De voorbereiding

2 februari 2008 8:14 uur.

Nu wordt het toch een moeilijk verhaal. De “power cut’s” worden hier “Load shedding” genoemd. Met andere woorden; we moeten allemaal een beetje bloeden en delen het beetje stroom wat er beschikbaar is. Het is een simpel verhaal. Alle electriciteit komt via India. India stuurt braaf een rekening voor de afgenomen stroom en Nepal betaalt gewoon niet. Dus knijpt India de stroom steeds meer af om op die manier Nepal te dwingen te betalen. Zoals het een arm land betaamt betalen ze nog steeds niet en hebben nu weer een lening gekregen zodat het mogelijk wat beter gaat.
Per 1 feb is men overgegaan op 7,5 uur load shedding per dag. 4 uur in de ochtend en 3,5 uur in de namiddag of avond. Ik ben dus dubbel gekuld.
Het Heart ligt in een andere area dan de Khwopa en die ligt weer anders dan de kabel televisie. Mijn internet provider heeft wel een UPS maar die doet het geen 3,5 uur. Binnen die tijd wordt de generator gestart maar dat doet hij niet als er geen klanten in zijn bedrijf zijn. Dat ik via een kabel ook aan zijn systeem hang deert hem niet. De generator verstookt 1 liter kerosine per uur en dat zou nu ongeveer 450 rupee per dag kosten. Ik betaal 1400 rupee per maand dus ik begrijp hem. Ik schrijf dit verslag maar kan niet op het internet en weet dus niet wanneer ik dit kan uploaden. Je leert er overigens wel mee te leven. “if you can’t beat them, join them”
Verder is er deze week weinig spannends gebeurd. Ik ben mijn CD-tje met het Heart logo naar Sanu gaan brengen. De man die dat fabriekje heeft met die 28 vrouwen. Een hele aardige man die beweerd dat hij wel een klein logo kan maken. Na enkele dagen ben ik terug gegaan om naar het resultaat te kijken. Eerste keer mis natuurlijk maar gisteren heb ik daadwerkelijk een voorbeeld gekregen. Het logo is op een draagtas gedrukt op de zeefdruk manier. Ik wilde graag geborduurd maar dat gaat niet. De heren ontwerpers houden geen rekening met arme landen en dat snap ik.
Het blijft ook erg koud. Alle Nepali klagen steen en been. De wolken hangen tot op de grond en het duurt tot in de middag voor de zon doorbreekt. Zodra dat gebeurt zie je alle Nepali in groepjes in het zonnetje staan praten en wentelen.
De toeristen hebben de weg naar Bhaktapur nog niet gevonden maar dat is normaal voor de tijd van het jaar.
Zo nu mijn “morning walk” en dan maar weer wachten op electriciteit.

3 feb 2008 8:59
Net terug van mijn morning walk, die van vandaag dus. Gisteren een chaotische dag. Via de krant kunnen vernemen hoe de load shedding schema’s er voorlopig uitzien. Na het wegpinken van de tranen valt het toch wel een beetje mee. Zaterdag’s en zondag’s hebben we vanaf 18:00 stroom. ‘Maandags is onze “vrije” dag. Geen load shedding. Voor de Khwopa is dat vrijdag overigens. De rest van de dagen is gewoon k*t. In de Khwopa is het ook geen feest zodat ik goed moet uitkienen wanneer ik aan m’n blog kan schrijven. De batterij van m’n laptop doet het nog maar 20 minuten dus dat schiet ook al niet op.

