Brother in arms

11 februari 2008 14:40 uur.

8 februari 2007
Aanhoudende herrie van mijn celphone. Ik wordt wakker en slaapdronken druk ik op het groene knopje. “Ja” brabbel ik. “Lang zal die leven, lang zal die leven ........” GertJan & Willemijn . “Hartelijk gefeliciteerd, bellen we je wakker?” Een absoluut overbodige vraag. Ik heb ontdooi tijd nodig.
Vroeger strompelde ik naar de keuken, drukte op het senseo knopje voor 2 kopjes, strompelde naar het toilet, plofte neer, deed m’n ochtendplas, krabbelde overeind, waggelde weer naar de keuken om mijn mok te pakken en slurpend en blazend ga ik naar de badkamer. Na de, toenmalige, verplichte scheerpartij, een douch pakken, aankleden, je kont in de auto ploffen en naar de zaak rijden. Na een half uurtje de trappen op en daar in het gezicht kijken van Mirjam. “Goeie morgen.” “Wat ben jij toch altijd vrolijk.”Ze moest eens weten. Ik heb net een uur ontdooien achter de rug.

“Ja, je belt me wakker.” murmel ik. “Dat dacht ik al te horen, gefeliciteerd jongen, zijn we de eerste?” “Ja ....... dank je.” Langzaam dringt het tot mij door. “Hoe laat is het?” “Hier is het 8 uur bij jou wat later, over twaalven dus bellen we ff.” “Heel lief, dank je.” Er volgt een leuk gesprek en daarna draai ik weer lekker om en val redelijk snel in slaap.
De volgende ochtend, het is nog steeds 8 feb, krijg ik veel mail en E-cards voor m’n verjaardag. Erg leuk en bedankt allemaal. Tegen Shyam zeg ik niets en na de ochtend routine ga ik voor de lunch naar het Heart. Tijdens mijn lunch wordt ik gebeld door Muis. Heel erg leuk. In het restaurant weet niemand dat ik jarig ben en ik wil het zo houden. ’s Middags gewoon wat rond geslenterd en ’s avonds maar een extra borrel gepakt. Beetje dobbelen met Sasjaan en daarna naar bed.
10 februari
Aanhoudende herrie van mijn celphone. Ik wordt wakker en slaapdronken druk ik op het groene knopje. “Ja” brabbel ik. “Ik ga er een gewoonte van maken om je wakker te bellen.” GertJan aan de lijn. “Ik bel met slecht nieuws. Martin is op de golfbaan onwel geworden en aan een hartstilstand overleden.” GertJan is een vriend, hij kent me van haver tot gort. Geen lang gezwets maar to the point. Dit komt echter toch wel als een koude douche. “He !!!! Martin, mijn Martin??” “Ja, onze Martin. Hij was met Rene aan het golven op Bergvliet en na de laatste hole gaan ze richting clubhuis. Martin zegt dat hij zijn trui heeft verloren en wilt terug om hem te gaan zoeken. “Komop joh eerst ff een pilsje” zegt Rene “Nee, ik ga hem zoeken zet mijn pilsje maar alvast koud. Ik zie je zo.” en dat waren zijn laatste woorden.”
Ik moet dit verwerken, ik heb tijd nodig. “Hoe laat is het.” “Hier een uur of 8.” Het is aarde donker in m’n kamer op het licht van mijn mobieltje na. Ik ben gedesorienteerd, ik moet water, het kan niet waar zijn, ik wil naar m’n maten. Shit, Martin. Er borreld woede in mij op. Hoe kan je nou zo stom zijn om dood te gaan. “Rick, als je naar hier wilt komen, we zullen je helpen hoor.” “Wat moet ik daar, hij is dood, $^#^*&*(%$, wat moet ik dan daar !!! “ “Oke, het is maar dat je het weet.” “Hoe is’t met Rene, waar is Rene?” “Die is nog daar geloof ik, die zoekt de GSM van Martin.” “Ga naar Rene joh, die zit natuurlijk ook in de shit.” “Ja ik ben al onderweg.” “Oke, ga maar gauw, ik hou van je.” “Ik ook van jou.” hij hangt op. Ik zit op de rand van m’n bed. Ik ben woedend. Oh shit Dora, arme Dora.
