Bhaktapur Night

25 november 2007 10:21 uur.

Een week geleden kreeg ik bezoek van de voorzitter van de toeristenvereniging. Er wordt een 7de Bhaktapur Night georganiseert en of wij ook mee wilden doen. Wat is het precies wilde ik weten en de man legt uit dat het een cultureel gebeuren is maar dat er ook aan de innelijke mens wordt gedacht. Eten en drinken dus. Hij laat een lijst zien met de deelnemers en daar staan 11 restaurants op die allen een stand ter beschikking krijgen om zich te promoten. Onze naam is voor de zekerheid alvast maar ingevuld en ik zie dat alle gerenomeerde restaurants mee doen.Ieder restaurant heeft 1 of meerdere specialiteit(en) waarmee zij zich willen promoten. Momo’s en hamburgers zijn al vergeven. “Maybe pakoda?” “No, I think spaghetti Bolognese.” Ujjol begint het te leren. Niet meer dat slaafse “yes boss.” en ook niet schaapachtig lachen maar gewoon je mening zeggen. Ik ben er inmiddels achter dat de Nepali onze nieuwe spaghetti bolognese heerlijk vinden. Mijn staff is er van overtuigd dat niemand in Bhaktapur zulke lekkere spagetti maak en ik heb die overuiging eigenlijk ook.
De bedoeling is dat we tegen een leuk prijsje de toerist en de Nepali een hapje aanbieden. Spaghetti staat bij ons op de kaart voor 250 Rs, wat is een leuk prijsje? “Let’s do 100 rupee.” roep ik maar eens. “Yeh nice price. ”beamen de boy’s. De voorzitter is verguld en schrijft achter onze naam op zijn formulier : spaghetti & macaroni bolognese in. Wij krijgen de afmetingen van de stand en de datum, zaterdag de 24ste ’s avonds van 18:00 uur tot 20:00 uur. Da’s kort dag denk ik maar de Nepali schijnen dit heel normaal te vinden.
De afgelopen dagen heb ik kaartjes laten drukken met het Heart of Bhaktapur logo. De kaartjes hebben een afscheur strookje waarop een hart is afgebeeld. Tegen inlevering van een hart krijg je dus een bord spaghetti of macaroni bolognese. De hele week zijn we bezig geweest met de voorbereidingen maar het resultaat mocht er dan ook wezen.
Ik heb bij de smid ook vormpjes laten maken om hamburgers uit te stansen. Sinds kort heb ik een gehaktmolen en nu maken we gehakt op voorraad. Het was ff wennen voor de boy’s We gebruiken het gehakt voor momo’s, hamburgers en bolognesesaus. Ik wil echt proberen om een aantal zaken pre-fab te hebben. Elke keer als er een klant komt die momo’s of hamburgers of spaghetti bolognese wilt werd er buffelvlees gekocht, terug naar de keuken, met een hakmes net zo lang gehakt tot het gehakt was. Nu begrijp ik ook de naam, gehakt. Zo werd het dus vroeger in Nederland ook gedaan. Een lange voorbereiding waardoor het erg veel voorkomt dat iemand van een groep zijn gefrituurde rijst al op heeft gegeten als de laatste persoon nog steeds op zijn momo’s wacht. Ik wil dat iedereen van een gezelschap, of het er nu 2 of 20 zijn, tegelijkertijd eten krijgen.
Ook wil ik vanaf december iedere dag van de week een bepaald gerecht aanbieden voor 100 rupee. En zoals iedereen weet, woensdag, gehaktdag, hamburgers dus. Vandaar de stansvorm.
Toen ik bij de smid stond te wachten viel mijn oog op een muur die in een woning in het midden van een raam was geplaatst. Ik vraag aan Shyam, “What’s that?” en ik knik naar het raam. Shyam legt uit. In Nepal is het gebruikelijk dat een woning vertikaal wordt verdeeld. Als de vader overlijd gaat de woning over in de handen van de zoon of zonen. Ja dames, dat lezen jullie goed. Er zijn vrouwen die “I am so glad to be a woman.” roepen maar dat zijn in iedergeval geen Nepaleese vrouwen, die erven niets. En als de woning in gelijke stukken wordt verdeelt dan wordt dat erg letterlijk genomen. Als daar een raampje zit, jammer dan, gewoon een scheidingsmuur zetten. Heerlijk land !!