Gisteren ook in de krant: vanaf 3 feb, vandaag dus, een algehele transport staking. Geen bussen, geen taxi’s, geen auto’s, geen motorbikes. En dat voor onbepaalde tijd. Het duurt totdat het brandstof probleem is opgelost. Gasflessen staan nu zo’n 2 weken in de wachtrij. Motorbikes staan 3 rijen dik zo’n 36 uur in de wachtrij. Soms 4 dagen. Je lost af anders is het niet te doen. Jij een uur of 6, dan je broertje, neefje what ever. Als je dan aan de beurt bent krijg je 2 liter, Jaha. Bussen zijn hier particulier eigendom. Dus ...... ook in de wachtrij. Hetzelfde geld natuurlijk voor taxi’s. Het is een komplete puinbak en zo maar niet opgelost.
De reden van de misere ligt hoofdzakelijk in Terai. Daar zijn al maanden onlusten en die worden steeds heviger. Bomaanslagen, brandende auto’s en plunderpartijen. Veel gevechten tussen bevolking en politie. Als ik vraag aan Shyam, Uzzol, Sasjaan of Nabu wat de Terai mensen nu eigenlijk willen weten ze het niet. Door de enorme onlusten zijn de grenzen tussen India en Nepal regelmatig dicht en daar moeten toch die vrachtwagens met gasflessen of benzine vandaan komen. Kortom Wienke en Nienke zijn zwaar de lul als het niet snel wordt opgelost.
Wienke en Nienke zouden as donderdag aan hun Indiatrip gaan beginnen. Naar Kathmandu kun je nog lopen om dan naar huis te vliegen maar de Indiase grens ligt hier toch zo’n 200 kilometer vandaan. Da’s een hele tippel.
Een geluk bij een ongeluk is dat Rene zijn reis een maand heeft uitgesteld. Die zou vanaf vandaag een weekje hier zijn om ook eens momo’s te proeven. Dagje Pashepathinath, Bhoda, golven zou toch wel een heel probleem geweest zijn.

Als ik gisteren avond thuis kom word ik hartelijk ontvangen door Shyam. “Welcom sir, we are waiting for you.” Achter de counter zitten een man of 10. Allemaal vrienden van Shyam die de uitnodigingskaarten voor het aanstaande Bratabandha aan het schrijven zijn.
Bratabandha is de viering van de overstap van jongen naar man. Een jaar geleden is Shyam naar zijn eertse Brahmaan gegaan om te vragen wat een goede datum was voor zijn zoon voor het Bratabandha. De brahmaan heeft toen 8 februari gekozen. ( ik begrijp dat natuurlijk want dat is een hele belangrijke dag. Het is namelijk mijn verjaardag. Zo zie je maar weerdat die Newari priesters zo dom nog niet zijn.) Een week voor de grote gebeurtenis moet Shyam weer opdraven om de exacte tijd door te krijgen. Niet eerder en niet later. De tijd van de Bratabandha is, cultuurtecnisch, heel belangrijk. Precies op dat tijdstip zal er iets gebeuren. Wat weet ik nog niet want het is pas 3 feb. Ik moet er wel bij zijn van Shyam en ik vind het een grote eer.
De kaarten zijn voorbedrukt, goud op rood, alleen de tijd is nog niet ingevuld. Eerst worden de envelopes geschreven. Shyam leest de in te vullen naam op en drie man schrijft de adressering. 7 kijken toe zoals het in Nepal betaamd. Daarna worden de kaarten voorzien van het juiste tijdstip en in de envelopes gedaan. Tijdens het schrijven en vullen van de envelopes is het een zeer gezellige boel met de nodige hapjes en raksi uiteraard. Gisteren zijn er 400 kaarten gereed gemaakt en vanavond volgen de andere 400. Ja lui, jullie lezen het goed. Het wordt dus een feestje voor 800 man. Het is dan ook een heel belangrijk feest in de Newari cultuur. Load shedding, power cut’s, stakingen ten spijt, het feest gaat gewoon duur. De Brahmaan heeft bepaald, 8 feb 2008 om 9:30 wordt de zoon van Shyam man.


Shyam leest de namen en z'n maten schrijven de envelope.


Met gouden inkt.


De uitnodigingen worden van een tijdstip voorzien.


Front.


De uitnodiging.


Een gezellige bende.


En raksi natuurlijk.


Renu schuift aan.


en de rest van de familie.


En raksi natuurlijk.


Voor Marijke.


Zeef met tekst wordt gepositioneerd.


Klodder gele verf erop.


Met de gele tekst naar de droger.


Met hete lucht snel drogen, het moet snel af.


Eind reultaat.