Wat neukt mij de baker !!!!!

09 februari 2007 16:31 uur

Het is dus 3 dagen later en ik heb mijn beslissing genomen. tnx to all my mates. Ik ben ook blij met alle reacties op m’n blog. Tnx to you to.
Ik bllijf in Nepal en heb definitief de Sunny overgenomen. Vanmorgen 100.000 rupee betaald voor de inventaris. Vanaf 13 maart 2007 start ik “Himalayan Inn”. Ik heb nog nooit een restaurant gerund en dit is het 7de bedrijf wat ik start. In de wetenschap dat alle gestarte bedrijven redelijk succesvol waren en de partners er niet slechter van zijn geworden, heb ik de knoop door gehakt. Dus na All-in Nederland bv, Fotex International bv, De Ster ( geen succes ), Krijnen Automatisering bv, Phylax bv, TripTech International bv, nu dan Himalayan Inn !!!
Als ik het zo lees heb ik wat afgekloot in m’n leven.

Joyce wist van niets. Ze kwam gewoon op de koffie en Krishna had gezegd dat hij naar een afspraak moest betreffende het stuk grond dat dat hij namens Suvadra wilde kopen.
Krishna is een echte Nepali, Sterker nog, hij is een echte Newari. De orginele Kathmandu vallei Nepalees. Zo-iets als bij ons de Friezen. Eigen taal, eigen mentaliteit enz. Newari zijn in mijn optiek erg conservatief. Mensen die graag in het verleden blijven leven. Het is verschrikkelijk moeilijk om dit goed te omschrijven. Ze hebben absoluut geen idee hoe het in bv. Nederland, Spanje of USA is, maar willen dat ook niet weten. In een gesprek tussen Krishna en Joyce was ik getuige van het feit dat Joyce voor de zoveelste maal Krishna wilde overtuigen dat er ook in Nepal homofilie voorkomt. “No, no, it’s not possible in Nepal, no, because if it exist I would have hearth about it” Dus als je het niet weet, bestaat het niet.
Krishna wil graag de vrede bewaren. Bhaktapur is een ongeloofelijk kleine leefgemeenschap. Op zich, heel vreemd. Plus minus 100.000 zielen en iedereen kent elkaar of na een kennismakingssessie kennen ze de voorouders. Het is zo-iets als : Ik ben de zoon van Piet, van Jan, van Kees. Je moet hier ook tot in het vierde geslacht je voorouders kennen, echt waar.
Natuurlijk is het normaal dat je bij een overname van een bedrijf de inventaris en goodwil moet betalen. De hele schermutseling met de oude eigenaar heb ik op touw gezet om de vraagprijs te drukken. Van Ronald, colega van Rene, heb ik geleerd dat er ook inkoop technieken zijn. In Nepal werkt het ook, maar het wordt hier wat heftiger ervaren dan bij ons. Dat de oude eigenaar mij een verschikkelijke lul vind interessert mij geen lor, Krishna daarintegen vind dat vreeselijk. Zijn probleem was het om het twee kampen naar de zin te maken, de oude eigenaar en mij. Daarom heeft hij zijn “grote”broer ingeschakeld. De grote zakenman van de familie moest de plooien glad strijken.
Doordat het zo hoog opliep en er verschil is in contracten betreffende de startdatum van de huur, was er ineens de mogelijkheid om alles terug te draaien. Ik had de keuze: het contract tussen de broer van Krishna en mij ongedaan maken en iets anders gaan doen of doorgaan. Toen ik mij dat goed realiseerde sloeg ook bij mij de trwijfel toe.
Ik starte mijn eerste bedrijf, All-in Nederland bv. gebaseerd op het idee, wat ik voor de baas doe, kan ik ook voor mijzelf. Punt. Bij het laatste bedrijf, Phylax 2, hebben Menno en ik weken besteed aan het in elkaar knutselen van Excelsheets. Marktonderzoeken, formules, data en verwachtingen werden er in geprogrammeerd. Beslissingen werden en worden gemaakt op de uitkomsten van deze sheets. Toch komt het steeds op hetzelfde neer. Het maken van het goede produkt en het vinden van de juiste mensen is niet het probleem maar het vinden van klanten. Het geklooi van de Maoisten, power cuts, stakingen, demonstraties enz. versterkte mijn gevoel dat de toeristen mogelijk niet zouden komen. Kortom, ik zat in m’n rats.
Ik heb helemaal geen zin om de loftrompet over mijn vrienden te blazen, ze gaan er alleen maar nog meer van naast hun schoenen lopen, maar ik ben gezegend met hele goede maten. Daarvoor mijn dank. Ik ben door hun inbreng uit de negatieve spiraal gehaald en heb mij gerealiseerd dat het nu eenmaal altijd een risico is om iets te ondernemen. Dus : wat neukt mij de baker !!!!! (oud bargoens).
Als ik de inventaris niet overneem verlies ik het eerste seizoen. Overname 13 maart, alles inrichten en verbouwen kost minstens 1 maand, dus twee want dit is Nepal en dan is het half mei, eind eerste seizoen. Dat wil ik niet. Ik begin me nu echt te vervelen en wil asap aan het werk.
Ik heb de 150.000 rupee naar 100.000 gedrukt en betaald. Een fijn verjaardags kado, vind ik.