7 oktober 2007 10:41 uur.
Ik wordt wakker van het stemgeluid dat mijn kamer binnenknalt. Een woordenstroom die maar doorgaat. Er is geen ontkomen aan ik moet wakker worden. Met mijn slaapdronken kop maar eens uit het raam gehangen en kijken waar die radio of zo-iets staat.
Voor de shoeshop van de overbuurman staat een man zijn waren aan te prijzen. Een ware marktkoopman die een stem heeft met het draagvermogen van 200 Watt. Snel wat aangetrokken en naar beneden.
Shyam staat in de deuropening en ziet mij aankomen. “Morningwalk?.” “No Shyam, what is that?” en ik wijs naar de standwerker. “Selling medicine, Sir.” Ik besluit om er maar eens te gaan kijken en ga bij de overburen op het stoepje zitten.
De man prijst zijn waren met volle overgave aan, het medicijn is gemaakt van gedroogde schorpioenen, medicinaal hout, “very special wood” Jaaha, van donkerbruin spul waarvan Shyam ook niet wist wat het was, “very secret,” en andere dingen natuurlijk. Met een soort van fricadellentang wordt met grote regelmaat een schorpioentje bij de staart gegrepen en aan het luisterende publiek getoond en dan wordt, heel professioneel, haast achteloos, de schorpioen op het overhemd ter hoogte van de borst geplaatst. Die schorpioen is al lang blij dat hij met rust wordt gelaten en blijft braaf aan het overhemd hangen tot er weer een beroep op hem wordt gedaan.
De grote truck is toch wel dat de man een willekeurig flesje uit de voorraad pakt, ff schud, doppie eraf, paar druppeltjes in de handpalm en dan over de linkeronderarm smeren. Arm goed gestrekt houden en de hele arm begint vervaarlijk te roken. Echt, de damp slaat eraf. Heel indrukwekkend. Het spul is goed voor zo’n beetje alle huid- en botziektes. Ik versta het Nepali niet genoeg maar ik denk dat het zo’n beetje alles heelt en alle ziektes geneest. Met grote regelmaat worden er flesjes “spul” verkocht. De flesgrootte bepaald de inhoud en dus de prijs. Kosten varieëren tussen de 10 rupee tot wel 50 rupee. Een heerlijke show waar ik een uurtje van heb zitten genieten.
Door het ruimte gebrek ben je genoodzaakt oplossingen te vinden om spullen op te slaan. Ik wil dus mijn wijnglazen “aan het plafond hangen” Tja... dat duurde even maar ik heb gewoon doorgezet en samen met Uzzol en de timmerman hebben we een glazenrekje gemaakt.
Eerst via Shyam z’n zus aan de messing staafjes geraakt, toen naar de timmerman om een houten plaat te versieren waar de staafjes op worden gemonteerd. Met verbijstering volgen Uzzol, de timmerman, z’n personeel, z’n vrouw en kinderen de verrichtingen van die rare blanke. Als ik met buig- en hamerwerk 1 staafje heb gevormt vraag ik aan de timmerman of hij er 2 wilt namaken. Daarna moeten er 3 worden gemaakt met een tegengestelde knik maar dat doe ik zelf maar ff.
Als de staafjes af zijn moeten er gaatjes worden geboort. Maten worden uitgezet en ik wijs aan waar ik graag gaten wil hebben. Het boortje moet de dikte hebben van de staafjes. Leuk is om te zien dat de timmerman precies doet wat ik vraag maar dat hij absoluut niet weet waarvoor het dient. Als de gaatjes zijn geboort plaats ik 1 staafje in de gaatjes en daarnaast het “contra staafje” Iedereen kijkt erna. Ra, ra hoepelrok. De andere staafjes worden op hun plaatsen gezet en met het nodige hamer en jaswerk worden de staafjes aan de onderkant vastgezet. Ik houd het rekje op ooghoogte en vraag aan Uzzol om het meegebrachte glas er in te hangen. Handgeklap en enthousiaste kreetjes. Het rekje wordt uit mijn handen gegrist en doet de ronde, vreemd genoeg overleeft het glas de ronde. De timmerman bied aan om het te verven in dezelfde kleur als de counter (bar) De volgende dag wordt heel trots het rekje afgelevert waarna Uzzol en Kansha het aan het plafond timmeren.
