Campus Nepal

9 november 2008 11:25 uur

Zoals jullie weten is er de stichting Guhar opgericht die diverse scholen ondersteund met geld van vrijwilligers en donateurs. Shree Prarthana Mahila Samaj is zo een school. Opgericht door Urmila als 18 jarige na door haar tante gepushed te zijn om onderwijs te gaan geven aan analfabetische vrouwen. Het barst in Bhaktapur en waarschijnlijk in heel Nepal van ongeletterde vrouwen. Ze hebben gewoonweg de kans niet gehad om naar school te gaan als jong meisje door het gebrek aan geld of omdat ze in de huishouding moesten helpen of aan het bedelen werden gezet. Deze vrouwen zijn een gewild slachtoffer van de Nepalese winkeliers die deze meiden met grote regelmaat oplichten. Ze kunnen immers niet tellen en betalen voor hun boodschappen veel te veel.
Urmila is begonnen om na haar dagelijkse taak als lerares ’s morgens vroeg en ’s avonds laat vrouwen te scholen. Inmiddels is ze 6 jaar bezig en het lerarenbestand is gestegen naar 14 en het aantal vrouwen naar 180. Met een diepe buiging neem ik, en met mij vele anderen, de pet af voor hun werk.
Op de laatste dag van Tihar kwam Urmila met een aantal van haar leerlingen een bezoek brengen aan het Heart. In zang en dans werd ik in de bloemetjes gezet vanwege de steun die ik haar namens Guhar geef. Ik heb vele malen uitgelegd dat niet ik maar de donoren haar ondersteunen maar ze blijft mij maar zien als de grote weldoener. In dit blog wil ik dan ook de donoren danken voor wat zij doen voor deze school. Ik heb ook beloofd dat ik een serie foto’s ga sturen naar diverse donoren en dat ga ik natuurlijk ook doen alleen moeten ze wat geduld hebben vanwege meerdere werkzaamheden en de traagheid van de internetverbindingen. De op mijn blog vertoonde foto’s zijn allemaal verkleind maar voor de sponsoren kan dat natuurlijk niet.
Door de Guhar werkzaamheden ben ik ook met mijn neus op de feiten gedrukt dat een heleboel kinderen niet naar school (kunnen) gaan. De loopafstand tussen huis en school is in vele gevallen 4 tot 5 dagen. Iedereen snapt dat dit een onmogelijke zaak is en dat daarom deze kinderen thuis blijven en gedoemd zijn om analfabeet te blijven. Denk hierbij aan de berglandschappen die o zo mooi zijn maar waar geen vervoer mogelijk is. Toch leven daar miljoenen mensen. In deze wetenschap kwam het idee opborrelen om een kostschool te gaan bouwen. Het benodigde geld moet komen van donoren, het bedrijfsleven en de Nederlandse overheid. De grond daarintegen wil ik “gratis” hebben van de Nepalese regering.
Door toeval, ook al bestaat dat volgens sommige wijsneuzen niet, ben ik in contact gekomen met Mr. Mool. Mr Mool zit in het parlement en is een voormalig leraar. Ik heb het idee met hem doorgesproken en gesteld dat ik alleen arbeid in dit project ga steken als er een gerede kans is dat er land ter beschikking wordt gesteld. Hij heeft mij verzekerd dat wij met een goed plan een hele grote kans maken om dit te bewerkstelligen. Immers de nieuwe regering wil een “New Nepal” en dit is een enorme boost in de goede richting. Zelf heb ik op diverse internaten opleiding genoten en met die wetenschap ben ik aan het plan begonnen.
Enkele weken geleden tref ik op het terras van het Heart een Nederlandse man en we raakten in gesprek. Erg gaaf gesprek eigenlijk. Hij steld zich voor als Pieter Jan en blijkt te werken als hoogleraar aan de universiteit te Leiden. Hij ging enige dagen de bergen in om zich onder de Nepali te begeven en om ook daadwerkelijk bij gezinnen te gaan verblijven. Enkele dagen geleden stond hij ineens weer in het Heart en hij verbleef ook in het Khwopa guesthouse.
Als ik ’s morgens weer achter mijn laptop zit komt Pieter Jan naar boven voor zijn ontbijt en ik vraag hem om mijn plan door te nemen. Erg enthoussiast neemt hij mijn papieren in de hand en leest die aandachtig door. Als hij uitgelezen is vraag ik hem “Wat vind je er van?” “Tja, hier staat keurig omschreven dat je een gebouw wilt neer zetten en hoe je dat wilt doen maar ik lees niets terug van jou filosofie waarom je dit wilt doen en daar hebben we toch uitgebreid over gesproken. Die filosofie trekt mij wel aan en is erg belangrijk om resultaat te behalen, mag ik effe achter je laptop?” “Graag” antwoord ik en Pieter Jan gaat achter de PC. Hij begint te typen en vraagt regelmatig hoe ik over sommige zaken denk en typt dan gestaag door. Lang verhaal, ... kort. Hij herschrijft in enkele dagen mijn hele plan. Ik voel me af en toe erg kloterig omdat hij zich in het zweet werkt en ik eigenlijk niets kan doen.
Het plan is klaar en vele malen beter dan dat ik het had kunnen schrijven, super! Pieter Jan vertrekt weer om een bergtochtje te gaan maken en zegt vrijdag terug te zijn in Bhaktapur intussen laat ik het plan afgeven bij Mr. Mool. Daarna ga ik een afspraak maken om er met hem over te kunnen praten.
De volgende dag ziet Uzzol Mr. Mool in zijn vaders winkeltje koffie drinken en vraagt wanneer hij tijd heeft om over het plan te kunnen praten. “Now is a good moment.” antwoord hij en een kwartiertje later komt Mr. Mool het Heart binnen. Na het uitwisselen van de beleefdheden willen we beginnen aan de discussie als ineens Pieter Jan binnen komt. “Ja, ik vond er niets aan en het is hier leuker.” PJ schuift aan en met z’n drieën hebben we een heel serieus gesprek. Mr. Mool maakt ons vertrouwd met de Nepalese politiek wat inhoud dat het plan op een aantal plaatsen moet worden aangepast en uitgebreid. Het gesprek is beëindigd, Mr. Mool vertrekt en PJ gaat zich weer inchecken in de Khwopa. Het guesthouse is vol en ik bied aan om in mijn kamer te verblijven wat PJ doet. “Stel je laptop maar op want we hebben veel te doen”. Sodeju, wat een vent. Uren is hij bezig en ook de volgende dag gaat hij gestaag door. Als het plan af is, en weer veel beter, vertrekt hij naar Kathmandu.

