Mijn zus "moeder Muis"

24 februari 2007 15:05 uur

Vandaag zaterdag. Hollyday !!! Er is helemaal niets van te merken. Misschien toch wel, veel kinderen op straat, die hebben wel vrij. Er wordt weer lustig gebadderd op de daken en we ( ik ook ) wentelen ons in de zon. Hij begint al aardig te pikken. Ik kom net terug van m’n lunchje, in T-shirt en veel toeristen ook in vlottere kleding. De Nepali lopen nog gewoon in truien rond.
Iedereen zegt het: er zijn beduidend meer toeristen, joepie !!!! Gisteren in Bhadgaon gegeten. alle tafeltjes bezet, Sunny terras vol. Net lunchje Bhadgaon; 3 tafeltjes, Sunny vol !!. ( Het terras, ik kan de rest niet zien vanuit het dakterras van Bhadgaon). Daarna naar huis. De zon schijnt elke dag dus ik hoef me niet te haasten om bruin te worden. Wij, Nepali, zoeken liever de schaduw op. Maar eens een stukje schrijven nu er geen power cut is, kan m’n laptop ook weer lekker opladen. iPod op m’n knikker, Eros Ramazzotti, Tutte Storie deze keer. Ik heb ook zin in een story. Misschien niet helemaal; tutte, maar toch.
Afgelopen donderdag een mail gehad van Muis. (die schrikt zich nu een bult). Voor diegene die het niet weten Muis is mijn zusje, maar ook mijn moeder.
Hallo Poetzak, begint ze. Het schijnt dat mijn moeder dat een keer geeft geroepen naar een van mijn broers. Toen ik het las moest ik ff wennen maar door het een aantal keer hardop te zeggen begon de herinnering. Ik ken dat woord ook en inderdaad het is een familie kreet. Net zoals Muis.

Hoewel mijn grootouders gevestigd waren in Terheijden, mijn opa een Belg was (sorry kinderen) is het niet gebruikelijk in onze familie om kinderen naar dieren te vernoemen. Dus Muis heet eigenlijk Barbara. Haar roepnaam is Bep. Toen onze Bep geboren was en in haar wiegje lag, kwam tante Dina en Ome Gerrit langs.” ’T is net enne muis “ zei ons tante Dien. Vandaar. Vanaf haar geboorte heet Bep dus Muis. Ik heb dit puur uit horen zeggen. Toen onze Muis trots thuis aan moeders kwam zeggen dat ze in verwachting was kreeg ze te horen “Ik ook” 1 Augustus 1948 werd Helena geboren. Roepnaam Len. 8 februari 1949 werd ik geboren “Ome Rick” dus !!!. Wel ff op letten !!!
Omdat mijn moeder nogal ziekelijk was werd de zorg van Rick aan Muis toevertrouwd. Met Len naar het consultatiebureau, gauw naar de Strijenlaan, kinderwagen wisselen en terug naar het consultatiebureau., gauw naar de Strijenlaan, kinderwagen wisselen en naar huis. Alles lopend wel te verstaan. Vroeger een leuk verhaal, nu ik ouder ben, hier alles lopend moet doen, is het verhaal zo leuk niet meer. Eerder triest, wat niet wegneemt dat ik er erg blij mee ben.
Mijn moeder overlijd als ik 6 jaar ben. Mijn vader weet niets anders te doen dan een huizenruil. De Weerlinks, die in een flat schuin onder Muis wonen, willen wel ruilen met zo’n eensgezinswoning in het Ginneken. Hoppa; verhuizen maar, Papa, Angele, Toon en ik gaan eigelijk bij Muis in de kost alleen leek het niet zowant we sliepen in een andere flat.
Via het betere koppel werk, van wie weet ik niet, werd mijn vader aan een vrouw gekoppeld. Er was nog geen Sociale dienst en de man moest wat. Nu begrijp ik het wel, toen niet zo. We verhuisde naar België en Angele bleef bij muis. Muis had in de tussentijd ook niet geheel stilgelegen en had Ricky en Gert het leven laten zien. Tja, of je daar nu zo blij mee moet zijn? ( hoi Gert, kon het niet laten ) Na een nogal heftige periode waarin mijn broer Toon ook aan zijn stutten had getrokken ben ik “Thuis weg gelopen” zoals dat heet. 1 januari 1963 was de heugelijke dag en papa liep mee, en waar gingen we naar toe ?????. Juist ja.
Heerlijk was het, een lekker veilig gevoel, muis was er altijd. De hele familie zo’n beetje op haar nek. Muis, Angele, Len, Ricky, Gert, Toon (soms), ik en wat later Rob – de vrijer. Jaha, onze muis was best een lekker stuk hoor. Tot mijn 18de heb ik bij muis gewoond. In die tijd moet ik het woord Poetzak regelmatig gehoord hebben. Zoal ik mij “Viet on peu” ook heel goed kan herinneren. Het was eer uitspraak van mijn vader en die had het weer van zijn vader. Als er haast geboden was werd er “Viet on peu” geroepen. Later heb ik begrepen dat het “Vite un peu” moet zijn wat zo-iets als Vlug een beetje, betekend.
Misschien niet zo’n hollekidee, hoepla verhaal maar ik wil Muis bij deze hartelijk bedanken voor alles wat ze voor mij heeft gedaan en sorry voor alle zorgen die ik je heb bezord, lieve schat. Ik houd heel veel van je; moeder muis.
Nu durf je zeker niet meer te mailen. Neem een portje en ....... vite un peu.