Ik ben niet echt bijgelovig maar ik had toch beter m’n grote mond moeten houden. Sinds m’n laatste blog is er geen toerist meer in m’n restaurant geweest. Wat een baggerzooi. Ja, zo nu en dan een verdwaalde chinees of een Nepali maar de omzet is schrikbarend ingestuikt. Shyam heeft nog maar twee kamers bezet in de Khwopa. In kamer 9 zitten 2 nieuwe Nederlandse vrijwilligsters. Nienke en Wienke. Het is echt waar, niet verzonnen. Twee medische studentes uit Nijmegen.
Anne-Roos heeft haar trekking vervroegd. De school waarop zij Engelse les geeft heeft een sportweek en dan is er geen Engelse les. Bhaktapur heeft ze inmiddels wel gezien en in plaats van donderdag besluit ze, na overleg met de touroperator, om dinsdag te gaan.
Maandagochtend gaat Anne-Roos mee op “morning walk” en ’s middags naar school om afscheid te nemen. Om een uur of 4 komt ze de trap op, lijkbleek. “Ik ben zo ziek als een hond, Ik kan zo onmogelijk die trekking doen. Ik heb hem 1 dag uitgesteld.” “Ga naar bed en neem medicijnen.” adviseer ik. Stilletjes gaat ze naar beneden.
Dinsdagmorgen komt ze om half negen de trap op. Ze is nog steeds ziek. “Waarom blijf je niet in bed?” “Shyam komt altijd om half negen mijn ontbijt brengen.” Ik had al tegen Shyam gezegd dat Anne-Roos waarschijnlijk niet zou ontbijten. “Ik heb het al geregeld, er komt geen ontbijt, ga maar weer naar bed.”
Als ik ’s middags naar het Heart ga voor de lunch is er op het Taumandhi Square geen doorkomen aan. Een grote happening for woman rights. Het gaat heel de middag duren. Geen omzet maar ik ben blij voor de meiden. Dan maar geen omzet, de Nepalese vrouwen komen in beweging, goed zo!
’s Avonds komt Anne-Roos in het Heart. Het gaat nog steeds niet goed. Ze eet wat gestoomde groente en een yoghurt. “Ik heb het weer een dag uitgesteld.” “Goedzo meid, eerst uitzieken en er is eigenlijk niets verloren, je zou toch pas donderdag gaan.” Na de maaltijd gaat ze weer naar de Khwopa.
Woensdag om half 11 komt ze de trap op. “Het gaat wel wat beter maar nog steeds niet echt top.” “Ga dan terug in je bed en neem medicijnen.” Ze gaat weer naar haar kamer.
Om een uur of zes ga ik naar het Heart om een hap te doen en ik kom op het Taumandhi Square Anne-Roos tegen. “Ik ben net naar je op zoek. Ik heb je advies nodig.” “Kom dan gaan we in de Newari room zitten, lekker bij de kachel en vertel je verhaal maar.” Als we in het Heart zijn geïnstalleert vraagt ze wat ze moet doen. Ze voelt zich nog steeds niet echt top, het gaat wel beter maar weer een dag uitstellen wordt misschien een probleem. Je hebt in iedergeval tijd nodig om een bepaalde afstand te overbruggen.
Ik had het er met Uzzol en Sasjaan al over gehad. Als je de Jomsom trek doet is het verstandig om vanaf Pohara naar Jomsom te vliegen en vanaf Jomsom naar Pohara te lopen. Dat gaat namelijk “down hill”. Hoewel de mensen die nog nooit in Nepal zijn geweest niet moeten denken dat het een eitje is. Vanaf Jomsom is het 3 dagen stijgen en 6 dagen dalen maar door de landverschuivingen en het aanleggen van de nieuwe weg zijn er “omleidingen” waar je bang van wordt. De Nepaal is zo flauw niet.
Om onbegrijpelijke redenen heeft Anne-Roos een trekking van Pokhara naar Jomsom om dan vanaf Jomsom terug te vliegen. Uzzol en Sasjaan hadden al twijfels of ze dat wel aan zou kunnen. Je moet in 6 dagen naar 4000 meter lopen en niet over een mooi pad maar met pieken en dalen. Als je conditie dan zwaar knudde is moet je dat niet doen. Zoals een aantal mensen mij kennen, als je het me vraagt krijg je mijn antwoord. Ik vertel dit verhaal tegen Anne-Roos en de traantjes biggelen over haar wangen. “Ik was er al bang voor maar dit is mijn droom.” “Heb je het telefoonnummer van Milan?” Milan is de eigenaar van het reisbureau. “Ja, in mijn kamer.” “Als jij dat gaat halen gaan we proberen iets voor je te regelen.” Ik roep Uzzol erbij en leg hem uit wat er aan de hand is. “You have to help Anne-Roos, Oke?” dat is niet tegen dovenmans oren gezegd. Anne-Roos is een mooie meid en bijzonder aardig. Nabu, Uzzol en Sasjaan zijn helemaal weg van haar en staan te trappelen om iets voor haar te doen. Als Anne-Roos terug is klimt Uzzol in de telefoon en regelt met Rahd, vervanger van Milan, een nieuwe reis voor Anne-Roos. Ze wordt om 6 uur opgehaald, naar Kathmandu gebracht, op de touristbus gezet naar Pokhara. Hotelletje voor 1 nacht, ’s morgens naar Jomsom vliegen en dan de dag daarop naar beneden hobbelen. Heeft ze 2 extra dagen zonder inspanning en om uit te zieken. Traantjes weg, glimlach op de toet en Uzzol straalt.
