Carna's wedding

13 december 2007 10:08 uur.

Sinds enkele dagen staat “heart of Bhaktapur” op Google Eart. Dus allemaal Google Eart installeren, naar Nepal en daarna naar Bhaktapur vliegen, dan op het Taumandhi square op het fototoestel Heart of Bhaktapur klikken, e voila, see the Heart. Bedankt Felieke, een dikke kus.

The Tamang wedding, is me that what. Als vrije vertaling. Het betreft dus Carna, mijn tweede kok. Het is een echt “love marriage” Carna heeft Cangu leren kennen en zij is bij hem komen wonen in Bhaktapur. Na enkele maanden vond de vader van Carna het tijd dat er getrouwd moest worden want het stel wil erg graag bij elkaar blijven. Cangu is net als Carna een Tamang. (etnische groep) Nepal is een land waar diverse etnische groepen leven. Zoals Maxima zou zeggen, de Nepali bestaat niet. Het zijn Chetri, Newari, Tamang en nog een stuk of wat andere groepen, zoek ik nog wel uit

Carna ( the man )

De avond voor de trouwerij hebben de mannen en ik een vergadering in het Heart. Gaan we per bus of per taxi. In eerste instantie wordt besloten om per bus te gaan, goedkoper en een extra ervaring voor mij. De busrit zal ongeveer 3 uur duren door de vele stops. (in- en uitstappen) Na lang doorvragen kom ik er achter dat de bus niet verder gaat dan “the buspark” en dat we vanaf daar over “the bad road” moeten lopen. “How long is the bad road?” Tja, dat wisten ze dus ff niet. Ik zag de bui al hangen. “Please call Sanjay and ask him what the cost is for this trip” Na een hoop gepiel met diverse toestellen krijgen we uiteindelijk Sansay te pakken. Na wat onderhandelingen komen we tot een prijs maar we houden de boot nog even af. Sansay wil een hele dag rekenen voor de taxirit en dat is toch wel een fors bedrag. “Why do we have to leave at 8:00” vraag ik maar eens aan Sasjaan die maar vol blijft houden dat we om acht uur moeten vertrekken. “What kind of agreement did you make with Carna?” “Well, yes I said that we will come.” “That’s it?” “Yes.” “No time?” “No, but I think we must leave at 8” “But what time the wedding starts?” Niemand die het weet.
“Dus the six of us fit in the taxi of Sansay?” vraag ik maar eens. Weer wordt er gebeld en uiteindelijk blijkt dat wij met z’n zessen niet in Sansay’s taxi passen. “But we have friend who have taxi and we will fit in that one.” Ujjol bemoeit zich met de conversatie. “Call him, please” Weer wordt er druk onderhandeld en uiteinelijk is de prijs lager dan die met Sansay. “Oke, tomorrow morning at 8:00 we willl all be here.” Intussen is er door Sasjaan een trouwkaart gekocht en daarin wordt een bedrag gestopt. Geen groot verschil met Nederland. Liever geld dan een peper & zoutstel. Besloten wordt om er duizend roepie in te doen. “Plus 1.” “Excuse me?” “Yeah, we don’t like even numbers, so it will be thousand-one” en voor het eerst zie ik een briefje van 1 roepie. Hub, het geld in de trouwkaart met mierzoete teksten en naar huis.

Felicitaties van het Heart en wat geld uiteraard.

Woensdagochtend eerst mijn ochtendloop, snel een douche, ontbijt en naar het Heart. 8:05 en de black tea staat al voor me klaar. Langzaam druppelen de mannen binnen en om 8:20 proppen we onszelf in het busje. Ik voorin en de vijf op de twee bankjes. Het is me het ritje wel. Na 30 minuten zijn we in het plaatsje Banepa om dan rechtsaf te slaan de bergen in. Na een kilometer of 15 moet ik ineens aan Jan Vos denken “net de Ardennen” Het zijn mooie heuvelachtige bergen met de Himalaya op de achtergrond. Schitterend. Ik wil een foto maken en het busje stop langs de kant van de weg. “Make foto of the group” zo gezegd zo gedaan. De boys stellen zich op en ik schiet een plaatje. Jij moet er ook bij en de chauffeur neemt de foto. Het blijkt onmogelijk te zijn om met mijn camera de juistheid van het beeld vast te leggen, ik bedoel de indrukwekkende Himalaya maar ik vind het best.

Aley, Sasjaan, Nawaras (Nabu), Kancha, Rick, Uzzol


Himalaya

Tijdens de “fotoshoot” passeren 2 tamangvrouwtjes die enorme manden met brandbare zooi sjouwen om thuis te kunnen stoken. Na een half uur rijden, met erg mooie vergezichten, komen we bij het “buspark” Daar wordt contact gezocht met Carna, die zegt zijn broers te hebben gestuurd om ons de weg te kunnen wijzen. We drinken een black tea in "the local bar"


Tamang vrouwen.


