Terug van weggeweest.

25 februari 2008 14:30 uur.

Ik ben net uit coma ontwaakt.
In Nederland gelukkig m’n familie en vrienden kunnen ontmoeten. Wat een hectisch program en toch nog tijd voor de nodige ontspanning.
Om half vier word ik gewekt door Rene. Hij gaat mij naar Brussel brengen. Vertrektijd 6:50 en je moet er 3 uur van tevoren zijn maar we smokkelen een beetje. Douche, koffie, afscheid van Patries en de auto in. Vlotte trip en om half 5 kus ik m’n maat good bye. Vlug omdraaien en weg stappen alles is al gezegd.
Verbijsterend snel heb ik mijn boarding pass Frankfurt en het zitten, hangen, liggen in de banken kan beginnen. 6:40 instappen, 7:00 vertrek vanuit Brussel, sorry for the delay.
Na 50 minuten en 30 minuten aanschuiven loop ik los in Frankfurt Flughafen. Dan moet je van locale Europese deel naar het Internationale deel. Lopen, treinen ( automatische trein zonder chauffeur), lopen, lopen enfin nog maar ‘ns lopen, eerste controle. Dat kost me mijn deodorant, daar kan natuurlijk van alles in zitten. Hup in de bak met spullen om thuis lekker te bekijken.
Ik kom, na de nodige meters lopen, bij de Gulf Air counter. Mijn boarding cards worden in orde gemaakt en ik moet naar terminal 34. Tweede controle, pasport geen probleem maar mijn tandpasta moet ik natuurlijk achter laten, er kan van alles inzitten. Oke, snap ik, weg tandpasta. Ik wordt al een expert in het snel ontdoen van alle piepende dingen. Horloge, munten, riem alles gaat in de bak en zonder een signaal kom ik door de poortjes. Ik loop weer een stukje en doe wat kleine inkopen in de duthy free shops. After shave en een deodorant. Ik ontdoe ze van de verpakking en stop ze in mijn tasje met al mijn scheer en verzorgingsspulletjes. Hoppetee, naar de gate en lekker ff op een bankje gaan hangen, ik hoef nog maar 3 uurtjes te wachten. Dan kom ik op een splitsing. Terminals 1 – 32 links en terminals 33 – 72 rechsaf. $^#*@*(_&*%^ weer een poortje. Ik draai ff terug om nog eens goed op de borden te kijken en staar naar mijn boarding pass. Ik moet toch echt naar gate 34. Hup alles weer uit, in de bak, geen piepje en ; of ze weer in mijn Gepäck mogen kijken. Tja, die deodorant he !!!!!!! Maar die heb ik hier gekocht !!!, “Gutschein Bitte” Bonnetje, bonnetje tsa dat heb ik met de verpakking weggeflikkert. Hoppa, daar gaat mijn deo. Nu de afther shave, ik spay naar hartelust in het rond, ik mag hem houden. Dan mijn schaar, “No, no, pleas not my scissors, please.” Hij krijgt medelijden en gooit de schaar terug in het tasje. “Was is diese?” “Drop.” Dat zegt hem niet zoveel. In opperste nood scheur ik de salmiak riksen open. Hij deinst wat achteruit. Ik haal er wat riksen uit en laat duidelijk zien dat het drop is. Wat is drop op z’n Duits ? %&$#%@#. Ik stop er 2 in m’n mond en bied er een aan. Hij ruikt er eens aan .............. ik mag het houden. Wat ben ik blij dat ik de openers en sambal badjak heb achter gelaten. Geen schijn van kans dat ik er mee weg was gekomen.
Ik hang, net als de rest, verveelt in de banken en wacht op boarding tijd. Ik heb weer stoel 43K. Laatste rij stoeltjes alleen nu zit er een arabier naast me. Na de beleeftheden raken we in gesprek. Aardige goser. Hij heeft 4 zonen en had er wel graag een dochter bij gehad. Gedurende de reis leg ik hen uit dat het hebben van dochters ook wat haken en ogen heeft. Het constant van de deur meppen van puisterige jongentjes op luide brommers die er alleen maar op uit zijn om met hun vieze handen aan je dochters te komen is ook geen pretje. Het maakt weinig indruk. Arabische jongens hebben geen brommers, wel vieze handen.