Ik kan de slaap niet vatten. Ik bel Rene. Ik moet met Rene spreken, die gozer heeft het voor z’n kiezen gehad. Niemand thuis. Fuck. Ik bel Stan de buurman van Martin en een vriend. Misschien weet die iets meer. Gerda neemt op. Dora is niet thuis en Stan is mij aan het mailen. Pieptoon, ik ben door mijn beltegoed. Holland hakt er behoorlijk in. Ik stel mijn laptop op. Misschien krijg ik Stan te pakken via mail. Ik mail Jaap, Menno, Toon en Tessie. Martin is dood. Sodeju !! Even later krijg ik mail van Stan. Mail mij jouw telefoonnummer. Ik ram het in de computer en even later belt Stan. Wat heerlijk om zijn stem te horen. Na een half uurtje hangen we op en ik ga naar bed.
11 februari
Van 8:00 tot 13:00 geen stroom in de Khwopa. Ik sjok mijn morning walk door Bhaktapur. Na mijn ontbijt stop ik mijn laptop in de draagtas en ga naar het Heart. Vandaag maandag, geen load shedding voor groep 2, dat zijn wij, het Taumandhi square. Ik ga in m’n restaurantje dit blog schrijven. Ik denk constant aan Martin.
Er zijn de laatste jaren enkele vervelende dingen voor gevallen maar toch. Ik heb Martin leren kennen op mijn 18de, met carnaval. Ik ben net 59 geworden. Ik ken Martin 40 jaar. Kennen, wat is kennen. Onze levens waren verweven. Ik heb Martin aan Mieke gekoppelt. Met onze meisjes naar het visvijvertje om aan de kant te gaan liggen vrijen. Zaterdags ’s avonds naar soos Saint Malo in Boshek. Getrouwd in het zelfde jaar. Hij in Breda gaan wonen, ik een huis gekocht in Roosendaal. Na 2 jaar ben ik verkast naar de Verhuelweg nummer 5, Martin woonde op nummer 29. Samen op vakantie, ik heb z’n kinderen geboren zien worden en hij de mijne. Mijn leven was wat wilder dan het zijne maar toch. We zijn vlak na elkaar gescheiden van onze eerste vrouwen. Jaren lang Breda en omstreken onveilig gemaakt. Alle kroegen gezien, achter de vrouwen aan, ik wat meer dan Martin, die moest verliefd zijn om met een vrouw naar bed te gaan. Martin is wat gevoeliger dan ik. In het Tapperijtje noemden ze ons de siamese tweeling. Samen met de Harley Davidsons op vakantie. Wekenlang toeren en feest vieren. Ik kende al zijn geheimen, zijn angsten en zijn frustraties. En hij de mijne. Hij wilde niet leven zoals ik en ik perse niet zoals hij. Maar toch.

Als ik in m’n restaurantje aankom is er een power cut. Geen reguliere maar gewoon een power cut. Ik sjok terug naar de Khwopa en berg mijn laptop op. Ik ga naar beneden en sjok doelloos door Bhaktapur. Om kwart voor 1 ben ik paraat. Laptop gestart, die doet het 15 minuten op de baterij en tot mijn vreugd komt om precies 13:00 de stroom. Mailtjes beantwoorden en telefoontje van Menno.
Ik voel me leeg.

Brothers in arms
These mist covered mountains
Are a home now for me
But my home is the lowlands
And always will be
Some day you'll return to
Your valleys and your farms
And you'll no longer burn
To be brothers in arm
Through these fields of destruction
Baptism of fire
I've watched all your suffering
As the battles raged higher
And though they did hurt me so bad
In the fear and alarm
You did not desert me
My brothers in arms
There's so many different worlds
So many different suns
And we have just one world
But we live in different ones
Now the sun's gone to hell
And the moon's riding high
Let me bid you farewell
Every man has to die
But it's written in the starlight
And every line on your palm
We're fools to make war



Toen we nog jong en gelukkig waren.


Motormuis.


Met de maten de kroeg in.


Golven, ook niet slecht.


Met z'n Doortje.


Hemzelf.