Stoere, keiharde vrouwen.


Deze zooi wordt gezien als brandhout.


Lokale kroeg

We vervolgen onze weg over de “bad road” en ik verzeker jullie dat als de Nepali zeggen dat het een bad road is dan is het een bad road. Sodeju. Op bepaalde gedeelte hebben we uit moeten stappen omdat de taxi anders met de bodum over de, door traktoren gesleufde weg, had geschraapt. Dat de chauffeur niet zei, ik stop ermee, heeft mij erg verbaasd. Met kloppend hart zat ik naast die gozer toen de weg werd vervolgd. Soms zo schuin dat ik er van overtuigd was dat we om zouden kukelen. Wat een rit !!!

Uitstappen anders raakt de onderkant de weg.


What a view !


Net de Ardennen (Jan de Vos)

Na nog wat korte stukjes wordt de taxi aan de kant gezet en moeten we te voet verder, er loopt namelijk geen weg naar Carna’s huis. Alleen een pad, nou ja ..... een pad. We passeren diverse Tamanghuisjes die het als tweede huis in Frankrijk best goed zouden doen. Wat een uitzichten. We dalen het pad steeds verder af en ik realiseer me dat ik ook weer terug moet. “How long is this walk” vraag ik maar eens aan Carna’s broer. “Oh, about twenty minutes.” Hij moet zien dat ik dit ff weg moet slikken maar ik houd mij stoer. Ik weet echter bij voorbaat al dat hun 20 minuten altijd langer zijn dan mijn 20 minuten. Met veel gevoel voor evenwicht daal ik zo goed en zo kwaad het kan de berg af als na, inderdaad 45 minuten, Carna’s huis in beeld komt

Tamang huis.


Het pad naar Carna's huis met tegelliggers.


Carna's ouderlijk huis.

We worden opgewacht door de hele familie en we moeten onmiddelijk in het huis komen. Bukken voor de deur maar in huis kan ik rechtop staan. Nauwelijks, maar toch. Verbijsterend wordt ik gade geslagen. Mijn mannen gaan op de grond zitten maar voor mij is een speciale stoel klaar gezet. Zodra ik ga zitten stroomt het huisje vol. Naast Carna en zijn moeder en zuster, die een keer in het Heart op bezoek zijn geweest, heeft nog niemand van dit gezelschap een blanke gezien, en vooral niet zo’n grote. Ik wordt aangestaart alsof ik een wereldwonder ben, nou ja, ............... nu ik dit zo schrijf ........ Ik krijg een krans omgehangen en daarna een lint. Ik voel me erg vereerd.

Uzzol, taxichauffeur, Kancha.


Tja, 1 plaatje zegt meer dan 1000 woorden.

Ik maak wat foto’s en geef mijn toestel aan Ujjol. Zoals later zal blijken levert hem dit geen windeieren op. Iedereen wil op de foto. De truck is om eerst een foto te nemen en die dan op je LCD schermpje te laten zien. Verbijstering alom. Nog nooit gezien. Er zijn 167 foto’s gemaakt en ik plaats ‘n dotje.

Kijken naar het vogeltje.


Carna ziet er wat feestelijker uit.


Familie


Meer familie


Nice shot.


Tamang vrouwen en kinderen.


Tamang familie.


Tamang vrouwen en kinderen.

Joepie de poepie, het eten arriveert. Ze hebben zich echt uitgesloofd en het ziet er prima uit. Daarnaast kunnen we kiezen tussen chang en raksi. De Tamang hebben een raksi die lekker smaakt, je merkt er niets van maar na een uur krijg je de klap, is mij door Ujjol en Nabu verteld. Ik kies voor de chang. Gelukkig is de kip niet “boneless” en zit de huid nog bij het buffelvlees. Voor de Nepali geen bezwaar maar ik vind het nog steeds niet om te pruimen. Ik eet dus om de huid heen en verwijder zorgvuldig de botjes van het kippenvlees. De smaak is voortreffelijk. De chang smaakt een beetje zurig maar na zweve glave isht erg lekkel. Nee hoor, ik heb me keurig gedragen. Het was soms erg genant. Het was tenslotte Carna’s huwelijksfeest maar ik had constant zo’n 8 tot 10 mannen, vrouwen en kinderen om me heen die maar bleven staren

Tamang voedsel en chang. (rijstwijn)


Met de handjes eten.

