"Yes Sir, we won"

24 september 2007 11:02 uur.

Er is niet veel verandert. Bloedhete zon afgewisseld met regenbuien en power cuts. Ik vraag me meer en meer af wat er van dit land moet worden. Als je niet eens in staat bent om voor een goede electriciteitsvoorziening in je land te zorgen hoe kun je dat een land besturen. De Nepali gaan er heel apatisch mee om, het interesseert ze geen zak. Ze hebben een hele apparte manier van redeneren of misschien hebben wij die wel.
Het begrip service en dienstverlening is hier niet bekend. Sinds de 60er jaren is het toerisme hier een bekend verschijnsel. Begonnen met de hippy’s en later de bagpackers. Het gekke is dat ze van de toeristen niets hebben geleerd (gechargeert). Zoals de Fransen snel begrepen dat het “gat in de grond toilet” snel moest worden vervangen is dat hier totaal niet relevant. De meeste toiletten zijn stinkende vieze gaten in de vloer waar je echt niet wil zijn. Maar wat wil je van een volk dat nog gewoon in de berm poep en piest.
Als ik de Nepali confronteer met landen als b.v. Frankrijk of Spanje waar het in de 60er jaren niet echt anders was, begrijpen ze niet wat ik bedoel. Ik ben op menig camping in Frankrijk over m’n nek gegaan als ik naar het toilet moest maar daar heb je nu echt geen last meer van. Als ik vraag waar al de miljoenen gebleven zijn die vanaf 1960 in dit land zijn gepompt begrijpen ze niet wat ik bedoel. De meeste Nepali snappen dan ook niet waarom ik de verbouwing heb gedaan. “Yes, we like the new restaurant but ..... very expensive !! “ Als het zo blijft, wat de toeristen betreft, kan ik mijn gelijk niet eens bewijzen. Het zij zo.
Vlakbij Durbar Square is een nieuw guest house gebouwd. Het is inpandig in een rij bestaande huizen gemaakt en het ziet er erg goed uit. De eigenaar heeft via Krishna gevraagd “of het niets voor mij is.” Dit voor het Maoisten debakel. Ik ben er een paar dagen geleden met Krishna eens gaan kijken.
Het is een 16 kamer guest house. 2 kleinere kamers 11 grote 2 persoons kamers en 3 appartementen. Alle kamers voorzien van een douche/toilet ruimte. Uiteraard op een hele foute manier gecontrueerd maar ala.
Beneden een grote receptie, om de hoek een keuken met restaurantruimte. Buiten een erg mooie binnenhof met ook een ruimte om, overkapt tegen de zon, 12 tot 14 tafels neer te zetten. Restaurantruimte geschikt voor 48 gasten en buiten voor 56 gasten. Dan hebben we nog het keukenpersoneel, ik schat minstens 4 man en 3 obers. Uiteraard de receptionisten nog; dit alles kan beschikken over 1 toilet. Uiteraard een modern “gat in de grond toilet” . Da’s 1 toilet op 112 mensen !!!! Het is om te huilen, speciaal omdat er op de rest van het gebouw niet echt is beknibbelt. Ze snappen er echt geen bal van. Zo, ff genoeg gekankert.
Eergisteren afscheid genomen van Harrie en Jeske. Ook met Jeske 2 maanden ontbeten en dingen besproken. Later met Harrie erbij werd het nog gezelliger.
Zo zit je als een ware Pacha met 5 mooie meiden om je heen, zo zit je alleen. Om het te kompleeteren is het gaan regenen.
Gisterenavond was het de finale van Indian Idolls. Jaaha, hebben ze hier ook. Gisteren was echter heeeeel speciaal. Het was de allerlaatste strijd tussen 2 idolls. Een Indiër en een Nepali.
Afgelopen nacht wordt ik om +/- 12:30 wakker. Een enorme hoop herrie op straat. Krijsende en joelende mensen. Ik snap het !!!!. De Nepaal heeft gewonnen. Als ik vanochtend mijn ontbijt krijg van Shyam vraag ik het hem. “Did the Nepali guy won last night?” Shyam glimt van trots, zijn gezicht is in opperste blijschap. “Yes Sir, we won.” Als ik later The Himalyan Times lees op het web staat het met grote koppen op de voorpagina. Nepal’s heart-throb new Indian Idol. Als ik verder lees is het in Kathmandu net zo’n feest geworden als in Nederland toen we Europees kampioen voetballen werden. Kijk, dat hebben we nou weer goed gedaan, wij Nepali.