Fish-catching

21 – maart – 2009 10:49
Ook is de “Fishcatching” tijd weer aangebroken. De 9 levende goden proberen de jongen kinden (vis) te vangen. Dit gaat met een hoop gegil en plezier gepaard. Per dag is er een gedeelte van Bhaktapur aan de beurt. Toen het Taumandhi square aan de beurt was hebben we de goden uitgenodigd voor een maaltijd en een drankje. Zeg maar drank, 4 dozen Tuborg bier van 680 cl , ze lusten hem wel onze goden. De foto’s zijn uniek, een foto van een masker ( de daadwerkelijke god) mag beslist niet genomen worden en als ze het zien wordt het fototoestel uit de handen geslagen. Uzzol heeft wel foto’s mogen nemen maar dat heeft weer een speciale reden. Deze goden krijgen geen subsidie of ander soort gemeente steun. Ze leven van wat de mensen geven en dat wordt steeds minder. Half Bhaktapur weet inmiddels van de stichting Guhar die Uzzol en ik hier vertegenwoordigen. Kortom ze verzochten of ik misschien geld voor ze kon regelen. Ik heb gezegd dat ik dat best wil proberen maar dan moet ik wel foto’s kunnen laten zien op de website zodat de mensen kunnen zien waar het over gaat. Vandaar deze unieke foto’s.
Het blijft natuurlijk vreemd voor een westerling om te zien dat deze mannen echt als goden worden gezien. Heel appart maar ook weer een ervaring rijker.


De goden op het Taumandhi square.


Kinder godjes

Uzzol, happyface

Tja, what to say ?

Na het diner op naar het plein voor wel een hele speciale ceremony

De foto's mogen niet van heel dichtbij worden gemaakt dus het flitslicht doet nu niet precies wat de bedoeling is.

De yeti op z'n knieën

Dan weer even naar het Heart voor een drankje, tja waarom ook niet.

Weer naar buiten om een speenvarken te offeren, ik ben de eerste buitenlander die dit van zo dichtbij meemaak. Niet voor gevoelige kijkers.

Speenvarken wordt aangevoerd.

Bhairab, vertoornde incarnatie van Shiva komt om het varken te offeren.

Met zijn pinknagel gaat hij een slagader in achterpoot doorsnijden.

Het varken gilt het uit van angst en pijn.

Als de snede is gemaakt gaat Bhairab met zijn duin naar het bot en scheurt de huid en het vlees open om naar het hart te gaan.

Hij rukt de bostkas open om het nog kloppende hart uit het lichaan te rukken.

De klus is geklaart en Bhairab gaat er van door.

Even uitrusten en op naar het Potterysquare.

Verboden foto's

Maar Uzzol mag toch wat plaatjes schieten.

Toch de moeite waard geweest.

Second marriage

22 februari 2009 16:14 uur
Er is de afgelopen maand zoveel gebeurt dat ik maar besluit om een verhaal te schrijven over het “Second marriage”.
Maar eerst even de mededeling dat het Changu Narayan project klaar is. Afgelopen dinsdag was het zover, laatste fotosessie genomen voor de sponsors en afscheid genomen van alle werkers. Overmorgen gaar Uzzol en ik nog even langs om te kijken of alles naar wens is en dan op naar het volgende project.
Zoals ik al een heb vertelt trouwd een Newari meisje 3 keer. Als ze een jaar of 7 is trouwd ze de eerste keer met Krishna.(Hindoe god) Ik heb er al een blog aan gewijd dus daar gaan we het nu niet over hebben.
Voor haar eerste ongesteldheid trouwd ze de tweede keer, met de zon. Het gebeurt overigens vaak dat een meisje constateerd dat ze ongesteld is geraakt en dan begint het ritueel onmiddelijk. Het 2de huwelijk verloopt als volgt. Het betreffende meisje wordt opgesloten in een donkere kamer en ze mag geen enkele man zien. Andersom mag gedurende de 12 dagen durende opsluiting geen enkele man haar zien. Op de, volgens mij, normale vraag “Waarom niet?” krijg ik steenvast het gebruikelijk antwoord. “It’s our culture, Sir.” Dit uiters frustrerende antwoord krijg ik op meer vragen, zoals “Waarom mogen mannen en vrouwen elkaar niet aanraken?” Ik ben tot de conclusie gekomen dat de Nepali zelf ook eht antwoord niet weten, het gaat voornamelijk om “Wat zullen de mensen ervan zeggen.” Een of andere idioot heeft het zo verzonnen en dit gaat al jaren zo en ze weten niet beter.
Dit doet mij denken aan een leuk verhaaltje. In een kooi stoppen we 5 apen met een blauw armbandje. Naast de kooi staan mensen met waterspuiten. Aan het plafond hangen we een tros bananen, maar, zodra de apen van die tros willen plukken worden ze zeiknat gespoten met ijskoud water. Na enkele dagen gaat geen enkele aap meer naar de bananen en dat is het tijdstip dat we 1 aap vervangen met een aap met een rood armbandje. De volgende dag hangen we weer de bananen aan het plafond en de rode aap wilt onmiddelijk naar deze lekkernij maar wordt door de 4 blauwe apen stevig naar beneden getrokken en er wordt hardhandig duidelijk gemaakt omdat niet te doen. Als na enkele dagen ook de rode aap rustig blijft zitten na het ophangen van de bananen is het tijd om weer een blauwe aap te vervangen door een rode waarna het ritueel zich herhaald. Na verloop van tijd zitten er in de kooi 5 rode apen die, als we een tros bananen aan het plafond hangen, blijven zitten en niet gaan smullen van deze heerlijke vruchten maar ze weten absoluut niet waarom. Zo-iets dus, waarmee ik de Nepali niet wil vergelijken met apen, het is slechts een metafoor.
Terug naar het 2de huwelijk. Na 12 dagen wordt het meisje, dat nu dus volgens de Newari vrouw is geworden, mooi aangekleed en bloodgesteld aan de zon. Uzzol heeft mij foto’s van dit ritueel gegeven en die wil ik graag met jullie delen.

De rode armbanden zijn het teken van de getrouwde vrouw

Links de vader, rechts de Brhaman (priester)

Vader geeft de Brhaman een tika

Op weg naar de tempel

Na de tempel wordt er huiswaards gegaan om te eten

De trotse moeder ziet hoe tante haar dochter eten geeft

Grootmoeder, moeder en dochter