Verleden week deed Pourakhi-Nepal, de stichting van Sita een “program” in Bhaktapur. Het Party palace werd voor een middag afgehuurd en daar vond dat programma plaats.
Sita heb ik ontmoet op de terugvlucht vanuit Nederland, na de crematie van Martin, in Bharein. 6 uur wachten, hangen in banken, enz kwam een leuk Nepalees vrouwtje naast me zitten en vroeg of ik wist hoe laat het was. Een begin van een leuke conversatie die later in Bhaktapur is voortgezet. Sita is de oprichtster van de Pourakhi-Nepal foundation. Deze stichting houd zich voornamelijk bezich met geremigreerde vrouwen.
Ronselaars werven mannen en vrouwen om te komen werken in Katar, Bahrein, Dubai etc. Een hoog loon wordt in het vooruitzicht gesteld en dit is het lokkertje bij uitstek. Niet gestudeerde mannen en vrouwen happen toe en komen in veel gevallen van de regen in de drup. Het hoge loon blijkt een karig bedragje te zijn en in sommige gevallen worden deze mensen als slaaf verkocht. Sexueel misbruik is schering en inslag en als het deze vrouwen lukt om terug te keren naar Nepal zijn het geestelijke wrakken. Deze geremigreerde vrouwen kunnen nergens terecht en worden in veel gevallen door hun familie, uitgekotst, niet begrepen of zefs aan de schandpaal genagelt. Sita’s stichting vangt deze vrouwen op.
Het programma bestond uit vele toespraken en alles in het Nepali natuurlijk. Ik verstond er werkelijk geen bal van behalve de woorden “Bhaktapur” en “sexual abused”, voor dat laatste is kennelijk geen Nepalees woord.
Na de toespraken, die voornamelijk uit waarschuwingen bestonden voor de aanwezige vrouwen die allemaal “naar het buitenland” willen gaan, wordt er aan de vrouwen in de zaal gevraagd of ze misschien iets willen zeggen. Heel bedremmeld komt het eerste vrouwtje naar voren en neemt naast de spreekster plaats. Sita is inmiddels naast mij op de bank komen zitten en vertaald simultaan het relaas van het kleine droppie. Ze is haar man kwijt, die is zonder haar te informeren naar Bahrein vertrokken om het grote geld te gaan verdienen voor zijn familie en ze heeft al 3 jaar niets meer van hem gehoord of vernomen. Ze weet niet waar ze moet zoeken en niemand weet iets. Ze is aan de bedelstaf met haar 4 kinderen. Vrouwtje 2, Hartverscheurend verhaal. Is kunnen ontsnappen en via andere Nepali die haar geld hebben gegeven heeft ze een ticket Kathmandu kunnen bemachtigen. In Nepal aangekomen is alles mis gegaan. Ze heeft alles, slavenarbeid en sexueel misbruik, aan haar man verteld en ze werd daarop onmiddelijk uit huis gezet. Ze is nu aan het bedelen en wordt opgevangen door Sita’s stichting. Vrouwtje 3, 4, 5 enz langzaam komen de verhalen los en Sita zegt heel trots tegen mij. “That’s why these programs are so important. They feel that they are not alone.” “Yep.” murmel ik met een krop in mijn keel.
Als het programma is afgelopen moet Uzzol aan het werk. Op verzoek van Hanneke moeten er foto’s worden gemaakt van ten minste 17 leerlingen van Urmila’s school. Hanneke gaat een speciaal programma in elkaar draaien en daarvoor heeft ze 17 foto’s van verschillende meisjes en vrouwen nodig met een klein verhaaltje. De o zo sierlijke meiden veranderen in houterige klazen zodra ze voor de camera staan. Met geforceerde glimlachen doen ze hun best om er zo mooi mogelijk op te staan, niet in de gaten hebbende dat ze juist het tegenovergestelde bereiken. “Your not going to the dentist.” roep ik van afstand regelmating maar het mag niet baten. De foto’s zijn allemaal wel gelukt maar in de meeste gevallen zijn ze in werkelijkheid mooier dan op de foto.
Alle meiden op de foto + 1 kerel
Sita
Voorbespreking met een medewerker van de ambasade
Vol aandacht voor de sprekers.
Toespraak Sita in Nepali, ik versta er geen bal van
Tja, what to say?
De andere man is de oprichter van het Bhaktapur ziekenhuis.
2 opmerkingen:
Jezus wat een mooie vrouwen zeg , er staat ook een leuk geklede vent tussen in het geel , daar is niks mis mee . Moet je meer dragen , vrolijke kleuren !!
Hier in de winkels is alles grijs en zwart , zoooo somber , vooral in de winter .
Je komt net op tijd, moeder Theresa is nu al een tijdje dood.
Hopeloos om geconfronteerd te worden met al die ellende.
Toch wat hyprocriet om geen "sexual abuse" te hebben in het Nepali.
Daar bestaat dat dus niet, alleen in die slechte buitenwereld......
Keep up the good work.
T
Een reactie posten