Mayke, een Nederlanse tourleidster, ken ik nu zo’n anderhalf jaar. Ze is inmiddels een aantal keer in het Heart geweest met haar groep en verblijft ook in het Khwopa geusthouse. We hebben een erg goed contact en elke keer als ze weer deze kant op komt stuurt ze een mailtje waar ik mijn verlanglijstje op kan geven. Standaard is dat salmiak riksen van Klene en nu heb ik Bretonse gehaktkruiden en Soarmakruiden mee laten nemen. Als cadeautje kreeg ik ook een schort met een Nederlandse afbeelding. Carna is er erg blij mee.

Gisteren, zaterdag, ik neem het er eens van en ga om een uur of 11 naar het Heart. Ik heb 1 kg kima (gehakt) extra besteld en we gaan Bretons gehakt maken. Op z’n Nederlands, eitje erdoor en natuurlijk de Bretonse kruidenmix. Aanbraden en dan laten sudderen. Carna en Uzzol kijken gefacineerd op het plaatje van het kruidenzakje en ze willen hetzelfde maken als is afgebeeld. Aardappelpuree, worteltjes en gehakt. Wie ben ik om dat te weigeren. Aardappels geschild, worteltjes in kleine blokjes gesneden en 20 minuten laten koken. Met een bijltje worden de aardappels geplet en weer in de pan gedaan, klontje boter en buffelmelk, Heerlijk was het. Alle boys vonden het lekker. De gehaktballen verdeelt over twee gelijke parten want ’s avonds wil ik nog wel een keertje Nederlands eten. Frites met mayo en een koude bal gehakt.
Als ik ’s avonds aan mijn verukkelijke maaltje zit stapt Pieter Jan binnen. “Zullen we gaan trouwen?” stel ik voor. “Jongen, ik zit in dat Kathmandu met weer zo’n power cut, ik denk, ik weet nog een leuk restaurantje in Bhaktapur waar ze wel licht hebben en ik heb een taxi genomen en kom een pilsje drinken.” Ook voor PJ een Nederlands maaltje gemaakt en het is weer een gezellige avond geworden. Daarna is hij met de taxi teruggekeerd naar Kathmandu.


Urmila in full dress


Urmila, tegen de zon in maar ze heeft hele mooie ogen.


De groep maakt zich op

Muziek inslallatie testen

Alles wordt nog eens goed uitgelegt door Urmila

en daar staan ze dan

Dansen begeleid door drums en zang

Ik voel hem al aankomen

en nu weet ik het zeker, ik kom er niet onder uit

De danser komt mij halen

Alee hop

Wat zijn ze klein !

Gefotografeerd door Uzzol vanuit de hal van het Heart

Links naast mij staat Mayke

Als laatste wordt er puja