Er klinkt wat herrie en als we kijken wordt Carna door z’n broer naar buiten gedragen. Het schijnt er bij te horen. De huwlijksceremonie gaat nu beginnen.Carna wordt met Cangu in het midden van een loper geplaatst. Als ze beide zitten wordt aan weerszijde een “getuige?” gezet. Naast Carna zit zijn broer en naast Cangu haar zuster. Dan komt het zusje van Carna een “lauwerkrans" omhangen en daar na een krans met geld waarna het stel er wat anders uitziet. Carna althans. Dan komen er allerlei vrouwen eten brengen. In een plastic zak zit een bord met “circelbrood?” en dat wordt voor het koppel op de grond gezet. De omstanders doen zich tegoed aan eten en drinken.

Carna wordt door zijn broer naar buiten gedragen.


Bruid en bruidegom.


Zus van Carna hangt een krans om.


Zus van Carna hangt een krans van geld om.


Het gelukkige stel.


De giften bestaan uit voedsel. Logisch, deze mensen bezitten niets.


Maar er is genoeg te eten.


Het feest bestaat hoofdzakelijk uit eten en dinken.


Enkele foto’s van mensen die graag op de foto wilden. Ujjol was “the most popular guy” van de vrouwen.


Drinkend meisje.


Kids.


Moeder en kind.


Moeder en kind.


Nichtje van Carna.


Moeder en kind.


Ook de vrouwtjes lusten wel een slok.


Jong geleerd.


Moeder en kind.


Klutsje vrouwen en kinderen.

Dan komen er twee lui met een wit laken dat tot een lint wordt gevouwen. Het wordt om Carna’s hoofd gewikkeld om er, naar later blijkt, geld in te kunnen stoppen. Nadat het lint als een soort tulband om zijn hoofd zit komt de priester. Die doet wat prevelementjes, strooit wat rijst en drukt ook een rijsttika op het voorhoofd van hem en van haar. Daarna volgd de rest en ik heb als afgevaardigde van onze groep Ujjol met de ceremonie opgezadeld. Wij staan op een afstand erg jaloers af te zien.

Materiaal voor de tulband.


Het maken van de tulband.


De tulband is af.


Khukuri knife met lint.


Het geven van de tika voor hem


en voor haar.


Uzzol doet het voor ons allemaal want


wij hebben wel wat anders te doen.

Dan komt de khukuri procedure. Ook voor de Tamang is het khukuri mes een sterk symbool. Het lint dat aan het khukuri mes is verbonden wordt op het hoofd van de bruid gelegd. Daarna gaat de bruidegom met vuurrood tika pigment vanaf het handvat naar het voorhoofd van de bruid om daar de beroemde rode streep in haar haar te wrijven. Het teken van de “getrouwde vrouw” . Heel gek, dan is het afgelopen. Ineens wordt al het eten in een enorme mand gedaan en over en uit. De baterijen zijn op en de memory stick is vol net als onze magen. We bedanken de familie en ik geef Carne het goede advies, “geef ze vanavond maar eens een goede veeg, jongen” waarop hij mij nietbegrijpend aankijkt. Zou tie niet weten hoe dat moet? en we gaan op de terugreis.

Voorbereidingen voor het daadwerkelijk eigenen.


Met rood pigmentpoeder vanaf het mes via het lint naar het hoofd waar dan een rode streep door het haar wordt gegeven als teken van de getrouwde vrouw.


Alle twee een slokje raksi.


Voedsel wordt grote manden gedaan.


Manden worden weggedragen, feest afgelopen.

Een absolute ramp. Het gaat stijl omhoog. Cansha is zo zat als een balletje, hij moest zo nodig aan de raksi en moet steeds tot spoed worden gemaand wat voor een tijdje de indruk kon wekken dat hij de oorzaak was van het langzame vorderen van de groep. Maar uiteindelijk was mijn gehijg zo luid dat het boven het geluid van de bekende “eerste maandag van de maand luchtalarm sirenes” klonk. %&(^@*%$$#! en zo kan ik nog wel en regeltje of 5 doorgaan. Sodeju wat een afzien. Ik weet zeker dat ze me in Bhaktapur konden horen. 1 uur klimmen tegen 45 graden. Geen feest. Maar we hebben het gehaald dus lekker mijn luie kont in de co-driver seat en laat maar komen. De rit naar beneden was zeker net zo spannend als de rit omhoog. Zwierend en zwaaiend, bij remmen op het losse zand lekker doorschuiven naar het ravijn, genieten, maar niet heus. De terugreis heeft ongeveer 4 uur geduurt en ik was versleten. In het heart een fried rice gegeten en daarna naar de Khwopa. Meteen in bed en vanochtend lekker relaxed om 7:15 wakker geworden. Leuke dag geweest en een hele ervaring rijker.