Het is een leuke reis en na 6:50 landen we op Bahrein airport. Hier leer ik pas echt wat wachten is. Boarding time is 0:50 staat op mijn kaart. Ik slenter de ruimte op en neer en na een koffie met broodje ga ik nog maar eens in de banken hangen. Na enkele uren komt er een mooie vrouw naast me zitten. “Do you know what time it is?” We raken in gesprek en het blijkt een Nepali te zijn uit Kathmandu. Ze heeft een stichting die zich inzet “for woman rights.” Tja, need I say more? Een heel leuk gesprek en we wisselen onze kaartjes uit. Ik beloof haar te helpen waar ik kan en we nemen afscheid bij het inchecken. Het vliegtuig vertrekt om 1:30 voor een vlucht van 20 minuten naar Amdam of zo-iets. Het ligt in Saudi Arabië en dat is alles wat ik er van weet.
“We hear that the weather in Kathmandu is very bad, so we wait here for 4 hours. Sorry for the delay.” Ik geloof er geen barst van maar Ke garne ?
Uiteindelijk vertrekt ook deze jongen en ik land om 11:50 op Kathmandu airport. Snel bel ik Uzzol die al bij de uitgang blijkt te zijn. Nu gaat het ineens snel. Ik loop in snelle pas naar de pasport controle en ben derde in de rij. Zonder problemen mag ik door en ik spoed mij naar de uitgang. Binnen 10 minuten omhels ik Uzzol. Joepie voor de handbagage. Om 12:30 ben ik bij de Khwopa. Als een verloren zoon komen de buren mij begroeten. Heel erg vertederend. Ik voel me erg welkom. Ik maak met Uzzol de afspraak om na een douche naar het Heart te komen en hij vertrekt. Sorita kan de sleutel van m’n kamer niet vinden en belt Shyam. Die stuurt gelijk een mannetje om mij op te halen. Hij is op het Party-center terijn om het feest voor te bereiden. Bratabandha. Tegen stribbelen heeft natuurlijk geen zin. Ik moet daar bij zijn en dus wacht ik gedwee op de motor. Binnen 5 minuten is die chauffeur er en ik klim achter op.
Op het party centre aangekomen komt Shyam mij lachend tegemoet. We omhelzen elkaar en het voelt goed. “I am so happy that you are back sir” “Me too Shyam, me too.” “Wiskey, sir?” “No, thank you Shyam, maybe later.” en ik begroet ook de aanwezige vrienden van Shyam, ik ken ze inmiddels allemaal.
Met de zoon van Shyam ga ik een eindje wandelen en tegen 15:00 zijn we terug op het terrein. Ik ga op een van de vele stoelen in het zonnetje zitten. Uit het niets en volkomen onverwacht komt de man met de hamer. Ik kukel bijna van mij stoel. Ik heb er inmiddels 36 uur op zitten. Ik zoek naarstig naar een slaapplek. Uiteindelijk vind ik de troon waarop al menig Nepali is getrouwd. Ik probeer er een slaapje te doen.
Tegen 17:00 komen de eerste genodigden. Ik voel me best wel weer lekker en neem een pils. Geen wiskey voor mij vanavond. Rond 19:30 komen mijn mannen van het Heart en samen maken we er nog een leuke avond van. Om 22:30 vraagt Master of ik mee naar huis wil en ik ga. Als ik in de Khwopa aan kom zijn er nog verschillende mensen aanwezig en we nemen een laatse afzakkertje. Om 23:00 ga ik naar bed en gaat ook bij mij het licht uit.


De voorbereidingen zijn best zwaar.


Ziet er toch proffesioneel uit.


Snijmachine, wat nou snijmachine !


De keuken, alle gaat in het groot.


Pannetje buffelvlees.


Zoon van Shyam.


Zoon van broer van Shyam.


Zoon van Harry.


Zij snijden gewoon door.


En zij natuurlijk.


Traditionele kledij. Newari stijl.


Ook voor de mannen.


Drie generaties.


Vader Shyam mey z'n best mannen.


Tja, what to say ?



Shyam en Renu


Deze vader schijnt een motor freak te zijn.


De bediening was erg leuk.


Het wordt later en voller.


en voller.


I am realy happy Sir.


De rechtse heeft z'n zakken goed vol, zou ik zo denken.


Buurman met vrouw en kind.


Renu met haar beste vriendin.


Eten volop.