Ik heb haar niet weg horen gaan en hoop van harte dat ze een mooie trekking heeft. Daarna gaat ze, zoals iedereen, naar Chitwan voor de oliefanten douche.
Vanaf donderdag hebben we ook weer nieuwe tijden voor de power cut’s. Net als verleden jaar is het nu 6 uur per dag. 3 uur in de ochtend en 3 uur in de avond en per dag verschillend. De stroomonderbrekingen zijn per gebied. Dus de Khwopa heeft andere tijden dan het Heart omdat de grens precies over het Taumandhi Square loopt. De internetprovider is natuurlijk in weer in een ander gebied gehuisvest dus het wordt weer een moeilijk verhaal om e.e.a. te stroomlijnen maar ik heb er vrede mee.
Gisteren ben ik met Nabu naar Kirtipur geweest. Naar Jenny. Hij is tot over zijn oren verliefd. Een tijdje geleden vroeg ik hem. “If you talk to her; thus your heart go boembedieboem?”
Als we bij het huis aankomen worden we ontvangen door Jenny. We gaan naar de woon/slaapkamer en nemen plaats op de bank. Nabu en Jenny wisselen enkele woorden en Jenny vertrekt. Nabu laat zich zijwaarts op de bank vallen, kijkt mij aan, maakt met zijn hand een vuist en klopt op zijn borst, “oh Rick, boembedieboem.”
Het duurt een hele tijd en ik vraag aan Nabu waar Jenny is. “She is making food.” Eten is erg belangrijk voor de Nepali. Na een tijd komt Jenny met snacks naar binnen, kroepoek, papad, spicey pinda’s, Indian chips, gebakken ei en Nepali tea. Nabu en ik snacken op ons gemak de schaaltjes leeg en Jenny is intussen ergens anders. Als de bordjes leeg zijn kijkt Nabu mij vragend aan. “I like to smoke a cigarette. So I go outside, please don’t tell Jenny that I smoke” “Are you crazy, of course I’ll tell Jenny that you smoke if she asked me.” pest ik hem. Hij laat zich onmiddelijk weer op de bank vallen. “No, don’t tell her that I smoke, she does not like that.” “five hundred.” en ik houd mijn hand op. “Oh you are terrible man.” “Go, do your thingy and leave me here alone.” por ik het schuldgevoel nog even op. Nabu gaat naar buiten en ik zit alleen in een Newari room ... maar nu een echte. Na een tijdje komt Nabu weer binnen en een half uur later vertrekken we naar een bergrug die bekend staat als picknick plaats. Ik neem voorin plaats en de twee gaan achterin. Als we aangekomen zijn sjouwen we wat rond en al die tijd babbelen de twee in het Nepali over van alles en nog wat behalve over zichzelf.(blijkt achteraf)
Na een uurtje rondgesjokt te hebben gaan we weer naar Jenny’s huis. Wederom krijg ik eten, beaten rice met pickles en groente curie. Tot mijn grote blijdschap, erg lekker. En Nabu maar staren naar Jenny. Als ze de kamer weer verlaat vraagt hij, “Do you think that I can tell her that I love her.” Weer zo’n typische Rick vraag. “Yes, of course I think you can tell her.” Maar omdat het een Nepali is en omdat het Nabu is en omdat ik hem erg graag mag vul ik maar aan.”But do youi want to take the risk?” “No, I don’t dear. But I am so in love man, I want to hug here ohhh, I would like to touch her, just to feel and hug.” Ik heb diep medelijden met de Nepali en met Nabu in het bijzonder.
Als super homofielen klitten de mannen aan elkaar, lopen hand in hand , arm over schouder door de straten of zitten op elkaars schoot. Meisjes lopen gearmd, soms vijf op rij, door de straten maar een man mag geen vrouw aanraken. Terwijl man en vrouw van nature, op een uitzondering na, zijn gemaakt om met elkaar te flirten en vrijen is dat hier “not dun” wat een absurte manier van leven.
Woman rights.
Langzaam loopt het plein vol.
Vlak voor mijn deur bereid een bandje met 2 zangeressen zich voor.
De stemming komt erin met dansende mannen.
De kleur van de getrouwde vrouw is rood.
's morgens in de rij om puja te doen.
puja.
2 opmerkingen:
Hoi, jij hebt vast die 2 bij Shyam omgedoopt in Knabbel en Babbel!! Hopelijk is het ontbreken van de toeristen een momentopname . Komt goed.
Zou het in de genen van de Krijnens zitten direkt met raad en daad iemand bij te staan . Wij krijgen van Carolien ook altijd zulke verhalen als ze aan boord is en die lopen tot nu toe ook altijd goed af . Vertaal je titel eens , ik heb geen idee. Dikke x Marijke
Ach wat romantisch, Boebedieboem.
Rogér kuste me voor het eerst, zo maar patsboem plat op m'n bek op de wc van een kroeg. *zucht* Waar is die romantiek gebleven??
Kusss,
Tessie
Een reactie posten