Afgelopen donderdag verzamelen zich steeds meer Maoisten op het Taumandhi Square. Vanaf het wordt redelijk vol en er is ook een geluidsinstallatie geplaats voor de diverse sprekers. Het kleurt verschikkelijk rood op het plein. De Nyatapola tempel is overbevolkt met Maoisten die allemaal rode vlaggen dragen en leuzes schreeuwen. Op mijn balkon zit een groep van 10 man die aftaaien. Ze zijn een beetje bang van de agressie die de meute uitstraalt. Mijn restaurantje is leeg op de staff na. Maoisten komen na een tijdje water vragen, het is bloed heet in de zon en ze willen naar het toilet. Ik sluit m’n tent, geen water voor die fuckers en zeker geen gepies in ons mooie toiletje. Om 18:00 uur taaien de hufters pas af. Geen omzet. Klote land.
Sinds een week hangt er een spandoek voor de Bhaktapur Night aan het Nyatapola Cafe en gisteren was het dan zover. Vanaf een uur of 11 begint Nabu aan de bolognesesaus. Vanaf 14:00 uur kunnen we naar onze kraampjes.



Als ik naar het Heart wil gaan om te lunchen komt Renu boven. Ze heeft twee bakjes bij zich en bied die mij aan. Rijstepap en groentecurrie. Na mijn O, ei en gedroogde vis ervaring eet ik gewoon alles wat ze me voorzetten. Ik neem een hap van de rijstepap, shit, erg lekker. Ik bedank Renu en ze is verguld dat ik haar eten lekker vind. Even later komt Shyam met zijn bakjes boven en gezamelijk eten we. “This is special Newari month. Every day of this month we have to eat rice pap, even little bit is oke but we have to eat. I am lucky, I like rice pap.” “Me too Shyam, I also like rice pap.” Ik vraag niet waarom deze maand rijstepap maand is. Het is gewoon zo. Appart land.



Vakkundig wordt de kraam opgebouwd. Ik ben blij met mijn ervaring op diverse beurzen. In no time is de klus geklaart. Ik ga terug naar het Heart om te kijken hoever Nabu is gevorderd. Als ik op het plein arriveer zie ik een kring van mensen en als een echte Nepali ga ik kijken wat er aan de hand is. Een stel mannen is bezig met bonen, aardappelen, popcorn enz een figuur te maken, het blijkt een oude Newari gewoonte te zijn.






Vanaf een uur of 5 beginnen wordt het eten naar de stand gebracht. Ik heb voor de stand twee meiden geregeld. Samma en Salma verzorgen het eten en Ujjol beheert de kas. Vanaf 18:00 loopt het storm. Ik heb een van de drukste kramen van het plein. Ik wil dat mijn restaurant zo loopt. Een groot voordeel was dat er misschien maar 10 toeristen zijn geweest, de rest waren allemaal Nepali. Ook Shyam en de overbuurman komen een hapje doen. De buurman heeft z’n dochters meegenomen, Rosna heeft de mooiste lach van heel Nepal. Om kwart voor 8 zijn we potje los, Nau is door zijn voorraad heen en ik vind het prima zo. Afbreken die tent en ook aan het feesten. Er wordt een aardig slokje raksi gedronken en de stemming zit er behoorlijk in. Ujjol brengt Salma naar huis maar Sasjan en Nabu blijven bij nog wat. Erg geslaagde avond alleen, volgend jaar doe ik het anders.