Karlijn komt op bezoek, Karlijk is een vriendin van Meike, een van de kippenhok meiden. Karlijn gaat co-schap lopen in een hospitaal in Daran. Een plaats in het zuid-oosten van Nepal. Juist dus, Terai. Ze heft ook een redelijk verontrust E-mailtje gekregen van een meisje dat er enkele dagen was, ze gaan en met 5 meiden co-schappen geloof ik, en daar is onze Karlijn ff van geschrokken. Gelukkig, na nogeens goed nalezen, viel het wel mee maar dat meisje had 24 uur in een bus gezeten waarvan ze er 12 uur van heeft stilgestaan wegens allerlei geklooi van militairen. Karlijn is 2 nachtjes in de Khwopa geweest en heeft 1 dagje Bhaktapur en met name Swarga gedaan. Gisterenochtend is ze vertrokken maar heeft nog net enige lopers van de Nepalese Marathon mogen toejuichen.
Gisteren is de Nepalese Marathon gelopen. Vertrek vanuit Kathmandu om 6:00. Langs Bhaktapur, Thimi retour Kathmandu. Ik kon het haast niet geloven. De straten van Bhaktapur zijn opengebroken en worden vernieuwd. Hopen zand en stenen liggen op de weg. Er zijn hele stukken onverhard omdat daar net de oude stenen zijn opgeruimt en de nieuwe stenen nog niet zijn gelegd. Het “volk” loopt gewoon door de straat, Niet te geloven maar het ging gewoon door.
In de deuropening van de Khwopa maak ik foto’s van de eerste loper die, hoe kan het ook anders, nummer 1 op de borst heeft gespeld. De tweede heeft nummer 2 maar gelukkig ging de nummering toen wat meer door elkaar lopen. De eerste passeerde om 7:54 en de laatste om 9:23. Een strompelende man met rugzak en banaan.
Toen ik het Heart van Bhaktapur opende was er aan de muur achter de toenmalige bar een “tipbox”gespijkert. Een houten kistje met deurtje en slot met een sleufje aan de bovenkant om het geld in te deponeren. Ik vond het helemaal niks !
Ik wordt wakker van het stemgeluid dat mijn kamer binnenknalt. Een woordenstroom die maar doorgaat. Er is geen ontkomen aan ik moet wakker worden. Met mijn slaapdronken kop maar eens uit het raam gehangen en kijken waar die radio of zo-iets staat.
Voor de shoeshop van de overbuurman staat een man zijn waren aan te prijzen. Een ware marktkoopman die een stem heeft met het draagvermogen van 200 Watt. Snel wat aangetrokken en naar beneden.
Shyam staat in de deuropening en ziet mij aankomen. “Morningwalk?.” “No Shyam, what is that?” en ik wijs naar de standwerker. “Selling medicine, Sir.” Ik besluit om er maar eens te gaan kijken en ga bij de overburen op het stoepje zitten.
De man prijst zijn waren met volle overgave aan, het medicijn is gemaakt van gedroogde schorpioenen, medicinaal hout, “very special wood” Jaaha, van donkerbruin spul waarvan Shyam ook niet wist wat het was, “very secret,” en andere dingen natuurlijk. Met een soort van fricadellentang wordt met grote regelmaat een schorpioentje bij de staart gegrepen en aan het luisterende publiek getoond en dan wordt, heel professioneel, haast achteloos, de schorpioen op het overhemd ter hoogte van de borst geplaatst. Die schorpioen is al lang blij dat hij met rust wordt gelaten en blijft braaf aan het overhemd hangen tot er weer een beroep op hem wordt gedaan.
