Lekker ontbijtje en om 11:00 uur ariveert Krishna. We gaan naar Kathmandu voor mijn pakje. De rit is een crime. Het wordt hoe langer hoe gekker. Ik zit relaxed achterop en Krishna doet geweldig zijn best. De rit duurt 1:15 uur. Ongeloofelijk, 12 kilometer. We komen op de plaats van bestemming. Door de deur komen we in een grote hal. Er zijn twee balie’s die onder een hoek van 90° met elkaar zijn verbonden. We lopen naar de dichtst bijzijnde en Krishna babbelt wat in het Nepali en schakeld over in het Newari. Het scheelt echt. De Newar helpen elkaar eerder dan de Nepali, laat staan mij. Het papierwerk begint. “20 rupee for this paper, please and fill in that paper please, do you have photocopy of passport?”. Krishna vraagt mijn paspoort en zegt dat hij wel een fotokopie gaat regelen. Ik vul het papier in met behulp van de Newar. “Oke, bring this paper to customs, rome 31” en hij gebaart met z’n hand ‘richting. “Thank you very much” vooral beleefd blijven tegen deze nieuwe vriend. Hij knikt. Op zoek naar kamer 31. Natuurlijk loop ik verkeerd maar uiteindelijk kom ik in zaal 31. Zelfde verhaal. Drie balie’s deze keer en allemaal mensen die op stoelen zittend / hangend, druk overleggend met elkaar over .??????????. “Yes, what you want?” roept zon gozer. Ik spoed mij naar hem toe en geef hem het formulier. Hij pakt het formulier, kijkt ernaar en pakt een ander formulier. “Photocopy of passport?”. “They are making it.” Tot mijn verbazing “Oke, follow me” en we gaan terug naar de eerste hal. We gaan nu naar balie 2 en er wordt met formulieren over en weer geschoven. Man achter balie verdwijnt en komt even later terug met een doos. Er wordt op het formulier gekeken en gevraagt “This is you??”. “Yes, this is me” er staat namelijk mijn naam op.
De doos wordt met een mes, aan de zijkant, open gesneden. De man uit kamer 31 gluurt naar binnen, grijpt,...... en haalt er een sok uit. We kijken gedrieën naar de sok. Ik snap er geen hout van. Nog maar eens naar binnen gekeken, we kijken met z’n tweeën. “Ah, choclat, is Oke” van de doos wordt de vrachtbrief gehaalt en de doos wordt weer op de grond gezet. Achter de balie, ik begrijp dat ik er nog niet ben. Ik bel gauw Krishna want ik zal nu toch dat kopietje moeten produceren. “Krish, where are you ” klinkt mijn kreet. “I have photocopy and on my way to you”. “Oke, I am in room 31”. De man begint het formulier helemaal in te vullen en ik hoef alleen nog maar te tekenen. “65 rupee, please, is minimun, Oke?” Krisna staat ineens achter mij en geeft de fotokopieën. Kopietje voor de douanemeneer en ik krijg een ingevuld formulier terug met wat wisselgeld. “Thank you very much” en wij terug naar hal 1. Krishna gaat onmiddelijk naar onze nieuwe vriend en in no-time hebben we onze doos te pakken. “Let;s go Krish” en ik pak de doos op. &^@*#$*&%# Wat nou Menno Malta !!!!!!!!! makkelijk op de motor te vervoeren !!!!!! Ik heb een pak in m’n handen van 10 tot 12 kilo met zeer onhandige afmetingen en, na een blik in de doos geworpen te hebben, met zeer breekbaar spul. Krishna rijdt, ik zit op de buddyseat en waar moet dat pak nu naartoe? We komen bij de motor en ik zet het pak op het zadel. Ik zie de afzender. Huh !!!!!!!! Kuchler ! Maar Menno heet Malta. Langzaam begint mijn munje te vallen. “Fuck, dit is helemaal niet van Menno, dit is van Rene en Patries, shit wat raar.” Krishna kijkt mij vreemd aan, hij verstaat het niet. “There is noway that I’m going to take this on your bike, I’ll take a taxi, can you arrange that for me, old Newari”. Hij lacht en we lopen de poort uit. Taxi’s staan voor de deur en Krishna begint te onderhandelen. We vinden een taxi en ik word lekker naar huis gebracht.
Voor de deur van de Khwopa wordt ik afgezet, wat een luxe. Ik reken af en loop met de doos naar binnen. Shyam staat achter zijn counter en ik zet het pakket op de balie. “Do you have knife,Shyam?”. Hij is razend snel, onze vriend, heel nieuwsgierig volkje. Rats, rats en de doos is open. SodeJu, een kerstpakket. Allemaal lekkere dingen en niet van die lullige spullen. Een waanzinige lieve kaart van Patries. “Ben blij dat je dit kaartje leestwant dat betekent dat het pretpakket is aangekomen” schrijft ze. HET IS AANGEKOMEN, HOOR. Als kleine kinderen hebben Shyam en ik het pakket uitgepakt, wat een feestje. Papa Shyam was ook aanwezig en we hebben met z’n drieën allerlei dingen geproefd. SUPER !!!!!!!!!