Afscheid van Holland

25 november 2006 20:00 uur Kathmandu tijd.

Wat vooraf ging: vertel ik misschien nog wel eens. maar nu eerst dit.

De laatste dagen razen voorbij. Ik wil op een fatsoenlijke manier afsheid nemen van de mensen die close zijn. Ik kom in tijdnood. Muis heb ik telefonisch gedag gezegd en bij Gert & Marja ben ik niet geweest. Daar had ik al mee geknuffeld – ook met Muis – maar ja.

Het is zover; 24 november 2006. Jaap brengt me naar Toon en Marijke. Er wordt een heerlijk lunch in elkaar gedraaid en Jaap komt met de chardonay op de proppen. Ik vind het allemaal best en laat het mij goed smaken. Hebben ze niet in Nepal !!!!
Marijke heeft iets heel speciaals voor mij gemaakt. Het roert me en ik laat het bij m’n bord liggen als ik vertrek. Het zijn de westerse invloeden. Moet wel : zoiets doen wij niet in Nepal. Wel echt kut. Bij de eerste zending koffie moet het meegestuurd worden.

Ik heb vier koffers bij
Laptop met een heleboel computer shit.
Handbagage tas die voldoet aan de nieuwste afmetingen
Een samsonite koffer medium en een enorme tas, bij Japie weggekaapt.

Want :Krishna ( mijn nieuwe Nepaleese vriend ) heeft spulletje gekocht in Nederland en wil dit graag in Nepal hebben. Ik heb een nieuw Senseo apparaat gekocht met 300 pad’s kofie en dat wil ik graag in Nepal hebben.

(Ik red het niet, ga volledig door m’n hoeven en kan m’n ogen niet open houden. Ben al vanaf gisteren 7:30 op. Eerst ff langs dochter Joyce te gaan. Het is nu 16:45 Nederlandse tijd alleen aan dag later en ik ben kapot. Doe de rest morgen wel.

Daar istie weer: het is nu 2:03 in Nepal en dus 12 voor half elf ’s avonds in Nederland. Ik ben klaar wakker het is inmiddels 26 november.)

Bij het inchecken moet ik mijn charmes in de strijd gooien, bovenste drie knoopjes van je hemd los en de fluelen bek gebruiken. Je mag 20 kg. meenemen en ik heb 42 kg. aan twee in te leveren koffers bij mij. ”Het is een zero tolerance beleid meneer maar omdat u spulletjes bij heeft voor gehandicapte kinderen zal ik het toe laten”. Pfoe, ik kom goed weg. Niets bij betalen, dank u wel mevrouw.
Da’s gelukt, vrolijk ga ik verder met laptop en cabinekoffer.

De security checks beginnen. En ik kan alvast verklappen dat Heatrow gewonnen heeft.
Alles uit de zakken en in bakjes op de band. Laptop uitpakken, ik heb dus 5 bakken. Laptop, tas van laptop, cabinekoffer, jas en klein spul zoals daar is :paspoort, geld (munten ) iPod enz. dan door het poortje en alles weer inpakken. Lange rijen !!!!

Huppetee; in de British Midland en gaan met die banaan. Op Heatrow begit het gezeik. Ik ben een zg transfer, dus kan ik achter de douane door naar terminal 3............dacht ik.
1 stuks bagage meneer, “I beg you pardon” Hoezo? Onze polici is :dat er maar 1 stuks bagage meegenomen mag worden in het vliegtuig , “make it one peace”. Huh . what do you mean,…….. make it one peace????. Just like I told you sir: Make it one peace or else go and check in by Gulf Air. Ik weet zeker dat er SU-KELL op m’n voorhoofd stond !!!!!

Ik wil mijn cabinekoffer niet kwijt , laat staan mijn laptop. What Now????? sir !!!!
Gewoon ff door de douane, niets aan te geven en dan weer inchecken bij Gulf Air. Op terminal 3 GVD langs de buitenkant = 35 min. lopen.
Dat heb ik toch maar gedaan. Bij Gulf Air ( wat zien die meiden er prachtig uit ) in gecheckt en dus de cabinekoffer op de band.en alleen met de laptop weer langs de douane en het hele geneuzel weer. Over lange rijen gesproken. Als er niet van die enorme wachttijden tussen mijn vluchten hadden gezeten , dan had ik het never kunnen halen.
Waanzin !!!! En waarom snappen die mensen niet – als de sleutels piepen bij het 1ste poortje, dan piepen ze bij het volgende poorte ook, en het volgende, en het vo......
Wat een geweldige maatschappij die Gulf Air. Beste die ik ooit heb gehad.

Aanvliegen op Kathmandu is voor ons Nepali toch altijd weer speciaal, we kennen allemaal het thuiskomst gevoel maar zo met de Himalaya op de achtergrond en dat met horten en stoten zakken tussen die bergen............hebben jullie niet !!!!

Uiteindelijk viel het mee, ik ben nergens gecontroleerd en ik heb al mijn spullen van de lopende band kunnen halen. Na de laatste check liep ik de vrijheid tegemoed recht in de armen van Shyam, de huisbaas, zal ik maar zeggen. Ook werd ik opgehaald door Rosani de vrouw van Krishna. Ik kreeg van beide een bloemenkrans om en welkom to Nepal. You like ? Yes, you like? Word ik toch heel verlegen van.
Vanaf dat moment hoef ik niets meer te doen. Dragers zorgen voor mijn koffers, ik wordt in een taxibusje gelepeld Ja beste mensen mijn voeten zaten op de hoogte van m’n billen.

De taxichauffeur is mijn held. Wat een rit. Ik heb gelukkig ervaring met Cairo. Je moet leren te vertrouwen op de chauffeur want anders wordt je gillend gek. Ze rijden niet hard overigens en ik snap het getoeter ook.
Iedere keer dat er een of meerdere voetganges worden ingehaald wordt er ff een claxonnetje gedrukt om aan te geven, ik kom eraan en ik ga je inhalen. De mensen zijn het zo gewend dat er niemand op of om kijkt. Voetgangers lopen tussen het verkeer, letterlijk tussen het verkeer. Links en rechts van de weg van Kathmandu naan Bhaktapur zijn stukken land waar braakliggend terijn is met spelende kinderen. Of er staan wat krotwoningen op.
In Bhaktapur aangekomen ben ik naar het Guesthouse Khwopa, Bolachhen -12. (inderdaad 2 hh ) gebracht en heb kamer 10 betrokken.
Ik moet constant bukken anders raak ik met mijn hoofd het plafond.
Ik ga weer naar mijn mandje.