De grote truck is toch wel dat de man een willekeurig flesje uit de voorraad pakt, ff schud, doppie eraf, paar druppeltjes in de handpalm en dan over de linkeronderarm smeren. Arm goed gestrekt houden en de hele arm begint vervaarlijk te roken. Echt, de damp slaat eraf. Heel indrukwekkend. Het spul is goed voor zo’n beetje alle huid- en botziektes. Ik versta het Nepali niet genoeg maar ik denk dat het zo’n beetje alles heelt en alle ziektes geneest. Met grote regelmaat worden er flesjes “spul” verkocht. De flesgrootte bepaald de inhoud en dus de prijs. Kosten varieëren tussen de 10 rupee tot wel 50 rupee. Een heerlijke show waar ik een uurtje van heb zitten genieten.
Door het ruimte gebrek ben je genoodzaakt oplossingen te vinden om spullen op te slaan. Ik wil dus mijn wijnglazen “aan het plafond hangen” Tja... dat duurde even maar ik heb gewoon doorgezet en samen met Uzzol en de timmerman hebben we een glazenrekje gemaakt.
Eerst via Shyam z’n zus aan de messing staafjes geraakt, toen naar de timmerman om een houten plaat te versieren waar de staafjes op worden gemonteerd. Met verbijstering volgen Uzzol, de timmerman, z’n personeel, z’n vrouw en kinderen de verrichtingen van die rare blanke. Als ik met buig- en hamerwerk 1 staafje heb gevormt vraag ik aan de timmerman of hij er 2 wilt namaken. Daarna moeten er 3 worden gemaakt met een tegengestelde knik maar dat doe ik zelf maar ff.
Als de staafjes af zijn moeten er gaatjes worden geboort. Maten worden uitgezet en ik wijs aan waar ik graag gaten wil hebben. Het boortje moet de dikte hebben van de staafjes. Leuk is om te zien dat de timmerman precies doet wat ik vraag maar dat hij absoluut niet weet waarvoor het dient. Als de gaatjes zijn geboort plaats ik 1 staafje in de gaatjes en daarnaast het “contra staafje” Iedereen kijkt erna. Ra, ra hoepelrok. De andere staafjes worden op hun plaatsen gezet en met het nodige hamer en jaswerk worden de staafjes aan de onderkant vastgezet. Ik houd het rekje op ooghoogte en vraag aan Uzzol om het meegebrachte glas er in te hangen. Handgeklap en enthousiaste kreetjes. Het rekje wordt uit mijn handen gegrist en doet de ronde, vreemd genoeg overleeft het glas de ronde. De timmerman bied aan om het te verven in dezelfde kleur als de counter (bar) De volgende dag wordt heel trots het rekje afgelevert waarna Uzzol en Kansha het aan het plafond timmeren.
Karlijn komt op bezoek, Karlijk is een vriendin van Meike, een van de kippenhok meiden. Karlijn gaat co-schap lopen in een hospitaal in Daran. Een plaats in het zuid-oosten van Nepal. Juist dus, Terai. Ze heft ook een redelijk verontrust E-mailtje gekregen van een meisje dat er enkele dagen was, ze gaan en met 5 meiden co-schappen geloof ik, en daar is onze Karlijn ff van geschrokken. Gelukkig, na nogeens goed nalezen, viel het wel mee maar dat meisje had 24 uur in een bus gezeten waarvan ze er 12 uur van heeft stilgestaan wegens allerlei geklooi van militairen. Karlijn is 2 nachtjes in de Khwopa geweest en heeft 1 dagje Bhaktapur en met name Swarga gedaan. Gisterenochtend is ze vertrokken maar heeft nog net enige lopers van de Nepalese Marathon mogen toejuichen.
