Kerstdiners in overvloed

25 december 2007 9:22 uur.

Eergisteren zijn we gaan dineren bij Lelu en Samma. 2 vrouwen die ik toevallig heb leren kennen. Het zijn onze achterburen. De markt op het Taumandhi square is verdwenen. De municipality heeft het verboden en onmiddelijk Lelu het brood uit de mond gestoten want zij zat recht tegenover het Heart bij de grote wielen van de chariot met haar winkeltje in armbanden en ondergoed. Ze zit nu tegen onze zijgevel en tot nu toe laat de municipality haar met rust en ze doet goede zaken. Het is een moslim familie bestaande uit Lelu’s moeder (in de steek gelaten door haar man), Lelu (in de steek gelaten door haar man), Lelu’s zuster (in de steek gelaten door haar man), De dochters Samma en Salu en nog wat klein grut van Lelu’s zuster. We hebben afgesproken dat we om 8:15 zouden komen omdat ik niet graag m’n restaurantje sluit.
Vlak voor we naar de buren gaan neem ik een foto van Kancha. Hij staat pontifikaal aangekleed naast de gaskachel. Niet te geloven wat voor een koukleumen de Nepali zijn.
Ik moet als eerste de trappen op en we worden ontvangen door een trosje meiden die allemaal warmte bij elkaar zoeken onder een deken. Namaste en ik wordt in een hoek van de kame geplaatst naast de kast met TV. Die staat gewoon aan en er wordt “De Titanic “ Hindi gesproken vertoond. We krijgen black tea en ik word door de meidengroep geobserveerd. Zodra je ze aankijkt beginnen ze te giechelen. Na een tijdje wordt door Samma het eten opgedient. Het ziet er fantastisch uit. Het is net een rijsttafel zoals in Bali, Breda’s Indonesisch restaurant. Het smaakt verukkelijk en is het beste maal wat ik in Nepal heb gegeten. Ik kijk Nabu aan en vertel hem dat hij de zak krijgt omdat in Samma aanneem als kok. Hij grinnikt wat. Tegenwoordig schrikken ze er niet meer van. Ik gil regelmatig “Your fired and where is my khukuri knife.” Een fantastisch maal en erg gezellig. Om een uur of tien gaan we naar buiten en nemen we nog een afzakkertje in het Heart. Kancha en Nabu maken hun bed op en ik vertrek naar de Khwopa.
Gisteren vroeg op want we moeten om 11:00 uur in Khatmandu zijn. We zijn Uzzol en ik. Eergisterenmiddag kwam Shyam in ons restaurant. Niet mijn Shyam maar Shyam de pashminaverkoper. Deze Shyam heeft een winkeltje in een zijstraatje van het plein en doet zijn plas in ons toilet. Of ik a.u.b. morgen (gisteren) een lunch bij hem kom doen. Ik wil zoweinig mogelijk bij mensen thuis eten omdat ik een aantal dingen absoluut niet lekker vind. Geitenhuid, buffelhuid en kip met bot vind ik niet te pruimen maar de Nepali vinden dat gewoon lekker. “So will you please come tomorrow for a nice lunch, 10, 11 o clock whenever you like.” en hij wijst richting zijn shop.
Shyam is 30 jaar een professional tour guide geweest en is nu, zoals hij zelf zegt, met pensioen. Hij brengt soms klanten die bij hem iets kopen naar het Heart “Because I like you.” Shyam is behoorlijk alcoholist die vanaf 9:00 uur aan de drank zit en als ik in de zaak ben en hij komt z’n plasje doen geef ik hem een glas raksi. “So what you say?” Nou ja, ff naar dat shoppie een hapje doen en weer terug kan geen kwaad, denk ik. “Yes, I am honored.” “Oh I am very pleased to see you in my home. I can show you my granddaughter.” Huh, slik. “But you live in Kathmandu?” “Yes, sure, I see you tomorrow in my house in Kathmandu, bring anyone you like.” “I can bring anyone?” “Yeah sure, anyone.” “I would like to bring him.” en ik wijs naar Uzzol die in elkaar krimpt maar vriendelijk blijft lichen. “Maybe I am buzy tomorrow and Nabu or Saasjan can come.” Nee mannetje jij komt er niet onderuit. “No your not buzy tomorrow, I know your agenda, so you will come.” ik draai me om naar Shyam en zeg “We will be there and we are honored.” Wat ben ik toch een verschikkelijke vent. Samen met Uzzol de lul.
Gisteren naar Shyam. Om 10:00 met de taxi afgesproken en om 10:25 vertrekken Uzzol en ik naar Kathmandu. In de auto spreken we af dat we een belangrijke afspraak hebben om half 2 in Bhaktapur om alvast onze vertrektijd aan te kondigen. Na het befaamde taxiritje komen we aan op de afgesproken plaats en zien Shyam al zwaaiend staan te wachten. De vertrouwde trappen weer op, waarom woont er geen een Nepalees op de begane grond? en we maken kennis met zijn vrouw, zoon en kleindochter. De vrouw van de zoon werkt in Dubai en heeft de zoon in de steek gelaten. Ze wilt haar dochter hebben maar die blijft bij mij, verteld Shyam mij binnen 1 minuut, het kan snel gaan in Nepal.
“Specialy for you,” en hij maakt een flesje rum open, schenkt een glaasje in en doet zijn eigen glas nog eens vol met raksi . Sodeju, kwart over 11 en aan de rum. Uzzol drinkt nooit alcohol en krijgt een kopje appelthee. Na het tweede glaasje rum wordt het tijd om wat te gaan eten en er wordt een vis opgediend. Ik neem onmiddelijk het besluit dat ik alle risico’s wil nemen dus geen gemier. Shyam filleerd de vis en ik krijg mijn bordje. Heerlijk, gestoomde vis, zo gaar als boter. De smaak is voortreffelijk en met een klein beetje rum glijd de vis naar binnen. Vis moet zwemmen, nietwaar?
Daarna wordt de hoofdmaaltijd opgediend. Dhalbat, mijn favoriet. iedereen krijgt een lepel en we peuzelen ons bordje leeg. Het is echt lekker. Rijst, groentecurrie, buffel en kip zonder nare shit, lekkere pickles. Het lot is me gunstig gezind.
Tijdens en na de lunch een paar rummetjes en ik zie het leven zeer zonnig in.. We bedanken Shyam en zijn familie hartelijk en om een uur of 1 gaan we huiswaarts.
Vanavond heb ik een kerstdiner met Shyam, Renu,Radjendra en z’n vrouw, Anne-Roos en Jantien. Je moet ook een beetje Nederlands kunnen praten.




Kancha naast een brandende kachel


Een trosje vrouwen


Nabu en Kancha op bezoek bij Lelu


Saasjan en Lelu


Samma's food


Na het eten even een sigaretje


Lelu's zuster en moeder.


In de Newari room wordt een bed gemaakt


en opgedekt, natuurlijk


Kancha is klaar om te gaan slapen


Forel, erg lekker

Shyam met kleindochter ( she is my heart )

De zoon

Z'n vrouw

Haar domijn, de keuken.