Gisteren is de Nepalese Marathon gelopen. Vertrek vanuit Kathmandu om 6:00. Langs Bhaktapur, Thimi retour Kathmandu. Ik kon het haast niet geloven. De straten van Bhaktapur zijn opengebroken en worden vernieuwd. Hopen zand en stenen liggen op de weg. Er zijn hele stukken onverhard omdat daar net de oude stenen zijn opgeruimt en de nieuwe stenen nog niet zijn gelegd. Het “volk” loopt gewoon door de straat, Niet te geloven maar het ging gewoon door.
In de deuropening van de Khwopa maak ik foto’s van de eerste loper die, hoe kan het ook anders, nummer 1 op de borst heeft gespeld. De tweede heeft nummer 2 maar gelukkig ging de nummering toen wat meer door elkaar lopen. De eerste passeerde om 7:54 en de laatste om 9:23. Een strompelende man met rugzak en banaan.
Toen ik het Heart van Bhaktapur opende was er aan de muur achter de toenmalige bar een “tipbox”gespijkert. Een houten kistje met deurtje en slot met een sleufje aan de bovenkant om het geld in te deponeren. Ik vond het helemaal niks !
Ik ben in nogal wat kroegen geweest en heb de meest leuke fooienpotten gezien en ik heb met enige regelmaat zitten piekeren wat voor fooienpot er zou moeten komen. Het moest iets Nepalees hebben nauurlijk en ook passen in het huidige interieur, betaande uit de kleuren Messing, zwart, wit en rood. Dus geen blauw Stan!! Dat kleurtje komt misschien door het blitslicht maar er is helemaal niets blauws in mijn tent behalve zo nu en dan een klant.
Er zijn hier een heleboel messing (geel koper) spullen. Een ervan is de “Karuwa” – waterdrink pot. Bijna zo-iets als ze in Spanje hebben om de wijn uit te drinken. Een potje met een teut waar het water uit komt wat je dan moet drinken zonder de teut met je lippen aan te raken. De Nepali kunnen het allemaal.
De karuwa vind ik een leuk idee maar hoe sluit je het af? Uiteindelijk heb ik het gevonden. Ik heb de plaatselijke smid een ijzeren constructie laten maken die, en funktioneerd en leuk is om te zien. Eergisteren heb ik het ijzeren geval op kunnen halen en de overbuurman stond erop dat hij het zwart ging schilderen.
Vandaag , na de F1 race heb ik de nieuwe “Tip pot” opgehangen.
Er zijn hier een heleboel messing (geel koper) spullen. Een ervan is de “Karuwa” – waterdrink pot. Bijna zo-iets als ze in Spanje hebben om de wijn uit te drinken. Een potje met een teut waar het water uit komt wat je dan moet drinken zonder de teut met je lippen aan te raken. De Nepali kunnen het allemaal.
De karuwa vind ik een leuk idee maar hoe sluit je het af? Uiteindelijk heb ik het gevonden. Ik heb de plaatselijke smid een ijzeren constructie laten maken die, en funktioneerd en leuk is om te zien. Eergisteren heb ik het ijzeren geval op kunnen halen en de overbuurman stond erop dat hij het zwart ging schilderen.
Vandaag , na de F1 race heb ik de nieuwe “Tip pot” opgehangen.
3 opmerkingen:
hoi......Ik hoop dat je rekje dikwijls leeg is en je glazen vol dan zal dat met die ingenieuze tippenpot ook wel goedkomen; dikke x marijke
Je kunt zoiets maken als op de kermis.
EEn bak met daarin een fles met kleine opening.
Fooien te gooien vanaf afstand. Valt hij in de bak is het gewoon een fooi, valt hij in het kleine flesje is het ook een fooi maar een gratis drink voor de klant die gooide. Wil je een keer een wilde avond, plaats je een trechter op het flesje.
Hihi, leuk wijnglazenrekje :)
En, hoeveel zit er al in de pot?
Een reactie posten